Mércores, 3 de
xullo de 2019
Ando ocupada con
moitas cousas que enchen a meirande parte das horas dos meus días, pero síntome
inzada de enerxía, de vida e de ganas de non ficar queda. Non sei se algunha
vez me sentín así, tan ben, tan alegre. Pasei tempadas nas que estaba de bo
humor a maior parte do día, pero teño que recoñecer que facía as cousas
esforzándome por levalas a cabo con ganas. No canto, agora non me custa facer
ren. Hai xente á que a cousiña máis pequena lle dá unha preguiza incomprensíbel
e enorme. A min pásame ao contrario. Artemisa pregúntame moitas veces de onde
quito toda esa enerxía que teño e a verdade é que non sei que contestarlle
porque nin eu mesma o sei. Só sinto que teño por dentro de min un remuíño
inesgotábel de vida, de ganas de facer cousas e de loitar pola nosa terra, de
cantar, de bailar, de repenicar na pandeireta, de compoñer cancións novas
baseándome nas cántigas de sempre. Non sei de onde me vén esta enerxía tan
bonita que me fai sentir tan feliz, que fai que sexa tan doado relacionarme con
calquera persoa que se achegue a min ou coa que teña que falar. Traballar na
cafetaría estame axudando a vencer definitivamente esa fonda vergonza que tan
pequena me facía sentir. Agora síntome tan distinta... Mesmo me parece que son
unha persoa nova que mantén a súa esencia porque sigo sendo a mesma. Séguenme a
gustar as mesmas cousas que me gustaban cando era cativa, sigo pensando como o
fixen sempre; pero agora paréceme que toda esa escuridade que me impedía vivir
plenamente marchou para sempre e quero aproveitar esta enerxía, esta forza
interior, esta alegría, para facer todo iso que non puiden facer nunca, para
recuperar o tempo perdido, para volver realidade todos eses soños que sempre
latexaron en min e polos cales nunca puiden loitar de verdade. Agora é cando
sinto que a miña vida brilla toda, cando de verdade sinto que estou viva, estou
viva de verdade, con toda plenitude, viva como a Lúa que brilla intensamente
cando está chea, nesas noites nas que o luar é a luz máis belida. Agora síntome
chea coma esa lúa que creba a escuridade que se amorea entre as estrelas.
E por iso quero
fuxir de todo o que poida rachar a beleza deste momento tan bonito da miña
vida. Lamentabelmente, non todo é positivo e parece que, cando máis feliz
estás, cando máis enerxía tes no teu interior, as persoas que te rodean están
máis apagadas, con menos enerxía ca ti, parece que lles dean máis importancia
aos problemas ou que teñan máis preocupacións que nunca cando ti sentes que a
vida é só luz. E a persoa que máis me pode desacougar nese senso é Artemisiña
porque eu quero que ela tamén sexa tan feliz, porque quero que se sinta plena
nesta vida, e noto que lle ocorre algo dende hai ben días. Por moito que lle
pregunte que lle pasa, o único que quito dela é un: “nada, non te preocupes”,
pero como non me vou preocupar se a vexo seria a meirande parte do día, se só
noto que está realmente ben cando estamos xuntas, xuntas de verdade, falando,
compartindo a música ou momentos que non vou describir? Percibo que o seu ollar
está inzado de tristura e eu non podo aturar que non estea ben, que estea
desacougada por algo que seica non teña tanta importancia. O que non entendo é
por que non o quere compartir comigo, pero tampouco lle podo insistir porque a
min tamén me ocorreu en moitas ocasións que non quería converter en verbas os
meus pesares porque pensaba que estes se farían máis grandes se os
exteriorizaba e tamén pode que sexan cousiñas que lle dea vergonza confesar.
Emporiso, agardarei a que sexa ela quen me diga o que lle pasa. Mais eu quero
axudala a que estea ben, por iso non lle deixo de propoñer que veña comigo aos
ensaios ou ás pandeiradas que facemos Iauga e Lenda Galitza, que é o outro
grupo no que toco; pero ela sempre me di que non lle apetece vir. Coido que a
música a podería axudar a sentirse mellor, sobre todo porque a ela lle gusta
moito tocar a guitarra e, cando tocas un instrumento, esqueces as cousiñas que
che fan dano, que che impiden estar de todo ben; pero négase, négase decotío e
a min iso faime un dano que non podo describir, do que non podo falar con
ninguén porque, se o tento, axiña me poño a chorar. Silvia tampouco entende por
que Artemisa está a se comportar desa maneira. Amais, non atura que lle fale de
Lúa. Non me di ren cando lle comento algunha cousiña verbo ao que ela escribiu
no seu diario, pero eu sei ler o seu ollar e sei que lle amola moito que fale
de Lúa. Emporiso, tento non falarlle, calar as cousas que me gustaría compartir
con ela. Despois acúsame de que non lle falo do meu pasado, dime que lle agocho
moitas cousas da miña infancia e da miña adolescencia, pero é que tampouco
atura que llas conte. Non entendo ren, a verdade, e, por moito que trate de
restarlles gravidade ás cousiñas que parecen desacougar a Artemisa, non consigo
ren.
Por iso paso
tantas horas coa música, coa preparación das actividades que o BNG imos facer
polo 25 de xullo... Imos facer moitas cousiñas moi bonitas en defensa da nosa
cultura, da nosa terra antiga e fermosa, pero tamén para promocionarmos a
lingua, a música, as nosas ideas... pero diso non podo falar con ninguén porque
é confidencial. No canto, si podo falar da música, de todas esas cancións que
me saen soas sen que me esforce por compoñelas. Si é certo que algunhas nacen
doutras antigas que levo gravadas no máis profundo da miña ialma, pero sáenme
versos novos cunhas melodías fermosísimas que quedan moi ben cando as acompaño
coa miña pandeireta. Artemisa queda bastante abraiada cando llas canto por
primeira vez e, cando llelas presento a Ialma ou a Lenda Galitza, axiña as
queren tocar comigo, darlles máis forma. Hai algunhas que nacen para que as
toquemos en Ialma e outras para Lenda Galitza, que aí mesmo hai guitarras
eléctricas e batería. É un grupo distinto e moi orixinal. Con ambos os dous
gozo moitísimo da música e sempre río moito. En ambos os dous, eu canto. En
Ialma toco a pandeireta xunto a cinco pandeireteiras máis, pero, en Lenda
Galitza, sobre todo canto e non repenico tanto porque a batería case que o fai
todo, pero eu non me podo separar do instrumento co que máis gozo da música, a
maiores da miña voz.
E velaeiquí vai un
día máis do diario de Lúa, que prometín que ía transcribir un cada vez que
escribise no meu diario. Non vou opinar sobre o que ela conta. Creo que non é
preciso:
Mércores, 22 de
xullo de 1987:
Adoito esquecer que
teño un diario no que podo falar das miñas cousas. Non estou adoitada a
escribir todos os días. Cando chega a noitiña, o que máis me apetece facer é
mergullarme nalgún libro e afastarme un pouco do tempo. Ultimamente estou
estraña e discuto coa miña nai máis que nunca. A maiores de que tiven a
pingadeira, síntome mal, pero non llo dixen a ninguén. Paso moito tempo cos
rapaces da aldea, boeno, cos que veñen á aldea no verán, e case que non falo
con Agnes porque ela non quere estar con eles. Enténdoo porque parece que eles
rían dela, pero eu lévome moi ben con eles porque son da mesma idade ca min case
todos.
Pero estou amolada
porque me queren xuntar con Brais, que ten un ano máis ca min. É un rapaz moi
simpático e divertido, pero eu só o quero como un amigo. Nin iso, como
compañeiro do lecer do verán, nada máis, porque el vive en Xinzo e non ten
senso que manteñamos unha amizade se vivimos lonxe, pero para divertirnos no
verán está ben, nada máis. Polo feito de que rimos moito da parvada máis
absurda, xa pensan que nos gustamos. Non é verdade, pero todos pensan que digo
que non me gusta por vergonza.
E o domingo sufrín
un desmaio moi estraño. Estaba correndo pola beira do Miño cando me comecei a
sentir mal, mareada e mal, fallábame o ar e non podía respirar. Foron avisar á
miña nai cando caín ao chan sen coñecemento. O seguinte que lembro é acordar na
miña casa, no meu cuarto, coa miña nai ao meu carón chamándome preocupada.
Todos pensaron que foi un golpe de calor, pero coido que é algo máis porque
tampouco ía tanta calor ás oito da tarde que eran xa.
Eu xa quedei
deitadiña no leito sen querer saber ren de ninguén, pero, ás nove e media,
ouvín que miña nai falaba con alguén que non se atrevía a falar alto, que
falaba mainiño, como se non me quixese espertar, pero miña nai fíxoa pasar
tentando que ela entendese que non pasaba ren, que eu a podía recibir. Era
Agnes, quen me miraba dende a porta do meu cuarto sen atreverse a entrar. Eu
pedinlle que o fixese e ela camiñou amodiño cara min. Eu sentei no leito e
tentei poñer boa cara para convencela de que estaba ben, porque penso que é moi
noviña para que ature a miña preocupación, pero a Agnes non é doado enganala
porque ela sabe da vida e da morte sen que ninguén lle aprendese ren. Ela sabe
ver máis alá de cada ollar. Viu que eu non estaba ben, axiña o viu, mellor que
ninguén o viu. Achegouse a min e non me dixo ren, pero eu sabía que me
preguntaba que me ocorrera, preguntábamo cos seus ollos fondos e negros. Coma
se ela me turrase da lingua só coa súa mirada, empecei a contarlle o que me
pasara. Ela escoitoume con atención e, cando calei, díxome: “tes que mirarte o
corazón, Lúa”. Eu rin levemente porque me pareceu que falaba cunha metáfora.
Si, teño que mirar dentro do meu corazón. Non entendo como é posíbel que unha
rapaciña tan nova me poida facer sentir cousas tan fortes. Sinto cousas que nos
vencellan no futuro, non sei como contalo, é coma se isto non fose só un
sentimento presente. É coma se me fixese pequena co seu ollar, coa súa maneira
de ser. Sei que é nova, que mesmo podería ser unha cativa, pero a mentalidade
que ten faina máis madura do que é. Ela non é unha persoa normal, digo normal
como todas esas persoas que forman parte da miña vida e cuxa maneira de ser non
é ningún misterio. Ela é distinta, seica especial e máxica, e eu sei que ela xa
é como é. Sendo tan noviña, xa ten a maneira de ser e de pensar que terá cando
sexa maior. Por iso gústame, porque podo ver nela a muller que será, porque
mira e fala dunha maneira que, se non se soubese a súa idade, nunca faría
pensar nunha cativa. Para nada, para nada o é. Por iso seica non queira saber
ren dos demais rapaces, porque os ve demasiado inmaturos para a súa idade,
porque se sente a anos luz deles, porque nota a distancia mental que a separa
deles.
Coa miña nai
discuto por todo, non sei por que, pero é que non podo aturar que me diga ren,
que decotío me estea a preguntar onde vou. Tanto lle ten se vou ao bosque, á
montaña, á casa de Agnes, ou ao inferno, se, ás nove da noite, estou eiquí como
un reloxo, disposta a cear, a recibir a choiva de preguntas que me fai.
Carallo, estou cansa.
E dóeme o peito
coma se me cravasen unha agulla, pero é unha dor que vai e vén, coma as ondas
do mar, que veñen e van, como di a cántiga: “ondiñas veñen, ondiñas veñen,
ondiñas veñen e van...”, pois igual esta dor estraña.
Pero non sei que
pode ser, como llo contar á miña nai para que me tome en serio. Ela pensa que,
cando digo que me doe algo, só quero chamar a atención. A psicóloga do colexio
díxolle que o feito de que me falte a figura dun pai case todo o ano fai que
sexa insegura. Eu nunca diría iso dunha rapaza que non ten a culpa de que o seu
pai prefira preocuparse polo seu choio máis que pola súa filla, pero eu
tampouco coido que bote en falla ao meu pai tanto como para finxir dores que si
teño de verdade. Lin tamén que as miñas preferencias sexuais son froito do meu
odio aos homes, que podo odiar aos homes porque o home máis importante da miña
vida falloume. Que parvada tan grande! Eu non odio aos homes. Lévome moi ben
con eles, pero eu non odio a ninguén, nin tan sequera ao meu pai, que, sendo o
meu pai, é a persoa na que menos confío. Nunca lle contaría ren da miña vida,
pola que non se interesa en absoluto. Nin tan sequera sabe quen son, como son.
O único que pregunta cando chega á casa despois dunha longa viaxe é se quitei
ben todos os exames. Nin como estou, nin que me ocorreu nese tempo no que nin
me enviou unha carta... Bah, non paga a pena preocuparme por iso. E, non, que o
meu pai non me queira (ou que non sexa quen de amosalo) non me fai odiar aos
homes.
Pero é que miña
nai semella parva. Creo que ao final acabarán por divorciarse. Se non comparten
ren, como se atreve a dicir que é feliz con el? Trae os cartos á casa, si, iso
é certo, pero miña nai tamén traballa e tamén gaña diñeiro. Non o precisamos
para nada. Amais, eu creo que ten leas con outras mulleres. Seguro que, dentro
de ren, nos vai vir co conto de que ten a outra.
Non é que non o
queira, pero non o quero como un pai. Un pai preocúpase pola súa filla de
verdade. El só se preocupa polo meu futuro. Quere que sexa unha muller de proveito,
pero que entende el por muller de proveito, por unha muller do futuro? Seica el
quere que sexa unha muller que abandona a súa terra para ser alguén noutro
lugar no que nunca se poderá sentir ben porque non é o seu fogar. El quere que
sexa avogada ou médico. Ningunha desas carreiras me chaman, para nada. Eu quero
axudar aos nenos, aos nenos como Agnes, aos que ninguén entende de verdade,
nenos aos que non se os escoita, que se senten sos porque ninguén os toma en
serio, pensan que son nenos e son persoas xa medradas dentro do corpo dun
cativo. Eu creo que, por exemplo, Agnes ten facultades que non teñen outros
cativos. É moi observadora e enténdeo todo á primeira. Confesoume que na escola
se aburre porque os demais cativos aprenden moi lentamente, que ela o entende
todo antes que ninguén e que se ten que entreter debuxando, escribindo... e
que, se algún día non vai á escola porque prefire ficar na aldea traballando na
terra, pois que non se perde ren, que ao día seguinte o entende igualmente todo
coma se non tivese faltado. Xa me gustaría a min ser tan rápida entendendo as
cousas na escola. Fóra dela, enténdoo todo moi rápido, pero na escola... Iso é
fariña doutra muiñada.
E paso agora o
tempo lendo e escribindo porque me sinto moi cansa, con nada que fago síntome
esgotada e eu son unha rapaza que gosta moito de correr, de nadar, pero non sei
que me ocorre, que axiña canso e vén esa dor que me fai suspirar de súpeto.
Estou doente? Non o quero dicir porque non quero que me envíen a Ourense para
me facer probas, como o ano pasado, que estiveron facendo probas e probas a ver
de onde me viñan eses ataques que me afogaban, pero non atoparon ren, seica
porque o que teño non é físico. Eu só quero gozar do verán.
E eiquí o verán se
vive moito. Fallan tres días para o 25 de xullo e na aldeíña o día de Galicia celébrase
moito, dun xeito especial, porque calquera cousiña é unha escusa para armar
unha foliada e facer troula. E á fin de semana seguinte son as festas da aldea.
Agnes anda repenicando na pandeireta as cancións que vai tocar e cantar e por
iso case que non estou con ela, pero tamén porque prefire estar soa antes que
pasar o tempo comigo e cos demais rapaces.
E por hoxe creo
que xa é abondo.
Traducción:
Nota de la
traductora: Voluntariamente, he dejado sin traducir algunas palabras como
“luar”, que en castellano sería algo así como “la luz de la luna”, porque me
parecía que, al intentar traducir esa palabra al castellano, se perdía la magia
de la palabra gallega.
Miércoles, 3
de julio de 2019
Ando ocupada con muchas cosas que llenan la mayor parte de las horas
de mis días, pero me siento henchida de energía, de vida y de ganas de no
quedarme quieta. No sé si alguna vez me he sentido así, tan bien, tan alegre.
Pasé temporadas en las que estaba de buen humor la mayor parte del día, pero
tengo que reconocer que hacía las cosas esforzándome por llevarlas a cabo con
ganas. En cambio, ahora no me cuesta hacer nada. Hay gente a la que la cosiña
más pequeña le da una pereza incomprensible y enorme. A mí me pasa al
contrario. Artemisa me pregunta muchas veces de dónde saco toda esa energía que
tengo y la verdad es que no sé qué contestarle porque ni yo misma lo sé. Sólo
sé que tengo por dentro de mí un remolino inagotable de vida, de ganas de hacer
cosas y de luchar por nuestra tierra, de cantar, de bailar, de percutir en la
pandereta, de componer canciones nuevas basándome en las cantigas de siempre.
No sé de dónde me viene esta energía tan bonita que me hace sentir tan feliz,
que hace que sea tan sencillo relacionarme con cualquier persona que se acerque
a mí o con la que tenga que hablar. Trabajar en la cafetería está ayudándome a
vencer definitivamente esa honda vergüenza que tan pequeña me hacía sentir.
Ahora me siento tan distinta... Incluso me parece que soy una persona nueva que
mantiene su esencia porque sigo siendo la misma. Siguen gustándome las mismas
cosas que me gustaban cuando era niña, sigo pensando como lo hice siempre; pero
ahora me parece que toda esa oscuridad que me impedía vivir plenamente se ha
marchado para siempre y quiero aprovechar esta energía, esta fuerza interior,
esta alegría, para hacer todo eso que no he podido hacer nunca, para recuperar
el tiempo perdido, para volver realidad todos esos sueños que siempre latieron
en mí y por los cuales nunca pude luchar de verdad. Ahora es cuando siento que
mi vida brilla toda, cuando de verdad siento que estoy viva, estoy viva de
verdad, con toda plenitud, viva como la luna que brilla intensamente cuando
está llena, en esas noches en las que el “luar” es la luz más bella. Ahora me
siento llena como esa luna que quiebra la oscuridad que se acumula entre las
estrellas.
Y por eso quiero huir de todo lo que pueda rasgar la belleza de este
momento tan bonito de mi vida. Lamentablemente, no todo es positivo y parece
que, cuando más feliz estás, cuando más energía tienes en tu interior, las
personas que te rodean están más apagadas, con menos energía que tú, parece que
les den más importancia a los problemas o que tengan más preocupaciones que
nunca cuando tú sientes que la vida es sólo luz. Y la persona que más puede
desasosegarme en ese sentido es Artemisiña porque yo quiero que ella también
sea tan feliz, porque quiero que se sienta plena en esta vida, y noto que le
ocurre algo desde hace días. Por mucho que le pregunte qué le pasa, lo único
que saco de ella es un: “nada, no te preocupes”, pero ¿cómo no voy a
preocuparme si la veo seria la mayor parte del día, si sólo noto que está
realmente bien cuando estamos juntas, juntas de verdad, hablando, compartiendo
la música o momentos que no voy a describir? Percibo que su mirada está llena
de tristeza y yo no puedo soportar que no esté bien, que esté intranquila por
algo que tal vez no tenga tanta importancia. Lo que no entiendo es por qué no
quiere compartirlo conmigo, pero tampoco puedo insistirle porque a mí también
me ha ocurrido en muchas ocasiones que no quería convertir en palabras mis
pesares porque pensaba que éstos se harían más grandes si los exteriorizaba y
también puede que sean cosiñas que le dé vergüenza confesar. Por eso, esperaré
a que sea ella quien me diga lo que le pasa. Mas yo quiero ayudarla a que esté
bien, por eso no dejo de proponerle que venga conmigo a los ensayos o a las
“pandeiradas” que hacemos Ialma y Lenda Galitza, que es el otro grupo en el que
toco; pero ella siempre me dice que no le apetece venir. Creo que la música
podría ayudarla a sentirse mejor, sobre todo porque a ella le gusta mucho tocar
la guitarra y, cuando tocas un instrumento, olvidas las cosiñas que te hacen daño,
que te impiden estar del todo bien; pero se niega, se niega continuamente y a
mí eso me hace un daño que no puedo describir, del que no puedo hablar con
nadie porque, si lo intento, enseguida me pongo a llorar. Silvia tampoco
entiende por qué Artemisa está comportándose de esa manera. Además, no soporta
que le hable de Lúa. No me dice nada cuando le comento alguna cosiña acerca de
lo que ella escribió en su diario, pero yo sé leer en su mirada y sé que le
fastidia mucho que le hable de Lúa. Por eso, intento no hablarle, callar las
cosas que me gustaría compartir con ella. Después me acusa de que no le hablo
de su pasado, me dice que le oculto muchas cosas de mi infancia y de mi
adolescencia, pero es que tampoco soporta que se las cuente. No entiendo nada,
la verdad, y, por mucho que trate de restarles gravedad a las cosiñas que
parecen preocupar a Artemisa, no consigo nada.
Por eso paso tantas horas con la música, con la preparación de las
actividades que el BNG vamos a hacer por el 25 de julio... Vamos a hacer muchas
cosiñas muy bonitas en defensa de nuestra cultura, de nuestra tierra antigua y
hermosa, pero también para promocionar la lengua, la música, nuestras ideas...
pero de eso no puedo hablar con nadie porque es confidencial. En cambio, sí
puedo hablar de la música, de todas esas canciones que me salen solas sin que
me esfuerce por componerlas. Sí es cierto que algunas nacen de otras antiguas
que llevo grabadas en lo más profundo de mi alma, pero me salen versos nuevos
con unas melodías hermosísimas que quedan muy bien cuando las acompaño con mi
pandereta. Artemisa se queda bastante asombrada cuando se las canto por primera
vez y, cuando se las presento a Ialma o a Lenda Galitza, enseguida quieren
tocarlas conmigo, darles más forma. Ay algunas que nacen para que las toquemos
en Ialma y otras para Lenda Galitza, que ahí incluso hay guitarras eléctricas y
batería. Es un grupo distinto y muy original. Con los dos disfruto muchísimo de
la música y me río mucho. En ambos, yo canto. En Ialma toco la pandereta junto
a cinco pandereteras más, pero, en Lenda Galitza, sobre todo canto y no percuto
tanto porque la batería casi lo hace todo, pero yo no puedo separarme del
instrumento con el que más disfruto de la música, aparte de mi voz.
Y aquí va un día más del diario de Lúa, que prometí que iba a
transcribir uno cada vez que escribiese en mi diario. No voy a opinar sobre lo
que ella cuenta. Creo que no es preciso:
Miércoles, 22
de julio de 1987:
Acostumbro a olvidar que tengo un diario en el que puedo hablar de mis
cosas. No estoy habituada a escribir todos los días. Cuando llega la nocheciña,
lo único que más me apetece hacer es sumergirme en algún libro y alejarme un
poco del tiempo. Últimamente estoy extraña y discuto con mi madre más que
nunca. Aparte de que he tenido la regla, me siento mal, pero no se lo he dicho
a nadie. Paso mucho tiempo con los chicos de la aldea, bueno, con los que
vienen a la aldea en verano, y casi no hablo con Agnes porque ella no quiere
estar con ellos. Lo entiendo porque parece que ellos se rían de ella, pero yo
me llevo muy bien con ellos porque son de la misma edad que yo casi todos.
Pero estoy fastidiada porque quieren juntarme con Brais, que tiene un
año más que yo. Es un chico muy simpático y divertido, pero yo sólo lo quiero
como un amigo. Ni eso, como compañero del ocio del verano, nada más, porque él
vive en Xinzo y no tiene sentido que mantengamos una amistad si vivimos lejos,
pero para divertirnos en verano está bien, nada más. Por el hecho de que nos
reímos mucho de la tontería más absurda, ya piensan que nos gustamos. No es
verdad, pero todos piensan que digo que no me gusta por vergüenza.
Y el domingo sufrí un desmayo muy extraño. Estaba corriendo por la
orilla del Miño cuando me empecé a sentir mal, mareada y mal, me faltaba el
aire y no podía respirar. Fueron a avisar a mi madre cuando me caí al suelo sin
conocimiento. Lo siguiente que recuerdo es despertarme en mi casa, en mi
cuarto, con mi madre a mi lado llamándome preocupada. Todos pensaron que fue un
golpe de calor, pero creo que es algo más porque tampoco hacía tanto calor a
las ocho de la tarde que eran ya.
Yo ya me quedé acostadiña en la cama sin querer saber nada de nadie,
pero, a las nueve y media, oí que mi madre hablaba con alguien que no se
atrevía a hablar alto, que hablaba suaveciño, como si no quisiese despertarme,
pero mi madre la hizo pasar intentando que ella entendiese que no pasaba nada,
que yo podía recibirla. Era Agnes, quien me miraba desde la puerta de mi cuarto
sin atreverse a entrar. Yo le pedí que lo hiciese y ella caminó despaciño hacia
mí. Yo me senté en la cama e intenté poner buena cara para convencerla de que
estaba bien, porque pienso que es muy jovenciña para que soporte mi
preocupación, pero a Agnes no es fácil engañarla porque ella sabe de la vida y
de la muerte sin que nadie le enseñase nada. Ella sabe ver más allá de cada
mirada. Vio que yo no estaba bien, enseguida lo vio, mejor que nadie lo vio. Se
acercó a mí y no me dijo nada, pero yo sabía que me preguntaba qué me había
ocurrido, me lo preguntaba con sus ojos profundos y negros. Como si ella me
tirase de la lengua sólo con su mirada, empecé a contarle lo que me había
pasado. Ella me escuchó con atención y, cuando callé, me dijo: “tienes que
mirarte el corazón, Lúa”. Yo me reí levemente porque me parecía que hablaba con
una metáfora. Sí, tengo que mirar dentro de mi corazón. No entiendo cómo es
posible que una rapaciña tan joven pueda hacerme sentir cosas tan fuertes.
Siento cosas que nos unen en el futuro, no sé cómo contarlo, es como si esto no
fuese sólo un sentimiento presente. Es como si me hiciese pequeña con su
mirada, con su manera de ser. Sé que es joven, que incluso podría ser una niña,
pero la mentalidad que tiene la hace más madura de lo que es. Ella no es una
persona normal, digo normal como todas esas personas que forman parte de mi
vida y cuya manera de ser no es ningún misterio. Ella es distinta, quizás
especial y mágica, y yo sé que ella ya es como es. Siendo tan jovenciña, ya
tiene la manera de ser y de pensar que tendrá cuando sea mayor. Por eso me
gusta, porque puedo ver en ella la mujer que será, porque mira y habla de una
manera que, si no se supiese su edad, no haría pensar en una niña. Para nada,
para nada lo es. Por eso quizás no quiera saber nada de los demás chicos,
porque los ve demasiado inmaduros para su edad, porque se siente a años de luz
de ellos, porque nota la distancia mental que la separa de ellos.
Con mi madre discuto por todo, no sé por qué, pero es que no puedo
aguantar que me diga nada, que continuamente esté preguntándome dónde voy.
Tanto le tiene si voy al bosque, a la montaña, a la casa de Agnes, o al
infierno, si, a las nueve de la noche, estoy aquí como un reloj, dispuesta a
cenar, a recibir la lluvia de preguntas que me hace. Carallo, estoy cansada.
Y me duele el pecho como si me clavasen una aguja, pero es un dolor
que va y viene, como las olas del mar, que vienen y van, como dice la cantiga:
“ondiñas veñen, ondiñas veñen, ondiñas veñen e van...” pues igual este dolor
extraño.
Pero no sé qué puede ser. Cómo contárselo a mi madre para que me tome
en serio. Ella piensa que, cuando digo que me duele algo, sólo quiero llamar la
atención. La psicóloga del colegio le dijo que el hecho de que me falte la
figura de un padre casi todo el año hace que sea insegura. Yo nunca diría eso
de una rapaza que no tiene la culpa de que su padre prefiera preocuparse por su
curro más que por su hija, pero yo tampoco creo que eche de menos a mi padre
tanto como para fingir dolores que sí tengo de verdad. He leído también que mis
preferencias sexuales son fruto de mi odio a los hombres, que puedo odiar a los
hombres porque el hombre más importante de mi vida me ha fallado. ¡Qué tontería
tan grande! Yo no odio a los hombres. Me llevo muy bien con ellos, pero yo no
odio a nadie, ni tan siquiera a mi padre, que, siendo mi padre, es la persona
en la que menos confío. Nunca le contaría nada de mi vida, por la que no se
interesa en absoluto. Ni tan siquiera sabe quién soy, cómo soy. Lo único que
pregunta cuando llega a casa después de un largo viaje es si he sacado bien
todos los exámenes. Ni cómo estoy, ni qué me ha ocurrido en ese tiempo en el
que ni me envió una carta... Bah, no merece la pena preocuparme por eso. Y, no,
que mi padre no me quiera (o que no sea capaz de demostrarlo) no me hace odiar
a los hombres.
Pero es que mi madre parece tonta. creo que al final acabarán por
divorciarse. Si no comparten nada, ¿cómo se atreve a decir que es feliz con él?
Trae el dinero a casa, sí, eso es cierto, pero mi madre también trabaja y
también gana dinero. No lo necesitamos para nada. Yo creo que tiene líos con
otras mujeres. Seguro que, dentro de nada, nos va a venir con el cuento de que
tiene a otra. No es que no lo quiera, pero no lo quiero como un padre. Un padre
se preocupa por su hija de verdad. Él sólo se preocupa por mi futuro. Quiere
que sea una mujer de provecho, pero ¿qué entiende él por una mujer de provecho,
una mujer del futuro? Quizás él quiere que sea una mujer que abandona su tierra
para ser alguien en otro lugar en el que nunca podrá sentirse bien porque no es
su hogar. Él quiere que sea abogada o médico. Ninguna de esas carreras me llama,
para nada. Yo quiero ayudar a los niños, a los niños como Agnes, a los que
nadie entiende de verdad, niños a los que no se los escucha, que se sienten
solos porque nadie los toma en serio, piensan que son niños y son personas
crecidas dentro del cuerpo de un niño. Yo creo que, por ejemplo, Agnes tiene
facultades que no tienen otros niños. Es muy observadora y lo entiende todo a
la primera. Me confesó que en la escuela se aburre porque los demás niños
aprenden muy lentamente, que ella lo entiende todo antes que nadie y que tiene
que entretenerse dibujando, escribiendo... y que, si algún día no va a la
escuela porque prefiere quedarse en la aldea trabajando en la tierra, pues que
no se pierde nada, que al día siguiente lo entiende igualmente todo como si no
hubiese faltado. Ya me gustaría a mí ser tan rápida entendiendo las cosas en la
escuela. Fuera de ella, lo entiendo todo muy rápido, pero en la escuela... Eso
es harina de otro costal.
Y paso el tiempo ahora leyendo y escribiendo porque me siento muy
cansada, con nada que hago me siento agotada y yo soy una rapaza a la que le
gusta mucho correr y nadar, pero no sé qué me ocurre, que enseguida me canso y
viene ese dolor que me hace suspirar de repente. ¿Estoy enferma? No quiero
decirlo porque no quiero que me envíen a Ourense para hacerme pruebas, como el
año pasado, que estuvieron haciendo pruebas y pruebas a ver de dónde me venían
esos ataques que me ahogaban, pero no encontraron nada, tal vez porque lo que
tengo no es físico. Yo sólo quiero disfrutar del verano.
Y aquí el verano se vive mucho. Faltan tres días para el 25 de julio y
en la aldeíña el día de Galicia se celebra mucho, de un modo especial, porque
cualquier cosiña es excusa para armar una foliada y hacer fiesta. Y al fin de
semana siguiente son las fiestas de la aldea. Agnes anda percutiendo en la
pandereta las canciones que va a tocar y cantar y por eso casi no estoy con
ella, pero también porque prefiere estar sola antes que pasar el tiempo conmigo
y con los demás chicos.
Y por hoy creo que ya es suficiente.
Agnes confiesa que se siente distinta. Es la misma Agnes, pero renovada, sin miedo y sin vergüenza por nada. Está revitalizada. En parte se debe a que está haciendo las cosas que le gustan y que siente que debe hacer. Se dedica a tocar, con los dos grupos y participando con los políticos. Trabajar en la cafetería también es una terapia para ella, pues ahora se relaciona con todo el mundo y casi que se sorprende de que antes le costase hacerlo. Aunque toda esta alegría y renovación de Agnes se ve perturbada por Artemisa. Está seria y apagada. No quiere acompañarla ni participar en nada. Yo creo que sigue celosa de Lúa, ya que no quiere que le hable de ella (por lo que crea distanciamiento y temas tabús entre ellas), y Agnes se calla. Aunque también siente envidia, de que ella se sienta tan plena y Artemisa todo lo contrario, sin tantas motivaciones. Tendrán que hablar antes de que se convierta en un problema.
ResponderEliminarPor otro lado el diario de Lúa. Ella se junta con los chicos de la aldea, se pasa bien con ellos. Le sabe mal que Agnes no quiera estar con ellos y se aparte de todos. Piensa mucho en ella y por supuesto, no hay otra persona que le interese, ni ese tal Brais, pues a ella le gusta Agnes y las chicas. Está claro que sus gustos por las chicas no se corresponden a que su padre le haya fallado. No odia a los hombres, simplemente su padre le falló. ¡Incluso tenía líos con otras mujeres! Ensalza la inteligencia de Agnes, que parece superdotada, ¡qué suerte! También comenta que quiere dedicarse a ayudar a niños especiales e incomprendidos, como Agnes. Es algo precioso y dice mucho de ella. Una entrada interesante, a ver que ocurre entre Agnes y Artemisa y como evoluciona el diario de Lúa.