Mércores, 3 de outubro de 2018
Está sendo unha semaniña
moi estraña na que están a me pasar cousas que non me esperaba que me
ocorresen. O primeiro que teño que recoñecer é que estou moi tristeira, cada
vez máis tristeiriña; pero, desta volta, a miña tristura si ten unha razón para
existir. Estou moi tristeiriña por Artemisa. Devagariño, a tranquilidade que me
permitía enfrontar o que estamos vivindo foise esvaecendo. Foi coma se tivese
posta unha tira cubre feridas que impedía que esa ferida sangrase, coma se eu
mesma quixese negar a realidade; pero, paseniñamente, esa tira cubre feridas
foise despegando da miña ialma e agora sinto que teño unha ferida que non deixa
de latexar nin de sangrar. Sei que son moi indecisa, que, a estas alturas da
miña vida, xa tería que saber o que quero; pero teño a sensación de que eu non
son dona da miña vida e que hai alguén movendo os fíos do meu destino. Agora
sinto e penso cousas que, hai uns días, nin sequera me atrevía a pensar. Teño
sentimentos que antes estaban retidos no meu ser. Teño que ser moi sincera
comigo mesma, pero cústame moito recoñecer esas cousas que me están a ocorrer.
Eu pensaba que, pouquiño e pouco, o que está pasando con Artemisa iría
mellorando, pero non é así. Eu podo estar moi ben con Lúa e de feito estou moi
ben, son feliz cando estamos xuntas... pero non podo calar a voz da miña ialma;
a que deu en dicirme cousas que había moito tempo que non me dicía.
Levo dous días pensando
sen parar en Artemisa. Non só penso nela, non só estou desacougada polo que
está vivindo, senón que, tamén, non deixo de lembrar todo o que vivimos. A voz
da miña ialma non só se expresa na vixilia, senón tamén nos soños. Levo soñando
con Artemisa dende o domingo pola noite, durante toda a noite, e son soños
horríbeis dos que me esperto chorando. Neses soños, ela sempre está en perigo,
está ao bordo dun abismo ou na beiriña dun río que baixa entolecido dunha alta
montaña. Eu quero salvala, pero non me podo mover porque teño os pés pegados á
terra e ademais teño as mans atadas. Tampouco a podo chamar porque teño a voz
obstruída na gorxa. Artemisa pensa que eu non quero facer nada por ela e sempre
remata por pular ao baleiro ou por botarse ao río. Eu non a quero ver
desaparecer, pero alguén me obriga a ter os ollos completamente abertos e non
podo apartar o meu ollar da fin de Artemisa. Noutros soños, ela chámame dende
un burato feito na terra. Está encerrada nun lugar moi pequerrechiño do que non
pode saír, pero, cando intento salvala, alguén me colle dos brazos e da cintura
e comézame a arrastrar polo chan, afastándome de Artemisa. Artemisa, ao decatarse
de que eu non a podo salvar, tamén empeza a preguntarme por que ela non me
importa nada, por que a abandono eisí...
E sei que eses pesadelos
son o reflexo da realidade, do que non me atrevo a recoñecer na vixilia. O que
non me atrevo a recoñecer é que, pouquiño e pouco, voume sentindo máis mal por
ela. É coma se a culpabilidade e a tristura que nacen do que está a pasar
medrasen con cada hora que transcorre, coma se, devagariño, cada vez fosen máis
fortes, alimentadas por todo o que me conta Casandra. Non a deixo de chamar
para lle preguntar por Artemisa. Mesmo a chamo dúas ou tres veces ao día,
pregúntolle polo whatsapp se todo vai ben. Teño que recoñecer que estou moi
estarrecida por Artemisa. Teño medo de verdade por ela, coma nunca o tiven
antes. E tamén teño que recoñecer que chorei moitas veces por ela. De súpeto,
estou no traballo ou paseando por Ourense e, ao pensar en Artemisa, sinto unhas
terríbeis ganas de chorar. Cando choro por ela, unha voz cruel comeza a me
dicir cousas que eu non podo aturar. Dime que son má, que non son boa persoa,
que abandonei a Artemisa cando ela estivo sempre comigo, cando ela me apoiou
sempre, cando me coidou tanto... É certo que Artemisa marchou do meu lado cando
eu pensaba que estaría sempre preto de min, é certo que lle custou moitísimo
recoñecer que me amaba; pero, dende que voltou da illa, nunca me deixou soa,
aínda que non fose quen de darme todo o que eu precisaba... pero nunca me
deixou soa. E, agora, eu, cando ela está a o pasar tan e tan mal, estou lonxe dela,
negándolle o meu agarimo, a miña comprensión e o máis importante... o meu amor.
Cando choro por Artemisa e
tamén en moitos momentos nos que me deteño para pensar no que está ocorrendo,
pregúntome que estou facendo, pregúntome se estou facendo as cousas ben... e a
única palabra que se repite en min é: non, non, non... O único que me contesta
a miña ialma é: “non estás facendo as cousas ben, estás facéndoas o peor
posíbel, Agnes, estás a te trabucar moitísimo, tes que reaccionar antes de que
sexa demasiado tarde”.
Síntome morrer cando
Casandra me di que nunca vira á súa irmá así, tan mal, cando me explica que
Artemisa non quere comer nada, que só bebe auga, que non durme porque bota toda
a noite chorando, que non deixa de chorar, que o único que desexa é morrer, que
só pide que a maten, que non quere falar con ninguén, que non quere facer nada,
que só sabe falar de min... Non podo aturar a realidade que describen as verbas
de Casandra. Cando me di todo iso, paréceme que Casandra está a me falar dunha
persoa que non ten nada que ver con Artemisa, que mesmo está falando de min
cando vivín os peores momentos da miña vida. Podo entender perfectamente o que
está vivindo Artemisa e iso é o que máis dano me fai. Podo imaxinar
perfectamente a súa dor, podo imaxinar o que ela sente, o forte que é a tristura que a
invade toda... Onte, Casandra díxome que ela cría que o que estaba
pasando non era natural, que non era natural que estivésemos separadas se nos
queriamos tanto. Casandra díxome que sabía perfectamente que eu aínda quería a
Artemisa, pero estaba encandeada por Lúa. Díxome que, algún día, a luz que
tanto me cegaba desaparecería e entón me decataría de que estiven trabucada
durante moito tempo. Casandra é tan sincera que moitas veces me pon medo falar
con ela, pero tamén me gusta que me diga as verdades eisí, sen pensar en se me
fará dano ou non, porque, moitas veces, é a voz de todas esas ideas e eses
pensamentos que eu non me atrevo a ceibar, porque teño moito medo a descubrir
que de verdade si me equivoquei. Eu quero a Lúa, iso non o podo negar, e estou
moi namorada dela, iso tamén é unha realidade innegábel. Penso en deixala e
sinto que se me esnaquiza a ialma. Non podo imaxinar a miña vida sen ela; pero,
antes, tiña moi claro que podía vivir sen Artemisa, que podería estar con Lúa
aturando a distancia que me separaría de Artemisa sempre... pero coido que xa
non é eisí, xa non. Hai algo que se crebou en min. Non deixei de querer a Lúa,
pero ese acougo que me permitía dicirlle a Artemisa que non quería volver con
ela esvaeceuse por completo.
Cando falo con Casandra,
sempre lle pido que me permita falar con Artemisa; pero Casandra sempre mo
nega, dime que a Artemisa non lle convén falar comigo, e, malia que saiba que
ten razón, non podo evitar que me doa moitísimo que non me deixe falar con
Artemisa.
Non podo deixar de pensar
en todo o que vivimos. Non podo deixar de lembrar todos os momentos que
compartimos. Artemisa díxome, cando estivo eiquí a semana pasada, que contaba
comigo sempre, que ela pensaba que estariamos sempre xuntas, que envelleceriamos
xuntas, que mesmo eu morrería tomada da súa man, e que por iso lle custaba
tanto aceptar que xa non estivese comigo, que eu estivese con outra muller.
Cando ouvín as súas palabras, sentín que a miña ialma se esnaquizaba, que algo
se me cravaba no corazón; pero non lle dixen nada. Mesmo nese momento pensei,
coma se me quixese defender da dor que me causara a confesión de Artemisa, que
as cousas podían mudar, que, moitas veces, estabamos convencidas de cousas que
despois non eran realidade... pero hoxe, arestora, nestes momentos, recoñezo
que eu tamén estaba moi segura de que eu morrería xunta Artemisa, de que
estariamos xuntas sempre, de que viviríamos as dúas en Galicia, en Ourense... e
pensar que é posíbel que o tempo pase levándose ao esquecemento esa vida faime
un dano que non podo aturar, que me fai chorar e chorar... Pola Deusa, que me
pasa?
Lúa sabe que volveron as
dúbidas, que estou tristeiriña, que estou moi desacougada por Artemisa. O único
que ela sabe dicirme é que sempre faga o que de verdade me saia da ialma, que
non negue a realidade... pero nin tan sequera eu sei cal é a miña realidade. O
que sei é que me gustaría moitísimo que Artemisa estivese eiquí. Eu quéroa
axudar. Non quero que se sinta tan soa... Sei que non está soa, que a súa irmá
a coida o mellor posíbel; pero sei que Artemisa se sente abandonada e moi soa,
moito máis soa que nunca, e iso non o podo aturar. Non podo aturar que ela se
sinta soíña, que se sinta abandonada por min... ela, a miña Artemisiña. Que
estou facendo, Deusa miña? Por que sinto que estou desesperada por tela ao meu
carón e coidala e ao mesmo tempo sinto que non son quen de imaxinarme sen Lúa?
Sei que Casandra precisa
desafogarse, pois, cando falo con ela, paréceme que a súa voz treme, pero seica
non me teña a confianza precisa para confesarme o que sente. Sei que o está
pasando moi mal pola súa irmá e moitas veces sentinme tentada de propoñerlle
que veñan a Galicia un tempo, así non estarían tan soas, así podería axudar eu a
Artemisa...
E creo que vou deixar de
escribir xa. Non podo seguir falando de todo isto. Síntome tan mal por Artemisa
que non o sei nin explicar... Sinto algo que nunca sentín antes; unha tristura
moi forte e á vez unha culpabilidade que creo que non ten nome... e todo isto
no medio dunha vida fermosa chea de bendicións...
Traducción:
Miércoles, 3 de octubre de 2018
Está siendo una semaniña muy extraña en la que
están pasándome cosas que no me esperaba que me ocurriesen. Lo primero que
tengo que reconocer es que estoy muy triste, cada vez más tristiña; pero, esta
vez, mi tristeza sí tiene una razón para existir. Estoy muy triste por
Artemisa. Poquiño a poco, la tranquilidad que me permitía afrontar lo que
estamos viviendo fue desvaneciéndose. Fue como si tuviese puesta una tirita que
impedía que esa herida sangrase, como si yo misma quisiese negar la realidad;
pero, lentamente, esa tirita fue despegándose de mi alma y ahora siento que
tengo una herida que no deja de latir ni de sangrar. Sé que soy muy indecisa,
que, a estas alturas de mi vida, ya tendría que saber lo que quiero; pero tengo
la sensación de que yo no soy dueña de mi vida y que hay alguien moviendo los
hilos de mi destino. Ahora siento y pienso cosas que, hace unos días, ni
siquiera me atrevía a pensar. Tengo sentimientos que antes estaban retenidos en
mi ser. Tengo que ser muy sincera conmigo misma, pero me cuesta mucho reconocer
esas cosas que están ocurriéndome. Yo pensaba que, poquiño a poco, lo que está
pasando con Artemisa iría mejorando, pero no es así. Yo puedo estar muy bien
con Lúa y de hecho estoy muy bien, soy feliz cuando estamos juntas... pero no
puedo callar la voz de mi alma; a la que le ha dado por decirme cosas que hace
mucho tiempo que no me decía.
Llevo dos días pensando sin parar en Artemisa.
No sólo pienso en ella, no sólo estoy desasosegada por lo que está viviendo,
sino que, también, no dejo de recordar todo lo que vivimos. La voz de mi alma
no sólo se expresa en la vigilia, sino también en los sueños. Llevo soñando con
Artemisa desde el domingo por la noche, durante toda la noche, y son sueños
horribles de los que me despierto llorando. En esos sueños, ella siempre está
en peligro, está al borde de un abismo o en la orilliña de un río que baja
enloquecido de una alta montaña. Yo quiero salvarla, pero no puedo moverme
porque tengo los pies pegados a la tierra y además tengo las manos atadas.
Tampoco puedo llamarla porque tengo la voz obstruida en la garganta. Artemisa
piensa que yo no quiero hacer nada por ella y siempre acaba por saltar al vacío
o por lanzarse al río. Yo no quiero verla desaparecer, pero alguien me obliga a
tener los ojos completamente abiertos y no puedo apartar mi mirada del fin de
Artemisa. En otros sueños, ella me llama desde un agujero hecho en la tierra.
Está encerrada en un lugar muy pequerrechiño del que no puede salir, pero,
cuando intento salvarla, alguien me coge de los brazos y de la cintura y
comienza a arrastrarme por el suelo, alejándome de Artemisa. Artemisa, al
percatarse de que yo no puedo salvarla, también empieza a preguntarme por qué
ella no me importa nada, por qué la abandono así...
Y sé que esas pesadillas son el reflejo de la
realidad, de lo que no me atrevo a reconocer en la vigilia. Lo que no me atrevo
a reconocer es que, poquiño a poco, voy sintiéndome más mal por ella. Es como
si la culpabilidad y la tristeza que nacen de lo que está pasando creciesen con
cada hora que transcurre, como si, lentamente, cada vez fuesen más fuertes,
alimentadas por todo lo que me cuenta Casandra. No dejo de llamarla para
preguntarle por Artemisa. Incluso la llamo dos o tres veces al día, le pregunto
por whatsapp si todo va bien. Tengo que reconocer que estoy muy asustada por
Artemisa. Tengo miedo de verdad por ella, como nunca lo tuve antes. Y también
tengo que reconocer que he llorado muchas veces por ella. De súbito, estoy en
el trabajo o paseando por Ourense y, al pensar en Artemisa, siento unas
terribles ganas de llorar. Cuando lloro por ella, una voz cruel comienza a
decirme cosas que yo no puedo soportar. Me dice que soy mala, que no soy buena
persona, que he abandonado a Artemisa cuando ella ha estado conmigo siempre,
cuando ella me ha apoyado siempre, cuando me ha cuidado tanto... Es cierto que
Artemisa se marchó de mi lado cuando yo pensaba que estaría siempre cerca de
mí, es cierto que le costó muchísimo reconocer que me amaba; pero, desde que
volvió de la isla, nunca me dejó sola, aunque no fuese capaz de darme todo lo
que yo precisaba... pero nunca me dejó sola. Y, ahora, yo, cuando ella está
pasándolo tan y tan mal, estoy lejos de ella, negándole mi cariño, mi
comprensión y lo más importante... mi amor.
Cuando lloro por Artemisa y también en muchos
momentos en los que me detengo para pensar en lo que está ocurriendo, me
pregunto qué estoy haciendo, me pregunto si estoy haciendo las cosas bien... y
la única palabra que se repite en mí es: no, no, no... Lo único que me contesta
mi alma es: “no estás haciendo las cosas bien, estás haciéndolas lo peor
posible, Agnes, estás equivocándote muchísimo, tienes que reaccionar antes de
que sea demasiado tarde”.
Me siento morir cuando Casandra me dice que
nunca había visto a su hermana así, tan mal, cuando me explica que Artemisa no
quiere comer nada, que sólo bebe agua, que no duerme porque se tira toda la
noche llorando, que no deja de llorar, que lo único que desea es morir, que
sólo pide que la maten, que no quiere hablar con nadie, que no quiere hacer
nada, que sólo sabe hablar de mí... No puedo soportar la realidad que describen
las palabras de Casandra. Cuando me dice todo eso, me parece que Casandra está
hablándome de una persona que no tiene nada que ver con Artemisa, que incluso
está hablando de mí cuando viví los peores momentos de mi vida. Puedo entender
perfectamente lo que está viviendo Artemisa y eso es lo que más daño me hace.
Puedo imaginar perfectamente su dolor, puedo imaginar lo que ella siente, lo
fuerte que es la tristeza que la invade toda... Ayer, Casandra me dijo que lo
que estaba pasando no era natural, que no era natural que estuviésemos
separadas si nos queríamos tanto. Casandra me dijo que sabía perfectamente que
yo todavía quería a Artemisa, pero estaba encandilada por Lúa. Me dijo que,
algún día, la luz que tanto me cegaba desaparecería y entonces me percataría de
que he estado equivocada durante mucho tiempo. Casandra es tan sincera que
muchas veces me da miedo hablar con ella, pero también me gusta que me diga las
verdades así, sin pensar en si me hará daño o no, porque, muchas veces, es la
voz de todas esas ideas y esos pensamientos que yo no me atrevo a liberar,
porque tengo mucho miedo a descubrir que de verdad sí me he equivocado. Yo sí
quiero a Lúa, eso no puedo negarlo, y estoy muy enamorada de ella, eso también
es una realidad innegable. Pienso en dejarla y siento que se me destroza el
alma. No puedo imaginar mi vida sin ella; pero, antes, tenía muy claro que
podría vivir sin Artemisa, que podría estar con Lúa soportando la distancia que
me separaría de Artemisa siempre... pero creo que ya no es así, ya no. Hay algo
que se ha quebrado en mí. No he dejado de querer a Lúa, pero ese sosiego que me
permitía decirle a Artemisa que no quería volver con ella se ha desvanecido por
completo.
Cuando hablo con Casandra, siempre le pido que
me permita hablar con Artemisa; pero Casandra siempre me lo niega, me dice que
a Artemisa no le conviene hablar conmigo, y, a pesar de que sepa que tiene
razón, no puedo evitar que me duela muchísimo que no me deje hablar con
Artemisa.
No puedo dejar de pensar en todo lo que
vivimos. No puedo dejar de recordar todos los momentos que compartimos.
Artemisa me dijo, cuando estuvo aquí la semana pasada, que contaba conmigo
siempre, que ella pensaba que estaríamos siempre juntas, que envejeceríamos
juntas, que incluso yo moriría tomada de su mano, y que por eso le costaba
tanto aceptar que ya no estuviese conmigo, que yo estuviese con otra mujer.
Cuando oí sus palabras, sentí que se me destrozaba el alma, que algo se me
clavaba en el corazón; pero no le dije nada. Incluso en ese momento pensé, como
si quisiese defenderme del dolor que me había causado la confesión de Artemisa,
que las cosas podían cambiar, que, muchas veces, estábamos convencidas de cosas
que después no eran realidad... pero hoy, ahora mismo, en estos momentos,
reconozco que yo también estaba muy segura de que yo moriría junto a Artemisa,
de que estaríamos juntas siempre, de que viviríamos las dos en Galicia, en
Ourense... y pensar que es posible que el tiempo pase llevándose al olvido esa
vida me hace un daño que no puedo soportar, que me hace llorar y llorar... Por
la Diosa, ¿qué me pasa?
Lúa sabe que han vuelto las dudas, que estoy
tristiña, que estoy muy preocupada por Artemisa. Lo único que ella sabe decirme
es que siempre haga lo que de verdad me salga del alma, que no niegue la
realidad... pero ni tan siquiera yo sé cuál es mi realidad. Lo que sé es que me
gustaría muchísimo que Artemisa estuviese aquí. Yo quiero ayudarla. No quiero
que se sienta tan sola... Sé que no está sola, que su hermana la cuida lo mejor
posible; pero sé que Artemisa se siente abandonada y muy sola, mucho más sola
que nunca, y eso no puedo soportarlo. No puedo soportar que ella se sienta
soliña, que se sienta abandonada por mí... ella, mi Artemisiña. ¿Qué estoy
haciendo, Diosa mía? ¿Por qué siento que estoy desesperada por tenerla a mi
lado y cuidarla y al mismo tiempo siento que no soy capaz de imaginarme sin
Lúa?
Sé que Casandra necesita desahogarse, pues,
cuando hablo con ella, me parece que le tiembla la voz, pero tal vez no me
tenga la confianza precisa para confesarme lo que siente. Sé que está pasándolo
muy mal por su hermana y muchas veces me sentí tentada de proponerle que vengan
a Galicia un tiempo, así no estarían tan solas, así podría ayudar yo a
Artemisa...
Y creo que voy a dejar de escribir ya. No puedo
seguir hablando de todo esto. Me siento tan mal por Artemisa que no sé ni
explicarlo... Siento algo que nunca he sentido antes; una tristeza muy fuerte y
a la vez una culpabilidad que creo que no tiene nombre... y todo esto en medio
de una vida hermosa llena de bendiciones...
La pobre Agnes está muy confundida, tanto que yo ya no sé realmente lo que siente ni lo que puede ocurrir. Está muy liada, con un pie en Lúa y otro en Artemisa. En los capítulos anteriores dejaba claro bajo ninguna duda que amaba a Lúa y Artemisa era pasado, una amiga. Ahora eso ya no está tan claro. Hemos vivido esta situación unas cuantas veces, por lo que ya no sé que puede pasar. Es cierto que en todas, al final ha vuelto con Lúa. No sé si en esta ocasión ocurrirá lo mismo.
ResponderEliminarMe da pena Casandra, lo que debe estar pasando. Artemisa pide que la maten, ¡pide que la maten! Eso es muy fuerte. Tienen que ser muy fuerte para aguantar todo esto, es algo muy duro. Artemisa no está bien...espero que la ayuda profesional que está recibiendo surja efecto. Lúa es muy comprensible, sigue anteponiendo las necesidades de Agnes a las suyas, adaptándose a sus sentimientos, por mucho que le duela. La ama y desea su felicidad sobre todas las cosas, aunque eso signifique estar lejos de ella.
Agnes pide hablar con Artemisa, pero no le conviene. Ella es el motivo por el que está mal y necesita olvidar, alejarse de ella. Y ni mucho menos es buena idea ir a Galicia, y menos que Agnes les ayude. Es como si a un borracho le ayuda a superar su adicción una botella de whisky o a un drogadicto el camello del barrio jajaja. Aunque en Agnes son todo buenas intenciones, no piensa en perjudicarla, al contrario.
Bueno, este capítulo añade más confusión a lo que ocurre y nos mantienes a todos en ascuas, deseando saber hacia dónde se inclina la balanza. Como siempre, maravilloso. ¡Estoy deseando leerme otro!
El movimiento pendular que lleva de Lúa a Artemisa y viceversa se encuentra ahora en una situación en la que la preferida es Lúa, pero Artemisa empieza a aparecer en el horizonte cada vez con más fuerza; de lo que no cabe duda es de que Agnes no puede vivir su vida solo con una de las dos, y eso posiblemente es desgarrador para ella, aparte de bastante desastroso, a la larga, para Lúa y Artemisa. El sufrimiento de Artemisa es una consecuencia de las dudas de Lúa, pero es que la cadena no se detiene ahí, y Casandra, que después de todo no tiene nada que ver co esta historia de amor, vive también en carne propia el dolor de su hermana; por cierto, qué bonita es su relación, aunque se hayan enfadado tantas veces, aunque en el fondo no se comprendan, pero son hermanas, y eso está ahí de modo inamovible. Y Lúa claro, al otro extremo del péndulo, pero también está mal, sabe que la cosa no encaja, no funciona, así que Agnes es el elemento móvil de un decorado inmóvil, es ella quien lo revoluciona todo, y de ahí sus remordimientos, totalmente justificados en este caso. Más que como un péndulo, Agnes es como una pelota de bolos que hace tambalearse a todos ellos, y no se puede saber cuál quedará arriba y cuál tumbado. El decorado se mueve... veremos a ver dónde termina cada una.
ResponderEliminar