domingo, 21 de octubre de 2018

DIARIO DE AGNES: DOMINGO, 21 DE OUTUBRO DE 2018


Domingo, 21 de outubro de 2018

Onte atrevinme, por fin, a entrar na túa casa, Lúa. O meu tío Damián tróuxome a Ourense pola mañá e pedinlle que non me viñese buscar ata que eu llo pedise. Quería estar eiquí, na túa casa. Quero pensar en ti eiquí, quéroche sentir eiquí, eiquí estás moi presente. Quérome reencontrar co teu recordo eiquí. Quérote sentir preto de min, quero sentir que estás comigo. A maiores da aldeíña, o sitio onde máis está a túa presenza é a túa casa, este fogar que contivo tantos momentos bonitos, tanto amor, tanta dozura, tanta paz. Este fogar é como un anaquiño da Terra onde fomos felices namentres o mundo seguía xirando. É certo que estivemos xuntas durante moi pouquiño tempo, pero a min sempre me pareceu que levabamos anos xuntas, que esta non era a primeira vez que o compartiamos todo.

Cando entrei, pareceume que todo estaba xeado, que non había calor en ningures, en ningún recuncho desta casa. Parecía que todo estaba lonxe de min, cuberto por unhas néboas que a luz non podía esvaecer. Durante uns longos momentos, non fun quen de moverme nin de facer nada. Estaba soa porque quería estar soa. Artemisa ofreceuse a acompañarme, pero eu díxenlle que prefería vivir este momento soa. Non quería que ninguén vise as miñas reaccións; as que eu sinto tan lonxanas e á vez tan fortes. Fun percorrendo a casa coma se a vise por primeira vez despois de estar lonxe de eiquí durante anos. Axiña se me encheron os ollos de bágoas. Podía ouvir a túa voz en todas partes, o teu riso... e parecíame que me atopaba moi soa no mundo, pero á vez sentía que estabas eiquí, que segues estando eiquí... Limpeina en silencio, ordenei as habitacións tamén en silencio, sen dicir nada. Nin tan sequera me sentía quen de poñer música... pero, mentalmente, ía cantando as cancións que máis nos gustaban, ía lembrando versos que describían perfectamente o que eu sentía neses momentos. Lembrei neses momentos que che gustaba moito Amaral e, por uns momentos, quixen que a voz de Eva Amaral enchese o baleiro que o asolagaba todo, pero entón souben que a súa voz me faría moito dano nun momento como ese. Fun limpando o po que xa se posara nos libros, nos mobles, nos adornos. Botei ao lixo eses alimentos que xa non servían... Hai unha semana que non estamos eiquí xuntas, case hai unha semana que marchamos correndo á aldeíña... e parece que a túa casa toda sente a túa ausencia. Non hai vida, Lúa. Non sei como poderei vivir eiquí se non estás... Este lugar perténceche moitísimo... pero, sendo un agasallo que me fixeches, non me quero ir de eiquí, non quero buscar outro lugar para vivir. A túa nai dime que non busque outro fogar se xa teño este, que quede eiquí, que, se eu non vivo eiquí, o fará alguén que non terá nada que ver contigo e eu non quero que esta casa se encha de estraños. Quero seguir dándolle vida, quero que siga tendo vida... pero custarame moitísimo sorrir eiquí e moito máis despois do que me ocorreu onte pola noite.

Xa sabes que hai días que te chamo, que che pido que me deas algún sinal para saber que aínda estás eiquí, para saber que segues pensando que teño que seguir coa miña vida coma se nada tivese ocorrido, para me asegurar de que non che ferirei se refago a miña vida. Eu non me sinto quen de facelo. Non podo, simplemente agora non podo, e sei que o quererei facer, pero agora non podo, Lúa. Precisaba chorarte, chorarte de verdade, e, ata onte pola noite, non o fixen ben, baleirando a miña ialma coma sempre me recomendaches que fixese cando estaba tristeiriña, e estou moi tristeiriña, moitísimo. Non imaxinas canta tristura levo na ialma, como me está custando saber que teño que seguir... porque todo me recorda a ti, todo, e non podo ver nada porque estás en todas partes, non podo ouvir o vento sen ouvir a túa voz no ar, non podo ver o sol sen ver os teus ollos.

Onte intentei facer calquera cousa para non pensar, para que a tristura que sinto non me esnaquizase a ialma; pero durante todo o día estiven sentindo un nó na gorxa que me facía moitísimo dano e ese nó desfíxose pola noite, cando chegou a escuridade, cando chegou o momento de ir durmir, sen ti. Levo case unha semana sen durmir contigo (e menos mal que na aldeíña puidemos durmir xuntas a derradeira vez que estivemos. Parecía coma se todos soubesen que aquelas serían as derradeiras noites que compartiriamos), pero si era a primeira vez que durmía sen ti eiquí, neste leito que tantos momentos viu, no que tanta paixón e amor nos entregamos, no que fomos tan libres... Podería ter mudado as sabas, pero non quixen porque aínda teñen o teu recendo, o recendo dos teus cabelos, do teu corpo... e non me quero separar do teu aroma, non quero.

Vivín o día de onte coma se te agardase, coma se de súpeto tiveses que aparecer, chegar dalgunha parte; pero chegou antes a anoitecida e a escuridade, o frío da noite, o silencio... e o lonxano xardín do Posío entregoume moita soidade de repente, coma se ao quedar só me enviase tamén a súa señardade. Eu miraba pola ventá como caía a noite, coma se ouvían cada vez menos ruídos... e quedaba queda a cidade, queda e sen ti. E fun plenamente consciente de que non chegarías de ningures, que non chegarías xamais de ningunha parte, de ningún lugar... de ningures, de ningures, porque te fuches para sempre, absolutamente para sempre. Mais... como di Amaral... “y siempre estás conmigo en una dimensión lejos del olvido.”

E sei que hai que seguir, pero quero vivir esta tristura, quero estar encerrada nesta nostalxia tan forte que non ten cor, que tan escura é, que tan chea de soidade está. Quero estar vivindo durante un tempo incontábel nesta dimensión onde non hai nada e chorar se quero chorar, rir contigo cando lembre algún momento no que rimos, lembrarte a través da música, a través das cores da mañá e do solpor.

E outra vez en outubro... outra vez a mesma data, outra vez ocorre algo horríbel na metade do outubro. Que pasa con estes días? E por que nas portas da escuridade dos outonos de Ourense, que á vez son tan fermosos e brillantes? Agora non poderei compartir contigo a primeira vez que estou en Galicia en outono despois de tantos anos lonxe da nosa terra... despois de devecer por ver as cores dos bosques cando chega a morte da vida da natureza, cando chega a decadencia das estacións. E tamén me presta estar mergullada nas cancións que máis che gustan. Agora escoito Amaral; uns dos poucos grupos españois que che gustaban de verdade. Agora sinto que todas as cancións falan de ti... todas.

Onte, cando entendín que non chegarías, que tería que ir durmir soa, entón vin á nosa habitación, pechei a porta, espinme e metinme axiña na cama, sen querer vivir nada máis. Non quería nin cear. Non quería facer nada que me lembrase que tería que facer soa calquera cousa, calquera, ata prepararme unha ensalada. Entón decateime de que xa non podía seguir fuxindo dese nó que me oprimía a gorxa...

“Si los tiempos han cambiado, yo te pido que ilumines esta oscuridad...”

Estaba na nosa burbulla de amor, pero esta xa estoupara, xa non existía... pero había tanto silencio, tanto... e era tan forte a voz da miña tristura... Comeceite a chorar, por fin, a desafogar todas as bágoas que tiña amoreadas no fundo dos meus ollos. E sentín, devagariño, que perdía a miña respiración, que o teu recordo me apertaba a ialma, que sentía cada vez máis impotencia, tanta que ao final só me agochei baixo as sabas para non ver nada máis, nin tan sequera a luz da lámpada de sal que alumeaba ese momento. Quería durmir para espertar cando todo pasase, cando xa tivese aprendido a vivir sen ti, sabendo que nunca máis voltarás... e baixo as sabas facía calor, ía cada vez máis calor, porque as miñas bágoas quentaban ese ar que eu notara tan frío durante todo o día... pero, de súpeto, cando decidín que non quería ter ningunha luz acesa e apaguei a lámpada, cando saín un momento da protección das sabas, só entón... só entón sentín que alguén me acariñaba as meixelas para me retirar as bágoas que mas mollaban, que uns dedos sen materia percorrían a miña pel. Non foi unha sensación fría, senón cálida, coma se alguén estivese musitándome no oído palabras de alento. Quedei paralizada, sen moverme nada, coa cabeza na almofada, case sen respirar, malia que o pranto que me invadía me pedía que respirase profundamente. Non quería nin abrir os ollos. Só desexaba que nunca me deixases de acariñar.

Entre os meus brazos notei que se esvaecía o ar que había xunta min e entón, por uns efémeros momentos, o baleiro que sentía rodeándome toda desapareceu. Non me movín, pois sabía que xa estabas ben, que xa estabas cómoda. E sentín que había algo que me protexía, unha corrente de ar que tamén me enviaba verbas que non soaban. Había moito tempo que non sentía con tanta nitidez que non estaba soa, que alguén que non ten materia está comigo, xunta min, protexéndome. Había moitos anos que ese don estraño que teño non se manifestaba con tanta forza... e sei que todo iso é real porque sentín exactamente as mesmas sensacións que sempre me invadiron a miña ialma toda e o meu corpo todo cando perante miña vía e sentía unha ánima que xa non estaba neste mundo.

Queríate chamar, pero sabía que non era preciso, que podías ouvir a voz da miña mente e entender os meus pensamentos, igual que eu tamén podía escoitar o son desas palabras que me musitabas. Souben que me pedías que fose forte, que non me rendese, que fose feliz, que estivese tranquila, que non tivese medo, sobre todo que non tivese medo. E, cando che quixen preguntar se estabas ben onde queira que estiveses, desapareciches, xa deixei de sentir ese ar quentiño que me acougaba, eses dedos que me limpaban as bágoas que esvaraban polas miñas meixelas... e, de súpeto, só sentín moito sono, todo o sono que non sentín durante os días pasados. Hai días que non durmo ben porque esperto soñando contigo, cando sinto que non estás... e que non vas estar; pero, onte pola noite, sentín que caía nun sono que me protexía, que me devolvía ese acougo que me faltara dende había tantos días... e sei que tamén iso foi grazas a ti.

Sei que teño que seguir, pero déixame chorarte, Luíña... déixame chorarte todo o tempo que precise. Despois, xa seguirei vivindo...

E non rexeito a compaña de Artemisa, nin o amor nin a comprensión que me dá; pero non lle quero entregar a miña ialma se a teño tan desfeita. Sei que teño que agardar a que esta ferida que teño sande. A vida golpeounos moito na ialma e só o tempo e a mesma vida pode curar esta profunda ferida, pero sei que ese día existe. Só entón poderei estar con ela, dándolle todo o que son, porque sei que aínda lle teño que dar moitísimo, tanto que nin eu mesma sei o que me queda por lle dar. E seremos felices outra vez, non o nego, porque nunca puiden deixar de amala... e seica agora entenda por que sentía que tiña que estar contigo, malia seguir querendo a Artemisa, porque nunca a deixei de querer, pero eu sentía que tiña que estar contigo, que che tiña que entregar moito amor, que o merecías, que merecías que fósemos felices xuntas, e nunca entendín por que o tiña tan claro... Seica fose algo que nin nós mesmas puidésemos controlar nin decidir. Seica fose a nosa terra a que me enfeitizou para que te amase con tanta forza durante este tempo... Non o sei, pero nunca me poderei arrepentir de ter estado contigo porque sei que fuches moi feliz nos derradeiros días da túa vida e iso non se pode pagar con nada.

Pero tereime que afacer á túa ausencia e iso custarame moitísimo, moitísimo, sobre todo nesta época, sobre todo en outono, cando cada vez hai menos luz, cando cada vez é máis forte a noite... Terei que seguir sen ti... Teño que superar a morte dun ser moi querido, iso sábelo, e sabes tamén que iso é moi difícil... Atopareite en cada canción que escoite, non sei se poderei volver tocar nas pandeiradas ata que transcorran algunhas semanas... pero teño que ser forte, xa non só por min, senón por ti. Sei que onte pola noite tamén me pediches que fose forte porque, agora que conseguín vivir por fin en Ourense, non podo permitir que a tristura encha os meus días... pero é que isto non pode ser verdade... “no puede ser verdad esta mala hora... [...] Dime dónde estás, que te quiero ver y dejar pasar esta mala hora... [...] Quiero despertar porque no puede ser verdad esta mala hora...”

 

Traducción:

Nota de la traductora: al traducir este precioso texto, he intentado mantener su nostálgica y bellísima esencia. Aunque no se domine mucho la lengua gallega, recomiendo leerlo en la lengua en la que fue escrito porque merece mucho la pena detectar, a través de las palabras, las emociones de su autora. Me parece de una belleza literaria impresionante y creo que, al traducirlo, pierde algo de la pureza con la que la autora lo escribió. Creo que es uno de los textos más sentidos y sinceros que traduje de Agnes.

 

Domingo, 21 de octubre de 2018

Ayer me atreví, por fin, a entrar en tu casa, Lúa. Mi tío Damián me trajo a Ourense por la mañana y le pedí que no viniese a buscarme hasta que yo se lo pidiese. Quería estar aquí, en tu casa. Quiero pensar en ti aquí, quiero sentirte aquí, aquí estás muy presente. Quiero reencontrarme con tu recuerdo aquí. Quiero sentirte cerca de mí, quiero sentir que estás conmigo. Aparte de la aldeíña, el sitio donde más está tu presencia es tu casa, este hogar que contuvo tantos momentos bonitos, tanto amor, tanta dulzura, tanta paz. Este hogar es como un pedacito de la Tierra donde fuimos felices mientras el mundo seguía girando. Es cierto que estuvimos juntas durante muy poquiño tiempo, pero a mí siempre me pareció que llevábamos años juntas, que ésta no era la primera vez que lo compartíamos todo.

Cuando entré, me pareció que todo estaba helado, que no había calor en ninguna parte, en ningún rincón de esta casa. Parecía que todo estaba lejos de mí, cubierto por unas nieblas que la luz no podía desvanecer. Durante unos largos momentos, no fui capaz de moverme ni de hacer nada. Estaba sola porque quería estar sola. Artemisa se ofreció a acompañarme, pero yo le dije que prefería vivir este momento sola. No quería que nadie viese mis reacciones; las que yo siento tan lejanas y a la vez tan fuertes. Fui recorriendo la casa como si la viese por primera vez después de estar lejos de aquí durante años. Enseguida se me llenaron los ojos de lágrimas. Podía oír tu voz en todas partes, tu risa... y me parecía que me encontraba muy sola en el mundo, pero a la vez sentía que estabas aquí, que sigues estando aquí... La limpié en silencio, ordené las habitaciones también en silencio, sin decir nada. Ni tan siquiera me sentía capaz de poner música... pero, mentalmente, iba cantando las canciones que más nos gustaban, iba rememorando versos que describían perfectamente lo que yo sentía en esos momentos. Me acordé en esos momentos de que te gustaba mucho Amaral y, por unos momentos, quise que la voz de Eva Amaral llenase el vacío que lo inundaba todo, pero entonces supe que su voz me haría mucho daño en un momento como ése. Fui limpiando el polvo que ya se había posado en los libros, en los muebles, en los adornos. Tiré a la basura esos alimentos que ya no servían... Hace una semana que no estamos aquí juntas, casi hace una semana que nos marchamos corriendo a la aldeíña... y parece que tu casa toda siente tu ausencia. No hay vida, Lúa. No sé cómo podré vivir aquí si no estás... Este lugar te pertenece muchísimo... pero, siendo un regalo que me has hecho, no quiero irme de aquí, no quiero buscar otro lugar para vivir. Tu madre me dice que no busque otro hogar si ya tengo éste, que me quede aquí, que, si yo no vivo aquí, lo hará alguien que no tiene nada que ver contigo y yo no quiero que esta casa se llene de extraños. Quiero seguir dándole vida, quiero que siga teniendo vida... pero me costará muchísimo sonreír aquí y mucho más después de lo que me ocurrió ayer por la noche.

Ya sabes que hace días que te llamo, que te pido que me des alguna señal para saber que todavía estás aquí, para saber que sigues pensando que tengo que seguir con mi vida como si nada hubiese ocurrido, para asegurarme de que no te heriré si rehago mi vida. Yo no me siento capaz de hacerlo. No puedo, simplemente ahora no puedo, y sé que querré hacerlo, pero ahora no puedo, Lúa. Necesitaba llorarte, llorarte de verdad, y, hasta ayer por la noche, no lo hice bien, vaciando mi alma como siempre me recomendaste que hiciese cuando estaba tristiña, y estoy muy tristiña, muchísimo. No imaginas cuánta tristeza llevo en el alma, cómo está costándome saber que tengo que seguir... porque todo me recuerda a ti, todo, y no puedo ver nada porque estás en todas partes, no puedo oír el viento sin oír tu voz en el aire, no puedo ver el sol sin ver tus ojos.

Ayer intenté hacer cualquier cosa para no pensar, para que la tristeza que siento no me destrozase el alma; pero durante todo el día estuve sintiendo un nudo en la garganta que me hacía muchísimo daño y ese nudo se deshizo por la noche, cuando llegó la oscuridad, cuando llegó el momento de irme a dormir, sin ti. Llevo casi una semana sin dormir contigo (y menos mal que en la aldeíña pudimos dormir juntas la última vez que estuvimos. Parecía como si todos supiesen que aquéllas serían las últimas noches que compartiríamos), pero sí era la primera vez que dormía sin ti aquí, en esta cama que tantos momentos ha visto, en la que tanta pasión y amor nos entregamos, en la que fuimos tan libres... Podría haber cambiado las sábanas, pero no quise porque aún tienen tu olor, el olor de tus cabellos, de tu cuerpo... y no quiero separarme de tu aroma, no quiero.

Viví el día de ayer como si te esperase, como si de súbito tuvieses que aparecer, llegar de alguna parte; pero llegó antes la anochecida y la oscuridad, el frío de la noche, el silencio... y el lejano jardín del Posío me entregó mucha soledad de repente, como si al quedarse solo me enviase también su soledad. Yo miraba por la ventana cómo caía la noche, cómo se oían cada vez menos ruidos... y se quedaba quieta la ciudad, quieta y sin ti. Y fui plenamente consciente de que no llegarías de ninguna parte, que no llegarías jamás de ninguna parte, de ningún lugar... de ninguna parte, de ninguna parte, porque te fuiste para siempre, absolutamente para siempre. Mas... como dice Amaral “y siempre estás conmigo en una dimensión lejos del olvido.”

Y sé que hay que seguir, pero quiero vivir esta tristeza, quiero estar encerrada en esta nostalgia tan fuerte que no tiene color, que tan oscura es, que tan llena de soledad está. Quiero estar viviendo durante un tiempo incontable en esta dimensión donde no hay nada y llorar si quiero llorar, reír contigo cuando recuerde algún momento en el que reímos, rememorarte a través de la música, a través de los colores de la mañana y del ocaso.

Y otra vez en octubre... otra vez la misma fecha, otra vez ocurre algo horrible en la mitad de octubre. ¿Qué pasa con estos días? ¿Y por qué en las puertas de la oscuridad de los otoños de Ourense, que a la vez son tan hermosos y brillantes? Ahora no podré compartir contigo la primera vez que estoy en Galicia en otoño después de tantos años lejos de nuestra tierra... después de ansiar ver los colores de los bosques cuando llega la muerte de la vida de la naturaleza, cuando llega la decadencia de las estaciones. Y también me apetece estar sumergida en las canciones que más te gustan. Ahora escucho Amaral; uno de los pocos grupos españoles que te gustaban de verdad. Ahora siento que todas las canciones hablan de ti... todas. Ayer, cuando entendí que no llegarías, que tendría que dormir sola, entonces vine a nuestra habitación, cerré la puerta, me desvestí y me metí enseguida en la cama, sin querer vivir nada más. NO quería ni cenar. No quería hacer nada que me recordase que tendría que hacer sola cualquier cosa, cualquiera, hasta prepararme una ensalada. Entonces me percaté de que ya no podía seguir huyendo de ese nudo que me oprimía la garganta...

“Si los tiempos han cambiado, yo te pido que ilumines esta oscuridad...”

Estaba en nuestra burbuja de amor, pero ésta ya había explotado, ya no existía... pero había tanto silencio, tanto... y era tan fuerte la voz de mi tristeza... Comencé a llorarte, por fin, a desahogar todas las lágrimas que tenía acumuladas en el fondo de mis ojos. Y sentí, poquiño a poco, que perdía mi respiración, que tu recuerdo me apretaba el alma, que sentía cada vez más impotencia, tanta que al final sólo me escondí bajo las sábanas para no ver nada más, ni tan siquiera la luz de la lámpara de sal que iluminaba ese momento. Quería dormir para despertar cuando todo pasase, cuando ya hubiese aprendido a vivir sin ti, sabiendo que nunca más volverás... y bajo las sábanas hacía calor, hacía cada vez más calor, porque mis lágrimas templaban ese aire que yo había notado tan frío durante todo el día... pero, de súbito, cuando decidí que no quería tener ninguna luz encendida y apagué la lámpara, cuando salí un momento de la protección de las sábanas, sólo entonces... sólo entonces sentí que alguien me acariciaba las mejillas para retirarme las lágrimas que me las mojaban, que unos dedos sin materia me recorrían la piel. No fue una sensación fría, sino cálida, como si alguien estuviese musitándome en el oído palabras de aliento. Me quedé paralizada, sin moverme nada, con la cabeza en la almohada, casi sin respirar, a pesar de que el llanto que me invadía me pedía que respirase profundamente. No quería ni abrir los ojos. Sólo deseaba que nunca me dejases de acariciar.

Entre mis brazos noté que se desvanecía el aire que había junto a mí y entonces, por unos efímeros momentos, el vacío que sentía rodeándome toda desapareció. No me moví, pues sabía que ya estabas bien, que ya estabas cómoda. Y sentí que había algo que me protegía, una corriente de aire que también me enviaba palabras que no sonaban. Hacía mucho tiempo que no sentía con tanta nitidez que no estaba sola, que alguien que no tiene materia está conmigo, junto a mí, protegiéndome. Hacía muchos años que ese don extraño que tengo no se manifestaba con tanta fuerza... y sé que todo eso es real porque sentí exactamente las mismas sensaciones que siempre invadieron mi alma toda y mi cuerpo todo cuando delante de mí veía y sentía un alma que ya no estaba en este mundo.

Quería llamarte, pero sabía que no era necesario, que podías oír la voz de mi mente y entender mis pensamientos, igual que yo también podía escuchar el sonido de esas palabras que me musitabas. Supe que me pedías que fuese fuerte, que no me rindiese, que fuese feliz, que estuviese tranquila, que no tuviese miedo, sobre todo que no tuviese miedo. Y, cuando quise preguntarte si estabas bien dondequiera que estuvieses, desapareciste, ya dejé de sentir ese aire calentiño que me serenaba, esos dedos que me limpiaban las lágrimas que resbalaban por mis mejillas... y, de súbito, sólo sentí mucho sueño, todo el sueño que no sentí durante los días pasados. Hace días que no duermo bien porque me despierto soñando contigo, cuando siento que no estás... y que no vas a estar; pero, ayer por la noche, sentí que caía en un sueño que me protegía, que me devolvía ese sosiego que me había faltado desde hacía tantos días... y sé que también eso fue gracias a ti.

Sé que tengo que seguir, pero déjame llorarte, Luíña... déjame llorarte todo el tiempo que precise. Después, ya seguiré viviendo...

Y no rechazo la compañía de Artemisa, ni el amor ni la comprensión que me da; pero no quiero entregarle mi alma si la tengo tan deshecha. Sé que tengo que esperar a que esta herida que tengo sane. La vida nos golpeó mucho en el alma y sólo el tiempo y la misma vida puede curar esta profunda herida, pero sé que ese día existe. Sólo entonces podré estar con ella, dándole todo lo que soy, porque sé que aún tengo que darle muchísimo, tanto que ni yo misma sé lo que me queda por darle. Y seremos felices otra vez, no lo niego, porque nunca pude dejar de amarla... y quizás ahora entienda por qué sentía que tenía que estar contigo, a pesar de seguir queriendo a Artemisa, porque nunca dejé de quererla, pero yo sentía que tenía que estar contigo, que tenía que entregarte mucho amor, que lo merecías, que merecías que fuésemos felices juntas, y nunca entendí por qué lo tenía tan claro... Tal vez fuese algo que ni nosotras mismas pudiésemos controlar ni decidir. Quizás fuese nuestra tierra la que me hechizó para que te amase con tanta fuerza durante este tiempo... No lo sé, pero nunca podré arrepentirme de haber estado contigo porque sé que fuiste muy feliz en los últimos días de tu vida y eso no se puede pagar con nada.

Pero tendré que acostumbrarme a tu ausencia y eso me costará muchísimo, muchísimo, sobre todo en esta época, sobre todo en otoño, cuando cada vez hay menos luz, cuando cada vez es más fuerte la noche... Tendré que seguir sin ti... Tengo que superar la muerte de un ser muy querido, eso lo sabes, y sabes también que eso es muy difícil... Te encontraré en cada canción que escuche, no sé si podré volver a tocar en las pandeiradas hasta que transcurran algunas semanas... pero tengo que ser fuerte, ya no sólo por mí, sino por ti. Sé que ayer por la noche también me pediste que fuese fuerte porque, ahora que conseguí vivir por fin en Ourense, no puedo permitir que la tristeza llene mis días... pero es que esto no puede ser verdad... “No puede ser verdad esta mala hora... [...] Dime dónde estás, que te quiero ver y dejar pasar esta mala hora... [...] Quiero despertar porque no puede ser verdad esta mala hora...”

2 comentarios:

  1. Por fin se enfrenta a unos de los momentos más duros, volver al piso. Ese piso es Lúa, todo le recuerda a ella, los momentos vividos...Hoy he quedado con Juan, hemos ido a su piso un momento y se ha puesto a buscar un pendrive en los cajones, para grabar una cosa. Al rebuscar, encontró un neceser, con las cartas con las que jugábamos con Carlos, tantas y tantas tardes. Se ha emocionado, hasta yo, me han venido a la mente todos esos momentos vividos. Pues eso no es nada comparado con el dolor de Agnes, estamos hablando de la muerte, algo que no tiene solución, lo peor que le puede ocurrir a alguien al que amas.

    Ha sido fuerte, y ha conseguido superar la prueba, mucho mejor de lo que pensaba. Ese momento en el que se siente arropada, que alguien está con ella...es mágico. Parece que Lúa le está diciendo "te amo, estoy bien, sigue con tu vida, sigue viviendo". Ha sido un momento muy bonito. Todas esas sensaciones que va contando son muy dolorosas. Me las puedo imaginar, pero vivirlo debe ser demoledor. Espero que Artemisa le ayude, que juntas puedan recordar a Lúa y seguir viviendo. Un capítulo muy tierno, muy profundo y con una sensibilidad maravillosa, uno de tus sellos al escribir, pero elevado a su máxima esencia. ¡Me encantaaaaaa!

    ResponderEliminar
  2. Creo que este ha sido el capítulo que más me ha emocionado de cuantos he leído hasta ahora. Mucho. Hasta las lágrimas. No puedo evitar estremecerme con todo lo que siente Agnes, porque Lúa está a la vez presente y ausente, Agnes ahora tiene que hacer añicos todas las rutinas, porque ahora todo es nuevo y distinto, y con cada rutina que se rompe está poniendo distancia con Lúa (aunque en realidad ya están separadas por un abismo inabarcable); ahora todo es diferente, pero por otro lado Lúa sigue presente en cada rincón de la casa... qué duro, qué difícil.

    Sei que teño que seguir, pero déixame chorarte, Luíña... déixame chorarte todo o tempo que precise. Despois, xa seguirei vivindo...

    Ese es el centro del pensamiento de Agnes. Sí, luego vendrá Artemisa, y todo lo demás, y la vida seguirá y el dolor se atenuará pero ¿no podría detenerse todo? No, ya sabemos que no.

    En fin, no sé expresar ni remotamente cómo me ha removido lo que escribes, me pregunto cómo puedes manejar así el alma humana y sus emociones, sin duda tienes un gran don.

    ResponderEliminar