mércores, 25 de Decembro de 2019
A noite de onte estivo inzada de sentimentos.
Foi fermosa e intensamente emotiva. AS emocións parecían terse materializado.
Eu sentíaas aboiar entre nós, compartindo con todos nós esas horas tan bonitas.
Non sei como describir todo o que vivimos. Non sei por onde comezar a explicar
como foi todo onte. Aínda me custa pensar en cada unha das cousiñas que
ocorreron e tamén me custa saber cal foi antes e cal despois, xa que a
lembranza de todas elas fica mesturada na miña ialma, emocionándome cando as
recordo. Síntome coma se tivese volto dunha longa viaxe, pois onte estivemos
noutro mundo, noutra realidade; unha realidade que, non obstante, crea a
realidade que vivimos todos os días; esa que, ás veces, nos resulta tan dura e,
noutras, parécenos o soño máis máxico que xamais puidemos imaxinar. Así me
sinto hoxe. Síntome protagonista dun soño que non quero que remate nunca.
Síntome morriñenta polo que xa pasou. Cando lembro a noite de onte, sinto que a
quero volver vivir, que me gustaría retroceder nas horas para voltar a ese xusto
momento no que todo empezou.
O sentimento que máis me aperta a ialma
agora é a felicidade. Trátase dunha felicidade que se mestura coa morriña. É coma
se sentir a morriña latexar en min, fundíndose con esa felicidade que me enche
a ialma toda, fixese que esa alegría
brillase máis. Agora cae a tarde, empardece tenramente sobre as baleiras árbores
do Posío. Empardece en silencio e eu só ouzo o lene vento que axita as espidas
pólas. Que paz, canta paz... e non chove.
Estou en Ourense, escribindo xunta a fiestra
dende a que vemos, ao lonxe, a sombra dos xardíns do Posío. Hai unha paz infinda
inzándoo todo, coma se esta chovese do ceo, e sinto que estou no lugar e no
momento axeitados. Mesmo sinto que agora comezo a vivir de verdade, aínda que
tamén son consciente de que empecei a vivir de verdade dende que voltei a
Galiza, pero agora sinto que a miña vida se expresa con máis firmeza, con máis
forza, sendo como quixo ser sempre.
Onte era un día moi bonito no que practicamente
todas as persoas que viñan á cafetaría estaban felices. Eu pechei ás tres a
cafetaría e marchei para a casa, onde Lúa xa me agardaba con todo preparadiño
para irmos á aldeíña en canto puidésemos. Lúa ten vacacións ata o día oito de
xaneiro, pero eu non me puiden coller máis días dos verdadeiramente festivos. Ser
a dona da cafetaría me obriga a traballar máis, pero non me importa facelo
porque o meu choio me gusta moitísimo. Non obstante, si me gustaría poder pasar
máis tempo coa miña Luíña.
Estivemos na aldeíña contra as cinco da
tarde. Queriamos axudar á miña nai a preparar a cea e tamén queriamos recibir a
Casandra e a Gabriel cando chegasen. Eu tiña moitas ganas de ver a Casandra.
Malia non manter unha relación con Artemisa xa, sigo querendo moito a Casandra
por todo o que vivimos e porque me parece unha muller fascinante e moi forte
coa que me gusta moito falar. Amais, tamén devecía por presentarlle ben a Lúa. A
Noite na que a coñeceu, practicamente non puideron falar e eran uns momentos
demasiado tristes como para que se puidesen coñecer ben; mais onte si se
poderían coñecer profundamente, poderían falar e compartir unha morea de
momentos fermosos. Lúa tamén desexaba
coñecer ben a Casandra. Eles chegaron contra as sete da tarde. Daquela, nós xa
tiñamos preparadas practicamente todas as cousiñas da cea. Fixemos unha chea de
pratos distintos, entre verduras sazonadas, empanadas, mesmo marisco, tortas de
améndoa, bicas, mesmo a miña nai fixo algúns polvoróns ela mesma e unha ducia
de cousas máis que esquezo porque levaban carne e eu nin fixen eses pratos nin
comín deles.
Eu acababa de vestirme e de acicalarme
cando ouvín que a miña nai falaba co meu curmán e con Casandra. Sentín unha
ilusión moi bonita cando souben que xa os podería saudar. Nese momento, botei
contas do tempo que había que non nos viamos e souben que había xusto un ano
que non nos viamos. Un ano. Como era posíbel que tivese pasado tanto tempo?
Levei un vestido vermello que me chegaba
por riba dos xeonllos e que tiña adorniños brillantes no peito. É un vestido
que me gusta moitísimo. Non me fixen ren no cabelo, só o levei solto e lisiño
como xa é, e maquilleime bastante. Normalmente sempre vou maquillada, pero onte
xa puxen unhas cores máis atrevidas. Sobre todo quería gustarlle a Lúa, malia
saber que non facía falta que me esforzase tanto por gustarlle, porque eu xa
lle gusto loucamente; pero, dende que estou con ela, síntome moito máis
interesada no meu aspecto físico. Amais, onte haberían moitos familiares que
había tempo que non vía... Ultimamente, a verdade é que estou bastante
presumida; algo que me abraia, pois non estou adoitada a ter estes intereses
tan intensos no meu aspecto. Hai pouco, este non me importaba moito e ía de calquera
maneira, decente e ben vestida, pero sen esforzos e case sen adobíos.
Non sei por que me entreteño escribindo
estas cousiñas cando teño outras moito máis importantes que contar. Onte non só
vivimos momentos fermosos, senón outros algo duriños dos que tamén quero falar,
xa que considero que son moi importantes. Eses momentos tristes vivinos con Casandra.
Cando nos reencontramos, ambas as dúas emocionámonos porque había moito tempo
que non nos viamos. Amais, é sinxelo darse de conta de que Casandra non está a
pasar por una boa tempada por mor do que lle ocorre a Artemisa. Onte souben, á
fin, cal é a doenza que a ataca. Non a quero nomear eiquí porque me parece un
nome horríbel e aínda me custa vencellar esa espantosa verba con Artemisa.
Lúa estaba compoñéndose cando eu
recibín a Casandra. Sentamos xuntas ao redor da lareira e comezamos a falar animadamente,
pero eu sentía que Casandra devecía por desafogarse comigo, mais non se atrevía
a confesarmo porque, segundo pensaba (logo díxomo), non quería estragar con
tristura unha noite tan máxica e bonita; pero, en canto me dixo iso, eu animeina
a que falase todo o que precisase e díxenlle que o feito de ser unha noite de
celebración non quería dicir que xa tivésemos que esquecer por completo dos
problemas que temos na nosa vida. Casandra confesoume que estaba vivindo un
momento horríbel, que desexaba que todo pasase xa, que non podía aguantar máis
que a súa irmá estivese tan doente. Eu confeseille que sabía que Artemisa
estaba doente porque mo revelaran as cartas e que, dende que o soubera, non deixara
de celebrar rituais para enviarlle saúde e boa enerxía a Artemisa a través da
distancia, que sempre trataba de atopar algúns minutos para meditar pensando
nela... Cando Casandra ouviu isto, botouse a chorar profundamente namentres me
apertaba as mans e me daba as grazas. Díxome que eu era a persoa máis boa que
coñecía, que sabía que eu tiña un corazón enorme, pero que nunca imaxinara que
fose tan e tan boa, que se arrepentía moitísimo de terme tratado tan mal no
pasado... Eu díxenlle que iso xa estaba esquecido e que o que importaba era que
podiamos ser amigas, que estaba aí para todo o que precisase. Díxenlle que sabía
que Artemisa non quería que eu soubese que ela estaba doente, pero que iso non
me disuadía da idea de axudala como puidese, que facendo eses rituais era a única
maneira que tiña de axudala.
Lúa apareceu xusto cando Casandra me
dixera o nome da doenza que ataca a Artemisa. Lúa ouviuno e tamén estivo alí escoitando
a Casandra, apoiándoa e animándoa como puido. Non obstante, Casandra é unha
muller moi forte que sempre atopa motivos para sorrir malia ter a ialma esnaquizada.
Amais, ela tamén pasou por esa doenza e superouna; o cal lle dá máis
esperanzas, o cal lle fai confiar en que Artemisa tamén se curará. Eu sei que
Artemisa se curará. Non me fai falta lelo nas cartas. Artemisa poderá superar
esta doenza porque ela tamén é forte e a vida turrará dela sempre, sempre, por moi
mal que se encontre.
Eses momentos previos á cea foron moi
tristes, pero os que viñeron despois só estiveron cheos de felicidade e celebración.
Falamos animadamente todos durante a cea, rimos moitísimo, bebemos viño,
comemos tanto e tan ben... Éramos e somos unha grande familia, unida de
verdade. Nin unha soa das persoas que estabamos onte na cea se leva mal con
ninguén. Todos nos queremos moitísimo, con toda sinceridade, e iso vai ser así
sempre.
Pero o momento máis inesperado, fermoso
e máxico chegou despois de cear, antes de comezar a tocar, bailar e cantar
música. Eu tiña preparada unha morea de cancións para tocar coa pandeireta e
Lúa trouxera a guitarra e tamén a zanfona. O meu tío Damián tocaría a gaita e
eu bailaría moito, moito, desafogando toda esa enerxía que teño amoreada no meu
ser... mais, antes de vivir eses momentos tan bonitos e alegres, Lúa ergueuse da
mesa e, logo de chamar a nosa atención, dixo isto que segue (escribireino tal
como o dixo porque o lembro perfectamente, verba a verba):
«Nesta noite tan bonita e especial na
que nos reunimos todos, quero pedirlle algo moi importante á persoa que máis
quero do mundo, mais tamén vos quero dicir unhas cousiñas que desexo dicirvos
dende hai ben semanas. Quérovos dicir que me sinto moi feliz por poder celebrar
convosco unhas datas tan máxicas, pero tamén por poder estar na miña aldea, no
lugar no que máis feliz fun sempre». Eiquí, a Lúa xa se lle crebara a voz, pero
seguiu falando tentando ignorar a emoción que sentía. «Gustaríame que estivese
eiquí a miña nai. Bótoa moitísimo en falla. É o primeiro Nadal que vivo sen ela
eiquí despois de tantos anos compartindo estes días tan bonitos; pero sinto que
está eiquí entre nós, celebrando connosco, con felicidade, e que ela se sente
moi feliz por vernos xuntos. Sinto que ela é feliz alí onde está. Agora, o que
vos quero dicir é moi importante para min.»
Notábase moitísimo que Lúa estaba
profundamente nerviosa. Tremíanlle as mans e tiña os ollos húmidos. De súpeto, sentín
o seu verde e fermoso ollar caendo enriba miña. A súa mirada era intensa, era
tan forte que me parecía que me falaba cos ollos. Entón, sentín que o corazón
me comezaba a latexar cada vez máis rapidamente. Parecía que me estoparía en
calquera momento; pero latexoume aínda máis violentamente cando ouvín o que Lúa
dicía:
«Agnes, miña Agnesiña, levo anos devecendo
pedirche isto, poder vivir este momento contigo. Ti es o meu soño, sempre o
fuches. Sempre fuches o meu motivo máis forte para vivir, a razón para existir.
Non quero estar sen ti nunca máis, nunca máis. Quero vivir contigo, con toda
intensidade, os anos todos que nos restan por vivir. “Por ti poño esta vida na
punta dun puñal”, por ti daría a miña vida, por ti faría calquera cousiña,
Agnes, calquera. Por iso... quéroche pedir se...»
Antes de proseguir, Lúa achegouse a min
con algo nas mans. Tiña algo agochado nas súas trementes mans. Eu non era quen
de moverme. Non podía retirar os meus ollos dela. Afundírame na súa mirada coma
se non houbese nada máis no mundo, coma se a miña vida dependese dela, de ficar
mirándoa para sempre. Estaba tan fermosa e, nese momento, a súa infinda beleza
caera enriba miña, arroubándome. Levaba un vestido branco e dourado cuxa saia voaba
cando ela se movía, co peito cheo de flores, coa cintura axustadiña... Tiña os
cabelos máis brillantes que nunca baixo a luz de todas as candeas que alumeaban
aquela noite e os seus ollos parecían dúas esmeraldas refulxentes. Sorríame con
vergonza, coma se nese momento volvese ser esa rapaza que me confesaba can namorada
estaba de min, coma se de novo nos achásemos nesa noite na que nos bicamos por
primeira vez.
«Por iso, quéroche pedir se... se
queres casar comigo, Agnes» díxome case sen voz. A emoción quería silenciar a
súa preciosa voz, a súa doce voz, a voz máis bonita que xamais existiu neste
mundo, que xamais falou neste mundo. Nese momento, o seu sorriso tremía porque
a emoción quería que ela chorase, só que chorase, pero Lúa loitaba contra o
pranto porque non quería perder nin a máis lene noción dese momento tan
importante. Entón, deime de conta de que o que tiña agochado entre os seus
dedos era una caixiña brillante e pequena.
«¿Queres, Agnes?» volveume preguntar
con medo, coma se pensase que o silencio que me paralizaba fose un non. Eu non
podía falar porque estaba profundamente abraiada e, nese intre, xa comezara a
sentir que nacía en min unha ledicia moi grande, enorme, infinda, que me enchía
a ialma toda, o meu corpo todo, que de súpeto me fixo ter ganas de rir e de
chorar asemade.
Deime de conta, tamén, de que todas as
persoas que nos rodeaban contiveran a respiración. Ficaban ollándonos sen poder
crer o que estaba ocorrendo, pero tamén sabendo que aquilo ía acontecer dun
momento a outro. Vin que a miña nai tamén se reprimía as ganas de chorar e que
sorría, sorría de felicidade e de tenrura. Entón, souben que non podía seguir
calada, que tiña que falar, que devecía por dicir todo o que sentía e pensaba.
Crin que a miña voz non soaría porque o corazón me latexaba tan forte que non deixaría
saír a miña voz de min, pero, cando falei, sentín que a miña voz era clara, alegremente
fermosa, coma se xurdise dun manancial. Non domeei o que dixen, só me deixei levar
polo que sentía, que era moito máis forte ca min. Namentres me erguía para
situarme diante de Lúa, dixen:
«Hai anos que quero casar contigo, Luíña.
Es o amor da miña vida. Eu tampouco quero estar sen ti nunca máis, xamais. Eu
non podo vivir sen ti, Luíña. Nunca puiden, nunca.»
Ao ouvirme falar, ao escoitar o que dixera,
Lúa achegouse máis a min e, tras abrir a caixiña que sostiña entre as súas preciosas
mans, colocoume un aneliño fermoso namentres me ollaba cunha intensidade tan
forte que crin que me desfaría cos seus bonitos ollos verdes. Xa choraba, xa
non podía seguir reprimindo toda a emoción que sentía; pero, case sen poder
falar, díxome:
«Pois casaremos, daquela, e estaremos
xuntas para sempre, para sempre, durante a nosa vida toda e durante a nosa
eternidade, meu amor. Quérote, Agnes.»
O anel brillaba intensamente na miña
man. Era un anel de ametista. Quedei abraiadísima cando o vin, cando descubrín
o bonito que era.
Ouvín que todos comezaban a aplaudir
con alegría, a botar aturuxos, a rir, a darnos os parabéns. Lúa riu namentres
me apertaba con forza contra ela, namentres eu procuraba os seus beizos na
noite e a bicaba cun amor e unha tenrura infindos. Entón, namentres a bicaba, deime
de conta de que ambas as dúas estabamos chorando.
Entre bico e bico, mireina con fascinación,
con arroubo, sendo consciente do tesouriño que tiña entre os meus brazos, comigo
para sempre, mireina coma se nese momento a vise por primeira vez. Lúa é tan
fermosa que nunca cansarei de observala. Nese intre, ela parecía unha moura, un
ser máxico, que viñera para namorarme, para encherme a ialma de amor, de
felicidade, de maxia. Entón pensei que a vida era máxica porque ela estaba
comigo. Nunca dubidei de que a vida é máxica porque existe algo por riba nosa
que a fai máxica, pero, neses momentos, sentín que o que máis máxica facía que
fose a vida era que Lúa existise, que ela estivese comigo, namoradiña de min.
«Ámote, Luíña, ámote co meu corazón
todo, miña vida, meu amor, miña xoia» díxenlle namentres enleaba os meus dedos
entre os seus cabelos crenchos e vermelliños, nos seus cabelos de cobre.
«Eu ámote máis» contestoume ela
empurrándome suavemente lonxe das cadeiras e da mesa na que cearamos todos.
Entón, ouvín que o meu tío comezaba a tocar a gaita, a miña nai collía unha pandeireta
e todos empezaban a cantar. Nese momento, o único que desexei foi que a música soase
para sempre para poder bailar con Lúa todas esas cancións que non puidemos
bailar durante anos nas festas da nosa aldeíña.
Lúa xa me facía voar coa súa maneira de
danzar. Bailabamos entre a luz das candeas, dos faroliños, entre a música,
entre a calor que nos daba o viño que beberamos, entre a tenrura e a
felicidade, aboiando por riba de toda esa felicidade que nos enchía a ialma
toda. Riamos, pero aínda chorabamos levemente de emoción. Mais nese momento só
bailabamos xuntas, sentíndonos cada vez máis preto a unha da outra. Eu sentinme
coma se de novo fose esa adolescente que entolecía entre os brazos desa rapaza tan
especial pola que tanto adoraba o verán, que lles daba sentido ás festas da
aldea e a eses meses de absoluta calor na que todo ficaba en silencio, moito
máis calado que na invernía.
Namentres bailabamos, non deixei de
mirar a Lúa, alimentábame da súa beleza para seguir sorrindo, sentía que ela
tiña a enerxía que me movía, que me facía voar. Sabía que os demais nos miraban
sorrindo tenramente e que moitos xa bailaban tamén, pero o meu mundo era Lúa, era
só Lúa. Era ela a luz da noite, a luz que crebaba as sombras, a música que
soaba, a felicidade que facía latexar o meu corazón. Aínda lembro coma se fosen
un soño eses momentos tan intensos nos que sentín que non tiña materia, que xa
non había terra baixo os meus pés. Voaba xunta ela, tan achegadiña a ela, que me
sentía de ar, que sentía que ela me levaba entre os seus brazos. A súa mirada sostíñame,
era o meu equilibrio.
Lembrei fugazmente aquela noite de
verán na que ambas as dúas fomos a unha festiña que celebraban nunha aldeíña
preto da nosa, aquela noite de xullo na que eu aínda estaba con Artemisa e que devecía
por entregarme a Lúa para recuperar todo ese tempo perdido; esa noite na que
ambas as dúas nos reprimiamos, esforzabámonos por non bicarnos, por non traspasar
esa fronteira que impoñía o feito de que eu estivese con outra muller. Que inocentes
fomos nese tempo no que pensamos que poderiamos loitar contra a forza do amor
que sempre sentimos a unha pola outra. Aquela noite, fomos moito máis
adolescentes do que o fomos no pasado. No pasado, fomos moito máis valentes do
que o fomos o ano pasado.
Bailamos moito, pero tamén tocamos
música, unha canción trala outra. Eu sentía que non me custaba en absoluto
danzar e repenicar asemade. Sentía que todos estabamos tan felices que a
felicidade nos empurraba a danzar, a cantar e tocar sen parar, ata ben entrada
a madrugadiña, ata case notar a chegada do amencer. Eu deino todo onte. Cantei con
toda a miña ialma, malia ter aínda os rescaldos do enorme arrefriado que sufrín
estes días; pero cantei sen importarme que tivese cada vez menos voz, toquei
ata que notei que os meus dedos eran xa parte da pandeireta na que repenico nas
festas dende que era cativa, ata que notei que a música e máis eu eramos un único
ser. E Todo iso fíxeno sentíndome a muller máis feliz e ditosa do mundo, sen
perder de vista a Lúa, quen tamén se entregara profundamente á música. Que
momentos tan e tan bonitos. Foron incríbeis, incríbeis. Cando xa rematamos de
tocar, moitísimos familiares que había tempo que non vía dixéronme que non
sabían que eu tiña todos eses dons, que lles abraiara moitísimo a miña maneira
de bailar, de cantar e de repenicar na pandeireta. É certo que sempre bailei
moi ben, que sempre domeei moi ben a pandeireta e que canto con toda a miña
ialma sempre que podo; pero sempre me conmove moito que me dean os parabéns por
facer ben algo que eu amo facer. Sinto que as miñas habelencias teñen sentido.
A persoa que máis agarimosamente me deu
os parabéns por comprometerme con Lúa foi Casandra e iso abraioume moitísimo
porque eu crin que a ela non lle gustaría que eu me casase con Lúa, pero díxome
que se alegraba de verdade por nós e que, evidentemente, viría á voda se a invitabamos.
Xaora, invitarémola. Non tería sentido facer o contrario. A nosa voda será na primavera,
cando xa os días sexan máis longos e as árbores dean as súas primeiras follas.
Fomos durmir sentindo que viviramos a
noite máis intensa da nosa vida. Sentíame tan feliz que me custou moito durmir.
Amais, non fomos durmir axiña que quedamos soíñas no cuarto, xaora que non.
E iso é todo por hoxe. Creo que nada me
pode facer máis feliz que saber que agora si poderei estar con Lúa para sempre,
absolutamente para sempre, na nosa terra.
E, por certo, tamén teño que contar que
nos tocou algo na lotería, un belisquiño bastante importante de diñeiro, e, con
eses cartos, o que faremos será reconstruír a casa da aldea e facer algunhas
reformiñas no noso piso, que hai ben anos que non se reforma e precisa algunhas
melloras, e o que faremos tamén será viaxar, viaxar moito. Con estes cartos,
agora podo estar máis relaxada no choio, pero tampouco quero deixar de traballar
por ter máis cartos, xaora que non. Non son só nosos. Sinto que tamén son da
nosa familia, emporiso non nolos quedaremos todos e darémoslle unha grande
parte á miña nai, ao meu tío, mesmo a Casandra se o precisa... mais ela aínda
non sabe que nos tocou a lotería. É moi bonito que tocase eiquí en Ourense,
aínda que sexa ese belisquiño. Que máis podemos pedir? A vida sorrinos todo iso
que non nos sorriu no pasado. Agora sinto que o recuperamos todo, todo, todo
iso que non tivemos antes, pero non o digo polos cartos, senón pola felicidade,
polo amor, por todo o que nos fai verdadeiramente afortunadas por estarmos
vivas.
Miércoles, 25 de diciembre de 2019
La noche de
ayer estuvo llena de sentimientos. Fue hermosa e intensamente emotiva. Las
emociones parecían haberse materializado. Yo las sentía flotar entre nosotros,
compartiendo con todos nosotros esas horas tan bonitas. No sé cómo describir
todo lo que vivimos. No sé por dónde comenzar a explicar cómo fue todo ayer.
Todavía me cuesta pensar en cada una de las cosiñas que ocurrieron y también me
cuesta saber cuál fue antes y cuál después, ya que el recuerdo de todas ellas
permanece mezclado en mi alma, emocionándome cuando las rememoro. Me siento
como si hubiese vuelto de un largo viaje, pues ayer estuvimos en otro mundo, en
otra realidad; una realidad que, no obstante, crea la realidad que vivimos
todos los días; ésa que, a veces, nos resulta tan dura y, en otras, nos parece
el sueño más mágico que jamás pudimos imaginar. Así me siento hoy. Me siento
protagonista de un sueño que no quiero que termine nunca. Me siento morriñosa
por lo que ya pasó. Cuando recuerdo la noche de ayer, siento que quiero volver
a vivirla, que me gustaría retroceder en las horas para regresar a ese justo
momento en el que todo empezó.
El
sentimiento que más me presiona el alma ahora es la felicidad. Se trata de una
felicidad que se mezcla con la morriña. Es como si sentir la morriña latir en
mí, fundiéndose con esa felicidad que me llena toda el alma, hiciese que esa
alegría brillase más. Ahora cae la tarde, atardece tiernamente sobre los vacíos
árboles del Posío. Atardece en silencio y yo sólo oigo el leve viento que agita
las desnudas ramas. Qué paz, cuánta paz... y no llueve.
Estoy en
Ourense, escribiendo junto a la ventana desde la que vemos, a lo lejos, la
sombra de los jardines del Posío. Hay una paz infinita llenándolo todo, como si
ésta lloviese del cielo, y siento que estoy en el lugar y el momento adecuados.
Incluso siento que ahora comienzo a vivir de verdad, aunque también soy
consciente de que empecé a vivir de verdad desde que regresé a Galicia, pero ahora
siento que mi vida se expresa con más firmeza, con más fuerza, siendo como
quiso ser siempre.
Ayer era un
día muy bonito en el que prácticamente todas las personas que venían a la
cafetería estaban felices. Yo cerré a las tres la cafetería y me marché para
casa, donde Lúa me esperaba con todo preparadiño para ir a la aldeíña en cuanto
pudiésemos. Lúa tiene vacaciones hasta el ocho de enero, pero yo no pude
cogerme más días de los verdaderamente festivos. Ser la dueña de la cafetería
me obliga a trabajar más, pero no me importa hacerlo porque mi trabajo me gusta
muchísimo. No obstante, sí me gustaría poder pasar más tiempo con mi Luíña.
Estuvimos en
la aldeíña hacia las cinco de la tarde. Queríamos ayudar a mi madre a preparar
la cena y también queríamos recibir a Casandra y a Gabriel cuando llegasen. Yo
tenía muchas ganas de ver a Casandra. A pesar de no mantener una relación con
Artemisa ya, sigo queriendo mucho a Casandra por todo lo que vivimos y porque
me parece una mujer fascinante y muy fuerte con la que me gusta mucho hablar.
Además, también ansiaba presentarle bien a Lúa. La noche en la que la conoció,
prácticamente no pudieron hablar y eran unos momentos demasiado tristes como
para que pudiesen conocerse bien; mas ayer sí podrían conocerse profundamente,
podrían hablar y compartir un montón de momentos hermosos. Lúa también deseaba
conocer bien a Casandra. Ellos llegaron hacia las siete de la tarde. Para
entonces, nosotras ya teníamos preparadas prácticamente todas las cosiñas de la
cena. Hicimos una cantidad de platos distintos, entre verduras sazonadas,
empanadas, incluso marisco, tartas de almendra, bicas, incluso mi madre hizo
algunos polvorones ella misma y una docena de cosas más que olvido porque
llevaban carne y yo ni hice esos platos ni comí de ellos.
Yo acababa de
vestirme y de acicalarme cuando oí que mi madre hablaba con mi primo y con
Casandra. Sentí una ilusión muy bonita cuando supe que ya podría saludarlos. En
ese momento, eché cuentas del tiempo que hacía que no nos veíamos y supe que
hacía justo un año que no nos veíamos. Un año. ¿Cómo era posible que hubiese
pasado tanto tiempo?
Llevé un
vestido rojo que me llegaba por encima de las rodillas y que tenía adorniños
brillantes en el pecho. Es un vestido que me gusta muchísimo. No me hice nada
en el pelo, sólo lo llevé suelto y lisiño como ya es, y me maquillé bastante.
Normalmente siempre voy maquillada, pero ayer ya me puse unos colores más
atrevidos. Sobre todo quería gustarle a Lúa, a pesar de saber que no hacía
falta que me esforzase tanto por gustarle, porque yo ya le gusto locamente;
pero, desde que estoy con ella, me siento mucho más interesada en mi aspecto
físico. Además, ayer habría muchos familiares que hacía mucho tiempo que no
veía... Últimamente, la verdad es que estoy bastante presumida; algo que me
sorprende, pues no estoy acostumbrada a tener estos intereses tan intensos en
mi aspecto. Hace poco, éste no me importaba mucho e iba de cualquier manera,
decente y bien vestida, pero sin esfuerzos y casi sin adornos.
No sé por qué
me entretengo escribiendo estas cosiñas cuando tengo otras mucho más
importantes que contar. Ayer no sólo vivimos momentos hermosos, sino otros algo
duriños de los que también quiero hablar, ya que considero que son muy
importantes. Esos momentos tristes los viví con Casandra. Cuando nos
reencontramos, ambas nos emocionamos porque hacía mucho tiempo que no nos
veíamos. Además, es sencillo darse cuenta de que Casandra no está pasando por
una buena temporada por culpa de lo que le ocurre a Artemisa. Ayer supe, al
fin, cuál es la enfermedad que la ataca. No quiero nombrarla aquí porque me
parece un nombre horrible y todavía me cuesta vincular esa espantosa palabra
con Artemisa.
Lúa estaba
arreglándose cuando yo recibí a Casandra. Nos sentamos juntas alrededor de la
lareira y comenzamos a hablar animadamente, pero yo sentía que Casandra ansiaba
desahogarse conmigo, mas no se atrevía a confesármelo porque, según pensaba
(luego me lo dijo), no quería estropear con tristeza una noche tan mágica y
bonita; pero, en cuanto me dijo eso, yo la animé a que hablase todo lo que
necesitase y le dije que el hecho de ser una noche de celebración no quería
decir que ya nos tuviésemos que olvidar por completo de los problemas que
tenemos en nuestra vida. Casandra me confesó que estaba viviendo un momento
horrible, que deseaba que todo pasase ya, que no podía aguantar más que su
hermana estuviese tan enferma. Yo le confesé que sabía que Artemisa estaba
enferma porque me lo habían revelado las cartas y que, desde que lo supe, no
había dejado de celebrar rituales para enviarle salud y buena energía a
Artemisa a través de la distancia, que siempre trataba de encontrar algunos
minutos para meditar pensando en ella... Cuando Casandra oyó esto, se echó a
llorar profundamente mientras me apretaba las manos y me daba las gracias. Me
dijo que yo era la persona más buena que conocía, que sabía que yo tenía un
corazón enorme, pero que nunca se había imaginado que fuese tan y tan buena,
que se arrepentía muchísimo de haberme tratado tan mal en el pasado... Yo le
dije que eso ya estaba olvidado y que lo que importaba era que podíamos ser
amigas, que estaba ahí para todo lo que necesitase. Le dije que sabía que
Artemisa no quería que yo supiese que ella estaba enferma, pero que eso no me
disuadía de la idea de ayudarla como pudiese, que haciendo esos rituales era la
única manera que tenía de ayudarla.
Lúa apareció
justo cuando Casandra me había dicho el nombre de la enfermedad que ataca a
Artemisa. Lúa lo oyó y también estuvo allí escuchando a Casandra, apoyándola y
animándola como pudo. No obstante, Casandra es una mujer muy fuerte que siempre
encuentra motivos para sonreír a pesar de tener el alma destrozada. Además,
ella también pasó por esa enfermedad y la superó; lo cual le da más esperanzas,
lo cual le hace confiar en que Artemisa también se curará. Yo sé que Artemisa
se curará. No me hace falta leerlo en las cartas. Artemisa podrá superar esta
enfermedad porque ella también es fuerte y la vida tirará de ella siempre, siempre,
por muy mal que se encuentre.
Esos momentos
previos a la cena fueron muy tristes, pero los que vinieron después sólo
estuvieron llenos de felicidad y celebración. Hablamos animadamente todos
durante la cena, nos reímos muchísimo, bebimos vino, comimos tanto y tan
bien... Éramos y somos una gran familia, unida de verdad... Ni una sola de las
personas que estábamos ayer en la cena se lleva mal con nadie. Todos nos
queremos muchísimo, con toda sinceridad, y eso va a ser así siempre.
Pero el
momento más inesperado, hermoso y mágico llegó después de cenar, antes de
comenzar a tocar, bailar y cantar música. Yo tenía preparado un montón de
canciones para tocar con la pandereta y Lúa había traído la guitarra y también
la zanfoña. Mi tío Damián tocaría la gaita y yo bailaría mucho, mucho,
desahogando toda esa energía que tengo acumulada en mi ser... mas, antes de
vivir esos momentos tan bonitos y alegres, Lúa se levantó de la mesa y, tras
llamar nuestra atención, dijo esto que sigue (lo escribiré tal como lo dijo
porque lo recuerdo perfectamente, palabra a palabra):
«En esta
noche tan bonita y especial en la que nos reunimos todos, quiero pedirle algo
muy importante a la persona que más quiero del mundo, mas también quiero
deciros algunas cosiñas que deseo deciros desde hace muchas semanas. Quiero
deciros que me siento muy feliz por poder celebrar con vosotros unas fechas tan
mágicas, pero también por poder estar en mi aldea, en el lugar en el que más
feliz he sido siempre». Aquí a Lúa ya se le había quebrado la voz, pero siguió
hablando intentando ignorar la emoción que sentía. «Me gustaría que estuviese
aquí mi madre. La echo mucho en falta. Son las primeras Navidades que vivo sin
ella aquí después de tantos años compartiendo estos días tan bonitos; pero
siento que está aquí entre nosotros, celebrando con nosotros, con felicidad, y
que ella se siente muy feliz por vernos juntos. Siento que ella es feliz allí
donde está. Ahora, lo que os quiero decir es muy importante para mí.»
Se notaba muchísimo
que Lúa estaba profundamente nerviosa. Le temblaban las manos y tenía los ojos
lacrimosos. De súbito, sentí su verde y hermosa mirada cayendo sobre mí. Su
mirada era intensa, era tan fuerte que me parecía que me hablaba con los ojos.
Entonces, sentí que el corazón comenzaba a latirme cada vez más rápidamente.
Parecía que me estallaría en cualquier momento; pero me latió aún más
violentamente cuando oí lo que Lúa decía:
«Agnes, mi
Agnesiña, llevo años ansiando pedirte esto, poder vivir este momento contigo.
Tú eres mi sueño, siempre lo fuiste. Siempre fuiste mi motivo más fuerte para
vivir, la razón para existir. No quiero estar sin ti nunca más, nunca más.
Quiero vivir contigo, con toda intensidad, todos los años que nos quedan por
vivir. “Por ti poño esta vida na punta dun puñal”, por ti daría mi vida, por ti
haría cualquier cosiña, Agnes, cualquiera. Por eso... quiero pedirte si...»
Antes de
proseguir, Lúa se acercó a mí con algo en las manos. Tenía algo escondido en
sus temblorosas manos. Yo no era capaz de moverme. No podía retirar los ojos de
ella. Me había hundido en su mirada como si no hubiese nada más en el mundo,
como si mi vida dependiese de ella, de permanecer mirándola para siempre.
Estaba tan hermosa y, en ese momento, su infinita belleza había caído sobre mí,
embelesándome. Llevaba un vestido blanco y dorado cuya falda volaba cuando ella
se movía, con el pecho lleno de flores, con el talle ajustadiño... Tenía los
cabellos más brillantes que nunca bajo la luz de todas las velas que alumbraban
aquella noche y sus ojos parecían dos esmeraldas refulgentes. Me sonreía con
vergüenza, como si en ese momento volviese a ser esa chica que me confesaba
cuán enamorada estaba de mí, como si de nuevo nos hallásemos en esa noche en la
que nos besamos por primera vez.
«Por eso, quiero
pedirte si... si quieres casarte conmigo, Agnes» me dijo casi sin voz. La
emoción quería silenciar su preciosa voz, su dulce voz, la voz más bonita que
jamás ha existido en este mundo, que jamás habló en este mundo. En ese momento,
su sonrisa temblaba porque la emoción quería que ella llorase, sólo que
llorase, pero Lúa luchaba contra el llanto porque no quería perder ni la más
leve noción de ese momento tan importante. Entonces, me di cuenta de que lo que
tenía escondido entre sus dedos era una cajiña brillante y pequeña.
«¿Quieres,
Agnes?» volvió a preguntarme con miedo, como si pensase que el silencio que me
paralizaba fuese un no. Yo no podía hablar porque estaba profundamente
sorprendida y, en ese instante, ya había comenzado a sentir que nacía en mí una
alegría muy grande, enorme, infinita, que me llenaba toda el alma, todo mi cuerpo,
que de súbito me hizo tener ganas de reír y de llorar a la vez.
Me di cuenta,
también, de que todas las personas que nos rodeaban habían contenido la
respiración. Permanecían mirándonos sin poder creer lo que estaba ocurriendo,
pero también sabiendo que aquello iba a acontecer de un momento a otro. Vi que
mi madre también se reprimía las ganas de llorar y que sonreía, sonreía de
felicidad y de ternura. Entonces, supe que no podía seguir callada, que tenía
que hablar, que ansiaba decir todo lo que sentía y pensaba. Creí que mi voz no
sonaría porque el corazón me latía tan fuerte que no dejaría salir mi voz de
mí, pero, cuando hablé, sentí que mi voz era clara, alegremente hermosa, como
si surgiese de un manantial. No dominé lo que dije, sólo me dejé llevar por lo
que sentía, que era mucho más fuerte que yo. Mientras me levantaba para
situarme delante de Lúa, dije:
«Hace años
que quiero casarme contigo, Luíña. Eres el amor de mi vida. Yo tampoco quiero
estar sin ti nunca más, jamás. Yo no puedo vivir sin ti, Luíña. Nunca pude,
nunca.»
Al oírme
hablar, al escuchar lo que había dicho, Lúa se acercó más a mí y, tras abrir la
cajiña que sostenía entre sus preciosas manos, me colocó un anilliño hermoso
mientras me miraba con una intensidad tan fuerte que creí que me desharía con
sus bonitos ojos verdes. Ya lloraba, ya no podía seguir reprimiendo toda la
emoción que sentía; pero, casi sin poder hablar, me dijo:
«Pues nos
casaremos, entonces, y estaremos juntas para siempre, para siempre, durante
toda nuestra vida y durante nuestra eternidad, amor mío. Te quiero, Agnes.»
El anillo
brillaba intensamente en mi mano. Era un anillo de amatista. Me quedé
asombradísima cuando lo vi, cuando descubrí lo bonito que era.
Oí que todos
comenzaban a aplaudir con alegría, a lanzar aturuxos, a reír, a darnos la
enhorabuena. Lúa se rió mientras me abrazaba con fuerza contra ella, mientras yo
buscaba sus labios en la noche y la besaba con un amor y una ternura infinitos.
Entonces, mientras la besaba, me di cuenta de que las dos estábamos llorando.
Entre beso y
beso, la miré con fascinación, con embeleso, siendo consciente del tesoriño que
tenía entre mis brazos, conmigo para siempre, la miré como si en ese momento la
viese por primera vez. Lúa es tan hermosa que nunca me cansaré de observarla.
En ese instante, ella parecía un hada, un ser mágico, que había venido para
enamorarme, para llenarme el alma de amor, de felicidad, de magia. Entonces
pensé que la vida era mágica porque ella estaba conmigo. Nunca dudé de que la
vida es mágica porque existe algo por encima de nosotros que la hace mágica,
pero, en esos momentos, sentí que lo que más mágica hacía que fuese la vida era
que Lúa existiese, que Lúa estuviese conmigo, enamoradiña de mí.
«Te amo,
Luíña, te amo con todo mi corazón, vida mía, amor mío, miña xoia» le dije
mientras enredaba mis dedos en sus cabellos rizados y rojiños, en sus cabellos
de cobre.
«Yo te amo
más» me contestó ella empujándome suavemente lejos de las sillas y de la mesa
en la que habíamos cenado todos. Entonces, oí que mi tío comenzaba a tocar la
gaita, mi madre cogía una pandereta y todos empezaban a cantar. En ese momento,
lo único que deseé fue que la música sonase para siempre para poder bailar con
Lúa todas esas canciones que no pudimos bailar durante años en las fiestas de
nuestra aldeíña.
Lúa ya me
hacía volar con su manera de danzar. Bailábamos entre la luz de las velas, de
los faroliños, entre la música, entre el calor que nos daba el vino que
habíamos bebido, entre la ternura y la felicidad, flotando por encima de toda
esa felicidad que nos llenaba toda el alma. Nos reíamos, pero todavía
llorábamos levemente de emoción. Mas en ese momento sólo bailábamos juntas,
sintiéndonos cada vez más cerca la una de la otra. Yo me sentí como si de nuevo
fuese esa adolescente que se enloquecía entre los brazos de esa chica tan
especial por la que tanto adoraba el verano, que les daba sentido a las fiestas
de la aldea y a esos meses de absoluto calor en los que todo permanecía en
silencio, mucho más callado que en invierno.
Mientras
bailábamos, no dejé de mirar a Lúa, me alimentaba de su belleza para seguir
sonriendo, sentía que ella tenía la energía que me movía, que me hacía volar.
Sabía que los demás nos miraban sonriendo tiernamente y que muchos ya bailaban
también, pero mi mundo era Lúa, era sólo Lúa. Era ella la luz de la noche, la
luz que quebraba las sombras, la música que sonaba, la felicidad que hacía
latir mi corazón. Aún recuerdo como si hubiesen sido un sueño esos momentos tan
intensos en los que sentí que no tenía materia, que ya no había tierra bajo mis
pies. Volaba junto a ella, tan pegadiña a ella, que me sentía de aire, que
sentía que ella me llevaba entre sus brazos. Su mirada me sostenía, era mi
equilibrio.
Recordé
fugazmente aquella noche de verano en la que ambas fuimos a una fiestiña que
celebraban en una aldeíña cerca de la nuestra, aquella noche de julio en la que
yo todavía estaba con Artemisa y que ansiaba entregarme a Lúa para recuperar
todo ese tiempo perdido; esa noche en la que las dos nos reprimíamos, nos
esforzábamos por no besarnos, por no traspasar esa frontera que imponía el hecho
de que yo estuviese con otra mujer. Qué inocentes fuimos en ese tiempo en el
que pensamos que podríamos luchar contra la fuerza del amor que siempre
sentimos la una por la otra. Aquella noche, fuimos mucho más adolescentes de lo
que lo fuimos en el pasado, en el pasado, fuimos mucho más valientes de lo que
lo fuimos el año pasado.
Bailamos
mucho, pero también tocamos música, una canción tras la otra. Yo sentía que no
me costaba en absoluto danzar y percutir en la pandereta a la vez. Sentía que
todos estábamos tan felices que la felicidad nos impelía a danzar, a cantar y a
tocar sin parar, hasta bien entrada la madrugadiña, hasta casi notar la llegada
del amanecer. Yo lo di todo ayer. Canté con toda mi alma, a pesar de tener
todavía los rescoldos del enorme resfriado que sufrí estos días; pero canté sin
importarme que tuviese cada vez menos voz, toqué hasta que noté que mis dedos
eran ya parte de la pandereta en la que percuto en las fiestas desde que era
niña, hasta que noté que la música y yo éramos un único ser. Y todo eso lo hice
sintiéndome la mujer más feliz y dichosa del mundo, sin perder de vista a Lúa,
quien también se había entregado profundamente a la música. Qué momentos tan y
tan bonitos. Fueron increíbles, increíbles. Cuando ya terminamos de tocar,
muchísimos familiares que hacía tiempo que no veía me dijeron que no sabían que
yo tenía todos esos dones, que les había sorprendido muchísimo mi manera de
bailar, de cantar y de percutir en la pandereta. Es cierto que siempre he
bailado muy bien, que siempre dominé muy bien la pandereta y que canto con toda
mi alma siempre que puedo; pero siempre me conmueve mucho que me feliciten por
hacer bien algo que yo amo hacer. Siento que mis habilidades tienen sentido.
La persona
que más cariñosamente me dio la enhorabuena por comprometerme con Lúa fue
Casandra y eso me asombró muchísimo porque yo creí que a ella no le gustaría
que me casase con Lúa, pero me dijo que se alegraba de verdad por nosotras y
que, evidentemente, vendría a la boda si la invitábamos. Por supuesto, la
invitaremos. No tendría sentido hacer lo contrario. Nuestra boda será en
primavera, cuando ya los días sean más largos y los árboles den sus primeras
hojas.
Nos fuimos a
dormir sintiendo que habíamos vivido la noche más intensa de nuestra vida. Me
sentía tan feliz que me costó mucho dormir. Además, no nos fuimos a dormir
enseguida que nos quedamos soliñas en el cuarto, por supuesto que no.
Y eso es todo
por hoy. Creo que nada puede hacerme más feliz que saber que ahora sí podré
estar con Lúa para siempre, absolutamente para siempre, en nuestra tierra.
Y, por
cierto, también tengo que contar que nos ha tocado algo en la lotería, un
pellizquiño bastante importante de dinero, y, con esos cuartos, lo que haremos
será reconstruir la casa de la aldea y hacer algunas reformiñas en nuestro
piso, que hace muchos años que no se reforma y precisa algunas mejoras, y lo
que haremos también será viajar, viajar mucho. Con estos cuartos, ahora puedo
estar más relajada en el trabajo, pero tampoco quiero dejar de trabajar por
tener más dinero, por supuesto que no. No es sólo nuestro. Siento que también es
de nuestra familia, por eso no nos lo quedaremos todo y le daremos una gran
parte a mi madre, a mi tío, incluso a Casandra si lo necesita... mas ella
todavía no sabe que nos tocó la lotería. Es muy bonito que tocase aquí en
Ourense, aunque sea ese pellizquiño. ¿qué más podemos pedir? La vida nos sonríe
todo eso que no nos sonrió en el pasado. Ahora siento que lo recuperamos todo,
todo, todo eso que no tuvimos antes, pero no lo digo por el dinero, sino por la
felicidad, por el amor, por todo lo que nos hace verdaderamente afortunadas por
estar vivas.
Agnes siente como si estuviese viviendo un sueño, y no es para menos, su realidad es maravillosa, repleta de cosas buenas. Casandra y Gabriel lo han pasado en grande, han sido recibidos con una gran variedad de platos deliciosos y con una sincera hospitalidad. Casandra necesita hablar de lo que le ocurre a Artemisa, de su enfermedad. Creo que en Agnes tiene una gran aliada, pues ambas saben como es Artemisa y se pueden comprender y ayudar. Es maravilloso que Lúa también la apoye, que no guarde ningún rencor a Artemisa, se nota que tiene un gran corazón. Casandra se desahogó, pudo contar todo lo que está pasando y sentirse apoyada. Se emocionó al descubrir lo que estaba haciendo Agnes por su hermana, con los rituales. Sabe muy bien que eso significa que Artemisa sigue teniendo un rinconcito en el corazón de Agnes, no como pareja, pero si como persona especial. Agnes está segura de que se curará. ¡Espero que no se equivoque! El momentazo más importante de la entrad (y yo diría que de muchas), es cuando Lúa le pide matrimonio a Agnes. Es un momento muy especial, cargado de magia y de amor sincero. Todos se emocionaron, pues era algo que todos deseaban que ocurriese. Por un momento me han surgido algunos miedos, que le pidiese matrimonio ante la hermana de su ex me parecía un poco arriesgado, pero estaba equivocado. Casandra está encantada, feliz por su amiga y Lúa. Quiere lo mejor para ella y sabe que su felicidad está junto a Lúa. Ha sido muy bonito, me encanta toda la pedida y lo que ocurre alrededor, los bailes, tocando música...es fantástico. Por último, resaltar que les ha tocado la lotería, ¡les ha tocado la lotería! Es la guinda del pastel. Es eso que dicen, que tus pensamientos positivos atraen cosas buenas. ¡Qué suerte! En toda esa felicidad que rodea esta entrada lo único que me preocupa es Artemisa...es ese pequeño pinchanzito que no te deja estar del todo bien. Ojalá se resuelva pronto su situación. Una entrada muy interesante y tierna, Ntoch!!
ResponderEliminar