Mércores, 24 de outubro de 2018
Moitas veces, pregúntome
como é posíbel que a tristura máis profunda se mesture coa gratitude. Atópome
nun momento da miña vida no que me custa entender o ritmo ao que van as miñas
emocións, o ritmo ao que mudan os meus sentimentos. Cando estou con Artemisa ou
falando con ela por teléfono, podo esquecer un pouquiño da intensa tristura que
me aperta o corazón. Falo con ela coma se nunca nos tivésemos separado,
desexando que ela estea diante miña, que non teña só ao alcance do meu ser a
súa voz, senón tamén as súas mans, o seu corpo, a súa presenza; pero, cando estou
soa, de súpeto toda esa tristura que sinto se intensifica e faise forte e cae
enriba miña toda a señardade do mundo. Paréceme que, dende que Lúa se foi, o
mundo mudou de voz. O domingo pola noite, dicíalle a Artemisa que me parecía
que o silencio soaba diferente dende que Lúa marchou, que mudaran as sensacións
que percibo do exterior, que mudou todo, e é estraño de explicar. Ela enténdeme
moi ben e me arenga a que desafogue o que penso. Dime que teño que ceibar os
meus sentimentos e os meus pensamentos para que non fiquen encerrados na miña
ialma, dime que non permita que se enquisten, que teño que liberar todo o que sinto,
expresalo para que non quede en min ningunha pegada de tristura que, máis
tarde, co paso do tempo, me poida facer dano. Artemisa está tan distinta... A
verdade é que me presta moito estar con ela e gustaríame que puidésemos estar
xuntas xa, pero sinto que teño que vivir este tempo de soidade para que a miña
ialma sande. Ela ben o sabe, pero si é verdade que, ás veces, cando nos
miramos, noto que pensamos o mesmo e sentimos o mesmo. Sei que ambas as dúas
facemos un esforzo para non botarnos aos brazos da outra. Sei que ambas as dúas
sabemos que temos que permitir que pase un pouquiño de tempo, que non é bo que
agora voltemos se hai tan pouquiño tempo que Lúa marchou para sempre. Ela tamén
o pensa. Ademais, sinto que aínda non me despedín ben de Lúa. Sinto que non
está, é certo, sinto que xa non está porque a atmosfera cambiou, porque ouzo
cousas distintas cando vou pola rúa. Sei que non está porque o mundo enteiro mo
di, porque ela deixou na Terra un baleiro indelébel ao marchar; pero tamén é
certo que sinto que aínda está eiquí entre nós, seica porque aínda non me
conseguiu convencer de que volva con Artemisa. Non sei por que, pero sinto que
en calquera momento lle podo falar.
Esta semana está sendo moi
estraña. Non me custa traballar, pero si me custa moito erguerme tan cedo.
Cando xa estou no traballo, podo esquecer calquera cousa que me poña
tristeiriña porque estou distraída, aínda que, de repente, vén a min a
lembranza de Lúa e sinto que se me esnaquiza a ialma, que fico paralizada sen
saber que pensar nin que sentir, e teño que disimular moito porque a meirande
parte das veces nas que iso me ocorre hai moitos clientes na cafetería. Tamén
sinto un baleiro moi grande cando saio do traballo e volvo á casa, porque sei
que ela non me estará agardando, porque sei que non me recibirá ninguén cando
abra a porta, porque sei que terei que xantar soa... pero estoume afacendo a
esta soidade tan triste, mais sei que me podo afacer a ela porque son
consciente de que ten fin, de que non é infinda, de que, cando me sinta mellor,
desaparecerá porque Artemisa o encherá todo coa súa máxica presenza. E a
verdade é que teño moitísimas ganas de que ese momento chegue, non o podo
negar, pero hei de ter paciencia comigo mesma... Tamén teño que recoñecer que
me custa moito durmir, que esperto moitas veces durante a noite parecéndome que
alguén me saca do sono con brutalidade e o único que me esperta eisí é sentir
que estou durmindo soa, que Lúa non está ao meu lado. E é neses momentos cando máis
tristeiriña me sinto. Case sempre esperto lembrando algunha canción que me
recorda moitísimo a Lúa. E non podo durmir porque a música que soa na miña
mente non me deixa estar tranquila e porque a profundísima e fría ausencia de
Lúa me colle do corazón e mo aperta forte, cada vez máis forte, e só sinto que
afogo, que teño moitísimas ganas de chorar, ganas de chorar das que non podo
fuxir, pero á vez sinto que me dá moito medo chorar porque, se comezo a facelo,
non poderei parar e pode que veña o amencer e aínda... aínda estea chorando;
pero non dá tempo a que chegue o abrente porque me teño que erguer antes.
Moitas veces, sóame o reloxo cando estou loitando contra a intensa tristura que
sinto, que me oprime a ialma. E non sei que facer para ser forte... Neses
momentos, só sinto que quero chorar, que me quero agochar do mundo; pero entón
lembro que sempre se arranxa o día, por moi mal que comece, e lembro que Lúa
está mirándome dende onde queira que estea, desexando que sexa feliz, que estea
ben, e sei que teño que loitar por min e sobre todo por Artemisa, porque a
coitadiña tamén sufriu moito por culpa miña. Hai unha forza que turra de min e
entón pódome enfrontar ao día sentindo igualmente un peso na ialma, un peso
feito de tristura, de nostalxia e desas bágoas que non me dá tempo a ceibar
antes de terme que erguer. E non sei que me pasou coa escuridade, pero non a
podo aturar. Non gaño medo cando estou a escuras nalgunha habitación. O que
sinto é moi distinto. O que sinto cando non hai luz é que a miña tristura pode
medrar moito, facéndose invencíbel; pero sei que é un medo que acabará pasando
tamén, como esta morriña tan forte, como esta impotencia que sinto. É inxusto,
é inxusto que Lúa non estea viva. É moi inxusto que se fose tan cedo, tan
rápido, tanto que nin tempo me deu a entender o que está pasando. Como a podo
botar tanto en falla? O domingo, tamén lle confesei a Artemisa que me sinto
coma se alguén me tivese arrincado un gran anaco da miña ialma. Sinto que me
falla algo, pero sei que o tempo atopará a maneira de encher ese profundísimo baleiro
que teño na ialma.
E hei de dicir que, cando
estou con Artemisa, esquezo deses momentos tan duros e escuros nos que tanto
frío sinto. Cando estou con ela, de súpeto deixa de ser inverno e todo vólvese
outono. Vexo o outono nos ollos marróns de Artemisa, no seu brilante sorriso,
na súa calma. E, cando nos reencontramos onde queira que quedemos, sinto que a
miña ialma se acouga, que o meu corazón latexa con máis tranquilidade, que xa
non estou tan tristeiriña. Ela dáme algo que non sei describir. Artemisa é
máxica, por iso é quen de conseguir cousas tan bonitas.
E agora xa, de novo, veu a
anoitecida. Acendo axiña todas as lámpadas de sal que temos (o teño, aínda non
sei dicilo eisí) no salón e na casa enteira porque non podo aturar que se
amoreen sombras nos recunchos. A verdade é que teño que recoñecer que non estou
do todo ben eiquí tan soíña. Sempre alongo o momento de despedirme de Artemisa
porque me dá medo volver a esta casiña que, non obstante, tanto me protexe,
pero dáme medo estar eiquí, teño que facer un gran esforzo por non agocharme
baixo as sabas e a manta, por non deixar que chegue o abrente sen facer nada,
pero esfórzome por facer calquera cousa. Cociño moita comida para que nunca
teña que volver cociñar cando chego do traballo, pero tamén para me distraer.
Tamén limpo e ordeno moito. Non quero que o esquecemento deixe a súa pegada
eiquí, eiquí non, eisí como tampouco quero que a deixe no meu corazón.
E vou intentar durmir.
Agardo durmir mellor esta noite... Estou amoreando moito esgotamento.
Traducción:
Miércoles, 24 de octubre de 2018
Muchas veces, me pregunto
cómo es posible que la tristura más profunda se mezcle con la gratitud. Me
encuentro en un momento de mi vida en el que me cuesta entender el ritmo al que
van mis emociones, el ritmo al que mudan mis sentimientos. Cuando estoy con
Artemisa o hablando con ella por teléfono, puedo olvidarme un poquiño de la
intensa tristeza que me aprieta el corazón. Hablo con ella como si nunca nos
hubiésemos separado, deseando que ella esté delante de mí, que no tenga sólo al
alcance de mi ser su voz, sino también sus manos, su cuerpo, su presencia;
pero, cuando estoy sola, de súbito toda esa tristeza que siento se intensifica
y se hace fuerte y cae sobre mí toda la soledad del mundo. Me parece que, desde
que Lúa se fue, el mundo mudó de voz. El domingo por la noche, le decía a
Artemisa que me parecía que el silencio sonaba diferente desde que Lúa se
marchó, que habían cambiado las sensaciones que percibo del exterior, que ha
cambiado todo, y es extraño de explicar. Ella me entiende muy bien y me anima a
que desahogue todo lo que pienso. Me dice que tengo que liberar mis
sentimientos y mis pensamientos para que no se queden encerrados en mi alma, me
dice que no permita que se enquisten, que tengo que liberar todo lo que siento,
expresarlo para que no quede en mí ninguna huella de tristeza que, más tarde,
con el paso del tiempo, pueda hacerme daño. Artemisa está tan distinta... La
verdad es que me apetece mucho estar con ella y me gustaría que pudiésemos
estar juntas ya, pero siento que tengo que vivir este tiempo de soledad para
que mi alma sane. Ella bien lo sabe, pero sí es verdad que, a veces, cuando nos
miramos, noto que pensamos lo mismo y sentimos lo mismo. Sé que las dos hacemos
un esfuerzo para no lanzarnos a los brazos de la otra. Sé que ambas sabemos que
tenemos que permitir que pase un poquiño de tiempo, que no es bueno que ahora
volvamos si hace tan poquiño tiempo que Lúa se ha marchado para siempre. Ella también
lo piensa. Además, siento que todavía no me he despedido bien de Lúa. Siento
que no está, es cierto, siento que ya no está porque la atmósfera ha cambiado,
porque oigo cosas distintas cuando voy por la calle. Sé que no está porque el
mundo entero me lo dice, porque ella ha dejado en la Tierra un vacío indeleble al
marcharse; pero también es cierto que siento que aún está aquí, entre nosotros,
tal vez porque todavía no ha conseguido convencerme de que vuelva con Artemisa.
No sé por qué, pero siento que en cualquier momento puedo hablarle.
Esta semana está siendo muy
extraña. No me cuesta trabajar, pero sí me cuesta mucho levantarme tan
temprano. Cuando ya estoy en el trabajo, puedo olvidar cualquier cosa que me
ponga tristiña porque estoy distraída, aunque, de repente, viene a mí el
recuerdo de Lúa y siento que se me destroza el alma, que me quedo paralizada
sin saber qué pensar ni qué sentir, y tengo que disimular mucho porque la mayor
parte de las veces en las que eso me ocurre hay muchos clientes en la
cafetería. También siento un vacío muy grande cuando salgo del trabajo y vuelvo
a casa, porque sé que ella no estará esperándome, porque sé que no me recibirá
nadie cuando abra la puerta, porque sé que tendré que comer sola... pero estoy
acostumbrándome a esta soledad tan triste, mas sé que puedo habituarme a ella
porque soy consciente de que tiene fin, de que no es infinita, de que, cuando
me sienta mejor, desaparecerá porque Artemisa lo llenará todo con su mágica
presencia. Y la verdad es que tengo muchísimas ganas de que ese momento llegue,
no puedo negarlo, pero he de tener paciencia conmigo misma... También tengo que
reconocer que me cuesta mucho dormir, que me despierto muchas veces durante la
noche pareciéndome que alguien me saca del sueño con brutalidad y lo único que
me despierta así es sentir que estoy durmiendo sola, que Lúa no está a mi lado.
Y es en esos momentos cuando más tristiña me siento. Casi siempre me despierto
acordándome de alguna canción que me recuerda muchísimo a Lúa. Y no puedo
dormir porque la música que suena en mi mente no me deja estar tranquila y
porque la profundísima y fría ausencia de Lúa me coge del corazón y me lo
aprieta fuerte, cada vez más fuerte, y sólo siento que me ahogo, que tengo
muchísimas ganas de llorar, ganas de llorar de las que no puedo huir, pero a la
vez siento que me da mucho miedo llorar porque, si comienzo a hacerlo, no podré
parar y puede que venga el amanecer y aún... aún esté llorando, pero no da
tiempo a que llegue el alba porque tengo que levantarme antes. Muchas veces, me
suena el reloj cuando estoy luchando contra la intensa tristeza que siento, que
me oprime el alma. Y no sé qué hacer para ser fuerte... En esos momentos, sólo
siento que quiero llorar, que quiero esconderme del mundo; pero entonces
recuerdo que siempre se arregla el día, por muy mal que comience, y recuerdo
que Lúa está mirándome desde dondequiera que esté, deseando que sea feliz, que
esté bien, y sé que tengo que luchar por mí y sobre todo por Artemisa, porque
la pobriña también ha sufrido mucho por culpa mía. Hay una fuerza que tira de
mí y entonces puedo enfrentarme al día sintiendo igualmente un peso en el alma,
un peso hecho de tristeza, de nostalgia y de esas lágrimas que no me da tiempo
a liberar antes de tener que levantarme. Y no sé qué me ha pasado con la
oscuridad, pero no puedo soportarla. No siento miedo cuando estoy a oscuras en
alguna habitación. Lo que siento es muy distinto. Lo que siento cuando no hay
luz es que mi tristeza puede crecer mucho, haciéndose invencible; pero sé que
es un miedo que acabará pasando también, como esta morriña tan fuerte, como
esta impotencia que siento. Es injusto, es injusto que Lúa no esté viva. Es muy
injusto que se fuese tan pronto, tan rápido, tanto que ni tiempo me ha dado a
entender lo que está pasando. ¿Cómo puedo echarla tanto en falta? El domingo,
también le confesé a Artemisa que me siento como si alguien me hubiese
arrancado un gran pedazo de mi alma. Siento que me falta algo, pero sé que el
tiempo encontrará la manera de llenar ese profundísimo vacío que tengo en el
alma.
Y he de decir que, cuando
estoy con Artemisa, olvido esos momentos tan duros y oscuros en los que tanto
frío siento. Cuando estoy con ella, de súbito deja de ser invierno y todo se
vuelve otoño. Veo el otoño en los ojos marrones de Artemisa, en su brillante
sonrisa, en su calma. Y, cuando nos reencontramos dondequiera que quedemos,
siento que mi alma se sosiega, que mi corazón late con más tranquilidad, que ya
no estoy tan tristiña. Ella me da algo que no sé describir. Artemisa es mágica,
por eso es capaz de conseguir cosas tan bonitas.
Y ahora ya, de nuevo, ha
venido la anochecida. Enciendo enseguida todas las lámparas de sal que tenemos
(o tengo, todavía no sé decirlo así) en el salón y en la casa entera porque no
puedo soportar que se acumulen sombras en los rincones. La verdad es que tengo
que reconocer que no estoy del todo bien aquí tan soliña. Siempre alargo el
momento de despedirme de Artemisa porque me da miedo volver a esta casiña que,
no obstante, tanto me protege, pero me da miedo estar aquí, tengo que hacer un
gran esfuerzo por no esconderme bajo las sábanas y la manta, por no dejar que
llegue el amanecer sin hacer nada, pero me esfuerzo por hacer cualquier cosa.
Cocino mucha comida para que nunca tenga que volver a cocinar cuando llego del
trabajo, pero también para distraerme. También limpio y ordeno mucho. No quiero
que el olvido deje su huella aquí, aquí no, así como tampoco quiero que la deje
en mi corazón.
Y voy a intentar dormir.
Espero dormir mejor esta noche... Estoy acumulando mucho agotamiento.
Ha sido un día muy raro, he hecho muchas cosas y no he tenido tiempo para poder relajarme leyendo. Ahora que he podido, no he dudado en ponerme a leer, aunque sea un capítulo, que es cortito.
ResponderEliminarDebe ser tan duro la muerte de un ser querido, y más viviendo en la misma casa...Si vives con más personas, parece que se puede sobrellevar mejor, pero estando sola...pobre Agnes. Realmente vive un trauma, algo que todavía tiene que aceptar. Me gusta muchísimo que a pesar del dolor, de lo que conlleva la pérdida de Lúa, sea capaz de tirar para adelante, que tenga fuerzas y no quiera tirar la toalla. Agnes es mucho más fuerte de lo que ella piensa.
Entiendo muy bien que por el momento no quiera estar con Artemisa (al menos como pareja), hasta que no pase el dolor, hasta que pase un poco de tiempo. Tengo que confesarte que no sé muy bien hacia dónde irá todo esto, que es lo que pasará. Me encanta, porque me atrapa, me gusta leer cada una de las palabras y descubrir lo que ocurrirá, sorprenderme.
Como siempre, maravilloso, Ntoch.
É inxusto, é inxusto que Lúa non estea viva. É moi inxusto que se fose tan cedo, tan rápido, tanto que nin tempo me deu a entender o que está pasando. Ese es el resumen del sentimiento de Agnes en este capítulo. Si la vida es un camino, conocer a alguien te hace cambiar el rumbo, porque cada persona nos atrae o nos repele, lo queramos o no nuestro camino cambia, cada persona nos ayuda a descubrir nuevos paisajes, y cuando el contacto es intenso el cambio en nuestro rumbo es ya irreversible. Si luego esa persona desaparece ya no podemos retomar el paso donde estaba antes de conocerla, ya hemos ido a otro sitio, por eso injusto que alguien se vaya, porque ¿qué sentido tiene estar ahora en un sitio al que nos ha llevado si luego no está? Por una cuestión elemental de autodefensa Agnes irá refugiándose en Artemisa, además su relación es realmente muy fuerte, pero cuánto entiendo lo que Agnes siente pensando en Artemisa.
ResponderEliminar