Xoves, 15 de novembro de 2018
Hoxe hai un mes que Lúa marchou da vida. Hai un mes que non ouzo a súa voz, que non me podo mergullar nos seus verdes ollos, que non podo gozar do seu riso. Hai un mes que se apagou a súa ialma, pero hai menos semanas que deixei de sentila connosco. Foise xa para sempre e non está por ningures xa. Non obstante, sei que aínda quedaba na nosa realidade unha pequerrechiña pegada súa que se acabou esvaecendo o martes precisamente, este martes 13, cando Artemisa e máis eu fomos á súa casa para comezar coa mudanza. Temos previsto que a semana que vén xa esteamos vivindo na casa que Lúa nos deixou. Sei que foi algo que só notei eu. Estabamos recollendo algunhas cousiñas do cuarto onde durmiamos as dúas cando de súpeto me decatei de que a luz da candea que acendera cando entrei na estancia comezaba a tremer. A súa luz tremente reflectíase na parede que tiña diante, xogando coas sombras que se amoreaban nos recunchos. Entón deime de conta de que as sombras e esa pequena luz formaban letras, si, letras, formaban unha palabra que viviu un intre diante miña e despois esvaeceuse devorada pola escuridade. A palabra que puiden ler foi: “grazas”.
Hoxe hai un mes que Lúa marchou da vida. Hai un mes que non ouzo a súa voz, que non me podo mergullar nos seus verdes ollos, que non podo gozar do seu riso. Hai un mes que se apagou a súa ialma, pero hai menos semanas que deixei de sentila connosco. Foise xa para sempre e non está por ningures xa. Non obstante, sei que aínda quedaba na nosa realidade unha pequerrechiña pegada súa que se acabou esvaecendo o martes precisamente, este martes 13, cando Artemisa e máis eu fomos á súa casa para comezar coa mudanza. Temos previsto que a semana que vén xa esteamos vivindo na casa que Lúa nos deixou. Sei que foi algo que só notei eu. Estabamos recollendo algunhas cousiñas do cuarto onde durmiamos as dúas cando de súpeto me decatei de que a luz da candea que acendera cando entrei na estancia comezaba a tremer. A súa luz tremente reflectíase na parede que tiña diante, xogando coas sombras que se amoreaban nos recunchos. Entón deime de conta de que as sombras e esa pequena luz formaban letras, si, letras, formaban unha palabra que viviu un intre diante miña e despois esvaeceuse devorada pola escuridade. A palabra que puiden ler foi: “grazas”.
Cando comprendín o que
ocorrera, notei que alguén me apertaba lixeiramente a man. Foi unha presión
temperada que me fixo sentir acollida. E despois todo ficou en silencio.
Artemisa apareceu de
repente, pero souben que levaba segundos chamándome. Non me preguntou nada.
Seica intuíse algo. Despois diso, todo seguiu coma se nada, mais Artemisa
díxome que notaba que había moi boa enerxía nesa casa e que dixese iso
emocionoume moitísimo.
Mais hoxe foi un día moi
triste. Está sendo un día moi triste. Non podo deixar de pensar en que hai un
mes que Lúa marchou porque me parece que hai moito máis tempo que a deixei de
ver, que deixou de estar connosco. Pode que xa non estivese con ela se estivese
viva aínda porque eu sentía que cada vez necesitaba máis estar con Artemisa,
pero iso non quere dicir que ela tivese que morrer. Gustaríame que estivese
entre nós.
Hoxe chorei moito por ela.
Estaba soa na cafetería, sen ninguén, e púxenme a mirar fotografías e vídeos
dela e de min, das dúas, cando compartimos tanto. E entón decateime de canto a
botaba en falla, de canto precisaba compartir con ela todas esas cousas que nos
gustaba facer. Non falo de estar con ela como parella, senón de compartir como
amigas a música, o teatro, os paseos polos agochados recunchos de Galicia...
Entón comecei a chorar moitísimo, profundamente, sen acougo. Agocheime na
cociña crendo que podería estar segura de calquera ollar, de calquera persoa;
pero de súpeto apareceu Silvia, que casualidade, aínda que me fixo ben chorar
con ela porque ela tampouco podía deixar de pensar en Lúa. Tamén me decatei de
que non choraba só porque a botase en falla e porque me doese tanto a súa
morte, senón porque estrañaba todo o que compartiamos. Dende que ela marchou,
xa non volvín tocar máis nas pandeiradas, xa non quedei máis coas súas amigas,
non fun a ningures coas mulleres que ela me presentou. Non falei con ningunha
delas e boto en falla estar con máis xente. Con Artemisa son moi feliz e non a
cambiaría por nada do mundo, pero, cando estaba con Lúa, tiña moitas máis
cousas que enchían a miña vida. De todos xeitos, tamén penso que agora co
estudo das oposicións case que non tería tempo para quedar con outra xente;
pero dáme a sensación de que, ao marchar Lúa, tamén marchou todo iso que ela me
daba. Seica xa nada diso teña sentido se ela non está.
Mirando as fotografías
deses momentos tan bonitos que compartín con Lúa, tiven a sensación, ouvindo
tamén o seu riso nos vídeos que teño dela nos que ría e me falaba con tanta
felicidade e agarimo, de que ela formou parte dun soño, de que foi efémero tela
comigo, de que hai anos que puidemos estar xuntas compartindo todo o que nos
gustaba facer. Sobre todo tiven esa sensación vendo un vídeo que gravou o meu tío
Damián no que saímos as dúas cantando e rindo, falando coa xente que cantaba e
danzaba connosco, no medio do solpor, na nosa aldeíña. Que nostalxia tan forte
sentín ao ver ese vídeo.
Cando veu Silvia e me
descubriu chorando eisí, díxome que entendía que a botase en falla, que Lúa era
marabillosa, moi boíña e que deixara un baleiro moi grande ao marchar e que ese
baleiro nunca o enchería ninguén, por moi felices que puidésemos ser. Ela
sempre estaría ausente e iso sempre o notariamos, por moi namorada de Artemisa
que eu poida estar... sempre me fallará Lúa, o seu riso, a súa comprensión, o
seu xeito de ser, tan agarimoso e fermoso.
Mais é verdade tamén que,
agás no día de hoxe, me sinto moi feliz na vida que levamos. Hoxe só estou
morriñenta e iso non o podo evitar. Por certo, hoxe á fin coñecéronse Artemisa
e máis Silvia, pero non é o día máis axeitado para que se coñezan ben, así que
o sábado da semana que vén iremos á súa casa e cearemos xuntas, con máis amigas
de Lúa. Aínda non me atrevo a dicir que tamén son amigas miñas porque non o son
aínda.
Tamén me gustaría falar da
fermosísima viaxe que fixemos a Porto Artemisa e máis eu. Non puido saír
mellor. Foi fermosísima, moi romántica, moi especial. Descubrir Porto con ela
foi precioso e ademais coido que esta viaxe acabou de unirnos máis. Estou con
Artemisa coma se levásemos anos xuntas, sen dubidar en ningún momento de que
ela é a persoa da miña vida, a muller coa que quero estar para sempre. O de Lúa
non foi un erro, foi preciso para que ela puidese coñecer a felicidade. Coido
que o merecía moito. As boas persoas terían que coñecer que é a felicidade
absoluta antes de morrer e a mágoa é que case ninguén marcha da vida sabendo
que é ser feliz.
Agora eu si podo dicir que
coñezo xa o verdadeiro celme da felicidade e qué se sente cando esta se espalla
pola túa ialma toda, facéndoche sentir que non hai nada máis bonito no mundo cá
túa vida, có que sentes e tes. Onte pola noite, díxenlle a Artemisa que agora
si son realmente feliz, malia que leve na ialma tanta tristura amoreada pola
morte de Lúa, que non me deixou de doer aínda. Ela estrañouse cando me ouviu
dicir iso e preguntoume se antes de vivir eiquí en Ourense nunca fun feliz. Eu
díxenlle que non, que podía estar ben, pero que, cando eu pensaba que era
feliz, o único que me ocorría era que estaba a pasar por unha boa etapa da miña
doenza. Agora sei que a felicidade que enche os meus días non é ficticia, non
está creada por unha enfermidade, senón pola realidade. Tamén, Artemisa
amosoume onte que pensaba que o que vivira con Lúa foi un erro. Aclareille que
non foi un erro, xa o dixen antes. Fíxome dano que Artemisa pensase que o que
sentín por Lúa foi un erro. Ela preguntoume se non me arrepentía de ter estado
con Lúa e eu díxenlle que non, que do que si me arrepentía era de non facer as
cousas doutro xeito mellor, pero tamén é verdade que a Artemisa lle fixen moito
dano, que me tería gustado evitarlle tanta dor e tanta tristura... pero xa esas
cousas non se poden cambiar e de feito a vida sigue avanzando sen importarlle
como fixemos as cousas. É coma se a nosa vida se compuxese de dous caras: a que
está formada por todo o que vivimos e a que está creada polo noso tempo; o que
vai pasando e pasando independentemente do que vivamos. Non se vai deter nada
porque nos arrepintamos de como fixemos as cousas nun momento determinado da
nosa vida. A vida como tal segue avanzando e o único que temos que facer é
perdoarnos, é saber avanzar con ela o mellor que poidamos.
O que si teño que
recoñecer é que, agás de todo iso que compartía con Lúa, non boto en falla nada
namentres estou con Artemisa. Eu sei que fixen as cousas mal, que estiven a
piques de perder a Artemisa; pero, se aínda estamos xuntas, xa non é só porque
esteamos vencelladas por un lazo que naceu hai séculos, senón porque nunca
deixei de querela, por moi ben que estivese con Lúa, por moi segura que me
sentise con ela e por moi convencida que estivese de que tiña que estar con
ela. Tamén teño que recoñecer que agradezo moito estar vivindo na miña terra.
Cada día agradezo estar á fin en Ourense, eiquí, no lugar no que teño que
estar, no que tería que estar dende sempre; aínda que tamén é certo que, como
di Artemisa, a vida é un crebacabezas cuxas pezas non poderían encaixar sen as
outras. Se eu nunca tivese marchado de Galicia, seica agora non sabería o que é
o amor de verdade; aínda que tamén podería ter ocorrido que, ao quedar eiquí na
miña terra dende sempre, Lúa e máis eu nunca nos tivésemos separado... pero
nunca saberemos o que puido pasar, o que ten que ocorrer, e seica Artemisa e
máis eu sempre, sempre estivésemos destinadas a estar xuntas.
Esta mañá valorei o feito
de estar eiquí en Ourense. Cando escoito falar á xente que ten o mesmo acento
ca min, cando escoito a miña lingua nos beizos dos demais, sinto que estou nun
soño. Aínda non me acostumei a escoitar a miña lingua na rúa, e xa levo vividos
eiquí uns cantos meses, por sorte; pero paréceme algo tan bonito que me custa
aceptar que sexa real. Tamén me fai moi feliz que Artemisa cada vez se esforce
máis por domear a miña lingua. Estou axudándoa a estudar e eu estou segurísima
de que vai aprobar. Mañá pola tarde marchamos a Santiago e quedaremos durmir
eilí porque o sábado pola mañá, moi cediño, Artemisa ten que estar no mesmo
instituto no que eu fixen o exame hai xa case seis meses. Que curioso todo.
E con ela é todo tan
bonito e máxico... A viaxe que fixemos a Porto parecía a primeira viaxe que
faciamos na nosa vida. Estabamos as dúas tan emocionadas coma se fósemos
cativiñas, coma se viaxásemos por primeira vez soas, como se aquela volta fose
a primeira que nos deixaban soas, sen que ninguén controlase todos os nosos
movementos. Que bonito foi todo, cantas lembranzas fermosas teño gardadas na
miña memoria... Foi tan bonito todo que me parece que vivimos nun soño durante
eses días. Ao voltar, seguimos vivindo no noso soño, pero tendo que nos
enfrontar ás cousiñas da rutina, que tamén é moi bonita. Eu madrugo moito,
tanto como madrugaba en Barcelona, pero non me custa tanto porque vou facer un
traballo que non me desagrada, aínda que tamén me esgota moito. Hoxe saín máis
tarde porque a muller que vén polas tardes chegaba ás cinco e de verdade que xa
non podo máis. Ademais, tiven algunhas complicacións sen importancia que,
precisamente nun día tristiño, máis imposíbeis de aturar parecen; pero xa
quedou todo atrás. Agora só queda botarme aos brazos de Artemisa e deixar que o
día remate paseniñamente, sentíndoa comigo, sentindo a súa respiración e
compartindo moito máis que unha aperta.
Jueves, 15 de noviembre de 2018
Hoy hace un mes que Lúa se marchó de la vida.
Hace un mes que no oigo su voz, que no puedo sumergirme en sus verdes ojos, que
no puedo disfrutar de su risa. Hace un mes que se apagó su alma, pero hace
menos semanas que dejé de sentirla con nosotros. Se fue ya para siempre y no
está en ninguna parte ya. No obstante, sé que aún quedaba en nuestra realidad
una pequeniña huella suya que acabó desvaneciéndose el martes precisamente,
este martes 13, cuando Artemisa y yo fuimos a su casa para comenzar con la
mudanza. Tenemos previsto que la semana que viene ya estemos viviendo en la
casa que Lúa nos dejó. Sé que fue algo que sólo noté yo. Estábamos recogiendo
algunas cosiñas de la habitación donde dormíamos las dos cuando de súbito me
percaté de que la luz de la vela que había encendido cuando entré en la
estancia comenzaba a temblar. Su luz trémula se reflejaba en la pared que tenía
delante, jugando con las sombras que se acumulaban en los rincones. Entonces me
di cuenta de que las sombras y esa pequeña luz formaban letras, sí, letras,
formaban una palabra que vivió un instante delante de mí y después se
desvaneció devorada por la oscuridad. La palabra que pude leer fue: “gracias”.
Cuando comprendí lo que había ocurrido, noté
que alguien me apretaba ligeramente la mano. Fue una presión templada que me
hizo sentir acogida. Y después todo quedó en silencio.
Artemisa apareció de repente, pero supe que
llevaba segundos llamándome. No me preguntó nada. Quizás intuyese algo. Después
de eso, todo siguió como si nada, mas Artemisa me dijo que notaba que había muy
buena energía en esa casa y que dijese eso me emocionó muchísimo.
Mas hoy ha sido un día muy triste. Está siendo
un día muy triste. No puedo dejar de pensar en que hace un mes que Lúa se
marchó porque me parece que hace mucho más tiempo que dejé de verla, que dejó
de estar con nosotros. Puede que ya no estuviese con ella si estuviese viva aún
porque yo sentía que cada vez necesitaba más estar con Artemisa, pero eso no
quiere decir que ella tuviese que morir. Me gustaría que estuviese entre
nosotros.
Hoy lloré mucho por ella. Estaba sola en la
cafetería, sin nadie, y me puse a mirar fotografías de ella y de mí, de las dos
cuando compartimos tanto. Y entonces me percaté de cuánto la echaba en falta,
de cuánto precisaba compartir con ella todas esas cosas que nos gustaba hacer.
No hablo de estar con ella como pareja, sino de compartir como amigas la
música, el teatro, los paseos por los escondidos rincones de Galicia...
Entonces comencé a llorar muchísimo, profundamente, sin sosiego. Me escondí en
la cocina creyendo que podría estar segura de cualquier mirada, de cualquier
persona, pero de súbito apareció Silvia, qué casualidad, aunque me hizo bien
llorar con ella porque ella tampoco podía dejar de pensar en Lúa. También me
percaté de que no lloraba sólo porque la echase en falta y porque me doliese
tanto su muerte, sino porque extrañaba todo lo que compartíamos. Desde que ella
se marchó, ya no he vuelto a tocar más en las pandeiradas, ya no he quedado más
con sus amigas, no he ido a ningún sitio con las mujeres que ella me presentó.
No he hablado con ninguna de ellas y echo de menos estar con más gente. Con
Artemisa soy muy feliz y no la cambiaría por nada del mundo, pero, cuando
estaba con Lúa, tenía muchas más cosas que llenaban mi vida. De todos modos,
también pienso que ahora con el estudio de las oposiciones casi no tendría
tiempo para quedar con otra gente; pero me da la sensación de que, al marcharse
Lúa, también se marchó todo eso que ella me daba. Tal vez nada de eso tenga
sentido ya si ella no está.
Mirando las fotografías de esos momentos tan
bonitos que compartí con Lúa, tuve la sensación, oyendo también su risa en los
vídeos que tengo de ella en los que reía y me hablaba con tanta felicidad y
cariño, de que ella formó parte de un sueño, de que fue efímero tenerla conmigo,
de que hace años que pudimos estar juntas compartiendo todo lo que nos gustaba
hacer. Sobre todo tuve esa sensación viendo un vídeo que grabó mi tío Damián en
el que salimos las dos cantando y riendo, hablando con la gente que cantaba y
bailaba con nosotras, en medio del crepúsculo, en nuestra aldeíña. Qué
nostalgia tan fuerte sentí al ver ese vídeo.
Cuando vino Silvia y me descubrió llorando
así, me dijo que entendía que la echase de menos, que Lúa era maravillosa, muy
bueniña y que había dejado un vacío muy grande al marcharse y que ese vacío
nunca lo llenaría nadie, por muy felices que pudiésemos ser. Ella siempre
estaría ausente y eso siempre lo notaríamos, por muy enamorada de Artemisa que
yo pueda estar... Siempre me faltará Lúa, su risa, su comprensión, su modo de
ser, tan cariñoso y hermoso.
Mas es verdad también que, excepto en el día
de hoy, me siento muy feliz en la vida que llevamos. Hoy sólo estoy morriñosa y
eso no puedo evitarlo. Por cierto, hoy al fin se conocieron Artemisa y Silvia,
pero no es el día más adecuado para que se conozcan bien, así que el sábado de
la semana que viene iremos a su casa y cenaremos juntas, con más amigas de Lúa.
Todavía no me atrevo a decir que también son amigas mías porque no lo son aún.
También me gustaría hablar del hermosísimo
viaje que hicimos a Oporto Artemisa y yo. No pudo salir mejor. Fue hermosísimo,
muy romántico, muy especial. Descubrir Oporto con ella fue precioso y además
creo que este viaje acabó de unirnos más. Estoy con Artemisa como si llevásemos
años juntas, sin dudar en ningún momento de que ella es la persona de mi vida, la
mujer con la que quiero estar para siempre. Lo de Lúa no fue un error, fue
preciso para que ella pudiese conocer la felicidad. Creo que se lo merecía
mucho. Las buenas personas tendrían que conocer qué es la felicidad absoluta
antes de morir y la lástima es que casi nadie se marcha de la vida sabiendo qué
es ser feliz.
Ahora yo sí puedo decir que conozco ya el verdadero
sabor de la felicidad y qué se siente cuando ésta se esparce por tu alma toda,
haciéndote sentir que no hay nada más bonito en el mundo que tu vida, que lo
que sientes y tienes. Ayer por la noche, le dije a Artemisa que ahora sí soy
realmente feliz, a pesar de que lleve en el alma tanta tristeza acumulada por
la muerte de Lúa, que no ha dejado de dolerme todavía. Ella se extrañó cuando
me oyó decir eso y me preguntó si antes de vivir aquí en Ourense nunca fui
feliz. Yo le dije que no, que podía estar bien, pero que, cuando yo pensaba que
era feliz, lo único que me ocurría era que estaba pasando por una buena etapa
de mi enfermedad. Ahora sé que la felicidad que llena mis días no es ficticia,
no está creada por una enfermedad, sino por la realidad. También, Artemisa me
demostró ayer que pensaba que lo que había vivido con Lúa fue un error. Le
aclaré que no fue un error, ya lo he dicho antes. Me hizo daño que Artemisa
pensase que lo que sentí por Lúa fue un error. Ella me preguntó si no me
arrepentía de haber estado con Lúa y yo le dije que no, que de lo que sí me
arrepentía era de no hacer las cosas de otro modo mejor, pero también es verdad
que a Artemisa le hice mucho daño, que me habría gustado evitarle tanto dolor y
tanta tristeza... pero ya esas cosas no se pueden cambiar y de hecho la vida
sigue avanzando sin importarle cómo hicimos las cosas. Es como si nuestra vida
se compusiese de dos caras: la que está formada por todo lo que vivimos y la
que está creada por nuestro tiempo; el que va pasando y pasando
independientemente de lo que vivamos. No va a detenerse nada porque nos
arrepintamos de cómo hicimos las cosas en un momento determinado de nuestra
vida. La vida como tal sigue avanzando y lo único que tenemos que hacer es
perdonarnos, es saber avanzar con ella lo mejor que podamos.
Lo que sí tengo que reconocer es que, excepto
de todo eso que compartía con Lúa, no echo en falta nada mientras estoy con
Artemisa. Yo sé que hice las cosas mal, que estuve a punto de perder a
Artemisa; pero, si aún estamos juntas, ya no es sólo porque estemos unidas por
un lazo que nació hace siglos, sino porque nunca dejé de quererla, por muy bien
que estuviese con Lúa, por muy segura que me sintiese con ella y por muy
convencida que estuviese de que tenía que estar con ella. También tengo que
reconocer que agradezco mucho estar viviendo en mi tierra. Cada día agradezco
estar al fin en Ourense, aquí, en el lugar en el que tengo que estar, en el que
tendría que estar desde siempre; aunque también es cierto que, como dice Artemisa,
la vida es un puzle cuyas piezas no podrían encajar sin las otras. Si yo nunca
me hubiese marchado de Galicia, tal vez ahora no sabría lo que es el amor de
verdad, aunque también podría haber ocurrido que, al quedarme aquí en mi tierra
desde siempre, Lúa y yo nos hubiésemos separado... pero nunca sabremos lo que
pudo pasar, lo que tiene que ocurrir, y tal vez Artemisa y yo siempre, siempre
hayamos estado destinadas a estar juntas.
Esta mañana valoré el hecho de estar aquí en
Ourense. Cuando escucho hablar a la gente que tiene el mismo acento que yo,
cuando escucho mi lengua en los labios de los demás, siento que estoy en un
sueño. Aún no me he acostumbrado a escuchar mi lengua en la calle, y ya llevo
vividos aquí unos cuantos meses, por suerte; pero me parece algo tan bonito que
me cuesta aceptar que sea real. También me hace muy feliz que Artemisa cada vez
se esfuerce más por dominar mi lengua. Estoy ayudándola a estudiar y yo estoy
segurísima de que va a aprobar. Mañana por la tarde marchamos a Santiago y nos
quedaremos a dormir allí porque el sábado por la mañana, muy tempraniño,
Artemisa tiene que estar en el mismo instituto en el que yo hice el examen hace
ya casi seis meses. Qué curioso todo.
Y con ella es todo tan bonito y mágico... El
viaje que hicimos a Oporto parecía el primer viaje que hacíamos en nuestra
vida. Estábamos las dos tan emocionadas como si fuésemos niñas, como si
viajásemos por primera vez solas, como si aquella vez fuese la primera que nos
dejaban solas, sin que nadie controlase todos nuestros movimientos. Qué bonito
fue todo, cuántos recuerdos hermosos tengo guardados en mi memoria... Fue tan
bonito todo que me parece que vivimos en un sueño durante esos días. Al volver,
seguimos viviendo en nuestro sueño, pero teniendo que enfrentarnos a las
cosiñas de la rutina, que también es muy bonita. Yo madrugo mucho, tanto como
madrugaba en Barcelona, pero no me cuesta tanto porque voy a hacer un trabajo
que no me desagrada, aunque también me agota mucho. Hoy he salido más tarde
porque la mujer que viene por las tardes llegaba a las cinco y de verdad que ya
no puedo más. Además, tuve algunas complicaciones sin importancia que,
precisamente en un día tristiño, más imposibles de soportar parecen; pero ya quedó
todo atrás. Ahora sólo queda lanzarme a los brazos de Artemisa y dejar que el
día acabe despaciño, sintiéndola conmigo, sintiendo su respiración y
compartiendo mucho más que un abrazo.
Es un capítulo agridulce. Por un lado la felicidad de Agnes, que es ahora cuando más feliz se siente, viviendo en Galicia, con Artemisa. El viaje a Oporto, que les vino muy bien a las dos, y además fortaleció la relación.
ResponderEliminarPor otro lado, la ausencia de Lúa, que lleva ya hace un mes que falleció. Es cierto que el paso del tiempo cura, pero...yo creo que pueden pasar años y sentirte incluso peor que en el preciso momento de la muerte de esa persona que quieres. A pesar de estar viviendo en Galicia, hay cambios. El traslado al piso de Lúa es uno, y no es nada fácil. El momento de la despedida de Lúa ha sido preciosos, aunque muy triste. Saber que Lúa ya no volverá a dar señales, que se macha para siempre es muy doloroso, aunque debe pensar que aunque se haya ido, no significa que desaparezca del universo, está en otro lugar que puede ser incluso mejor que este. Artemisa piensa que lo que pasó entre ellas fue un error, pero yo creo que si se para a pensar en profundidad, descubrirá que no es así, y que las cosas ocurren por algo.
Es verdad que la felicidad absoluta no existe, que siempre hay cosa que nos preocupan o nos entristecen, pero creo que están viviendo un momento muy mágico. Espero que consigan relacionarse con las amigas de Lúa (si eran sus amigas, deben ser buenas) y llevar una vida plena en Ourense. Yo creo que van por buen camino, a pesar de que no todo es perfecto. Un capítulo muy conmovedor, Ntoch.
Que curioso todo. E con ela é todo tan bonito e máxico... Agnes se refiere aquí a Artemisa, pero hace no mucho habríamos pensado en Lúa. Y no puede ser, aquí se cierra el capítulo de Lúa realmente, en su casa, con esa despedida tan especial... se ha ido. Sí, estará siempre en los que la conocieron y en especial en Agnes, pero de ese modo en que se está pero no se está. Supongo que en el fondo es mejor así, pero comprendo la tristeza de Agnes. Y de nuevo aparecen las fotos como recordatorios congelados del pasado, capaces de evocar lo que nos parece olvidado y cerrado, en cierto modo tenemos algo que habría maravillado en la antigüedad, ¿qué habría dado Julio César por ver o incluso escuchar a su abuela? Y nosotros podemos. En fin, Agnes pasa de todo esto al viaje en Oporto, y claro, se superpone la dicha y las hermosuras del viaje con todo lo anterior, con la pena de la pérdida tan reciente de Lúa; los sentimientos de Agnes se desdoblan, me gusta cómo eres capaz de narrar eso, porque es muy real, me refiero a que podemos vivir capas distintas de sentimientos que incluso pueden ser muy opuestos, por ejemplo disfrutar de una comida, de un paisaje, de una película divertida, y al mismo tiempo sentir una pena honda por el motivo que sea; sí, muchas veces esos sentimientos contradictorios tienden a anularse, pero no siempre,a veces podemos sentir en el alma todos los sentimientos a la vez, positivos o negativos, y pasar de unos a otros a voluntad, es ese estado en que se puede uno sentir triste y alegre, cansado pero deseoso de más... posiblemente esta sea justamente la esencia de la condición humana, ahora me doy cuenta de esta idea gracias a tu capítulo.
ResponderEliminarLo importante para Agnes es que ahora valora perfectamente lo que tiene, y la rutina del día día, que viene a estar definida por los horarios, el trabajo, y la gente que la rodea ahora es mejor que nunca; que sea consciente de ello es posiblemente el mejor modo de que la felicidad se afiance y no sea un episodio fugaz. Ojalá le salga bien.