Mércores, 31 de outubro de 2018
Vaise outubro levándose xa case toda a tristura que me apertaba a ialma. Vaise
outubro e vai vir novembro entre nubes douradas. A vida pode cambiar nun
momento e sentimos que deixamos de camiñar por esas corredoiras polas que
andabamos sen saber a onde queriamos chegar, levando connosco o peso das
lembranzas que máis dano nos fan e tamén das que nos acariñan a ialma ao
inundar a nosa memoria. Hai que vivir o loito, a tristura, a morriña e a
desesperación para que todos eses sentimentos tan fortes poidan ir perdendo a
súa intensidade, para que poidan marchar e permitir que o seu lugar o ocupe a
alegría, a esperanza, a ilusión e as ganas de vivir. É certo que me custou moitísimo
aceptar que Lúa marchara para sempre. É certo que me doe moito a ialma cando a lembro
e son consciente de que non está. É certo que aínda choro cando escoito algunha
canción que me recorda a ela. Tamén é certo que aínda non entendín por que ela
tivo que marchar tan cediño. Aínda sigo pensando que é inxusto que non estea
connosco, que morrese tan noviña, que morrese xusto cando atopou por fin a
felicidade que tanto procurou durante anos, xusto cando máis feliz era. É certo
tamén que eu, ao final, acabaría deixando a Lúa para volver con Artemisa; pero
teríame gustado facelo ben, sen que ela falle, sen que Lúa tivese que irse. Non
entendo por que a vida nola arrincou do noso lado. Sempre pensarei que é
inxusto que ela se apagase eisí. Non obstante, esa impotencia pode convivir
perfectamente co amor que sigo sentindo por Artemisa e tamén coa felicidade que
compartimos. Esa tristura que nace de saber que Lúa marchou e que nunca máis
volverá pode mesturarse coa alegría e a tenrura que inundan os nosos días.
Nunca poderei esquecer a Lúa porque me gustou moito estar con ela, pero teño
que recoñecer que nunca pensei definitivamente que Artemisa non fose o amor da
miña vida. Si cheguei a pensar que Lúa e máis eu estariamos xuntas durante
moito tempo, pero no máis profundo da miña ialma había unha voz que me revelaba
que non deixara de querer a Artemisa, á miña Artemisiña, e que algún día, sen
esperalo, volvería con ela, sen poder evitalo tampouco. E ese día chegou, por
fin.
Onte, cando espertei pola
mañá téndome que erguer, sentín que había algo en min que non estaba igual xa,
que mudara algo despois do que me ocorreu con Lúa. Sentía moitas cousas á vez.
Sentía que ela xa non estaba, que definitivamente se fora despois de dicirme
todo o que me dixo, que no mundo xa nin tan sequera ficaba detido o seu
derradeiro suspiro de vida. Ela xa non estaba por ningures. Sentía tamén que a miña
ialma non estaba tan chea de tristura como os días anteriores e que había algo
novo que latexaba en min, coma se o meu corazón aprendese a latexar de novo.
Custoume entender o que sentía, pero, cando comprendín as emocións que enchían
o meu ser todo, agarreime a elas e esforceime para que medrasen, esforceime
para que se fixesen fortes. Teimeime a elas para que non me deixasen, para que
estivesen comigo sempre. E eisí conseguín que o día fose marabilloso, cada vez
mellor. Hei de contar tamén que, comparada coa semana pasada, esta semana está
a me ir mellor no traballo. Fixen amigos moi entrañábeis. Hai un home maior que
vén todos os días á cafetería e fala tranquilamente comigo cando non teño que
atender. A semana pasada, o mércores foi, confesoume que non sabía que facer
polas mañás, que, dende que morreu a súa muller, non pode estar na súa casa
porque sente que esta cae enriba súa. Ao ouvilo falar con tanto sentimento, os meus
ollos enchéronse de bágoas e tiven que esforzarme por non botarme a chorar,
pero el decatouse de que as súas verbas me puxeran moi tristeiriña. Dende
entón, sempre falamos moito e, non sei por que, é un home que me recorda moito
ao meu avó, e iso que hai moitísimos anos que o vin por derradeira vez, pero
fala dun xeito moi semellante, co mesmo dialecto dos da costa de Coruña... co
mesmo ton de voz case.
Pois onte foi a primeira
vez que traballei realmente sentindo ganas de facelo, sentindo que ía todo cada
vez mellor. Ademais, onte pola mañá, case ás doce da mañá, veu Artemisa á
cafetería e a ilusión que sentín ao vela reveloume que cada vez estaba máis
preparada para volver con ela. Sentín unha ilusión tan bonita cando a vin
entrar á cafetería que non puiden evitar achegarme a ela sorríndolle con moito
agarimo e abrazala con moita tenrura. Alonguei esa aperta ata que de verdade
sentín que xa pasara moito tempo ao noso redor. Por sorte, non había ninguén
nese momento e puidemos abrazarnos o tempo que quixemos. Artemisa bicoume
lixeiramente nos labios, case sen atreverse a bicarme, pero souben que quedaba
moi pouquiño para que a nosa vida cambiase. E a nosa vida cambiou pola noite,
antes de cear, polo serán. Quedaramos pola tarde para ir dar un paseo e, cando
chegou o momento de separarnos, eu sentín que non me quería afastar dela, que
quería seguir estando con ela, por iso propúxenlle que viñese cear á miña
casa... ou á casa de Lúa. Aínda non me acostumo a dicir que é a miña casa.
Artemisa díxome que prefería que fose eu a que fose cear á súa casa e eu
entendino axiña.
Non sei explicar o que
pasou dende que entramos á súa casa ata que comezamos a cear porque foi moi
intenso, moitísimo. Non sei que momento vai antes e cal despois. O que sei é
que foi un estoupido de paixón, de desexo, de amor, de tenrura. Eu pensaba que
me custaría moito estar con ela despois de perder a Lúa, pero non me custou
nada, ao contrario. E coido que non me custou porque era Artemisa a muller coa
que estaba, porque era a miña Artemisiña. Malia estarmos tanto tempo separadas,
nada mudara.
Todo comezou cunha aperta
fermosísima que nos uniu definitivamente, que nos botou a esa realidade da que
levamos separadas dende hai tanto tempo. Axiña me sentín protexida entre os
brazos de Artemisa. Foi algo tan bonito que case que perdín axiña o ronsel dos
meus pensamentos.
Mais, ao principio, si
estaba nerviosa e sentía moita vergonza. Non sei por que estaba tan tímida. En
canto sentín que me achaba cada vez máis unida a Artemisa, entre os seus
agarimosos brazos, esa vergonza e eses nervios comezáronse a desfacer e cada
vez fun máis libre xunta ela. Ao sentila tan pretiño de min, tan unida a min,
notei que algo se recompoñía por dentro miña e no mundo enteiro. Non pensei en
nada, só sentín, pero, antes de perder o ronsel dos meus pensamentos, decateime
de que estrañara a Artemisa moito máis do que pensara, sentín que nunca a
deixara de botar en falla, por moi feliz que fose con Lúa. Ao sentir que ela me
impulsaba suavemente ao sofá que tiñamos ao lado, souben que non había nada no
mundo que me prestase máis que compartilo todo con ela. Quería estar con ela,
quería recuperar as súas caricias... e non podo explicar como foron as cousas a
partir deses momentos. Só sei que non quería que deixásemos de bicarnos, non
quería deixar de sentila comigo. Sabía que Artemisa sentía exactamente o mesmo
ca min e iso facíame voar, quentaba o meu sangue todo e me apartaba cada vez
máis do mundo. Ademais, experimentaba emocións moi bonitas ao estar con ela,
acariñándonos e bicándonos con tanto amor. Sentía gratitude, sentíame coma se
volvese á miña casa despois de estar lonxe durante moito tempo. Si é certo que
fun feliz con Lúa, pero, cando me atopei entre os brazos de Artemisa,
compartindo con ela moito máis có noso corpo, sentinme acollida, sentinme tan
ben, tan protexida e tan feliz que mesmo notei que os ollos se me enchían de
bágoas. Sei que Artemisa se decataba de todo o que eu sentía, pois amosábamo
coas caricias que me daba, cos bicos que me entregaba, coas apertiñas que nos
unían. Non sei cantas veces musitei o seu nome, non sei cantas veces lle pedín
perdón, non sei cantas veces lle dei as grazas por ser tan paciente namentres
lle entregaba todo o que eu era, coma antes, como sempre.
Ademais, ningunha das dúas
esquecera nada da outra. Seguiamos coñecéndonos tan ben, con tanta precisión...
e o tempo desfíxose namentres nos dabamos todo iso que durante meses non nos
deramos. Fomos libres ao fin e eu sentín que a miña ialma sandaba, que se pechaban
as feridas que aínda a esnaquizaban. E síntome agora tan ben, tan recomposta...
tan feliz...
E agora estou vivindo con
ela na súa casa namentres Iria e máis eu non recollamos e vendamos todas esas
cousas de Lúa que ela quería que conservásemos ou vendésemos. Non o quero facer
soa. Ademais penso que non merezo vivir con Artemisa nese piso, pero Lúa
seguramente non querería ouvirme falar diso. Sei que, para que Artemisa viva
nesa casa, ten que desaparecer un pouquiño a pegada de Lúa, pero non por min, senón
por Artemisa.
Síntome coma se nunca
tivese estado con Artemisa antes. É certo que aínda nos coñecemos mellor que
ninguén, pero tamén é verdade que estamos coma dúas adolescentes que están
descubrindo o amor e non cambiaría estes sentimentos, estes pensamentos e estas
emocións por nada do mundo. Onte pola noite, por fin, durmín tranquila, sabendo
que non estaba soa, sentindo a Artemisa comigo. Sei que ela non durmiu moi ben
porque a emoción que sentía non a deixaba durmir; pero foi unha noite moi
bonita na que nos comunicabamos a través do silencio, das caricias e dos
inocentes bicos que intercambiabamos. E agora síntome coma se tivese entrado
noutro mundo. Seica si, seica entrase ao fin na vida que sempre tiven que vivir
con Artemisa.
Traducción:
Miércoles, 31 de
octubre de 2018
Se
va octubre llevándose casi toda la tristeza que me apretaba el alma. Se va
octubre y va a venir noviembre entre nubes doradas. La vida puede cambiar en un
momento y sentimos que dejamos de caminar por esos vericuetos por los que
andábamos sin saber a dónde queríamos llegar, llevando con nosotros el peso de
los recuerdos que más daño nos hacen y también los que nos acarician el alma al
inundar nuestra memoria. Hay que vivir el luto, la tristeza, la morriña y la
desesperación para que todos esos sentimientos tan fuertes puedan ir perdiendo
su intensidad, para que puedan marcharse y permitir que su lugar lo ocupe la
alegría, la esperanza, la ilusión y las ganas de vivir. Es cierto que me ha
costado muchísimo aceptar que Lúa se había marchado para siempre. Es cierto que
me duele mucho el alma cuando la recuerdo y soy consciente de que no está. Es
cierto que aún lloro cuando escucho alguna canción que me recuerda a ella.
También es cierto que todavía no he entendido por qué ella ha tenido que
marcharse tan prontiño. Aún sigo pensando que es injusto que no esté con
nosotros, que haya muerto tan jovenciña, que haya muerto cuando encontró al fin
la felicidad que tanto buscó durante años, justo cuando más feliz era. Es
cierto también que yo, al final, acabaría dejando a Lúa para volver con
Artemisa; pero me habría gustado hacerlo bien, sin que ella falte, sin que Lúa
tuviese que irse. No entiendo por qué la vida nos la ha arrancado de nuestro
lado. Siempre pensaré que es injusto que ella se apagase así. No obstante, esa
impotencia puede convivir perfectamente con el amor que sigo sintiendo por
Artemisa y también con la felicidad que compartimos. Esa tristeza que nace de
saber que Lúa se ha marchado y que nunca más volverá puede mezclarse con la
alegría y la ternura que inundan nuestros días. Nunca podré olvidar a Lúa
porque me gustó mucho estar con ella, pero tengo que reconocer que nunca pensé
definitivamente que Artemisa no fuese el amor de mi vida. Sí llegué a pensar
que Lúa y yo estaríamos juntas durante mucho tiempo, pero en lo más profundo de
mi alma había una voz que me revelaba que no había dejado de querer a Artemisa,
a mi Artemisiña, y que algún día, sin esperarlo, volvería con ella, sin poder
evitarlo tampoco. Y ese día ha llegado, por fin.
Ayer,
cuando me desperté por la mañana teniendo que levantarme, sentí que había algo
en mí que no estaba igual ya, que había cambiado algo después de lo que me
ocurrió con Lúa. Sentía muchas cosas a la vez. Sentía que ella ya no estaba,
que definitivamente se había ido después de decirme todo lo que me dijo, que en
el mundo ni tan siquiera quedaba detenido su último suspiro de vida. Ella ya no
estaba por ninguna parte. Sentía también que mi alma no estaba tan llena de
tristeza como los días anteriores y que había algo nuevo que latía en mí, como
si mi corazón hubiese aprendido a latir de nuevo. Me costó entender lo que
sentía, pero, cuando comprendí las emociones que llenaban mi ser todo, me
agarré a ellas y me esforcé para que creciesen, me esforcé para que se hiciesen
fuertes. Me aferré a ellas para que no me dejasen, para que estuviesen conmigo
siempre. Y así conseguí que el día fuese maravilloso, cada vez mejor. He de
contar también que, comparada con la semana pasada, esta semana está yéndome
mejor en el trabajo. He hecho amigos muy entrañables. Hay un hombre mayor que
viene todos los días a la cafetería y habla tranquilamente conmigo cuando no
tengo que atender. La semana pasada, el miércoles fue, me confesó que no sabía
qué hacer por las mañanas, que, desde que murió su mujer, no puede estar en su
casa porque siente que ésta se le cae encima. Al oírlo hablar con tanto
sentimiento, los ojos se me llenaron de lágrimas y tuve que esforzarme por no
echarme a llorar, pero él se percató de que sus palabras me habían puesto muy
tristiña. Desde entonces, siempre hablamos mucho y, no sé por qué, es un hombre
que me recuerda mucho a mi abuelo, y eso que hace muchísimos años que lo vi por
última vez, pero habla de un modo muy similar, con el mismo dialecto de los de
la costa de Coruña... con el mismo tono de voz casi.
Pues
ayer fue la primera vez que trabajé realmente sintiendo ganas de hacerlo,
sintiendo que iba todo cada vez mejor. Además, ayer por la mañana, casi a las
doce de la mañana, vino Artemisa a la cafetería y la ilusión que sentí al verla
me reveló que cada vez estaba más preparada para volver con ella. Sentí una
ilusión tan bonita cuando la vi entrar a la cafetería que no pude evitar
acercarme a ella sonriéndole con mucho cariño y abrazarla con mucha ternura.
Alargué ese abrazo hasta que de verdad sentí que ya había pasado mucho tiempo a
nuestro alrededor. Por suerte, no había nadie en ese momento y pudimos
abrazarnos el tiempo que quisimos. Artemisa me besó ligeramente en los labios,
casi sin atreverse a besarme, pero supe que quedaba muy poquiño para que
nuestra vida cambiase. Y nuestra vida cambió por la noche, antes de cenar, al
ocaso. Habíamos quedado por la tarde para ir a dar un paseo y, cuando llegó el
momento de separarnos, yo sentí que no quería alejarme de ella, que quería
seguir estando con ella, por eso le propuse que viniese a cenar a mi casa... o
a la casa de Lúa. Todavía no me acostumbro a decir que es mi casa. Artemisa me
dijo que prefería que fuese yo la que fuese a cenar a su casa y yo lo entendí
enseguida.
No
sé explicar lo que pasó desde que entramos a su casa hasta que comenzamos a
cenar porque fue muy intenso, muchísimo. No sé qué momento va antes y cuál
después. Lo que sé es que fue un estallido de pasión, de deseo, de amor, de
ternura. Yo pensaba que me costaría mucho estar con ella después de perder a
Lúa, pero no me costó nada, al contrario. Y creo que no me costó porque era Artemisa
la mujer con la que estaba, porque era mi Artemisiña. A pesar de estar tanto
tiempo separadas, nada había cambiado.
Todo
comenzó con un abrazo hermosísimo que nos unió definitivamente, que nos lanzó a
esa realidad de la que llevamos separadas desde hace tanto tiempo. Enseguida me
sentí protegida entre los brazos de Artemisa. Fue algo tan bonito que casi que
perdí enseguida el rastro de mis pensamientos.
Mas,
al principio, sí estaba nerviosa y sentía mucha vergüenza. No sé por qué estaba
tan tímida. En cuanto sentí que me hallaba cada vez más unida a Artemisa, entre
sus cariñosos brazos, esa vergüenza y esos nervios comenzaron a deshacerse y
cada vez fui más libre junto a ella. Al sentirla tan cerquiña de mí, tan unida
a mí, noté que algo se recomponía por dentro de mí y en el mundo entero. No
pensé nada, sólo sentí, pero, antes de perder el rastro de mis pensamientos, me
percaté de que había extrañado a Artemisa mucho más de lo que había pensado,
sentí que nunca la había dejado de echar en falta, por muy feliz que fuese con
Lúa. Al sentir que ella me impulsaba suavemente al sofá que teníamos al lado,
supe que no había nada en el mundo que me apeteciese más que compartirlo todo
con ella. Quería estar con ella, quería recuperar sus caricias... y no puedo
explicar cómo fueron las cosas a partir de esos momentos. Sólo sé que no quería
que dejásemos de besarnos, no quería dejar de sentirla conmigo. Sabía que
Artemisa sentía exactamente lo mismo que yo y eso me hacía volar, calentaba mi
sangre toda y me apartaba cada vez más del mundo. Además, experimentaba
emociones muy bonitas al estar con ella, acariciándonos y besándonos con tanto
amor. Sentía gratitud, me sentía como si volviese a casa después de estar lejos
durante mucho tiempo. Sí es cierto que fui feliz con Lúa, pero, cuando me
encontré entre los brazos de Artemisa, compartiendo con ella mucho más que
nuestro cuerpo, me sentí acogida, me sentí tan bien, tan protegida y tan feliz
que incluso noté que los ojos se me llenaban de lágrimas. Sé que Artemisa se
percataba de todo lo que yo sentía, pues me lo demostraba con las caricias que
me daba, con los besos que me entregaba, con los abraciños que nos unían. No sé
cuántas veces musité su nombre, no sé cuántas veces le pedí perdón, no sé
cuántas veces le di las gracias por ser tan paciente mientras le entregaba todo
lo que yo era, como antes, como siempre.
Además,
ninguna de las dos había olvidado nada de la otra. Seguíamos conociéndonos tan
bien, con tanta precisión... Y el tiempo se deshizo mientras nos dábamos todo
eso que durante meses no nos habíamos dado. Fuimos libres al fin y yo sentí que
mi alma sanaba, que se cerraban las heridas que todavía la destrozaban. Y me
siento ahora tan bien, tan recompuesta... tan feliz...
Y
ahora estoy viviendo con ella en su casa mientras Iria y yo no recojamos y
vendamos todas esas cosas de Lúa que ella quería que conservásemos o
vendiésemos. No quiero hacerlo sola. Además pienso que no merezco vivir con
Artemisa en ese piso, pero Lúa seguramente no querría oírme hablar de eso. Sé
que, para que Artemisa viva en esa casa, tiene que desaparecer un poquiño la
huella de Lúa, pero no por mí, sino por Artemisa.
Me
siento como si nunca hubiese estado con Artemisa antes. Es cierto que aún nos
conocemos mejor que nadie, pero también es verdad que estamos como dos adolescentes
que están descubriendo el amor y no cambiaría estos sentimientos, estos
pensamientos y estas emociones por nada del mundo. Ayer por la noche, por fin,
dormí tranquila, sabiendo que no estaba sola, sintiendo a Artemisa conmigo. Sé
que ella no durmió muy bien porque la emoción que sentía no la dejaba dormir,
pero fue una noche muy bonita en la que nos comunicábamos a través del
silencio, de las caricias y de los inocentes besos que intercambiábamos. Y
ahora me siento como si hubiese entrado en otro mundo. Tal vez sí, tal vez haya
entrado al fin en la vida que siempre tuve que vivir con Artemisa.
Es un proceso muy largo, aceptar la muerte de un ser querido. Creo que al final convives con ello, forma parte de ti y aprendes a modificarlo, consiguiendo que sea algo más llevadero. Es lo que hay que hacer, hay que seguir viviendo. Agnes lo está consiguiendo. Está afrontando esto de la mejor forma posible. Sintiendo dolor, pesando en ella y lo injusta que fue su muerte, pero aprende a vivir con ello, luchando por ver la vida de otro color. Es curioso, son dos las que le han dado fuerzas para superarlo. Una es Artemisa, sin duda, pero la otra es la propia Lúa. Pensó mucho en Agnes, quería su felicidad, y eso sucedió incluso después de muerta. Agnes ahora puede analizar las cosas mejor, también sus propios sentimientos. Lo que sentía por Lúa fue fuerte, verdadero, pero siempre supo que su lado estaba junto Artemisa, su gran amor. Y ahora, después de esa entrega de amor tan bonita, la vida empieza a sonreirle. De momento con su trabajo, conociendo gente maravillosa, como ese hombre mayor que le recuerda a su abuelo,su madre, Galicia, su nuevo hogar y sobretodo, con Artemisa. Por el momento, se vislumbra un nuevo futuro muy esperanzador. Espero no equivocarme.
ResponderEliminarSíntome coma se nunca tivese estado con Artemisa antes. É certo que aínda nos coñecemos mellor que ninguén, pero tamén é verdade que estamos coma dúas adolescentes que están descubrindo o amor e non cambiaría estes sentimentos, estes pensamentos e estas emocións por nada do mundo.
ResponderEliminarEste párrafo expresa perfectamente la situación, y veo que va bastante en sintonía con mi último comentario. De todas formas, me ha resultado muy triste ver cómo hasta el recuerdo de Lúa se va evaporando de la vida de Agnes. Ahora, como los medios modernos de grabación de todo tipo, tenemos fácil atesorar la imagen e incluso la voz de nuestros seres queridos que se fueron, pero durante casi toda la vida de la Humanidad no fue así, de modo que era bastante habitual ir perdiendo las imágenes y los sonidos, que con el paso de los años se iban haciendo borrosos.
El trabajo, el contacto con otras personas, irá teniendo su función terapéutica para Agnes, y todo se irá aposando poco a poco, esto es más o menos lo que nos va contando, a través del día a día y anécdotas que parecen sencillas y casi intranscendentes lo que estamos viendo es un proceso de curación de la herida dura que dejó la muerte de Lúa; pero, no hay que engañarse, heridas así siempre dejan una cicatriz profunda que el tiempo endurece pero no puede borrar. Qué hermoso ver cómo estos dos bellos seres salen adelante apoyándose mutuamente.