Martes, 3 de xullo de 2018
A miña nai respondeume á
cartiña que lle enviei hai un pouco máis dunha semaniña. Respondeume. Onte pola
tarde, cando cheguei do traballo, vin que na nosa caixa de correo había unha
carta para min. Agradecín moitísimo que chegase a esa hora. Poñíame medo que
Artemisa, algunha vez que viñese do traballo, collese esa carta que eu esperaba
con tantos nervios e ilusión; pero o destino foi amábel comigo e fun eu a quen
a atopou, algo que me acougou moito, pero tamén me puxen moi nerviosa cando a
vin. Quería lela nese momento, pero non me atrevín. Quería reservar o momento
de lela. Quería buscar un momento no que de verdade estivese soa. No momento no
que a atopei non podía lela. Se a quería ler, tardaría en subir á miña casa e
Artemisa xa sabía que chegara, pois chamoume xusto cando estaba a piques de
entrar no noso portal. Emporiso, gardeime a carta na mochila e subín á miña
casa intentando agochar a ledicia que sentía. Non quería que Artemisa lese nos
meus ollos que me pasara algo importante e, por sorte, ela non me preguntou
nada. Estiven moi ben con ela onte pola tarde e puiden disimular o que sentía,
os nervios que tiña percorrendo toda a miña ialma e o meu corpo.
Esta mañá, cando ía xa no
tren, saquei a carta e lina con moita atención, intentando que os nervios e a
emoción que sentía non me impedisen lela con claridade, pero tiven que lela
polo menos seis veces para poder aceptar todo o que a miña nai me contaba.
Durante as primeiras veces que a lin, puiden domear as miñas emocións, pero, cando
rematei de lela por sexta vez, boteime a chorar sen poder evitalo, sen
importarme que me rodeasen todas esas persoas coas que me atopo todos os días.
Non deixei de rogar que ninguén me preguntase nada, que ninguén interrompese
ese momento. Sentía que, por primeira vez despois de moitísimo tempo sen
facelo, estaba chorando de alivio, aínda que tamén choraba de mágoa, de tristura
e tamén de impotencia; pero sobre todo era alivio o que me facía chorar e
chorar. Xa estaba case chegando á estación na que baixo todos os días, pero eu
non podía deixar de chorar. Ata que lin as palabras da miña nai, non souben
canto precisaba que ela me dixese todo o que me dixo, non sabía que botaba
tanto en falla que ela me dedicase todas esas verbas que me escribiu.
A carta poñereina aquí tamén,
para que quede gravada nesta andaina da miña vida. Non sei describir como me
sento. Non sei que facer tampouco. Non sei que facer. Podo volver e estar alí
como se non tivese pasado o tempo, pero sei que Artemisa non quererá marchar de
aquí para construírmos unha nova vida alí. Sei que non quererá e por iso non me
atrevo a propoñerllo, porque sei que me dirá que non; pero algunha vez terei
que dicirlle que a miña nai e máis eu recuperamos o contacto. Direillo esta
noite, ceando, e pode que lle amose as cartiñas que nos escribimos, pero non
estou preparada para que me diga, outra vez, que non quere vivir alí, que non
quere marchar de aquí. Non estou preparada para que crebe as miñas ilusións
desa maneira, pero tamén quero falar con ela e explicarlle todo o que sinto.
Polo momento, iso é todo
por hoxe. Podería escribir máis, podería seguir contando todo o que vivín na
miña nenez, pero xa non me quedan folgos para seguir lembrando. Descubrir todo
o que viviu a miña nai deixoume a ialma tremente. Non podo deixar de imaxinar
todo o que ela viviu, todo o que sentiu, e sinto que o meu corazón se esnaquiza
cada vez que imaxino todo o sufrimento que tivo que vivir. Non é xusto. Non é
xusto que a vida nos fixese sufrir así, non é xusto, e non entendo por que nos
pasou iso, por que tivemos que vivir así, por que tivemos que sufrir tanto. Que
inxusto é todo. Malia que aínda me sinta ben, non podo evitar estar triste por
todo o que ocorreu, aínda que tamén estou contenta por descubrir que a miña nai
aínda me quere e non só iso, senón que tamén quere que volva xunta ela.
Xa seguirei escribindo
noutro momento. Xa chego á miña estación.
E aquí vai a cartiña:
Querida filla:
De verdade es ti quen me
escribe? Cústame crer que as verbas que teño escritas nesta carta sexan túas.
Mais é a túa letriña, é o teu xeito de escribir, tan limpo e ordenado sempre,
tan claro, tan bonito, con esa letriña que a min tanto fascinoume sempre, esa
letriña que axiña aprendiches a facer. Si es ti nas verbas que hai eiquí
escritas, es ti quen me fala. Cústame crer que sexas ti porque recibir novas
túas é algo que levo moito tempo desexando. Filla miña, como non vou querer
contestarche, se falar contigo é o que máis desexo na miña vida, o que máis
desexei sempre, o que día tras día devecía por facer? Como non vou querer falar
contigo se nunca deixei de me preguntar onde estabas, que fora da túa vida,
como podía atoparte? Como non vou querer contestarche, como non vou querer
falar contigo, se, dende que te fuches, non deixei de devecer por recuperarte?
Como podes pensar que eu non lembro de ti, que non quero saber ren máis de ti,
miña filla? Cando recibín a túa carta, pensei que estaba nun soño... Crin que
estaba nese soño que se repite todas as noites no que ti voltas. Ti entras pola
porta da nosa casiña e chámasme con moito agarimo, coma se ren tivese pasado
entre nós.
Non podo crer que ao fin
teña a oportunidade de falar contigo, de explicarche o que pasou, o que eu
vivín dende que te fuches, dende que eu te obriguei a que marchases. Non houbo
día e non hai momento no que non me arrepinta de ter feito iso, de terte
afastado de min e sobre todo da nosa terra. Dende que ti non estás, sempre
pareceu que os campos, as nosas leiras, os nosos bosques, os carballos e o noso
río Miño estaban tristeiros, cubertos por unha espesa néboa que nunca os
agochou antes, xamais a tiveron, xamais, e, dende que non estás, todo parece
moito máis silandeiro e senlleiro. A señardade está por todas partes e falla o
ar nos recunchos da miña casa. Pero diso xa terei tempo de che falar despois.
Primeiro quéroche dicir que estou moi feliz por saber ao fin novas túas, por
saber que aínda segues no mundo, que aínda respiras. Eu sempre souben que aínda
estabas viva, pero unha parte da miña ialma suxeríame que podía que estiveses morta,
que xa non estiveses eiquí, pero eu sempre me neguei a aceptar unha idea tan
horríbel.
Cando recibín a túa carta,
lina máis de dez veces. Cada día o fago. Quero ler nas túas verbas todo o que
me queres contar, quero atopar nos silencios todo o que che pasou, miña filla.
Por ti espertaba todos os días, sentíndome morrer cada vez que lembraba que
estabas lonxe por culpa miña, só por culpa miña, miña filla.
Preciso falar contigo
canto antes, Agnes, miña filla. Téñoche que contar todo o que pasou. Intentarei
facelo agora nesta carta que che escribo chea de nervios, coas mans trementes,
tremendo dos pés á cabeza, tremendo porque non sei como che explicar todo isto,
como conseguir que entendas todo o que sentín daquela. Sei que non me merezo
perdón, que me merezo que me despreces sempre, e saber que non me gardas rancor
cando mo merezo tanto... non sei como agradecerche que sexas tan boa comigo,
que me deas outra oportunidade para demostrarche que te quero, que sempre te
quixen, miña filla, e o que eu máis desexaba no mundo era que ti foses feliz e
que tiveses un futuro digno do que ti es. Sei e sempre souben que o vencello
que tiñas con Galicia era inquebrantábel, pero tamén sabía que na nosa aldeíña
ti non poderías ser libre nunca. Pero agora sei que me equivoquei moitísimo,
como xamais tería que facelo unha nai. Non sei como pedirche perdón sen sentir
vergonza. Non che podo mirar aos ollos, Agnes, pero o que máis desexo é poder
falar contigo unha vez máis.
Eu xúroche que quería o
mellor para ti, que só quería que estiveses ben. Dende o derradeiro verán que
viviches comigo, ti non estiveches ben nunca,¡. Eu vía moita tristura nos teus
ollos e eu non podía aturar que sempre estiveses chorando polas noites. Eu
ouvíante, ouvía os teus silandeiros saloucos, sabía que agochabas as túas
bágoas tralas túas mans, que, cando chegaba o abrente, ti saías da casa porque
non querías que eu descubrise que estabas tan desfeita de dor, e eu só pensaba
que tiña que te arredar da nosa aldea para que esa tristura desaparecese. Eu
pensaba que che pasou algo que ninguén podería saber nunca, que viviches un
intre horríbel cuxa lembranza estábate matando, pero equivoqueime moito. Seica
eu pensase todo iso para me convencer de que o mellor que podía facer era
afastarte do noso mundo. Non sei por que fun tan parva, pero xúroche que nunca
actuei guiada pola maldade nin por ningunha mala intención, Agnes, dígocho con
toda a sinceridade que cabe na miña ialma. Falaba eu coas veciñas e elas
convencéronme de que tiñas que marchar, que ti merecías estudar fóra, nunha
escola que fose especial e na que te poderían entender, pero eu sabía que, se
ías fóra, non irías a ningunha escola, senón a algún lugar no que puidesen
curarte esa tristura que te estaba desfacendo a ialma. Pero ninguén soubo ao
principio a verdade do que pasou. Si é certo que algunha veciña me dixo moitas
veces que ti estabas doente, que esa tristura que tiñas na mirada e en todos os
teus acenos non era normal, que ti estabas desaparecendo, e esas foron as
palabras que ao final convencéronme de que non che podía enviar a estudar fóra porque
non serías quen de enfrontar un cambio tan importante; pero en realidade a
todas as veciñas díxenlles que irías estudar fóra. Eu busquei información,
preguntando en Ourense, sobre o mellor hospital que houbese en Barcelona.
Podería ter escollido Madrid, pero eu pensaba que en Cataluña estaban adoitados
a que a xente non falase castelán. Pensaba que poderían comprender mellor que
ti falases outra lingua. Eu só quería que esa tristura que tiñas no corazón
desaparecese, Agnes, só quería iso. Chamei ao hospital que me recomendaron e
alí dixéronme que tiñan un servizo moi bo, que te coidarían moito e que mesmo
poderías estudar para que non perdeses o teu futuro namentres che facían
tratamentos para sandarte. Dixéronme que coidaban moi ben aos doentes, que alí
non che fallaría nada, que poderías estar tranquila e, cando estiveses ben,
poderías saír cun título que che permitiría estudar onde quixeses. Iso foi o
que me dixeron. Eu tamén lles dixen que non tiña diñeiro para pagar a túa
estanza alí, pero dixéronme que non me preocupase por iso, que ese hospital
funcionaba con doazóns da xente e que non tiña que me preocupar por nada. Mesmo
me dixeron que todos os días podería falar contigo e que nunca perderiamos o
contacto, aínda que eu sabía perfectamente que ti non quererías saber ren máis
de min en canto soubeses o que che ía pasar.
Eu estaba convencida de
que alí te poderías curar, de que dentro duns pouquiños anos poderías voltar á
nosa terra disposta a estudar en Ourense ou en Santiago. Por iso non lle tiña
medo ao futuro. Por iso estaba segura de que todo iría ben, porque alí en
Barcelona souberon acougarme moi ben, de verdade.
Pero, cando te fuches no
coche do meu irmán, do teu tío Damián, algo me dixo que non volvería verte
nunca máis, que aquela era a derradeira vez que oiría a túa voz. Aquela mañá na
que discutimos así, na que me pediches que non te arredase de Galicia, eu
estiven a piques de mudar de idea, pero vía nos teus ollos tanta desesperación
que non podía dubidar. Ti non estabas ben. Estabas demasiado triste, Agnes, e
esa tristura non era boa. Alguén tiña que axudarte e non podía ser eu, tampouco
podía ser a nosa terra. Iso era o que eu cría, filla miña. Agora, xaora, non o
penso, xaora que non. Agora sei que estiven moi equivocada, pero xa non se
poden remediar eses erros tan horríbeis.
Ao día seguinte da túa
partida, chamei ao hospital onde pensaba que estarías. O mundo caeu enriba miña
cando me dixeron que alí non tiñan a ningunha paciente que se chamase Agnes
Ribeira, que non chegara ninguén pola noite e que tampouco agardaban a ninguén.
Eu expliqueille á muller que me atendía que eu falara co director do centro e
ela díxome que iso non era posíbel, que o máis seguro era que tivese falado con
ela o, como moito, con algún enfermeiro ou menciñeiro, non co director, que o
director non se ocupaba desas cousas. Eu intentei explicarlle como era a voz da
persoa que falara comigo, pero axiña me decatei de que ela non estaba disposta
a colaborar comigo e que en realidade a miña situación importáballe un carallo.
Nin sequera mudou a súa
actitude fría cando comecei a chorar, aínda que intentei que ela non ouvise as
miñas bágoas. Preguntoume se tiña algunha pregunta máis que facer e, cando
dixen que non cun fío de voz, ela cortou a chamada.
Pero eu non me quería dar
por vencida e todos os días chamei, pedindo que, por favor, alguén buscase ao
menciñeiro que falara comigo. A muller, á carta vez que chamei, díxome que
miraría de facer algo, pero que non podía asegurarme nada, que me chamaría
cando soubese algunha cousa, pero a súa chamada non chegou nunca. Pregunteille
mesmo se coñecía outros hospitais en Barcelona e díxome que non, que ese era o
único e que nin sequera estaba en Barcelona, senón noutra cidade que quedaba
lonxe de Barcelona. Eu estaba moi confusa, pois iso non era o que me dixeron
cando falei con eles por primeira vez, pero daquela non falei con esa muller
que non estaba disposta a axudarme; algo que eu non entendía porque, se eu
estivese na súa mesma situación, tería removido ceo e terra para atopar á filla
dunha nai que estaba desesperada por achala e saber dela. Non entendía por que
era tan fría, por que nin tan sequera se compadeceu de min cando lle expliquei
que ti viaxaches a Barcelona nun tren o día anterior, nunha viaxe moi dura e
longa que seguramente non foras quen de aturar, e a esa muller parecía que só
lle estivese dicindo que fun recoller patacas.
Nunca poderei esquecer
eses momentos. Dende que te fuches, non puiden durmir ben nunca. Todos os días preguntábame
onde estabas. Mesmo busquei o número doutros hospitais, pero non atopaba nada.
O teu tío Damián tamén intentou axudarme, pero non había pegada de nada por
ningures. Ese hospital no que supostamente ti estabas ou tiñas que estar era o
único que atopábamos. Estívente buscando durante semanas, Agnes. mesmo decidín
viaxar eu a Barcelona para intentar atoparte, pero axiña me preguntaba a onde iría
eu, a onde iría por un mundo que non coñecía, se nin sequera me sentía quen de
saír de Galicia nin tampouco me gustaban as grandes cidades como Coruña, por
exemplo. Non me sentía capaz de botarme a un mundo tan grande e tan cheo de
xente que non querería axudarme, pero eras a miña filla e estabas nun lugar que
eu non coñecía, estabas perdida, e iso para min era máis forte cós meus medos.
Así que, cando xa había un mes dende a mañá na que te fuches, pedinlle a Damián
que me levase á estación de Ourense e dende alí collín un tren que me levou a
Barcelona en case vinte horas. Foi unha viaxe infinda. Estaba moi nerviosa
porque nin tan sequera sabía onde tiña que ir, pero quería loitar por ti,
quería atoparte e levarte de novo á nosa terra. Sabía que ti non estabas ben,
pero tampouco sabía por que estaba tan segura diso.
Cando cheguei a Barcelona,
a unha estación enorme que nada tiña que ver coa de Ourense, non fixen máis que
preguntar e preguntar. A xente indicábame cousas que eu non entendía, que
collese trens e autobuses que me levarían aos lugares polos que preguntaba,
pero tiña a sensación de que estaba perdida nun mundo que acabaría por matarme.
Ademais, estaba toda a cidade chea de obras. Mesmo collín taxis, pero tampouco
tiña tanto diñeiro para mo gastar en taxis. Axiña me decatei de que non podería
facer nada, alí, tan soíña. Custoume moito atopar un lugar no que durmir. Os
recordos que teño deses días son confusos e están enleados. Non sei distinguir
entre un e outro porque son para min como un pesadelo. O que lembro é que ao
fin, ao día seguinte da miña chegada, puiden atopar o hospital onde eu pensaba
que ti estabas, onde me xuraron que te levarían. Lembro que sentín un arrepío
de horror e tristura cando entrei alí e tiven que preguntar por ti nun lugar
que nada tiña que ver coa nosa aldea, cos nosos bosques. Souben axiña que, se
permanecías alí un día máis, ías morrer de desesperación e de morriña.
Pero ti non estabas alí,
non estabas. Preguntaron a todos os menciñeiros e enfermeiros por ti, pero
ninguén te coñecía, ninguén te vira nunca. Onde estabas, miña filla? Mesmo
preguntei se sabían se pasara algunha cousa co tren que viña dende Galicia
había un mes, pero ninguén sabía dicirme algo así. Mesmo rían de min cando
ouvían o mal que falaba o castelán, cando intentaba expresarme con claridade,
pero ninguén quería entenderme.
Só atopei compaixón nunha
enfermeira que se decatou axiña do triste e desfeita que eu estaba. Ela foi a
única que me deu unha listaxe de todos os hospitais que había preto de
Barcelona. Eu, case sen folgos, fun percorrendo a cidade, preguntando por ti en
todos eles, mesmo neses nos que había unha planta de psiquiatría, pero non
estabas en ningures. Era coma se a terra te tivese devorado.
Voltei a Galicia ao cabo
dunha semaniña. Volvín sentindo que perdera a miña ialma, que eu mesma fora quen
esnaquizara a miña propia vida. Lembro que non deixei de chorar no tren que me
levaba de volta. Esa viaxe que eu imaxinei compartida contigo, pedíndoche
perdón, foi moito máis horríbel cá viaxe de ida, porque ao menos na viaxe de
ida tiña a esperanza de que ti regresarías comigo. A soidade que me acompañaba era
tan fría, tan punxente... o peor era que non sabía onde estabas, que non puidera
descubrir onde estabas. Sentíame tan fracasada e tan mal que mesmo pensei en
que quería morrer, que non quería seguir vivindo se tiña que aturar a túa
ausencia.
Cando cheguei ao fin á
nosa aldea, entón notei que todo estaba baleiro sen ti, que non había nada onde
antes estivo todo o que era a nosa vida. As veciñas quedaron abraiadas cando
lles contei a verdade, cando lles confesei que non sabía onde nin como estabas
e que posibelmente non podería sabelo nunca.
A partir daquela, Agnes,
caín nunha tristura que ninguén puido crebar xamais. Nunca máis volvín sorrir
igual. E dende entón vivo unha vida escurecida que nunca se converte en
abrente. Bótote tanto en falla que moitas veces non podo respirar.
As veciñas arengábame a
que falase coa policía, pero eu non me sentía quen de contarlle o que fixera
contigo. Sabía que actuara guiada polo medo a que estiveses doente e non pola
realidade. O paso do tempo fíxome entender que me equivocara contigo, que ti
non estabas enferma. O único que che pasaba era que souberas que eu te
afastaría de Galicia e era iso o que tanto che doía, era iso o que tan triste che
facía sentir; pero entendino demasiado tarde, cando xa era tarde para pedir perdón,
para te atopar.
O que nunca puiden
entender é por que ninguén me dicía onde estabas, por que non puiden dar
contigo, por que foi tan imposíbel ter outra oportunidade para amosarche que
aínda te quería moito, que estaba moi arrepentida polo que fixen. Souben,
axiña, que ti formabas parte da terra como calquera das árbores que vivían no
noso bosque, como calquera pinga de auga do noso río, e que arredarte de todo
foi como arrincarlle á terra un gran anaco de si mesma.
Por favor, Agnes,
perdóame. Sei que non teño dereito a que me perdoes, pero preciso do teu perdón
para saber que ao menos a miña vida tivo sentido. sei que o ten porque ao menos
ti naciches. Agnes, eu cambiei tanto dende aquela... Xa non volvín ser a mesma
para ninguén e sei que a ti tamén che pasou, e todo iso por culpa miña, só por
culpa miña. Nunca mo poderei perdoar, Agnes, xamais, pero ao menos quero saber
que che ocorreu, onde estiveches todo este tempo.
Eu xa estou velliña,
Agnes, e preciso de ti para saber que a miña vida segue tendo sentido, miña
filla. Por favor, chámame en canto poidas. Eu estarei sempre pendente do
teléfono, preparada para escoitar todo o que me queiras contar. Xaora que
seguemos tendo o mesmo número de teléfono. Nunca o cambiei precisamente porque
sempre tiven a esperanza de que chamases, de que algún día soase e que, nese
auricular, eu ouvise: «ola, naiciña miña. Estou ben.»
Filla miña, eu sempre
devecín por saber onde estabas, onde vivías, pois sempre desexei pedirche que
volveses xunta min. Sei que pasaron moitos anos dende o maldito día no que te
obriguei a marchar, pero creo que non é aínda demasiado tarde. Por favor,
filla, se podes, se é posíbel, volta, volta, miña vida, volta á túa terra. A
túa terra sempre te esperou, sempre te esperou a nosa aldeíña, sempre te
agardaron as árbores, a praciña da nosa aldea, na que ti bailaches e cantaches
tanto, na que sempre fuches tan feliz. Agárdate o ceo morriñento da nosa terra,
agárdate a túa fala, as túas veciñas. Imaxino que, tan lonxe de Galicia, debes
sentirche tan estraña, tan estranxeira... Debes botar moito en falla estar nun
lugar no que entenden a túa lingua, tes que botar tanto en falla falar e que te
comprendan que debes sentir tanta tristura... eiquí aínda tes o teu fogar, mais
entendo que fixeches a túa vida noutra parte, nese lugar ao que eu te obriguei
a marchar. Pero xa sabes que podes volver, que tes a túa casiña eiquí nesta
aldeíña de Ourense que tanto te estraña, tes o teu cuarto tal como o deixaches
cando te fuches, eu límpoo para lle quitar o po e arranxo un pouquiño as túas
cousas para coidalas, para que o tempo non as estrague, pero segue todo igual
agardando o día no que ao fin voltes. Eiquí segue todo igual. Temos os mesmos
carballos, temos os mesmos castiñeiros, aínda facemos a seitura, a malla, a
vendima... todo o que ti coñeciches tanto. Temos as nosas leiras como se o
tempo non tivese pasado por eiquí. E seguimos danzando ao redor desa árbore tan
antiga que tanto amamos sempre. Eu desexo con toda a miña ialma que volvas,
miña filla.
Que foi de ti, Agnesiña,
miña vida? Non imaxinas o feliz que me sinto por poder falar contigo. Isto é un
soño, miña ialma.
Anxos
Martes, 3 de julio de 2018
Mi madre me respondió a la cartiña que le envié
hace un poco más de una semaniña. Me respondió. Ayer por la tarde, cuando
llegué del trabajo, vi que en nuestro buzón había una carta para mí. Agradecí
muchísimo que llegase a esa hora. Me daba miedo que Artemisa, alguna vez que
viniese del trabajo, cogiese esa carta que yo esperaba con tantos nervios e
ilusión; pero el destino fue amable conmigo y fui yo quien la encontró, algo
que me sosegó mucho, pero también me puse muy nerviosa cuando la vi. Quería
leerla en ese momento, pero no me atreví. Quería reservar el momento de leerla.
Quería buscar un momento en el que de verdad estuviese sola. En el momento en
el que la encontré no podía leerla. Si quería leerla, tardaría en subir a mi
casa y Artemisa ya sabía que había llegado, pues me llamó justo cuando estaba a
punto de entrar en nuestro portal. Por eso, me guardé la carta en la mochila y
subí a mi casa intentando esconder la alegría que sentía. No quería que
Artemisa leyese en mis ojos que me había pasado algo importante y, por suerte,
ella no me preguntó nada. Estuve muy bien con ella ayer por la tarde y pude
disimular lo que sentía, los nervios que tenía recorriéndome toda mi alma y
todo mi cuerpo.
Esta mañana, cuando iba ya en el tren, saqué la
carta y la leí con mucha atención, intentando que los nervios y la emoción que
sentía no me impidiesen leerla con claridad, pero tuve que leerla por lo menos
seis veces para poder aceptar todo lo que mi madre me contaba. Durante las
primeras veces que la leí, pude dominar mis emociones, pero, cuando acabé de
leerla por sexta vez, me eché a llorar sin poder evitarlo, sin importarme que
me rodeasen todas esas personas con las que me encuentro todos los días. No
dejé de rogar que nadie me preguntase nada, que nadie interrumpiese ese
momento. Sentía que, por primera vez después de muchísimo tiempo sin hacerlo,
estaba llorando de alivio, aunque también lloraba de pena, de tristeza y
también de impotencia; pero sobre todo era alivio lo que me hacía llorar y
llorar. Ya estaba casi llegando a la estación en la que bajo todos los días,
pero yo no podía dejar de llorar. Hasta que leí las palabras de mi madre, no
supe cuánto necesitaba que ella me dijese todo lo que me dijo, no sabía que
echaba tanto en falta que ella me dedicase todas esas palabras que me escribió.
La carta la pondré aquí también, para que quede
grabada en esta etapa de mi vida. No sé describir cómo me siento. No sé qué
hacer tampoco. No sé qué hacer. Puedo volver y estar allí como si no hubiese
pasado el tiempo, pero sé que Artemisa no querrá marchar de aquí para
construirnos una nueva vida allí. Sé que no querrá y por eso no me atrevo a
proponérselo, porque sé que me dirá que no; pero alguna vez tendré que decirle
que mi madre y yo recuperamos el contacto. Se lo diré esta noche, cenando, y
puede que le enseñe las cartiñas que nos hemos escrito, pero no estoy preparada
para que me diga, otra vez, que no quiere vivir allí, que no quiere marcharse
de aquí. No estoy preparada para que quiebre mis ilusiones de esa manera, pero
también quiero hablar con ella y explicarle todo lo que siento.
Por el momento, eso es todo por hoy. Podría
escribir más, podría seguir contando lo que viví en mi niñez, pero ya no me
quedan fuerzas para seguir recordando. Descubrir todo lo que vivió mi madre me ha
dejado el alma temblorosa. No puedo dejar de imaginarme todo lo que ella vivió,
todo lo que sintió, y siento que se me destroza el corazón cada vez que imagino
todo el sufrimiento que tuvo que vivir. No es justo. No es justo que la vida
nos hiciese sufrir así, no es justo, y no entiendo por qué nos pasó eso, por
qué tuvimos que vivir así, por qué tuvimos que sufrir tanto. Qué injusto es
todo. A pesar de que aún me sienta bien, no puedo evitar estar triste por todo
lo que ocurrió, aunque también estoy contenta por descubrir que mi madre
todavía me quiere y no sólo eso, sino que también quiere que vuelva junto a
ella.
Ya seguiré escribiendo en otro momento. Ya
llego a mi estación.
Y aquí va la cartiña:
Querida hija:
¿De verdad eres tú quien me escribe? Me cuesta
creer que las palabras que tengo escritas en esta carta sean tuyas. Mas es tu
letriña, es tu modo de escribir, tan limpio y ordenado siempre, tan claro, tan
bonito, con esa letriña que a mí tanto me fascinó siempre, esa letriña que
enseguida aprendiste a hacer. Sí eres tú en las palabras que hay aquí escritas,
eres tú quien me habla. Me cuesta creer que seas tú porque recibir noticias
tuyas es algo que llevo mucho tiempo deseando. Hija mía, ¿cómo no voy a querer
contestarte, si hablar contigo es lo que más deseo en mi vida, lo que más deseé
siempre, lo que día tras día ansiaba hacer? ¿¿Cómo no voy a querer hablar
contigo si nunca dejé de preguntarme dónde estabas, qué había sido de tu vida,
cómo podía encontrarte? ¿Cómo no voy a querer contestarte, cómo no voy a querer
hablar contigo, si, desde que te fuiste, no dejé de ansiar recuperarte? ¿Cómo
puedes pensar que no me acuerdo de ti, que no quiero saber nada más de ti, hija
mía? Cuando recibí tu carta, pensé que estaba en un sueño... Creí que estaba en
ese sueño que se repite todas las noches en el que tú vuelves. Tú entras por la
puerta de nuestra casiña y me llamas con mucho cariño, como si nada hubiese
pasado entre nosotras.
No puedo creer que al fin tenga la oportunidad
de hablar contigo, de explicarte lo que pasó, lo que yo viví desde que te
fuiste, desde que yo te obligué a que te marchases. No hubo día y no hay
momento en el que no me arrepienta de haber hecho eso, de haberte alejado de mí
y sobre todo de nuestra tierra. Desde que tú no estás, siempre pareció que los
campos, nuestras vegas, nuestros bosques, los robles y nuestro río Miño estaban
tristes, cubiertos por una espesa niebla que nunca los ocultó antes, jamás la
tuvieron, jamás, y, desde que no estás, todo parece mucho más silencioso y
solitario. La soledad está por todas partes y falta el aire en los rincones de
mi casa. Pero de eso ya tendré tiempo de hablar después. Primero quiero decirte
que estoy muy feliz por saber al fin noticias tuyas, por saber que aún sigues
en el mundo, que todavía respiras. Yo siempre supe que todavía estabas viva,
pero una parte de mi alma me sugería que podía que estuvieses muerta, que ya no
estuvieses aquí, pero yo siempre me negué a aceptar una idea tan horrible.
Cuando recibí tu carta, la leí más de diez
veces. Cada día lo hago. Quiero leer en tus palabras todo lo que me quieres
contar, quiero encontrar en los silencios todo lo que te pasó, hija mía. Por ti
despertaba todo los días, sintiéndome morir cada vez que recordaba que estabas
lejos por culpa mía, sólo por culpa mía, hija mía.
Necesito hablar contigo cuanto antes, Agnes,
hija mía. Tengo que contarte todo lo que pasó. Intentaré hacerlo ahora en esta
carta que te escribo llena de nervios, con las manos temblorosas, temblando de
los pies a la cabeza, temblando porque no sé cómo explicarte todo esto, cómo
conseguir que entiendas todo lo que sentí entonces. Sé que no me merezco
perdón, que me merezco que me desprecies siempre, y saber que no me guardas
rencor cuando me lo merezco tanto... No sé cómo agradecerte que seas tan buena
conmigo, que me des otra oportunidad para demostrarte que te quiero, que siempre
te quise, hija mía, y lo que más deseaba en el mundo era que tú fueses feliz y
que tuvieses un futuro digno de lo que tú eres. Sé y siempre supe que el
vínculo que tenías con Galicia era inquebrantable, pero también sabía que en
nuestra aldeíña tú no podrías ser libre nunca. Pero ahora sé que me equivoqué
muchísimo, como jamás tendría que hacerlo una madre. No sé cómo pedirte perdón
sin sentir vergüenza. No puedo mirarte a los ojos, Agnes, pero lo que más deseo
es poder hablar contigo una vez más.
Yo te juro que quería lo mejor para ti, que
sólo quería que estuvieses bien. Desde el último verano que viviste conmigo, tú
no estuviste bien nunca. Yo veía mucha tristeza en tus ojos y yo no podía
soportar que siempre estuvieses llorando por las noches. Yo te oía, oía tus
silenciosos sollozos, sabía que escondías tus lágrimas tras tus manos, que,
cuando llegaba el amanecer, tú salías de casa porque no querías que yo
descubriese que estabas tan deshecha de dolor, y yo sólo pensaba que tenía que
alejarte de nuestra aldea para que esa tristeza desapareciese. Yo pensaba que
te pasó algo que nadie podría saber nunca, que viviste un instante horrible
cuyo recuerdo estaba matándote, pero me equivoqué mucho. Tal vez yo pensase
todo eso para convencerme de que lo mejor que podía hacer era alejarte de
nuestro mundo. No sé por qué fui tan tonta, pero te juro que nunca actué guiada
por la maldad ni por ninguna mala intención, Agnes, te lo digo con toda la
sinceridad que cabe en mi alma. Hablaba yo con las vecinas y ellas me
convencieron de que tenías que marcharte, que tú merecías estudiar fuera, en
una escuela que fuese especial y en la que podrían entenderte, pero yo sabía
que, si te ibas fuera, no irías a ninguna escuela, sino a algún lugar en el que
pudiesen curarte esa tristeza que estaba deshaciéndote el alma. Pero nadie supo
al principio la verdad de lo que pasó. Sí es cierto que alguna vecina me dijo
muchas veces que tú estabas enferma, que esa tristeza que tenías en la mirada y
en todos tus ademanes no era normal, que tú estabas desapareciendo, y ésas
fueron las palabras que al final me convencieron de que no podía enviarte a
estudiar fuera porque no serías capaz de afrontar un cambio tan importante;
pero en realidad a todas las vecinas les dije que irías a estudiar fuera. Yo
busqué información, preguntando en Ourense, sobre el mejor hospital que hubiese
en Barcelona. Podría haber escogido Madrid, pero yo pensaba que en Cataluña
estaban acostumbrados a que la gente no hablase castellano. Pensaban que
podrían comprender mejor que tú hablases otra lengua. Yo sólo quería que esa
tristeza que tenías en el corazón desapareciese, Agnes, sólo quería eso. Llamé
al hospital que me recomendaron y allí me dijeron que tenían un servicio muy
bueno, que te cuidarían mucho y que incluso podrías estudiar para que no
perdieses tu futuro mientras te hacían tratamientos para sanarte. Me dijeron
que cuidaban muy bien a los enfermos, que allí no te faltaría nada, que podrías
estar tranquila y, cuando estuvieses bien, podrías salir con un título que te
permitiría estudiar donde quisieses. Eso fue lo que me dijeron. Yo también les
dije que no tenía dinero para pagar tu estancia allí, pero me dijeron que no me
preocupase por eso, que ese hospital funcionaba con donaciones de la gente y
que no tendría que preocuparme por nada. Incluso me dijeron que todos los días
podría hablar contigo y que nunca perderíamos el contacto, aunque yo sabía
perfectamente que tú no querrías saber nada más de mí en cuanto supieses lo que
iba a pasarte. Yo estaba convencida de que allí podrías curarte, de que dentro
de unos poquiños años podrías volver a nuestra tierra dispuesta a estudiar en
Ourense o en Santiago. Por eso no le tenía miedo al futuro. Por eso estaba
segura de que todo iría bien, porque allí en Barcelona supieron tranquilizarme
muy bien, de verdad.
Pero, cuando te fuiste en el coche de mi
hermano, de tu tío Damián, algo me dijo que no volvería a verte nunca más, que aquélla
era la última vez que oiría tu voz. Aquella mañana en la que discutimos así, en
la que me pediste que no te alejase de Galicia, yo estuve a punto de cambiar de
idea, pero veía en tus ojos tanta desesperación que no podía dudar. Tú no
estabas bien. Estabas demasiado triste, Agnes, y esa tristeza no era buena.
Alguien tenía que ayudarte y no podía ser yo, tampoco podía ser nuestra tierra.
Eso era lo que yo creía, hija mía. Ahora, claro, no lo pienso, claro que no.
Ahora sé que estuve muy equivocada, pero ya no se pueden remediar esos errores
tan horribles.
Al día siguiente de tu partida, llamé al
hospital donde pensaba que estarías. El mundo se me cayó encima cuando me
dijeron que allí no tenían a ninguna paciente que se llamase Agnes Ribeira, que
no había llegado nadie por la noche y que tampoco esperaban a nadie. Yo le
expliqué a la mujer que me atendía que yo había hablado con el director del
centro y ella me dijo que eso no era posible, que lo más seguro era que hubiese
hablado con ella o, como mucho, con algún enfermero o médico, no con el
director, que el director no se ocupaba de esas cosas. Yo intenté explicarle
cómo era la voz de la persona que había hablado conmigo, pero enseguida me di
cuenta de que ella no estaba dispuesta a colaborar conmigo y que en realidad mi
situación le importaba un carallo.
Ni siquiera cambió su actitud fría cuando
empecé a llorar, aunque intenté que ella no oyese mis lágrimas. Me preguntó si
tenía alguna pregunta más que hacer y, cuando dije que no con un hilo de voz,
ella cortó la llamada.
Pero yo no me quería dar por vencida y todos
los días llamé, pidiendo que, por favor, alguien buscase al médico que había
hablado conmigo. La mujer, la cuarta vez que llamé, me dijo que miraría de
hacer algo, pero que no podía asegurarme nada, que me llamaría cuando supiese
alguna cosa, pero su llamada no llegó nunca. Incluso le pregunté si conocía
otros hospitales en Barcelona y me dijo que no, que ése era el único y que ni
siquiera estaba en Barcelona, sino en otra ciudad que quedaba lejos de
Barcelona. Yo estaba muy confusa, pues eso no era lo que me dijeron cuando
hablé con ellos por primera vez, pero entonces no hablé con esa mujer que no
estaba dispuesta a ayudarme; algo que yo no entendía porque, si yo estuviese en
su misma situación, habría removido cielo y tierra para encontrar a la hija de
una madre que estaba desesperada por hallarla y saber de ella. No entendía por
qué era tan fría, por qué ni tan siquiera se compadeció de mí cuando le
expliqué que tú viajaste a Barcelona en un tren el día anterior, en un viaje
muy duro y largo que seguramente no habías sido capaz de soportar, y a esa mujer
parecía que sólo estuviese diciéndole que fui a recoger patatas.
Nunca podré olvidar esos momentos. Desde que te
fuiste, no pude dormir bien nunca. Todos los días me preguntaba dónde estabas.
Incluso busqué el número de otros hospitales, pero no encontraba nada. Tu tío
Damián también intentó ayudarme, pero no había rastro de nada por ninguna
parte. Ese hospital en el que supuestamente tú estabas o tenías que estar era
el único que encontrábamos. Estuve buscándote durante semanas, Agnes. Incluso
decidí viajar yo a Barcelona para intentar encontrarte, pero enseguida me
preguntaba a dónde iría yo, a dónde iría por un mundo que no conocía, si ni
siquiera me sentía capaz de salir de Galicia ni tampoco me gustaban las grandes
ciudades como Coruña, por ejemplo. No me sentía capaz de echarme a un mundo tan
grande y tan lleno de gente que no querría ayudarme, pero eras mi hija y
estabas en un lugar que yo no conocía, estabas perdida, y eso para mí era más
fuerte que mis miedos. Así que, cuando ya hacía un mes desde la mañana en la
que te fuiste, le pedí a Damián que me llevase a la estación de Ourense y desde
allí cogí un tren que me llevó a Barcelona en casi veinte horas. Fue un viaje
infinito. Estaba muy nerviosa porque ni tan siquiera sabía dónde tenía que ir,
pero quería luchar por ti, quería encontrarte y llevarte de nuevo a nuestra
tierra. Sabía que tú no estabas bien, pero tampoco sabía por qué estaba tan
segura de ello.
Cuando llegué a Barcelona, a una estación
enorme que nada tenía que ver con la de Ourense, no hice más que preguntar y
preguntar. La gente me indicaba cosas que yo no entendía, que cogiese trenes y
autobuses que me llevarían a los lugares por los que preguntaba, pero tenía la
sensación de que estaba perdida en un mundo que acabaría por matarme. Además,
estaba toda la ciudad llena de obras. Incluso cogí taxis, pero tampoco tenía
tanto dinero para gastármelo en taxis. Enseguida me di cuenta de que no podría
hacer nada, allí, tan soliña. Me costó mucho encontrar un lugar en el que
dormir. Los recuerdos que tengo de esos días son confusos y están enredados. No
sé distinguir entre uno y otro porque son para mí como una pesadilla. Lo que
recuerdo es que, al fin, al día siguiente de mi llegada, pude encontrar el
hospital donde yo pensaba que tú estabas, donde me juraron que te llevarían.
Recuerdo que sentí un escalofrío de horror y tristeza cuando entré allí y tuve
que preguntar por ti en un lugar que nada tenía que ver con nuestra aldea, con
nuestros bosques. Supe enseguida que, si permanecías allí un día más, morirías
de desesperación y de morriña.
Pero tú no estabas allí, no estabas.
Preguntaron a todos los médicos y enfermeros por ti, pero nadie te conocía,
nadie te había visto nunca. ¿Dónde estabas, hija mía? Incluso pregunté si
sabían si había pasado alguna cosa con el tren que venía desde Galicia hacía un
mes, pero nadie sabía decirme algo así. Incluso se reían de mí cuando oían lo
mal que hablaba el castellano, cuando intentaba expresarme con claridad, pero
nadie quería entenderme.
Sólo encontré compasión en una enfermera que se
percató enseguida de lo triste y deshecha que yo estaba. Ella fue la única que
me dio una lista de todos los hospitales que había cerca de Barcelona. Yo, casi
sin fuerzas, fui recorriendo la ciudad, preguntando por ti en todos ellos,
incluso en ésos en los que había una planta de psiquiatría, pero no estabas en
ninguna parte. Era como si la tierra te hubiese devorado.
Volví a Galicia al cabo de una semaniña. Volví
sintiendo que había perdido mi alma, que yo misma había sido quien había
destrozado mi propia vida. Recuerdo que no dejé de llorar en el tren que me llevaba
de vuelta. Ese viaje que yo imaginé compartido contigo, pidiéndote perdón, fue
mucho más horrible que el viaje de ida, porque al menos en el viaje de ida
tenía la esperanza de que tú regresarías conmigo. La soledad que me acompañaba
era tan fría, tan punzante... Lo peor era que no sabía dónde estabas, que no
había podido descubrir dónde estabas. Me sentía tan fracasada y tan mal que
incluso pensé en que quería morir, que no quería seguir viviendo si tenía que
soportar tu ausencia.
Cuando llegué al fin a nuestra aldea, entonces
noté que todo estaba vacío sin ti, que no había nada donde antes estuvo todo lo
que era nuestra vida. Las vecinas se quedaron asombradas cuando les conté la
verdad, cuando les confesé que no sabía dónde ni cómo estabas y que
posiblemente no podría saberlo nunca.
A partir de entonces, Agnes, caí en una
tristeza que nadie pudo quebrar jamás. Nunca más volví a sonreír igual. Y desde
entonces vivo una vida oscurecida que nunca se convierte en amanecer. Te echo
tanto en falta que muchas veces no puedo respirar.
Las vecinas me animaban a que hablase con la
policía, pero yo no me sentía capaz de contarle lo que había hecho contigo.
Sabía que había actuado guiada por el miedo a que estuvieses enferma y no por
la realidad. El paso del tiempo me hizo entender que me había equivocado
contigo, que tú no estabas enferma. Lo único que te pasaba era que te habías
enterado de que te alejaría de Galicia y era eso lo que te dolía, era eso lo
que tan triste te hacía sentir; pero lo entendí demasiado tarde, cuando ya era
tarde para pedir perdón, para encontrarte.
Lo que nunca pude entender es por qué nadie me
decía dónde estabas, por qué no pude dar contigo, por qué fue tan imposible tener
otra oportunidad para demostrarte que aún te quería mucho, que estaba muy
arrepentida por lo que hice. Supe, enseguida, que tú formabas parte de la
tierra como cualquiera de los árboles que vivían en nuestro bosque, como
cualquier gota de agua de nuestro río, y que alejarte de todo fue como
arrancarle a la tierra un gran pedazo de sí misma.
Por favor, Agnes, perdóname. Sé que no tengo
derecho a que me perdones, pero preciso de tu perdón para saber que al menos mi
vida tuvo sentido. Sé que lo tiene porque al menos tú naciste. Agnes, yo cambié
tanto desde entonces... Ya no volví a ser la misma para nadie y sé que a ti
también te pasó, y todo eso por culpa mía, sólo por culpa mía. Nunca podré
perdonármelo, Agnes, jamás, pero al menos quiero saber qué te ocurrió, dónde
estuviste todo este tiempo.
Yo ya estoy viejiña, Agnes, y preciso de ti
para saber que mi vida sigue teniendo sentido, hija mía. Por favor, llámame en
cuanto puedas. Yo estaré siempre pendiente del teléfono, preparada para
escuchar todo lo que me quieras contar. Por supuesto que seguimos teniendo el
mismo número de teléfono. Nunca lo cambié precisamente porque siempre tuve la
esperanza de que llamases, de que algún día sonase y que, en ese auricular, yo oyese:
«hola, naiciña mía, estoy bien.»
Hija mía, yo siempre ansié saber dónde estabas,
dónde vivías, pues siempre deseé pedirte que volvieses junto a mí. Sé que
pasaron muchos años desde el maldito día en el que te obligué a marcharte, pero
creo que aún no es demasiado tarde. Por favor, hija, si puedes, si es posible,
vuelve, vuelve, vida mía, vuelve a tu tierra. Tu tierra siempre te esperó,
siempre te esperó nuestra aldeíña, siempre te aguardaron los árboles, la placiña
de nuestra aldea, en la que tú bailaste y cantaste tanto, en la que siempre
fuiste tan feliz. Te aguarda el cielo morriñoso de nuestra tierra, te aguarda
tu habla, tus vecinas. Me imagino que, tan lejos de Galicia, debes sentirte tan
extraña, tan extranjera... Debes echar mucho en falta estar en un lugar en el
que entienden tu lengua, tienes que echar tanto en falta hablar y que te
comprendan que debes sentir tanta tristeza... Aquí aún tienes tu hogar, mas
entiendo que hiciste tu vida en otra parte, en ese lugar al que yo te obligué a
marchar. Pero ya sabes que puedes volver, que tienes tu casiña aquí en esta
aldeíña de Ourense que tanto te extraña, tienes tu cuarto tal como lo dejaste
cuando te fuiste, yo lo limpio para quitarle el polvo y ordeno un poquiño tus
cosas para cuidarlas, para que el tiempo no las estropee, pero sigue todo igual
aguardando el día en el que al fin vuelvas. Aquí sigue todo igual. Tenemos los
mismos robles, tenemos los mismos castaños, aún hacemos la siega, la malla, la
vendimia... todo lo que tú conociste tanto. Tenemos nuestras vegas como si el
tiempo no hubiese pasado por aquí. Y seguimos danzando alrededor de ese árbol
tan antiguo que tanto amamos siempre. Yo deseo con toda mi alma que vuelvas,
hija mía.
¿Qué fue de ti, Agnesiña, vida mía? No te
imaginas lo feliz que me siento por poder hablar contigo. Esto es un sueño,
alma mía.
Anxos
Yo no me lo pensaba dos veces, hacía las maletas y me marchaba, directamente. Me daría igual todo, necesita regresar de una vez por todas, reencontrase con su madre. Este es el empujón que necesitaba, es imposible que Artemisa se anteponga a que vuelva. Lo tiene que aceptar, es su destino. Necesita cerrar una herida abierta, y este es el momento. De verdad que yo no me lo pensaba, ¡no necesita más motivos! Allí le espera su madre, que queda demostrado en la carta que la quiere y la necesita, y además, tiene su hogar y sus cosas esperándole, incluso las vecinas.
ResponderEliminarLa carta es desgarradora, la pobre lo pasó mal. Tomó una muy mala decisión, impulsada por una idea errónea y catapultando a su hija al mismísimo infierno y lo que es peor, a la más infinita tristeza. Es curioso, creía que estaba enferma, demasiado triste y gracias a su mala decisión, esa tristeza se convirtió en algo crónico que casi le cuesta la vida.Está enferma por esa decisión, antes no lo estaba. Todo esto ya lo sabemos, pero es que es triste que al final saliesen las cosas así. Reconforta saber que la buscó y que se arrepintió. Ella vivió su propio infierno por lo que le hizo y al no saber dónde estaba. Incluso llegó a pensar que estaba muerta. Lo que no entiendo es que no fuese a la policía, pues ellos la habrían buscado sin parar. Sus pasos, al subirse al tren, hablar con los que trabajaban ese día, los testigos, ese doctor del que imagino sabría su nombre, el hospital,...ellos podrían haber averiguado su paradero. Sus miedos le impidieron ver más allá y se encerró en si misma, atormentándose por su error.
Es un punto y a parte, pues esto es importantísimo para Agnes y para el desarrollo de la historia. Espero que se lo cuente pronto a Artemisa, ella merece saber todo esto y yo creo que tendrá que aceptar que tienen que ir a Galicia definitivamente o que la tiene que dejar marchar, aunque sea por un tiempo hasta que ella se puede reunir con Agnes cuando pueda.
Una apasionante continuación y muy revelador. Con este capítulo su madre se gana puntos a favor y ese odio que le tenía desaparece. Es otra perspectiva y es justo lo que necesitábamos. Como siempre, una entrada maravillosa. ¡Me encanta como escribeees!
Por error he leído este capítulo después del posterior, y la verdad es que podría haberse escrito así perfectamente, porque en cierto modo este explica lo que en el otro se menciona. La madre de Agnes se equivocó, qué duda cabe. ¿Qué habría sido de la vida de ambas si no se hubiera marchado entonces? Sin duda se habría ahorrado grandísimos padecimientos pero, ¿quién sabe si habría llegado a conocer a alguien como Artemisa? Tal vez estaría más sola, eso no lo podremos saber. La verdad es que la peripecia de la madre cuando trató de encontrar a Agnes en Barcelona fue morrocotuda, se ve que es una mujer decidida pero sin recursos fuera de su aldea; me hizo gracia eso de que la mandó allí porque estarían acostumbrados a tratar con gente que no hablaba castellano, cuánta inocencia bienintencionada hay en esa idea. En realidad tenía un recurso que no usó, ir a la policía y denunciar la desaparición, al tratarse de una menor sin duda se habrían interesado por el caso, lo que no quiere decir que lo hubieran resuelto, claro, pero en todo caso cuando Gilbert movió papeles ahí se habría descubierto el pastel, en fin, tampoco me extraña que no denunciara nada, cuadra con su personalidad el pensar que cómo iban a ponerse a buscar nada, aparte supongo que tendría un sentimiento de culpa enorme, porque me imagino que el hecho de que una madre piense que ha abandonado nada menos que a su única hija es algo espantoso, extremadamente doloroso.
ResponderEliminarMe gusta mucho cómo se expresa la madre de Agnes, lo delicada que es, y sobre todo cómo le cuenta lo poco que ha cambiado todo en su aldea, porque sin duda le hace una llamada a la que nadie se podría negar. Eso también es curioso, creo que cualquier otra persona, Artemisa misma, habría salido como un cohete hacia cada de su madre, y sin embargo Agnes no, claro que quiere ir, pero ¿qué le ronda en la cabeza? ¿es que quiere irse para no volver? ¿o en el fondo tiene miedo de que el viaje pueda torcerse por algo? Cada persona es un mundo...
Pero de lo que no cabe duda es de que esto lo cambia todo. Y estoy seguro de que será para bien, porque colocar nada menos que a tu madre de nuevo en el sitio que le corresponde dentro de tu vida es algo que no se puede comparar con nada, claro que tendrá que acomodarse con Artemisa y todo lo que se quiera, pero qué bueno poder reinterpretar el pasado, tener la respuesta a esa pregunta que se hizo sin duda tantas veces cuando creyó que había sido abandonada: ¿por qué? Y como finalmente terminó por autoconvencerse de que si había sido expulsada de su vida anterior era porque de algún modo se lo merecía, conocer que en absoluto hubo esa intención creo que puede recolocarla, hacerle salir de ese punto de desprecio y resignación, su madre siempre la ha querido, es solo que no la pudo encontrar antes. Qué alegría, qué carrusel de emociones debe de ser Agnes en cada momento. Me preguntó qué pasará ahora...