Luns, 3 de decembro de 2018
Levo días reprimindo as
ganas de escribir porque prefiro tentar ler no canto de empregar o pouco tempo
libre que teño para escribir, pero pensei que moitas veces me adico a estudar e
logo, en realidade, non lembro de ren do que lin. Leo crendo que me estou
decatando de todo, que estou entendendo todas as verbas que leo, pero non é
eisí. Cando remato de ler o que me propuxera estudar, doume de conta de que non
podo explicar nin a metade das cousas que lin e iso ocórreme porque, en
verdade, non lle presto atención ao que estou lendo. Só estou a pasar os ollos
por riba das letras coidando que estou a o entender todo, pero a miña mente
está moi lonxe do que estou lendo. Iso dáme moita rabia porque eu de verdade
que poño a miña vontade toda para estudar. Quero comprender as cousas polas que
despois me preguntarán no exame, pero non sei que me acontece que estou moi
despistada e distraída.
Hai ben días que non
escribo tamén porque, cando chego á miña casa, o único que me apetece facer é
estar con Artemisa paseando ou estando tranquilas na casa, descansando
acougadamente. Moito tampouco podemos saír porque leva moitísimas semanas chovendo.
Cando deixa de chover, entón si que saímos. Hoxe non choveu case, pero non nos
podemos fiar do clima. Si é certo que estamos tendo temperaturas moi estrañas
para ista época do ano. Cando eu era cativa, o outono non era eisí. Cando era
outono, ía frío, tanto que moitas veces pensabamos que había días cuxas noites
acabarían brancas, nevando intensamente. Cando era época de invernía, ía frío e
punto; pero o que máis lembro é que sempre chovía moito en outono e que a
choiva era fría, arrefriaba os campos, os rescaldos das fogueiras de Magosto, e
só apetecía protexerse na casa, ao carón da lareira, protexerse do frío. Agora,
parece que sexa primavera. Hai algo no ar que incita a camiñar crendo que non
estamos en decembro, senón nas portas de xuño ou de xullo. As mañás que temos
arestora son as mañás dos veráns de Ourense.
Ista fin de semana
estivemos na aldeíña. Eu precisaba moitísimo ir á aldeíña. Sinto que eilí a
miña ialma se desfai de toda a tensión e o estrés que a enche e de verdade ista
vez puiden gozar da cor do ceo e dos recendos dos campos, durmidos no leito que
o vento creaba para eles. Transportábanos os refachos que movían as espidas
pólas das árbores. Ao solpor, escurecíase todo e a noitiña facíase un oco entre
as espesas nubes coas que o vento xogaba. Hei de recoñecer que pasei longo
tempo observando como mudaba a forma das nubes, como de cando en vez os tímidos
raios da lúa minguante que temos se escapaban por entre as nubes. As estrelas
brilaban tralas nubes, parecían refulxir no vento. Foi moito vento ista fin de
semana. Eu sentía que, malia ventar con tanta intensidade, nos atopabamos
protexidos do resto do mundo, como se a aldeíña fose un recuncho do mundo que
quedaba esquecido da memoria da Terra. Artemisa e máis eu saímos varias veces para
pasear polo bosque e eu pedinlle en moitísimas ocasións que nos detivésemos. Só
me abondaba con determe e escoitar a voz do vento, cheirar o recendo dos
lonxanos campos. Parecía coma se houbese unha voz anterga que murmuraba máis
alá das montañas e da forza dourada do solpor. Coidei moitas veces que voltara
á miña nenez, que podía pechar os ollos e atoparme de novo neses tempos nos que
Galicia (e máis concretamente Ourense) era moito máis pura e salvaxe. Para min
é distinto todo agora, non menos fermoso, evidentemente, pero distinto. Non
obstante, na aldeíña parece que o tempo non pasase, que non tivesen pasado
todos eses anos que vivimos ela e máis lonxe a unha da outra. Sempre que volto
á aldea, teño a sensación de que me adentrei nun mundo que queda lonxe do que
forma os meus días. Hai un silencio diferente, moito máis profundo e intenso.
Hai outra voz que vive entre as árbores. E teño a sensación de que o tempo non
sabe transcorrer eilí e, á vez, é coma se o tempo se esquecese de que existe a
paz e pasa moito máis rápido. Cantas veces me descubrín desexando que
desaparecesen os días e que puidese ficar eilí na aldeíña para sempre. Só
sentindo o vento, podo desexar que todo se deteña durante moito tempo. Estou
moi ben en Ourense, amo Ourense, amo ista cidade que, malia ser tan grande, é
tan tranquila; mais, cando estou na aldea, sinto que hai algo por dentro de min
que se conecta coa terra cunha forza que nin eu mesma sei sentir, coma se, ao
voltar eu, a terra recuperase unha parte de si mesma. Non lle podo explicar
isto a ninguén con tanta claridade. Ao intentar converter istes sentimentos en
verbas, a miña voz perde forza e non podo falar disto. Non atopo as verbas
exactas que poidan describir todo iso porque se trata de sensacións e de
emocións que non forman parte diste mundo. Ao mesmo tempo que sinto que a miña
ialma se baleira de toda a présa coa que teño que traballar e da tristura que
aínda berra en min, sinto que podo recordar, que podo traguer a min as
lembranzas doutros tempos moi lonxanos, arredados tanto distes días que parece
imposíbel crer que pertenzan ao meu destiño. Son consciente de que estou
escribindo empregando verbas que non son normativas, pero eu sempre falei eisí
e sei cales son as verdadeiras maneiras de dicilo, pero eu aprendín a falar
ouvindo a voz dos meus devanceiros na fala dos veciños da miña aldea, a quen
nunca lles ensinaron a falar “correctamente”, co galego normativo que todos
deberiamos de empregar. Hoxe sinto que teño que botar fóra todos istes
pensamentos empregando as palabras de sempre, coas incorreccións que me pete
usar, porque a voz da miña ialma non se expresa igual, fala doutro xeito, menos
correcto cecais, pero o que sempre utilicei, entre a nosa xente.
Contaba tamén que notaba
dende había días que precisaba estar eilí, detida entre as árbores,
mesturándome co silencio que reina neses bosques que nunca mudaron, que aínda
seguen sendo como eu os coñecín. Que paz tan grande ver como o solpor vai
caendo sobor os lonxanos cumes das montañas. Que bonita a sensación de sentir
que non tes por que marchar so porque viñera a anoitecida. Artemisa estaba
xunta min en todo momento, pero había intres nos que eu esquencía que ela
estaba comigo, porque de súpeto ela estaba noutra realidade axea, pero ao mesmo
tempo estaba comigo, compartindo eses instantes para min sagrados.
Foi o sábado cando de
verdade sentín que tiña que voltar, que precisaba voltar dende había días. É
certo que non estou do todo acougada, que hai moitas cousas ao mesmo tempo que
me preocupan, pero non é para tanto, nada é para tanto. A Artemisa moléstalle
moitísimo que eu traballe tanto. Segundo ela, estou a traballar horas que non
me corresponde traballar, que traballo máis do que me pagan. Pode que si, que
teña razón, pero para que vou loitar para traballar menos? Que senso ten que
agora vaia con eses inconveñentes se preciso traballar como sexa? Arestora
Artemisa e máis eu estamos vivindo co meu xornal. Non nos podemos permitir que
eu traballe menos. Dentro dun tempo, pode que todo sexa distinto, pero arestora
eu preciso ese diñeiro. Non me podo arriscar a perder ese traballo. Non me
importa traballar horas que seguramente nin me pagarán. De todos xeitos, iso
tampouco é do todo certo. A Artemisa expliqueillo moitas veces. Eu con Silvia
teño un acordo: eu podo gozar de certos días de vacaciós se traballo algunhas
horas, porque despois ela me compensa esas horas. Eu tampouco podo ir
controlando a vida da xente. Se María (a muller que traballa na cafetería polas
tardes) non pode entrar sempre ás tres, pois eu non lle vou negar a miña axuda.
Ademais, souben hai pouco que ela ten un fillo que está doente e que moitas
veces o ten que levar ao hospital e coido que o leva sempre os luns porque son
os luns eses días nos que saio máis tarde, ás cinco e algo da tarde; pero é que
de verdade que a min non me importa. Eu non sei por que Artemisa lle dá tanta
importancia a que traballe máis. Que máis dá? De momento, pódoo facer. Cando
non poida, pois outro galo cantará, outros tempos virán, outra ialma loitará,
pero de momento eu podo. Non teño ningún problema en facelo. Tampouco sei por
que ela se desacouga tanto por min, por se estou cansa ou non. É certo que non
son de pedra, pero tampouco de cristal. Agora é cando de verdade sinto que teño
que dar todo o que eu poida dar de min. Teño que loitar para que a vida que
teño á fin con Artemisa eiquí en Ourense non se esvaeza. Interésame gañar iste
diñeiro para que nunca nos falle ren eiquí. Non me podo amosar débil agora. Eu
son forte, cecais menos do que penso, pero sei que de momento podo con isto e
con moito máis.
O que si me preocupa é que
non podo estudar. Eu quérome sacar istas oposicións do estado, pero non podo.
Teño a mente obstruída por non sei que. Non sei que carallo me pasa, pero non
me entra nada e iso si me preocupa porque eu non quero estar dependendo dun
traballo que pode desaparecer dun día para outro. Ademais, interésame estudar
moitísimo para obter unha boa nota para que non me envíen fóra de Galicia. Se
aprobo as oposicións, pero danme un destiño que non é Galicia, son quen de
rexeitar o aprobado. Agora que estou eiquí, teño que loitar para ficar eiquí
para sempre. Non penso permitir que ninguén me afaste da miña terra; do outro
amor da miña vida. E ademais é que agora sinto que estou ben, que non estou
doente, por moito que haxa persoas que pensen que o feito de estar eu mellor
eiquí é unha mostra de que non estou sa mentalmente; pero quenes son os demais
para opinaren verbo a miña vida?
Hai algo que me doe moito
máis que ren, que o feito de traballar tanto e de non poder estudar, e a iso
Artemisa non lle dá a importancia que para min ten. Pasado mañá iremos a
Barcelona para pasarmos uns días con Casandra na súa casa e voltaremos a
Galicia o domingo. Eu tiña moitas ganas de ir, de ver a Casandra, de compartir con
elas eses días. Ademais, iamos facer cousas moi bonitas como ir á feira
medieval de Vic, pero agora, sinceramente, perdín todas as ganas de volver a Barcelona
e de estar con Casandra. Non gaño medo ao imaxinarme lonxe de Ourense, é dicir,
si que sinto algo de medo ao pensar que estarei de novo nun lugar no que non o
pasei moi ben, pero non é isa a razón de que marchasen as ganas de voltar. O
que me ocorre é que non teño ningunha gana de estar con alguén que non quere
estar comigo. Hai tempo que Casandra está a lle amosar á súa irmá que non me
quere ver nin en pintura. Sen querer (de verdade que non o fixen a man tenta),
ouvín, ás veces, algunhas frases das conversacións que mantiñan Artemisa e
Casandra sen telas que ouvir porque eran cousas que eu non tiña por que
saber... pero ouvinas e xa non se pode facer nada para mudar iso. Onte, por
exemplo, ouvín sen querer como Casandra lle preguntaba a Artemisa se non era
posíbel que ela fose soa a Barcelona. Ouvino porque Artemisa estaba falando con
Casandra empregando o altofalante do móbil. Ela pensaba que eu estaba aínda na
ducha e por iso o tiña eisí e, a maiores diso, tamén pensaba que a súa irmá non
diría ren que me puidese facer tanto dano. Pois si me fendeu moito na ialma.
Cando Artemisa rematou de falar, díxenlle que ouvira iso e ela intentou negalo,
dicíndome que o ouvira mal, pero non me podía facer mudar de opinión. Eu
ouvírao perfectamente. Entón díxenlle que non me importaba quedar eiquí en
Ourense, que non pasaba ren se ía ela soa, que o pasarían moito mellor sen min,
que non quería estar nun lugar onde eu sobraba. Artemisa tentábame convencer de
que non sobraba e tamén me pedía que non a deixase soa. Dicíame que, se eu non
ía con ela, ela tampouco ía. Eu dicíalle que a súa irmá quería vela a ela, non
a min. Ademais, Casandra leva tempo amosándome que non me quere, que non quere
saber nada máis de min. Faime comentarios que non me gustan nada, como que eu obriguei
a Artemisa a vivir eiquí en Ourense, que eu estaba con Artemisa porque Lúa....
porque Lúa marchara... e tamén me dixo que eu cría que estaba sa, pero que non
o estaba en realidade porque o feito de sentirme mellor eiquí en Galicia xa
amosaba que non me curara. Non entendo por que Casandra está a se comportar
eisí comigo e moito menos enténdoo despois de vivirmos todo o que vivimos no
pasado, despois de ver o mal que puiden estar... Síntome coma se alguén lle
tivese tirado importancia á miña maneira de ser, á miña vida. É certo que me
fai ilusión (ou me facía) ir a Barcelona, pero non podo negar que facer esa
viaxe era un esforzo para min porque non é doado para min voltar a un lugar no
que estiven tan mal. Agora penso que non sei se paga a pena facer ese esforzo
por ir a un lugar no que non queren que estea.
Tamén me pregunto se o
agarimo que Casandra me entregaba era sincero ou só mo daba porque a súa irmá
me quere. A min non me custa ren detectar o agarimo sincero que a xente me ten,
non me custa nada saber que alguén me quere, sentir o amor que alguén sente por
min; por iso tampouco me custa nada saber que alguén non me quere e a min non
me apetece que unha persoa que non me quere perda o tempo da súa vida estando
comigo se non me quere nin ver. Eu xa sentín moito rexeitamento ao longo da
miña vida. Non me apetece en absoluto volvelo sentir. Non o preciso para nada.
Non quero que me ollen mal, que me xulguen coa mirada, que me interroguen con
palabras ou silencios que me fagan sentir incómoda. É iso en realidade o que me
pode facer verdadeiro dano, non tanto estar nun lugar onde non vivín momentos
bos precisamente. O trato que a xente me dea pódeme poñer moi paranoica. Aínda
non conseguín borrar do meu interior o recordo de todas esas veces nas que sentín
que me xulgaban pola miña maneira de ser ou de ollar. Aínda me queda na ialma a
sombra deses momentos nos que eu podía detectar no ar o rexeitamento, a
desconfianza, a xenreira e o odio que sentían por min esas persoas que me
rexeitaban sen coñecerme, só porque era distinta, só porque viña dunha terra
moi lonxana e porque os meus ollos aparecían sempre cheos de tristura. Moita
xente confundiu a tristura dos meus ollos coa escuridade. Moita xente
interpretou como escuridade os meus silencios e a miña arenga de estar sempre
soa. Durante moito tempo, eu pensei que non pagaba a pena estar con ninguén se
non eran persoas da miña terra. Eu, durante moito tempo, pensei que non pagaba
a pena que falase se non me podía expresar na miña lingua. Cando me encerraron
no hospital por primeira vez, xureime que non falaría con ninguén se non podía
empregar a miña lingua. Pensei: “se non podo falar en galego, ninguén escoitará
xamais a miña voz. Se non podo estar na miña terra, non ten sentido que a xente
coñeza a miña maneira de falar” e eses pensamentos fixéronse moito máis fortes
cando descubrín como era o lugar no que me obrigarían a vivir. Que senso ten
unha rosa botada e esquecida nunha morea de cadáveres? Eu era como unha pinga
de auga esvarando por un mar de estrume. Sei que aínda non puiden esquencer
todos eses horríbeis momentos que vivín no hospital; pero que alguén veña e me
diga como se supera tanto rexeitamento, tanto odio. Como se supera que tanta
xente te odie e te amose que es desprezábel, que mereces o peor trato posíbel?
Agora estou eiquí na miña terra lonxe de todos eses sentimentos que tanto me
esnaquizaron a ialma. Por iso non quero ver nunca máis rexeitamento nos ollos
de ninguén. Xa abonda con toda a dor que tiven que sufrir ao longo da miña
vida.
Moitas veces pregúntome
onde están todos eses anos que xa vivín. Áchome no camiño do medio século de
vida e nin tan sequera podo describir con exactitude a miña vida, todos eses
anos que vivín lonxe da miña terra. Teño unha idea neboenta do que foi ese tempo,
pero non teño a realidade, so un debuxo do que foi e o que eu creo que puido
ser. Onde están a miña adolescencia, a miña xuventude, os meus primeiros anos
de madurez? En moitas ocasións, pensei que vivía sendo consciente plenamente do
que vivía, pero agora sei que non foi eisí. Pregúntome se de verdade eu vivía
sendo consciente do que valía cada momento que se ía. Nada diso voltará xa. Por
iso quero vivir intensamente sen que ninguén estrague a miña vida. Levo na
ialma xa moita tristura, non só pola morte de Lúa, senón pola morte de todos
eses anos que xa non poderei recuperar nunca. E sei que ista é a miña
derradeira vida eiquí en Galicia. Precisaba tanto voltar porque, despois dista
vida, eu xa non volverei vivir máis, porque teño no pasado unha morea de
existencias que aínda non puiden lembrar. Tiña que rematar eiquí, no lugar no
que comecei a vivir hai xa tanto e tanto tempo, tanto que nin o podo pensar.
Hai unha cantiga da miña
terra, de Rianxo, que di: “por moi lonxe que me enterren, sempre rianxeira
serei”. Poderíao aplicar tamén á miña provincia, ao recuncho do mundo que me
viu nacer e que me verá morrer; pero eu nunca puiden imaxinar que morrería
lonxe de Galicia, malia que en tantas veces tentase rematar coa miña vida.
Seica só importe a nosa ialma, que é o que perdura, o que vivirá máis alá do
tempo; pero quero que o meu corpo sexa parte dista terra para sempre... porque
lle temos que devolver á terra o corpo que nos deu, que é parte dela.
Agora me custa entender
como puiden vivir lonxe de eiquí durante tanto tempo. Con razón toleei, con
razón estiven tan doente. Si é certo que non é normal que a miña saúde dependa
tanto de estar eiquí; pero quen decide o que é normal e por que algo en
concreto non o pode ser? Cada persoa ten a súa realidade. A miña realidade non
é comprensíbel, seino. Sei que para moitos é unha tolaría o amor que sinto por
Galicia. Sei que para moitos é moito máis importante estar ben de saúde, ter
diñeiro, unha casa grande, todos os aparellos electrónicos que van botando ao
mercado... Pois para min é moito máis importante estar eiquí, xunta miña terra,
porque niso se atopa a miña saúde e é tan grande estar no lugar ao que
pertences que non importa todo o que poidas ter materialmente. Si pode que esas
cousas materiais nos enchan, pero iso non dura, vaise axiña e queda outra vez o
baleiro que temos todos, todos, porque as persoas todas estamos baleiras por
dentro. Por iso procuramos o que nos pode facer felices, aínda que sexa só por
un intre. Cando iso se vai, outra vez berra o baleiro. E eu podo asegurar que
sentín, durante moitísimos anos, que estaba totalmente baleira por dentro, coma
se alguén me tivese arrincado as miñas venas coa súa propia man, coma se
alguén, con xenreira e odio, me tivese metido a man no peito e me tivese esnaquizado
o corazón con moita forza. E só podía chorar e chorar, intentando encher de
bágoas ese profundísimo baleiro, pero as bágoas fuxían por todos eses ocos que
eu tiña na ialma.
Moitos cren que xa pasou
todo, que xa me curei. Si é certo que estou moito mellor que nunca, pero o que
non lle conto a ninguén é que eu me esforzo día tras día para estar ben, para
escorrentar a sombra da doenza que aínda insiste con cubrir a miña mente para
facerme tolear outra vez. Eu resístome a iso, loito e me agarro con forza a
todas as cousas boas que teño, que son moitas. Teño un traballo durísimo, pero
tamén é certo que me sinto moi realizada cando vexo que o meu sorriso lle fixo
sorrir a outra persoa, cada vez que vexo entrar a Artemisa na cafetería, cada
vez que sinto que as persoas están ben e cómodas e sobre todo cando me decato
de que eu soa podo facer unha morea de tarefas sen precisar a axuda de ninguén.
É certo que teño que falar
moito durante o día, pero nunca perderei eses silencios nos que a miña voz se
agocha e se protexe. Tamén é certo que a miña timidez se esvaece cando teño
unha pandeireta nas miñas mans e me rodean persoas que tamén saben tocar, danzar
e cantar. Quería contar tamén que Elisa, unha das mulleres das pandeiradas, díxome que un amigo seu estaba formando un grupo e que estaba buscando a alguén
que soubese tocar a pandeireta e que soubese cantar e bailar. Díxenlle que mo
pensaría. Se dixese que si, daquela participaría coas mulleres das pandeiradas
e con iste grupo. Dáme moita vergonza, pero coido que o vou aceptar porque,
cando creo música coas miñas mans e coa miña voz e cando sinto que a música me
enfeitiza e fai que dance sen lembrar nada, sinto que a vida é vida, que
escoito a voz da vida, que podo tocar a felicidade coas miñas mans. E, se coa
miña voz e coa miña forma de tocar consigo facer máis felices aos demais, entón
non hai ren máis que pensar.
Tamén é certo que,
ultimamente, quedo pendurada dun intre durante un tempo que non pasa, no que
non lembro que pode haber algo máis despois. A cor do ceo, onde queira que a
vexa, pódeme enmeigar e facer que só fique eilí, detida nun intre que só existe
para min. Hoxe regresei un pouco máis tarde á nosa casa porque, a maiores de
que saín máis tarde do traballo, me apetecía moito camiñar por Ourense, sen
rumbo, só prestándolle atención ao feito de estar entre as súas rúas. Cheguei
ás termas da Chavasqueira, detívenme un bo anaco diante da beira do Miño,
estiven camiñando sen rumbo ata ás seis da tarde polo menos sen querer pensar
en ren. E realmente veume tan ben... Tamén quería aproveitar que non chovía.
Din que mañá vai chegar un temporal moi forte... outro máis.
Ai, tamén quería contar
que xa estamos vivindo na casa de Lúa. Seica tamén por iso me sinta eisí, tan
sensíbel, tan fráxil animicamente. Sinto cousas moi estrañas. Xa case o temos
todo colocado ben e parece coma se levásemos moito tempo vivindo eiquí.
Artemisa parece feliz e cómoda, pero a min está a me custar un pouquiño. Cada
recuncho ten unha lembranza agochada entre as sombras. A cor das lámpadas que
empregamos parecen levar a voz de Lúa, o recendo dos seus cabelos, o tacto das
súas mans, das súas caricias, o eco da súa maneira de musitar no meu oído. Ouzo
no silencio da casa o recordo do seu riso. Onte pola noite, foi a primeira vez
que Artemisa e máis eu durmimos no leito no que eu tamén durmía con Lúa. Antes
de deitarmos, aproveitando un momento de soidade, pregunteille a Lúa se de
verdade ese leito podía ser noso, se de verdade non a fería na ialma que eu
estivese eilí con Artemisa... e sei que me escoitou e que me dixo que non. A
súa resposta foi unha efémera sensación de paz que me encheu a ialma durante
uns intres que quixen virar infindos, pero fóronse moito antes de que os
puidese entender.
E cada cuarto ten unha
lembranza forte que xorde en canto me atopo eilí. Agora estou escribindo no
salón, xunta a fiestra pola que me asomei a primeira vez que estiven na casa de
Lúa, esa noite na que me comportei tan mal con Artemisa. Coido que esa foi a
primeira vez que facía algo sendo totalmente consciente de que desexaba algo
que non estaba nada ben, pero, aínda que soe tan mal, non podía controlar as
inmensas ganas que tiña de estar con ela, de gozar do seu corpo... coma se fose
unha necesidade anterga. Agora todo iso queda moi lonxe, esvaecido no tempo,
mais non no esquecemento. Eu son moi feliz con Artemisa e quéroa con toda a
miña ialma. Unha cousa non ten nada a ver coa outra... mais cústame tanto non
lembrar eses momentos estando eiquí... Isto tamén está a ser unha proba para
min. Sei que isto ocorrerá nos primeiros días nos que esteamos eiquí. Cecais,
cando pasen varias semanas, todo sexa distinto e sei que co amor que Artemisa e
máis eu sentimos a unha pola outra todo vai ser posíbel. O que si teño que
dicir é que teño a sensación de que Lúa está a axudar máis a Artemisa que a min
porque ela parece moito máis tranquila. Eu, en cambio, sinto que teño un
remuíño na ialma que me fai pensar e sentir moito. Seica tamén por iso tardase
tanto ista tarde en voltar á casa... porque non me quería enfrontar ao feito de
estar eiquí. Cústame moito, malia que me sinta tan ben con Artemisa. Para min
non é doadiño... mais acóugame que os demais o saiban. Sei que son conscientes
diso e de moitas máis cousas que me ocorren. Ás veces, tamén coido que a podo sentir
eiquí, que Lúa está connosco, pero sei tamén que pode que non sexa a súa ánima
o que eu capto, senón a enerxía que ela deixou eiquí despois de tantos anos
sendo iste o seu fogar. Mais agardo que todo mellore nese sentido porque onte
pola noite non durmín nada ben. Espertei moitas veces tendo a sensación de que
alguén me chamaba a través dunha voz sen son e que alguén se achegaba a min.
Tamén espertei desorientada e preguntándolle a Artemisa onde estabamos. Saber
que nos atopabamos na casa de Lúa fíxome sentir algo que non podo describir;
algo que mesturaba alivio con ganas de chorar. Agora é cando comezo a entender
que a morte de Lúa me impactou moito máis do que eu pensaba. Durante as
primeiras semanas despois da súa partida, estiven ida, coma se non puidese
comprender o que ocorrera. Agora é cando a miña ialma empeza a ser consciente
de que ela non está, é cando comezo a entender que quere dicir que ela morrese.
E, cando penso no que significa que ela non estea, teño que chorar, moito,
moitísimo, sen que ninguén me vexa. Quero chorar eu soa porque non quero que
ninguén entenda ista dor que non se entende, que non tería nin que existir;
unha dor cuxa causa tería que estar perdida no esquecemento. Non quero que
existan motivos para ese pranto... é dicir, non quero que Lúa estea morta.
Quero que estea eiquí entre nós, sendo a nosa amiga. E, a maiores da súa morte,
o que me fai moitísimo dano é saber que ninguén me vai escoitar por moito que
eu diga que quero que estea viva, que ninguén vai facer nada para que ela estea
viva, que non importa que eu pida que volte porque nunca vai volver, porque
desexo algo que, agora si, nunca se virará en verdade.
Mais non quero que ista
entrada estea tinxida de tanta tristura. Non quero deixar de escribir despois de
dicir unhas palabras tan tristes. Só quero desafogar todo isto, pero tamén
quero deixar constancia de que son feliz eiquí con Artemisa, que vivimos
momentos que valen moito, moito máis cunha vida, e que de verdade lle estou moi
agradecida a Artemisa por facer que a nosa vida eiquí sexa posíbel. Todos os
días, agradézolle que estea eiquí comigo, que non se rendese, que non deixase
de confiar en min nunca. Eu non sei que faría se ela non estivese...
E coido que xa é abondo
por hoxe. Despois de todo o que dixen, coido que si irei a Barcelona, pero non
para tentarme gañar o agarimo de Casandra, senón para estar coa miña
Artemisiña.
Lunes, 3 de diciembre de 2018
Llevo días reprimiendo las ganas de escribir
porque prefiero intentar leer en vez de emplear el poco tiempo libre que tengo
para escribir; pero he pensado que muchas veces me dedico a estudiar y después,
en realidad, no me acuerdo de nada de lo que leí. Leo creyendo que estoy
enterándome de todo, que estoy entendiendo todas las palabras que leo, pero no
es así. Cuando termino de leer lo que me había propuesto estudiar, me doy
cuenta de que no puedo explicar ni la mitad de las cosas que he leído y eso me
ocurre porque, en verdad, no le presto atención a lo que estoy leyendo. Sólo
estoy pasando los ojos por encima de las letras creyendo que estoy
entendiéndolo todo, pero mi mente está muy lejos de lo que estoy leyendo. Eso
me da mucha rabia porque yo de verdad que pongo toda mi voluntad para estudiar.
Quiero comprender las cosas por las que después me preguntarán en el examen,
pero no sé qué me acontece que estoy muy despistada y distraída.
Hace muchos días que no escribo también
porque, cuando llego a mi casa, lo único que me apetece hacer es estar con
Artemisa paseando o estando tranquilas en casa, descansando sosegadamente.
Mucho tampoco podemos salir porque lleva muchísimas semanas lloviendo. Cuando
deja de llover, entonces sí que salimos. Hoy no ha llovido casi, pero no
podemos fiarnos del clima. Sí es cierto que estamos teniendo temperaturas muy
extrañas para esta época del año. Cuando yo era niña, el otoño no era así.
Cuando era otoño, hacía frío, tanto que muchas veces pensábamos que había días
cuyas noches acabarían blancas, nevando intensamente. Cuando era invierno,
hacía frío y punto; pero lo que más recuerdo es que siempre llovía mucho en
otoño y que la lluvia era fría, enfriaba los campos, los rescoldos de las
hogueras de Magosto, y sólo apetecía protegerse en la casa, cabe la lumbre, protegerse
del frío. Ahora, parece que sea primavera. Hay algo en el aire que incita a
caminar creyendo que no estamos en diciembre, sino en las puertas de junio o de
julio. Las mañanas que tenemos ahora mismo son las mañanas de los veranos de
Ourense.
Este fin de semana estuvimos en la aldeíña. Yo
necesitaba muchísimo ir a la aldeíña. Siento que allí mi alma se deshace de
toda la tensión y el estrés que la llena y de verdad esta vez pude disfrutar
del color del cielo y de los aromas de los campos, dormidos en el lecho que el
viento creaba para ellos. Los transportaban las ráfagas que movían las desnudas
ramas de los árboles. Al ocaso, se oscurecía todo y la nocheciña se hacía un
hueco entre las espesas nubes con las que el viento jugaba. He de reconocer que
pasé largo tiempo observando cómo cambiaba la forma de las nubes, cómo de vez
en cuando los tímidos rayos de la luna menguante se escapaban entre las nubes.
Las estrellas brillaban tras las nubes, parecían refulgir en el viento. Hizo
mucho viento este fin de semana. Yo sentía que, a pesar de soplar el viento con
tanta intensidad, nos encontrábamos protegidos del resto del mundo, como si la
aldeíña fuese un rincón del mundo que quedaba olvidado de la memoria de la
Tierra. Artemisa y yo salimos varias veces para pasear por el bosque y yo le
pedí en muchísimas ocasiones que nos detuviésemos. Sólo me bastaba con
detenerme y escuchar la voz del viento, aspirar el aroma de los lejanos campos.
Parecía como si hubiese una voz antigua que murmuraba más allá de las montañas
y de la fuerza dorada del crepúsculo. Creí muchas veces que había vuelto a mi
niñez, que podía cerrar los ojos y encontrarme de nuevo en esos tiempos en los
que Galicia (y más concretamente Ourense) era mucho más pura y salvaje. Para mí
es distinto todo ahora, no menos hermoso, evidentemente, pero distinto. No
obstante, en la aldeíña parece que el tiempo no hubiese pasado, que no hubiesen
pasado todos esos años que vivimos ella y yo lejos la una de la otra. Siempre
que vuelvo a la aldea, tengo la sensación de que me adentré en un mundo que
queda lejos del que forma mis días. Hay un silencio diferente, mucho más
profundo e intenso. Hay otra voz que vive entre los árboles. Y tengo la
sensación de que el tiempo no sabe transcurrir allí y, a la vez, es como si el
tiempo se olvidase de que existe la paz y pasa mucho más rápido. Cuántas veces
me descubrí deseando que desapareciesen los días y que pudiese quedarme allí en
la aldeíña para siempre. Sólo sintiendo el viento, puedo desear que todo se
detenga durante mucho tiempo. Estoy muy bien en Ourense, amo Ourense, amo esta
ciudad que, a pesar de ser tan grande, es tan tranquila; mas, cuando estoy en
la aldea, siento que hay algo por dentro de mí que se conecta con la tierra con
una fuerza que ni yo misma sé sentir, como si, al volver yo, la tierra
recuperase una parte de sí misma. No puedo explicarle esto a nadie con tanta
claridad. Al intentar convertir estos sentimientos en palabras, mi voz pierde
fuerza y no puedo hablar de esto. No encuentro las palabras exactas que puedan
describir todo eso porque se trata de sensaciones y de emociones que no forman
parte de este mundo. Al mismo tiempo que siento que mi alma se vacía de toda la
prisa con la que tengo que trabajar y de la tristeza que aún grita en mí,
siento que puedo recordar, que puedo traer a mí los recuerdos de otros tiempos
muy lejanos, distanciados tanto de estos días que parece imposible creer que
pertenezcan a mi destino. Soy consciente de que estoy escribiendo empleando
palabras que no son normativas, pero yo siempre hablé así y sé cuáles son las
verdaderas maneras de decirlo, pero yo aprendí a hablar oyendo la voz de mis
ancestros en el habla de los vecinos de mi aldea, a quienes nunca les enseñaron
a hablar “correctamente”, con el gallego normativo que todos deberíamos
emplear. Hoy siento que tengo que echar fuera todos estos pensamientos
utilizando las palabras de siempre, con las incorrecciones que me dé la gana
usar, porque la voz de mi alma no se expresa igual, habla de otro modo, menos
correcto quizás, pero el que siempre utilicé, entre nuestra gente.
Contaba también que notaba desde hacía días
que necesitaba estar allí, detenida entre los árboles, mezclándome con el
silencio que reina en esos bosques que nunca cambiaron, que aún siguen siendo
como yo los conocí. Qué paz tan grande ver cómo el crepúsculo va cayendo sobre
las lejanas cumbres de las montañas. Qué bonita la sensación de sentir que no
tienes que marcharte sólo porque había llegado la anochecida. Artemisa estaba
junto a mí en todo momento, pero había instantes en los que yo olvidaba que
ella estaba conmigo, porque de repente ella estaba en otra realidad ajena, pero
al mismo tiempo estaba conmigo, compartiendo esos instantes para mí sagrados.
Fue el sábado cuando de verdad sentí que tenía
que volver, que precisaba volver desde hacía días. Es cierto que no estoy del
todo sosegada, que hay muchas cosas al mismo tiempo que me preocupan, pero no
es para tanto, nada es para tanto. A Artemisa le molesta muchísimo que yo
trabaje tanto. Según ella, estoy trabajando horas que no me corresponde
trabajar, que trabajo más de lo que me pagan. Puede que sí, que tenga razón,
pero ¿para qué voy a luchar para trabajar menos? ¿Qué sentido tiene que ahora
vaya con esos inconvenientes si necesito trabajar como sea? Ahora mismo
Artemisa y yo estamos viviendo con mi sueldo. No podemos permitirnos que yo
trabaje menos. Dentro de un tiempo, puede que todo sea distinto, pero ahora
mismo yo preciso ese dinero. No puedo arriesgarme a perder ese trabajo. No me
importa trabajar horas que seguramente ni me pagarán. De todos modos, eso tampoco
es del todo cierto. A Artemisa se lo he explicado muchas veces. Yo con Silvia
tengo un acuerdo: yo puedo disfrutar de ciertos días de vacaciones si trabajo
unas horas, porque después ella me compensa esas horas. Yo tampoco puedo ir
controlando la vida de la gente. Si María (la mujer que trabaja en la cafetería
por las tardes) no puede entrar siempre a las tres, pues yo no voy a negarle mi
ayuda. Además, he sabido hace poco que ella tiene un hijo que está enfermo y
que muchas veces tiene que llevarlo al hospital y creo que lo lleva siempre los
lunes porque son los lunes esos días en los que salgo más tarde, a las cinco y
algo de la tarde; pero es que de verdad que a mí no me importa. Yo no sé por
qué Artemisa le da tanta importancia a que trabaje más. ¿Qué más da? De
momento, puedo hacerlo. Cuando no pueda, pues otro gallo cantará, otros tiempos
vendrán, otra alma luchará, pero de momento yo puedo. No tengo ningún problema
en hacerlo. Tampoco sé por qué ella se desasosiega tanto por mí, por si estoy
cansada o no. Es cierto que no soy de piedra, pero tampoco de cristal. Ahora es
cuando de verdad siento que tengo que dar todo lo que yo pueda dar de mí. Tengo
que luchar para que la vida que tengo al fin con Artemisa aquí en Ourense no se
desvanezca. Me interesa ganar este dinero para que nunca nos falte nada aquí.
No puedo mostrarme débil ahora. Yo soy fuerte, quizás menos de lo que pienso,
pero sé que de momento puedo con esto y con mucho más.
Lo que sí me preocupa es que no puedo
estudiar. Yo quiero sacarme estas oposiciones del estado, pero no puedo. Tengo
la mente obstruida por no sé qué. No sé qué carallo me pasa, pero no me entra
nada y eso sí me preocupa porque yo no quiero estar dependiendo de un trabajo
que puede desaparecer de un día para otro. Además, me interesa estudiar
muchísimo para obtener una buena nota para que no me envíen fuera de Galicia.
Si apruebo las oposiciones, pero me dan un destino que no es Galicia, soy capaz
de rechazar el aprobado. Ahora que estoy aquí, tengo que luchar para quedarme
aquí para siempre. No pienso permitir que nadie me aleje de mi tierra; del otro
amor de mi vida. Y además es que ahora siento que estoy bien, que no estoy
enferma, por mucho que haya personas que piensen que el hecho de estar yo mejor
aquí es una muestra de que no estoy sana mentalmente; pero ¿quiénes son los
demás para opinar sobre mi vida?
Hay algo que me duele mucho más que nada, que
el hecho de trabajar tanto y de no poder estudiar, y a eso Artemisa no le da la
importancia que para mí tiene. Pasado mañana iremos a Barcelona para pasar unos
días con Casandra en su casa y volveremos a Galicia el domingo. Yo tenía muchas
ganas de ir, de ver a Casandra, de compartir con ellas esos días. Además,
íbamos a hacer cosas muy bonitas como ir a la feria medieval de Vic, pero
ahora, sinceramente, he perdido todas las ganas de volver a Barcelona y de
estar con Casandra. No me da miedo imaginarme lejos de Ourense, es decir, sí
que siento algo de miedo al pensar que estaré de nuevo en un lugar en el que no
lo pasé muy bien, pero no es esa la razón de que se hayan marchado las ganas de
volver. Lo que me ocurre es que no tengo ninguna gana de estar con alguien que
no quiere estar conmigo. Hace tiempo que Casandra está demostrándole a su
hermana que no quiere verme ni en pintura. Sin querer (de verdad que no lo hice
a caso hecho), oí, a veces, algunas frases de las conversaciones que mantenían Artemisa
y Casandra sin tener que oírlas porque eran cosas que yo no tenía por qué
saber... pero las oí y ya no se puede hacer nada para cambiar eso. Ayer, por
ejemplo, oí sin querer cómo Casandra le preguntaba a Artemisa si no era posible
que ella fuese sola a Barcelona. Lo oí porque Artemisa estaba hablando con
Casandra empleando el altavoz del móvil. Ella pensaba que yo estaba todavía en
la ducha y por eso lo tenía así y, aparte de eso, también pensaba que su
hermana no diría nada que pudiese hacerme tanto daño. Pues sí me hirió mucho en
el alma. Cuando Artemisa acabó de hablar, le dije que había oído eso y ella
intentó negarlo, diciéndome que lo había oído mal, pero no podía hacerme
cambiar de opinión. Yo lo oí perfectamente. Entonces le dije que no me importaba
quedarme aquí en Ourense, que no pasaba nada si iba ella sola, que lo pasarían
mucho mejor sin mí, que no quería estar en un lugar donde yo sobraba. Artemisa
intentaba convencerme de que no sobraba y también me pedía que no la dejase
sola. Me decía que, si yo no iba con ella, ella tampoco iba. Yo le decía que su
hermana quería verla a ella, no a mí. Además, Casandra lleva tiempo
demostrándome que no me quiere, que no quiere saber nada más de mí. Me hace
comentarios que no me gustan nada, como que yo he obligado a Artemisa a vivir
aquí en Ourense, que yo estaba con Artemisa porque Lúa... porque Lúa se había
marchado... y también me ha dicho que yo creía que estaba sana, pero que no lo
estaba en realidad porque el hecho de sentirme mejor aquí en Galicia ya
demostraba que no me había curado. No entiendo por qué Casandra está
comportándose así conmigo y mucho menos lo entiendo después de vivir todo lo
que vivimos en el pasado, después de ver lo mal que yo pude estar... Me siento
como si alguien le hubiese quitado importancia a mi manera de ser, a mi vida.
Es cierto que me hace ilusión (o me hacía) ir a Barcelona, pero no puedo negar
que hacer ese viaje era un esfuerzo para mí porque no es fácil para mí volver a
un lugar en el que estuve tan mal. Ahora pienso que no sé si merece la pena
hacer ese esfuerzo por ir a un lugar en el que no quieren que esté.
También me pregunto si el cariño que Casandra
me entregaba era sincero o sólo me lo daba porque su hermana me quiere. A mí no
me cuesta nada detectar el cariño sincero que la gente me tiene, no me cuesta
nada saber que alguien me quiere, sentir el amor que alguien siente por mí; por
eso tampoco me cuesta nada saber que alguien no me quiere y a mí no me apetece
que una persona que no me quiere pierda el tiempo de su vida estando conmigo si
no quiere ni verme. Yo ya he sentido mucho rechazo a lo largo de mi vida. No me
apetece en absoluto volver a sentirlo. No lo necesito para nada. No quiero que
me miren mal, que me juzguen con la mirada, que me interroguen con palabras o
silencios que me hagan sentir incómoda. Es eso en realidad lo que puede hacerme
verdadero daño, no tanto estar en un lugar donde no viví momentos buenos
precisamente. El trato que la gente me dé puede ponerme muy paranoica. Aún no
he conseguido borrar de mi interior el recuerdo de todas esas veces en las que
sentí que me juzgaban por mi manera de ser o de mirar. Aún me queda en el alma
la sombra de esos momentos en los que yo podía detectar en el aire el rechazo,
la desconfianza, la rabia y el odio que sentían por mí esas personas que me
rechazaban sin conocerme, sólo porque era distinta, sólo porque venía de una
tierra muy lejana y porque mis ojos aparecían siempre llenos de tristeza. Mucha
gente ha confundido la tristeza de mis ojos con la oscuridad. Mucha gente ha
interpretado como oscuridad mis silencios y mi deseo de estar siempre sola.
Durante mucho tiempo, yo pensé que
no merecía la pena estar con nadie si no eran personas de mi tierra. Yo,
durante mucho tiempo, pensé que no merecía la pena que hablase si no podía
expresarme en mi lengua. Cuando me encerraron en el hospital por primera vez,
me juré que no hablaría con nadie si no podía usar mi lengua. Pensé: “si no
puedo hablar en gallego, nadie escuchará jamás mi voz. Si no puedo estar en mi
tierra, no tiene sentido que la gente conozca mi manera de hablar” y esos
pensamientos se hicieron mucho más fuertes cuando descubrí cómo era el lugar en
el que me obligarían a vivir. ¿Qué sentido tiene una rosa tirada y olvidada en
un montón de cadáveres? Yo era como una gota de agua resbalando por un mar de
estiércol. Sé que aún no he podido olvidar todos esos horribles momentos que
viví en el hospital; pero que alguien venga y me diga cómo se supera tanto
rechazo, tanto odio. ¿Cómo se supera que tanta gente te odie y te demuestre que
eres despreciable, que mereces el peor trato posible? Ahora estoy aquí en mi
tierra lejos de todos esos sentimientos que tanto me destrozaron el alma. Por
eso no quiero ver nunca más rechazo en los ojos de nadie. Ya es suficiente con
todo el dolor que he tenido que sufrir a lo largo de mi vida.
Muchas veces me pregunto dónde están todos
esos años que ya he vivido. Me hallo en el camino del medio siglo de vida y ni
tan siquiera puedo describir con exactitud mi vida, todos esos años que viví
lejos de mi tierra. Tengo una idea brumosa de lo que fue ese tiempo, pero no
tengo la realidad, sólo un dibujo de lo que fue y lo que yo creo que pudo ser.
¿Dónde están mi adolescencia, mi juventud, mis primeros años de madurez? En
muchas ocasiones, pensé que vivía siendo plenamente consciente de lo que vivía,
pero ahora sé que no fue así. Me pregunto si de verdad yo vivía siendo
consciente de lo que valía cada momento que se iba. Nada de eso volverá ya. Por
eso quiero vivir intensamente sin que nadie estropee mi vida. Llevo en el alma
ya mucha tristeza, no sólo por la muerte de Lúa, sino por la muerte de todos
esos años que ya no podré recuperar nunca. Y sé que ésta es mi última vida aquí
en Galicia. Necesitaba tanto volver porque, después de esta vida, yo ya no
volveré a vivir más, porque tengo en el pasado un montón de existencias que
todavía no he podido recordar. Tenía que acabar aquí, en el lugar en el que
comencé a vivir hace ya tanto y tanto tiempo, tanto que ni puedo pensarlo.
Hay una cantiga de mi tierra, de Rianxo, que
dice: “por moi lonxe que me enterren, sempre rianxeira serei”. Podría aplicarlo
también a mi provincia, al rincón del mundo que me vio nacer y que me verá
morir; pero yo nunca he podido imaginarme que moriría lejos de Galicia, a pesar
de que en tantas veces intentase acabar con mi vida. Tal vez sólo importe
nuestra alma, que es lo que perdura, lo que vivirá más allá del tiempo; pero
quiero que mi cuerpo sea parte de esta tierra para siempre... porque tenemos
que devolverle a la tierra el cuerpo que nos dio, que es parte de ella.
Ahora me cuesta entender cómo pude vivir lejos
de aquí durante tanto tiempo. Con razón me enloquecí, con razón estuve tan
enferma. Sí es cierto que no es normal que mi salud dependa tanto de estar
aquí; pero ¿quién decide lo que es normal y por qué algo en concreto no puede
serlo? Cada persona tiene su realidad. Mi realidad no es comprensible, lo sé.
Sé que para muchos es una locura el amor que siento por Galicia. Sé que para
muchos es mucho más importante estar bien de salud, tener dinero, una casa grande,
todos los aparatos tecnológicos que van lanzando al mercado... Pues para mí es
mucho más importante estar aquí, junto a mi tierra, porque en eso se encuentra
mi salud y es tan grande estar en el lugar al que perteneces que no importa
todo lo que puedas tener materialmente. Sí puede que esas cosas materiales nos
llenen, pero eso no dura, se va enseguida y queda otra vez el vacío que tenemos
todos, todos, porque las personas todas estamos vacías por dentro. Por eso
buscamos lo que puede hacernos felices, aunque sea sólo por un instante. Cuando
eso se va, otra vez grita el vacío. Y yo puedo asegurar que he sentido, durante
muchísimos años, que estaba totalmente vacía por dentro, como si alguien me
hubiese arrancado las venas con su propia mano, como si alguien, con rabia y
odio, me hubiese metido la mano en el pecho y me hubiese destrozado el corazón
con mucha fuerza. Y sólo podía llorar y llorar, intentando llenar de lágrimas
ese profundísimo vacío, pero las lágrimas huían por todos esos huecos que yo
tenía en el alma.
Muchos creen que ya ha pasado todo, que ya me
he curado. Sí es cierto que estoy mucho mejor que nunca, pero lo que no le
cuento a nadie es que yo me esfuerzo día tras día para estar bien, para
espantar la sombra de la enfermedad que aún insiste con cubrir mi mente para
hacerme enloquecer otra vez. Yo me resisto a eso, lucho y me agarro con fuerza
a todas las cosas buenas que tengo, que son muchas. Tengo un trabajo durísimo,
pero también es cierto que me siento muy realizada cuando veo que mi sonrisa le
hizo sonreír a otra persona, cada vez que veo entrar a Artemisa en la
cafetería, cada vez que siento que las personas están bien y cómodas y sobre
todo cuando me percato de que yo sola puedo hacer una gran cantidad de tareas
sin necesitar la ayuda de nadie.
Es cierto que tengo que hablar mucho durante
el día, pero nunca perderé esos silencios en los que mi voz se esconde y se
protege. También es cierto que mi timidez se desvanece cuando tengo una
pandereta en mis manos y me rodean personas que también saben tocar, danzar y
cantar. Quería contar también que Elisa, una de las mujeres de las pandeiradas,
me dijo que un amigo suyo estaba formando un grupo y que estaba buscando a
alguien que supiese tocar la pandereta y que supiese cantar y bailar. Le dije
que me lo pensaría. Si dijese que sí, entonces participaría con las mujeres de
las pandeiradas y con este grupo. Me da mucha vergüenza, pero creo que voy a
aceptarlo porque, cuando creo música con mis manos y con mi voz y cuando siento
que la música me hechiza y hace que dance sin acordarme de nada, siento que la
vida es vida, que escucho la voz de la vida, que puedo tocar la felicidad con
mis manos. Y, si con mi voz y con mi forma de tocar consigo hacer más felices a
los demás, entonces no hay nada más que pensar.
También es cierto que, últimamente, me quedo
pendiendo de un instante durante un tiempo que no pasa, en el que no recuerdo
que puede haber algo más después. El color del cielo, dondequiera que lo vea,
puede embrujarme y hacer que sólo me quede allí, detenida en un instante que
sólo existe para mí. Hoy he regresado un poco más tarde a nuestra casa porque,
aparte de que he salido más tarde del trabajo, me apetecía mucho caminar por Ourense,
sin rumbo, sólo prestándole atención al hecho de estar entre sus calles. Llegué
a las termas de Chavasqueira, me detuve un buen rato delante de la orilla del
Miño, estuve caminando sin rumbo hasta las seis de la tarde por lo menos sin
querer pensar en nada. Y realmente me vino tan bien... También quería
aprovechar que no llovía. Dicen que mañana va a llegar un temporal muy
fuerte... otro más.
Ay, también quería contar que ya estamos
viviendo en la casa de Lúa. Tal vez también por eso me sienta así, tan
sensible, tan frágil anímicamente. Siento cosas muy extrañas. Ya casi lo
tenemos todo colocado bien y parece como si llevásemos mucho tiempo viviendo
aquí. Artemisa parece feliz y cómoda, pero a mí está costándome un poquiño.
Cada rincón tiene un recuerdo escondido entre las sombras. El color de las
lámparas que empleamos parecen llevar la voz de Lúa, el aroma de sus cabellos,
el tacto de sus manos, de sus caricias, el eco de su manera de musitar en mi
oído. Oigo en el silencio de la casa el recuerdo de su risa. Ayer por la noche,
fue la primera vez que Artemisa y yo dormimos en el lecho en el que yo también
dormía con Lúa. Antes de acostarnos, aprovechando un momento de soledad, le
pregunté a Lúa si de verdad esa cama podía ser nuestra, si de verdad no la
hería en el alma que yo estuviese allí con Artemisa... y sé que me escuchó y
que me dijo que no. Su respuesta fue una efímera sensación de paz que me llenó
el alma durante unos instantes que quise volver infinitos, pero se fueron mucho
antes de que pudiese entenderlos.
Y cada habitación tiene un recuerdo fuerte que
surge en cuanto me encuentro allí. Ahora estoy escribiendo en el salón, junto a
la ventana por la que me asomé la primera vez que estuve en la casa de Lúa, esa
noche en la que me comporté tan mal con Artemisa. Creo que ésa fue la primera
vez que hacía algo siendo totalmente consciente de que deseaba algo que no
estaba nada bien, pero, aunque suene tan mal, no podía controlar las inmensas
ganas que tenía de estar
con ella, de gozar de su cuerpo... como si fuese una necesidad antigua. Ahora
todo eso queda muy lejos, desvanecido en el tiempo, mas no en el olvido. Yo soy
muy feliz con Artemisa y la quiero con toda mi alma. Una cosa no tiene nada que
ver con la otra... mas me cuesta tanto no rememorar esos momentos estando
aquí... Esto también está siendo una prueba para mí. Sé que esto ocurrirá los
primeros días en los que estemos aquí. Quizás, cuando pasen varias semanas todo
sea distinto y sé que con el amor que Artemisa y yo sentimos la una por la otra
todo va a ser posible. Lo que sí tengo que decir es que tengo la sensación de
que Lúa está ayudando más a Artemisa que a mí porque ella parece mucho más
tranquila. Yo, en cambio, siento que tengo un remolino en el alma que me hace
pensar y sentir mucho. Tal vez también por eso tardase tanto esta tarde en
volver a casa... porque no quería enfrentarme al hecho de estar aquí. Me cuesta
mucho, a pesar de que me sienta tan bien con Artemisa. Para mí no es
faciliño... mas me serena que los demás lo sepan. Sé que son conscientes de eso
y de muchas más cosas que me ocurren. A veces, también creo que puedo sentirla
aquí, que Lúa está con nosotras, pero sé también que puede que no sea su alma
lo que yo capto, sino la energía que ella ha dejado aquí después de tantos años
siendo éste su hogar. Mas espero que todo mejore en ese sentido porque ayer por
la noche no dormí nada bien. Me desperté muchas veces teniendo la sensación de
que alguien me llamaba a través de una voz sin sonido y que alguien se acercaba
a mí. También me desperté desorientada y preguntándole a Artemisa dónde
estábamos. Saber que nos encontrábamos en la casa de Lúa me hizo sentir algo
que no puedo describir; algo que mezclaba alivio con ganas de llorar. Ahora es
cuando comienzo a entender que la muerte de Lúa me impactó mucho más de lo que
yo pensaba. Durante las primeras semanas después de su partida, estuve ida,
como si no pudiese comprender lo que había ocurrido. Ahora es cuando mi alma
empieza a ser consciente de que ella no está, es cuando comienzo a entender qué
quiere decir que ella haya muerto. Y, cuando pienso en lo que significa que
ella no esté, tengo que llorar, mucho, muchísimo, sin que nadie me vea. Quiero
llorar yo sola porque no quiero que nadie entienda este dolor que no se entiende,
que no tendría ni que existir; un dolor cuya causa tendría que estar perdida en
el olvido. No quiero que existan motivos para ese llanto... es decir, no quiero
que Lúa esté muerta. Quiero que esté aquí entre nosotros, siendo nuestra amiga.
Y, aparte de su muerte, lo que me hace muchísimo daño es saber que nadie va a
escucharme por mucho que yo diga que quiero que esté viva, que nadie va a hacer
nada para que ella esté viva, que no importa que yo pida que vuelva porque
nunca va a volver, porque deseo algo que, ahora sí, nunca se volverá realidad.
Mas no quiero que esta entrada esté teñida de
tanta tristeza. No quiero dejar de escribir después de decir unas palabras tan
tristes. Sólo quiero desahogar todo esto, pero también quiero dejar constancia
de que soy feliz aquí con Artemisa, que vivimos momentos que valen mucho, mucho
más que una vida, y que de verdad le estoy muy agradecida a Artemisa por hacer
que nuestra vida aquí sea posible. Todos los días, le agradezco que esté aquí
conmigo, que no se rindiese, que no dejase de confiar en mí nunca. Yo no sé qué
haría si ella no estuviese...
Y creo que ya es suficiente por hoy. Después
de todo lo que dije, creo que sí iré a Barcelona, pero no para intentar ganarme
el cariño de Casandra, sino para estar con mi Artemisiña.
A mi me pasa muchísimo, estar leyendo sin entender nada, mi mente está lejos aunque esté leyendo. Mi cabeza está lejos, pensando en cosas que me preocupan y mi nivel de concentración baja mucho, más del habitual. Pero cuando me pasa, releo varias veces, hasta entender cada palabra. Por eso, puedo entender a Agnes, aunque sé que lo de ella está derivado por la tristeza y el agotamiento.
ResponderEliminarNo entiende que Artemisa se preocupe tanto por ella, que no pasa nada por trabajar todas esas horas, que los demás tienen sus motivos justificados para explotarla, para que tenga que trabajar el doble y tareas que no le pertenecen. Eso está bien alguna vez, pero siempre...una cosa es ser bueno y otra muy distinta que te traten como a un tonto. Y luego, se desmayó, Artemisa lo vio, estaba agotada, sin comer nada en todo el día...no puede justificar el comportamiento de los demás. Vale, que esa mujer tenga una hija enferma no justifica que Agnes caiga enferma también. No tiene que recaer todo el peso sobre ella, simplemente por ser buena o porque los demás no son capaces de organizar su vida. Entiendo a Artemisa, es normal que se preocupe. Espero que esta situación cambie pronto y que consiga aprobar, para encontrar otro trabajo mejor.
Está muy triste, sigue estando fatal por la muerte de Lúa. Aunque es verdad que esto no le impide vivir el momento, pasear por Ourense y disfrutar de sus calles, lo hace en un estado de tristeza muy grande, y es una pena. Lúa le dijo que debía ser feliz, que ella se marchaba y que le deseaba lo mejor, pero no es tan fácil aceptar una muerte y cada persona necesita su tiempo.
Me parece fatal Casandra. No me extraña que le haya dolido lo que dijo de ella, ¿pero que le pasa? Vale que esté triste por estar tan lejos de su hermana, pero Agnes no tiene culpa de nada. No obliga a nadie a nada, Artemisa toma sus propias decisiones y debería alegrarse por ellas, ahora son felices (aunque justo ahora Agnes no esté al 100%).Ella vivió de primera mano todo lo que ocurrió, por todo lo que ha pasado Agnes. Su enfermedad, el hospital, la soledad, que Artemisa la abandonase,las pérdidas...Está siendo muy injusta y Agnes no se lo merece. Es que yo de ella, no iría a Barcelona...para ver a alguien que dice esas cosas y no te quiere ver...Es una pena, las tres eran una piña, juntas eran un equipo, aunque muchas veces Casandra se descolgase. Espero que Casandra cambie y recapacite, me está decepcionando mucho.
Una entrada muy triste, que toca muchísimos temas. Agnes se esfuerza por estar bien, pero a veces la vida no te lo pone fácil, y la entiendo. Ya puedes estar en el paraíso, que si estás triste o muere alguien al que quieres, es imposible esquivar el dolor. Un capítulo muy intenso, con las emociones a flor de piel. Me encanta, Ntoch!!!
Eso de leer sin comprender, entrando en un bucle infinito de relectura inútil yo creo que todos los estudiantes lo conocemos de sobra, ¡la de veces que nos pasa cuando la materia a estudiar no nos interesa y estamos estudiando por obligación! Vuelvo a reforzarme también en mi identificación de Agnes cuando va a su aldea, en comparación a mis regresos a Toledo, porque ambos estamos haciendo una especie de vuelta a la niñez, son lugares que tienen algo de indestructible.
ResponderEliminarEs una pena que la relación con Casandra esté tan envenenada, Casandra no es mala, pero que no quiera a Agnes y no le importe demostráselo tan a las claras es una mala noticia. Claro, ella pensará que si es lo que siente comportarse de otro modo sería hipocresía, pero me parece que se equivoca, precisamente por el amor que siente por su hermana tendría que darle a Agnes todas las oportunidades que necesite; ojalá no sea tan necia como para cerrarse en esa opinión y termine por reencontrarse con esta Agnes renacida.
Moitas veces pregúntome onde están todos eses anos que xa vivín. Áchome no camiño do medio século de vida e nin tan sequera podo describir con exactitude a miña vida. Creo que es una frase, una idea, que antes o después a todos se nos pasa por la cabeza, son ese tipo de cosas que no me imagino de dónde te salen, la verdad, qué talento. A partir de esta frase empieza una serie de disgresiones sobre el pasado y el tiempo vivido que son realmente hermosas de leer; en realidad no es simplemente nostalgia, sino que Agnes nos muestra el enfrentamiento que seguir viviendo tiene con muchos aspectos de su pasado; eso también es la tensión de la vida de todos nosotros, en mayor o menor medida. Te superas, aunque no parezca posible, pero es la verdad.