Domingo, 21 de outubro de 2018
Onte atrevinme, por fin, a
entrar na túa casa, Lúa. O meu tío Damián tróuxome a Ourense pola mañá e
pedinlle que non me viñese buscar ata que eu llo pedise. Quería estar eiquí, na
túa casa. Quero pensar en ti eiquí, quéroche sentir eiquí, eiquí estás moi
presente. Quérome reencontrar co teu recordo eiquí. Quérote sentir preto de
min, quero sentir que estás comigo. A maiores da aldeíña, o sitio onde máis
está a túa presenza é a túa casa, este fogar que contivo tantos momentos
bonitos, tanto amor, tanta dozura, tanta paz. Este fogar é como un anaquiño da
Terra onde fomos felices namentres o mundo seguía xirando. É certo que
estivemos xuntas durante moi pouquiño tempo, pero a min sempre me pareceu que
levabamos anos xuntas, que esta non era a primeira vez que o compartiamos todo.
Cando entrei, pareceume
que todo estaba xeado, que non había calor en ningures, en ningún recuncho
desta casa. Parecía que todo estaba lonxe de min, cuberto por unhas néboas que
a luz non podía esvaecer. Durante uns longos momentos, non fun quen de moverme
nin de facer nada. Estaba soa porque quería estar soa. Artemisa ofreceuse a
acompañarme, pero eu díxenlle que prefería vivir este momento soa. Non quería
que ninguén vise as miñas reaccións; as que eu sinto tan lonxanas e á vez tan
fortes. Fun percorrendo a casa coma se a vise por primeira vez despois de estar
lonxe de eiquí durante anos. Axiña se me encheron os ollos de bágoas. Podía
ouvir a túa voz en todas partes, o teu riso... e parecíame que me atopaba moi
soa no mundo, pero á vez sentía que estabas eiquí, que segues estando eiquí...
Limpeina en silencio, ordenei as habitacións tamén en silencio, sen dicir nada.
Nin tan sequera me sentía quen de poñer música... pero, mentalmente, ía
cantando as cancións que máis nos gustaban, ía lembrando versos que describían
perfectamente o que eu sentía neses momentos. Lembrei neses momentos que che
gustaba moito Amaral e, por uns momentos, quixen que a voz de Eva Amaral
enchese o baleiro que o asolagaba todo, pero entón souben que a súa voz me
faría moito dano nun momento como ese. Fun limpando o po que xa se posara nos
libros, nos mobles, nos adornos. Botei ao lixo eses alimentos que xa non
servían... Hai unha semana que non estamos eiquí xuntas, case hai unha semana
que marchamos correndo á aldeíña... e parece que a túa casa toda sente a túa
ausencia. Non hai vida, Lúa. Non sei como poderei vivir eiquí se non estás...
Este lugar perténceche moitísimo... pero, sendo un agasallo que me fixeches,
non me quero ir de eiquí, non quero buscar outro lugar para vivir. A túa nai
dime que non busque outro fogar se xa teño este, que quede eiquí, que, se eu
non vivo eiquí, o fará alguén que non terá nada que ver contigo e eu non quero
que esta casa se encha de estraños. Quero seguir dándolle vida, quero que siga
tendo vida... pero custarame moitísimo sorrir eiquí e moito máis despois do que
me ocorreu onte pola noite.
Xa sabes que hai días que
te chamo, que che pido que me deas algún sinal para saber que aínda estás
eiquí, para saber que segues pensando que teño que seguir coa miña vida coma se
nada tivese ocorrido, para me asegurar de que non che ferirei se refago a miña
vida. Eu non me sinto quen de facelo. Non podo, simplemente agora non podo, e
sei que o quererei facer, pero agora non podo, Lúa. Precisaba chorarte,
chorarte de verdade, e, ata onte pola noite, non o fixen ben, baleirando a miña
ialma coma sempre me recomendaches que fixese cando estaba tristeiriña, e estou
moi tristeiriña, moitísimo. Non imaxinas canta tristura levo na ialma, como me
está custando saber que teño que seguir... porque todo me recorda a ti, todo, e
non podo ver nada porque estás en todas partes, non podo ouvir o vento sen
ouvir a túa voz no ar, non podo ver o sol sen ver os teus ollos.
Onte intentei facer
calquera cousa para non pensar, para que a tristura que sinto non me
esnaquizase a ialma; pero durante todo o día estiven sentindo un nó na gorxa
que me facía moitísimo dano e ese nó desfíxose pola noite, cando chegou a
escuridade, cando chegou o momento de ir durmir, sen ti. Levo case unha semana
sen durmir contigo (e menos mal que na aldeíña puidemos durmir xuntas a
derradeira vez que estivemos. Parecía coma se todos soubesen que aquelas serían
as derradeiras noites que compartiriamos), pero si era a primeira vez que
durmía sen ti eiquí, neste leito que tantos momentos viu, no que tanta paixón e
amor nos entregamos, no que fomos tan libres... Podería ter mudado as sabas,
pero non quixen porque aínda teñen o teu recendo, o recendo dos teus cabelos,
do teu corpo... e non me quero separar do teu aroma, non quero.
Vivín o día de onte coma
se te agardase, coma se de súpeto tiveses que aparecer, chegar dalgunha parte;
pero chegou antes a anoitecida e a escuridade, o frío da noite, o silencio... e
o lonxano xardín do Posío entregoume moita soidade de repente, coma se ao
quedar só me enviase tamén a súa señardade. Eu miraba pola ventá como caía a
noite, coma se ouvían cada vez menos ruídos... e quedaba queda a cidade, queda
e sen ti. E fun plenamente consciente de que non chegarías de ningures, que non
chegarías xamais de ningunha parte, de ningún lugar... de ningures, de
ningures, porque te fuches para sempre, absolutamente para sempre. Mais... como
di Amaral... “y siempre estás conmigo en una dimensión lejos del olvido.”
E sei que hai que seguir,
pero quero vivir esta tristura, quero estar encerrada nesta nostalxia tan forte
que non ten cor, que tan escura é, que tan chea de soidade está. Quero estar
vivindo durante un tempo incontábel nesta dimensión onde non hai nada e chorar
se quero chorar, rir contigo cando lembre algún momento no que rimos, lembrarte
a través da música, a través das cores da mañá e do solpor.
E outra vez en outubro...
outra vez a mesma data, outra vez ocorre algo horríbel na metade do outubro.
Que pasa con estes días? E por que nas portas da escuridade dos outonos de
Ourense, que á vez son tan fermosos e brillantes? Agora non poderei compartir contigo a
primeira vez que estou en Galicia en outono despois de tantos anos lonxe da
nosa terra... despois de devecer por ver as cores dos bosques cando chega a
morte da vida da natureza, cando chega a decadencia das estacións. E tamén me
presta estar mergullada nas cancións que máis che gustan. Agora escoito Amaral;
uns dos poucos grupos españois que che gustaban de verdade. Agora sinto que
todas as cancións falan de ti... todas.
Onte, cando entendín que
non chegarías, que tería que ir durmir soa, entón vin á nosa habitación, pechei
a porta, espinme e metinme axiña na cama, sen querer vivir nada máis. Non
quería nin cear. Non quería facer nada que me lembrase que tería que facer soa
calquera cousa, calquera, ata prepararme unha ensalada. Entón decateime de que
xa non podía seguir fuxindo dese nó que me oprimía a gorxa...
“Si los tiempos han
cambiado, yo te pido que ilumines esta oscuridad...”
Estaba na nosa burbulla de
amor, pero esta xa estoupara, xa non existía... pero había tanto silencio,
tanto... e era tan forte a voz da miña tristura... Comeceite a chorar, por fin,
a desafogar todas as bágoas que tiña amoreadas no fundo dos meus ollos. E
sentín, devagariño, que perdía a miña respiración, que o teu recordo me
apertaba a ialma, que sentía cada vez máis impotencia, tanta que ao final só me
agochei baixo as sabas para non ver nada máis, nin tan sequera a luz da lámpada
de sal que alumeaba ese momento. Quería durmir para espertar cando todo pasase,
cando xa tivese aprendido a vivir sen ti, sabendo que nunca máis voltarás... e
baixo as sabas facía calor, ía cada vez máis calor, porque as miñas bágoas
quentaban ese ar que eu notara tan frío durante todo o día... pero, de súpeto,
cando decidín que non quería ter ningunha luz acesa e apaguei a lámpada, cando
saín un momento da protección das sabas, só entón... só entón sentín que alguén
me acariñaba as meixelas para me retirar as bágoas que mas mollaban, que uns
dedos sen materia percorrían a miña pel. Non foi unha sensación fría, senón
cálida, coma se alguén estivese musitándome no oído palabras de alento. Quedei
paralizada, sen moverme nada, coa cabeza na almofada, case sen respirar, malia
que o pranto que me invadía me pedía que respirase profundamente. Non quería
nin abrir os ollos. Só desexaba que nunca me deixases de acariñar.
Entre os meus brazos notei
que se esvaecía o ar que había xunta min e entón, por uns efémeros momentos, o
baleiro que sentía rodeándome toda desapareceu. Non me movín, pois sabía que xa
estabas ben, que xa estabas cómoda. E sentín que había algo que me protexía,
unha corrente de ar que tamén me enviaba verbas que non soaban. Había moito
tempo que non sentía con tanta nitidez que non estaba soa, que alguén que non
ten materia está comigo, xunta min, protexéndome. Había moitos anos que ese don
estraño que teño non se manifestaba con tanta forza... e sei que todo iso é
real porque sentín exactamente as mesmas sensacións que sempre me invadiron a
miña ialma toda e o meu corpo todo cando perante miña vía e sentía unha ánima
que xa non estaba neste mundo.
Queríate chamar, pero
sabía que non era preciso, que podías ouvir a voz da miña mente e entender os
meus pensamentos, igual que eu tamén podía escoitar o son desas palabras que me
musitabas. Souben que me pedías que fose forte, que non me rendese, que fose
feliz, que estivese tranquila, que non tivese medo, sobre todo que non tivese
medo. E, cando che quixen preguntar se estabas ben onde queira que estiveses,
desapareciches, xa deixei de sentir ese ar quentiño que me acougaba, eses dedos
que me limpaban as bágoas que esvaraban polas miñas meixelas... e, de súpeto,
só sentín moito sono, todo o sono que non sentín durante os días pasados. Hai
días que non durmo ben porque esperto soñando contigo, cando sinto que non
estás... e que non vas estar; pero, onte pola noite, sentín que caía nun sono
que me protexía, que me devolvía ese acougo que me faltara dende había tantos
días... e sei que tamén iso foi grazas a ti.
Sei que teño que seguir,
pero déixame chorarte, Luíña... déixame chorarte todo o tempo que precise.
Despois, xa seguirei vivindo...
E non rexeito a compaña de
Artemisa, nin o amor nin a comprensión que me dá; pero non lle quero entregar a
miña ialma se a teño tan desfeita. Sei que teño que agardar a que esta ferida
que teño sande. A vida golpeounos moito na ialma e só o tempo e a mesma vida
pode curar esta profunda ferida, pero sei que ese día existe. Só entón poderei
estar con ela, dándolle todo o que son, porque sei que aínda lle teño que dar
moitísimo, tanto que nin eu mesma sei o que me queda por lle dar. E seremos
felices outra vez, non o nego, porque nunca puiden deixar de amala... e seica
agora entenda por que sentía que tiña que estar contigo, malia seguir querendo
a Artemisa, porque nunca a deixei de querer, pero eu sentía que tiña que estar
contigo, que che tiña que entregar moito amor, que o merecías, que merecías que
fósemos felices xuntas, e nunca entendín por que o tiña tan claro... Seica fose
algo que nin nós mesmas puidésemos controlar nin decidir. Seica fose a nosa
terra a que me enfeitizou para que te amase con tanta forza durante este
tempo... Non o sei, pero nunca me poderei arrepentir de ter estado contigo porque
sei que fuches moi feliz nos derradeiros días da túa vida e iso non se pode
pagar con nada.
Pero tereime que afacer á
túa ausencia e iso custarame moitísimo, moitísimo, sobre todo nesta época,
sobre todo en outono, cando cada vez hai menos luz, cando cada vez é máis forte
a noite... Terei que seguir sen ti... Teño que superar a morte dun ser moi
querido, iso sábelo, e sabes tamén que iso é moi difícil... Atopareite en cada
canción que escoite, non sei se poderei volver tocar nas pandeiradas ata que transcorran
algunhas semanas... pero teño que ser forte, xa non só por min, senón por ti.
Sei que onte pola noite tamén me pediches que fose forte porque, agora que
conseguín vivir por fin en Ourense, non podo permitir que a tristura encha os
meus días... pero é que isto non pode ser verdade... “no puede ser verdad esta
mala hora... [...] Dime dónde estás, que te quiero ver y dejar pasar esta mala
hora... [...] Quiero despertar porque no puede ser verdad esta mala hora...”
Traducción:
Nota
de la traductora: al traducir este precioso texto, he intentado mantener su
nostálgica y bellísima esencia. Aunque no se domine mucho la lengua gallega,
recomiendo leerlo en la lengua en la que fue escrito porque merece mucho la
pena detectar, a través de las palabras, las emociones de su autora. Me parece
de una belleza literaria impresionante y creo que, al traducirlo, pierde algo
de la pureza con la que la autora lo escribió. Creo que es uno de los textos
más sentidos y sinceros que traduje de Agnes.
Domingo,
21 de octubre de 2018
Ayer me atreví, por fin, a entrar en tu casa,
Lúa. Mi tío Damián me trajo a Ourense por la mañana y le pedí que no viniese a
buscarme hasta que yo se lo pidiese. Quería estar aquí, en tu casa. Quiero
pensar en ti aquí, quiero sentirte aquí, aquí estás muy presente. Quiero
reencontrarme con tu recuerdo aquí. Quiero sentirte cerca de mí, quiero sentir
que estás conmigo. Aparte de la aldeíña, el sitio donde más está tu presencia
es tu casa, este hogar que contuvo tantos momentos bonitos, tanto amor, tanta
dulzura, tanta paz. Este hogar es como un pedacito de la Tierra donde fuimos
felices mientras el mundo seguía girando. Es cierto que estuvimos juntas
durante muy poquiño tiempo, pero a mí siempre me pareció que llevábamos años
juntas, que ésta no era la primera vez que lo compartíamos todo.
Cuando entré, me pareció que todo estaba
helado, que no había calor en ninguna parte, en ningún rincón de esta casa.
Parecía que todo estaba lejos de mí, cubierto por unas nieblas que la luz no
podía desvanecer. Durante unos largos momentos, no fui capaz de moverme ni de
hacer nada. Estaba sola porque quería estar sola. Artemisa se ofreció a
acompañarme, pero yo le dije que prefería vivir este momento sola. No quería
que nadie viese mis reacciones; las que yo siento tan lejanas y a la vez tan
fuertes. Fui recorriendo la casa como si la viese por primera vez después de
estar lejos de aquí durante años. Enseguida se me llenaron los ojos de
lágrimas. Podía oír tu voz en todas partes, tu risa... y me parecía que me encontraba
muy sola en el mundo, pero a la vez sentía que estabas aquí, que sigues estando
aquí... La limpié en silencio, ordené las habitaciones también en silencio, sin
decir nada. Ni tan siquiera me sentía capaz de poner música... pero,
mentalmente, iba cantando las canciones que más nos gustaban, iba rememorando
versos que describían perfectamente lo que yo sentía en esos momentos. Me
acordé en esos momentos de que te gustaba mucho Amaral y, por unos momentos, quise
que la voz de Eva Amaral llenase el vacío que lo inundaba todo, pero entonces
supe que su voz me haría mucho daño en un momento como ése. Fui limpiando el
polvo que ya se había posado en los libros, en los muebles, en los adornos.
Tiré a la basura esos alimentos que ya no servían... Hace una semana que no
estamos aquí juntas, casi hace una semana que nos marchamos corriendo a la
aldeíña... y parece que tu casa toda siente tu ausencia. No hay vida, Lúa. No
sé cómo podré vivir aquí si no estás... Este lugar te pertenece muchísimo...
pero, siendo un regalo que me has hecho, no quiero irme de aquí, no quiero
buscar otro lugar para vivir. Tu madre me dice que no busque otro hogar si ya
tengo éste, que me quede aquí, que, si yo no vivo aquí, lo hará alguien que no
tiene nada que ver contigo y yo no quiero que esta casa se llene de extraños.
Quiero seguir dándole vida, quiero que siga teniendo vida... pero me costará
muchísimo sonreír aquí y mucho más después de lo que me ocurrió ayer por la
noche.
Ya sabes que hace días que te llamo, que te
pido que me des alguna señal para saber que todavía estás aquí, para saber que
sigues pensando que tengo que seguir con mi vida como si nada hubiese ocurrido,
para asegurarme de que no te heriré si rehago mi vida. Yo no me siento capaz de
hacerlo. No puedo, simplemente ahora no puedo, y sé que querré hacerlo, pero
ahora no puedo, Lúa. Necesitaba llorarte, llorarte de verdad, y, hasta ayer por
la noche, no lo hice bien, vaciando mi alma como siempre me recomendaste que
hiciese cuando estaba tristiña, y estoy muy tristiña, muchísimo. No imaginas
cuánta tristeza llevo en el alma, cómo está costándome saber que tengo que
seguir... porque todo me recuerda a ti, todo, y no puedo ver nada porque estás
en todas partes, no puedo oír el viento sin oír tu voz en el aire, no puedo ver
el sol sin ver tus ojos.
Ayer intenté hacer cualquier cosa para no
pensar, para que la tristeza que siento no me destrozase el alma; pero durante
todo el día estuve sintiendo un nudo en la garganta que me hacía muchísimo daño
y ese nudo se deshizo por la noche, cuando llegó la oscuridad, cuando llegó el
momento de irme a dormir, sin ti. Llevo casi una semana sin dormir contigo (y
menos mal que en la aldeíña pudimos dormir juntas la última vez que estuvimos.
Parecía como si todos supiesen que aquéllas serían las últimas noches que
compartiríamos), pero sí era la primera vez que dormía sin ti aquí, en esta
cama que tantos momentos ha visto, en la que tanta pasión y amor nos
entregamos, en la que fuimos tan libres... Podría haber cambiado las sábanas,
pero no quise porque aún tienen tu olor, el olor de tus cabellos, de tu
cuerpo... y no quiero separarme de tu aroma, no quiero.
Viví el día de ayer como si te esperase, como
si de súbito tuvieses que aparecer, llegar de alguna parte; pero llegó antes la
anochecida y la oscuridad, el frío de la noche, el silencio... y el lejano
jardín del Posío me entregó mucha soledad de repente, como si al quedarse solo
me enviase también su soledad. Yo miraba por la ventana cómo caía la noche,
cómo se oían cada vez menos ruidos... y se quedaba quieta la ciudad, quieta y
sin ti. Y fui plenamente consciente de que no llegarías de ninguna parte, que
no llegarías jamás de ninguna parte, de ningún lugar... de ninguna parte, de
ninguna parte, porque te fuiste para siempre, absolutamente para siempre.
Mas... como dice Amaral “y siempre estás conmigo en una dimensión lejos del
olvido.”
Y sé que hay que seguir, pero quiero vivir esta
tristeza, quiero estar encerrada en esta nostalgia tan fuerte que no tiene
color, que tan oscura es, que tan llena de soledad está. Quiero estar viviendo
durante un tiempo incontable en esta dimensión donde no hay nada y llorar si
quiero llorar, reír contigo cuando recuerde algún momento en el que reímos,
rememorarte a través de la música, a través de los colores de la mañana y del
ocaso.
Y otra vez en octubre... otra vez la misma
fecha, otra vez ocurre algo horrible en la mitad de octubre. ¿Qué pasa con
estos días? ¿Y por qué en las puertas de la oscuridad de los otoños de Ourense,
que a la vez son tan hermosos y brillantes? Ahora no podré compartir contigo la primera
vez que estoy en Galicia en otoño después de tantos años lejos de nuestra
tierra... después de ansiar ver los colores de los bosques cuando llega la
muerte de la vida de la naturaleza, cuando llega la decadencia de las
estaciones. Y también me apetece estar sumergida en las canciones que más te
gustan. Ahora escucho Amaral; uno de los pocos grupos españoles que te gustaban
de verdad. Ahora siento que todas las canciones hablan de ti... todas. Ayer,
cuando entendí que no llegarías, que tendría que dormir sola, entonces vine a
nuestra habitación, cerré la puerta, me desvestí y me metí enseguida en la
cama, sin querer vivir nada más. NO quería ni cenar. No quería hacer nada que
me recordase que tendría que hacer sola cualquier cosa, cualquiera, hasta
prepararme una ensalada. Entonces me percaté de que ya no podía seguir huyendo
de ese nudo que me oprimía la garganta...
“Si los tiempos han cambiado, yo te pido que
ilumines esta oscuridad...”
Estaba en nuestra burbuja de amor, pero ésta ya
había explotado, ya no existía... pero había tanto silencio, tanto... y era tan
fuerte la voz de mi tristeza... Comencé a llorarte, por fin, a desahogar todas
las lágrimas que tenía acumuladas en el fondo de mis ojos. Y sentí, poquiño a
poco, que perdía mi respiración, que tu recuerdo me apretaba el alma, que sentía
cada vez más impotencia, tanta que al final sólo me escondí bajo las sábanas
para no ver nada más, ni tan siquiera la luz de la lámpara de sal que iluminaba
ese momento. Quería dormir para despertar cuando todo pasase, cuando ya hubiese
aprendido a vivir sin ti, sabiendo que nunca más volverás... y bajo las sábanas
hacía calor, hacía cada vez más calor, porque mis lágrimas templaban ese aire
que yo había notado tan frío durante todo el día... pero, de súbito, cuando
decidí que no quería tener ninguna luz encendida y apagué la lámpara, cuando
salí un momento de la protección de las sábanas, sólo entonces... sólo entonces
sentí que alguien me acariciaba las mejillas para retirarme las lágrimas que me
las mojaban, que unos dedos sin materia me recorrían la piel. No fue una
sensación fría, sino cálida, como si alguien estuviese musitándome en el oído
palabras de aliento. Me quedé paralizada, sin moverme nada, con la cabeza en la
almohada, casi sin respirar, a pesar de que el llanto que me invadía me pedía
que respirase profundamente. No quería ni abrir los ojos. Sólo deseaba que
nunca me dejases de acariciar.
Entre mis brazos noté que se desvanecía el aire
que había junto a mí y entonces, por unos efímeros momentos, el vacío que
sentía rodeándome toda desapareció. No me moví, pues sabía que ya estabas bien,
que ya estabas cómoda. Y sentí que había algo que me protegía, una corriente de
aire que también me enviaba palabras que no sonaban. Hacía mucho tiempo que no
sentía con tanta nitidez que no estaba sola, que alguien que no tiene materia
está conmigo, junto a mí, protegiéndome. Hacía muchos años que ese don extraño
que tengo no se manifestaba con tanta fuerza... y sé que todo eso es real
porque sentí exactamente las mismas sensaciones que siempre invadieron mi alma
toda y mi cuerpo todo cuando delante de mí veía y sentía un alma que ya no
estaba en este mundo.
Quería llamarte, pero sabía que no era
necesario, que podías oír la voz de mi mente y entender mis pensamientos, igual
que yo también podía escuchar el sonido de esas palabras que me musitabas. Supe
que me pedías que fuese fuerte, que no me rindiese, que fuese feliz, que
estuviese tranquila, que no tuviese miedo, sobre todo que no tuviese miedo. Y,
cuando quise preguntarte si estabas bien dondequiera que estuvieses,
desapareciste, ya dejé de sentir ese aire calentiño que me serenaba, esos dedos
que me limpiaban las lágrimas que resbalaban por mis mejillas... y, de súbito, sólo
sentí mucho sueño, todo el sueño que no sentí durante los días pasados. Hace
días que no duermo bien porque me despierto soñando contigo, cuando siento que
no estás... y que no vas a estar; pero, ayer por la noche, sentí que caía en un
sueño que me protegía, que me devolvía ese sosiego que me había faltado desde
hacía tantos días... y sé que también eso fue gracias a ti.
Sé que tengo que seguir, pero déjame llorarte,
Luíña... déjame llorarte todo el tiempo que precise. Después, ya seguiré
viviendo...
Y no rechazo la compañía de Artemisa, ni el
amor ni la comprensión que me da; pero no quiero entregarle mi alma si la tengo
tan deshecha. Sé que tengo que esperar a que esta herida que tengo sane. La
vida nos golpeó mucho en el alma y sólo el tiempo y la misma vida puede curar
esta profunda herida, pero sé que ese día existe. Sólo entonces podré estar con
ella, dándole todo lo que soy, porque sé que aún tengo que darle muchísimo,
tanto que ni yo misma sé lo que me queda por darle. Y seremos felices otra vez,
no lo niego, porque nunca pude dejar de amarla... y quizás ahora entienda por
qué sentía que tenía que estar contigo, a pesar de seguir queriendo a Artemisa,
porque nunca dejé de quererla, pero yo sentía que tenía que estar contigo, que
tenía que entregarte mucho amor, que lo merecías, que merecías que fuésemos
felices juntas, y nunca entendí por qué lo tenía tan claro... Tal vez fuese
algo que ni nosotras mismas pudiésemos controlar ni decidir. Quizás fuese
nuestra tierra la que me hechizó para que te amase con tanta fuerza durante
este tiempo... No lo sé, pero nunca podré arrepentirme de haber estado contigo
porque sé que fuiste muy feliz en los últimos días de tu vida y eso no se puede
pagar con nada.
Pero tendré que acostumbrarme a tu ausencia y
eso me costará muchísimo, muchísimo, sobre todo en esta época, sobre todo en
otoño, cuando cada vez hay menos luz, cuando cada vez es más fuerte la noche...
Tendré que seguir sin ti... Tengo que superar la muerte de un ser muy querido,
eso lo sabes, y sabes también que eso es muy difícil... Te encontraré en cada
canción que escuche, no sé si podré volver a tocar en las pandeiradas hasta que
transcurran algunas semanas... pero tengo que ser fuerte, ya no sólo por mí,
sino por ti. Sé que ayer por la noche también me pediste que fuese fuerte
porque, ahora que conseguí vivir por fin en Ourense, no puedo permitir que la
tristeza llene mis días... pero es que esto no puede ser verdad... “No puede
ser verdad esta mala hora... [...] Dime dónde estás, que te quiero ver y dejar
pasar esta mala hora... [...] Quiero despertar porque no puede ser verdad esta
mala hora...”
Por fin se enfrenta a unos de los momentos más duros, volver al piso. Ese piso es Lúa, todo le recuerda a ella, los momentos vividos...Hoy he quedado con Juan, hemos ido a su piso un momento y se ha puesto a buscar un pendrive en los cajones, para grabar una cosa. Al rebuscar, encontró un neceser, con las cartas con las que jugábamos con Carlos, tantas y tantas tardes. Se ha emocionado, hasta yo, me han venido a la mente todos esos momentos vividos. Pues eso no es nada comparado con el dolor de Agnes, estamos hablando de la muerte, algo que no tiene solución, lo peor que le puede ocurrir a alguien al que amas.
ResponderEliminarHa sido fuerte, y ha conseguido superar la prueba, mucho mejor de lo que pensaba. Ese momento en el que se siente arropada, que alguien está con ella...es mágico. Parece que Lúa le está diciendo "te amo, estoy bien, sigue con tu vida, sigue viviendo". Ha sido un momento muy bonito. Todas esas sensaciones que va contando son muy dolorosas. Me las puedo imaginar, pero vivirlo debe ser demoledor. Espero que Artemisa le ayude, que juntas puedan recordar a Lúa y seguir viviendo. Un capítulo muy tierno, muy profundo y con una sensibilidad maravillosa, uno de tus sellos al escribir, pero elevado a su máxima esencia. ¡Me encantaaaaaa!
Creo que este ha sido el capítulo que más me ha emocionado de cuantos he leído hasta ahora. Mucho. Hasta las lágrimas. No puedo evitar estremecerme con todo lo que siente Agnes, porque Lúa está a la vez presente y ausente, Agnes ahora tiene que hacer añicos todas las rutinas, porque ahora todo es nuevo y distinto, y con cada rutina que se rompe está poniendo distancia con Lúa (aunque en realidad ya están separadas por un abismo inabarcable); ahora todo es diferente, pero por otro lado Lúa sigue presente en cada rincón de la casa... qué duro, qué difícil.
ResponderEliminarSei que teño que seguir, pero déixame chorarte, Luíña... déixame chorarte todo o tempo que precise. Despois, xa seguirei vivindo...
Ese es el centro del pensamiento de Agnes. Sí, luego vendrá Artemisa, y todo lo demás, y la vida seguirá y el dolor se atenuará pero ¿no podría detenerse todo? No, ya sabemos que no.
En fin, no sé expresar ni remotamente cómo me ha removido lo que escribes, me pregunto cómo puedes manejar así el alma humana y sus emociones, sin duda tienes un gran don.