Xoves, 11 de outubro de 2018
«Todo comezou cando eu
tiña dezaseis anos. Nunca me namorara antes. Nin tan sequera sabía que era
estar namorada. Si me gustaron algunhas raparigas da escola, pero fixábame
nelas como me podía fixar nunha flor que me namoraba. Non pensaba que iso era
importante porque eu cría que a unha muller non lle podía gustar outra muller,
porque me ensinaron sempre que o natural e o normal era que as mulleres
estivesen cos homes e os homes coas mulleres. Non obstante, eu pensei sempre
que iso non tiña por que ser eisí. A min iso non me parecía lóxico. Medrei
crendo que cada persoa era libre de amar a quen quixese, pero tiña moi presente
que a sociedade non pensaba coma min. E entón apareciches ti, tan fermosa, tan
ceibe de calquera maneira de pensar, tan intelixente, tan guapa e tan guapa,
tan guapa que nin tan sequera ti sabías o bonita que sempre fuches. Gustoume
sempre a túa maneira de falar, o teu xeito de repenicar a pandeireta, de bailar
e de cantar. Pareceume sempre que tiñas moitos dons, moitos, e que tiñas moita
maxia no teu ser. Sempre me pareciches irreal; unha moura nada nos bosques,
unha muller que enfeitizaba a todo aquel que a mirase, porque eu sempre sentín
que os teus ollos tiñan un poder especial. Heiche de recoñecer que, ao
principio, gañaba medo cando te vía porque non me parecías moi humana. Despois
entendín que o que sentía por ti chamábase fascinación e, moito máis tarde,
decateime de que estaba namorada de ti. Non me estrañou, pois ti sempre ameigaches
aos animais, sempre te vin tratar aos animais cunha dozura que os encantaba,
polo que non me estrañaba que tamén fixeses o mesmo co meu corazón; pero entón
souben que o que sentía por ti non era comprensíbel para ninguén. Non llo podía
dicir a ninguén. Nin tan sequera llo podía confesar á miña mellor amiga. Cando
ía aos veráns á aldeíña, o que máis me gustaba era reencontrarme contigo. Esquecía
do mundo enteiro cando te vía camiñar polo bosque, dándolles de comer aos
animais ou vixiando ás vaquiñas que pacían no monte namentres lías. Sempre
estabas lendo ou cantando. Crías que ninguén te ouvía cantar, pero sempre había
algunha persoa que se detiña ao ouvir a túa voz; mais para nós nunca foi
sorprendente que os demais cantasen e os da aldea cantabades sen sentir
vergonza, sabendo que non había ren de malo en cantar sempre, a todas horas. E
que voz máis bonita tiñas (e tes). E tamén levabas a pandeireta para ensaiar no
bosque. Enchías de música e felicidade os recunchos do bosque, dábaslle azos ao
río Miño para que descorrese moito máis ceibe; pero un verán desapareciches
para sempre e souben que foi por culpa miña. Todo sería distinto se eu non che
confesase o que sabía. O derradeiro ano que compartimos o verán sendo rapazas
foi inesquecíbel para min. Eu sabía que te ía perder, que deberían de pasar
moitos anos para volverte ver, e por iso intentei que soubeses canto te quería,
canto me gustabas; pero ti non eras quen de mergullarte no meu ollar. Se o
fixeches, atoparías o meu segredo mellor gardado. Cando te fuches, pensei que
sería para sempre. Por iso, cando xa cumprín os dezaoito anos e podía tomar
decisións por min mesma sen ter que consultar nada con ninguén, marchei a
Barcelona a estudar un ano. Estiven estudando en Barcelona o meu primeiro ano
de carreira. Suspendín todas as materias, evidentemente, porque me custaba
moito adoitarme a estar nun lugar que non se asemellaba nada á miña terra; pero
tamén suspendín todo porque non daba estudado abondo, xa que me pasaba os días
intentándote atopar. Busqueite por todas partes. A túa nai díxome que estabas
encerrada nun hospital. Procureite por todos os hospitais que había na
contorna, pero ti non estabas en ningún deles. A túa nai tamén fora a Barcelona
para intentarte atopar. Eu non lle confesei a ninguén que, en realidade,
marchara a Barcelona para buscarte no canto de para estudar, pero non me
interesaba que ninguén o soubese. Eilí, coñecín ao home que despois se
convertería no meu marido, por cousas do destino. Eu non quería decepcionar á
miña nai. Ela sempre me falou de que devecía por ser avoa e desexaba que eu
sempre estivese protexida pola figura dun home. Sei que son ideas moi antigas,
pero era o que ela sempre pensou. Agora cre doutro xeito. O caso é que el me
axudou axiña a buscarte en canto soubo que eu te procuraba. Díxenlle que estaba
buscando a unha amiga moi importante para min e que non a daba atopado por
ningures. Non lle contei que eras para min, porque sabía que ninguén o podería
entender; pero el axudoume moitísimo. El estudaba dereito; unha carreira que a
min me parecía moi, moi aburrida; pero non me quero alongar moito. Volvín a
Galicia ao ano seguinte, con todas as materias suspensas, cunha vergonza e unha
impotencia que non tiñan nome. O que máis me doía era non atoparte. Á miña nai
díxenlle que eu non podía estar fóra de Galicia e entón comecei de novo a
carreira, a mesma, a de educación especial, que era moi, moi complicada. Aínda
non saía con este rapaz que coñecín. El quedou en Barcelona estudando, pero
xuroume que, cando rematase a carreira, opositaría para vir vivir a Galicia.
Estivemos sempre comunicándonos. A verdade é que nos levabamos moi ben, eramos
moi bos amigos e el a min non me desagradaba; pero, evidentemente, non me
gustaba como mozo. Non obstante, a miña nai encaprichouse moito con el.
Engaiolouna o seu xeito, o aplicado que era, o bo rapaz que era. El veume
visitar algunhas veces a Galicia e á miña nai gustáballe cada vez máis. Por
iso, cando el veu vivir a Galicia por min, só por min, casei con el. Non
quería, evidentemente, pero neses momentos eu estaba tan confundida e frustrada
que case non pensaba no que facía. Eu tardei moito máis en rematar a miña carreira
porque sempre fun moi nugallá e custábame moito poñerme a estudar; pero ao
final conseguino. Neses anos, todo era moi estraño. Eu nunca te deixei de
buscar. Enriba de todo, caín doente, moi doente, cando tiña vinte e cinco anos
e case non dou rematada a carreira por mor da miña enfermidade. Non a quero
nomear porque o seu nome me arreguiza, pero superei esa doenza grazas a que non
estiven soa. Pensaba que morrería, que nunca podería estar sa de novo. Estiven
catro anos loitando con todas as miñas forzas contra esa enfermidade. Eu non
sabía de onde saíra esa doenza tan horríbel que desfacía a miña razón, que me
facía sentir tan fráxil, que me sacaba todas as miñas forzas e tamén que me
impedía comer. Enmagrecín moitísimo e tamén iso me trouxo moitos problemas;
pero non quero falar diso agora. O que quero que saibas é que nunca te
esquecín. Sempre te quixen, sempre. O mozo co que casei non sabía por que
estaba tan obsesionada con atoparte. Nunca lle dixen a verdade, pero coido que
el podía adiviñar o que eu sentía. Preguntábame quen eras ti en realidade,
tantas veces que xa nin sei cantos enganos lle botei, non sei que lle acabei
dicindo de ti. Devagariño, el tamén se obsesionou contigo, pero non porque o
desacougase que non apareceses, senón porque non podía aturar que eu pensase
tanto en ti. Aquilo comezouno a volver violento. Si, era violento; pero
tampouco quero falar diso moito tempo porque penso que non paga a pena. Non o
pasei ben con el. Quería fuxir do seu lado, pero non era quen de facelo porque
estaba doente e porque me tiña ameazada con que, se o abandonaba, lle faría
dano á miña familia. Cando ao fin me curei, puiden ser capaz de falar coa
policía e denuncialo. El non só me facía dano con verbas ferintes que se me
cravaban na ialma, que desfixeron por completo a miña autoestima, senón tamén
con golpes e obrigándome a xacer con el sen eu querer, sen querer nin tocalo. Tiña
trinta e tres anos cando conseguín afastarme del, cando o botei fóra da miña
vida por fin... pero eu estaba moi desfeita. Tiña moitos problemas, moitos.
Estaba moi deprimida, moi magriña, moi ferida tanto física como animicamente...
pero tamén me repuxen diso coa axuda de moitos profesionais, pero non só da
psicoloxía, senón tamén doutros tipos de terapias. Estiven a piques de renunciar
ao amor, pero sempre estiveches ti na miña memoria. Sei que aínda hai cousas
que me afectan moito porque non dei recuperado do todo das cousas malas que me
pasaron, pero, cando ti regresaches á aldeíña, cando me dixeron que voltaras...
xúroche que sentín que todo o que me pasara pagaba a pena se a recompensa era
verte outra vez. Tiven que disimular moitísimo os meus sentimentos cando te vin
porque non te quería asustar, non quería que soubeses que estaba tola por ti,
que estaba tola de alegría... e de amor. Non me trabuquei lembrándote como te
lembraba, pero, ao verte diante miña, descubrín que estabas moito máis fermosa
do que cría. Podería aparecer diante túa moito antes, pero non me sentía quen
de falarche porque estaba moi estarrecida. Non quería que me rexeitases. Eu
sabía que ti acabarías descubrindo que eu te quería. Non imaxinas o que sentín
cando a miña nai me dixo que ti voltaras. Pola Deusa, foi algo que me deixou
sen alento. Despois de moito tempo, a miña nai soubo por que sempre te procurei,
nun momento adiviñou por que non volvera ter parella despois de deixalo con ese
home que foi unha decepción para todos. Tiven que agochar todo o tempo o que
sentía, o derretida que me tiñas... Cando nos bañamos no Miño por primeira vez,
case que non me atrevía a mirarte, pero tampouco o podía deixar de facer. Tiña
medo a que ti soubeses que me gustabas tanto, pero hai cousas que non fai falla
dicir, que se oen no ar, que se poden escoitar con atención, aínda que non haxa
voz ningunha soando... Heiche de confesar, tamén, que, cando souben que existía
Artemisa, sentín que alguén me oprimía o corazón, que alguén me cravaba unha
espada na miña ialma; pero tamén tiven que agochar canto me doera descubrir que
ti amabas a outra muller. Pasei noites enteiras chorando por iso. Diante túa,
tiña que me esforzar por non confesarche o que sentía, por convencerte de que
Artemisa era o verdadeiro amor da túa vida, porque non me quería meter na vosa
relación, porque esta sempre me pareceu real, moi bonita, moi máxica; o máis
bonito e máxico que vira nos últimos anos da miña vida. Eu nunca imaxinei que
eu tamén che gustase. Cando por primeira vez vin desexo nos teus ollos, tiven
que me esforzar moitísimo para non bicarte, para non botarme aos teus brazos e
levarte lonxe, lonxe de todos e de todo, para ser forte... pero o desexo que
sentías parecíame invencíbel, cada vez máis forte, ata que chegou un momento no
que me preguntaba decotío se pagaba a pena reprimir tanta paixón, tanto desexo
e tanto amor se ti tamén o sentías... pero entón apareceu Artemisa e eu intentei
apartarme de vós para que fósedes felices, para que puidésedes ser libres...
pero daquela decateime de que entre Artemisa e máis ti había problemas. Ao
mesmo tempo, debo de confesarche tamén que me daba moita rabia que Artemisa
estivese celosa, que tivese tantos celos, cando entre ti e máis eu, por
desgraza, non pasara nada. Eu, ao principio, estaba convencida de que a túa
felicidade achábase en Artemisa, pero, devagariño, funme decatando de que ti
estabas a te decepcionar moito con Artemisa. E tamén teño que dicir que ao
final acabei pensando que ela non te querería tanto se tardara tanto tempo en
volver a Galicia contigo, se tardara tantos anos en axudarte a voltar á túa
terra. Sempre souben que a cura á túa doenza estaba en Galicia. é certo que eu
sempre habería de permanecer lonxe de vós, pero chega un momento no que o amor
que levas sentindo durante tanto tempo estoupa por dentro túa e non podes
controlar o que sentes. E, agora, cando ao fin te teño comigo, heiche de
confesar que é a primeira vez na que son feliz de verdade... mais sei que estamos
a piques de separarnos outra vez, e non porque vaias marchar de Galicia (iso xa
non volverá pasar), senón por algo inevitábel; pero, antes de te perder, quería
que soubeses todo isto. Nunca che expliquei realmente a miña vida. Fallan
moitos detalles, pero coido que xa sabes o esencial. Sempre te quererei,
sempre; pero, se ti cres que tes que volver con Artemisa, faino, non reprimas
nada do que sentes. Xa viviches moito tempo lonxe dela. En realidade, eu estou
acostumada a non ser do todo feliz. Eu estou acostumada a vivir sen ti. Vivín
sen ti sempre, sen nin tan sequera terte como amiga... e agora podería ser a
túa amiga; é o máis bonito que me pode pasar se marchas outra vez con
Artemisa... Sempre sentín que eu non me merecía ser totalmente feliz e vivir contigo
este tempo tan bonito é o agasallo máis fermoso e máxico que a vida puido
facerme. Eu sempre estarei eiquí, sempre, entendéndote e sendo a mellor amiga
que queiras ter.»
Esas verbas non son miñas.
Son de Lúa. Díxome todo iso cando rematamos de cear. Xa tiñamos recollida a
mesa e estabamos sentadas no sofá. Preguntoume se me podía confesar algo que
levaba queréndome dicir dende hai tempo. Contesteille que si, que devecía por
escoitala falar. E, daquela, explicoume todo o que eu escribín eiquí. Eu non a
interrompín en ningún momento. Deixeina falar e falar sabendo que ela precisaba
desafogarse, sentindo que cada vez me interesaba máis todo o que me contaba,
pero tamén notando que as experiencias que compartía comigo me esnaquizaban a
ialma. Eu nunca imaxinei que Lúa sufrira tanto, que gardaba na súa memoria
lembranzas tan horríbeis, que na súa vida había experiencias tan
estarrecedoras. Lúa chorou namentres me confesaba todo o que vivira dende que
nos separamos, ao parecer, para sempre. Despois de escoitar e agora de escribir
todo o que Lúa me contou, pregúntome se ela non ten tamén dereito a ser feliz.
Segundo dixo Lúa, quería
que coñecese a meirande parte da súa vida antes de volverme perder; pero eu non
sei por que está tan segura de que a deixarei se, en ningún momento, lle dixen
que tiña intencións de afastarme dela. É certo que agora as cousas están moi
estrañas, pero eu sigo estando con Lúa coma se nada ocorrese, seguimos sendo
felices no noso mundo, cando estamos xuntas desaparece todo o demais... Sigo
estando con ela tan ben coma sempre, sigo estando namorada dela coma unha
adolescente... Ademais, eu sinto que agora as cousas están mellor que nunca. Xa
non estou desacougada por Artemisa e non o estou porque Artemisa está eiquí en
Ourense.
Hei de recoñecer que, ás
veces, teño a sensación de que están a se mofar da miña vida, de que alguén
decide que ocorran os feitos que máis me poden afectar. Non podo negar que,
cando vin a Artemisa, sentín, entre as demais emocións que me invadían a miña
ialma toda, moito alivio, alivio porque souben que ela estaba ben, que non lle
pasara nada grave, que mesmo ese silencio no que me tiñan encerrada Casandra e
máis ela tiña máis explicacións do que pensaba; pero tamén hei de recoñecer que
sentín moito medo ao vela diante miña. Estabamos nas Burgas, as dúas. Eu ata
entón pensara que podería pechar os ollos e relaxarme, deixando ir todas as
sensacións que me perseguían; pero, cando vin a Artemisa diante miña, mirándome
con tanta serenidade, incluso pensei fugazmente que estaba soñando ou que
estaba a ver unha pantasma, que ela non estaba eilí de verdade. Rapidamente
pensei que ninguén me dixera nada de Artemisa porque ela xa non estaba neste
mundo e que a súa ánima voltara a Ourense para se despedir de min; pero axiña
souben que a muller que estaba perante miña era de carne e oso, estaba tan viva
coma min; pero tamén sentín medo porque axiña me preguntei que ocorrería esta
vez, por que ela estaba de novo en Ourense, se de novo teriamos que vivir
momentos tan tensos e ferintes... pero o ollar que me dedicaba Artemisa dábame
todas as respostas ás preguntas que me facía. Ela non viñera para me causar
problemas, esta vez non tiña a ialma tan esnaquizada e desfeita, non viñera coa
intención de facerse dano a si mesma nin a ninguén. Parecía coma se alguén lle
tivese curado a ialma. Non había nos seus ollos nin a menor pegada da inmensa
desesperación que a domeaba cando ela estivo en Ourense a última vez. Souben
axiña que todo era diferente, que mesmo as cousas poderían ir moito mellor que
nunca e saber iso fixo medrar o alivio que xa sentín ao vela.
Pero tamén teño que
recoñecer que me enfadei moito cando souben que ela estaba en Ourense dende o
sábado pasado e que non me dixera nada, cando souben que ela me seguira dende
entón e me observara dende a distancia; pero non me sentou tan mal saber que
ela me espreitara, senón o feito de que as súas accións estivesen a piques de
convencerme de que de novo enfermara e estaba perdendo a razón; mais axiña se
esvaeceu ese enfado porque o que máis me importaba era que Artemisa estaba ben,
ben de verdade. A súa voz soaba chea de serenidade, sabía que estaba realmente
ben, que non finxía, que non me estaba facendo crer algo que non era certo para
engaiolarme.
Hei de recoñecer que non
loitei contra as miñas ganas de abrazala con todo o agarimo que sinto por ela.
Abraceina protexéndoa entre os meus brazos querendo conseguir con esa apertiña
que as dúas esquecésemos todas as experiencias malas que compartiramos. Cando
me achei entre os brazos de Artemisa, pareceume que nada pasara, que o tempo
nos botara ao pasado e que aínda estabamos as dúas xuntas en Ourense no verán,
pensando nos nosos soños... pero tiña moi presente en todo momento que eu
estaba con Lúa, que tiña que me andar con tino para non volver trabucarme, para
facer as cousas moito mellor que antes.
Mais, agás deses momentos
tensos nos que sentín que me ofendera o comportamento de Artemisa, todo foi moi
ben entre nós. Reencontrámonos o martes polo serán. Eu fun ás Burgas porque
precisaba sacarme de enriba a preocupación que sentía. As Burgas convertéronse
no remedio ao que máis acudo cando me sinto nerviosa, cando creo que vou
estoupar de impotencia... e o martes pasei un día moi malo, notando todo o
tempo que alguén me observaba, crendo que estaba entolecendo de novo... e agora
río cando lembro o desacougada que me sentía, cando lembro o desorientada que
estaba ao notar que alguén me seguía... pero coido que é normal que
reaccionemos eisí.
Cando saímos das Burgas,
fomos dar un paseo, sen rumbo, camiñando acougadamente polas rúas. Veu xa o
outono e estase tan ben na rúa... O ceo ten outras cores e as árbores están a
perder xa as súas follas. Durante ese paseo tan calmado, Artemisa confesoume
que viñera a Ourense coa intención de quedar eiquí para sempre, aínda que iso
xa mo dixo antes, cando nos reencontraramos. Díxome tamén que discutira coa súa
irmá porque Casandra non estaba nada de acordo con ela, porque Casandra pensaba
que estaba a se arrastrar demasiado por min, pero Artemisa estaba totalmente
convencida de que non se estaba a trabucar, de que tiña que vivir en Ourense e
ademais díxome que lle prestaba moitísimo iniciar eiquí unha nova vida. Faloume
de todos os proxectos que tiña cunha felicidade e unha ilusión que me
emocionaron moito, que me fixeron saber que Artemisa xa estaba ben. Mesmo,
puiden confiar en que ela e máis eu ao fin seriamos as amigas que tanto desexo
que sexamos; pero tampouco me atrevo a pensar nesa posibilidade. Sei que as
cousas non son tan doadas. Ela non me dixo en ningún momento que viña coa
intención de recuperarme, pero sei que é o único que desexa; mais, de momento,
todo está fluíndo tan ben entre nós que me custa pensar que existiron uns
momentos nos que nos botamos cousas moi ferintes á cara, nos que discutimos,
nos que estivemos a piques de separarnos para sempre. Artemisa veu disposta a
quedar ao meu lado ata que de verdade sinta que ten que marchar ben... pero véxoa
tan disposta a vivir eiquí con serenidade, con tanta ilusión... e iso faime a
min tamén unha ilusión tan grande...
Aínda non fun á súa casa.
Dime que aínda a ten moi desordenada e que quere arranxalo todo un pouco antes
de que eu vaia. Por iso, sempre nos vemos na rúa, sempre falamos nalgunha
cafetería, nalgún parque ou na beiriña do río. Falamos de calquera cousa cun
acougo que había moito tempo que non tinxía as nosas conversacións.
O que non acabo de
entender é por que Casandra non me collía o teléfono nin me contestaba ás
mensaxes que lle enviaba. Non entendo por que non me fala. Que teño que ver eu
coas decisións da súa irmá? É certo que Artemisa veu vivir a Ourense porque eu
estou eiquí e, segundo ela, non quere estar lonxe da persoa que máis lle importa;
pero eu non lle pedín a Artemisa, en ningún momento, que voltase a Ourense,
malia que o desexaba moito... Sempre desexei que ela estivese eiquí. Agora,
parece que os nosos soños, eses dos que tanto falamos antes de que todo isto
ocorrese, están a se virar en realidade e iso faime sentir desorientada. Ao
comprobar que Artemisa está volvendo posíbel todo iso que eu lle pedín durante
tanto tempo, sinto unha ilusión que non sei nomear, que me invade toda e que
moitas veces teño que calar porque me resulta estraña e non sei sentila.
Cando Lúa soubo que
Artemisa estaba de novo en Ourense, sentiu exactamente o mesmo medo que sentira
eu cando a vin perante miña, pero soubo calar esa emoción axiña, sobre todo
acougouse cando lle expliquei que Artemisa estaba moi ben, que xa non tiña a
ialma tan esnaquizada, que viñera coa intención de ser feliz... pero Lúa seica
sexa menos inocente ca min e axiña me dixo que Artemisa vira a Ourense só coa
intención de conquistarme de novo, de recuperarme, de estar comigo, o máis
preto posíbel de min, para que eu de novo confiase nela. Díxome que Artemisa
desfixera a confianza que eu lle tiña comportándose como se comportou e que a
única maneira de arranxar todo o que fixo é vivindo en Ourense, preto de min.
Non me dixo todo iso coa intención de falar mal de Artemisa, senón coa de
interpretar o que estaba ocorrendo; pero si é certo que me amolou un pouquiño
que Lúa axiña adiviñase as verdadeiras intencións de Artemisa. Non sei se me
importa ou non que Artemisa viñese a Ourense só con esas intencións. Non sei se
me molesta ou non, xa non o sei, porque teño que recoñecer que me fai feliz que
ela estea eiquí. Eu quéroa moitísimo. Non é doado vivir sen ela despois de
amala coma a amei, despois de compartir con ela tantas cousas... e aínda sinto
que podemos compartir moito máis do que pensamos; pero non quero que as cousas
vaian rápido. Quero que vaiamos sempre amodiño, con tino... Eu non teño pensado
deixar a Lúa, ao menos polo momento. Sigo estando moi ben con ela, pero ela
parece que saiba mellor que ninguén o que vai ocorrer.
Hoxe, Artemisa foi a León
coa súa irmá. Ela foise dende eiquí en tren e eilí se reencontrará coa súa
irmá. Aínda seguen un pouco enfadadas. Agardo que esta viaxe as axude ás dúas.
Polo momento, deixarei de
escribir. Estou moi esgotadiña... e tamén ilusionada, non o podo negar. Nós
mañá iremos á aldeíña.
Traducción:
Jueves,
11 de octubre de 2018
«Todo comenzó cuando yo tenía dieciséis años.
Nunca me había enamorado antes. Ni tan siquiera sabía qué era estar enamorada.
Sí me gustaron algunas raparigas de la escuela, pero me fijaba en ellas como
podía fijarme en una flor que me enamoraba. No pensaba que eso era importante
porque yo creía que a una mujer no podía gustarle otra mujer, porque me
enseñaron siempre que lo natural y lo normal era que las mujeres estuviesen con
los hombres y los hombres con las mujeres. No obstante, yo pensé siempre que
eso no tenía por qué ser así. A mí eso no me parecía lógico. Crecí creyendo que
cada persona era libre de amar a quien quisiese, pero tenía muy presente que la
sociedad no pensaba como yo. Y entonces apareciste tú, tan hermosa, tan libre
de cualquier manera de pensar, tan inteligente, tan guapa y tan guapa, tan
guapa que ni tan siquiera tú sabías lo bonita que siempre fuiste. Me gustó
siempre tu manera de hablar, tu modo de repercutir en la pandereta, de bailar y
de cantar. Me pareció siempre que tenías muchos dones, muchos, y que tenías
mucha magia en tu ser. Siempre me pareciste irreal; un hada nacida en los
bosques, una mujer que hechizaba a todo aquél que la mirase, porque yo siempre
sentí que tus ojos tenían un poder especial. He de reconocer que, al principio,
sentía miedo cuando te veía porque no me parecías muy humana. Después entendí
que lo que sentía por ti se llamaba fascinación y, mucho más tarde, me percaté
de que estaba enamorada de ti. No me extrañó, pues tú siempre embrujaste a los
animales, siempre te vi tratar a los animales con una dulzura que los
encantaba, por lo que no me extrañaba que también hicieses lo mismo con mi
corazón; pero entonces supe que lo que sentía por ti no era comprensible para
nadie. No podía decírselo a nadie. Ni tan siquiera podía confesárselo a mi
mejor amiga. Cuando iba los veranos a la aldeíña, lo que más me gustaba era
reencontrarme contigo. Olvidaba el mundo entero cuando te veía caminar por el
bosque, dándoles de comer a los animales o vigilando las vaquiñas que pacían en
el monte mientras leías. Siempre estabas leyendo o cantando. Creías que nadie
te oía cantar, pero siempre había alguna persona que se detenía al oír tu voz;
mas para nosotros nunca fue sorprendente que los demás cantasen y los de la
aldea cantabais sin sentir vergüenza, sabiendo que no había nada de malo en
cantar siempre, a todas horas. Y qué voz más bonita tenías (y tienes). Y
también llevabas la pandereta para ensayar en el bosque. Llenabas de música y
felicidad los rincones del bosque, le dabas aliento al río Miño para que
discurriese mucho más libre; pero un verano desapareciste para siempre y supe
que fue por culpa mía. Todo habría sido distinto si yo no te hubiese confesado
lo que sabía. El último año que compartimos el verano siendo rapazas fue
inolvidable para mí. Yo sabía que iba a perderte, que deberían pasar muchos
años para volver a verte, y por eso intenté que supieses cuánto te quería,
cuánto me gustabas; pero tú no eras capaz de hundirte en mi mirada. Si lo
hubieses hecho, habrías encontrado mi secreto mejor guardado. Cuando te fuiste,
pensé que sería para siempre. Por eso, cuando ya cumplí los dieciocho años y
podía tomar decisiones por mí misma sin tener que consultar nada con nadie, me
marché a Barcelona a estudiar un año. Estuve estudiando en Barcelona mi primer
año de carrera. Suspendí todas las asignaturas, evidentemente, porque me
costaba mucho habituarme a estar en un lugar que no se parecía nada a mi
tierra; pero también suspendí todo porque no estudiaba suficiente, ya que me
pasaba los días intentando encontrarte. Te busqué por todas partes. Tu madre me
dijo que estabas encerrada en un hospital. Te busqué por todos los hospitales
que había en la contorna, pero tú no estabas en ninguno de ellos. Tu madre
también había ido a Barcelona para intentar encontrarte. Yo no le confesé a
nadie que, en realidad, me había marchado a Barcelona para buscarte en vez de
para estudiar, pero no me interesaba que nadie lo supiese. Allí, conocí al
hombre que después se convertiría en mi marido, por cosas del destino. Yo no
quería decepcionar a mi madre. Ella siempre me habló de que ansiaba ser abuela
y deseaba que yo siempre estuviese protegida por la figura de un hombre. Sé que
son ideas muy antiguas, pero era lo que ella siempre pensó. Ahora cree de otro
modo. El caso es que el me ayudó enseguida a buscarte en cuanto supo que yo te
buscaba. Le dije que estaba buscando a una amiga muy importante para mí y que
no la encontraba por ninguna parte. No le conté qué eras para mí, porque sabía
que nadie podría entenderlo; pero él me ayudó muchísimo. Él estudiaba derecho;
una carrera que a mí me parecía muy, muy aburrida; pero no quiero alargarme
mucho. Volví a Galicia al año siguiente, con todas las materias suspendidas,
con una vergüenza y una impotencia que no tenían nombre. Lo que más me dolía
era no haberte encontrado. A mi madre le dije que yo no podía estar fuera de Galicia
y entonces comencé de nuevo la carrera, la misma, la de educación especial, que
era muy, muy complicada. Aún no salía con este chico que conocí. Él se quedó en
Barcelona estudiando, pero me juró que, cuando terminase la carrera, opositaría
para venir a vivir a Galicia. Estuvimos siempre comunicándonos. La verdad es
que nos llevábamos muy bien, éramos muy buenos amigos y él a mí no me
desagradaba; pero, evidentemente, no me gustaba como novio. No obstante, mi
madre se encaprichó mucho con él. La engatusó su elegancia, lo aplicado que
era, lo buen chico que era. Él vino a visitarme algunas veces a Galicia y a mi
madre le gustaba cada vez más. Por eso, cuando él vino a vivir a Galicia por
mí, sólo por mí, me casé con él. No quería, evidentemente, pero en esos
momentos yo estaba tan confundida y frustrada que casi no pensaba en lo que
hacía. Yo tardé mucho más en acabar mi carrera porque siempre fui muy gandula y
me costaba mucho ponerme a estudiar, pero al final lo conseguí. En esos años,
todo era muy extraño. Yo nunca dejé de buscarte. Encima, caí enferma, muy
enferma, cuando tenía veinticinco años y casi no termino la carrera por culpa
de mi enfermedad. No quiero nombrarla porque su nombre me horroriza, pero
superé esa enfermedad gracias a que no estuve sola. Pensaba que moriría, que
nunca podría estar sana de nuevo. Estuve cuatro años luchando con todas mis
fuerzas contra esa enfermedad. Yo no sabía de dónde había salido esa enfermedad
tan horrible que deshacía mi razón, que me hacía sentir tan frágil, que me
quitaba todas mis fuerzas y también que me impedía comer. Adelgacé muchísimo y
también eso me trajo muchos problemas; pero no quiero hablar de eso ahora. Lo
que quiero que sepas es que nunca te olvidé. Siempre te quise, siempre. El
chico con el que me casé no sabía por qué estaba tan obsesionada con encontrarte.
Nunca le dije la verdad, pero creo que él podía adivinar lo que yo sentía. Me
preguntaba quién eras tú en realidad, tantas veces que ya no sé cuántos
embustes le eché, no sé qué acabé diciéndole de ti. Poquiño a poco, él también
se obsesionó contigo, pero no porque lo preocupase que no aparecieses, sino
porque no podía soportar que yo pensase tanto en ti. Aquello empezó a volverlo
violento. Sí, era violento; pero tampoco quiero hablar de eso mucho tiempo
porque pienso que no merece la pena. No lo pasé bien con él. Quería huir de su
lado, pero no era capaz de hacerlo porque estaba enferma y porque me tenía
amenazada con que, si lo abandonaba, le haría daño a mi familia. Cuando al fin
me curé, pude ser capaz de hablar con la policía y denunciarlo. Él no sólo me
hacía daño con palabras hirientes que se me clavaban en el alma, que
deshicieron por completo mi autoestima, sino también con golpes y obligándome a
yacer con él sin yo querer, sin querer ni tocarlo. Tenía treinta y tres años
cuando conseguí alejarme de él, cuando lo eché fuera de mi vida por fin... pero
yo estaba muy deshecha. Tenía muchos problemas, muchos. Estaba muy deprimida,
muy delgadiña, muy herida tanto física como anímicamente... pero también me
repuse de eso con la ayuda de muchos profesionales, pero no sólo de la
psicología, sino también de otros tipos de terapias. Estuve a punto de
renunciar al amor, pero siempre estuviste tú en mi memoria. Sé que aún hay
cosas que me afectan mucho porque no me recuperé del todo de las cosas malas
que me pasaron; pero, cuando tú regresaste a la aldeíña, cuando me dijeron que
habías vuelto... te juro que sentí que todo lo que me había pasado merecía la
pena si la recompensa era verte otra vez. Tuve que disimular muchísimo mis
sentimientos cuando te vi porque no quería asustarte, no quería que supieses
que estaba loca por ti, que estaba loca de alegría... y de amor. No me
equivoqué recordándote como te recordaba, pero, al verte delante de mí, descubrí
que estabas mucho más hermosa de lo que creía. Podría haber aparecido delante
de ti mucho antes, pero no me sentía capaz de hablarte porque estaba muy
asustada. No quería que me rechazases. Yo sabía que tú acabarías descubriendo
que yo te quería. No imaginas lo que sentí cuando mi madre me dijo que tú
habías vuelto. Por la Diosa, fue algo que me dejó sin aliento. Después de mucho
tiempo, mi madre supo por qué siempre te busqué, en un momento adivinó por qué
no había vuelto a tener pareja después de dejarlo con ese hombre que fue una
decepción para todos. Tuve que esconder todo el tiempo lo que sentía, lo
derretida que me tenías... Cuando nos bañamos en el Miño por primera vez, casi
no me atrevía a mirarte, pero tampoco podía dejar de hacerlo. Tenía miedo a que
tú supieses que me gustabas tanto, pero hay cosas que no hace falta decir, que
se oyen en el aire, que se pueden escuchar con atención, aunque no haya voz
ninguna sonando... He de confesarte, también, que, cuando supe que existía
Artemisa, sentí que alguien me oprimía el corazón, que alguien me clavaba una
espada en el alma; pero también tuve que esconder cuánto me había dolido
descubrir que tú amabas a otra mujer. Pasé noches enteras llorando por eso.
Delante de ti, tenía que esforzarme por no confesarte lo que sentía, por
convencerte de que Artemisa era el verdadero amor de tu vida, porque no quería
meterme en vuestra relación, porque ésta siempre me pareció real, muy bonita,
muy mágica; lo más bonito y mágico que había visto en los últimos años de mi
vida. Yo nunca imaginé que yo también te gustase. Cuando por primera vez vi
deseo en tus ojos, tuve que esforzarme muchísimo para no besarte, para no
lanzarme a tus brazos y llevarte lejos, lejos de todos y de todo, para ser
fuerte... pero el deseo que sentías me parecía invencible, cada vez más fuerte,
hasta que llegó un momento en el que me preguntaba continuamente si merecía la
pena reprimir tanta pasión, tanto deseo y tanto amor si tú también lo
sentías... pero entonces apareció Artemisa y yo intenté apartarme de vosotras
para que fueseis felices, para que pudieseis ser libres... pero entonces me
percaté de que entre Artemisa y tú había problemas. Al mismo tiempo, debo de
confesarte también que me daba mucha rabia que Artemisa estuviese celosa, que
tuviese tantos celos, cuando entre tú y yo, por desgracia, no había pasado
nada. Yo, al principio, estaba convencida de que tu felicidad se hallaba en
Artemisa, pero, poquiño a poco, fui percatándome de que tú estabas
decepcionándote mucho con Artemisa. Y también tengo que decir que al final
acabé pensando que ella no te querría tanto si había tardado tanto tiempo en
volver a Galicia contigo, si había tardado tantos años en ayudarte a volver a
tu tierra. Siempre supe que la cura a tu enfermedad estaba en Galicia. Es
cierto que yo siempre tendría que haber permanecido lejos de vosotras, pero
llega un momento en el que el amor que llevas sintiendo durante tanto tiempo estalla
por dentro de ti y no puedes controlar lo que sientes. Y, ahora, cuando al fin
te tengo conmigo, he de confesarte que es la primera vez que soy feliz de
verdad... mas sé que estamos a punto de separarnos otra vez, y no porque te
vayas a marchar de Galicia (eso ya no volverá a pasar), sino por algo
inevitable; pero, antes de perderte, quería que supieses todo esto. Nunca te he
explicado realmente mi vida. Faltan muchos detalles, pero creo que ya sabes lo
esencial. Siempre te querré, siempre; pero, si tú crees que tienes que volver
con Artemisa, hazlo, no reprimas nada de lo que sientes. Ya viviste mucho
tiempo lejos de ella. En realidad, yo estoy acostumbrada a no ser del todo
feliz. Yo estoy acostumbrada a vivir sin ti. Viví sin ti siempre, sin ni tan
siquiera tenerte como amiga... y ahora podría ser tu amiga; es lo más bonito
que me puede pasar si te marchas otra vez con Artemisa... Siempre he sentido
que yo no me merezco ser totalmente feliz y vivir contigo este tiempo tan
bonito es el regalo más hermoso y mágico que la vida ha podido hacerme. Yo
siempre estaré aquí, siempre, entendiéndote y siendo la mejor amiga que quieras
tener.»
Esas palabras no son mías. Son de Lúa. Me dijo
todo eso cuando acabamos de cenar. Ya teníamos recogida la mesa y estábamos
sentadas en el sofá. Me preguntó si podía confesarme algo que llevaba queriendo
decirme desde hace tiempo. Le contesté que sí, que ansiaba escucharla hablar.
Y, entonces, me explicó todo lo que he escrito aquí. Yo no la interrumpí en
ningún momento. La dejé hablar y hablar sabiendo que ella necesitaba
desahogarse, sintiendo que cada vez me interesaba más todo lo que me contaba,
pero también notando que las experiencias que compartía conmigo me destrozaban
el alma. Yo nunca imaginé que Lúa había sufrido tanto, que guardaba en su
memoria recuerdos tan horribles, que en su vida había experiencias tan espantosas.
Lúa lloró mientras me confesaba todo lo que había vivido desde que nos
separamos, al parecer, para siempre. Después de escuchar y ahora de escribir
todo lo que Lúa me ha contado, me pregunto si ella no tiene también derecho a
ser feliz.
Según dijo Lúa, quería que conociese la mayor
parte de su vida antes de volver a perderme; pero yo no sé por qué está tan
segura de que la dejaré si, en ningún momento, le dije que tenía intenciones de
alejarme de ella. Es cierto que ahora las cosas están muy extrañas, pero yo
sigo estando con Lúa como si nada ocurriese, seguimos siendo felices en nuestro
mundo, cuando estamos juntas desaparece todo lo demás... Sigo estando con ella
tan bien como siempre, sigo estando enamorada de ella como una adolescente... Además,
yo siento que ahora las cosas están mejor que nunca. Ya no estoy desasosegada
por Artemisa y no lo estoy porque Artemisa está aquí en Ourense.
He de reconocer que, a veces, tengo la
sensación de que están burlándose de mi vida, de que alguien decide que ocurran
los hechos que más pueden afectarme. No puedo negar que, cuando vi a Artemisa,
sentí, entre las demás emociones que invadían mi alma toda, mucho alivio,
alivio porque supe que ella estaba bien, que no le había pasado nada grave, que
incluso ese silencio en el que me tenían encerrada Casandra y ella tenía más
explicaciones de lo que pensaba; pero también he de reconocer que sentí mucho
miedo al verla delante de mí. Estábamos en las Burgas, las dos. Yo hasta
entonces había pensado que podría cerrar los ojos y relajarme, dejando ir todas
las sensaciones que me perseguían; pero, cuando vi a artemisa delante de mí,
mirándome con tanta serenidad, incluso pensé fugazmente que estaba soñando o
que estaba viendo un fantasma, que ella no estaba allí de verdad. Rápidamente
pensé que nadie me había dicho nada de Artemisa porque ella ya no estaba en
este mundo y que su alma había vuelto a Ourense para despedirse de mí; pero
enseguida supe que la mujer que estaba delante de mí era de carne y hueso,
estaba tan viva como yo; pero también sentí miedo porque enseguida me pregunté
qué ocurriría esta vez, por qué ella estaba de nuevo en Ourense, si de nuevo
tendríamos que vivir momentos tan tensos e hirientes... pero la mirada que me
dedicaba Artemisa me daba todas las respuestas a todas las preguntas que me
hacía. Ella no había venido para causarme problemas, esta vez no tenía el alma
tan destrozada y deshecha, no había venido con la intención de hacerse daño a
sí misma ni a nadie. Parecía como si alguien le hubiese curado el alma. No
había en sus ojos ni la menor huella de la inmensa desesperación que la
dominaba cuando ella estuvo en Ourense la última vez. Supe enseguida que todo
era diferente, que incluso las cosas podrían ir mucho mejor que nunca y saber
eso hizo crecer el alivio que ya sentí al verla.
Pero también tengo que reconocer que me enfadé
mucho cuando supe que ella estaba en Ourense desde el sábado pasado y que no me
había dicho nada, cuando supe que ella me había seguido desde entonces y me
había observado desde la distancia; pero no me sentó tan mal saber que ella me
había espiado, sino el hecho de que sus acciones estuviesen a punto de
convencerme de que de nuevo había enfermado y estaba perdiendo la razón; pero
enseguida se desvaneció ese enfado porque lo que más me importaba era que
Artemisa estaba bien, bien de verdad. Su voz sonaba llena de serenidad, sabía
que estaba realmente bien, que no fingía, que no estaba haciéndome creer algo
que no era cierto para engatusarme.
He de reconocer que no luché contra mis ganas
de abrazarla con todo el cariño que siento por ella. La abracé protegiéndola
entre mis brazos queriendo conseguir con ese abraciño que las dos olvidásemos
todas las experiencias malas que habíamos compartido. Cuando me hallé entre los
brazos de Artemisa, me pareció que nada había pasado, que el tiempo nos había
lanzado al pasado y que todavía estábamos las dos juntas en Ourense en verano,
pensando en nuestros sueños... pero tenía muy presente en todo momento que yo
estaba con Lúa, que tenía que andarme con cuidado para no volver a equivocarme,
para hacer las cosas mucho mejor que antes.
Mas, excepto esos momentos tensos en los que
sentí que me había ofendido el comportamiento de Artemisa, todo fue muy bien
entre nosotras. Nos reencontramos el martes al crepúsculo. Yo fui a las Burgas
porque precisaba sacarme de encima la preocupación que sentía. Las Burgas se
han convertido en el remedio al que más acudo cuando me siento nerviosa, cuando
creo que voy a estallar de impotencia... y el martes pasé un día muy malo,
notando todo el tiempo que alguien me observaba, creyendo que estaba
volviéndome loca de nuevo... y ahora me río cuando recuerdo lo desasosegada que
me sentía, cuando recuerdo lo desorientada que estaba al notar que alguien me
seguía... pero creo que es normal que reaccionemos así.
Cuando salimos de las Burgas, fuimos a dar un
paseo, sin rumbo, caminando tranquilamente por las calles. Ha venido ya el
otoño y se está tan bien en la calle... El cielo tiene otros colores y los
árboles están perdiendo ya sus hojas. Durante ese paseo tan calmado, Artemisa
me confesó que había venido a Ourense con la intención de quedarse aquí para
siempre, aunque eso ya me lo dijo antes, cuando nos habíamos reencontrado. Me
dijo también que había discutido con su hermana porque Casandra no estaba nada
de acuerdo con ella, porque Casandra pensaba que estaba arrastrándose demasiado
por mí; pero Artemisa estaba totalmente convencida de que no está
equivocándose, de que tiene que vivir en Ourense y además me dijo que le
apetecía muchísimo iniciar aquí una nueva vida. Me habló de todos los proyectos
que tenía con una felicidad y una ilusión que me emocionaron mucho, que me
hicieron saber que Artemisa ya estaba bien. Incluso, pude confiar en que ella y
yo al fin seríamos las amigas que tanto deseo que seamos; pero tampoco me
atrevo a pensar en esa posibilidad. Sé que las cosas no son tan fáciles. Ella
no me dijo en ningún momento que venía con la intención de recuperarme, pero sé
que es lo único que desea; mas, de momento, todo está fluyendo tan bien entre
nosotras que me cuesta pensar que existieron unos momentos en los que nos
echamos cosas muy hirientes a la cara, en los que discutimos, en los que
estuvimos a punto de separarnos para siempre. Artemisa ha venido dispuesta a
quedarse a mi lado hasta que de verdad sienta que tiene que marcharse bien...
pero la veo tan dispuesta a vivir aquí con tanta serenidad, con tanta
ilusión... y eso me hace a mí también una ilusión tan grande...
Aún no he ido a su casa. Me dice que todavía la
tiene muy desordenada y que quiere ordenarlo todo un poco antes de que yo vaya.
Por eso, siempre nos vemos en la calle, siempre hablamos en alguna cafetería,
en algún parque o en la orilliña del río. Hablamos de cualquier cosa con un
sosiego que hacía mucho tiempo que no teñía nuestras conversaciones.
Lo que no acabo de entender es por qué Casandra
no me cogía el teléfono ni me contestaba a los mensajes que le enviaba. No
entiendo por qué no me habla. ¿Qué tengo que ver yo con las decisiones de su
hermana? Es cierto que Artemisa ha venido a vivir a Ourense porque yo estoy
aquí y, según ella, no quiere estar lejos de la persona que más le importa;
pero yo no le he pedido a Artemisa, en ningún momento, que volviese a Ourense,
a pesar de que lo deseaba mucho... Siempre he deseado que ella estuviese aquí.
Ahora, parece que nuestros sueños, ésos de los que tanto hablamos antes de que
todo esto ocurriese, están convirtiéndose en realidad y eso me hace sentir
desorientada. Al comprobar que Artemisa está volviendo posible todo eso que yo
le he pedido durante tanto tiempo, siento una ilusión que no sé nombrar, que me
invade toda y que muchas veces tengo que callar porque me resulta extraña y no
sé sentirla.
Cuando Lúa supo que Artemisa estaba de nuevo en
Ourense, sintió exactamente el mismo miedo que había sentido yo cuando la vi
delante de mí, pero supo callar esa emoción enseguida, sobre todo se
tranquilizó cuando le expliqué que Artemisa estaba muy bien, que ya no tenía el
alma tan destrozada, que había venido con la intención de ser feliz... pero Lúa
tal vez sea menos inocente que yo y enseguida me dijo que Artemisa había venido
a Ourense sólo con la intención de conquistarme de nuevo, de recuperarme, de
estar conmigo, lo más cerca posible de mí, para que yo de nuevo confiase en
ella. Me dijo que Artemisa había deshecho la confianza que yo le tenía
comportándose como se comportó y que la única manera de solucionar todo lo que
hizo es viviendo en Ourense, cerca de mí. No me dijo todo eso con la intención
de hablar mal de Artemisa, sino con la de interpretar lo que estaba ocurriendo;
pero sí es cierto que me fastidió un poquiño que Lúa enseguida adivinase las
verdaderas intenciones de Artemisa. No sé si me importa o no que Artemisa haya
venido a Ourense sólo con esas intenciones. No sé si me molesta o no, ya no lo
sé, porque tengo que reconocer que me hace feliz que ella esté aquí. Yo la
quiero muchísimo. No es fácil vivir sin ella después de amarla como la amé,
después de compartir con ella tantas cosas... y todavía siento que podemos
compartir mucho más de lo que pensamos; pero no quiero que las cosas vayan
rápido. Quiero que vayamos siempre despaciño, con cuidado... Yo no tengo
pensado dejar a Lúa, al menos por el momento. Sigo estando muy bien con ella,
pero ella parece que sepa mejor que nadie lo que va a ocurrir.
Hoy, Artemisa ha ido a León con su hermana.
Ella se fue desde aquí en tren y allí se reencontrará con su hermana. Todavía
siguen un poco enfadadas. Espero que este viaje las ayude a las dos.
Por el momento, dejaré de escribir. Estoy muy
agotadiña y también ilusionada, no puedo negarlo. Nosotras mañana iremos a la
aldeíña.
La historia de Lúa es toda una declaración de amor. Me gusta que la haya compartido, así la conocemos mucho mejor y simpatizamos más con ella. Aunque conocíamos su historia,ahora mucho más. Su amor por Agnes viene de hace mucho tiempo, se puede decir de toda la vida. Siempre enamorada, pensando en ella y deseando encontrarla, volver a verla. Es muy bonito. Me da pena que las cosas no le hayan salido del todo bien en la vida. El amor con aquel hombre, sus estudios,...las cosas no han sido fáciles para ella. Encontrar a Agnes yo creo que es una de las pocas cosas buenas que le han ocurrido, aunque puede que tenga los días contados. Es curioso, pero tanto Lúa como Artemisa están en manos de Agnes, expuestas a lo que ella decida, aceptando su destino, resignadas.
ResponderEliminarAgnes no se entera demasiado. No entiende que Lúa piense que la va a dejar, pero es que hay demasiadas señales, su preocupación por Artemisa, que quiera verla, que haya vuelto a Ourense, que queden...es lógico que lo piense. Acepta lo que Agnes decida, conformándose con ser su amiga...es triste para ella, pero se esfuerza por ver el vaso medio lleno y no vacío. Es que sabe perfectamente que Artemisa está ahí para conquistarla, que tiene su propia estrategia...
Sigo sin ver las cosas claras, sin saber que rumbo tomarán los acontecimientos. Hay momentos que pienso que volverá con Artemisa y otros que se quedará con Agnes. ¡Está muuuuuuuuuuy interesante! En cuanto pueda, me leo otro.
Hay momentos que pienso que volverá con Artemisa y otros que se quedará con * Lúa.
ResponderEliminarLa vida de Agnes ha ido, en cierto modo, retrocediendo, y ahora se encuentra de nuevo con el corazón escindido entre Lúa y Artemisa; pero es curioso cómo las tornas se han vuelto, pues ahora Lúa es lo conocido, el hogar, la pareja estable, y Artemisa, en cierto modo, la novedad, lo indebido, la extraña que se interpone. La gran diferencia es que, por un lado, las cartas están boca arriba desde el principio, y Lúa sabe más o menos lo que está pasando; y también es muy diferente la forma de afrontar las cosas por parte de Lúa, que acepta perfectamente la posibilidad de que Agnes elija vivir de nuevo con Artemisa, algo que aceptaría, pienso yo.
ResponderEliminarEs muy bonito el relato inicial, de hecho he subido al encabezamiento para comprobar si ponía "diario de Lúa", pero no, luego ya se ve que es Agnes quien lo cita. Lúa ha vivido lo suyo, su vida no ha sido nada fácil, se adivina que es una mujer fuerte y frágil a la vez, bastante atormentada en su interior pero segura y serena para todos los demás, supongo. Reconozco que ahora me cae mejor, es verdad que ha hecho saltar por los aires la relación de Agnes y Artemisa, que me parece casi sagrada, pero ya se sabe que en el amor y en la guerra todo vale.
Eu, ao principio, estaba convencida de que a túa felicidade achábase en Artemisa, pero, devagariño, funme decatando de que ti estabas a te decepcionar moito con Artemisa. E tamén teño que dicir que ao final acabei pensando que ela non te querería tanto se tardara tanto tempo en volver a Galicia contigo, se tardara tantos anos en axudarte a voltar á túa terra.
Sí, tiene un poco de razón, pero también supo jugar con todo eso para arrimar el ascua a su sardina... en fin, que ahora se ve que tenemos de nuevo un equilibrio inestable en la vida de Agnes... ¿querrá seguir ahondando en su relación retomada con Artemisa? ¿qué pasará ahora con Lúa? ¿se pondrán en plan trío o qué? Todo está abierto, y habrá que seguir leyendo... Literatura de mucha altura, sinceramente.