Domingo, 14 de outubro de 2018
Esta tarde me reencontrei
con Artemisa. Lúa e máis eu voltamos da aldeíña pola tarde e axiña quedei con
Artemisa. Na aldeíña estivemos dende o venres e pasámolo moi ben. Precisabamos
estes días de tranquilidade e ademais hei de recoñecer que houbo moitas
ocasións nas que desexei que o tempo se detivese. O sábado fomos facer unha ruta
de sendeirismo por Requeixo e tamén estivemos vendo pontes antigas de Ourense,
pontes romanas, situadas en lugares preciosos e moi tranquilos.
Hai moitas cousas que
quero contar. Tamén quero dicir que noto que Lúa está moi estraña. Leva días
agochándome que chora. Sei que chora cando eu non a vexo. Sei que chora porque
sempre ten os olliños brilantes, coma se o orballo os mollase, e está
distraída. Cústalle moito falar, pero non me quere dicir o que lle pasa. Sempre
que lle pregunto se está ben, contéstame que si, que non lle pasa nada, que está
ben, que non me preocupe; pero eu sei que non está ben, que algo lle pasa...
Mais agora sinto que os
recordos de todo o que vivín loitan na miña mente contra todas esas ideas que
levan tempo amoreándose na miña ialma. Agora sinto que hai unha loita entre a
miña ialma e a miña mente. Levo días queréndome convencer de que non teño que
negar o que sinto, pero tamén me dá moito medo recoñecer as cousas que están
ocorrendo. Non obstante, esta tarde pasáronme cousas que removeron todo o que
pensaba e sentía.
O reencontro con Artemisa
foi moi bonito. Non quería recoñecer que me prestaba moito estar con ela, que
desexaba volvela ver. Pregunteille a Lúa se quería vir comigo, pero negoumo
sabendo perfectamente que a resposta que me debía de dar era non. Quedei con
Artemisa no xardín do Posío. Ambas as dúas coincidimos na idea de encontrarnos
nese lugar. Artemisa estaba lendo tranquilamente cando eu aparecín. Todo o
tempo, eu dicíame a min mesma que tiña que deixar que fose ela quen decidise
cando abrazarnos ou tomarnos da man; pero, en canto a vin diante miña, non
puiden evitar achegarme a ela para abrazala, con timidez e coidado. Non quería
que ela notase que devecía por vela, que notase todas as ganas que tiña de
estar con ela; unhas ganas que nin eu mesma conseguía entender. Sentíame coma
se houbese alguén enchéndome a ialma de emocións cuxa chegada eu non agardaba,
que nin tan sequera imaxinaba que existían, coma se en realidade eu seguise un
camiño que outra ialma me indicaba dende a distancia. Non me quería deixar
levar pola forza desas emocións que tanto me desorientaban; pero chegou un
momento no que non puiden seguir fuxindo delas. E souben que xa non podería
seguir fuxindo delas cando me achei entre os brazos de Artemisa, protexida por
ela, polo agarimo que me entregaba, cada vez con máis intensidade e confianza.
Non sei canto tempo
estivemos abrazadas, pero podo asegurar que había moito tempo que non nos
abrazabamos con tanta liberdade, mais aínda, nos nosos acenos, quedaban pegadas
da tristura que ambas as dúas sentiramos... mais estas tamén ían desaparecendo
paseniñamente.
-
Agnes, que contenta estou de verte —díxome sorrinte
namentres me apertaba contra ela.
Eu desexaba confesarlle
que tamén tiña moitísimas ganas de vela, pero non me atrevín. Quero andar con
tanto tino que nin tan sequera me sinto quen de dicir o que sinto. Quero ir tan
amodiño que prefiro calar o que a miña ialma me musita; pero souben que a
maneira como abrazaba a Artemisa xa lle confesaba a ela que eu sentía o mesmo.
Cando nos separamos, mirámonos
longo tempo aos ollos, sen dicir nada, dedicándonos un sorriso case
imperceptíbel, pero eu sentía que había moita luz ao noso redor. Neses
momentos, sentía que me tremía a ialma, que había algo que estaba mudando en
min, que tiña medo... que xa comezaba a sentir medo.
Pregunteille a Artemisa
como lle fora en León coa súa irmá e ela contoume todo o que fixeran.
Escoiteina con moita atención e agarimo, gozando do bonita e brilante que soaba
a súa voz. Había tempo que non a escoitaba falar con tanta felicidade e
tenrura. Eu tamén lle contei que pasara a fin de semana na aldeíña, que a miña
nai xa sabía que ela estaba vivindo en Ourense e que mesmo me dixera que tiña
moitas ganas de vela. Artemisa dixo que tamén devecía por ir á aldea para
volver ver á miña nai.
Devagariño, sentín que
cada vez había máis complicidade entre nós. Sorriámonos con moita luz e
tenrura, pero ningunha das dúas era quen de evitar eses sorrisos. Ademais, non
había entre nós nin a máis pequena pegada de tensión. Era coma se nada tivese
pasado entre nós... pero eu notaba que todo estaba cambiando, que esa tarde
había algo distinto no ar e no noso corazón.
Foi unha tarde moi bonita,
heino de recoñecer, e ademais non quería
que rematase. Teríame gustado que se alongase ata á fin dos días... pero o
solpor chegou demasiado cedo, avisándonos de que xa nos tiñamos que separar.
Artemisa dispúxose a acompañarme á miña casa, pero, antes de saírmos do xardín do
Posío, díxome, tomándome da man, algo que nunca poderei esquecer, que me fixo
reaccionar de súpeto, sen que nin eu o puidese prever:
— Agnes, eu sempre te
amarei, sempre estarei namorada de ti. Respecto a túa vida, pero non te
deixarei de amar nunca. Estou feita para amarte só a ti.
Aquelas verbas foron unha
frecha que se me cravou con moita forza na ialma, facéndome un burato que
desfixo de súpeto a miña tranquilidade. Quedei paralizada ao ouvilas, ao ouvir
a tenra maneira como Artemisa mas dixera. Non fun dona das miñas reaccións. Intentei
entender o que me pasaba, pero non podía. O único que comecei a sentir foron
unhas intensísimas ganas de chorar. Axiña se me encheron os ollos de bágoas e
un nó potente me oprimía a gorxa, facendo que me doese cada vez máis o peito.
Sentía tamén que as palabras de Artemisa non deixaban de soar na miña mente, afuracándome
cada vez máis a ialma, facendo que se rachase cada vez máis a seguridade na
que, ata entón, viviran as miñas ideas, os meus pensamentos, as miñas
conviccións. Rachábase o meu corazón, derramándose polo meu peito todo o que
cría, todo o que crera ata entón, e o único que me puiden preguntar foi: “que
estou facendo, que estou facendo?”
Mirei a Artemisa como se a
mirase por primeira vez despois de moito tempo sen vela, coma se houbese anos
que non vía as súas faccións, que non me mergullaba nos seus ollos, que non me
fixaba na súa cariña tan fermosa... e entón sentín que ese buraco que fixeran
na miña ialma as súas verbas cada vez era máis grande, medraba devorando todo o
que eu crera, todo o que sentira ata ese momento.
Fixeime nas súas doces
faccións, nos seus beizos, nos seus escuros ollos, nas súas espesas e longas perfebas,
na súa pel branquiña e suave, nos seu pelo rizo, no seu corpo... e non a podía
deixar de mirar namentres sentía que as ganas de chorar que me invadiran se
intensificaban por dentro miña, domeándome toda.
Artemisa decatouse axiña
de que eu comezara a chorar e, sen perder tempo, abrazoume, sostívome nos seus
brazos namentres me acariñaba os cabelos, namentres me musitaba palabras de
alento e me preguntaba que me pasaba. Eu non podía falar. O único que podía
sentir era que devecía por pedirlle perdón, por desculparme ante ela, pero non
tiña voz. O pranto devorara a miña voz.
Mais, cando pasaron uns
poucos minutos, fun sentindo que a intensidade dese pranto minguaba, talvez
porque Artemisa me acougaba entre os seus brazos. Neses momentos, parecíame que
a miña vida estaba a se derrubar, que estaba desaparecendo o chan que sostiña
os meus días...
— Artemisa, perdóame...
Artemisa...
— Tranquila, Agnes...
— Non che quería facer tanto
dano, Artemisa. Non sei que me está ocorrendo, non sei que estou facendo
—confeseille entre saloucos.
— Fas sempre o que che sae
da ialma, cariño —contestoume con moito agarimo.
— Pero... pero non sei por
que... non sei por que está pasando isto, Artemisa. Non sei por que a vida me
separou de ti...
— Non te arrepintas do que
viviches, Agnes. Ás veces, é preciso que vivamos outras cousas para coñecer o
que queremos...
— Estou... estou moi
confundida... —dixen case sen voz, pero Artemisa ouviume perfectamente.
— Non teñas présa en tomar
unha decisión. Agora non a hai. Fai o que verdadeiramente sintas que tes que
facer. Non fagas nada para non ferir a ninguén. Pensa en ti, Agnes.
— Non merezo que sexas tan
boa comigo.
— Son boa porque te quero de
verdade, porque estou disposta a esquecer todo o que pasou entre nós se...
— Artemisa...
— Perdóame a min tamén...
— A ti? E logo? Por que me
pides perdón ti? Ti non fixeches nada...
— Por ser tan cacholana —riu
namentres me secaba as bágoas cos seus agarimosos dedos.
— Ai, eu tamén o son —rin
con ela.
— Ti cres que non estamos
destinadas a estar xuntas para sempre, Agnes? Que cres?
— Sempre crin que estabamos
destinadas a estar xuntas para sempre, absolutamente para sempre, mesmo o creo
agora.
— Entón... que estamos
facendo, Agnes?
— Non... que estou facendo
eu, eu... É certo que namorei de Lúa, pero... seica sexa algo... Non sei...
— Pasaxeiro?
Non me atrevía a dicir esa
palabra que Artemisa acababa de pronunciar porque me daba moita mágoa pensar
que o amor de Lúa e máis eu tiña fin, pero, devagariño, fun entendendo que esa
era a realidade da miña vida. Con Lúa son feliz, fun feliz e podería seguir
sendo feliz... pero seica sexa imposíbel separarme de Artemisa, seica si sexa
certo que estamos unidas cun vencello semellante ao que me une á miña terra...
pero tampouco me quero precipitar... aínda que sei que todo o que sinto sempre
é real, que ningún sentimento ou emoción que invade a miña ialma é falso nin
finxido. E teño a sensación de que Lúa só está agardando o momento no que lle
direi que marcho, que teño que volver con Artemisa.
Esta tarde tivemos que ser
moi fortes, tivemos que andar con moito tino para non ir rápido, para non
precipitarnos... pero sei que ambas as dúas pensabamos o mesmo, desexabamos o
mesmo... pero, cando eu deixei de chorar e xa estivemos as dúas un pouquiño
máis acougadas, regresamos á miña casa e Artemisa tamén marchou para a súa.
Despedímonos sabendo que mañá nos volveríamos ver. E quedo con todo o que
vivimos esta tarde, con todas as conversacións que compartimos, cos sorrisos
que nos dedicamos... Só agardo non trabucarme máis, por favor... e que non haxa
máis dor. Agardo que, se de verdade é Artemisa o amor da miña vida, que a miña
ialma toda o saiba, que o saiba o meu corpo todo, que non haxa máis dúbidas...
e sobre todo preciso ser valente para facer as cousas o mellor posíbel.
Traducción:
Domingo,
14 de octubre de 2018
Esta tarde me reencontré con Artemisa. Lúa y yo
volvimos de la aldeíña por la tarde y enseguida quedé con Artemisa. En la
aldeíña estuvimos desde el viernes y nos lo pasamos muy bien. Necesitábamos
estos días de tranquilidad y además he de reconocer que hubo muchas ocasiones
en las que deseé que el tiempo se detuviese. El sábado fuimos a hacer una ruta
de senderismo por Requeixo y también estuvimos viendo puentes antiguos de
Ourense, puentes romanos, situados en lugares preciosos y muy tranquilos.
Hay muchas cosas que quiero contar. También
quiero decir que noto que Lúa está muy extraña. Lleva días escondiéndome que
llora. Sé que llora cuando yo no la veo. Sé que llora porque siempre tiene los
ojiños brillantes, como si el orvallo los mojase, y está distraída. Le cuesta
mucho hablar, pero no quiere decirme lo que le pasa. Siempre que le pregunto si
está bien, me contesta que sí, que no le pasa nada, que está bien, que no me
preocupe; pero yo sé que no está bien, que algo le pasa...
Mas ahora siento que los recuerdos de todo lo
que he vivido luchan en mi mente contra todas esas ideas que llevan tiempo
acumulándose en mi alma. Ahora siento que hay una lucha entre mi alma y mi
mente. Llevo días queriendo convencerme de que no tengo que negar lo que
siento, pero también me da mucho miedo reconocer las cosas que están
ocurriendo. No obstante, esta tarde me pasaron cosas que removieron todo lo que
pensaba y sentía.
El reencuentro con Artemisa ha sido muy bonito.
No quería reconocer que me apetecía mucho estar con ella, que deseaba volver a
verla. Le pregunté a Lúa si quería venir conmigo, pero me lo negó sabiendo
perfectamente que la respuesta que debía darme era no. Quedé con Artemisa en el
jardín del Posío. Ambas coincidimos en la aldea de encontrarnos en ese lugar.
Artemisa estaba leyendo tranquilamente cuando yo aparecí. Todo el tiempo, yo me
decía a mí misma que tenía que dejar que fuese ella quien decidiese cuándo
abrazarnos o tomarnos de la mano; pero, en cuanto la vi delante de mí, no pude
evitar acercarme a ella para abrazarla, con timidez y cuidado. No quería que
ella notase que ansiaba verla, que notase todas las ganas que tenía de estar
con ella; unas ganas que ni yo misma conseguía entender. Me sentía como si
hubiese alguien llenándome el alma de emociones cuya llegada yo no esperaba,
que ni tan siquiera sabía que existían, como si en realidad yo siguiese un
camino que otra alma me indicaba desde la distancia. No quería dejarme llevar
por la fuerza de esas emociones que tanto me desorientaban; pero llegó un
momento en el que no pude seguir huyendo de ellas. Y supe que ya no podría
seguir huyendo de ellas cuando me hallé entre los brazos de Artemisa, protegida
por ella, por el cariño que me entregaba, cada vez con más intensidad y
confianza.
No sé cuánto tiempo estuvimos abrazadas, pero
puedo asegurar que hacía mucho tiempo que no nos abrazábamos con tanta
libertad, mas aún, en nuestros gestos, quedaban huellas de la tristeza que las
dos habíamos sentido... mas éstas también iban desapareciendo lentamente.
— Agnes, qué contenta estoy de verte —me dijo
sonriente mientras me apretaba contra ella.
Yo deseaba confesarle que también tenía
muchísimas ganas de verla, pero no me atreví. Quiero andar con tanto cuidado
que ni tan siquiera me siento capaz de decir lo que siento. Quiero ir tan
despaciño que prefiero callar lo que mi alma me musita; pero supe que la manera
como abrazaba a Artemisa ya le confesaba a ella que yo también sentía lo mismo.
Cuando nos separamos, nos miramos largo tiempo
a los ojos, sin decir nada, dedicándonos una sonrisa casi imperceptible, pero
yo sentía que había mucha luz a nuestro alrededor. En esos momentos, sentía que
me temblaba el alma, que había algo que estaba cambiando en mí, que tenía
miedo... que ya comenzaba a sentir miedo.
Le pregunté a Artemisa cómo le había ido en
León con su hermana y ella me contó todo lo que habían hecho. La escuché con
mucha atención y cariño, disfrutando de lo bonita y brillante que sonaba su
voz. Hacía tiempo que no la escuchaba hablar con tanta felicidad y ternura. Yo
también le conté que había pasado el fin de semana en la aldeíña, que mi madre
ya sabía que ella estaba viviendo en Ourense y que incluso me había dicho que
tenía muchas ganas de verla. Artemisa dijo que también ansiaba ir a la aldea
para volver a ver a mi madre.
Poquiño a poco, sentí que cada vez había más
complicidad entre nosotras. Nos sonreíamos con mucha luz y ternura, pero
ninguna de las dos era capaz de evitar esas sonrisas. Además, no había entre
nosotras ni la más pequeña huella de tensión. Era como si nada hubiese pasado
entre nosotras... pero yo notaba que todo estaba cambiando, que esa tarde había
algo distinto en el aire y en nuestro corazón.
Ha sido una tarde muy bonita, he de
reconocerlo, y además no quería que acabase. Me habría gustado que se hubiese
alargado hasta el fin de los días... pero el ocaso llegó demasiado temprano,
avisándonos de que ya teníamos que separarnos. Artemisa se dispuso a
acompañarme a mi casa, pero, antes de salir del jardín del Posío, me dijo,
tomándome de la mano, algo que nunca podré olvidar, que me hizo reaccionar de
súbito, sin que ni yo pudiese preverlo:
— Agnes, yo siempre te amaré, siempre estaré enamorada
de ti. Respeto tu vida, pero no dejaré de amarte nunca. Estoy hecha para amarte
sólo a ti.
Aquellas palabras fueron una flecha que se me
clavó con mucha fuerza en el alma, haciéndome un agujero que deshizo de súbito
mi tranquilidad. Me quedé paralizada al oírlas, al oír la tierna manera como
Artemisa me las había dicho. No fui dueña de mis reacciones. Intenté entender
lo que me pasaba, pero no podía. Lo único que comencé a sentir fueron unas
intensísimas ganas de llorar. Enseguida se me llenaron los ojos de lágrimas y
un nudo potente me oprimía la garganta, haciendo que me doliese cada vez más el
pecho. Sentía que las palabras de Artemisa no dejaban de sonar en mi mente,
perforándome más el alma, haciendo que se rasgase cada vez más la seguridad en
la que, hasta entonces, habían vivido mis ideas, mis pensamientos, mis
convicciones. Se rasgaba mi corazón, derramándose por mi pecho todo lo que
creía, todo lo que había creído hasta entonces, y lo único que pude preguntarme
fue: “¿qué estoy haciendo, qué estoy haciendo?”
Miré a Artemisa como si la mirase por primera
vez después de mucho tiempo sin verla, como si hiciese años que no veía sus
facciones, que no me sumergía en sus ojos, que no me fijaba en su cariña tan
hermosa... y entonces sentí que ese agujero que habían hecho en mi alma sus
palabras cada vez era más grande, crecía devorando todo lo que yo había creído,
todo lo que había sentido hasta ese momento.
Me fijé en sus dulces facciones, en sus labios,
en sus oscuros ojos, en sus espesas y largas pestañas, en su piel blanquiña y
suave, en su pelo rizoso, en su cuerpo... y no podía dejar de mirarla mientras
sentía que las ganas de llorar que me habían invadido se intensificaban por
dentro de mí, dominándome toda.
Artemisa se percató enseguida de que yo había
comenzado a llorar y, sin perder tiempo, me abrazó, me sostuvo en sus brazos
mientras me acariciaba los cabellos, mientras me musitaba palabras de aliento y
me preguntaba qué me pasaba. Yo no podía hablar. Lo único que podía sentir era
que ansiaba pedirle perdón, disculparme ante ella, pero no tenía voz. El
llanto había devorado mi voz.
Mas, cuando pasaron unos cuantos minutos, fui
sintiendo que la intensidad de ese llanto menguaba, tal vez porque Artemisa me
sosegaba entre sus brazos. En ese momento, me parecía que mi vida estaba
derrumbándose, que estaba desapareciendo el suelo que sostenía mis días...
— Artemisa, perdóname... Artemisa...
— Tranquila, Agnes...
— No quería hacerte tanto daño, Artemisa. No sé
qué me está ocurriendo, no sé qué estoy haciendo —le confesé entre sollozos.
— Haces siempre lo que te sale del alma, cariño
—me contestó con mucho cariño.
— Pero... pero no sé por qué... no sé por qué
está pasando esto, Artemisa. No sé por qué la vida me ha separado de ti...
— No te arrepientas de lo que has vivido, Agnes.
A veces, es preciso que vivamos otras cosas para conocer lo que queremos...
— Estoy... estoy muy confundida... —dije casi sin
voz, pero Artemisa me oyó perfectamente.
— No tengas prisa en tomar una decisión. Ahora no
la hay. Haz lo que verdaderamente sientas que tienes que hacer. No hagas nada
para no herir a nadie. Piensa en ti, Agnes.
— No merezco que seas tan buena conmigo.
— Soy buena porque te quiero de verdad, porque
estoy dispuesta a olvidar todo lo que ha pasado entre nosotras si...
— Artemisa...
— Perdóname a mí también...
— ¿A ti? E logo? ¿Por qué me pides perdón tú? Tú
no has hecho nada...
— Por ser tan cabezota —se rió mientras me secaba
las lágrimas con sus cariñosos dedos.
— Ay, yo también lo soy —me reí con ella.
— ¿Tú crees que no estamos destinadas a estar
juntas para siempre, Agnes? ¿Qué crees?
— Siempre creí que estábamos destinadas a estar
juntas para siempre, absolutamente para siempre, incluso lo creo ahora.
— Entonces... ¿qué estamos haciendo, Agnes?
— No... qué estoy haciendo yo, yo... Es cierto
que me he enamorado de Lúa, pero... tal vez sea algo... No sé...
— ¿Pasajero?
No me atrevía a decir esa palabra que Artemisa
acababa de pronunciar porque me daba mucha pena pensar que el amor de Lúa y yo
tenía fin, pero, poquiño a poco, fui entendiendo que ésa era la realidad de mi
vida. Con Lúa soy feliz, fui feliz y podría seguir siendo feliz... pero quizás
sea imposible separarme de Artemisa, tal vez sí sea cierto que estamos unidas
con un vínculo semejante al que me une a mi tierra... pero tampoco quiero
precipitarme... aunque sé que todo lo que siento siempre es real, que ningún
sentimiento o emoción que invade mi alma es falso ni fingido. Y tengo la
sensación de que Lúa sólo está esperando el momento en el que le diré que me
marcho, que tengo que volver con Artemisa.
Esta tarde tuvimos que ser muy fuertes, tuvimos
que andar con mucho cuidado para no ir rápido, para no precipitarnos... pero sé
que las dos pensábamos lo mismo, deseábamos lo mismo... pero, cuando yo dejé de
llorar y estuvimos las dos un poquiño más tranquilas, regresamos a mi casa y
Artemisa también se marchó a la suya. Nos despedimos sabiendo que mañana
volveríamos a vernos. Y me quedo con todo lo que hemos vivido esta tarde, con
todas las conversaciones que hemos compartido, con las sonrisas que nos
dedicamos... Sólo espero no equivocarme más, por favor... y que no haya más
dolor. Espero que, si de verdad es Artemisa el amor de mi vida, que mi alma
toda lo sepa, que lo sepa mi cuerpo todo, que no haya más dudas... y sobre todo
necesito ser valiente para hacer las cosas lo mejor posible.
Algo extraño le pasa a Lúa (o no tan raro). Que esté llorando, tan mal y reservada es posible que sea consecuencia de lo que está pasando con Artemisa, que Agnes la vaya a ver, que queden...que sepa que la está perdiendo. Aunque por otro lado, quizás le ocurra otra cosa y por eso esté tan reservada. Hace poco que decía aceptar su destino con ella, pero si ahora llora por perderla, es que en realidad aquellas palabras no eran reales, y claro, no se le puede recriminar nada, lo más normal del mundo es que se deprima, faltaría más. Está en horas bajas...y si intuye lo que está pasando...
ResponderEliminarPor fin Agnes ve las cosas claras (aunque no metería la mano en el fuego para asegurarlo jajaja). Ahora parece saber lo que quiere, y eso es volver con Artemisa. No quiere tampoco precipitarse y hacer las cosas mal, por eso está pensando todo muy bien y no quiere volver a equivocarse. Es que es complicado, haga lo que haga, alguien saldrá herido, pero como bien dice Artemisa, tiene que hacer lo que de verdad quiere,pensar en ella misma y dejar de pensar en los demás. No sé, pero esto está a punto de estallar, por un lado u otro, y me da miedo, está claro que alguien saldrá muy perjudicado de todo esto.
Al menos en este capítulo sabemos que Agnes quiere volver con Artemisa, que están destinadas a estar juntas, a pesar de amar a Lúa. ¡¡Ayyy estoy muyyy enganchadooooo!!
Parece que, finalmente, Agnes se da cuenta de lo que pasa... Eu, ao principio, estaba convencida de que a túa felicidade achábase en Artemisa, pero, devagariño, funme decatando de que ti estabas a te decepcionar moito con Artemisa. E tamén teño que dicir que ao final acabei pensando que ela non te querería tanto se tardara tanto tempo en volver a Galicia contigo, se tardara tantos anos en axudarte a voltar á túa terra.
ResponderEliminarDefinitivamente se han vuelto las tornas, como se intuía ya en el capítulo anterior. Realmente no ha pasado nada que lo explique, ¿por qué ahora todo parece tan claro y tan inevitable cuando hace no tanto la relación de Artemisa y Agnes parecía totalmente muerta? Lúa es testigo de lo que pasa, la relación se va a terminar, pronto la cuestión para Agnes va a ser cómo dar por acabada la relación haciendo el menor daño posible a Lúa, quien de momento llora en silencio. Es como si fuera imposible que todas estén contentas a la vez, y para que algunas sean felices otras tuvieran necesariamente que sufrir; claro está que esta no es una regla escrita ni se cumple siempre, pero es casi imposible en la vida que todos queden conformes con algo, siempre pasa así, que la risa de unos va a costa de las lágrimas de otros. Ahora Agnes sabe que, se mueva en la dirección que se mueva, hará feliz a una y desgraciada a la otra; en el pasado eligió la dicha de Lúa a costa de la desgracia de Artemisa, ahora parece que será al revés; tiempo atrás ella misma estuvo sumergida en la pena más intensa; es como el naipe del tarot de la rueda de la fortuna: en su giro, el destino nos va situando, arriba, abajo, arriba... todo son ciclos que se repiten, para que una parte de la rueda esté en lo alto la zona de enfrente ha de estar abajo.
Antes no me importaba Lúa, ni lo que le pasase. Ahora sus lágrimas ocultas me impiden alegrarme por Artemisa sin más, también en eso son opuestas: Artemisa paseaba su dolor por todos lados, Lúa pretende guardarlo en silencio, algo mucho más difícil y más noble. Claro está que quiero que Artemisa y Agnes sean pareja pero me duele el modo en que se va a cumplir este destino. Pobre Lúa.