Pensaba eu que, cando comezase a estudar para as oposicións,
non tería case tempo para escribir e que podería resistir máis a tentación de
converter en verbas o que vivo e o que sento; pero áchome nunha andaina da miña
vida na que preciso moito exteriorizar o que teño por dentro, o que penso e o
que vou sentindo. Agora mesmo estou escribindo mirando como o ceo tenta chorar.
Chove e despois cala a choiva. Non esperaba que esta fin de semana chovese
porque o clima estaba moi estábel, mesmo ía calor. Xa non prestaba ir con
abrigo, senón con chaquetas finiñas, incluso pola mañá; pero din que a partir do
martes xa cambiarán as temperaturas e virán as que teñen que reinar nesta época
do ano.
Mais non é do clima do que quero falar. Coido que teño
moitísimas cousas máis interesantes que contar. Onte Artemisa foi facer o exame
do CELGA. Segundo me dixo, cre que lle saíu moito mellor do que esperaba. Mesmo
me dixo que sentiu coma se algo a posuíse e que comezou a escribir case sen ter
que pensar moito en como tiña que construír as frases, que lle saía todo coma
se xa o tivese pensado, que si que tivo que revisar moitas veces o que escribiu
en procura de erros, pero que, en xeral, a proba escrita lle foi moito mellor
do que esperaba. Cando lle tocou facer a proba oral, estaba moito máis nerviosa
que cando tiña que facer a escrita; pero que, cando comezou a falar, foi coma
se levase toda a vida falando galego. Confesoume que nin ela mesma podía crer
que lle estivese saíndo así. Si que notou que estivo a piques de trabucarse en
varias ocasións, pero o mellor de todo foi que soubo rectificar a tempo. Non
sei se foi por iso; pero, antes de entrar no instituto onde facían as probas (o
Antonio Fraguas de Fontiñas), eu collina das mans e, namentres llas apertaba,
díxenlle que todo ía saír moi ben, que, antes de escribir ou de falar, pensase
moi ben en todo o que aprendera comigo e que confiase nela, que, aínda que non
me puidese ver ao seu carón, eu estaría con ela todo o tempo. Mesmo levou unha
pulseiriña que eu sempre levo comigo de cuarzo branco para terme con ela.
Díxome que sentiu moitas veces que de verdade eu si estaba con ela, que notaba
que non estaba soa. E a verdade é que me alegro moitísimo por ela, alégrome de
verdade.
Namentres ela facía as probas, eu paseei por Santiago,
estiven vendo tendas e tamén estiven na catedral un anaquiño, pero sobre todo
estiven paseando pola cidade e pola súa contorna, moi tranquilamente. Cando
remataron as probas, xa volvemos a Ourense e despois quedamos co meu tío
Damián, que nos veu buscar para levarnos á aldeíña. Na aldeíña estivemos ata hoxe
pola tarde, que chegamos á nosa casa contra as seis da tarde, cando case xa non
quedaba luz no ceo. Foi unha fin de semana moi tranquila. Na aldeíña case non
había xente porque a meirande parte da xente que vén á aldeíña para celebrar as
festas máis importantes xa non adoita vir na época de invernía. Din que a
aldeíña acostuma a estar moi senlleira no inverno e iso, non sei por que, faime
sentir moi nostálxica e á vez gústame.
Tamén quería falar de que hoxe me sinto moi melancólica.
Non sei que me pasa. Hoxe pola tarde, despois de xantar, Artemisa e máis eu
fomos ao bosque e estivemos ata case as cinco da tarde. Foi un momento moi
bonito. Leveina a ese recuncho do bosque onde eu pasei tantas horas cando era
cativa e adolescente, ese recuncho no que me agochaba de todo cando me sentía
tristeiriña ou cando non quería falar con ninguén, ese recuncho que me protexeu
tanto a derradeira mañá que vivín na miña aldeíña antes de que me separasen da
miña terra, ese recuncho que aprecio tanto, pero hoxe sentín cousas que non
sentira antes. Si é certo que vivín momentos moi intensos eilí, como esa noite
na que me veu buscar Lúa porque estiven desaparecida durante moitas horas e na
que permanecín mergullada nun estado que nin era sono nin vixilia; mais hoxe
pola tarde, cando Artemisa e máis eu estivemos eilí namentres morrían as
derradeiras raiolas deste día, empecei a pensar moito en como era a nosa vida e
mesmo pensei en cousas nas que antes non pensara. Incluso entendín cousas que
eu cría que xa non me preguntaría. Os primeiros momentos que vivín con Artemisa
foron moi románticos. Estivemos dicíndonos cousiñas moi bonitas namentres nos
amosábamos canto nos queremos, namentres nos abrazabamos e nos bicabamos con
todo o amor que sentimos e a paixón que nos domea cando estamos xuntas; pero,
despois, comezamos a falar de todo e eu acabei facéndolle unhas preguntas que
mesmo a min me facían dano. Empecei a pensar na miña vida, no meu pasado. Non
sei se sería o silencio que nos rodeaba ou o fermosa que estaba a natureza o
que me empurraba a pensar tanto. Había tempo que non pensaba tanto. Non sei
como explicar como cheguei a preguntarlle a Artemisa se de verdade ela cría que
eu me curara definitivamente. Artemisa díxome que si, que non dubidaba de que
eu xa estaba ben, que unha proba de que xa estaba ben era o xeito como
enfrontara a morte de Lúa, que ese mesmo feito me tería esnaquizado a ialma
moito máis noutro momento da miña doenza. Todo isto preguntábamo porque onte
pola noite Artemisa me preguntou se cría que eu volvería enfermar se vivía
lonxe de Galicia outra vez e eu díxenlle que si, pero, como era tan tarde, non
lle dei moita importancia á resposta que pronunciara; pero hoxe si que lla dei.
Deilla porque me puxen a pensar que, talvez, estar eiquí en Ourense non me
curou como todos cren, senón que simplemente fai que estea lonxe da miña
enfermidade. Seica nunca me curarei de verdade, seica sempre estarei doente e a
única maneira de manter estábel a miña ialma é vivindo en Galicia; pero que
estea estábel eu non quere dicir que estea sa. Cando lle dixen todo isto a
Artemisa, ela contradiume e confesoume que ela si cría que eu estaba curada,
que era normal que, de cando en vez, tivese algúns momentos malos, pero que ter
ganas de chorar ou estar desanimadiña non significa estar doente; pero eu non
estou tan segura de que teña razón. Pregunteille que podería facer se voltaban
as crises, se de súpeto sentía que outra vez me fallaban os azos precisos para
vivir. Ela díxome que, se non esperaba as crises, estas nunca chegarían. Mais,
cando se decatou de que as súas palabras non me acougaban, daquela invitoume a
que desafogase o que sentía e o que pensaba. Axiña notou que eu precisaba
falar, que non estaba ben, que, sen intuílo, xurdira por dentro de min unha
morea de pensamentos que me estaban facendo dano.
Entón eu comecei a dicirlle que tiña medo porque a morte
de Lúa me fixo máis dano do que pensaba, xa non tanto porque ela e máis eu
fósemos parella (porque Artemisa sabe moi ben que eu acabaría deixando a Lúa
para volver con ela), senón porque era un ser querido, que, por moito que ela
pretendese que a súa morte non me detivese, a miña vida tremeu moito cando ela
desapareceu e marchou para sempre, que, aínda que eu fose feliz, cando pensaba
en Lúa sentía que algo fallaba, que se me crebaba o corazón e que non podía
evitar que a súa morte me rachase a ialma. Artemisa díxome que iso era
totalmente normal, pero entón tamén lle dixen que a morte de Lúa me fixera
pensar en como me doería a morte da miña nai cando esta ocorrese, que o que máis
me doería non sería só que a miña nai marchase para sempre, senón o feito de
non poder compartir con ela todo o tempo que nos pertencía. Tamén lle preguntei
se cría que eu estaba destinada a enfermar ou se o que me puxo doente foi a
vida e todo o que vivira. Ela díxome que estaba segura de que eu nunca fun unha
persoa doente, que o que me enfermou foron as estarrecedoras experiencias que
tiven que vivir e como me trataron no hospital e na mesma vida, que ela cría
que, se nunca me tivesen arrincado dos brazos da miña terra, eu non estaría
enferma, que moitas persoas sofren cousas moi fortes que lles esnaquizan a
ialma para sempre e non se poden desfacer desas feridas por moi felices que
despois poidan ser. Ao ouvir as palabras que me dixo Artemisa, non puiden
evitar preguntarlle:
—
Pois que inxusto, non si? Que inxusto todo.
E non puiden seguir aturando as intensísimas ganas de
chorar que levaba sentindo dende había tempo. Ao verme chorar e ao ouvir como
pronunciara esa pregunta, a Artemisa tamén se lle encheron os ollos de bágoas.
Abrazoume moi agarimosamente invitándome a chorar namentres me acaroaba os
cabelos e me permitía chorar, no medio das árbores, protexidas polas súas
espidas pólas. O vento zoaba abaneando as baleiras pólas e ao lonxe ouvíase o
Miño silandeiramente, movéndose silandeiramente entre as rocas. Canta soidade e
que protexida me sentía, sentíame protexida porque estaba na miña terra, entre
os brazos da muller que máis amo do mundo, estaba protexida pola vida porque á
fin, aínda que poida vivir momentos tan morriñentos, podo recoñecer que me dá a
felicidade que me fallou durante anos; pero si é certo que nunca deixarei de
ser unha persoa moi sensíbel e que, de cando en vez, precisarei chorar, chorar
moito, coma se me tivese que limpar a ialma, porque a min me afectan moito as
cousas e, malia que pareza que sorrío con moita facilidade e que teño a ialma
chea de luz e dunha enerxía bonita, tamén se me creba axiña o corazón. Calquera
feito, por moi pequerrechiño que sexa, pode facerme sentir unha aguilloada de
dor que só desaparece chorando. A tensión da rutina tamén se me amorea na
ialma, o trato coa xente, sempre pendente de pronunciar as mellores palabras o
mellor que podo e sobre todo aturar que algunhas persoas non te saiban tratar
como mereces fai que de súpeto sinta que preciso chorar e agocharme do mundo
enteiro. Mais tamén é certo que me desacouga non estar segura de se de verdade
me curei ou simplemente a miña enfermidade me deu unha tregua que se pode
esvaecer cando menos o espere. Non me quero volver sentir tan mal como me
sentín en tantos momentos da miña vida. Artemisa díxome hoxe, cando lle
preguntei se cría que era xusto que a miña propia vida me puxese doente, que
non pagaba a pena laiarse por algo que xa non ten remedio, que o que importaba
era que agora estamos xuntas, vivindo xuntas en Ourense, e que iso non ía
cambiar nunca; mais eu díxenlle que o que me gustaría era non ter vivido tanta
dor, que non imaxinaba cantos recordos horríbeis gardo na miña memoria, canto
sufrimento me podería ter evitado se nunca me tivese enfermado. Ela díxome que
seica, se nunca me arrincasen de Galicia, ela e máis eu nunca nos teriamos
coñecido; pero axiña lle dixen que si nos coñeceriamos, noutro lugar e doutro
xeito, pero a vida si faría que nos reencontrásemos porque o noso destino foi
sempre estar eternamente xuntas. Ela non
dixo nada máis, pero sei que as miñas palabras a convenceron de que eu tiña
razón. É certo que non serve de nada que agora me laie por todo o que vivín,
pero si penso que foi inxusto que me puxese tan doentiña e que non me poida
desfacer nunca desa doenza tan horríbel que me pode esnaquizar de súpeto sen
que ninguén o poida evitar. E sobre todo o que máis me desacouga é que me poida
pasar en Galicia, pois eu sempre crin que eiquí estaría a salvo desa
enfermidade.
Mais o que teño que facer é sempre recoñecer o que sinto
e non agochar as miñas emocións porque é silenciándoas como máis fortes se fan
e como máis nos prexudicamos a nós mesmos.
E coido que xa vou deixar de escribir. Malia todo o que
contei, teño que recoñecer que me sinto moi tranquila eiquí e moi feliz. Coido
que desanimarnos eisí de cando en vez fainos máis humanos.
Domingo, 18 de noviembre de 2018
Pensaba yo que, cuando comenzase a estudiar para las oposiciones, no
tendría casi tiempo para escribir y que podría resistir más la tentación de
convertir en palabras lo que vivo y lo que siento; pero me hallo en una etapa
de mi vida en la que necesito mucho exteriorizar lo que tengo por dentro, lo
que pienso y lo que voy sintiendo. Ahora mismo estoy escribiendo mirando cómo
el cielo intenta llorar. Llueve y después calla la lluvia. No esperaba que este
fin de semana lloviese porque el clima estaba muy estable, incluso hacía calor.
Ya no apetecía ir con abrigo, sino con chaquetas finiñas, incluso por la
mañana, pero dicen que a partir del martes ya cambiarán las temperaturas y
vendrán las que tienen que reinar en esta época del año.
Mas no es del clima de lo que quiero hablar. Creo que tengo muchísimas
cosas más interesantes que contar. Ayer Artemisa fue a hacer el examen del
CELGA. Según me dijo, cree que le salió mucho mejor de lo que esperaba. Incluso
me dijo que sintió como si algo la poseyese y que comenzó a escribir casi sin
tener que pensar mucho en cómo tenía que construir las frases, que le salía
todo como si ya lo tuviese pensado, que sí que tuvo que revisar muchas veces lo
que escribió en busca de errores, pero que, en general, la prueba escrita le
fue mucho mejor de lo que esperaba. Cuando le tocó hacer la prueba oral, estaba
mucho más nerviosa que cuando tenía que hacer la escrita; pero que, cuando
comenzó a hablar, fue como si llevase toda la vida hablando gallego. Me confesó
que ni ella misma podía creerse que estuviese saliéndole así. Sí que notó que
estuvo a punto de equivocarse en varias ocasiones, pero lo mejor de todo fue
que supo rectificar a tiempo. No sé si fue por eso; pero, antes de entrar en el
instituto donde hacían las pruebas (el Antonio Fraguas de Fontiñas), yo la cogí
de las manos y, mientras se las presionaba, le dije que todo iba a salir muy
bien, que, antes de escribir o de hablar, pensase muy bien en todo lo que había
aprendido conmigo y que confiase en ella, que, aunque no pudiese verme a su
lado, yo estaría con ella todo el tiempo. Incluso llevó una pulseriña que yo
siempre llevo conmigo de cuarzo blanco para tenerme con ella. Me ha dicho que
sintió muchas veces que de verdad yo sí estaba con ella, que notaba que no
estaba sola. Y la verdad es que me alegro muchísimo por ella, me alegro de
verdad.
Mientras ella hacía las pruebas, yo paseé por Santiago, estuve viendo
tiendas y también estuve en la catedral un ratiño, pero sobre todo estuve
paseando por la ciudad y por su entorno, muy tranquilamente. Cuando acabaron
las pruebas, ya volvimos a Ourense y después quedamos con mi tío Damián, que
vino a buscarnos para llevarnos a la aldeíña. En la aldeíña estuvimos hasta hoy
por la tarde, que hemos llegado a nuestra casa hacia las seis de la tarde,
cuando casi ya no quedaba luz en el cielo. Ha sido un fin de semana muy
tranquilo. En la aldeíña casi no había gente porque la mayor parte de la gente
que viene a la aldeíña para celebrar las fiestas más importantes ya no habitúa
a venir en invierno. Dicen que la aldeíña acostumbra a estar muy solitaria en
invierno y eso, no sé por qué, me hace sentir muy nostálgica y a la vez me
gusta.
También quería hablar de que hoy me siento muy melancólica. No sé qué me
pasa. Hoy por la tarde, después de comer, Artemisa y yo fuimos al bosque y
estuvimos hasta casi las cinco de la tarde. Fue un momento muy bonito. La llevé
a ese rincón del bosque donde yo pasé tantas horas cuando era niña y adolescente,
ese rincón en el que me escondía de todo cuando me sentía tristiña o cuando no
quería hablar con nadie, ese rincón que me protegió tanto la última mañana que
viví en mi aldeíña antes de que me separasen de mi tierra, ese rincón que
aprecio tanto, pero hoy sentí cosas que no había sentido antes. Sí es cierto
que viví momentos muy intensos allí, como esa noche en la que me vino a buscar
Lúa porque estuve desaparecida durante muchas horas y en la que permanecí
sumergida en un estado que ni era sueño ni vigilia; mas hoy por la tarde,
cuando Artemisa y yo estuvimos allí mientras morían los últimos rayos de este
día, comencé a pensar mucho en cómo era nuestra vida e incluso pensé en cosas
en las que antes no había pensado. Incluso entendí cosas que yo creía que ya no
me preguntaría. Los primeros momentos que viví con Artemisa fueron muy
románticos. Estuvimos diciéndonos cosiñas muy bonitas mientras nos
demostrábamos cuánto nos queremos, mientras nos abrazábamos y nos besábamos con
todo el amor que sentimos y la pasión que nos domina cuando estamos juntas;
pero, después, comenzamos a hablar de todo y yo acabé haciéndole unas preguntas
que incluso a mí me hacían daño. Empecé a pensar en mi vida, en mi pasado. No
sé si sería el silencio que nos rodeaba o lo hermosa que estaba la naturaleza
lo que me impulsaba a pensar tanto. Hacía tiempo que no pensaba tanto. No sé
cómo explicar cómo llegué a preguntarle a Artemisa si de verdad ella creía que
yo me había curado definitivamente. Artemisa me dijo que sí, que no dudaba de
que yo ya estaba bien, que una prueba de que ya estaba bien era el modo cómo
había afrontado la muerte de Lúa, que ese mismo hecho me habría destrozado el
alma mucho más en otro momento de mi enfermedad. todo esto me lo preguntaba
porque ayer por la noche Artemisa me preguntó si creía que yo volvería a
enfermar si vivía lejos de Galicia otra vez y yo le dije que sí, pero, como era
tan tarde, no le di mucha importancia a la respuesta que había pronunciado;
pero hoy sí que se la di. Se la di porque me puse a pensar en que, tal vez,
estar aquí en Ourense no me curó como todos creen, sino que simplemente hace
que esté lejos de mi enfermedad. Quizás nunca me curaré de verdad, quizás
siempre estaré enferma y la única manera de mantener estable mi alma es
viviendo en Galicia; pero que esté estable yo no quiere decir que esté sana.
Cuando le dije todo esto a Artemisa, ella me contradijo y me confesó que ella
sí creía que yo estaba curada, que era normal que, de vez en cuando, tuviese
algunos momentos malos, pero que tener ganas de llorar o estar desanimadiña no
significa estar enferma; pero yo no estoy tan segura de que tenga razón. Le
pregunté qué podría hacer si volvían las crisis, si de súbito sentía que otra
vez me faltaban las fuerzas necesarias para vivir. Ella me dijo que, si no
esperaba las crisis, éstas nunca llegarían. Mas, cuando se percató de que sus
palabras no me sosegaban, entonces me invitó a que desahogase lo que sentía y
lo que pensaba. Enseguida notó que yo necesitaba hablar, que no estaba bien,
que, sin intuirlo, había surgido por dentro de mí un montón de pensamientos que
estaban haciéndome daño.
Entonces yo comencé a decirle que tenía miedo porque la muerte de Lúa me
hizo mucho más daño de lo que pensaba, ya no tanto porque ella y yo fuésemos
pareja (porque Artemisa sabe muy bien que yo acabaría dejando a Lúa para volver
con ella), sino porque era un ser querido, porque, por mucho que ella
pretendiese que su muerte no me detuviese, mi vida tembló mucho cuando ella
desapareció y se marchó para siempre, porque, aunque yo fuese feliz, cuando
pensaba en Lúa sentía que algo faltaba, que se me quebraba el corazón y no
podía evitar que su muerte me rasgase el alma. Artemisa me dijo que eso era
totalmente normal, pero entonces también le dije que la muerte de Lúa me había
hecho pensar en cómo me dolería la muerte de mi madre cuando ésta ocurriese,
que lo que más me dolería no sería sólo que mi madre se marchase para siempre,
sino el hecho de no haber podido compartir con ella todo el tiempo que nos pertenecía.
También le pregunté si creía que yo estaba destinada a enfermar o si lo que me
puso enferma fue la vida y todo lo que había vivido. Ella me dijo que estaba
segura de que yo nunca había sido una persona enferma, que lo que me enfermó
fueron las terribles experiencias que tuve que vivir y cómo me trataron en el
hospital y en la misma vida, que ella creía que, si nunca me hubiesen arrancado
de los brazos de mi tierra, yo no estaría enferma, que muchas personas sufren
cosas muy fuertes que les destrozan el alma para siempre y no se pueden
deshacer de esas heridas por muy felices que después puedan ser. Al oír las
palabras que me dijo Artemisa, no pude evitar preguntarle:
—
Pues qué injusto,
¿no? Qué injusto todo.
Y no pude seguir soportando las intensísimas ganas de llorar que llevaba
sintiendo desde hacía tiempo. Al verme llorar y al oír cómo había pronunciado
esa pregunta, a Artemisa también se le llenaron los ojos de lágrimas. Me abrazó
muy cariñosamente invitándome a llorar mientras me acariciaba los cabellos y me
permitía llorar, en medio de los árboles, protegidas por sus desnudas ramas. El
viento soplaba meciendo las vacías ramas y a lo lejos se oía el Miño
silenciosamente, moviéndose quedamente entre las rocas. Cuánta soledad y qué
protegida me sentía, me sentía protegida porque estaba en mi tierra, entre los
brazos de la mujer que más amo del mundo, estaba protegida por la vida porque
al fin, aunque pueda vivir momentos tan morriñosos, puedo reconocer que me da
la felicidad que me ha faltado durante años; pero sí es cierto que nunca dejaré
de ser una persona muy sensible y que, de vez en cuando, necesitaré llorar,
llorar mucho, como si tuviese que limpiarme el alma, porque a mí me afectan
mucho las cosas y, aunque parezca que sonrío con mucha facilidad y que tengo el
alma llena de luz y de una energía bonita, también se me quiebra enseguida el
corazón. Cualquier hecho, por muy pequeniño que sea, puede hacerme sentir una
punzada de dolor que sólo desaparece llorando. La tensión de la rutina también
se me acumula en el alma, el trato con la gente, siempre pendiente de
pronunciar las mejores palabras lo mejor que puedo y sobre todo soportar que
algunas personas no sepan tratarte como te mereces hace que de súbito sienta
que necesito llorar y esconderme del mundo entero. Mas también es cierto que me
desasosiega no estar segura de si de verdad me he curado o simplemente mi
enfermedad me ha dado una tregua que se puede desvanecer cuando menos me lo
espere. No quiero volver a sentirme tan mal como me he sentido en tantos
momentos de mi vida. Artemisa me dijo hoy, cuando le pregunté si creía que era
justo que mi propia vida me pusiese enferma, que no merecía la pena lamentarse
por algo que ya no tiene remedio, que lo que importaba era que ahora estamos
juntas, viviendo juntas en Ourense, y que eso no iba a cambiar nunca; mas yo le
dije que lo que me gustaría era no haber vivido tanto dolor, que no imaginaba
cuántos recuerdos horribles guardo en mi memoria, cuánto sufrimiento podría
haberme evitado si nunca me hubiese enfermado. Ella me dijo que tal vez, si
nunca me hubiesen arrancado de Galicia, ella y yo nunca nos habríamos conocido;
pero enseguida le dije que sí nos habríamos conocido, en otro lugar y de otro
modo, pero la vida sí haría que nos reencontrásemos porque nuestro destino ha
sido siempre estar eternamente juntas. Ella no me dijo nada más, pero sé que
mis palabras la convencieron de que yo tenía razón. Es cierto que no sirve de
nada que ahora me lamente por todo lo que viví; pero sí pienso que fue injusto
que me pusiese tan enfermiña y que no pueda deshacerme nunca de esa enfermedad
tan horrible que puede destrozarme de súbito sin que nadie pueda evitarlo. Y
sobre todo lo que más me desasosiega es que pueda pasarme en Galicia, pues yo
siempre he creído que aquí estaría a salvo de esa enfermedad.
Mas lo que tengo que hacer es siempre reconocer lo que siento y no esconder
mis emociones porque es silenciándolas como más fuertes se hacen y cómo más nos
perjudicamos a nosotros mismos.
Y creo que ya voy a dejar de escribir. A pesar de todo lo que he contado,
tengo que reconocer que me siento muy tranquila aquí y muy feliz. Creo que
desanimarnos así de vez en cuando nos hace más humanos.
Una de las cosas buenas que tiene Agnes es que es sincera, con ella misma y con los demás, y que llora y deja fluir lo que le preocupa o lo que siente en cada momento. Eso es bueno y yo creo que le ayuda a estar bien, incluso a alejarse de su enfermedad, si en realidad sigue ahí. En cierto modo es como un fantasma, que no sabes bien si está o ha desaparecido para siempre. Mis pastillas me ayudan, me alejan de la enfermedad, me salvan y me protegen, en realidad no estoy enfermo, estoy al 100%, pero la enfermedad es un fantasma, que no me ataca, pero está ahí. En cierto modo guarda similitud con su situación. Galicia es como una pastilla. La protege de su enfermedad, le ayuda, le salva. Si se aleja de Galicia, volvería a enfermar, o al menos eso creemos. A lo mejor ya no está enferma y está curada. Yo creo que esto lo averiguaremos en el momento que haga un viaje.
ResponderEliminarEs normal que cada x tiempo nos planteemos muchas cosas y analicemos nuestra vida. Yo creo que suele ocurrir sobretodo en los momentos más felices. Es como que te sientes más capaz de mirar atrás y volver a recordar los momentos más duros de tu vida. Lúa sigue muy presente en su día a día, y yo creo que lo estará para siempre, solo espero que el dolor sea cada vez más llevadero.
¡¡Voy a por otro!!
Me hace gracia cuando Agnes dice que pensaba que al tener que estudiar las oposiciones no iba tener tiempo para nada más, pero es que es así, justamente en esos momentos en que tenemos que dedicarle todo el tiempo del mundo a algo que no es precisamente lo que más nos apetece hacer, nos surge la inspiración para hacer mil y una cosas, es como si cualquier excusa fuera buena para sacarnos de esa tarea que nos espera.
ResponderEliminarArtemisa ha hecho un buen examen, seguro que lo llevaba bien preparado, pero esos pequeños refuerzos que le propone Agnes también funcionan, ¿quién no ha tenido su "bolígrafo de la suerte" o algo similar sin lo cual te sientes perdido a la hora del examen?
También me he identificado con la pareja cuando se van a la aldeiña el fin de semana y luego regresan a casa al caer la tarde, es justamente lo que yo llevo haciendo durante décadas, y a mí me gusta hacer así, es como moverte en dos escenarios, dos pequeños mundos conectados por uno mismo, con un poco de suerte Agnes y Artemisa irán adquiriendo esa costumbre.
Y siguiendo con la comparación, también a mí me resulta mucho más frecuente la evocación del pasado durante los fines de semana en el entorno de mi infancia, como le pasa a Agnes, que rememora a Lúa, a todos los años de sufrimiento en el hospital, y se plantea que su vida fue injusta... ¿realmente lo fue? Sí y no. Sí porque nadie tenía derecho a hacerle pasar por todo ese infierno que nació el día que la sacaron a la fuerza de su aldea, pero también no, porque ese fue el devenir de la vida, y juzgarlo desde la perspectiva de lo justo o injusto no tiene sentido, ¿es justo que un pájaro se coma un gusanito? ¿y que un águila cace a un gazapito? Simplemente, es así. Lo bueno, creo yo, es que todas estas reflexiones ahora son desde la serenidad, la compañía y el amor que le brinda Artemisa, así que no pasan de charlas de café, por así decir. Cada lectura de uno de tus capítulos es siempre una experiencia que enriquece el alma.