miércoles, 26 de diciembre de 2018

DIARIO DE AGNES: MARTES, 25 DE DECEMBRO DE 2018


Martes, 25 de decembro de 2018

Tiña moitas ganas de escribir no meu diario para contar tódolo que vivimos istes días, dende a última vez que escribín. Custoume atopar un anaquiño de tempo para escribir porque agora, estando Casandra na casa, é máis complicadiño poder estar soa; pero agora están Artemisa e máis Casandra no salón falando e eu estou no cuarto que comparto con Artemisa. Díxenlles que me apetecía estar tranquila antes de ir durmir e entendérono perfectamente. Mesmo me dixo Artemisa que non entendía como era posíbel que non o pedise antes porque, dende que me erguín onte, case que non me detiven e non deixei de facer cousas. Foi todo tan intenso que arestora me custa moito lembrar tódolo que vivín. Foron moitos sentimentos, moitas emocións, moitos nervios e moita felicidade, sobre todo felicidade. Sentinme tan feliz que, ás veces, me custaba experimentar toda esa felicidade enchendo o meu corpo todo. Tiña que pensar: “isto que sinto é felicidade, é felicidade” para poder entender o que me ocorría, por que o meu corazón latexaba tan rapidamente, por que sentía de súpeto ganas de chorar e á vez de rir, por que tódolo tempo daba as grazas por poder vivir todo o que estaba a vivir... Tentei tamén prestarlles atención a tódolos que estaban comigo compartindo eses momentos tan bonitos, pero tamén teño que recoñecer que tódolo que vivía era tan intenso que pensaba que non podía prestarlle atención a ren. Foi tan bonito e á vez dei tanta enerxía miña que agora me sinto un pouco estraña, entre nostálxica e satisfeita. Tamén teño que dicir que ista noite fomos durmir moi tarde e ista mañá espertamos máis ou menos cedo porque me espertou Casandra falando coa miña nai e tamén Casandra quería que nos erguésemos cedo para podermos dar tódolos agasallos e tamén gozar ben diste día tan especial. Ademais, eu tiña que quedar con Iauga para ensaiarmos máis ou menos as canciós que iamos tocar esta tarde. Hai máis ou menos dúas horas que estabamos pandeirando na aldeíña, cantando e dando vida ao silencio que vive eilí entre as antigas rúas da aldea, entre as árbores...

Eu moitas veces penso que non teño enerxía abondo para enfrontarme a cada día, pero despois vivo istes días tan intensos e doume de conta de que teño moita máis enerxía do que penso. Onte pola noite, cando estabamos cantando despois de cear, sentía que tiña por dentro de min unha fonte inesgotábel de enerxía da que nacía sen parar unha fervenza de alegría. Teño que recoñecer moitas cousas nista entrada e recoñecer algunha delas custarame bastante. Unha das cousas que teño que recoñecer é que, malia sentirme tan feliz, non podía deixar de botar en falla a Lúa. Moitas canciós que cantamos lembrábanme a ela, moitísimas, e, cando cantaba algunha delas, sentía que a súa voz cantaba canda min. Se pechaba os ollos, podía ver perfectamente a súa mirada agarimosa e brilante. Moitas veces, desexei chamala e pensei que, se pronunciaba o seu nome, me podería escoitar, onde queira que estea, onde queira que estivese nise momento. Estaba connosco, malia ser eu a única que a sentía tan pretiño de nós. non deixei de pensar nela en ningún momento: nin cando fixemos o recital de panxoliñas nin cando ceamos e cantamos na aldeíña. Hoxe tamén a tiven moi presente e fixen algo que crin que non sería quen de facer. Despois de comer, coa escusa de querer ensaiar soa no bosque, fun ao cemiterio da nosa aldeíña e achegueime á tumba de Lúa. Levo moitas semanas querendo visitala, pero non me atrevía a facelo porque non podo aturar saber que ela está eí dentro, pechada nisa caixa de madeira. Non podo evitar pensar que seguramente xa non quedará ren dela xa nisa caixa. Non podo imaxinar que o corpo de Lúa sexan só ósos. Non o podo aceptar. Non podo aceptar que ela xa non exista, que ise corpo que tanto acariñei e abracei xa non sexa ren, ren, ren... Si é certo que a súa ialma non desaparecerá nunca do todo namentres sigamos vivos todos os que a quixemos, pero non me acouga saber que do seu corpo xa non queda case nada, se é que queda algo, e que a súa beleza se esvaeceu na nada, desapareceu, coma se a ninguén lle importase. Se alguén lise istas liñas, pensaría que boto en falla a Lúa dun xeito insostíbel, que non son feliz con Artemisa e mesmo que a estraño como parella; pero iso non é certo. Amo a Artemisa con toda a miña ialma, cunha forza que nin eu podo entender; pero Lúa nunca deixará de ser especial para min, por moito tempo que haxa que morrese. Son consciente de que nunca poderei superar a súa morte e que só está en min a maneira de seguir vivindo malia que ela xa non estea; pero hai veces nas que non podemos atopar o xeito de non pensar máis, de impedir que ises pensamentos tan tristes nos enchan toda a ialma. Eu non podo deixar de pensar nela e a súa morte fíxome moito dano, non só porque me separase dela, senón porque espertou en min medos que nunca tiven antes. Eu nunca lle tivera medo á morte como llo teño agora; pero non quero escribir verbo cousas tan tristes cando vivín momentos tan e tan fermosos e máxicos. O único que agora me ocorre é que estou esgotadiña e un pouco nostálxica, pero síntome moi afortunada por vivir tódolo que vivín istes dous días que nunca poderei esquecer. Non os poderei esquecer porque foron tan marabillosos que pareceron un soño, que seguirán parecendo sempre un soño. Fórono por moitísimos motivos: porque os vivín con Artemisa e con tódala miña familia e tamén con Casandra, porque é a primeira vez que celebro un Nadal tan bonito, porque había moito tempo que non pasaba na miña aldeíña unhas horas tan fermosas... Non poderei explicar con verbas tódolo que vivín porque foron momentos que máis ben os vivín coa ialma máis que coa mente. As cousas que vivimos coa ialma toda non se poden explicar, pero tentareino porque non quero que istes momentos fiquen no esquecemento. Non quero que o esquecemento os leve ao seu país, do que nunca poderán voltar.

Antes de seguir, direi que no cemiterio estiven falándolle a Lúa, dicíndolle que, malia ser tan feliz, nunca deixarei de pensar nela, que nunca a esquecerei. Eu sentía que ela si me podía escoitar, por moi lonxe que esteamos. Fiquei en silencio durante uns longos minutos e sentín que ise tempo compartido coa súa lembranza me aloumiñaba a ialma.

Todo comezou onte pola mañá, cando Casandra e máis Artemisa viñeron á cafetería. Levaban no seu ollar unha infinda cantidade de felicidade. Eu estaba normal, traballando sentindo que quería que pasasen as horas canto antes, e velas tan contentas fíxome moita ilusión e deume folgos para seguir traballando ata as tres da tarde, que foi cando xa quedei con elas para irmos xantar xuntas. Na cafetería estiveron bastante tempo acompañándome. Eu tiña que quedar tamén co grupo co que ía tocar o recital de panxoliñas e tiven que marchar antes que elas para podermos ensaiar. Ao recital de panxoliñas ía vir a miña nai, o meu tío Damián e tamén Iria, a nai de Lúa. Saber que habería tanta xente no recital poñíame moito máis nerviosa, pero despois todo saíu moito mellor do que imaxinaba. Saíu tan ben e foi tan bonito que moitas veces pensei (e aínda o sigo pensando) que non fun eu quen cantou e tocou eisí a pandeireta, senón outra muller que en realidade non ten nada que ver comigo. Mesmo penso que alguén estivo no meu corpo durante tódolo recital, pero seica isa idea sexa unha tolaría. Ademais, entre tódolos membros do grupo conxeniabamos tan ben que conseguiamos que a música soase moi bonita, tanto que parecía incríbel que isa música non fose gravada. Ao principio, cando tiven que falar diante de todos, si sentía que me tremía a voz; pero o ollar acougado e emocionado da miña nai, o sorriso que me dedicaba a Artemisa e tamén a presenza dos meus seres queridos tranquilizoume e fíxome comezar a cantar e a tocar coma se en realidade isa non fose a primeira vez que cantaba e tocaba diante de tanta xente. Unha cousiña é tocar nas festas da aldeíña, nas que te podes trabucar, que non ocorre nada, nas que todos facemos música como podemos... e outra cousa é tocar nun centro cívico diante de nenos e de pais que nin coñeces, diante de xente que vive en Ourense e que despois podes atopar polas rúas... Eu non podía mirar a tódalas persoas que nos vían e nos escoitaban porque, daquela, sentía que perdía a voz. Só me fixaba en Artemisa, na miña nai... para me sentir protexida por elas. Tamén me facía moita graza que o meu tío Damián estivese eilí, escoitándome con tanta atención, arengándome cos seus ollos a que non estivese nerviosa; pero as miñas mans tardaron moito en deixar de tremer. Pensaba que, en calquera momento, a pandeireta voaría lonxe de min, fuxindo das miñas mans frías e trementes; pero a pandeireta e mailas miñas mans parecían ser unha soa cousiña, ser parte dun mesmo corpo. Non perdín o ritmo en ningún momento e mesmo teño que recoñecer que repenicar na pandeireta acougaba os nervios que me enchían a ialma toda. Era coma se puidese desafogar no meu repenicar todos ises nervios que me facían tremer. A miña voz, malia tódolo que sentía, tamén soou moi nidia en todo momento. Ás veces, custábame crer que fose miña esa voz que se espallaba pola sala na que estabamos. Soaba forte e decidida, sen tremores, sen inseguridade. Foi moi bonito, de verdade, foi tan bonito que aínda me emociono cando o lembro. Ademais, vin que sobre todo á miña nai e a Artemisa se lles encheron os ollos de bágoas en moitísimas ocasións. Ningunha das dúas podía deixar de mirarme nin de sorrirme e aquilo facíame tan feliz que notaba eu que os nervios se esvaecían.

Estivemos unha hora facendo o recital, pero a min pareceume que o tempo voara. Non sentín o paso do tempo. Non me pareceu que estiveramos unha hora eí dentriño. Ademais, non podía deixar de pensar en que aquela era a primeira vez que facía algo tan bonito en Ourense. Tampouco podía deixar de lembrar que, logo do concerto, iriamos todos á aldeíña e celebrariamos a Noiteboa á nosa maneira. Facíame moita ilusión que Artemisa coñecese os nosos costumes, que Casandra tamén formase parte disa noite... Todo iso dábame folgos para cantar e tocar poñendo a miña ialma en todo momento. Fun tan eu e á vez fun alguén tan descoñecido para min... Foi algo moi máxico. E ademais tamén foi moi fermoso que os cativiños cantasen connosco.

Despois do recital e de recibirmos todos os parabéns de tódolos que nos viron e escoitaron, marchamos á aldeíña. A miña nai, o meu tío Damián e maila nai de Lúa foron no coche do meu tío e Casandra, por primeira vez, colleu o coche de Lúa e, seguindo ao meu tío, conduciu deica a aldeíña. Era todo moi estraño. Subir nise coche outra vez, despois de máis de dous meses sen facelo, produciume unha sensación tan estraña e forte... Tiña na ialma tantas emocións... Sentía ganas de chorar e despois esas ganas de chorar esvaecíanse e sentíame feliz, despois outra vez sentía a morriña, o raro que me parecía todo, nisa noite tan máxica e escura, na que non ía nada de frío... Teño que confesar que me poñía tristeiriña que non fixese frío. O Nadal sempre chegara a Ourense envolto en frío, en néboa, sentíase no ar a proximidade da neve... E, en cambio, onte pola noite, pasamos case tódalas horas na rúa, cantando e tocando na praza da aldeíña, facendo música ata alomenos as catro da mañá sen sentir esgotamento. E a noite de onte tivo momentos de todo.

Outra cousa que teño que recoñecer é que moitas veces pensei que eu non merecía ser tan feliz., unha voz silandeira marmuraba no meu interior: “toda ista felicidade terá fin e non a mereces, en realidade non a mereces. Recíbela agora porque despois terás outra vez moito sufrimento”. Son consciente de que isas verbas nacían do medo e tamén dos rescaldos da miña doenza. Sei que isa voz é a da miña baixa autoestima, que aínda non quere desaparecer definitivamente. Eu tentábaa ignorar, mais non é doado ignorar unhas verbas tan ferintes. Outras veces pensaba no mal que está o mundo e, contrariamente, o felices que eramos todos... A ise recuncho do mundo non chegaba a maldade que contamina a Terra enteira e sentíame protexida polos nosos antigos costumes, pola xente que me quere... Houbo un momento no que o meu tío Damián tocaba a gaita e todos cantaban e eu afasteime un pouquiño deles para cheirar o recendo das árbores. Nise momento sentín moita gratitude por todo o que estaba a vivir, pero tamén medo a que algunha disas persoas que tanto quero desapareza, marche para sempre, sen que teñamos a oportunidade de seguir sendo felices como o estabamos a ser esa noite. Xusto nise momento, veu Casandra ao meu carón e preguntoume se estaba ben. Tamén é certo que precisaba que me dese un poquiño o ar porque estaba moi bébeda, a verdade, porque me subira moito o Ribeiro que non deixamos de beber en tódala noite e quería que o ar da noite me acariñase a pel, afastando de min a calor que me ruborizaba tanto. Díxenlle que si estaba moi ben, que só precisaba saír un pouquiño, e entón ela confesoume que se sentía moi a gusto entre nós. Colléndome da man e apertándoma con agarimo, pediume perdón, eisí: “quéroche pedir perdón por tódolo que dixen de ti estes últimos días. Non fun xusta contigo e falei moi mal de ti e agora ti estás a me dar tanto... Agora entendo mellor que nunca por que precisabas voltar á túa terra con tanta desesperación, por que precisabas estar xunta esta xente tan boa. Graciñas por darme a oportunidade de coñecer á túa familia. Son persoas marabillosas. Xúroche que non volverei falar mal de ti nunca máis. Tamén che quero dar as grazas por facer tan feliz á miña irmá. Nótase que é inmensamente feliz contigo, que lle dás o que ninguén lle podería dar. Grazas por amala como a amas”. Isas verbas, malia escoitalas tendo non sei cantas cuncas de viño enriba, non as poderei esquecer nunca porque me chegaron á ialma e removeron todo o meu interior. Cando as ouvín, sen poder dicir nada, abracei a Casandra namentres xa me esvaraban as bágoas polas meixelas. Foi un momento moi bonito. Tamén rimos moito porque eu ben non ía. Eran alomenos as tres da madrugada e eu estaba que non me aguantaba máis de pé, pero estaba tan feliz que non me importaba o cansazo que sentía.

Antes dise momento, na metade da noite, despois de cear, cando sentín que xa non me conviña seguir bebendo (malia que o seguín facendo), pedinlle a Artemisa que me acompañase un momentiño ao noso cuarto para ir buscar a miña pandeireta e, cando estivemos eilí, non sei que nos ocorreu, que estoupou por dentro de nós unha bomba de paixón e non nos puidemos controlar. Eu case que non podo lembrar ises momentos con nitidez, pero si sei que foi unha loucura feita de amor, de riso, de felicidade, de desesperación. Non podiamos crer o que estaba a ocorrer e á vez sentiamos que só desexabamos vivir ises momentos, non importándonos o que acontecese ao noso redor. Non estivemos moito tempo soíñas, pero foi abondo para desafogar toda a felicidade e o amor que sentiamos. Non sei como é posíbel que nunha noite poidan caber tantas sensacións, tantas emocións, tantos momentos tan diferentes os uns dos outros... Ademais, ninguén nos preguntou ren cando voltamos á casa de Damián, que era onde estabamos a celebrar a cea. Despois, saímos á praza todos cos instrumentos e as nosas ganas de bailar e de cantar. Eu de verdade que non podo describir tódolo que vivimos, como foron as cousas, porque o lembro todo cunha mestura de felicidade e confusión... pero sei que só houbo felicidade nises momentos, que ninguén sentiu vergonza, que todos cantamos e bailamos con toda a nosa ialma. Mesmo Casandra aprendeu a bailar e danzou mesmo co meu tío Damián. Ademais, quero contar unha cousiña... Comenteillo onte a Artemisa antes de ir durmir... Eu decateime de que entre Casandra e mailo fillo maior do meu tío xurdira unha amizade moi bonita porque tódolo tempo, namentres puideron, estiveron falando. Trátase do meu curmán, con quen moito contacto non teño porque el vive en Lugo, pero nunca nos levamos mal. Lembro algunhas cousiñas de cando eramos cativos. Lembro que os seus amigos dicíanlle que era unha mágoa que eu fose a súa curmá e el dicía que nunca me vira interesada en ninguén. Cousiñas sen importancia, pero el sempre me respectou moito, tanto que case nin se atrevía a me falar. O caso é que ten a mesma idade que Casandra e eu creo que conxeniaron moito. Non sei, ogallá Casandra e el namoren e Casandra veña vivir eiquí a Galicia. Sería o mellor que lle podería ocorrer a Artemisa agora mesmo. Eu sinto que necesita moito á súa irmá, que a bota moito en falla... e estes días non se separan nin un momento. Están a recuperar todo ise tempo que non teñen xa para estar xuntas e eu a verdade é que son feliz ao velas tan felices tamén.

Hoxe tamén foi un día moi bonito. Tamén me decatei de que a miña nai lle colleu moito agarimo a Casandra e Casandra tamén llo colleu á miña nai. Moitas ocasións foron nas que as vin falando moi acougadamente. A miña nai, que graciosa, esforzándose por falar en castelán con Casandra e Casandra dicíndolle que non se desacougase, que entendía o galego, que despois de coñecerme dende hai tanto tempo... pero a miña nai coa teima de que quere que ela entenda tódolo que lle diga...

E pola tardiña tocamos unha breve pandeirada na aldeíña, pero máis que nada o fixemos porque elas non puideron estar onte eiquí, xaora, estarían coas súas familias, e non querían deixar de tocar canciós para lembrar a Lúa, pero foi todo moi bonito, malia tocarmos por unha causa tan triste...

Agora si sinto que teño que descansar. Non podo manter os ollos abertos e dóeme a cabeza coma se ma estivesen esburacar. Xa seguirei contando noutro momento como vai todo con Casandra, que de momento sinto que todas estamos moi ben.

 

Martes, 25 de diciembre de 2018

Tenía muchas ganas de escribir en mi diario para contar todo lo que hemos vivido estos días, desde la última vez que escribí. Me ha costado encontrar un ratiño para escribir porque ahora, estando Casandra en casa, es más complicadiño poder estar sola; pero ahora están Artemisa y Casandra en el salón hablando y yo estoy en la habitación que comparto con Artemisa. Les he dicho que me apetecía estar tranquila antes de ir a dormir y lo han entendido perfectamente. Incluso me ha dicho Artemisa que no entendía cómo era posible que no lo hubiese pedido antes porque, desde que me levanté ayer, casi no me he detenido y no he dejado de hacer cosas. Ha sido todo tan intenso que ahora mismo me cuesta mucho recordar todo lo que he vivido. Han sido muchos sentimientos, muchas emociones, muchos nervios y mucha felicidad, sobre todo felicidad. Me he sentido tan feliz que, a veces, me costaba experimentar toda esa felicidad llenando mi cuerpo todo. Tenía que pensar: “esto que siento es felicidad, es felicidad” para poder entender lo que me ocurría, por qué mi corazón latía tan rápidamente, por qué sentía de súbito ganas de llorar y a la vez de reír, por qué todo el tiempo daba las gracias por poder vivir todo lo que estaba viviendo... He intentado también prestarles atención a todos los que estaban conmigo compartiendo esos momentos tan bonitos, pero también tengo que reconocer que todo lo que vivía era tan intenso que pensaba que no podía prestarle atención a nada. Ha sido tan bonito y a la vez he dado tanta energía mía que ahora me siento un poco extraña, entre nostálgica y satisfecha. También tengo que decir que esta noche nos fuimos a dormir muy tarde y esta mañana nos despertamos más o menos temprano porque me despertó Casandra hablando con mi madre y también Casandra quería que nos levantásemos temprano para podernos dar todos los regalos y también disfrutar bien de este día tan especial. Además, yo tenía que quedar con Iauga para ensayar más o menos las canciones que íbamos a tocar esta tarde. Hace más o menos dos horas que estábamos pandeirando en la aldeíña, cantando y dando vida al silencio que vive allí entre las antiguas calles de la aldea, entre los árboles...

Yo muchas veces pienso que no tengo energía suficiente para enfrentarme a cada día, pero después vivo estos días tan intensos y me doy cuenta de que tengo mucha más energía de lo que pienso. Ayer por la noche, cuando estábamos cantando después de cenar, sentía que tenía por dentro de mí una fuente inagotable de energía de la que nacía sin parar una cascada de alegría. Tengo que reconocer muchas cosas en esta entrada y reconocer alguna de ellas me costará bastante. Una de las cosas que tengo que reconocer es que, a pesar de sentirme tan feliz, no podía dejar de echar en falta a Lúa. Muchas canciones que cantamos me recordaban a ella, muchísimas, y, cuando cantaba alguna de ellas, sentía que su voz cantaba junto a mí. Si cerraba los ojos, podía ver perfectamente su mirada cariñosa y brillante. Muchas veces, deseé llamarla y pensé que, si pronunciaba su nombre, podría escucharme, dondequiera que esté, dondequiera que estuviese en ese momento. Estaba con nosotros, pese a ser yo la única que la sentía tan cerquiña de nosotros. No dejé de pensar en ella en ningún momento: ni cuando hicimos el recital de villancicos ni cuando cenamos y cantamos en la aldeíña. Hoy también la he tenido muy presente e hice algo que creí que no sería capaz de hacer. Después de comer, con la excusa de querer ensayar sola en el bosque, fui al cementerio de nuestra aldeíña y me acerqué a la tumba de Lúa. Llevo muchas semanas queriendo visitarla, pero no me atrevía a hacerlo porque no puedo soportar saber que ella está ahí dentro, encerrada en esa caja de madera. No puedo evitar pensar que seguramente ya no quedará nada de ella ya en esa caja. No puedo imaginar que el cuerpo de Lúa sean sólo huesos. No puedo aceptarlo. No puedo aceptar que ella ya no exista, que ese cuerpo que tanto acaricié y abracé ya no sea nada, nada, nada... Sí es cierto que su alma no desaparecerá nunca del todo mientras sigamos vivos todos los que la quisimos, pero no me serena saber que de su cuerpo ya no queda casi nada, si es que queda algo, y que su belleza se ha desvanecido en la nada, ha desaparecido, como si a nadie le importase. Si alguien leyese estas líneas, pensaría que echo de menos a Lúa de un modo insoportable, que no soy feliz con Artemisa e incluso que la extraño como pareja; pero eso no es cierto. Amo a Artemisa con toda mi alma, con una fuerza que ni yo puedo entender; pero Lúa nunca dejará de ser especial para mí, por mucho tiempo que haga que muriese. Soy consciente de que nunca podré superar su muerte y que sólo está en mí la manera de seguir viviendo a pesar de que ella ya no esté; pero hay veces en las que no podemos encontrar el modo de no pensar más, de impedir que esos pensamientos tan tristes nos llenen toda el alma. Yo no puedo dejar de pensar en ella y su muerte me ha hecho mucho daño, no sólo porque me separase de ella, sino porque despertó en mí miedos que nunca tuve antes. Yo nunca le había tenido miedo a la muerte como se lo tengo ahora; pero no quiero escribir acerca de cosas tan tristes cuando he vivido momentos tan y tan hermosos y mágicos. Lo único que ahora me ocurre es que estoy agotadiña y un poco nostálgica, pero me siento muy afortunada por vivir todo lo que he vivido estos dos días que nunca podré olvidar. No podré olvidarlos porque fueron tan maravillosos que parecieron un sueño, que seguirán pareciendo siempre un sueño. Lo fueron por muchísimos motivos: porque los viví con Artemisa y con toda mi familia y también con Casandra, porque es la primera vez que celebro unas Navidades tan bonitas, porque hacía mucho tiempo que no pasaba en mi aldeíña unas horas tan hermosas... No podré explicar con palabras todo lo que viví porque fueron momentos que más bien los viví con el alma más que con la mente. Las cosas que vivimos con el alma toda no se pueden explicar, pero lo intentaré porque no quiero que estos momentos permanezcan en el olvido. No quiero que el olvido se los lleve a su país, del que nunca podrán volver.

Antes de seguir, diré que en el cementerio estuve hablándole a Lúa, diciéndole que, pese a ser tan feliz, nunca dejaré de pensar en ella, que nunca la olvidaré. Yo sentía que ella sí podía escucharme, por muy lejos que estemos. Permanecí en silencio durante unos largos momentos y sentí que ese tiempo compartido con su recuerdo me acariciaba el alma.

Todo comenzó ayer por la mañana, cuando Casandra y Artemisa vinieron a la cafetería. Llevaban en su mirada una infinita cantidad de felicidad. Yo estaba normal, trabajando sintiendo que quería que pasasen las horas cuanto antes, y verlas tan contentas me hizo mucha ilusión y me dio ánimo para seguir trabajando hasta las tres de la tarde, que fue cuando ya quedé con ellas para ir a comer juntas. En la cafetería estuvieron bastante tiempo acompañándome. Yo tenía que quedar también con el grupo con el que iba a tocar el recital de villancicos y tuve que marcharme antes que ellas para que pudiésemos ensayar. Al recital de villancicos iba a venir mi madre, mi tío Damián y también Iria, la madre de Lúa. Saber que habría tanta gente en el recital me ponía mucho más nerviosa, pero después todo salió mucho mejor de lo que imaginaba. Salió tan bien y fue tan bonito que muchas veces pensé (y aún sigo pensándolo) que no fui yo quien cantó y tocó así la pandereta, sino otra mujer que en realidad no tiene nada que ver conmigo. Incluso pienso que alguien estuvo en mi cuerpo durante todo el recital, pero tal vez esa idea sea una locura. Además, entre todos los miembros del grupo congeniábamos tan bien que conseguíamos que la música sonase muy bonita, tanto que parecía increíble que esa música no fuese grabada. Al principio, cuando tuve que hablar delante de todos, sí sentía que me temblaba la voz, pero la mirada serena y emocionada de mi madre, la sonrisa que me dedicaba artemisa y también la presencia de mis seres queridos me tranquilizó y me hizo comenzar a cantar y a tocar como si en realidad ésa no fuese la primera vez que cantaba y tocaba delante de tanta gente. Una cosiña es tocar en las fiestas de la aldeíña, en las que te puedes equivocar, que no ocurre nada, en las que todos hacemos música como podemos... y otra cosa es tocar en un centro cívico delante de niños y de padres que ni conoces, delante de gente que vive en Ourense y que después puedes encontrar por las calles... Yo no podía mirar a todas las personas que nos veían y nos escuchaban porque, entonces, sentía que perdía la voz. Sólo me fijaba en Artemisa, en mi madre... para sentirme protegida por ellas. También me hacía mucha gracia que mi tío Damián estuviese allí, escuchándome con tanta atención, animándome con sus ojos a que no estuviese nerviosa; pero las manos tardaron mucho en dejar de temblarme. Pensaba que, en cualquier momento, la pandereta volaría lejos de mí, huyendo de mis manos frías y trémulas; pero la pandereta y mis manos parecían ser una sola cosiña, ser parte de un mismo cuerpo. No perdí el ritmo en ningún momento e incluso tengo que reconocer que percutir en la pandereta sosegaba los nervios que me llenaban el alma toda. Era como si pudiese desahogar en mi tañer todos esos nervios que me hacían temblar. Mi voz, a pesar de todo lo que sentía, también sonó muy nítida en todo momento. A veces, me costaba creer que fuese mía esa voz que se esparcía por la sala en la que estábamos. Sonaba fuerte y decidida, sin temblores, sin inseguridad. Fue muy bonito, de verdad, fue tan bonito que todavía me emociono cuando lo recuerdo. Además, vi que sobre todo a mi madre y a Artemisa se les llenaron los ojos de lágrimas en muchísimas ocasiones. Ninguna de las dos podía dejar de mirarme ni de sonreírme y aquello me hacía tan feliz que notaba yo que los nervios se desvanecían.

Estuvimos una hora haciendo el recital, pero a mí me pareció que el tiempo había volado. No sentí el paso del tiempo. No me pareció que habíamos estado una hora ahí dentriño. Además, no podía dejar de pensar en que aquélla era la primera vez que hacía algo tan bonito en Ourense. Tampoco podía dejar de recordar que, después del concierto, iríamos todos a la aldeíña y celebraríamos la Nochebuena a nuestra manera. Me hacía mucha ilusión que Artemisa conociese nuestras costumbres, que Casandra también formase parte de esa noche... Todo eso me daba ánimo para cantar y tocar poniendo mi alma en todo momento. Fui tan yo y a la vez fui alguien tan desconocido para mí... Fue algo muy mágico. Y además también fue muy hermoso que los niños cantasen con nosotros.

Después del recital y de recibir todos la enhorabuena de todos los que nos vieron y escucharon, nos marchamos a la aldeíña. Mi madre, mi tío Damián y la madre de Lúa fueron en el coche de mi tío y Casandra, por primera vez, cogió el coche de Lúa y, siguiendo a mi tío, condujo hacia la aldeíña. Era todo muy extraño. Subir en ese coche otra vez, después de más de dos meses sin hacerlo, me produjo una sensación tan extraña y fuerte... Tenía en el alma tantas emociones... Sentía ganas de llorar y después esas ganas de llorar se desvanecían y me sentía feliz, después otra vez sentía la morriña, lo raro que me parecía todo, en esa noche tan mágica y oscura, en la que no hacía nada de frío... Tengo que confesar que me ponía tristiña que no hiciese frío. Las Navidades siempre habían llegado a Ourense envueltas en frío, se sentía en el aire la cercanía de la nieve... Y, en cambio, ayer por la noche, pasamos casi todas las horas en la calle, cantando y tocando en la plaza de la aldeíña, haciendo música hasta por lo menos las cuatro de la mañana sin sentir agotamiento. Y la noche de ayer tuvo momentos de todo.

Otra cosa que tengo que reconocer es que muchas veces pensé que yo no me merecía ser tan feliz. Una voz silente murmuraba en mi interior: “toda esta felicidad tendrá fin y no te la mereces, en realidad no te la mereces. La recibes ahora porque después tendrás otra vez mucho sufrimiento”. Soy consciente de que esas palabras nacían del miedo y también de los rescoldos de mi enfermedad. Sé que esa voz es la de mi baja autoestima, que aún no quiere desaparecer definitivamente. Yo intentaba ignorarla, pero no es sencillo ignorar unas palabras tan hirientes. Otras veces pensaba en lo mal que está el mundo y, contrariamente, lo felices que éramos todos... A ese rincón del mundo no llegaba la maldad que contamina la Tierra entera y me sentía protegida por nuestras antiguas costumbres, por la gente que me quiere... Hubo un momento en el que mi tío Damián tocaba la gaita y todos cantaban y yo me alejé un poquiño de ellos para aspirar el aroma de los árboles. En ese momento sentí mucha gratitud por todo lo que estaba viviendo, pero también miedo a que alguna de esas personas que tanto quiero desaparezca, se marche para siempre, sin que tengamos la oportunidad de seguir siendo felices como estábamos siéndolo esa noche. Justo en ese momento, vino Casandra a mi lado y me preguntó si estaba bien. También es cierto que necesitaba que me diese un poquiño el aire porque estaba muy ebria, la verdad, porque me había subido mucho el Ribeiro que no dejamos de beber en toda la noche y quería que el aire de la noche me acariciase la piel, alejando de mí el calor que me ruborizaba tanto. Le dije que sí estaba muy bien, que sólo precisaba salir un poquiño, y entonces ella me confesó que se sentía muy a gusto entre nosotros. Cogiéndome de la mano y apretándomela con cariño, me pidió perdón, así: “quiero pedirte perdón por todo lo que he dicho de ti estos últimos días. No he sido justa contigo y he hablado muy mal de ti y ahora tú estás dándome tanto... Ahora entiendo mejor que nunca por qué necesitabas volver a tu tierra con tanta desesperación, por qué precisabas estar junto a esta gente tan buena. Graciñas por darme la oportunidad de conocer a tu familia. Son personas maravillosas. Te juro que no volveré a hablar de ti nunca más. También quiero darte las gracias por hacer tan feliz a mi hermana. Se nota que es inmensamente feliz contigo, que le das lo que nadie podría darle. Gracias por amarla como la amas”. Esas palabras, a pesar de escucharlas teniendo no sé cuántas tazas de vino encima, no podré olvidarlas nunca porque me llegaron al alma y removieron todo mi interior. Cuando las oí, sin poder decir nada, abracé a Casandra mientras ya me resbalaban las lágrimas por las mejillas. Fue un momento muy bonito. También nos reímos mucho porque yo bien no iba. Eran por lo menos las tres de la madrugada y yo estaba que no me aguantaba más de pie, pero estaba tan feliz que no me importaba el cansancio que sentía.

Antes de ese momento, en la mitad de la noche, después de cenar, cuando sentí que ya no me convenía seguir bebiendo (pese a que seguí haciéndolo), le pedí a Artemisa que me acompañase un momentiño a nuestra habitación para ir a buscar mi pandereta y, cuando estuvimos allí, no sé qué nos ocurrió, que estalló por dentro de nosotras una bomba de pasión y no pudimos controlarnos. Yo casi no puedo recordar esos momentos con nitidez, pero sí sé que fue una locura hecha de amor, de risa, de felicidad, de desesperación. No podíamos creernos lo que estaba ocurriendo y a la vez sentíamos que sólo deseábamos vivir esos momentos, no importándonos lo que aconteciese a nuestro alrededor. No estuvimos mucho tiempo soliñas, pero fue suficiente para desahogar toda la felicidad y el amor que sentíamos. No sé cómo es posible que en una noche puedan caber tantas sensaciones, tantas emociones, tantos momentos tan diferentes los unos de los otros... Además, nadie nos preguntó nada cuando volvimos a casa de Damián, que era donde estábamos celebrando la cena. Después, salimos a la plaza todos con nuestros instrumentos y nuestras ganas de bailar y de cantar. Yo de verdad que no puedo describir todo lo que vivimos, cómo fueron las cosas, porque lo recuerdo todo con una mezcla de felicidad y confusión... pero sé que sólo hubo felicidad en esos momentos, que nadie sintió vergüenza, que todos cantamos y bailamos con toda nuestra alma. Incluso Casandra aprendió a bailar y bailó incluso con mi tío Damián. Además, quiero contar una cosiña... Se lo comenté ayer a Artemisa antes de irnos a dormir... Yo me di cuenta de que entre Casandra y el hijo mayor de mi tío había surgido una amistad muy bonita porque todo el tiempo, mientras pudieron, estuvieron hablando. Se trata de mi primo, con quien mucho contacto no tengo porque vive en Lugo, pero nunca nos hemos llevado mal. Recuerdo algunas cosiñas de cuando éramos niños. Recuerdo que sus amigos le decían que era una pena que yo fuese su prima y él decía que nunca me había visto interesada en nadie. Cosiñas sin importancia, pero él siempre me respetó mucho, tanto que casi ni se atrevía a hablarme. El caso es que tiene la misma edad que Casandra y yo creo que congeniaron mucho. No sé, ojalá Casandra y él se enamoren y Casandra venga a vivir aquí a Galicia. Sería lo mejor que podría ocurrirle a Artemisa ahora mismo. Yo siento que necesita mucho a su hermana, que la echa mucho de menos... y estos días no se separan ni un momento. Están recuperando todo ese tiempo que no tienen ya para estar juntas y yo la verdad es que soy feliz al verlas tan felices también.

Hoy también ha sido un día muy bonito. También me he dado cuenta de que mi madre le ha cogido mucho cariño a Casandra y Casandra también se lo ha cogido a mi madre. Muchas ocasiones fueron en las que las vi hablando muy serenamente. Mi madre, qué graciosa, esforzándose por hablar en castellano con Casandra y Casandra diciéndole que no se inquietase, que entendía el gallego, que después de conocerme desde hace tanto tiempo... pero mi madre encabezonada con que quiere que ella entienda todo lo que le diga...

y por la tardiña tocamos una breve pandeirada en la aldeíña, pero más que nada lo hicimos porque ellas no pudieron estar ayer aquí, claro, estarían con sus familias, y no querían dejar de tocar canciones para rememorar a Lúa, pero fue todo muy bonito, a pesar de que tocásemos por una causa tan triste...

Ahora sí siento que tengo que descansar. No puedo mantener los ojos abiertos y me duele la cabeza como si me la estuviesen perforando. Ya seguiré contando en otro momento cómo va todo con Casandra, que de momento siento que todas estamos muy bien.

 

 

2 comentarios:

  1. Es maravilloso que las Navidades hayan sido tan bonitas y mágicas para todos. El recital que emocionó a todos los asistentes (en especial a Anxos y Artemisa), fue muy especial. Incluso la misma Agnes no se reconoce jajaja. Nada queda de aquella Agnes incapaz de dar un paso sin tropezarse, con miedo a todo y a todos. Sigue echando en falta a Lúa, y más en estas fiestas, que uno piensa más en los seres queridos y se notan mucho las ausencias. A pesar de lo duro que es, lo está sobrellevando muy bien, a mi parecer. Entiendo que nada tiene que ver lo que sentía por Lúa y por Artemisa, son amores muy distintos.

    Lo que más ilusión me ha hecho es que Casandra se ha disculpado con ella. ¡Por fin! Te reconozco que le estaba empezando a tener un poquito de manía, por ser tan bruta y pensar tan mal de Agnes. Temía que las cosas se pudiesen torcer, pero todo lo contrario. Ay, y sería una pasada que surgiese el amor entre el hijo de Damián y Casandra. Casandra se mueve por amor, y yo creo que después de ver lo que es Galicia y si está enamorada, no le importaría mudarse a vivir allí, además, estaría con su hermana y Agnes. Nos queda por saber el resultado de los análisis de Artemisa...espero que salgan bien. Como siempre, es un placer leerte. A ver cuando puedo y sigo con la lectura, que me encantaaaaaaa.

    ResponderEliminar
  2. Creo que los mejores momentos de nuestras vidas son aquellos en los que parece que una fuerza imparable nos empuja y nos permite multiplicarnos y hacer muchas cosas a la vez, todas bien hechas y de un modo que parece imposible; conozco bien esa sensación, que es el reverso de la inactividad depresiva. Ahora Agnes se encuentra en uno de esos momentos, y bien que me alegro por ella, porque es el mejor síntoma de felicidad que se puede tener. Este sentimiento no es en absoluto incompatible con el hecho de tener nostalgia de Lúa, y sentir su pérdida a flor de piel; en realidad la gente que se nos va deja una herida que nunca se cierra, pero somos seres tan especiales que soportamos ese dolor de un modo que no impide a la vez sentir otras cosas, incluso contrapuestas, por eso ahora Agnes es feliz pero sigue acordándose de Lúa, una pareja que yo no tengo tan claro como ella que antes o después se iba a terminar para dar oportunidad a Artemisa.

    Es muy hermosa toda la descripción del recital de villancicos, porque las zozobras y sensaciones que tiene resultan muy auténticas, es todo tan creíble que casi parece que se escucha cantar y tocar, es un pasaje especialmente inspirado.

    Y dejas para el final dos pinceladas muy positivas: el ratito en que la pasión se desborda entre Artemisa y Agnes, y luego la posibilidad de que entre el primo de Agnes y Casandra surja alguna relación, sería la guinda que falta, porque ahora que ya han hecho las paces no se me ocurre nada más que les puedan pedir a los Reyes Magos... Me ha gustado mucho, me quedo muy animado y con ganas de más.

    ResponderEliminar