Mércores, 17 de outubro de 2018
Cando o luns cheguei de
traballar, Lúa pediume que a acompañase á aldeíña. Eu pensaba que ocorrera
algunha cousa moi mala, pero ela díxome que non pasaba nada, que simplemente
quería ir, que non me desacougase por ren; mais estaba moi nerviosa. Fomos co
seu coche, evidentemente. Estivemos toda a fin de semana na aldeíña e estivemos
moi ben. Eu pasei a tarde do domingo con Artemisa e quedara con ela para
volvernos ver. Tívenlle que enviar unha mensaxe dicíndolle que non poderiamos
quedar, que nos xurdira un imprevisto, e ela entendeuno moi ben. Lúa estaba moi
nerviosa. Mesmo lle tiven que pedir varias veces que non conducise tan rápido
porque ía tomando as curvas cunha velocidade maior á que tiña que ir. Eu estaba
tamén cada vez máis nerviosa porque notaba que pasaba algo moi grave, pero ela
dicíame que todas as persoas que coñeciamos estaban ben. Nese momento eu lembrei
de que me estiven encontrando mal toda a semana pasada, con dores moi estrañas
de barriga e non me sentaba ben o que comía, pero pensaba que era algo só do
meu estómago, que, ás veces, me pasa iso, que calquera cousa me senta mal, pero
tamén lembrei de que, de súpeto, me poñía moi nerviosa sen motivo. Estaba
traballando e sentía que algo non ía ben ou que algo iría mal, pero eran
sensacións que non sei describir porque non as podía vencellar con nada da miña
vida. Tamén lembrei de que, ás veces, estando con Lúa, notaba que estaba
estraña, pero non era ela a que estaba estraña; era o mundo, coma se, ao tela
entre os meus brazos, sentise que o seu corpo se esvaecía. E, neses momentos,
cando iamos no coche, sentía que todas esas estrañas sensacións que levaba
sentindo durante toda a semana pasada se concentraban en min, uníanse en min,
pero non podía dicir se iso me ocorría porque se me contaxiaban os nervios de
Lúa ou porque a miña ialma me avisaba dalgunha cousa que ía pasar...
Cando chegamos á aldeíña,
Lúa pediume que a agardase na miña casa, que axiña me viría buscar, e eu
estiven falando coa miña nai durante vinte minutos polo menos. Na aldeíña todo
ía ben. Era Lúa a que parecía moi nerviosa. Cando me veu buscar, pediume que
fósemos ao río, díxome que quería estar na beiriña do Miño. Eran polo menos ás
seis da tarde. Fomos, pero ela axiña se esgotaba. Vía que lle custaba camiñar,
que mesmo precisaba sentar no chan para recuperar o alento, e iso facíame
sentir moito máis nerviosa porque Lúa sempre... sempre foi forte... Nunca se
esgotaba tan doadamente; pero, cando lle preguntaba se estaba ben (mesmo me
agochaba a súa cariña tralas súas mans), dicíame que todo ía ben e axiña
seguiamos camiñando, pero eu sentía que nada ía ben, que algo estaba a se
crebar.
Dende a aldeíña deica a
beiriña do río hai máis ou menos vinte minutos camiñando. Non é que esteamos
lonxe do río, pero a nós gústanos moito ir por un camiño entre ás árbores,
subindo un pequeno monte... pero Lúa case que non tiña folgos para subir, aínda
que non me pedía en ningún momento que nos detivésemos. Ela quería chegar... e
eu non lle podía negar nada. Non sei por que, pero non era quen de falar, de
dicirlle nada... Tiña a ialma chea de sensacións raras que non acababan de
medrar do todo en min. Eran espellismos do que podían ser. Tiña medo, coma esas
veces que sentes que pode pasar algo e che dá medo que pase, ou cando sentes
que alguén che está agochando algo importante e non lle queres preguntar nada
porque sabes que coñecer iso que che agocha pode facerche dano...
Cando chegamos á beiriña
do río, Lúa sentou na herba e pediume que o fixese xunta ela. Despois pediume
que a abrazase, que a protexese entre os meus brazos, e apoiouse no meu peito,
pechando devagariño os ollos. Entón decateime de que tremía, coma se tivese
febre, e tamén lle custaba respirar, pero quería disimular para que eu non me
dese de conta de que estaba mal, de que algo fallaba nela. Non me atrevín a
preguntarlle que lle ocorría. Tiña medo, tiña un nó na gorxa. Non estaría a ocorrer
nada malo se Lúa non estivese tan caladiña, tan queda, tan débil... pero non
era quen de preguntarlle nada. Non podía e tamén notaba que a miña ialma me
dicía que non era preciso preguntar nada.
Pasaron uns longos
segundos nos que estivemos en silencio, Lúa intentando recuperar o alento e eu
acariñándoa nos cabelos, na súa cariña, nas súas meixelas... intentando que
estivese ben, que estivese tranquila. Lúa abriu os ollos suavemente e fixounos
no río, perdendo o seu verde ollar polas quedas augas, fixándoo nas pólas das
árbores... tan outonais. Entón, cunha voz moi silandeira, díxome:
— A miña nai ten unha
cartiña para ti. Pídelle que cha dea, por favor. Ela sábeo todo. Entenderei
todo o que fagas, Agnes, xúrocho, pero, por favor, sé sempre feliz, vale? Busca
sempre o que che faga feliz e non te desacougues por ninguén. Eu só quería coñecer
que é estar contigo, que é ser feliz contigo... Nunca lle quixen facer dano a
ninguén... Quíxente sempre, Agnes, e só che teño que dar as grazas por amosarme
que é ser feliz, feliz de verdade, durante días e máis días, non só por un
intre. Fixéchesme coñecer a felicidade de verdade, a verdadeira, a que procura
todo o mundo. Non teño medo, Agnes. Non o teñas ti.
— Lúa... —musitei sen
entender nada ou, máis ben, sen querer entender.
— Só che pido que fagas
sempre o que che diga o teu corazón, que é moi sabio, miña vida...
Lúa pechou os ollos,
suavemente, e non dixo nada máis. Non dixo nada máis. E non volverá dicir ren
máis, xamais. Xamais volverá falar...
Non sabía que facer. Si
sabía que era moi real o que estaba ocorrendo, pero non o podía crer. Estiven
acariñando a Lúa durante uns minutos que non sei canto duraron, pero parecían
poderse alongar ata a eternidade. Si sentín como ela deixou de respirar. Ouvín
e sentín coas miñas mans o seu derradeiro suspiro.
Ía cada vez máis frío,
pero eu sabía que o frío non viña do ceo nin do ar que de cando en vez zoaba
abaneando as follas das árbores. Ese frío nacía en min, só en min, na miña
ialma. Sabía que tiña que avisar á miña nai ou ao meu tío Damián... pero non sabía
que dicir. Non podía crer que tiña que dicir que... que viñesen, pedir que
viñesen para me axudar...
Pensaba que estaba nun
soño. Non podía mirar a Lúa, pero notaba o seu corpo entre os meus brazos,
ouvía o son do ar, o calado murmurio do río, o canto lonxano dos paxaros. A
vida seguía cando eu sentía que se detivera. A vida detivérase virándose nun
intre que non pasaba. De cando en vez, abaneaba a Lúa con moita suavidade, coma
se fose unha meniña pequerrechiña que dorme tranquilamente entre os brazos da
súa nai. Outras veces, acariñáballe os cabelos, dáballe algún bico na fronte,
coma se ela puidese sentir aínda os meus acenos agarimosos. Eu quería deixar
pegada na súa pel do amor que sentía, de canto a quería... pero sabía que ela
xa non notaba nada. Ela xa non estaba. Non quería chamar a ninguén porque sabía
que, para chamar, me tería que mover e apartar a Lúa de min, e non quería, non
quería... pero, cando notei que transcorrera polo menos media hora... chamei á
casa do meu tío Damián e pedinlle que viñese á beiriña do río... e que, se era
posíbel, a miña nai o acompañase. Díxenlle que Lúa non se encontraba ben e nada
máis. Nin sequera lembro ben das palabras que dixen. Falaba e actuaba coma se
eu non estivese no mundo, coma se o meu corpo seguise eilí, pero a miña mente
estivese moi lonxe. Nin sequera sentía ganas de chorar. Era coma se a miña
ialma tamén se tivese detido... e sigo eisí, sigo sen reaccionar. Lembro de
momentos precisos, concretos e á vez irrecuperábeis, nos que alguén me tomou do
brazo para axudarme a camiñar, nos que alguén me dixo algunhas palabras de
alento ou nos que alguén intentou chamarme, pero, durante toda esa tarde e
durante a noite que pasei na aldeíña, non podo saber que dixen, que fixen, se
chorei ou non, porque me sentía lonxe de todo, porque estiven lonxe, seica
intentando axudar a Lúa a atopar o camiño de regreso ou de ida a un lugar onde
a tería que abandonar, seica porque a miña ialma estaba con ela, voando lonxe,
noutra dimensión. Sei que veu a anoitecida, que estivemos agardando a que
alguén nos dixese algo sobre Lúa, pero eu sabía que xa non había nin hai nada
máis que dicir. Non sei cando a levaron ao hospital, para nada porque por ela
xa non se podía facer nada. Sei que chegamos á aldeíña con ela en brazos.
Levouna o meu tío, que aínda está forte, e ela pesa pouquiño... ou pesaba. O
certo é que non podo pensar en que ela non está. Cando o penso, o meu corpo
todo dime que iso non é verdade, que ela vai voltar, de onde queira que estea,
vai voltar...
Lembro que estiven sentada
na herba durante moito tempo, agardando a que alguén viñese e me arrincase a
Lúa dos meus brazos. Sei que apareceron o meu tío Damián e maila miña nai. A
miña nai faloume, díxome moitas cousas, díxome que ela sabía que isto ía pasar,
pero eu non podía entender nada. Non entendía nada. Non podía escoitar nin
comprender nada. Seguinos deica a aldeíña, Iria (a nai de Lúa) saíu da súa casa
sabendo que xa ocorrera. Sentín a súa aperta, moi forte e agarimosa, as súas
bágoas na miña pel. Sei que lle dixen que non entendía nada e ela díxome que o
sabía, díxome: “seino, ruliña, seino” e eu díxenlle que Lúa me chamaba ruliña
tamén; pero non sei con que voz falaba e nin tan sequera sei se falaba. Eu
coido que si, pero seica só pensase e os demais puidesen ler os meus
pensamentos. Sei que veu unha ambulancia e que se levou a Lúa, pero tardaron
moito en vir. Namentres, Iria estivo peiteando con moito agarimo á súa filla...
pero eu non podía mirar a ningures, non podía mirar a Lúa, non a quería mirar,
e estiven sentada nun recuncho do salón da casa da nai de Lúa sen mirar a
ningures, sen querer ouvir nada, coa cabeza agachada, cos ollos case pechados,
intentando entender, intentando saber que ocorría, por que e cando comezou a
pasar iso, cando chegou ese momento tan horríbel que tan cheo de silencio
estaba. Veu a ambulancia e levouse a Lúa. E non a volvemos ver ata hoxe pola
mañá, cando a enterramos. Non sei se lle fixeron algunha proba para saber de
que morreu... (morreu, é que non pode ser, non pode ser) ou se xa todo o mundo
coñecía que ela estaba enferma, todo o mundo menos eu, menos eu, excepto eu,
eu... Estiven en Ourense, chamei a Artemisa, pero nin sequera lembro que lle
dixen para convencela de que nos vísemos ou para pedirlle que nos vísemos na
ponte Romana. Non o sei, non sei nada. Só sei que onte pola tarde estaba en
Ourense e que quedei co meu tío para que me viñese buscar ás nove da noite. Nin
sei que hora era, pero Artemisa estaba eilí agardándome. Non sei que lle dixen
para lle explicar o que estaba ocorrendo. Díxenlle algo de Lúa, pero ela non me
entendeu á primeira e tiven que lle dicir que Lúa non estaba, que se fora e que
non voltaría. Coido que Artemisa tamén quedou sen palabras. Non sei cantas
verbas nos diriximos esa tarde, pero seguro que foron pouquiñas. Ela tamén
estivo... na súa despedida... E o luns pola tarde chamei a Silvia tamén para
lle explicar... sen saber que palabras empregar... e ela veu á aldeíña, pero
case que non lembro nada. Díxome que fose traballar o luns que vén, que
precisaba estes días para me despexar, para descansar, para facerme á idea...
pero a que idea me teño que facer, pola Deusa, se non entendo nada...
Lin moitas veces a carta
que ela me deixou... Case que a copiarei de memoria...
«Só para ti, Agnes, miña ruliña, miña vida:
Sei que isto che parecerá
de película, a min tamén. Eu cría que isto só ocorría nos libros, nas películas
ou nas series de televisión, cando unha persoa de súpeto sabe que lle quedan
poucos días de vida e quere aproveitar cada momento coma se fose o derradeiro
da súa vida sabendo que pode ser o derradeiro. Sei que isto non che parecerá
real e mesmo pode que pase moito tempo ata que o entendas. Eu non o entendo,
pero non teño medo. Sei que vai pasar, tarde ou cedo pasará. E esta carta
escríbocha este luns quince de outubro porque sinto que está moi preto o
momento da miña fin. Sei que pasará. Hoxe tiven que voltar da escola porque
non me encontraba ben. Síntome mareada e moi débil, o meu corazón latexa
descontrolado, ás veces demasiado amodiño e, outras, moi lixeiro, coma se quixese
dar todos os latidos que non dará na miña vida. Non me quero alongar moito
porque sei que agora mesmo che custará moitísimo entender o que está a ocorrer,
pero quero que saibas que sempre o souben, que sabía que o meu tempo era
finito, por iso quería estar contigo. Outra persoa teríase apartado de ti,
deixándote ser feliz con Artemisa, pero eu quixen loitar, á miña maneira,
porque sabía que, se non o facía, non podería cumprir o desexo máis forte da
miña vida. Síntoo moito se fun egoísta, pero eu sempre souben que o amor que
vos une a Artemisa e a ti é indestrutíbel, que nada nin ninguén o estragará
nunca, nin eu. Seino moi ben, por iso quixen saber o que era estar contigo, ser
unha contigo. A miña nai, a túa nai e todas as veciñas da aldeíña souberon
sempre que eu non ía vivir moito, pero pedinlles milleiros de veces que nunca
che dixesen nada. Non quería que o soubeses. Sabía que non pagaba a pena que o
soubeses. De que tería servido, Agnes? De nada, só che causaría moito máis
sufrimento e eu quería que fósemos felices do todo.
A miña casa e todo o que
teño perténceche, todo, pero entendo que non queiras vivir no meu piso,
entendereino, pero, se o queres vender, non o fagas ata que pasen uns cantos
meses. Agarda a estar mellor, a que te sintas quen de vivir eilí ou ao menos de
probar vivir eilí con Artemisa. Non sabes canto desexo que sexas feliz con ela.
Sei que ides volver, seino. A miña nai sabe todo o que quero e axudoume a facer
todo o que tiña que facer para deixarche esta herdanza. A miña nai tamén estará
moi tristeiriña durante toda a súa vida. Non imaxinas o que nos custou aceptar
que eu tiña unha doenza incurábel que me podía levar á morte cando menos mo
esperase, pero eu sempre souben cando chegaría a miña fin... Lembras por que
che pedía sempre que vivísemos cada momento coma se fose o derradeiro da nosa
vida? Entendes por que che pedía que sempre fixeches o que che saíse da ialma,
sen pensar en nada nin en ninguén, só en ti mesma...? porque a vida é iso, é
vivila nós por nós e polos nosos soños, porque un día todo pode rematar e
quedas sen nada, sen vivir, sen ter vivido todo o que querías vivir. Entendes
agora por que me facía tanta e tanta ilusión que che gustase a miña casa?
Porque sabía que, tarde ou cedo, acabaría sendo para ti. Eu pensaba en ti cando
a adornaba, pensei en ti cando a escollín... Sabía que algún día ti voltarías a
Ourense e que che gustaría moito vivir nun lugar eisí. Podedes ter as miñas
cousas coma se sempre tivesen sido vosas, sen culpabilidade nin rancor, por
favor. O meu coche tamén pode ser de Artemisa, que sei que está a se sacar o
carné de conducir.
Non quero que penses que
che escribo esta carta con tristura. Non podo estar tristeiriña despois de
coñecer que é estar contigo, que é compartilo todo contigo. Quérote moito e
sempre te quixen. Perdóame por se estiven un pouquiño arisca estes días, pero
eu tamén teño (ou tiña, segundo como o mires) un poder de intuición un pouco forte,
non tanto como o teu, e intuía que estaba a chegar... Malia todo, si me sinto
tristeiriña porque me gustaría morrer de velliña ó teu lado, cariño, saber que
é sentir que a avanza a vida ó teu carón...
Calquera cousa que
precises, aínda que esteas con Artemisa, sabes que lla podes pedir á miña nai.
Ela quérete moito tamén e sempre che agradecerá que estiveses comigo nos
derradeiros momentos da miña vida. Só pido morrer entre os teus brazos mirando
ao Miño. É o único desexo que me queda por cumprir e será o derradeiro.
Sei que isto parece de
película, pero, ás veces, hai cousas que si poden ser reais. Agora que non
estou ao teu lado, só che pido que nunca dubides de que coñecín o ceo na vida,
ese ceo do que falan tantas relixións... Coñecín o Paraíso estando contigo.
Agora non sei onde estarei, pero sempre quedarei no río, no noso río, no son e
no recendo do ar da nosa terra. Onde queira que vaias, estará a miña
lembranza... Quérote, miña ruliña.
Lúa, túa para sempre»
E non estou ben, non podo
crer que sexa verdade todo o que ela escribiu. Agradezo non ter que traballar
ata o luns porque non podo estar en ningures. Só me presta estar en silencio,
mirando ao río, sentindo o silencio da nosa terra... na aldeíña... e sigo sen
entender que ocorreu.
Traducción:
Miércoles,
17 de octubre de 2018
Cuando el lunes llegué de trabajar, Lúa me
pidió que la acompañase a la aldeíña. Yo pensaba que había ocurrido alguna cosa
muy mala, pero ella me dijo que no pasaba nada, que simplemente quería ir, que
no me preocupase por nada; mas estaba muy nerviosa. Fuimos con su coche,
evidentemente. Estuvimos todo el fin de semana en la aldeíña y estuvimos muy
bien. Yo pasé la tarde del domingo con Artemisa y había quedado con ella para
volver a vernos. Tuve que enviarle un mensaje diciéndole que no podríamos
quedar, que nos había surgido un imprevisto, y ella lo entendió muy bien. Lúa
estaba muy nerviosa. Incluso tuve que pedirle varias veces que no condujese tan
rápido porque iba tomando las curvas con una velocidad mayor a la que tenía que
ir. Yo estaba también cada vez más nerviosa porque notaba que pasaba algo muy
grave, pero ella me decía que todas las personas que conocíamos estaban bien.
En ese momento yo me acordé de que estuve encontrándome mal toda la semana
pasada, con dolores muy extraños de barriga y no me sentaba bien lo que comía,
pero pensaba que era algo sólo de mi estómago, que, a veces, me pasa eso, que
cualquier cosa me sienta mal, pero también recordé que, de súbito, me ponía muy
nerviosa sin motivo. Estaba trabajando y sentía que algo no iba bien o que algo
iría mal, pero eran sensaciones que no sé describir porque no podía vincularlas
con nada de mi vida. También me acordé de que, estando con Lúa, notaba que
estaba extraña, pero no era ella la que estaba extraña, era el mundo, como si,
al tenerla entre mis brazos, sintiese que su cuerpo se desvanecía. Y, en esos
momentos, cuando íbamos en el coche, todas esas extrañas sensaciones que
llevaba sintiendo durante toda la semana pasada se concentraban en mí, se unían
en mí, pero no podía decir si eso me ocurría porque se me contagiaban los
nervios de Lúa o porque mi alma me avisaba de alguna cosa que iba a pasar...
Cuando llegamos a la aldeíña, Lúa me pidió que
la esperase en mi casa, que enseguida vendría a buscarme, y yo estuve hablando
con mi madre durante veinte minutos por lo menos. En la aldeíña todo iba bien.
Era Lúa la que parecía muy nerviosa. Cuando vino a buscarme, me pidió que
fuésemos al río, me dijo que quería estar en la orilliña del Miño. Eran por lo menos
las seis de la tarde. Fuimos, pero ella enseguida se agotaba. Veía que le
costaba caminar, que incluso necesitaba sentarse en el suelo para recuperar el
aliento, y eso me hacía sentir mucho más nerviosa porque Lúa siempre... siempre
fue fuerte... nunca se agotaba tan fácilmente; pero, cuando le preguntaba si
estaba bien (incluso me escondía su cariña tras sus manos), me decía que todo
iba bien y enseguida seguíamos caminando, pero yo sentía que nada iba bien, que
algo estaba quebrándose.
Desde la aldeíña a la orilliña del río hay más
o menos veinte minutos caminando. No es que estemos lejos del río, pero a
nosotras nos gusta mucho ir por un camino entre los árboles, subiendo un
pequeño monte... pero Lúa casi que no tenía fuerzas para subir, aunque no me
pedía en ningún momento que nos detuviésemos. Ella quería llegar... y yo no
podía negarle nada. No sé por qué, pero no era capaz de hablar, de decirle
nada... Tenía el alma llena de sensaciones raras que no acababan de crecer del
todo en mí. Eran espejismos de lo que podían ser. Tenía miedo, como esas veces
que sientes que puede pasar algo y te da miedo que pase o cuando sientes que
alguien está ocultándote algo importante y no quieres preguntarle nada porque
sabes que conocer eso que te esconde puede hacerte daño...
Cuando llegamos a la orilliña del río, Lúa se
sentó en la hierba y me pidió que lo hiciese junto a ella. Después me pidió que
la abrazase, que la protegiese entre mis brazos, y se apoyó en mi pecho,
cerrando poquiño a poco los ojos. Entonces me percaté de que temblaba, como si
tuviese fiebre, y también le costaba respirar, pero quería disimular para que
yo no me diese cuenta de que estaba mal, de que algo fallaba en ella. No me
atreví a preguntarle qué le ocurría. Tenía miedo, tenía un nudo en la garganta.
No estaría ocurriendo nada malo si Lúa no estuviese tan calladiña, tan quieta,
tan débil... pero no era capaz de preguntarle nada. No podía y también notaba que
mi alma me decía que no era preciso preguntar nada.
Pasaron unos largos segundos en los que
estuvimos en silencio, Lúa intentando recuperar el aliento y yo acariciándola
en los cabellos, en su cariña, en sus mejillas... intentando que estuviese
bien, que estuviese tranquila. Lúa abrió los ojos suavemente y los fijó en el
río, perdiendo su verde mirada por las quietas aguas, fijándola en las ramas de
los árboles... tan otoñales. Entonces, con una voz muy silenciosa, me dijo:
— Mi madre tiene una cartiña para ti. Pídele que
te la dé, por favor. Ella lo sabe todo. Entenderé todo lo que hagas, Agnes, te
lo juro, pero, por favor, sé siempre feliz, ¿vale? Busca siempre lo que te haga
feliz y no te preocupes por nadie. Yo sólo quería conocer qué es estar contigo,
qué es ser feliz contigo... Nunca quise hacerle daño a nadie... Te quise
siempre, Agnes, y sólo tengo que darte las gracias por demostrarme qué es ser
feliz, feliz de verdad, durante días y más días, no sólo por un instante. Me
hiciste conocer la felicidad de verdad, la verdadera, la que busca todo el
mundo. No tengo miedo, Agnes. No lo tengas tú.
— Lúa... —musité sin entender nada o, más bien, sin
querer entender.
— Sólo te pido que hagas siempre lo que te diga
tu corazón, que es muy sabio, vida mía...
Lúa cerró los ojos, suavemente, y no dijo nada.
No dijo nada más. Y no volverá a decir nada más, jamás. Jamás volverá a
hablar...
No sabía qué hacer. Sí sabía que era muy real
lo que estaba ocurriendo, pero no podía creerlo. Estuve acariciando a Lúa
durante unos minutos que no sé cuánto duraron, pero parecían poder alargarse
hasta la eternidad. Sí sentí cómo ella dejó de respirar. Oí y sentí con mis
manos su último suspiro.
Hacía cada vez más frío, pero yo sabía que el
frío no venía del cielo ni del aire que de vez en cuando soplaba meciendo las
hojas de los árboles. Ese frío nacía en mí, sólo en mí, en mi alma. Sabía que
tenía que avisar a mi madre o a mi tío Damián... pero no sabía qué decir. No
podía creer que tenía que decir que... que viniesen, pedir que viniesen para
ayudarme...
Pensaba que estaba en un sueño. No podía mirar
a Lúa, pero notaba su cuerpo entre mis brazos, oía el sonido del aire, el
callado murmurio del río, el canto lejano de los pájaros. La vida seguía cuando
yo sentía que se había detenido. La vida se había detenido deviniendo en un
instante que no pasaba. De vez en cuando, mecía a Lúa con mucha suavidad, como
si fuese una bebé pequerrechiña que duerme tranquilamente entre los brazos de
su madre. Otras veces, le acariciaba los cabellos, le daba algún beso en la
frente, como si ella pudiese sentir aún mis gestos cariñosos. Yo quería dejar
huella en su piel del amor que sentía, de cuánto la quería... pero sabía que
ella ya no notaba nada. Ella ya no estaba. No quería llamar a nadie porque sabía
que, para llamar, tendría que moverme y apartar a Lúa de mí, y no quería, no
quería... pero, cuando noté que había transcurrido por lo menos media hora...
llamé a la casa de mi tío Damián y le pedí que viniese a la orilliña del río...
y que, si era posible, mi madre lo acompañase. Le dije que Lúa no se encontraba
bien y nada más. Ni siquiera me acuerdo bien de las palabras que dije. Hablaba
y actuaba como si yo no estuviese en el mundo, como si mi cuerpo siguiese allí,
pero mi mente estuviese muy lejos. Ni siquiera sentía ganas de llorar. Era como
si mi alma también se hubiese detenido... Y sigo así, sigo sin reaccionar. Me
acuerdo de momentos precisos, concretos y a la vez irrecuperables, en los que
alguien me tomó del brazo para ayudarme a caminar, en los que alguien me dijo
algunas palabras de aliento o en los que alguien intentó llamarme, pero,
durante toda esa tarde y durante la noche que pasé en la aldeíña, no pude saber
qué dije, qué hice, si lloré o no, porque me sentía lejos de todo, porque estuve
lejos, quizás intentando ayudar a Lúa a encontrar el camino de regreso o de ida
a un lugar donde tendría que abandonarla, quizás porque mi alma estaba con
ella, volando lejos, en otra dimensión. Sé que vino la anochecida, que
estuvimos aguardando a que alguien nos dijese algo sobre Lúa, pero yo sabía que
ya no había ni hay nada más que decir. No sé cuándo la llevaron al hospital,
para nada porque por ella ya no se podía hacer nada. Sé que llegamos a la
aldeíña con ella en brazos. La llevó mi tío, que todavía está fuerte y ella
pesa poquiño... o pesaba. Lo cierto es que no puedo pensar en que ella no está.
Cuando lo pienso, mi cuerpo todo me dice que eso no es verdad, que ella va a
volver, de dondequiera que esté, va a volver...
Recuerdo que estuve sentada en la hierba
durante mucho tiempo, esperando a que alguien viniese y me arrancase a Lúa de
mis brazos. Sé que aparecieron mi tío Damián y mi madre. MI madre me habló, me
dijo muchas cosas, me dijo que ella sabía que esto iba a pasar, pero yo no
podía entender nada. No entendía nada. No podía escuchar ni comprender nada.
Los seguí hasta la aldeíña, Iria (la madre de Lúa) salió de su casa sabiendo
que ya había ocurrido. Sentí su abrazo, muy fuerte y cariñoso, sus lágrimas en
mi piel. Sé que le dije que no entendía nada y ella me dijo que lo sabía, me
dijo: “lo sé, ruliña, lo sé” y yo le dije que Lúa me llamaba ruliña también; pero
no sé con qué voz hablaba y ni tan siquiera sé si hablaba. Yo creo que sí, pero
tal vez sólo pensase y los demás pudiesen leer mis pensamientos. Sé que vino
una ambulancia y que se llevó a Lúa, pero tardaron mucho en venir. Mientras,
Iria estuvo peinando con mucho cariño a su hija... pero yo no podía mirar a
ninguna parte, no podía mirar a Lúa, no quería mirarla, y estuve sentada en un
rincón del salón de la casa de la madre de Lúa sin mirar a ninguna parte, sin
querer oír nada, con la cabeza agachada, con los ojos casi cerrados, intentando
entender, intentando saber qué ocurría, por qué y cuándo comenzó a pasar eso,
cuándo llegó ese momento tan horrible que tan lleno de silencio estaba. Vino la
ambulancia y se llevó a Lúa. Y no volvimos a verla hasta hoy por la mañana,
cuando la enterramos. No sé si le hicieron alguna prueba para saber de qué
murió... (murió, es que no puede ser, no puede ser) o si ya todo el mundo
conocía que ella estaba enferma, todo el mundo menos yo, menos yo, excepto yo,
yo... Estuve en Ourense, llamé a Artemisa, pero ni siquiera recuerdo qué le
dije para convencerla de que nos viésemos o para pedirle que nos viésemos en el
puente Romano. No lo sé, no sé nada. Sólo sé que ayer por la tarde estaba en
Ourense y que quedé con mi tío para que viniese a buscarme a las nueve de la
noche. Ni sé qué hora era, pero Artemisa estaba allí aguardándome. No sé qué le
dije para explicarle lo que estaba ocurriendo. Le dije algo de Lúa, pero ella
no me entendió a la primera y tuve que decirle que Lúa no estaba, que se había
ido y que no volvería. Creo que Artemisa también se quedó sin palabras. NO sé
cuántas palabras nos dirigimos esa tarde, pero seguro que fueron poquiñas. Ella
también estuvo en su despedida... Y el lunes por la tarde llamé a Silvia
también para explicarle... sin saber qué palabras emplear... y ella vino a la
aldeíña, pero casi que no me acuerdo de nada. Me dijo que fuese a trabajar el
lunes que viene, que necesitaba estos días para despejarme, para descansar,
para hacerme a la idea... pero a qué idea tengo que hacerme, por la Diosa, si
no entiendo nada...
He leído muchas veces la carta que ella me
dejó... Casi que la copiaré de memoria...
«Sólo para ti, Agnes, mi ruliña, mi vida:
Sé que esto te parecerá de película, a mí
también. Yo creía que esto sólo ocurría en los libros, en las películas o en
las series de televisión, cuando una persona sabe de súbito que le quedan pocos
días de vida y quiere aprovechar cada momento como si fuese el último de su
vida sabiendo que puede ser el último. Sé que esto no te parecerá real e
incluso puede que pase mucho tiempo hasta que lo entiendas. Yo no lo entiendo,
pero no tengo miedo. Sé que va a pasar, tarde o temprano va a pasar. Y esta
carta te la escribo este lunes quince de octubre porque siento que está muy
cerca el momento de mi fin. Sé que pasará. Hoy he tenido que volver del colegio
porque no me encontraba bien. Me siento mareada y muy débil, mi corazón late
descontrolado, a veces demasiado despaciño y otras, muy ligero, como si
quisiese dar todos los latidos que no dará en mi vida. No quiero alargarme
mucho porque sé que ahora mismo te costará muchísimo entender lo que está ocurriendo,
pero quiero que sepas que siempre lo supe, que sabía que mi tiempo era finito,
por eso quería estar contigo. Otra persona se habría apartado de ti, dejándote
ser feliz con Artemisa, pero yo quise luchar, a mi manera, porque sabía que, si
no lo hacía, no podría cumplir el deseo más fuerte de mi vida. Lo siento mucho
si fui egoísta, pero yo siempre supe que el amor que os une a Artemisa y a ti
es indestructible, que nada ni nadie lo estropeará nunca, ni yo. Lo sé muy
bien, por eso quise saber lo que era estar contigo, ser una contigo. MI madre,
tu madre y todas las vecinas de la aldeíña supieron siempre que yo no iba a
vivir mucho, pero les pedí millones de veces que nunca te dijesen nada. No
quería que lo supieses. Sabía que no merecía la pena que lo supieses. ¿De qué
habría servido, Agnes? De nada, sólo te habría causado mucho más sufrimiento y
yo quería que fuésemos felices del todo.
MI casa y todo lo que tengo te pertenece, todo,
pero entiendo que no quieras vivir en mi piso, lo entenderé, pero, si quieres
venderlo, no lo hagas hasta que pasen unos cuantos meses. Espera a estar mejor,
a que te sientas capaz de vivir allí o al menos de probar a vivir allí con
Artemisa. No sabes cuánto deseo que seas feliz con ella. Sé que vais a volver,
lo sé. Mi madre sabe todo lo que quiero y me ha ayudado a hacer todo lo que
tenía que hacer para dejarte esta herencia. Mi madre también estará muy tristiña
durante toda su vida. No imaginas lo que nos costó aceptar que yo tenía una
enfermedad incurable que podía llevarme a la muerte cuando menos me lo
esperase, pero yo siempre supe cuándo llegaría mi fin... ¿Recuerdas por qué te
pedía siempre que viviésemos cada momento como si fuese el último de nuestra
vida? ¿Entiendes por qué te pedía que siempre hicieses lo que te saliese del
alma, sin pensar en nada ni en nadie, sólo en ti misma...? Porque la vida es
eso, es vivirla nosotras y por nuestros sueños, porque un día todo puede acabar
y te quedas sin nada, sin vivir, sin haber vivido todo lo que querías vivir.
¿Entiendes ahora por qué me hacía tanta y tanta ilusión que te gustase mi casa?
Porque sabía que, tarde o temprano, acabaría siendo para ti. Yo pensaba en ti
cuando la adornaba, pensé en ti cuando la escogí... Sabía que algún día tú
volverías a Ourense y que te gustaría mucho vivir en un lugar así. Podéis tener
mis cosas como si siempre hubiesen sido vuestras, sin culpabilidad ni rencor,
por favor. Mi coche también puede ser de Artemisa, que sé que está sacándose el
carné de conducir.
No quiero que pienses que te escribo esta carta
con tristeza. No puedo estar tristiña después de conocer qué es estar contigo,
qué es compartirlo todo contigo. Te quiero mucho y siempre te quise. Perdóname
por si he estado un poquiño arisca estos días, pero yo también tengo (o tenía,
según cómo lo mires) un poder de intuición un poco fuerte, no tanto como el
tuyo, e intuía que estaba llegando... A pesar de todo, sí me siento tristiña
porque me gustaría morir de viejiña a tu lado, cariño, saber qué es sentir que
avanza la vida junto a ti...
Cualquier cosa que necesites, aunque estés con
Artemisa, sabes que puedes pedírsela a mi madre. Ella te quiere mucho también y
siempre te agradecerá que estuvieses conmigo en los últimos momentos de mi
vida. Sólo pido morir entre tus brazos mirando al Miño. Es el único deseo que
me queda por cumplir y será el último.
Sé que esto parece de película, pero, a veces,
hay cosas que sí pueden ser reales. Ahora que no estoy a tu lado, sólo te pido
que nunca dudes de que conocí el cielo en la vida, ese cielo del que hablan
tantas religiones... Conocí el Paraíso estando contigo. Ahora no sé dónde
estaré, pero siempre quedaré en el río, en nuestro río, en el sonido y en el
aroma de nuestra tierra. Dondequiera que vayas, estará mi recuerdo... Te
quiero, mi ruliña.
Lúa,
tuya para siempre»
Y no estoy bien, no puedo creer que sea verdad
todo lo que ella escribió. Agradezco no tener que trabajar hasta el lunes
porque no puedo estar en ninguna parte. Sólo me apetece estar en silencio,
mirando al río, sintiendo el silencio de nuestra tierra... en la aldeíña... y
sigo sin entender qué ha ocurrido.
Ahora entiendo que quisieras que leyese la entrada, es muy impactante. De todo lo que has escrito, creo que es uno de los que más me han sorprendido, de los que más me han impactado/afectado. Has conseguido que se me salten las lágrimas. No lo esperaba en absoluto.
ResponderEliminarTe dije al mediodía que algo raro veía en Lúa. Que podía estar mal por la posibilidad de perder a Artemisa, pero que algo no encajaba. Mi intuición no me fallaba, estaba enferma. Pensaba que tendría que sufrir una larga enfermedad o algo así, que tardaría en marcharse (cuando iba con Agnes al río, me imaginaba que estaba enferma), pero ni de lejos imaginaba que estaba tan mal y menos que moriría en este capítulo. Ha sido muy triste, me ha sorprendido mucho y me ha dado muchísima pena...pobre Lúa. A veces me imaginaba que se enfadaría, que lucharía por Agnes, que se volvería en contra de Artemisa o algo así, pero me equivocaba, ha sido buena hasta el final, ha sido real, todo corazón.
Tengo que confesarte que me he tenido que leer tres veces el párrafo cuando Lúa muere, no me lo creía. Luego barajé la idea de que fuese una pesadilla, pero no es así. Me sabe muy mal por el personaje,no se lo merecía. Después de lo injusta que ha sido la vida con ella (inclusive nosotros, los lectores, que nunca la hemos terminado de aceptar), tiene este terrible final. Entiendo que se lo ocultase a Agnes,no quería preocuparla y vivir siempre con ese miedo encima, quería que fuese feliz sin preocupaciones.Encima, le deja todo en su testamento, su casa,el coche para Artemisa (yo creo que para Artemisa también es un shock muy grande)...espero que se quede a vivir allí, sería como honrar la memoria de Lúa.
A pesar de lo triste que es todo, de la situación, del enorme shock para Agnes...tiene una parte "positiva". Sus últimos días han sido maravillosos (aunque ya intuía que su final estaba cerca), viviendo una vida junto al amor de su vida, llevando una vida perfecta, repleta de felicidad. Sus últimos momentos han sido justo como deseaba, en los brazos de Agnes, en el río...ojalá todos podamos morir justo como deseamos. Aunque a pesar de eso, es muy triste...y me da mucha pena Lúa.
No me quiero ni imaginar lo que pasará ahora, cómo reaccionará Agnes ante esto, y el papel de Artemisa. Al final, que haya ido a vivir allí ha sido la mejor de las decisiones, pues que en estos momentos esté a su lado yo creo que es vital para Agnes, la necesita.
En fin, me has dejado en shock y muy, muy triste por Lúa. Me da pena no haberle dado una oportunidad, pero nunca me cayó mal y justo en el capítulo anterior, le cogí mucho cariño. Esto es un punto y a parte en la historia, en la vida de Agnes. Lúa fue un pilar en su vida y ahora tendrá que aprender a vivir sin ella...ains.Un capítulo muy triste,uno de los más tristes que has escrito, al menos en este universo que has creado de Agnes y Artemisa. Triste, pero maravilloso, cargado de ternura y magistralmente escrito. Está claro que tienes un mundo interior precioso, repleto de luz y con el que eres capaz de transmitir muchísimo. Ains, a ver como me repongo yo también de la muerte de Lúa. No existe, pero para nosotros es real. Estoy deseando saber lo que pasará ahora.
Es imposible no leer varias veces este capítulo, se hace tan corto... No podemos hacer eso en la vida, hay instantes que nos gustaría revivir y no solo rememorar, pero no es posible, mientras que los últimos instantes de Lúa sí que podemos hacerlos vivir una y otra vez. Realmente es una escena muy hermosa, me hace gracia cuando dice que Sei que isto che parecerá de película, a min tamén. Eu cría que isto só ocorría nos libros, nas películas ou nas series de televisión,... jejejeje... no sé cómo se llamará esa figura retórica, pero no deja de ser chocante que un personaje literario niegue serlo.
ResponderEliminarIndudablemente la escena de la muerte de Lúa en los brazos de Agnes es de las más hermosas que has escrito nunca, tiene algo de ensoñación, Dani tiene razón; al mismo tiempo tiene mucho sentido, y se lo da a parte del relato, aunque Lúa dice que hace poco tiempo que conoce su destino, es como si siempre lo hubiese presentido. La verdad es que me da mucho vértigo leerlo, es asomarse a una idea espantosa, pero al tiempo está resuelta de un modo muy literario y hermoso. La misma Agnes parece estar también un poco alucinada, aunque no es para menos; la emoción del momento, la carta... supongo que no ha tenido tiempo para digerir lo que le está pasando, nadie podría. Naturalmente, esto lo cambia todo. Artemisa encuentra de pronto el camino totalmente despejado, en ese sentido es escalofriante cómo Lúa, que no tiene un pelo de tonta, plantea con toda frialdad y lógica como Agnes debe ser feliz, puede usar su piso, etc., toda una lección, pero cuando se sabe que se va a morir, ¿qué sentido tienen ya los celos?
Te confieso que el capítulo lo había leído ya hace tiempo, aunque no lo hubiese comentado hasta ahora. Es, como ya he dicho, muy hermoso y muy literario, pero me resulta muy duro, porque me conmueve muy de cerca. Siempre me ha resultado misterioso cómo puedes ponerte en la piel de gente que experimenta cosas que evidentemente tú no has vivido, supongo que por eso justamente eres escritora, porque puedes imaginar lo que la mayoría solo concebimos si lo hemos vivido o si nos lo cuentan.