domingo, 22 de diciembre de 2019

DIARIO DE LÚA: SÁBADO, 21 DE DECEMBRO DE 2019


sábado, 21 de Decembro de 2019
Entre as paredes de pedra da casa de Anxiños, o mundo parece un lugar seguro. Lonxe queda o feroz vento e a agresiva choiva que azoutan Galiza dende hai ben días. Vén un temporal tras outro facendo moito dano. Os ríos medran sen control, o vento arrinca árbores sen piedade, o mar axítase, xorden das augas ondas inmensas que parecen querer devorar a costa e, sobre todo, a natureza volveuse perigosa. Non hai recuncho de Galiza que se libre destes temporais que tanto destrúen. Hoxe vin voar árbores por riba das casas e das rúas. Vin que esas árbores caían entre os muros de pedra e ficaban esnaquizadas no chan, baixo ese ceo que non deixaba de chorar sen consolo. Sentín arreguizos cando vin esas imaxes, cando notei ao meu redor a forza dese vento que arrasa con todo. Non sabía que facer. Quedara totalmente abraiada vendo como as árbores voaban por riba nosa. Agnes arrincoume dese momento con forza e decisión, turrándome da man e empurrándome a entrar na casa de Anxiños (e de Agnes)  e rifoume tenramente por ficar tan paralizada, sen moverme, pois estaba en perigo, pero eu non o vira, non o sentira. Nunca vira algo igual. Nunca. E levo anos vivindo en Galiza. Seica si houbo antes temporais como estes, tan violentos e destrutivos; pero esquecinos. Este impresionoume moito máis que ningún que vira antes.
Mais na nosa vida non hai máis que paz, calma. Non hai treboadas que axiten os nosos días. Emporiso, síntome protexida na nosa vida, onde todo é maxia, amor, calor, bondade, momentos fermosos. Nunca crin que puidese ser tan feliz. Eu soñara moitas veces con vivir unha vida así, pero nunca imaxinei que ese soño viraría nunha realidade moito máis fermosa cá que eu imaxinara, coa que eu soñara.
Quero escribir porque preciso converter en verbas todo o que sinto estes días tan especiais. Cando penso no que estou vivindo, noto que a ialma se me enche dunha felicidade tan grande que me descontrola. Fico sorríndome a min mesma, agradecendo todas as beizóns que enchen os meus días, e daquela síntome a persoa máis afortunada do mundo. Nunca crin que viviría algo así, que podería ser tan e tan feliz con Agnes, que me podería sentir tan querida. Síntome tan querida que, moitas veces, me parece que me derreterei, que o inmenso amor que Agnes me amosa todos os días, en cada momento, me volverá de ar, que, sen prevelo, deixarei de sentir a terra baixo os meus pés e voarei lonxe, lonxe, con ela, pero ficando non obstante na nosa terra, porque tanto a súa ialma coma a miña están vencelladas a esta terra para sempre e iso nunca poderá mudar.
Quería falar do presente, do precioso presente que estamos a vivir, pero tamén do pasado, porque moitas das cousiñas que vivimos me traen lembranzas de momentos que pensaba esquecidos para sempre xa. É coma se estar con Agnes, sendo tan feliz con ela, me levase ao pasado para que quitase á luz todos eses momentos dos que nunca lle falei a ninguén. Hai tantos que non sei cal recuperar agora.
Arestora sinto que non son a mesma muller que o ano pasado decidiu finxir que morría para sacarse do medio e permitir coa súa desaparición que a persoa que máis amaba fose feliz con outra muller. Cústame entender por que me trabuquei tanto e tanto. Agnes díxome milleiros de veces que estaba moi equivocada pensando desa maneira, que nunca habería de ter marchado porque ela nunca me deixou de amar. Mesmo me confesou que era posíbel que me deixase por Artemisa, pero, co paso dos días, daríase de conta de que non podía vivir sen min porque nunca me deixou de botar en falla. Si foi feliz con Artemisa durante un tempo, pero, malia sentirse feliz e chea con ela, sempre tivo na súa ialma un baleiro que nunca conseguía ignorar, que nunca se enchía, que nunca desaparecía. Confesoume moitas veces que necesitaba estar comigo, que precisaba compartir comigo todo iso que compartiramos. Agnes sempre chora cando me confesa todo iso e eu choro de emoción porque sinto que me arrisquei a perdela para sempre, outra vez, outra vez, por terceira ou carta vez na nosa vida. Arrisqueime a perder a oportunidade de ser feliz coa única persoa que me pode facer feliz, á única persoa á que sempre amei, sempre, non importando que se achase lonxe, que non puidese estar comigo. Entender que nunca a esquecería fíxome moito dano no seu momento. Agnes quedara gravada no meu interior para sempre, sendo parte da miña ialma, coma se a súa existencia fixese a miña existencia, coma se ela mesma crease a miña ialma. Era algo de min, era tanto de min, que durante anos sentín que me esvaecía sen ela, que a precisaba para respirar e estar sa. A doenza do corazón que teño dende cativiña fíxose moito máis grave cando entendín que nunca a esquecería, cando fun consciente de canto dano nos fixeran separándonos.
Sei que todo iso queda lonxe, pero gústame lembralo porque sinto entón que a felicidade que enche a nosa vida se fai moito máis forte. Lembrar a tristura fai que a alegría sexa máis intensa. Agora entendo moitas cousas, tantas que me dá a sensación de que eu non vivín a miña vida, de que a miña vida non a vivín eu, senón que a vin dende fóra, porque a miña vida real non era esa que eu cría estar vivindo. Agora é coma se a sentise de novo, coma se vivise outra vez eses anos perdidos que me tiraron con tanta crueldade, que nos tiraron ás dúas, sen piedade. Hai erros humanos que destrúen vidas, que fan tanto dano que parece imposíbel podelos esquecer, pero eses erros sempre nacen do medo. O medo é unha emoción innata que temos dende sempre, pero hai medos intensificados, feitos grandes a man tenta, e que realmente non teñen fundamento. O medo a que rexeitasen a Agnes foi o que empurrou a Anxiños a levala lonxe, a enviala lonxe de eiquí, pero tamén foi o medo a que ela e máis eu estivésemos xuntas sen ter que estalo. Estaba prohibido amarnos e moi ben sabía Anxiños que a ningunha das dúas nos importaba iso porque nos amabamos de verdade e, cando se ama de verdade, non importa ren máis que ese amor. Anxiños sabía dende había ben anos que entre Agnes e máis eu había algo moi especial que non todas as persoas podían entender. Sabíao porque ela sempre coñeceu moi ben á súa filla, porque a unha nai nunca se lle escapan esas cousiñas. Unha nai sabe ler no ollar dos seus fillos os sentimentos que non se atreven a converter en verbas. A miña nai non era tan atenta comigo como o era Anxiños con Agnes. Amais, a miña nai pasaba moito tempo sen falar comigo, sen observarme detidamente. A miña nai sempre foi moi á súa bóla, como se adoita a dicir, e eu era unha rapaza moi independente que non precisaba o agarimo da súa nai para sentirse ben ou iso era o que eu cría. Seguramente si que o botaba en falla, pero nunca o quixen recoñecer. Custábame recoñecer os sentimentos que sentía polos meus pais. Á miña nai queríaa moitísimo, é evidente, pero a súa intransixencia e tamén o excesivo control que exercía en min cando estabamos en Ourense abafábanme tanto que cría que non a quería tanto como pensaba. Amais, cando somos adolescentes, é máis complicado que recoñezamos o que sentimos e moitas veces verbalizamos precisamente o contrario do que pensamos e sentimos.
Ninguén se encargou de explicarme que había no mundo persoas que amaban dun xeito distinto que, en principio, non estaba aprobado pola sociedade. Ninguén me falou nunca de que había outra maneira agochada e moito máis bonita de querer. Descubrín por min mesma que en min había algo que fallaba, que, atendendo ao que todos agardaban de min, non se correspondía coa realidade nin co que pensaban que eu tiña que ser. Cando me dei de conta de que me gustaba Agnes, pasei longas horas chorando e sentindo rabia. Sabía moi ben por que choraba, que me ocorría; pero tamén me sentía afortunada e especial. Sabía que eu nunca podería amar a un home coa miña ialma e iso asustábame moito, pero tamén me atraía, era unha idea que me estarrecía e me atraía asemade. Era moi cativa cando souben que eu era diferente. Nunca lle puiden explicar a ninguén o que me ocorría, nunca, ata que fun adolescente e comecei a falar coas miñas amigas deses temas. Eu nunca dicía se me gustaba algún rapaz, ao contrario que Silvia, por exemplo, que a ela lle gustaban practicamente todos os rapaces da escola e moito máis lle gustaban se eran maiores ca ela. Lembro especialmente dunha conversación que mantivemos paseando xuntas pola beiriña do Miño unha tarde de setembro, dourada e fermosa, cálida e fresquiña asemade (como pode pasar só eiquí en Ourense). Había pouquiño que voltara da aldeíña e aínda estaba moi tristeiriña. Non dera superado que Agnes e máis eu xa non nos volveriamos ver nunca máis. Foi o derradeiro verán que compartimos sendo adolescentes. Non volveriamos compartir outro verán ata que pasasen trinta anos.
Eu tiña daquela dezaseis anos. Lembro que Silvia me preguntou: “e ti que, Luíña? Nunca che gustou ninguén? De verdade disme que na aldeíña non hai ningún rapaz que che faga sentir bolboretas no estómago?” Silvia sempre foi moi romántica e inxenua, emporiso lle fixeron tanto dano ao longo da súa vida, emporiso agora xa non quere saber nada máis do amor, porque está profundamente decepcionada con ese sentimento que debe de facernos tan felices e que a ela lle fixo sentir morrer de tristura.
Eu contesteille isto: “boeno.” Ela preguntoume: “como que boeno?” Neses momentos, sentía a fortísima necesidade de confesarlle o que sentía. Precisaba falar con alguén. Non aguantaba máis ese silencio no que pechaba os meus sentimentos. Notaba que o que sentía se convertera nunha bóla de ferro que me apertaba a ialma, ameazando con saír sen control dos meus beizos.
Eu confiaba profundamente en Silvia. Era a miña mellor amiga, foi sempre a miña mellor amiga. Dende que tiñamos tres anos, estivemos xuntas coma se fósemos irmás. Era a única persoa que nunca me fixera sentir mal, que nunca me traizoara, que sempre estivo comigo día e noite apoiándome, contando comigo para todo. E sigue sendo así. A maiores de Agnes, é a persoa que mellor me coñece.
Díxenlle: “Silvia, prométeme que xamais, nunca, lle dirás a ninguén o que che vou confesar agora.” Estaba estarrecida, estremecida, pero con tantas ganas de falar... Cando Silvia me dixo que ela nunca lle falaba a ninguén do que ela e máis eu falabamos, entón, con moitísima vergonza, confeseille: “si, na aldeíña hai alguén que, dende hai ben anos, me fai entolecer, que non só me fai sentir bolboretas na barriga, senón tamén moita calor, moita alegría, moito amor, agarimo...”
Silvia quedara totalmente abraiada, sen saber que dicirme. Mirábame de esguello, sen atreverse a pousar os ollos en min. Non me quería mirar porque intuía que o meu ollar a impresionaría moito máis. Só me dixo: “ti estás loucamente namorada, Luíña. Por que nunca mo dixeches?”
“Porque non é un amor comprendido, porque non é un amor aceptado, porque é un amor prohibido.”
A Silvia xa lle falara de Agnes en moitísimas ocasións. Contáballe todo o que facía con ela na aldeíña, faláballe desas longas tardes de baile, de festa, de cantos; das tardes no río, dos paseos polo bosque... Faláballe de todo o que compartía con Agnes esas semanas nas que eramos as rapazas máis felices do mundo. Eu tamén pasaba horas cos demais rapaces que viñan á aldea no verán e tamén cos que alí vivían sempre; pero con Agnes gozaba moito máis da vida, con Agnes gustábame estar de verdade. Silvia coñecía a existencia de Agnes. Non sei se algunha vez imaxinou o que eu sentía por ela. Preguntárame algunha vez por que lle falaba máis dela cós dos demais e nunca lle souben contestar a iso. Só lle dicía que con ela tiña moitas cousas en común, pero sei que non a conseguía convencer de todo coa miña resposta. Silvia sabía que había algo máis que eu non lle contaba, pero, evidentemente, nunca me preguntou ren.
Non obstante, aquela tarde, sentín que me facía todas esas preguntas que nunca se atrevera a me facer. Facíamas en silencio, comprendía en silencio, intuía en silencio, invitándome a que seguise falando. Entón proseguín: “é un amor prohibido porque namorei doutra rapaza, Silvia, e o máis bonito é que ela me corresponde. Ela sempre sentiu algo moi fermoso por min, pero ata este verán non nos atrevemos a confesárnolo.”
Eu falaba moi baixiño, case non me ouvía nin eu mesma, falaba moi pretiño do oído de Silvia, con medo a que o vento puidese levarlle as miñas verbas á miña nai onde queira que estivese, aínda que eu xa sabía que a miña nai coñecía o que pasaba entre Agnes e máis eu.
“Pero vannos separar, Silvia, porque a súa nai a quere enviar a estudar lonxe, pensando que é o mellor para ela, enviala lonxe de eiquí, cando ela nunca se imaxinou a si mesma vivindo fóra de Galiza, da aldeíña na que sempre viviu. Ela non poderá estar ben se a mandan lonxe de eiquí”
“E de ti” interveu ela con agarimo. “E ti nunca poderás estar ben se a afastan de ti, verdade? Emporiso estás tan tristeiriña dende que chegaches da aldeíña, porque sabes que nunca máis a volverás ver.”
Eu asentín con bágoas nos ollos. Non quería chorar porque me daba medo ceibar todos eses sentimentos que me apertaban a ialma, pero xa non podía fuxir do pranto. Comecei a chorar sen acougo, tentando domear esa profunda tristura que me desfacía, pero non podía loitar contra esas emocións tan fortes, contra a inmensa decepción que me enchía a ialma toda. Silvia estivo ao meu carón tentando animarme, pero tamén apoiándome. Sabía que ela entendía o que eu sentía. Sabía que ela non me xulgaba e iso era o que máis me calmaba, o que mellor me facía sentir. Silvia estaba comigo, comprendéndome, apoiándome, coma sempre, unha vez máis.
“Cando sexades xa maiores de abondo para poderdes facer a vosa vida, entón ti procurala e seguramente poderedes estar xuntas para sempre sen que ninguén volo impida” animoume con agarimo. Eu quería crer nas súas verbas, pero custábame moito porque, neses momentos, tiña o corazón cheo de desesperanza e tristura.
E foi así. Eu procurei a Agnes por ceo e terra cando o puiden facer, cando comecei a estudar en Barcelona; pero a vida non nos quixo xuntar de novo. O destino non nos permitiu reencontrarnos. Agora arrepíntome moitísimo de non ter loitado máis por ela, por deixarme vencer polo desalento e a doenza e sobre todo por desaparecer cando volviamos ter a oportunidade de estarmos xuntas, de loitarmos pola nosa vida, por esa vida que sempre soñaramos vivir xuntas... pero Anxiños hoxe díxome unha cousiña moi bonita. Díxome que non tiña sentido laiarnos polo que xa se fixo e non se pode arranxar, que é certo que pasamos trinta anos separadas, pero aínda estamos na metade da vida e temos unha morea de anos para ser todo o felices que non puidemos ser no pasado. Díxome que o que importa é o presente e o futuro, non o pasado, que o pasado é un trampolín que nos empurra ao futuro, non unha lagoa de erros e lamentacións. Canta razón ten. Que sabia é Anxiños.
Ás veces, quedamos detidos nas lembranzas arrepentíndonos de non ter actuado doutra maneira ou tamén de non ter vivido como neses momentos nos gustaría volver vivir todo iso que xa pasou; pero o que conta é que seguimos para adiante e que a vida nos reserva, sen nós sabelo, moitas sorpresas fermosas que criamos que nunca chegarían a nós, pero chegan. Eu creo que, se temos fe, podemos cumprir os nosos soños; mais tamén é certo que precisamos axuda do noso redor, do mundo, para podermos volver realidade todo iso que tanto devecemos vivir. Creo que eu recibín esta oportunidade tan fermosa porque a vida quixo, non porque eu o buscase. Evidentemente, eu levo toda a vida desexando vivir con Agnes eiquí en Ourense, sendo libres, podendo ter a nosa familia preto de nós, podendo compartir todo iso que sempre nos uniu; pero tamén me deixei levar moitísimo pola razón, por eses pensamentos destrutivos que che din: “teste que apartar do medio, has de desaparecer, porque non mereces ter contigo unha persoa tan marabillosa. Esa muller non é para ti. Ti non es boa de abondo para ela. Desaparece e déixaa vivir en paz.” Escoitei a eses pensamentos e marchei crendo que estaba a facer o mellor para ambas as dúas. Que trabucada estiven.
Tamén quero falar doutra cousiña que me ten algo... desacougada. Resulta que, dende que cheguei eiquí, Uxía, que tan amiga miña fora, non me fala case. Entendo que estea decepcionada coa vida por non poder estar con Agnes. Hai unha semana, aproximadamente, farteime desa situación e, logo de rematarmos un ensaio, achegueime a ela e díxenlle que quería que quedásemos para falar. Sentía que tiñamos que falar seriamente, con acougo, porque eu tamén precisaba preguntarlle unhas cantas cousiñas, pero non lle quería botar ren en cara. Só quería coñecer os seus sentimentos. Ela tentou evitar quedar comigo, pero ao final non lle quedou máis remedio. Amais, Silvia ouvira a nosa conversa e díxolle que debía de quedar comigo para explicarme moitas cousiñas que eu precisaba coñecer.
Cando xa puidemos falar, non me andei con parvadas e directamente pregunteille por que tentara conquistar a Agnes coñecendo perfectamente o que eu sentía por ela. A súa resposta deixoume abraiadísima. Díxome: “porque eu non sabía que Agnes aínda te quería e notaba que eu a ela lle atraía.” Non había nada máis que falar, pero díxenlle: “non te gardo rancor por iso, nin moito menos; pero síntome un pouquiño traizoada. Xaora que, co que fixeches por nós, xa queda todo arranxado, pero abraioume moito descubrir que ti tentaches conquistar a Agnes, que mesmo estiveches con ela.” Uxía díxome que Agnes tamén quixo deitarse con ela, que non fora ela soa, e, evidentemente, iso é certo. Eu repetinlle moitísimas veces que non lle gardaba rancor por ren, que o único que necesitaba era que me explicase como ocorreran as cousas dende o seu punto de vista, nada máis; pero Uxía levantou unha bandeira de guerra entre nós. Non me fala. Cando estamos nos ensaios, fálame o xusto para que as cousas vaian ben, pero eu sinto que non quere saber nada máis de min. Pregunteille que lle ocorría comigo, pero só me dixo: “ren, non me ocorre ren.” Mais eu noto que as cousas están tensas entre ambas as dúas. Tentei moitas veces que esa corda que está tan tensa entre as dúas se crebase, pero Uxía non pon da súa parte e, entón, é imposíbel levarse ben con alguén que nin quere falar contigo. A min non me gusta nada levarme mal coas persoas que quero e o que pasa con Uxía dóeme. Amais, Uxía vai todos os días á cafetaría para almorzar aí e case que non fala con Agnes. Hai ben semanas que Agnes nota que se produciu un cambio nela que a ningunha de nós nos gusta. Silvia tamén o notou, pero con Silvia e coas demais mulleres de Iauga lévase ben. Agardo que isto sexa algo pasaxeiro e que, dentro de pouquiño, poidamos ser as amigas que fomos sempre. Coñezo a Uxía dende hai dez anos, mínimo, e dóeme que esteamos así. Coñecina unha noite que saín de festa con Daniel. Estaba bebendo unha copa soíña nun recuncho, mirando timidamente ao seu redor. Daniel Díxome: “esa hai pouco que saíu do armario” e fomos falar con ela. A conexión entre ambas as dúas foi inmediata. Mesmo tivemos un efémero romance que ambas as dúas rompemos por mutuo acordo, porque nin eu estaba namorada dela nin ela quería namorar máis de min sabendo que eu non a podía corresponder. Foi unha relación bonita, desas que che enchen a ialma de ilusión, pero sabes que non van durar, que non son reais, que son momentáneas. Sempre fomos amigas, independentemente do que pasou entre nós, porque nos levamos moi ben sempre, porque con Silvia fomos as creadoras de Iauga e os nosos comezos foron preciosos, como fomos procurando a máis xente que quixese unirse a nós, como fomos medrando co paso dos anos, como fomos tocando os nosos primeiros concertos en festiñas locais... e é unha mágoa que agora esteamos así.
Mais todos estes problemas fican lonxe de min cando estou con Agnes. Cando compartimos todo o que somos, parece quedar lonxe todo, todo. Non hai problemas, nin tensións nin doenzas, nin ren, ren. É coma se estar con ela fose como estar noutro mundo. Na nosa casa, sentimos que non hai ningún perigo. Compartimos todo o que facemos, cociñamos xuntas, facemos música xuntas, mesmo compartimos os nosos momentos de lectura, cadaquén lendo o que lle apetece ler nese momento, pero debatemos verbo do que lemos... Saímos a pasear xuntas (cando o clima nolo permite, que hai ben días que iso non pasa) e falamos durante horas de todo, de milleiros de temas distintos, compartindo opinións, pero tamén expoñendo as cousiñas que pensamos de xeito distinto. Con ela manteño unha relación idílica, seino. Sei que parece unha relación de novela, de película de amor, porque é demasiado marabillosa para que sexa certa. Non dubido para nada do que ela sente por min e a ela pásalle o mesmo comigo. Eu sabía que poderiamos ser moi felices se estabamos xuntas, sempre o souben, porque, dende que eramos cativas, compartimos moitísimas cousiñas, coincidiamos en moitas máis, e eu sabía que entre nós había unha conexión moi especial. Se non a houbese, xa non nos amariamos como nos amamos, o noso amor ficaría esquecido na nada, e non é así para nada, nunca foi así.
Eu lembro todas esas veces nas que, no verán, chegaba á aldeíña, baixaba do coche da miña nai e corría e corría pola corredoira que accede á aldeíña tendo o corazón acelerado de emoción. Iso comezou a pasar sobre todo a partir de que cumprise dez anos. Agnes só tiña sete anos cando comezamos a coñecernos mellor. Evidentemente, era moi cativa aínda, pero o intelixente de abondo para ter coñecido as cousiñas máis tristes da vida. Amais, a pobreza que sempre invadiu a súa vida fíxolle madurar moito máis cedo que aos outros rapaces da aldeíña. Eu cumpriría once anos nese verán no que comecei a falar máis con ela. Lembro que, cando cheguei á aldeíña, correndo, sen folgos xa, ela estaba na corte coa súa vaquiña, á que quería coa súa ialma toda. Chamábase Terriña e era unha vaca moi boíña, cun ollar moi nobre, que non se asustaba cando te achegabas a ela. Estaba afeita ao contacto cos humanos porque Agnes sempre estivo con ela, dende sempre, dende que era unha meniña. Coidábaa coma se fose filla súa. Agnes nunca tivo bonecas, nunca tivo xoguetes. Ela non sabe que é xogar cun boneco. Ela sempre coidou aos animais coma se iso fose un xogo, un xogo moi serio, e a min iso chamábame moitísimo a atención.
Cheguei a onde estaba ela. Non había ninguén máis. Era á tardiña, empardecía, e había moito silencio ao noso redor. Ela non se atrevía a falarme porque, despois de tanto tempo sen vernos, sentía moitísima vergonza; pero eu ignorei os seus sentimentos e comeceille a preguntarlle como lle fora ese ano. Ela só me dixo: “foi.” Custaba moitísimo arrincarlle verbas, frases longas; pero, cando á fin xa comezaba a confiar en min, falábame con moita madurez de moitísimos temas dos que eu non falaba con ninguén.
Ela mirábame fixamente, tentando que eu non me dese de conta, pero eu notaba como os seus ollos loitaban contra a vergonza que ela sentía. Loitaban por pousarse en min. A Agnes chamáballe moito a atención a cor intensa dos meus cabelos vermellos e crenchos, a cor dos meus verdísimos ollos. Sempre me dixo que eu tiña nos ollos a cor da herba que medra na primavera despois do desxeo. Dicíame que eu era tan fermosa como un solpor de outono, intensamente brillante, coa cor do ceo incendiado polo sol que morre, coa mirada das follas verdes que non queren abandonar as pólas que as viron nacer. Díxome sempre unhas cousiñas tan bonitas... e díxomas cando xa levaba eu días na aldeíña, cando ninguén nos ouvía, cando bailabamos xuntas nas festiñas da aldea, tan divertidas que eran. Ano tras ano, bailamos sempre xuntas, tenteina acompañar coa pandeireta, inutilmente porque ela tocaba tan ben que eu nin a podía seguir... Bailamos sempre xuntas, cada vez máis lonxe dos demais, ata que só nos rodeaban as árbores do bosque. Entón si nos falabamos en segredo, en voz moi baixiña, coma se non quixésemos que a natureza ouvise as nosas verbas. As nosas secretas conversas foron mudando co paso dos anos ata que, aquel derradeiro verán que compartimos sendo rapazas, xa se volveron conversacións prohibidas, verbas que se mesturaban con bicos tímidos, con apertas que tentabamos disimular namentres danzabamos. Ninguén se fixaba en nós (ou iso criamos nós) e iso dábanos liberdade de abondo para bicarnos, para estar o máis xuntas posíbel. Lembro que había tardes nas que eu lle propoñía a Agnes ir ao muíño que quedaba na beiriña do río (un muíño que agora está en ruínas). No verán, non se empregaba tanto. Agnes aceptaba sabendo moi ben por que quería estar a soas alí con ela. Non facía falta que nos dixésemos ren.
Que recordos tan bonitos. Estas lembranzas alimentan a felicidade que agora enche a nosa vida toda, que estará enchéndoa para sempre, ata a fin dos nosos días.
Agora, Agnes ten un arrefriado horríbel, a pobriña. Non temos luz na casa dende onte (estou escribindo grazas á luz da lareira) por mor do temporal. Segue a chover, vai un vento horríbel que non deixa de zoar con forza. Parece que isto non teña fin.
O martes virá Casandra con Gabriel eiquí a Ourense e pasarán o Nadal na aldeíña. Faime ilusión coñecer mellor a Casandra. A noite que a coñecín, case non tiven tempo para saber como era. Agora si que nos poderemos coñecer ben. Agnes tamén ten ganas de vela, sobre todo para poderlle preguntar por Artemisa. Hai ben días que Agnes nota que a Artemisa lle pasa algo horríbel que ninguén se atreve a contarlle. Está a facer rituais fermosos para enviarlle enerxía positiva e saúde.
Para a Noiteboa, teño preparada unha sorpresa fermosa para Agnes, da cal non falarei eiquí por se acaso a ela se lle ocorre ler isto. A partir de entón, sei que seremos moitísimo máis felices.


Traducción:


Sábado, 21 de diciembre de 2019
Entre las paredes de piedra de la casa de Anxiños, el mundo parece un lugar seguro. Lejos queda el feroz viento y la agresiva lluvia que azotan Galicia desde hace tantos días. Viene un temporal tras otro haciendo mucho daño. Los ríos crecen sin control, el viento arranca árboles sin piedad, el mar se agita, surgen de las aguas olas inmensas que parecen querer devorar la costa y, sobre todo, la naturaleza se ha vuelto peligrosa. No hay rincón de Galicia que se libre de estos temporales que tanto destruyen. Hoy vi volar árboles por encima de las casas y de las calles. Vi que esos árboles caían entre los muros de piedra y quedaban destrozados en el suelo, bajo ese cielo que no dejaba de llorar sin consuelo. Sentí escalofríos cuando vi esas imágenes, cuando noté a mi alrededor la fuerza de ese viento que arrasa con todo. No sabía qué hacer. Me había quedado totalmente asombrada viendo cómo los árboles volaban por encima de nosotras. Agnes me arrancó de ese momento con fuerza y decisión, tirándome de la mano y empujándome a entrar en la casa de Anxiños (y de Agnes) y me regañó tiernamente por permanecer tan paralizada, sin moverme, pues estaba en peligro, pero yo no lo había visto, no lo había sentido. Nunca había visto algo igual. Nunca. Y llevo años viviendo en Galicia. Quizás sí hubo antes temporales como éstos, tan violentos y destructivos; pero los olvidé. Este me impresionó mucho más que ninguno que viera antes.
Mas en nuestra vida no hay más que paz, calma. No hay tormentas que agiten nuestros días. Por eso, me siento protegida en nuestra vida, donde todo es magia, amor, calor, bondad, momentos hermosos. Nunca creí que pudiese ser tan feliz. Yo había soñado muchas veces con vivir una vida así, pero nunca imaginé que ese sueño devendría en una realidad mucho más hermosa que la que yo había imaginado, con la que yo había soñado.
Quiero escribir porque necesito convertir en palabras todo lo que siento estos días tan especiales. Cuando pienso en lo que estoy viviendo, noto que el alma se me llena de una felicidad tan grande que me descontrola. Permanezco sonriéndome a mí misma, agradeciendo todas las bendiciones que llenan mis días, y entonces me siento la persona más afortunada del mundo. Nunca creí que viviría algo así, que podría ser tan y tan feliz con Agnes, que podría sentirme tan querida. Me siento tan querida que, muchas veces, me parece que me derretiré, que el inmenso amor que Agnes me demuestra todos los días, en cada momento, me volverá de aire, que, sin preverlo, dejaré de sentir la tierra bajo mis pies y volaré lejos, lejos, con ella, pero permaneciendo no obstante en nuestra tierra, porque tanto su alma como la mía están enlazadas a esta tierra para siempre y eso nunca podrá cambiar.
Quería hablar del presente, del precioso presente que estamos viviendo, pero también del pasado, porque muchas de las cosiñas que vivimos me traen recuerdos de momentos que pensaba olvidados para siempre ya. Es como si estar con Agnes, siendo tan feliz con ella, me llevase al pasado para que sacase a la luz todos esos momentos de los que nunca le hablé a nadie. Hay tantos que no sé cuál recuperar ahora.
Ahora mismo siento que no soy la misma mujer que el año pasado decidió fingir que moría para quitarse del medio y permitir con su desaparición que la persona que más amaba fuese feliz con otra mujer. Me cuesta entender por qué me equivoqué tanto y tanto. Agnes me ha dicho miles de veces que estaba muy equivocada pensando de esa manera, que nunca tendría que haberme marchado porque ella nunca dejó de amarme. Incluso me confesó que era posible que me hubiese dejado por Artemisa, pero, con El Paso de los días, se habría dado cuenta de que no podía vivir sin mí porque nunca dejó de echarme en falta. Sí fue feliz con Artemisa durante un tiempo, pero, a pesar de sentirse feliz y llena con ella, siempre tuvo en su alma un vacío que nunca conseguía ignorar, que nunca se llenaba, que nunca desaparecía. Me confesó muchas veces que necesitaba estar conmigo, que precisaba compartir conmigo todo eso que habíamos compartido. Agnes siempre llora cuando me confiesa todo eso y yo lloro de emoción porque siento que me arriesgué a perderla para siempre, otra vez, otra vez, por tercera o cuarta vez en nuestra vida. Me arriesgué a perder la oportunidad de ser feliz con la única persona que puede hacerme feliz, a la única persona a la que siempre amé, siempre, no importando que se hallase lejos, que no pudiese estar conmigo. Entender que nunca la olvidaría me hizo mucho daño en su momento. Agnes había quedado grabada en mi interior para siempre, siendo parte de mi alma, como si su existencia hiciese mi existencia, como si ella misma crease mi alma. Era algo de mí, era tanto de mí, que durante años sentí que me desvanecía sin ella, que la necesitaba para respirar y estar sana. La enfermedad del corazón que tengo desde niña se hizo mucho más grave cuando entendí que nunca la olvidaría, cuando fui consciente de cuánto daño nos habían hecho separándonos.
Sé que todo eso queda lejos, pero me gusta recordarlo porque siento entonces que la felicidad que llena nuestra vida se hace mucho más fuerte. Recordar la tristeza hace que la alegría sea más intensa. Ahora entiendo muchas cosas, tantas que me da la sensación de que yo no viví mi vida, de que mi vida no la viví yo, sino que la vi desde fuera, porque mi vida real no era ésa que yo creía estar viviendo. Ahora es como si la sintiese de nuevo, como si viviese otra vez esos años perdidos que me quitaron con tanta crueldad, que nos quitaron a las dos, sin piedad. Hay errores humanos que destruyen vidas, que hacen tanto daño que parece imposible poder olvidarlos, pero esos errores siempre nacen del miedo. El miedo es una emoción innata que tenemos desde siempre, pero hay miedos intensificados, hechos grandes a propósito, y que realmente no tienen fundamento. El miedo a que rechazasen a Agnes fue lo que empujó a Anxiños a llevarla lejos, a enviarla lejos de aquí, pero también fue el miedo a que ella y yo estuviésemos juntas sin tener que estarlo. Estaba prohibido amarnos y muy bien sabía Anxiños que a ninguna de las dos nos importaba eso porque nos amábamos de verdad, y, cuando se ama de verdad, no importa nada más que ese amor. Anxiños sabía desde hacía muchos años que entre Agnes y yo había algo muy especial que no todas las personas podían entender. Lo sabía porque ella siempre conoció muy bien a su hija, porque a una madre nunca se le escapan esas cosiñas. Una madre sabe leer en la mirada de sus hijos los sentimientos que no se atreven a convertir en palabras. Mi madre no era tan atenta conmigo como lo era Anxiños con Agnes. Además, mi madre pasaba mucho tiempo sin hablar conmigo, sin observarme detenidamente. Mi madre siempre fue muy a su bola, como se acostumbra a decir, y yo era una chica muy independiente que no necesitaba el cariño de su madre para sentirse bien o eso era lo que yo creía. Seguramente sí que lo echaba en falta, pero nunca quise reconocerlo. Me costaba reconocer los sentimientos que sentía por mis padres. A mi madre la quería muchísimo, es evidente, pero su intransigencia y también el excesivo control que ejercía en mí cuando estábamos en Ourense me agobiaban tanto que creía que no la quería tanto como pensaba. Además, cuando somos adolescentes, es más complicado que reconozcamos lo que sentimos y muchas veces verbalizamos precisamente lo contrario de lo que pensamos y sentimos.
Nadie se encargó de explicarme que había en el mundo personas que amaban de un modo distinto que, en principio, no estaba aprobado por la sociedad. Nadie me habló nunca de que había otra manera escondida y mucho más bonita de querer. Descubrí por mí misma que en mí había algo que fallaba, que, atendiendo a lo que todos esperaban de mí, no se correspondía con la realidad ni con lo que pensaban que yo tenía que ser. Cuando me di cuenta de que me gustaba Agnes, pasé largas horas llorando y sintiendo rabia. Sabía muy bien por qué lloraba, qué me ocurría; pero también me sentía afortunada y especial. Sabía que yo nunca podría amar a un hombre con mi alma y eso me asustaba mucho, pero también me atraía, era una idea que me aterraba y me atraía a la vez. Era muy niña cuando supe que yo era diferente. Nunca pude explicarle a nadie lo que me ocurría, nunca, hasta que fui adolescente y comencé a hablar con mis amigas de esos temas. Yo nunca decía si me gustaba algún chico, al contrario que Silvia, por ejemplo, que a ella le gustaban prácticamente todos los chicos de la escuela y mucho más le gustaban si eran mayores que ella. Recuerdo especialmente una conversación que mantuvimos paseando juntas por la orilliña Del Río una tarde de septiembre, dorada y hermosa, cálida y fresquiña a la vez (como puede pasar sólo aquí en Ourense). Hacía poquiño que había vuelto de la aldeíña. todavía estaba muy tristiña. No había superado que Agnes y yo ya no nos volveríamos a ver nunca más. Fue el último verano que compartimos siendo adolescentes. No volveríamos a compartir otro verano hasta que pasasen treinta años.
Yo tenía entonces dieciséis años. Recuerdo que Silvia me preguntó: “¿y tú qué, Luíña? ¿Nunca te ha gustado nadie? ¿De verdad me dices que en la aldeíña no hay ningún chico que te haga sentir mariposas en el estómago?” Silvia siempre fue muy romántica e ingenua, por eso le han hecho tanto daño a lo largo de su vida, por eso ahora ya no quiere saber nada más del amor, porque está profundamente decepcionada con ese sentimiento que debe hacernos tan felices y que a ella le hizo sentir morir de tristeza.
Yo le contesté esto: “bueno.” Ella me preguntó: “¿cómo que bueno?” En esos momentos, sentía la fortísima necesidad de confesarle lo que sentía. Necesitaba hablar con alguien. No aguantaba más ese silencio en el que encerraba mis sentimientos. Notaba que lo que sentía se había convertido en una bola de hierro que me oprimía el alma, amenazando con salir sin control de mis labios.
Yo confiaba profundamente en Silvia. Era mi mejor amiga, fue siempre mi mejor amiga. Desde que teníamos tres años, estuvimos juntas como si fuésemos hermanas. Era la única persona que nunca me había hecho sentir mal, que nunca me había traicionado, que siempre estuvo conmigo día y noche apoyándome, contando conmigo para todo. Y sigue siendo así. Aparte de Agnes, sigue siendo la persona que mejor me conoce.
Le dije: “Silvia, prométeme que jamás, nunca, le dirás a nadie lo que te voy a confesar ahora.” Estaba aterrada, estremecida, pero con tantas ganas de hablar... Cuando Silvia me dijo que ella nunca le hablaba a nadie de lo que ella y yo hablábamos, entonces, con muchísima vergüenza, le confesé: “sí, en la aldeíña hay alguien que, desde hace muchos años, me hace enloquecer, que no sólo me hace sentir mariposas en la barriga, sino también mucho calor, mucha alegría, mucho amor, cariño...”
Silvia se había quedado totalmente sorprendida, sin saber qué decirme. Me miraba de reojo, sin atreverse a posar los ojos en mí. No quería mirarme porque intuía que mi mirada la impresionaría mucho más. Sólo me dijo: “tú estás locamente enamorada, Luíña. ¿Por qué nunca me lo has dicho?”
“Porque no es un amor comprendido, porque no es un amor aceptado, porque es un amor prohibido.”
A Silvia ya le había hablado de Agnes en muchísimas ocasiones. Le contaba todo lo que hacía con ella en la aldeíña, le hablaba de esas largas tardes de baile, de fiesta, de cantos; de las tardes en el río, de los paseos por el bosque... Le hablaba de todo lo que compartía con Agnes esas semanas en las que éramos las chicas más felices del mundo. Yo también pasaba horas con los demás chicos que venían a la aldea en verano y también con los que allí vivían siempre; pero con Agnes disfrutaba mucho más de la vida, con Agnes me gustaba estar de verdad. Silvia conocía la existencia de Agnes. No sé si alguna vez se imaginó lo que yo sentía por ella. Me había preguntado alguna vez por qué le hablaba más de ella que de los demás y nunca supe contestarle a eso. Sólo le decía que con ella tenía muchas cosas en común; pero sé que no conseguía convencerla del todo con mi respuesta. Silvia sabía que había algo más que yo no le contaba, pero, evidentemente, nunca me preguntó nada.
No obstante, aquella tarde, sentí que me hacía todas esas preguntas que nunca se había atrevido a hacerme. Me las hacía en silencio, comprendía en silencio, intuía en silencio, invitándome a que siguiese hablando. Entonces proseguí: “es una mor prohibido porque me he enamorado de otra chica, Silvia, y lo más bonito es que ella me corresponde. Ella siempre ha sentido algo muy hermoso por mí, pero a hasta este verano no nos atrevimos a confesárnoslo.”
Yo hablaba muy bajiño, casi no me oía ni yo misma, hablaba muy cerquiña del oído de Silvia, con miedo a que el viento pudiese llevarle mis palabras a mi madre dondequiera que estuviese, aunque yo ya sabía que mi madre conocía lo que pasaba entre Agnes y yo.
“Pero van a separarnos, Silvia, porque su madre quiere enviarla a estudiar lejos, pensando que es lo mejor para ella, enviarla lejos de aquí, cuando ella nunca se imaginó a sí misma viviendo fuera de Galicia, de la aldeíña en la que siempre ha vivido. Ella nunca podrá estar bien si la mandan lejos de aquí.”
“Y de ti” intervino ella con cariño. “Y tú nunca podrás estar bien si la alejan de ti, ¿verdad? Por eso estás tan tristiña desde que llegaste de la aldeíña, porque sabes que nunca más la volverás a ver.”
Yo asentí con lágrimas en los ojos. No quería llorar porque me daba miedo liberar todos esos sentimientos que me presionaban el alma, pero ya no podía huir del llanto. Comencé a llorar sin sosiego, intentando dominar esa profunda tristeza que me deshacía, pero no podía luchar contra esas emociones tan fuertes, contra la inmensa decepción que me llenaba toda el alma. Silvia estuvo a mi lado intentando animarme, pero también apoyándome. Sabía que ella entendía lo que yo sentía. Sabía que ella no me juzgaba y eso era lo que más me calmaba, lo que mejor me hacía sentir. Silvia estaba conmigo, comprendiéndome, apoyándome, como siempre, una vez más.
“Cuando seáis ya lo suficientemente mayores para poder hacer vuestra vida, entonces tú la buscarás y seguramente podréis estar juntas para siempre sin que nadie os lo impida” me animó con cariño. Yo quería creer en sus palabras, pero me costaba mucho porque, en esos momentos, tenía el corazón lleno de desesperanza y tristeza.
Y fue así. Yo busqué a Agnes por cielo y tierra cuando pude hacerlo, cuando comencé a estudiar en Barcelona; pero la vida no quiso juntarnos de nuevo. El destino no nos permitió reencontrarnos. Ahora me arrepiento muchísimo de no haber luchado más por ella, por dejarme vencer por el desaliento y la enfermedad y sobre todo por desaparecer cuando volvíamos a tener la oportunidad de estar juntas, de luchar por nuestra vida, por esa vida que siempre habíamos soñado vivir juntas... pero Anxiños hoy me ha dicho una cosiña muy bonita. Me dijo que no tenía sentido lamentarnos por lo que ya se hizo y no se puede solucionar, que es cierto que pasamos treinta años separadas, pero todavía estamos en la mitad de la vida y tenemos un montón de años para ser todo lo felices que no pudimos ser en el pasado. Me dijo que lo que importa es el presente y el futuro, no el pasado, que el pasado es un trampolín que nos empuja al futuro, no una laguna de errores y lamentaciones. Cuánta razón tiene. Qué sabia es Anxiños.
A veces, nos quedamos detenidos en los recuerdos arrepintiéndonos de no haber actuado de otra manera o también de no haber vivido como en esos momentos nos gustaría volver a vivir todo eso que ya pasó; pero lo que cuenta es que seguimos para adelante y que la vida nos reserva, sin nosotros saberlo, muchas sorpresas hermosas que creíamos que nunca llegarían a nosotros. Yo creo que, si tenemos fe, podemos cumplir nuestros sueños; mas también es cierto que necesitamos ayuda de nuestro alrededor, del mundo, para poder volver realidad todo eso que tanto ansiamos vivir. Creo que yo recibí esta oportunidad tan hermosa porque la vida quiso, no porque yo lo buscase. Evidentemente, yo llevo toda la vida deseando vivir con Agnes aquí en Ourense, siendo libres, pudiendo tener nuestra familia cerca de nosotras, pudiendo compartir todo eso que siempre nos unió; pero también me dejé llevar muchísimo por la razón, por todos esos pensamientos destructivos que te dicen: “tienes que apartarte del medio, has de desaparecer, porque no mereces tener contigo una persona tan maravillosa. Esa mujer no es para ti. Tú no eres suficiente para ella. Desaparece y déjala vivir en paz.” Escuché a esos pensamientos y me marché creyendo que estaba haciendo lo mejor para las dos. Qué equivocada estuve.
También quiero hablar de otra cosiña que me tiene algo... intranquila. Resulta que, desde que llegué aquí, Uxía, que tan amiga mía había sido, no me habla casi. Entiendo que esté decepcionada con la vida por no poder estar con Agnes. Hace una semana, aproximadamente, me harté de esa situación y, después de acabar un ensayo, me acerqué a ella y le dije que quería que quedásemos para hablar. Sentía que teníamos que hablar seriamente, con sosiego, porque yo también precisaba preguntarle unas cuantas cosiñas, pero no quería echarle nada en cara. Sólo quería conocer sus sentimientos. Ella intentó evitar quedar conmigo, pero al final no le quedó más remedio. Además, Silvia oyó nuestra conversación y le dijo que debía quedar conmigo para explicarme muchas cosiñas que yo necesitaba conocer.
Cuando ya pudimos hablar, no me anduve con tonterías y directamente le pregunté por qué había intentado conquistar a Agnes conociendo perfectamente lo que yo sentía por ella. Su respuesta me dejó asombradísima. Me dijo: “porque yo no sabía que Agnes todavía te quería y notaba que yo a ella le atraía.” No había nada más que hablar, pero le dije: “no te guardo rencor por eso, ni mucho menos; pero me siento un poquiño traicionada. Por supuesto que, con lo que hiciste por nosotras, ya queda todo arreglado, pero me sorprendió mucho descubrir que tú intentaste conquistarla, que incluso estuviste con ella.” Uxía me dijo que Agnes también quiso acostarse con ella, que no había sido ella sola, y, evidentemente, eso es cierto. Yo le repetí muchísimas veces que no le guardaba rencor por nada, que lo único que necesitaba era que me explicase cómo habían ocurrido las cosas desde su punto de vista, nada más; pero Uxía ha levantado una bandera de guerra entre nosotras. No me habla. Cuando estamos en los ensayos, me habla lo justo para que las cosas vayan bien, pero yo siento que no quiere saber nada más de mí. Le pregunté qué le ocurría conmigo, pero sólo me dijo: “nada, no me ocurre nada.” Mas yo noto que las cosas están tensas entre las dos. He intentado muchas veces que esa cuerda que está tan tensa entre las dos se quebrase, pero Uxía no pone de su parte y, entonces, es imposible llevarse bien con alguien que ni quiere hablar contigo. A mí no me gusta nada llevarme mal con las personas que quiero y lo que pasa con Uxía me duele. Además, Uxía va todos los días a la cafetería para almorzar ahí y apenas habla con Agnes. Hace muchas semanas que Agnes nota que se produjo un cambio en ella que a ninguna de nosotras nos gusta. Silvia también lo ha notado, pero con Silvia y con las demás mujeres de Iauga se lleva bien. Espero que esto sea algo pasajero y que, dentro de poquiño, podamos ser las amigas que fuimos siempre. Conozco a Uxía desde hace diez años, mínimo, y me duele que estemos así. La conocí una noche que salí de fiesta con Daniel. Estaba bebiendo una copa soliña en un rincón, mirando tímidamente a su alrededor. Daniel me dijo: “ésa hace poco que ha salido del armario” y fuimos a hablar con ella. La conexión entre ambas fue inmediata. Incluso tuvimos un efímero romance que las dos rompimos por muto acuerdo, porque ni yo estaba enamorada de ella ni ella quería enamorarse más de mí sabiendo que yo no podía corresponderla. Fue una relación bonita, de ésas que te llenan el alma de ilusión, pero sabes que no van a durar, que no son reales, que son momentáneas. Siempre fuimos amigas, independientemente de lo que pasó entre nosotras, porque nos llevamos muy bien siempre, porque con Silvia fuimos las creadoras de Iauga y nuestros comienzos fueron preciosos, cómo fuimos buscando a más gente que quisiese unirse a nosotras, cómo fuimos creciendo con El Paso de los años, cómo fuimos tocando nuestros primeros conciertos en festiñas locales... y es una lástima que ahora estemos así.
Mas todos estos problemas permanecen lejos de mí cuando estoy con Agnes. Cuando compartimos todo lo que somos, parece quedar lejos todo, todo. No hay problemas, ni tensiones ni enfermedades, ni nada, nada. Es como si estar con ella fuese como estar en otro mundo. En nuestra casa, sentimos que no hay ningún peligro. Compartimos todo lo que hacemos, cocinamos juntas, hacemos música juntas, incluso compartimos nuestros momentos de lectura, cada una leyendo lo que le apetece leer en ese momento, pero debatimos acerca de lo que leemos. Salimos a pasear juntas (cuando el clima nos lo permite, que hace muchos días que eso no pasa) y hablamos durante horas de todo, de miles de temas distintos, compartiendo opiniones, pero también exponiendo las cosiñas que pensamos de modo distinto. Con ella mantengo una relación idílica, lo sé. Sé que parece una relación de novela, de película de amor, porque es demasiado maravillosa para que sea cierta. No dudo para nada de lo que ella siente por mí y a ella le pasa lo mismo conmigo. Yo sabía que podríamos ser muy felices si estábamos juntas, siempre lo supe, porque, desde que éramos niñas, compartimos muchísimas cosiñas, coincidíamos en muchas más, y yo sabía que entre nosotras había una conexión muy especial. Si no la hubiese, ya no nos amaríamos como nos amamos, nuestro amor permanecería olvidado en la nada, y no es así para nada, nunca fue así.
Yo recuerdo todas esas veces en las que, en verano, llegaba a la aldeíña, bajaba del coche de mi madre y corría y corría por el vericueto que accede a la aldeíña teniendo el corazón acelerado de emoción. Eso comenzó a pasar sobre todo a partir de que cumpliese diez años. Agnes sólo tenía siete años cuando comenzamos a conocernos mejor. Evidentemente, era muy niña aún, pero lo bastante inteligente para haber conocido las cosiñas más tristes de la vida. Además, la pobreza que siempre invadió su vida le hizo madurar mucho más temprano que a los otros chicos de la aldeíña. Yo cumpliría once años en ese verano en el que comencé a hablar más con ella. Recuerdo que, cuando llegué a la aldeíña, corriendo, sin resuello ya, ella estaba en el cobertizo con su vaquiña, a la que quería con toda su alma. Se llamaba Terriña y era una vaca muy bueniña, con una mirada muy noble, que no se asustaba cuando te acercabas a ella. estaba acostumbrada al contacto con los humanos porque Agnes siempre estuvo con ella, desde siempre, desde que era una bebé. La cuidaba como si fuese hija suya. Agnes nunca tuvo muñecas, nunca tuvo juguetes. Ella no sabe qué es jugar con un muñeco. Ella siempre cuidó a los animales como si eso fuese un juego, un juego muy serio, y a mí eso me llamaba mucho la atención.
Llegué a donde estaba ella. No había nadie más, era por la tardiña, atardecía, y había mucho silencio a nuestro alrededor. Ella no se atrevía a hablarme porque, después de tanto tiempo sin vernos, sentía muchísima vergüenza; pero yo ignoré sus sentimientos y comencé a preguntarle cómo le había ido ese año. Ella sólo me dijo: “fue.” Costaba muchísimo arrancarle palabras, frases largas; pero, cuando al fin ya comenzaba a confiar en mí, me hablaba con mucha madurez de muchísimos temas de los que yo no hablaba con nadie.
Ella me miraba fijamente, intentando que yo no me diese cuenta, pero yo notaba cómo sus ojos luchaban contra la vergüenza que ella sentía. Luchaban por posarse en mí. A Agnes le llamaba mucho la atención el color intenso de mis cabellos rojos y rizados, el color de mis verdísimos ojos. Siempre me dijo que yo tenía en los ojos el color de la hierba que crece en primavera después del deshielo. Me decía que yo era tan hermosa como un ocaso de otoño, intensamente brillante, con el color del cielo incendiado por el sol que muere, con la mirada de las hojas verdes que no quieren abandonar las ramas que las vieron nacer. Me dijo siempre unas cosiñas tan bonitas... y me las dijo cuando ya llevaba yo días en la aldeíña, cuando nadie nos oía, cuando bailábamos juntas en las fiestiñas de la aldea, tan divertidas que eran. Año tras año, bailamos siempre juntas. Intenté acompañarla con la pandereta, inútilmente porque ella tocaba tan bien que yo ni podía seguirla... Bailamos siempre juntas, cada vez más lejos de los demás, hasta que sólo nos rodeaban los árboles del bosque. Entonces sí nos hablábamos en secreto, en voz muy bajiña, como si no quisiésemos que la naturaleza oyese nuestras palabras. Nuestras secretas conversaciones fueron cambiando con El Paso de los años hasta que, aquel último verano que compartimos siendo rapazas, ya se volvieron conversaciones prohibidas, palabras que se mezclaban con besos tímidos, con abrazos que intentábamos disimular mientras danzábamos. Nadie se fijaba en nosotras (o eso creíamos nosotras) y eso nos daba bastante libertad para besarnos, para estar lo más juntas posible. Recuerdo que había tardes en las que yo le proponía a Agnes ir al molino que quedaba en la orilliña Del Río (un molino que ahora está en ruinas). En verano, no se usaba tanto. Agnes aceptaba sabiendo muy bien por qué quería estar a solas allí con ella. No hacía falta que nos dijésemos nada.
Qué recuerdos tan bonitos. Estos recuerdos alimentan la felicidad que ahora llena toda nuestra vida, que estará llenándola para siempre, hasta el fin de nuestros días.
Ahora, Agnes tiene un resfriado horrible, la pobriña. No tenemos luz en casa desde ayer (estoy escribiendo gracias a la luz de la lareira) por culpa del temporal. Sigue lloviendo, hace un viento horrible que no deja de soplar con fuerza. Parece que esto no tenga fin.
El martes vendrá Casandra con Gabriel aquí a Ourense y pasarán las Navidades en la aldeíña. Me hace ilusión conocer mejor a Casandra. La noche que la conocí, casi no tuve tiempo para saber cómo era. Ahora sí que podremos conocernos bien. Agnes también tiene ganas de verla, sobre todo para poder preguntarle por Artemisa. Hace muchos días que Agnes nota que a Artemisa le pasa algo horrible que nadie se atreve a contarle. Está haciendo rituales hermosos para enviarle energía positiva y salud.
Para Nochebuena, tengo preparada una sorpresa hermosa para Agnes, de la cual no hablaré aquí por si acaso a ella se le ocurre leer esto. A partir de entonces, sé que seremos mucho más felices.

1 comentario:

  1. Sigue el mal tiempo en Galicia. Lúa lo está viviendo junto a Agnes en primera persona. Debe ser terrible ver árboles volar. Es para refugiarse en casa y no salir bajo ningún concepto. A pesar de estas cosas, Lúa es inmensamente feliz. Estas cosas quedan como en un segundo plano cuando la felicidad te abraza de esa forma tan bonita. En esta entrada, Lúa nos confiesa muchas cosas. Reconoce que se equivocó alejándose de Agnes y de su madre, que fue un error. Agnes le reconoce que tarde o temprano, habría dejado a Artemisa para estar con ella, sentía que le faltaba algo importante. Podría leerse las entradas en las que Agnes lloraba su pérdida y la echaba de menos. No me equivocaría si digo que la mencionaba en todas las entradas. Habla de su infancia, de cuando descubrió el amor y lo que sentía por Agnes. Cuando se dio cuenta que era diferente y que su amor, lo que ella sentía, estaba mal visto y a todo el mundo le parecía mal. Es duro descubrir esto. Es curioso como un se calla, es suficientemente inteligente, a pesar de ser un niño, para saber que es mejor callar y guardar el secreto, puesto los que te rodean te pueden rechazar. Menos mal que esto está cambiando, aunque sea poco a poco. Bonito el momento que le confiesa a Silvia lo que siente. Al menos en ella tuvo un apoyo. Es una buena amiga. Por otro lado, se siente traicionada por Uxía, por todo lo que pasó, y aunque la perdona, Uxía está enfadada y no le habla. Tampoco habla a Agnes...está claro que está celosa. Cassandra irá junto a Gabriel a Galicia y se verán. No conoce muy bien a Casandra, pero seguro que se llevarán bien. Espero que hablen de Artemisa y de la mejor forma de ayudarla, seguro que agradece mucho la ayuda. Por lo que cuenta, Agnes sigue con los rituales. Espero que surjan efecto. Por último, Lúa preparara una sorpresa a Agnes...algo especial. ¿Que será? ¡Me dejas con la intriga! Algo que les hará mucho más felices...No tardes en despejar esta incógnita. Como siempre, una entrada fantástica y muy mágica. Es un placer leerte!!!!

    ResponderEliminar