A pasada noite tiven un
pesadelo horríbel do que me espertei suando e co corazón latexándome con moita
forza. Artemisa tentoume acougar, pero custoume moito recuperar a calma porque
non me podía quitar da cabeza as imaxes dese soño que me parecía tan real, do
que me parecía que non podía saír por moi esperta que estivese. Mesmo me custou
moitísimo saber cal era a miña realidade, atoparme no mundo e entender que todo
o que vivira fora un horríbel pesadelo. Artemisa conseguiu, á fin, acougarme,
pero aínda penso no que soñei e non dei recuperado de todo o que sufrín nese
pesadelo; un pesadelo no que se mesturaba a realidade coas lembranzas máis
estarrecedoras da miña vida.
Soñei que estaba no
hospital, outra vez, e que Artemisa falaba cunha enfermeira á que lle dicía que
eu non tiña que saber que todo o que eu cría vivir era mentira, que non tiña
que descubrir que eu non estaba vivindo en Ourense e que todo o que eu cría non
era máis que produto da miña imaxinación. Eu, cando escoitaba esas palabras tan
estrañas, quedaba detida, sen saber que pensar, sen saber que dicir; pero de
súpeto reaccionaba e corría deica Artemisa para lle preguntar que quixera dicir
co que acababa de afirmar. Ela ficaba sen saber que dicirme e a enfermeira que
estaba con Artemisa collíame do brazo para me intentar acougar, pero eu non
quería que me tocasen e comezaba a preguntar desesperada se iso que Artemisa dixera
era real, pero ninguén me quería dicir nada. De repente notaba que alguén se
achegaba a min e outra persoa me collía do outro brazo e trataban entre todos de
levarme ao meu cuarto. Eu tentaba resistirme, pero eles eran máis fortes ca
min. Entón aparecía Lúa e me salvaba das mans que me apresaban. Lúa levábame a
unha peza onde puido protexerme pechando a porta tras nosa. Entón explicábame
que eu levaba encerrada no hospital dende había semanas, que me encerraran
cando perdín a razón por última vez, cando voltei de Galicia en maio, cando a
morriña me puxo tan doente e non puideron facer nada por min, que eu sempre
crin que regresara a Galicia en xullo, pero nada diso era certo. Eu escribira
unha morea de palabras coas que daba conta dunha vida que nunca vivira. Mesmo
Lúa me dicía que ela non era real, que estaba falando comigo porque a miña
imaxinación creara a súa imaxe, pero que en verdade estaba fóra da realidade.
Eu non podía entender nada e comezaba a chorar moito, sentindo que afogaba, e
chamaba a Artemisa cada vez máis estarrecida. De súpeto aparecía ante min o
doutor Martín, de quen hai moito tempo que non lembraba. O doutor Martín
empezaba a rir de min, dicíndome que eu sempre estaría tola, que a miña mente
nunca sandaría, que viviría sempre pechada nun hospital. Eu choraba cada vez
con máis tristura e nervios, pero ninguén me acougaba. Estaba pechada nun
cuarto moi pequeno do que non podía saír, no que non había nin unha triste
xanela pola que puidese entrar o ar da noite. Eu comezaba a chamar a Artemisa
con moita forza, sentindo que a desesperación me rachaba a gorxa, pero entón
alguén me poñía unha man na boca para calarme. Unha voz dicíame que eu nunca
podería ser libre, que nunca podería vivir en Galicia, que en realidade todo o
que vivira os últimos meses da miña vida non era real, estaba só na miña
imaxinación, que nin tan sequera eran reais as palabras que Artemisa escribira
no seu diario, que todo iso tamén saíra da miña imaxinación, que o meu maxín
era o único lugar onde de verdade era feliz. Eu só podía dicir: “iso non é
certo, iso non é certo”, pero daquela aparecía Artemisa (non sei de onde saía)
e me abrazaba con moito agarimo, intentando acougarme dicíndome palabras cheas
de amor. Axiña me decataba de que non estabamos soas, de que había máis xente
no cuarto. Estaba Casandra e unha amiga de Casandra coa que nunca me levei ben,
aínda que ningunha das dúas llo comunicou á outra. A amiga de Casandra dicía:
“deberías terlle dito a verdade hai tempo” e Casandra negábao, dicindo que era
mellor manterme enganada antes que esnaquizarme a ialma revelándome cal era a
miña realidade.
A min parecíame que ata
entón vivira nunha vida comprensíbel e real, pero, axiña, cando me decatei de
que todas as persoas que me rodeaban coñecían mellor ca min o que pasara,
sentinme coma se de súpeto caese nun burato escuro e interminábel e que todo o
que eu coñecía se esvaecía coma a brétema na mañá. Fiquei detida e sen mirar a
ningures, deixando que aquela xente fixese comigo o que quixer. Sen podelo
evitar, xuntáronse en min todas as emocións e as sensacións que sentira todas
aquelas ocasións nas que me encerraron no hospital: a impotencia, a sensación
de perder o control da miña vida, a sensación de que de súpeto a miña vida xa
non me pertencía. Sentín moitísimas ganas de chorar, pero contívenme. Non
quería que me visen tan débil, pero sabía que para ninguén eran un misterio os
meus sentimentos. O único que podía facer era preguntarme como era posíbel que
vivise enganada durante tantas semanas. Eu crera que a miña vida en Galicia era
real.
Entón decateime de que
musitaba en voz moi baixiña: “era real, era real”, pero ninguén me escoitaba.
Notei que me arrastraban sen que eu puxese resistencia deica outra estancia escura
e chea de humidade na que se concentraba un inmenso frío que me xeou toda.
Perdín o ronsel da calor do meu corpo. Mirei ao meu redor antes de que me
pechasen nese cuarto e entón vin a Artemisa fitándome con moitísima mágoa. Eu
entón chameina desesperadamente, pedinlle que non me deixase soa, que viñese
comigo, que non quería estar soa. Artemisa, desobedecendo as ordes das enfermeiras
e do doutor Martín, correu deica min e me apertou moi forte contra ela
namentres me dicía que todo iría ben, namentres me dicía que só tería que estar
no hospital durante un tempo, que axiña podería ser libre outra vez; pero eu
non a cría, non quería crer que tería que vivir outra vez eilí, sen liberdade,
sen poder ser eu mesma. Díxenlle a Artemisa entre saloucos que non entendía
nada, que non podía saber cando comezara aquel engano, que precisaba saber cal
fora o derradeiro intre real da miña vida.
—
Deixádeme falar con ela –pediu Artemisa intentando falar
con claridade–. Agora ten unha cordura que despois pode que perda. É agora
cando o poderá entender todo.
Ninguén se opuxo a que
falásemos. Estabamos as dúas sentadas nun chan frío e húmido. Eu podía lembrar
perfectamente que xa me pecharan nese cuarto había moitísimos anos, cando
intentara escapar do hospital aquela noite na que morreron todas as miñas
esperanzas. Quixen compartir con Artemisa aquela lembranza, pero non podía
falar. Caera sobre min un muro de pedra que me esmagallaba.
—
Nunca regresaches a Galicia –comezoume a dicir–. Nunca
lle enviaches ningunha carta á túa nai. En maio, cando voltamos de Galicia,
cando fomos para que puideses presentarte ás probas do CELGA, enfermaches moito.
Estiveches de baixa moitas semanas e, no verán, comezaches a dicir que a túa
nai e máis eu estabades a escribirvos cartas, pero esas cartas non existían.
Despois caíches nunha realidade que ninguén podía compartir contigo. Estabas
fóra de ti todo o día e só dicías que estabas vivindo xa á fin en Galicia. Non
falabas practicamente en todo o día, pero, cando o facías, falabas de cousas
que eu non podía entender. Despois, a miña irmá e máis eu pensamos que, en agosto,
poderiamos ir a Galicia contigo para ver se reaccionabas. Si reaccionaches,
pero non eras ti. Non falabas connosco e tiñamos que vixiarte moito porque
fuxías do noso lado en canto nos despistabamos. Intentamos comunicarnos coa túa
nai, pero ela leva morta moitos anos, Agnes. Lúa... Lúa non existe. Todo está
na túa mente. Si existiu, é certo, porque dela nos falaron algunhas persoas da
túa aldeíña, pero ela e máis ti nunca vos reencontrastes. A principios de
setembro, comezaches a escribir moitísimo, de xeito obsesivo, día e noite, e
xurábasnos que nos contarías a verdade de todo o que pasara eses meses para que
soubésemos que estabamos moi trabucadas ao pensar que ti estabas doente. Entón
comezaches a escribir sobre unha imaxinaria volta a Galicia, sobre un ficticio
reencontro con Lúa... Nós deixamos que escribises porque pensabamos que che
iría moi ben; pero, cando chegou o mes de outubro, démonos de conta de que ti
estabas cada vez peor. Non comías nada, Agnes, e tiñamos que vixiarte moitísimo
porque...
—
Por que? –pregunteille incapaz de seguir aturando todo o
que me contaba.
—
Porque decotío intentabas quitarche a vida. En agosto,
cando estivemos uns días en Ourense, moitas foron as ocasións nas que corriches
deica a ponte Romana de Ourense só querendo botarche ao río. Despois, cando
voltamos a Barcelona, tiven que mudarme a outra casa porque era moi perigoso
que vivísemos nun oitavo. E a miña irmá axudoume moito... pero levas encerrada
eiquí dende hai dous meses polo menos, Agnes. Era imposíbel...
—
Xa abonda, Artemisa. Xa non quero saber nada máis
–interrompina chorando cada vez máis desesperada–. Non sei por que non me
permitiches matarme se a miña vida non ten sentido!
—
Pero podes curarte aínda, Agnes.
—
Eu non... A miña nai morreu? De verdade non está viva?
—
E iso non é o peor...
—
que é o peor?
—
A túa aldea non existe, Agnes. Por sorte, en Toén
atopamos algunhas persoas que viviron na túa aldea, pero arestora xa non vive
ninguén eilí. Hai tempo que... que iso está deserto.
—
Non pode ser... Iso non é certo! Eu estiven eilí! Só
tedes que deixarme saír e amosareivos que aínda existe todo o que eu vivín!
—
síntoo moito, Agnes. Sinto que esteas tan doente.
—
Eu non estou doente!
—
Agnes, has de acougarte...
Non quixen escoitar máis.
Levanteime do chan e comecei a correr aproveitando que a porta do cuarto estaba
aberta. Artemisa foi tras miña, pero eu corría cada vez máis rápido, cada vez
máis rápido polos corredores do hospital, pasando a carón de cuartos pechados,
indo deica unha luz que vía ao final dese andadeiro. Había algo que medrara en
min e que me empurraba a correr e a correr. Só quería fuxir, traspasar esa
realidade, voar lonxe de eilí. Non me importaba que morrese no intento de
fuxir. Eu non quería estar nese lugar nin tampouco na vida que Artemisa me describira.
Quería fuxir de todo, mesmo da morte.
Ouvín que moitas persoas me chamaban, pero eu
ignoreinas e seguín correndo incansábel, cada vez con máis alento. A luz que
vira ao final do corredor facíase cada vez máis grande e de súpeto me envolveu
toda. Artemisa seguíame chamando, pero eu só pensaba en fuxir, en fuxir. Entón
notei que algo me arrastraba pola luz, levándome a algún lugar no que non había
nada; outro burato escuro e infindo como a miña vida. Foi cando comecei a
berrar, a chamar á miña nai, a Lúa, a Artemisa, sobre todo a Artemisa, e cando
sentín que alguén me axitaba o ombreiro queréndome espertar.
Era Artemisa. Artemisa
chamábame con moito agarimo. Decateime axiña de que eu choraba, de que tiña as
meixelas cheas de bágoas e que mesmo tremía. Artemisa tíñame entre os seus
brazos, acougándome. Estaba eu tan confundida que crin que aínda nos atopabamos
no cuarto frío, escuro e húmido no que ela me confesara toda a verdade.
—
Tranquila, cariño. Foi só un pesadelo –dicíame namentres
me acariñaba os cabelos–. Tranquila, Agnesiña.
—
Onde estamos, Artemisa? –pregunteille case sen poder
falar.
—
En Ourense, na nosa casa. Onde imos estar? –riu
agarimosamente.
—
Non estou no hospital, verdade? –pregunteille con
vergonza.
—
No hospital? Que hospital, miña vida?
—
Eu non estou doente...
—
Non, xaora que non. Estás ben, á fin. Que soñaches,
cariño?
—
E a miña nai está viva e a miña aldea aínda existe...
—
Xaora que está viva a túa nai e esta fin de semana
estivemos celebrando Magosto na túa aldea.
—
De verdade? Non me dis todo iso para acougarme, verdade?
—
Non, xaora que non. Agnesiña, que pasa?
—
E Lúa... Lúa...
—
Lúa non está, Agnes. Ela non está connosco.
—
Pero... pero é certo que estamos vivindo ti e máis eu en
Ourense, eiquí...? –tatexei separándome de Artemisa para mirala aos ollos. Ela acendera
a luz da lámpada da mesiña de noite. Mirei a Artemisa aos ollos aínda
sentíndome moi desorientada.
—
Estamos vivindo en Ourense e estaremos eiquí para sempre,
vida miña. Cálmate. Foi só un pesadelo.
—
Un pesadelo horríbel, Artemisa –chorei desafogando toda a
tensión que sentía.
—
Tranquila, cariño.
—
Todo era mentira, nada era real, nunca estiveramos
eiquí...
Tiven que chorar moito
para sentirme acougada. Cando me sentín moito mellor, volvemos durmir, pero non
durmín nada ben. Todo o tempo espertaba lembrando todos os detalles dese
pesadelo tan horríbel que tanto dano me fixo. Hoxe aínda penso nel, malia que a
luz do día brile, aínda que brile a nosa vida, porque a nosa vida brila
moitísimo, tanto que me encandea; mais agora sei que ese pesadelo tan
estarrecedor foi o derradeiro berro que botou a miña doenza antes de
desaparecer. Agora sei que ese pesadelo pechou unha andaina da miña vida para
que outra moito máis brilante e fermosa entrase e puidese converterse no meu
presente. Sei que aínda hai tristura no mundo e que moitas cousas me farán
chorar, pero tamén sei que a doenza desapareceu. Seino porque dende a noite
pasada me sinto distinta, coa mente máis clara. Aínda estou tristeiriña pola
marcha de Lúa, pero confío en que o paso do tempo sande esas feridas que xa
case non sangran. Estar con Artemisa eiquí en Ourense, vivindo a vida que tanto
soñei vivir con ela, faime sentir viva, viva de verdade. É algo tan grande que
me custa moito aceptar que sexa real todo o que vivimos. Seica por iso tivese
ese pesadelo, porque á miña mente aínda lle custa aceptar que todo isto sexa
real. Cústame tanto aceptalo que moitas veces me sorprendo crendo que de súpeto
desaparecerá todo e que de novo me atoparei no hospital, pechada nun cuarto sen
fiestra e sen ar. Non sei por que, pero sinto que agora os recordos de todo o
que vivín nese hospital me fan moito máis dano que nunca, coma se tivesen que
expresarse antes de calar para sempre. Sempre me fixeron moito dano eses
recordos, pero ata agora os mantiven caladiños, sempre loitei contra eles para
que non me esnaquizasen a ialma de xeito continuo, pero agora fixéronse de
súpeto fortes, seica para desaparecer despois de berrar tanto. Este día está
sendo moi estraño precisamente por iso, porque non me podo quitar da mente todo
o que vivín aqueles anos; pero sei que despois deste día todo será moito
mellor. Seino. Igual que a miña ialma me avisa da chegada dalgún acontecemento
horríbel, tamén me pode avisar de que van vir cousas fermosas e marabillosas. E
sei que son cousas marabillosas e fermosas as que imos vivir a partir de agora,
cando a dor marche devagariño. Non obstante, tamén sei que me vén unha época de
estudar moito. O temario das oposicións ten que ser a miña vida e seica por iso
non escribirei tanto a partir de agora. De cando en vez, irei escribindo para
contar como van as cousas, pero xa a miña escrita non será tan seguida. E iso
será moi bo sinal.
Só quero dar as grazas á
vida por facernos vivir todo isto, por ensinarnos a valorar o mellor que temos
e tamén a superar os momentos tristes e duros. Só eses momentos fan posíbel que
a nosa ialma sexa forte e que poidamos sorrir cando a luz da vida o inunda
todo. Só vivindo a tristura podemos rir despois, porque sabemos apreciar os
contrastes da vida. E é con iso co que me quedo, con que cada vez estarei
mellor, con que sinto que xa comezaron a marchar todas esas emocións negativas
que chovían das miñas lembranzas máis tristes e ferintes. E o que máis me
impulsa a vivir é que estou á fin con Artemisa na miña terra, no meu paraíso,
no meu ceo. Agora si podo morrer tranquila. Agora xa non me dá medo morrer
porque me atopo no lugar ao que o meu corpo e a miña ialma pertenceron e
pertencerán para sempre, coa persoa que me completa e á que tamén pertencerei
para sempre.
Traducción:
Martes, 6 de noviembre de 2018
Anoche tuve una pesadilla horrible de la que me
desperté sudando y con el corazón latiéndome con mucha fuerza. Artemisa intentó
sosegarme, pero me costó mucho recuperar la calma porque no podía quitarme de
la cabeza las imágenes de ese sueño que me parecía tan real, del que me parecía
que no podía salir por muy despierta que estuviese. Incluso me costó muchísimo
saber cuál era mi realidad, encontrarme en el mundo y entender que todo lo que
había vivido había sido una horrible pesadilla. Artemisa consiguió, al fin,
serenarme, pero aún pienso en lo que soñé y no me he recuperado de todo lo que
sufrí en esa pesadilla; una pesadilla en la que se mezclaba la realidad con los
recuerdos más espantosos de mi vida.
Soñé que estaba en el hospital, otra vez, y que
Artemisa hablaba con una enfermera a la que le decía que yo no tenía que saber
que todo lo que yo creía haber vivido era mentira, que no tenía que descubrir
que yo no estaba viviendo en Ourense y que todo lo que yo creía no era más que
producto de mi imaginación. Yo, cuando escuchaba esas palabras tan extrañas, me
quedaba detenida, sin saber qué pensar, sin saber qué decir; pero de súbito
reaccionaba y corría hasta Artemisa para preguntarle qué había querido decir
con lo que acababa de afirmar. Ella se quedaba sin saber qué decirme y la
enfermera que estaba con Artemisa me cogía del brazo para intentar sosegarme,
pero yo no quería que me tocasen y comenzaba a preguntar desesperada si eso que
Artemisa había dicho era real, pero nadie quería decirme nada. De repente
notaba que alguien se acercaba a mí y otra persona me cogía del otro brazo y
trataban entre todos de llevarme a mi habitación. Yo intentaba resistirme, pero
ellos eran más fuertes que yo. Entonces aparecía Lúa y me salvaba de las manos
que me apresaban. Lúa me llevaba a un cuarto donde pudo protegerme cerrando la
puerta tras de nosotras. Entonces me explicaba que yo llevaba encerrada en el
hospital desde hacía semanas, que me habían encerrado cuando perdí la razón por
última vez, cuando volví de Galicia en mayo, cuando la morriña me puso tan
enferma y no pudieron hacer nada por mí, que yo siempre creí que había
regresado a Galicia en julio, pero nada de eso era cierto. Yo había escrito una
gran cantidad de palabras con las que daba cuenta de una vida que nunca había
vivido. Incluso Lúa me decía que ella no era real, que estaba hablando conmigo
porque mi imaginación había creado su imagen, pero que en verdad estaba fuera
de la realidad. Yo no podía entender nada y comenzaba a llorar mucho, sintiendo
que me ahogaba, y llamaba a Artemisa cada vez más aterrada. De súbito aparecía
ante mí el doctor Martín, de quien hace mucho tiempo que no me acordaba. El
doctor Martín empezaba a reírse de mí, diciéndome que yo siempre estaría loca,
que mi mente nunca sanaría, que viviría siempre encerrada en un hospital. Yo
lloraba cada vez con más tristeza y nervios, pero nadie me tranquilizaba.
Estaba encerrada en una habitación muy pequeña de la que no podía salir, en la
que no había ni una triste ventana por la que pudiese entrar el aire de la
noche. Yo comenzaba a llamar a Artemisa con mucha fuerza, sintiendo que la
desesperación me rasgaba la garganta, pero entonces alguien me ponía una mano
en la boca para callarme. Una voz me decía que yo nunca podría ser libre, que
nunca podría vivir en Galicia, que en realidad todo lo que había vivido los
últimos meses de mi vida no era real, estaba sólo en mi imaginación, que ni tan
siquiera eran reales las palabras que Artemisa había escrito en su diario, que
todo eso también había salido de mi imaginación, que mi imaginación era el
único lugar donde de verdad era feliz. Yo sólo podía decir: “eso no es cierto,
eso no es cierto”, pero entonces aparecía Artemisa (no sé de dónde salía) y me
abrazaba con mucho cariño, intentando sosegarme diciéndome palabras llenas de
amor. Enseguida me percataba de que no estábamos solas, de que había más gente
en la habitación. Estaba Casandra y una amiga de Casandra con la que nunca me he
llevado bien, aunque ninguna de las dos se lo ha comunicado a la otra. La amiga
de Casandra decía: “deberías haberle dicho la verdad hace tiempo” y Casandra lo
negaba, diciendo que era mejor mantenerme engañada antes que destrozarme el
alma revelándome cuál era mi realidad.
A mí me parecía que hasta entonces había vivido
en una vida comprensible y real, pero, enseguida, cuando me di cuenta de que
todas las personas que me rodeaban conocían mejor que yo lo que había pasado,
me sentí como si de súbito hubiese caído en un agujero oscuro e interminable y
que todo lo que yo conocía se desvanecía como la bruma en la mañana. Permanecí
detenida y sin mirar a ninguna parte, dejando que aquella gente hiciese conmigo
lo que quisiese. Sin poder evitarlo, se unieron en mí todas las emociones y las
sensaciones que había sentido todas aquellas ocasiones en las que me encerraron
en el hospital: la impotencia, la sensación de perder el control de mi vida, la
sensación de que de súbito mi vida ya no me pertenecía. Sentí muchísimas ganas
de llorar, pero me contuve. No quería que me viesen tan débil, pero sabía que
para nadie eran un misterio mis sentimientos. Lo único que podía hacer era
preguntarme cómo era posible que hubiese vivido engañada durante tantas semanas.
Yo había creído que mi vida en Galicia era real.
Entonces me percaté de que musitaba en voz muy
bajiña: “era real, era real”, pero nadie me escuchaba. Noté que me arrastraban
sin que yo pusiese resistencia hasta otra estancia oscura y llena de humedad en
la que se concentraba un inmenso frío que me heló toda. Perdí el rastro del
calor de mi cuerpo. Miré a mi alrededor antes de que me encerrasen en ese
cuarto y entonces vi a Artemisa mirándome con muchísima lástima. Yo entonces la
llamé desesperadamente, le pedí que no me dejase sola, que viniese conmigo, que
no quería estar sola. Artemisa, desobedeciendo las órdenes de las enfermeras y
del doctor Martín, corrió hasta mí y me apretó muy fuerte contra ella mientras
me decía que todo iría bien, mientras me decía que sólo tendría que estar en el
hospital durante un tiempo, que enseguida podría ser libre otra vez; pero yo no
la creía, no quería creer que tendría que vivir otra vez allí, sin libertad,
sin poder ser yo misma. Le dije a Artemisa entre sollozos que no entendía nada,
que no podía saber cuándo había comenzado aquel engaño, que precisaba saber
cuál había sido el último instante real de mi vida.
—
Dejadme
hablar con ella –pidió Artemisa intentando hablar con claridad–. Ahora tiene una
cordura que después puede que pierda. Es ahora cuando podrá entenderlo todo.
Nadie se opuso a que hablásemos. Estábamos las
dos sentadas en un suelo frío y húmedo. Yo podía recordar perfectamente que ya
me habían encerrado en ese cuarto hacía muchísimos años, cuando había intentado
escapar del hospital aquella noche en la que murieron todas mis esperanzas.
Quise compartir con Artemisa aquel recuerdo, pero no podía hablar. Había caído
sobre mí un muro de piedra que me aplastaba.
—
Nunca
regresaste a Galicia –comenzó a decirme–. Nunca le enviaste ninguna carta a tu
madre. En mayo, cuando volvimos de Galicia, cuando fuimos para que pudieses
presentarte a las pruebas del CELGA, enfermaste mucho. Estuviste de baja muchas
semanas y, en verano, comenzaste a decir que tu madre y tú estabais
escribiéndoos cartas, pero esas cartas no existían. Después caíste en una
realidad que nadie podía compartir contigo. estabas fuera de ti todo el día y
sólo decías que estabas viviendo ya al fin en Galicia. No hablabas
prácticamente en todo el día, pero, cuando lo hacías, hablabas de cosas que yo
no podía entender. Después, mi hermana y yo pensamos que, en agosto, podríamos
ir a Galicia contigo para ver si reaccionabas. Sí reaccionaste, pero no eras
tú. No hablabas con nosotras y teníamos que vigilarte mucho porque huías de
nuestro lado en cuanto nos despistábamos. Intentamos comunicarnos con tu madre,
pero ella lleva muerta muchos años, Agnes. Lúa... Lúa no existe. Todo está en
tu mente. sí existió, es cierto, porque de ella nos hablaron algunas personas
de tu aldeíña, pero ella y tú nunca os reencontrasteis. A principios de
septiembre, comenzaste a escribir muchísimo, de modo obsesivo, día y noche, y
nos jurabas que nos contarías la verdad de todo lo que había pasado esos meses
para que supiésemos que estábamos muy equivocadas al pensar que tú estabas
enferma. Entonces comenzaste a escribir sobre una imaginaria vuelta a Galicia,
sobre un ficticio reencuentro con Lúa... Nosotras dejamos que escribieses porque
pensábamos que te iría muy bien; pero, cuando llegó el mes de octubre, nos
dimos cuenta de que tú estabas cada vez peor. No comías nada, Agnes, y teníamos
que vigilarte muchísimo porque...
—
¿Por
qué? –le pregunté incapaz de seguir soportando todo lo que me contaba.
—
Porque
continuamente intentabas quitarte la vida. En agosto, cuando estuvimos unos
días en Ourense, muchas fueron las ocasiones en las que corriste hacia el
puente Romano de Ourense sólo queriendo lanzarte al río. Después, cuando
volvimos a Barcelona, tuve que mudarme a otra casa porque era muy peligroso que
viviésemos en un octavo. Y mi hermana me ayudó mucho... pero llevas encerrada
aquí desde hace dos meses por lo menos, Agnes. Era imposible...
—
Ya
es suficiente, Artemisa. Ya no quiero saber nada más –la interrumpí llorando
cada vez más desesperada–. ¡No sé por qué no me permitisteis matarme si mi vida
no tiene sentido!
—
Pero
puedes curarte aún, Agnes.
—
Yo
no... ¿Mi madre ha muerto? ¿De verdad no está viva?
—
Y
eso no es lo peor...
—
¿Qué
es lo peor?
—
Tu
aldea no existe, Agnes. Por suerte, en Toén encontramos a algunas personas que
vivieron en tu aldea, pero ahora mismo ya no vive nadie allí. hace tiempo
que... que eso está desierto.
—
¡No
puede ser... eso no es cierto! ¡Yo he estado allí! ¡Sólo tenéis que dejarme
salir y os demostraré que aún existe todo lo que yo he vivido!
—
Lo
siento mucho, Agnes. Siento que estés tan enferma.
—
¡Yo
no estoy enferma!
—
Agnes,
has de tranquilizarte...
No quise escuchar más. Me levanté del suelo y
comencé a correr aprovechando que la puerta del cuarto estaba abierta. Artemisa
fue tras de mí, pero yo corría cada vez más rápido, cada vez más rápido por los
pasillos del hospital, pasando junto a cuartos cerrados, yendo hacia una luz
que veía al final de ese pasadizo. Había algo que había crecido en mí y que me
empujaba a correr y a correr. Sólo quería huir, traspasar esa realidad, volar
lejos de allí. No me importaba que muriese en el intento de huir. Yo no quería
estar en ese lugar ni tampoco en la vida que Artemisa me había descrito. Quería
huir de todo, incluso de la muerte.
Oí que muchas personas me llamaban, pero yo las
ignoré y seguí corriendo incansable, cada vez con más aliento. La luz que había
visto al final del corredor se hacía cada vez más grande y de súbito me
envolvió toda. Artemisa seguía llamándome, pero yo sólo pensaba en huir, en
huir. Entonces noté que algo me arrastraba por la luz, llevándome a algún lugar
en el que no había nada; otro agujero oscuro e infinito como mi vida. Fue
cuando comencé a gritar, a llamar a mi madre, a Lúa, a Artemisa, sobre todo a
Artemisa, y cuando sentí que alguien me agitaba el hombro queriendo
despertarme.
Era Artemisa. Artemisa me llamaba con mucho
cariño. Me percaté enseguida de que yo lloraba, de que tenía las mejillas
llenas de lágrimas y que incluso temblaba. Artemisa me tenía entre sus brazos,
tranquilizándome. Estaba yo tan confundida que creí que todavía nos
encontrábamos en el cuarto frío, oscuro y húmedo en el que ella me había
confesado toda la verdad.
—
tranquila,
cariño. Fue sólo una pesadilla –me decía mientras me acariciaba los cabellos–.
Tranquila, Agnesiña.
—
¿Dónde
estamos, Artemisa? –le pregunté casi sin poder hablar.
—
En
Ourense, en nuestra casa. ¿Dónde vamos a estar? –rió cariñosamente.
—
No
estoy en el hospital, ¿verdad? –le pregunté con vergüenza.
—
¿En
el hospital? ¿Qué hospital, vida mía?
—
Yo
no estoy enferma...
—
No,
claro que no. Estás bien, al fin. ¿Qué has soñado, cariño?
—
Y
mi madre está viva y mi aldea todavía existe...
—
Por
supuesto que está viva tu madre y este fin de semana estuvimos celebrando
Magosto en tu aldea.
—
¿De
verdad? NO me dices todo eso para tranquilizarme, ¿verdad?
—
No,
claro que no. Agnesiña, ¿qué pasa?
—
Y
Lúa... Lúa...
—
Lúa
no está, Agnes. Ella no está con nosotras.
—
Pero...
pero ¿es cierto que estamos viviendo en Ourense, aquí...? –titubeé separándome
de Artemisa para mirarla a los ojos. Ella había encendido la luz de la lámpara
de la mesiña de noche. Miré a Artemisa a los ojos aún sintiéndome muy
desorientada.
—
Estamos
viviendo en Ourense y estaremos aquí para siempre, vida mía. Cálmate. Fue sólo
una pesadilla.
—
Una
pesadilla horrible, Artemisa –lloré desahogando toda la tensión que sentía.
—
Tranquila,
cariño.
—
Todo
era mentira, nada era real, nunca habíamos estado aquí...
Tuve que llorar mucho para sentirme sosegada.
Cuando me sentí mucho mejor, volvimos a dormirnos, pero no dormí nada bien.
Todo el tiempo me despertaba recordando todos los detalles de esa pesadilla tan
horrible que tanto daño me hizo. Hoy todavía pienso en ella, a pesar de que la
luz del día brille, aunque brille nuestra vida, porque nuestra vida brilla
muchísimo, tanto que me encandila; mas ahora sé que esa pesadilla tan espantosa
fue el último grito que lanzó mi enfermedad antes de desaparecer. Ahora sé que
esa pesadilla ha cerrado una etapa de mi vida para que otra mucho más brillante
y hermosa entrase y pudiese convertirse en mi presente. Sé que aún hay tristeza
en el mundo y que muchas cosas me harán llorar, pero también sé que la
enfermedad ha desaparecido. Lo sé porque desde anoche me siento distinta, con
la mente más clara. Todavía estoy tristiña por la marcha de Lúa, pero confío en
que el paso del tiempo sane esas heridas que casi no sangran. Estar con
Artemisa aquí en Ourense, viviendo la vida que tanto soñé vivir con ella, me hace
sentir viva, viva de verdad. Es algo tan grande que me cuesta mucho aceptar que
sea real todo lo que vivimos. Tal vez por eso haya tenido esa pesadilla, porque
a mi mente todavía le cuesta aceptar que todo esto sea real. Me cuesta tanto
aceptarlo que muchas veces me sorprendo creyendo que de súbito desaparecerá
todo y que de nuevo me encontraré en el hospital, encerrada en un cuarto sin
ventana y sin aire. No sé por qué, pero siento que ahora los recuerdos de todo
lo que viví en ese hospital me hacen mucho más daño que nunca, como si tuviesen
que expresarse antes de callar para siempre. Siempre me han hecho mucho daño
esos recuerdos, pero hasta ahora los he mantenido calladiños, siempre he
luchado contra ellos para que no me destrozasen el alma de modo continuo, pero
ahora se han hecho de súbito fuertes, quizás para desaparecer después de gritar
tanto. Este día está siendo muy extraño precisamente por eso, porque no puedo
quitarme de la mente todo lo que viví aquellos años; pero sé que después de
este día todo será mucho mejor. Lo sé. Igual que mi alma me avisa de la llegada
de algún acontecimiento horrible, también puede avisarme de que van a venir
cosas hermosas y maravillosas. Y sé que son cosas maravillosas y hermosas las
que vamos a vivir a partir de ahora, cuando el dolor se marche poquiño a poco. No
obstante, también sé que me viene una época de estudiar mucho. El temario de
las oposiciones tiene que ser mi vida y tal vez por eso no escribiré tanto a
partir de ahora. De vez en cuando, iré escribiendo para contar cómo van las
cosas, pero ya mi escritura no será tan seguida. Y eso será muy buena señal.
Sólo quiero dar las gracias a la vida por
hacernos vivir todo esto, por enseñarnos a valorar lo mejor que tenemos y
también a superar los momentos tristes y duros. Sólo esos momentos hacen
posible que nuestra alma sea fuerte y que podamos sonreír cuando la luz de la
vida lo inunda todo. Sólo viviendo la tristeza podemos reír después, porque
sabemos apreciar los contrastes de la vida. Y es con eso con lo que me quedo,
con que cada vez estaré mejor, con que siento que ya han comenzado a marcharse
todas esas emociones negativas que llovían de mis recuerdos más tristes e
hirientes. Y lo que más me impulsa a vivir es que estoy al fin con Artemisa en
mi tierra, en mi paraíso, en mi cielo. Ahora sí puedo morir tranquila. Ahora ya
no me da miedo morir porque me encuentro en el lugar al que mi cuerpo y mi alma
pertenecieron y pertenecerán para siempre, con la persona que me completa y a
la que también perteneceré para siempre.
Impresionante. No tengo palabras para expresar las sensaciones que me ha transmitido esta entrada. Es brutal, de verdad. Demoledora pesadilla, de esas que te desestabilizan, incluso días después. Es terrible, una pesadilla que destruye su felicidad, como esas máquinas trituradoras de papel, que no dejan nada. Todo se lo había imaginado, seguí enferma, en el hospital, su aldea ya no existe, Lúa nunca existió, su felicidad era una invención de su mente...terrible. Lo he leído yo creo que igual de atormentado que Agnes al escribirlo. No me extraña que haya despertado así, tan mal. Has sabido transmitir tan bien el pánico, con tu única forma de escribir, que has conseguido de pleno lo que te proponías. He sido Agnes, he vivido su pesadilla y te aseguro que me hace pensar. Tenemos que valorar lo que tenemos, que aunque no lo veamos, nuestras vidas están repletas de cosas buenas, vale que no todo es perfecto, pero me imagino despertar y que todo esté en mi imaginación, que en realidad esté enfermo, ingresado en algún hospital psiquiátrico...es horribleeeeee!!
ResponderEliminarHabía un momento que temía que esto fuese real, menos mal que no es así. La vuelta a la realidad, darse cuenta que es un sueño, y sobretodo, las palabras de Artemisa a su lado, tranquilizándola, con total normalidad, ha sido muy tranquilizador. Es que, es cierto que cuando estás mejor (justo lo decía en mi anterior comentario, que está justo en el mejor momento de su vida), sale la ansiedad por las cosas malas que has vivido. Yo creo que aunque esté en Galicia, debe ser fuerte y no dejarse llevar por esos recuerdos tan duros.
Para mi, capitulazo. Es una pesadilla, pero menuda pesadilla. Muy bueno, de verdad. ¡Voy a por otro capítulo!
Cuando parece que ya no puedes superarte ni sorprender aparece este capítulo, que me ha quitado la respiración. El mundo de los sueños tiene algo de realidad paralela, que existe y tiene toda su lógica mientras la vivimos pero luego desaparece y se convierte en algo incluso grotesco; tú has jugado con eso doblemente, haciendo que la realidad sea sueño del sueño, y por tanto algo ilusorio, fantástico y falso. No he podido evitar acordarme de una película que vi (de la que no recuerdo el nombre), en la que la protagonista tiene sueños completamente distintos de la realidad, en un caso hay gente que ha muerto, su edad es diferente, etcétera, el una realidad va al psiquiatra, bueno, muchas cosas, el caso es que en todo momento te vas convenciendo de que ahora está despierta y lo otro es un sueño, pero luego ves lo otro y piensas lo contrario, así que no sabes a qué carta quedarte. Esto mismo es lo que Agnes está sintiendo, el sueño es tan elaborado que parece real, imagino el pánico que le habrá sobrevenido, de hecho haces que el lector, yo en este caso, se plantee si ahora todo se va a venir abajo, es verdad que no alargas la situación y podrías haberlo hecho perfectamente, por ejemplo podrías no resolverlo en este capítulo y dar más coba, pero te aseguro que me ha dado un agobio planteándome que el sueño fuera real de padre y muy señor mío. Y es que, con tanto detalle de qué pasó con la aldea, la madre, Lúa... pues piensas... ay ay ay... pero bueno, por suerte no... uf... genial genial, de verdad.
ResponderEliminar