miércoles, 3 de julio de 2019

DIARIO DE AGNES: MÉRCORES, 3 DE XULLO DE 2019

Mércores, 3 de xullo de 2019
Ando ocupada con moitas cousas que enchen a meirande parte das horas dos meus días, pero síntome inzada de enerxía, de vida e de ganas de non ficar queda. Non sei se algunha vez me sentín así, tan ben, tan alegre. Pasei tempadas nas que estaba de bo humor a maior parte do día, pero teño que recoñecer que facía as cousas esforzándome por levalas a cabo con ganas. No canto, agora non me custa facer ren. Hai xente á que a cousiña máis pequena lle dá unha preguiza incomprensíbel e enorme. A min pásame ao contrario. Artemisa pregúntame moitas veces de onde quito toda esa enerxía que teño e a verdade é que non sei que contestarlle porque nin eu mesma o sei. Só sinto que teño por dentro de min un remuíño inesgotábel de vida, de ganas de facer cousas e de loitar pola nosa terra, de cantar, de bailar, de repenicar na pandeireta, de compoñer cancións novas baseándome nas cántigas de sempre. Non sei de onde me vén esta enerxía tan bonita que me fai sentir tan feliz, que fai que sexa tan doado relacionarme con calquera persoa que se achegue a min ou coa que teña que falar. Traballar na cafetaría estame axudando a vencer definitivamente esa fonda vergonza que tan pequena me facía sentir. Agora síntome tan distinta... Mesmo me parece que son unha persoa nova que mantén a súa esencia porque sigo sendo a mesma. Séguenme a gustar as mesmas cousas que me gustaban cando era cativa, sigo pensando como o fixen sempre; pero agora paréceme que toda esa escuridade que me impedía vivir plenamente marchou para sempre e quero aproveitar esta enerxía, esta forza interior, esta alegría, para facer todo iso que non puiden facer nunca, para recuperar o tempo perdido, para volver realidade todos eses soños que sempre latexaron en min e polos cales nunca puiden loitar de verdade. Agora é cando sinto que a miña vida brilla toda, cando de verdade sinto que estou viva, estou viva de verdade, con toda plenitude, viva como a Lúa que brilla intensamente cando está chea, nesas noites nas que o luar é a luz máis belida. Agora síntome chea coma esa lúa que creba a escuridade que se amorea entre as estrelas.
E por iso quero fuxir de todo o que poida rachar a beleza deste momento tan bonito da miña vida. Lamentabelmente, non todo é positivo e parece que, cando máis feliz estás, cando máis enerxía tes no teu interior, as persoas que te rodean están máis apagadas, con menos enerxía ca ti, parece que lles dean máis importancia aos problemas ou que teñan máis preocupacións que nunca cando ti sentes que a vida é só luz. E a persoa que máis me pode desacougar nese senso é Artemisiña porque eu quero que ela tamén sexa tan feliz, porque quero que se sinta plena nesta vida, e noto que lle ocorre algo dende hai ben días. Por moito que lle pregunte que lle pasa, o único que quito dela é un: “nada, non te preocupes”, pero como non me vou preocupar se a vexo seria a meirande parte do día, se só noto que está realmente ben cando estamos xuntas, xuntas de verdade, falando, compartindo a música ou momentos que non vou describir? Percibo que o seu ollar está inzado de tristura e eu non podo aturar que non estea ben, que estea desacougada por algo que seica non teña tanta importancia. O que non entendo é por que non o quere compartir comigo, pero tampouco lle podo insistir porque a min tamén me ocorreu en moitas ocasións que non quería converter en verbas os meus pesares porque pensaba que estes se farían máis grandes se os exteriorizaba e tamén pode que sexan cousiñas que lle dea vergonza confesar. Emporiso, agardarei a que sexa ela quen me diga o que lle pasa. Mais eu quero axudala a que estea ben, por iso non lle deixo de propoñer que veña comigo aos ensaios ou ás pandeiradas que facemos Iauga e Lenda Galitza, que é o outro grupo no que toco; pero ela sempre me di que non lle apetece vir. Coido que a música a podería axudar a sentirse mellor, sobre todo porque a ela lle gusta moito tocar a guitarra e, cando tocas un instrumento, esqueces as cousiñas que che fan dano, que che impiden estar de todo ben; pero négase, négase decotío e a min iso faime un dano que non podo describir, do que non podo falar con ninguén porque, se o tento, axiña me poño a chorar. Silvia tampouco entende por que Artemisa está a se comportar desa maneira. Amais, non atura que lle fale de Lúa. Non me di ren cando lle comento algunha cousiña verbo ao que ela escribiu no seu diario, pero eu sei ler o seu ollar e sei que lle amola moito que fale de Lúa. Emporiso, tento non falarlle, calar as cousas que me gustaría compartir con ela. Despois acúsame de que non lle falo do meu pasado, dime que lle agocho moitas cousas da miña infancia e da miña adolescencia, pero é que tampouco atura que llas conte. Non entendo ren, a verdade, e, por moito que trate de restarlles gravidade ás cousiñas que parecen desacougar a Artemisa, non consigo ren.
Por iso paso tantas horas coa música, coa preparación das actividades que o BNG imos facer polo 25 de xullo... Imos facer moitas cousiñas moi bonitas en defensa da nosa cultura, da nosa terra antiga e fermosa, pero tamén para promocionarmos a lingua, a música, as nosas ideas... pero diso non podo falar con ninguén porque é confidencial. No canto, si podo falar da música, de todas esas cancións que me saen soas sen que me esforce por compoñelas. Si é certo que algunhas nacen doutras antigas que levo gravadas no máis profundo da miña ialma, pero sáenme versos novos cunhas melodías fermosísimas que quedan moi ben cando as acompaño coa miña pandeireta. Artemisa queda bastante abraiada cando llas canto por primeira vez e, cando llelas presento a Ialma ou a Lenda Galitza, axiña as queren tocar comigo, darlles máis forma. Hai algunhas que nacen para que as toquemos en Ialma e outras para Lenda Galitza, que aí mesmo hai guitarras eléctricas e batería. É un grupo distinto e moi orixinal. Con ambos os dous gozo moitísimo da música e sempre río moito. En ambos os dous, eu canto. En Ialma toco a pandeireta xunto a cinco pandeireteiras máis, pero, en Lenda Galitza, sobre todo canto e non repenico tanto porque a batería case que o fai todo, pero eu non me podo separar do instrumento co que máis gozo da música, a maiores da miña voz.
E velaeiquí vai un día máis do diario de Lúa, que prometín que ía transcribir un cada vez que escribise no meu diario. Non vou opinar sobre o que ela conta. Creo que non é preciso:

Mércores, 22 de xullo de 1987:
Adoito esquecer que teño un diario no que podo falar das miñas cousas. Non estou adoitada a escribir todos os días. Cando chega a noitiña, o que máis me apetece facer é mergullarme nalgún libro e afastarme un pouco do tempo. Ultimamente estou estraña e discuto coa miña nai máis que nunca. A maiores de que tiven a pingadeira, síntome mal, pero non llo dixen a ninguén. Paso moito tempo cos rapaces da aldea, boeno, cos que veñen á aldea no verán, e case que non falo con Agnes porque ela non quere estar con eles. Enténdoo porque parece que eles rían dela, pero eu lévome moi ben con eles porque son da mesma idade ca min case todos.
Pero estou amolada porque me queren xuntar con Brais, que ten un ano máis ca min. É un rapaz moi simpático e divertido, pero eu só o quero como un amigo. Nin iso, como compañeiro do lecer do verán, nada máis, porque el vive en Xinzo e non ten senso que manteñamos unha amizade se vivimos lonxe, pero para divertirnos no verán está ben, nada máis. Polo feito de que rimos moito da parvada máis absurda, xa pensan que nos gustamos. Non é verdade, pero todos pensan que digo que non me gusta por vergonza.
E o domingo sufrín un desmaio moi estraño. Estaba correndo pola beira do Miño cando me comecei a sentir mal, mareada e mal, fallábame o ar e non podía respirar. Foron avisar á miña nai cando caín ao chan sen coñecemento. O seguinte que lembro é acordar na miña casa, no meu cuarto, coa miña nai ao meu carón chamándome preocupada. Todos pensaron que foi un golpe de calor, pero coido que é algo máis porque tampouco ía tanta calor ás oito da tarde que eran xa.
Eu xa quedei deitadiña no leito sen querer saber ren de ninguén, pero, ás nove e media, ouvín que miña nai falaba con alguén que non se atrevía a falar alto, que falaba mainiño, como se non me quixese espertar, pero miña nai fíxoa pasar tentando que ela entendese que non pasaba ren, que eu a podía recibir. Era Agnes, quen me miraba dende a porta do meu cuarto sen atreverse a entrar. Eu pedinlle que o fixese e ela camiñou amodiño cara min. Eu sentei no leito e tentei poñer boa cara para convencela de que estaba ben, porque penso que é moi noviña para que ature a miña preocupación, pero a Agnes non é doado enganala porque ela sabe da vida e da morte sen que ninguén lle aprendese ren. Ela sabe ver máis alá de cada ollar. Viu que eu non estaba ben, axiña o viu, mellor que ninguén o viu. Achegouse a min e non me dixo ren, pero eu sabía que me preguntaba que me ocorrera, preguntábamo cos seus ollos fondos e negros. Coma se ela me turrase da lingua só coa súa mirada, empecei a contarlle o que me pasara. Ela escoitoume con atención e, cando calei, díxome: “tes que mirarte o corazón, Lúa”. Eu rin levemente porque me pareceu que falaba cunha metáfora. Si, teño que mirar dentro do meu corazón. Non entendo como é posíbel que unha rapaciña tan nova me poida facer sentir cousas tan fortes. Sinto cousas que nos vencellan no futuro, non sei como contalo, é coma se isto non fose só un sentimento presente. É coma se me fixese pequena co seu ollar, coa súa maneira de ser. Sei que é nova, que mesmo podería ser unha cativa, pero a mentalidade que ten faina máis madura do que é. Ela non é unha persoa normal, digo normal como todas esas persoas que forman parte da miña vida e cuxa maneira de ser non é ningún misterio. Ela é distinta, seica especial e máxica, e eu sei que ela xa é como é. Sendo tan noviña, xa ten a maneira de ser e de pensar que terá cando sexa maior. Por iso gústame, porque podo ver nela a muller que será, porque mira e fala dunha maneira que, se non se soubese a súa idade, nunca faría pensar nunha cativa. Para nada, para nada o é. Por iso seica non queira saber ren dos demais rapaces, porque os ve demasiado inmaturos para a súa idade, porque se sente a anos luz deles, porque nota a distancia mental que a separa deles.
Coa miña nai discuto por todo, non sei por que, pero é que non podo aturar que me diga ren, que decotío me estea a preguntar onde vou. Tanto lle ten se vou ao bosque, á montaña, á casa de Agnes, ou ao inferno, se, ás nove da noite, estou eiquí como un reloxo, disposta a cear, a recibir a choiva de preguntas que me fai. Carallo, estou cansa.
E dóeme o peito coma se me cravasen unha agulla, pero é unha dor que vai e vén, coma as ondas do mar, que veñen e van, como di a cántiga: “ondiñas veñen, ondiñas veñen, ondiñas veñen e van...”, pois igual esta dor estraña.
Pero non sei que pode ser, como llo contar á miña nai para que me tome en serio. Ela pensa que, cando digo que me doe algo, só quero chamar a atención. A psicóloga do colexio díxolle que o feito de que me falte a figura dun pai case todo o ano fai que sexa insegura. Eu nunca diría iso dunha rapaza que non ten a culpa de que o seu pai prefira preocuparse polo seu choio máis que pola súa filla, pero eu tampouco coido que bote en falla ao meu pai tanto como para finxir dores que si teño de verdade. Lin tamén que as miñas preferencias sexuais son froito do meu odio aos homes, que podo odiar aos homes porque o home máis importante da miña vida falloume. Que parvada tan grande! Eu non odio aos homes. Lévome moi ben con eles, pero eu non odio a ninguén, nin tan sequera ao meu pai, que, sendo o meu pai, é a persoa na que menos confío. Nunca lle contaría ren da miña vida, pola que non se interesa en absoluto. Nin tan sequera sabe quen son, como son. O único que pregunta cando chega á casa despois dunha longa viaxe é se quitei ben todos os exames. Nin como estou, nin que me ocorreu nese tempo no que nin me enviou unha carta... Bah, non paga a pena preocuparme por iso. E, non, que o meu pai non me queira (ou que non sexa quen de amosalo) non me fai odiar aos homes.
Pero é que miña nai semella parva. Creo que ao final acabarán por divorciarse. Se non comparten ren, como se atreve a dicir que é feliz con el? Trae os cartos á casa, si, iso é certo, pero miña nai tamén traballa e tamén gaña diñeiro. Non o precisamos para nada. Amais, eu creo que ten leas con outras mulleres. Seguro que, dentro de ren, nos vai vir co conto de que ten a outra.
Non é que non o queira, pero non o quero como un pai. Un pai preocúpase pola súa filla de verdade. El só se preocupa polo meu futuro. Quere que sexa unha muller de proveito, pero que entende el por muller de proveito, por unha muller do futuro? Seica el quere que sexa unha muller que abandona a súa terra para ser alguén noutro lugar no que nunca se poderá sentir ben porque non é o seu fogar. El quere que sexa avogada ou médico. Ningunha desas carreiras me chaman, para nada. Eu quero axudar aos nenos, aos nenos como Agnes, aos que ninguén entende de verdade, nenos aos que non se os escoita, que se senten sos porque ninguén os toma en serio, pensan que son nenos e son persoas xa medradas dentro do corpo dun cativo. Eu creo que, por exemplo, Agnes ten facultades que non teñen outros cativos. É moi observadora e enténdeo todo á primeira. Confesoume que na escola se aburre porque os demais cativos aprenden moi lentamente, que ela o entende todo antes que ninguén e que se ten que entreter debuxando, escribindo... e que, se algún día non vai á escola porque prefire ficar na aldea traballando na terra, pois que non se perde ren, que ao día seguinte o entende igualmente todo coma se non tivese faltado. Xa me gustaría a min ser tan rápida entendendo as cousas na escola. Fóra dela, enténdoo todo moi rápido, pero na escola... Iso é fariña doutra muiñada.
E paso agora o tempo lendo e escribindo porque me sinto moi cansa, con nada que fago síntome esgotada e eu son unha rapaza que gosta moito de correr, de nadar, pero non sei que me ocorre, que axiña canso e vén esa dor que me fai suspirar de súpeto. Estou doente? Non o quero dicir porque non quero que me envíen a Ourense para me facer probas, como o ano pasado, que estiveron facendo probas e probas a ver de onde me viñan eses ataques que me afogaban, pero non atoparon ren, seica porque o que teño non é físico. Eu só quero gozar do verán.
E eiquí o verán se vive moito. Fallan tres días para o 25 de xullo e na aldeíña o día de Galicia celébrase moito, dun xeito especial, porque calquera cousiña é unha escusa para armar unha foliada e facer troula. E á fin de semana seguinte son as festas da aldea. Agnes anda repenicando na pandeireta as cancións que vai tocar e cantar e por iso case que non estou con ela, pero tamén porque prefire estar soa antes que pasar o tempo comigo e cos demais rapaces.
E por hoxe creo que xa é abondo.

Traducción: 

Nota de la traductora: Voluntariamente, he dejado sin traducir algunas palabras como “luar”, que en castellano sería algo así como “la luz de la luna”, porque me parecía que, al intentar traducir esa palabra al castellano, se perdía la magia de la palabra gallega.

Miércoles, 3 de julio de 2019
Ando ocupada con muchas cosas que llenan la mayor parte de las horas de mis días, pero me siento henchida de energía, de vida y de ganas de no quedarme quieta. No sé si alguna vez me he sentido así, tan bien, tan alegre. Pasé temporadas en las que estaba de buen humor la mayor parte del día, pero tengo que reconocer que hacía las cosas esforzándome por llevarlas a cabo con ganas. En cambio, ahora no me cuesta hacer nada. Hay gente a la que la cosiña más pequeña le da una pereza incomprensible y enorme. A mí me pasa al contrario. Artemisa me pregunta muchas veces de dónde saco toda esa energía que tengo y la verdad es que no sé qué contestarle porque ni yo misma lo sé. Sólo sé que tengo por dentro de mí un remolino inagotable de vida, de ganas de hacer cosas y de luchar por nuestra tierra, de cantar, de bailar, de percutir en la pandereta, de componer canciones nuevas basándome en las cantigas de siempre. No sé de dónde me viene esta energía tan bonita que me hace sentir tan feliz, que hace que sea tan sencillo relacionarme con cualquier persona que se acerque a mí o con la que tenga que hablar. Trabajar en la cafetería está ayudándome a vencer definitivamente esa honda vergüenza que tan pequeña me hacía sentir. Ahora me siento tan distinta... Incluso me parece que soy una persona nueva que mantiene su esencia porque sigo siendo la misma. Siguen gustándome las mismas cosas que me gustaban cuando era niña, sigo pensando como lo hice siempre; pero ahora me parece que toda esa oscuridad que me impedía vivir plenamente se ha marchado para siempre y quiero aprovechar esta energía, esta fuerza interior, esta alegría, para hacer todo eso que no he podido hacer nunca, para recuperar el tiempo perdido, para volver realidad todos esos sueños que siempre latieron en mí y por los cuales nunca pude luchar de verdad. Ahora es cuando siento que mi vida brilla toda, cuando de verdad siento que estoy viva, estoy viva de verdad, con toda plenitud, viva como la luna que brilla intensamente cuando está llena, en esas noches en las que el “luar” es la luz más bella. Ahora me siento llena como esa luna que quiebra la oscuridad que se acumula entre las estrellas.
Y por eso quiero huir de todo lo que pueda rasgar la belleza de este momento tan bonito de mi vida. Lamentablemente, no todo es positivo y parece que, cuando más feliz estás, cuando más energía tienes en tu interior, las personas que te rodean están más apagadas, con menos energía que tú, parece que les den más importancia a los problemas o que tengan más preocupaciones que nunca cuando tú sientes que la vida es sólo luz. Y la persona que más puede desasosegarme en ese sentido es Artemisiña porque yo quiero que ella también sea tan feliz, porque quiero que se sienta plena en esta vida, y noto que le ocurre algo desde hace días. Por mucho que le pregunte qué le pasa, lo único que saco de ella es un: “nada, no te preocupes”, pero ¿cómo no voy a preocuparme si la veo seria la mayor parte del día, si sólo noto que está realmente bien cuando estamos juntas, juntas de verdad, hablando, compartiendo la música o momentos que no voy a describir? Percibo que su mirada está llena de tristeza y yo no puedo soportar que no esté bien, que esté intranquila por algo que tal vez no tenga tanta importancia. Lo que no entiendo es por qué no quiere compartirlo conmigo, pero tampoco puedo insistirle porque a mí también me ha ocurrido en muchas ocasiones que no quería convertir en palabras mis pesares porque pensaba que éstos se harían más grandes si los exteriorizaba y también puede que sean cosiñas que le dé vergüenza confesar. Por eso, esperaré a que sea ella quien me diga lo que le pasa. Mas yo quiero ayudarla a que esté bien, por eso no dejo de proponerle que venga conmigo a los ensayos o a las “pandeiradas” que hacemos Ialma y Lenda Galitza, que es el otro grupo en el que toco; pero ella siempre me dice que no le apetece venir. Creo que la música podría ayudarla a sentirse mejor, sobre todo porque a ella le gusta mucho tocar la guitarra y, cuando tocas un instrumento, olvidas las cosiñas que te hacen daño, que te impiden estar del todo bien; pero se niega, se niega continuamente y a mí eso me hace un daño que no puedo describir, del que no puedo hablar con nadie porque, si lo intento, enseguida me pongo a llorar. Silvia tampoco entiende por qué Artemisa está comportándose de esa manera. Además, no soporta que le hable de Lúa. No me dice nada cuando le comento alguna cosiña acerca de lo que ella escribió en su diario, pero yo sé leer en su mirada y sé que le fastidia mucho que le hable de Lúa. Por eso, intento no hablarle, callar las cosas que me gustaría compartir con ella. Después me acusa de que no le hablo de su pasado, me dice que le oculto muchas cosas de mi infancia y de mi adolescencia, pero es que tampoco soporta que se las cuente. No entiendo nada, la verdad, y, por mucho que trate de restarles gravedad a las cosiñas que parecen preocupar a Artemisa, no consigo nada.
Por eso paso tantas horas con la música, con la preparación de las actividades que el BNG vamos a hacer por el 25 de julio... Vamos a hacer muchas cosiñas muy bonitas en defensa de nuestra cultura, de nuestra tierra antigua y hermosa, pero también para promocionar la lengua, la música, nuestras ideas... pero de eso no puedo hablar con nadie porque es confidencial. En cambio, sí puedo hablar de la música, de todas esas canciones que me salen solas sin que me esfuerce por componerlas. Sí es cierto que algunas nacen de otras antiguas que llevo grabadas en lo más profundo de mi alma, pero me salen versos nuevos con unas melodías hermosísimas que quedan muy bien cuando las acompaño con mi pandereta. Artemisa se queda bastante asombrada cuando se las canto por primera vez y, cuando se las presento a Ialma o a Lenda Galitza, enseguida quieren tocarlas conmigo, darles más forma. Ay algunas que nacen para que las toquemos en Ialma y otras para Lenda Galitza, que ahí incluso hay guitarras eléctricas y batería. Es un grupo distinto y muy original. Con los dos disfruto muchísimo de la música y me río mucho. En ambos, yo canto. En Ialma toco la pandereta junto a cinco pandereteras más, pero, en Lenda Galitza, sobre todo canto y no percuto tanto porque la batería casi lo hace todo, pero yo no puedo separarme del instrumento con el que más disfruto de la música, aparte de mi voz.
Y aquí va un día más del diario de Lúa, que prometí que iba a transcribir uno cada vez que escribiese en mi diario. No voy a opinar sobre lo que ella cuenta. Creo que no es preciso:

Miércoles, 22 de julio de 1987:
Acostumbro a olvidar que tengo un diario en el que puedo hablar de mis cosas. No estoy habituada a escribir todos los días. Cuando llega la nocheciña, lo único que más me apetece hacer es sumergirme en algún libro y alejarme un poco del tiempo. Últimamente estoy extraña y discuto con mi madre más que nunca. Aparte de que he tenido la regla, me siento mal, pero no se lo he dicho a nadie. Paso mucho tiempo con los chicos de la aldea, bueno, con los que vienen a la aldea en verano, y casi no hablo con Agnes porque ella no quiere estar con ellos. Lo entiendo porque parece que ellos se rían de ella, pero yo me llevo muy bien con ellos porque son de la misma edad que yo casi todos.
Pero estoy fastidiada porque quieren juntarme con Brais, que tiene un año más que yo. Es un chico muy simpático y divertido, pero yo sólo lo quiero como un amigo. Ni eso, como compañero del ocio del verano, nada más, porque él vive en Xinzo y no tiene sentido que mantengamos una amistad si vivimos lejos, pero para divertirnos en verano está bien, nada más. Por el hecho de que nos reímos mucho de la tontería más absurda, ya piensan que nos gustamos. No es verdad, pero todos piensan que digo que no me gusta por vergüenza.
Y el domingo sufrí un desmayo muy extraño. Estaba corriendo por la orilla del Miño cuando me empecé a sentir mal, mareada y mal, me faltaba el aire y no podía respirar. Fueron a avisar a mi madre cuando me caí al suelo sin conocimiento. Lo siguiente que recuerdo es despertarme en mi casa, en mi cuarto, con mi madre a mi lado llamándome preocupada. Todos pensaron que fue un golpe de calor, pero creo que es algo más porque tampoco hacía tanto calor a las ocho de la tarde que eran ya.
Yo ya me quedé acostadiña en la cama sin querer saber nada de nadie, pero, a las nueve y media, oí que mi madre hablaba con alguien que no se atrevía a hablar alto, que hablaba suaveciño, como si no quisiese despertarme, pero mi madre la hizo pasar intentando que ella entendiese que no pasaba nada, que yo podía recibirla. Era Agnes, quien me miraba desde la puerta de mi cuarto sin atreverse a entrar. Yo le pedí que lo hiciese y ella caminó despaciño hacia mí. Yo me senté en la cama e intenté poner buena cara para convencerla de que estaba bien, porque pienso que es muy jovenciña para que soporte mi preocupación, pero a Agnes no es fácil engañarla porque ella sabe de la vida y de la muerte sin que nadie le enseñase nada. Ella sabe ver más allá de cada mirada. Vio que yo no estaba bien, enseguida lo vio, mejor que nadie lo vio. Se acercó a mí y no me dijo nada, pero yo sabía que me preguntaba qué me había ocurrido, me lo preguntaba con sus ojos profundos y negros. Como si ella me tirase de la lengua sólo con su mirada, empecé a contarle lo que me había pasado. Ella me escuchó con atención y, cuando callé, me dijo: “tienes que mirarte el corazón, Lúa”. Yo me reí levemente porque me parecía que hablaba con una metáfora. Sí, tengo que mirar dentro de mi corazón. No entiendo cómo es posible que una rapaciña tan joven pueda hacerme sentir cosas tan fuertes. Siento cosas que nos unen en el futuro, no sé cómo contarlo, es como si esto no fuese sólo un sentimiento presente. Es como si me hiciese pequeña con su mirada, con su manera de ser. Sé que es joven, que incluso podría ser una niña, pero la mentalidad que tiene la hace más madura de lo que es. Ella no es una persona normal, digo normal como todas esas personas que forman parte de mi vida y cuya manera de ser no es ningún misterio. Ella es distinta, quizás especial y mágica, y yo sé que ella ya es como es. Siendo tan jovenciña, ya tiene la manera de ser y de pensar que tendrá cuando sea mayor. Por eso me gusta, porque puedo ver en ella la mujer que será, porque mira y habla de una manera que, si no se supiese su edad, no haría pensar en una niña. Para nada, para nada lo es. Por eso quizás no quiera saber nada de los demás chicos, porque los ve demasiado inmaduros para su edad, porque se siente a años de luz de ellos, porque nota la distancia mental que la separa de ellos.
Con mi madre discuto por todo, no sé por qué, pero es que no puedo aguantar que me diga nada, que continuamente esté preguntándome dónde voy. Tanto le tiene si voy al bosque, a la montaña, a la casa de Agnes, o al infierno, si, a las nueve de la noche, estoy aquí como un reloj, dispuesta a cenar, a recibir la lluvia de preguntas que me hace. Carallo, estoy cansada.
Y me duele el pecho como si me clavasen una aguja, pero es un dolor que va y viene, como las olas del mar, que vienen y van, como dice la cantiga: “ondiñas veñen, ondiñas veñen, ondiñas veñen e van...” pues igual este dolor extraño.
Pero no sé qué puede ser. Cómo contárselo a mi madre para que me tome en serio. Ella piensa que, cuando digo que me duele algo, sólo quiero llamar la atención. La psicóloga del colegio le dijo que el hecho de que me falte la figura de un padre casi todo el año hace que sea insegura. Yo nunca diría eso de una rapaza que no tiene la culpa de que su padre prefiera preocuparse por su curro más que por su hija, pero yo tampoco creo que eche de menos a mi padre tanto como para fingir dolores que sí tengo de verdad. He leído también que mis preferencias sexuales son fruto de mi odio a los hombres, que puedo odiar a los hombres porque el hombre más importante de mi vida me ha fallado. ¡Qué tontería tan grande! Yo no odio a los hombres. Me llevo muy bien con ellos, pero yo no odio a nadie, ni tan siquiera a mi padre, que, siendo mi padre, es la persona en la que menos confío. Nunca le contaría nada de mi vida, por la que no se interesa en absoluto. Ni tan siquiera sabe quién soy, cómo soy. Lo único que pregunta cuando llega a casa después de un largo viaje es si he sacado bien todos los exámenes. Ni cómo estoy, ni qué me ha ocurrido en ese tiempo en el que ni me envió una carta... Bah, no merece la pena preocuparme por eso. Y, no, que mi padre no me quiera (o que no sea capaz de demostrarlo) no me hace odiar a los hombres.
Pero es que mi madre parece tonta. creo que al final acabarán por divorciarse. Si no comparten nada, ¿cómo se atreve a decir que es feliz con él? Trae el dinero a casa, sí, eso es cierto, pero mi madre también trabaja y también gana dinero. No lo necesitamos para nada. Yo creo que tiene líos con otras mujeres. Seguro que, dentro de nada, nos va a venir con el cuento de que tiene a otra. No es que no lo quiera, pero no lo quiero como un padre. Un padre se preocupa por su hija de verdad. Él sólo se preocupa por mi futuro. Quiere que sea una mujer de provecho, pero ¿qué entiende él por una mujer de provecho, una mujer del futuro? Quizás él quiere que sea una mujer que abandona su tierra para ser alguien en otro lugar en el que nunca podrá sentirse bien porque no es su hogar. Él quiere que sea abogada o médico. Ninguna de esas carreras me llama, para nada. Yo quiero ayudar a los niños, a los niños como Agnes, a los que nadie entiende de verdad, niños a los que no se los escucha, que se sienten solos porque nadie los toma en serio, piensan que son niños y son personas crecidas dentro del cuerpo de un niño. Yo creo que, por ejemplo, Agnes tiene facultades que no tienen otros niños. Es muy observadora y lo entiende todo a la primera. Me confesó que en la escuela se aburre porque los demás niños aprenden muy lentamente, que ella lo entiende todo antes que nadie y que tiene que entretenerse dibujando, escribiendo... y que, si algún día no va a la escuela porque prefiere quedarse en la aldea trabajando en la tierra, pues que no se pierde nada, que al día siguiente lo entiende igualmente todo como si no hubiese faltado. Ya me gustaría a mí ser tan rápida entendiendo las cosas en la escuela. Fuera de ella, lo entiendo todo muy rápido, pero en la escuela... Eso es harina de otro costal.
Y paso el tiempo ahora leyendo y escribiendo porque me siento muy cansada, con nada que hago me siento agotada y yo soy una rapaza a la que le gusta mucho correr y nadar, pero no sé qué me ocurre, que enseguida me canso y viene ese dolor que me hace suspirar de repente. ¿Estoy enferma? No quiero decirlo porque no quiero que me envíen a Ourense para hacerme pruebas, como el año pasado, que estuvieron haciendo pruebas y pruebas a ver de dónde me venían esos ataques que me ahogaban, pero no encontraron nada, tal vez porque lo que tengo no es físico. Yo sólo quiero disfrutar del verano.
Y aquí el verano se vive mucho. Faltan tres días para el 25 de julio y en la aldeíña el día de Galicia se celebra mucho, de un modo especial, porque cualquier cosiña es excusa para armar una foliada y hacer fiesta. Y al fin de semana siguiente son las fiestas de la aldea. Agnes anda percutiendo en la pandereta las canciones que va a tocar y cantar y por eso casi no estoy con ella, pero también porque prefiere estar sola antes que pasar el tiempo conmigo y con los demás chicos.
Y por hoy creo que ya es suficiente.

1 comentario:

  1. Agnes confiesa que se siente distinta. Es la misma Agnes, pero renovada, sin miedo y sin vergüenza por nada. Está revitalizada. En parte se debe a que está haciendo las cosas que le gustan y que siente que debe hacer. Se dedica a tocar, con los dos grupos y participando con los políticos. Trabajar en la cafetería también es una terapia para ella, pues ahora se relaciona con todo el mundo y casi que se sorprende de que antes le costase hacerlo. Aunque toda esta alegría y renovación de Agnes se ve perturbada por Artemisa. Está seria y apagada. No quiere acompañarla ni participar en nada. Yo creo que sigue celosa de Lúa, ya que no quiere que le hable de ella (por lo que crea distanciamiento y temas tabús entre ellas), y Agnes se calla. Aunque también siente envidia, de que ella se sienta tan plena y Artemisa todo lo contrario, sin tantas motivaciones. Tendrán que hablar antes de que se convierta en un problema.

    Por otro lado el diario de Lúa. Ella se junta con los chicos de la aldea, se pasa bien con ellos. Le sabe mal que Agnes no quiera estar con ellos y se aparte de todos. Piensa mucho en ella y por supuesto, no hay otra persona que le interese, ni ese tal Brais, pues a ella le gusta Agnes y las chicas. Está claro que sus gustos por las chicas no se corresponden a que su padre le haya fallado. No odia a los hombres, simplemente su padre le falló. ¡Incluso tenía líos con otras mujeres! Ensalza la inteligencia de Agnes, que parece superdotada, ¡qué suerte! También comenta que quiere dedicarse a ayudar a niños especiales e incomprendidos, como Agnes. Es algo precioso y dice mucho de ella. Una entrada interesante, a ver que ocurre entre Agnes y Artemisa y como evoluciona el diario de Lúa.

    ResponderEliminar