Sábado,
27 de outubro de 2018
Onte foi o meu aniversario. Parece mentira que xa teña 42
anos. Non sinto que os teña de verdade porque teño unha mentalidade distinta,
porque me vexo distinta ás mulleres que teñen esa idade. A miña nai di que con
esta idade xa teño sufridas e superadas moitísimas cousas duras da vida, pero
esquece que ela, coa miña idade, tamén xa tiña sufrido as peores cousas da
vida: a marcha do meu pai, a desaparición da súa filla e unha doenza horríbel
que estivo a piques de acabar con ela. menos mal que non se foi. Tería sido tan
horríbel que ela xa non estivese eiquí cando eu voltase... pero a vida, ás
veces, é moito máis boíña connosco do que pensamos. E, agora, sinto algo así. É
certo que a vida nos deu un golpe moi forte levándose á nosa Luíña, pero a
noite de onte foi moi bonita, foi tan bonita que parece mentira que puidese
haber tanta fermosura nuns momentos tan tristes. E coido que foi fermosa e tan
emotiva porque, durante toda a noite, nos acompañou a ialma de Lúa, porque a
súa ánima estivo connosco todo o tempo. Teño que confesar que eu a vía, vina
todo o tempo diante nosa, agochándose entre ás árbores. Vía a súa vaga imaxe bretemosa
entre as néboas da noite. Sentía que estaba eilí connosco, acompañándonos,
arengándonos a que danzásemos, a que cantásemos, a que rísemos, a que
estivésemos felices. Lúa era e foi moi máxica en vida. É lóxico que o siga sendo
na morte.
Non só celebramos o meu aniversario, senón tamén unha festa
en honor a Lúa, ao honor ao seu recordo; unha festa para lembrar todo o que ela
era. Ela deixou dito que, cando se fose, quería que tocásemos música, que
tocásemos unha pandeirada, que danzásemos, que lle cantásemos... Ela non quería
tristura, quería alegría. Non quería cancións morriñentas. Quería rir cos nosos
cantos... e iso foi o que intentamos facer, pero saber que ela non estaba
connosco participando na música facíanos dano. Eu toquei coma se levase anos
repenicando eisí na pandeireta. Coido que nunca toquei eisí antes, que era coma
se un espírito me posuíse... Seica fose o seu, que estaba comigo sempre...
Coido que nunca toquei con tanta precisión e ánimo. Dixéronme que parecía coma
se non houbese só unha pandeireta, senón varias tocando á vez... e eu esquecín
todo o que non formaba parte dese momento, deixeime levar pola música, polos
nosos cantos, e tocaba sabendo perfectamente que tempo tiña que seguir, co que
ritmo tiña que repenicar. E sei que había algo que nos posuía a todos...
Antes de comezar a tocar, prestoume falar un pouquiño. O
que dixen foi:
—
Quérovos dar as grazas por
estar eiquí comigo, celebrando o meu aniversario. Para min é moi especial este
aniversario porque é o primeiro que celebro en Galicia, na miña terra, despois
de tantos anos lonxe dela e lonxe de vós; a miña familia; pero esta noite tamén
é moi especial porque, a través da música, lembraremos a Lúa. Coido que todos a
lembraremos con moito agarimo sempre. Ela queríanos moito a todos e amaba tamén
a nosa terra con toda a súa ialma. Agora sentimos todos moita tristura porque
marchou, marchou para sempre; pero sei que ela non nos querería ver
tristeiriños. Ela sempre desexaba que as persoas que ela tanto quería estivesen
ben. Tamén sei que ela desexa que a lembremos con alegría. Por iso, esta noite
imos tocar as cantigas que máis lle gustaban. Ela pediu que celebrásemos unha
festa en honor ao seu recordo, quería que tocásemos divertíndonos, sendo
felices... pero sei que será difícil cantar, danzar e tocar sen ela. Ela
dáballe moita vida á música... Sei que será difícil non sentir a súa
ausencia... Se miramos ao ceo, pode que vexamos que fallan estrelas, que hai
menos luz, que a lúa brila un pouquiño menos... e non pola néboa que agora o cubre
todo... pero pódovos dicir que ela está eiquí. Seino, síntoo. Ela está eiquí.
Non teñades medo. Ela nunca nos faría dano. E xa sabedes por que podo dicir con
tanta seguridade que ela está eiquí. Sempre soubestes que eu era... Coido que
non fai falla dicilo. Agora todo é distinto xa... E Lúa sábeo. Por iso está
eiquí, connosco, porque xa non sentiredes mediño ao saber que unha ánima nos
mira e comparte connosco esta noite tan especial. Lúa, querémoste moitísimo
todos, todos, e todas as cancións que imos tocar esta noite só serán para ti,
queridiña.
Custábame falar porque a emoción enchía a miña ialma,
pero arengábame a seguir falando o ollar que me dedicaban os veciños da
aldeíña, quen tamén estaban tan emocionados coma min. Mesmo Artemisa tiña os
ollos brilantes.
Hei de confesar que compartir con Artemisa esta fin de
semana está facéndome moito ben, está índome moi ben. Foi moi bonito o seu
reencontro coa aldeíña, coa miña nai e coas outras veciñas coas que se levaba
tan ben. Recibírona todas con moito agarimo e felicidade, intentaron que se
sentise ben en todo momento. E sei que a miña nai quere de verdade a Artemisa
porque llo leo na súa mirada, porque escoito ese agarimo que lle ten cando lle
fala... e iso faime feliz, non o podo negar.
Quero que queden atrás todos eses momentos de sufrimento
nos que Artemisa deixou de ser ela mesma, nos que estivo a piques de desaparecer...
Quero que volva a paz, a sinxeleza da vida, a maxia da vida. Sei que temos que
pasar este tempo de loito, pero tamén sei que temos que ser fortes todos e
seguir adiante. A Lúa non lle gustaría que nos detivésemos. Non lle gustaría
que botásemos todo o día chorando.
E hei de recoñecer que, devagariño, se vai desfacendo esa
inseguridade que me impedía volverme achegar a Artemisa. Hoxe pola mañá,
estivemos a piques de compartir máis que unha aperta, pero non me atrevín a
desfacer a pequena distancia que nos separaba para bicala. Non me atrevo, non
sei por que, pero iso non quere dicir que non me preste facelo. Si me presta,
moito. Preciso sentir o seu amor, preciso darlle amor, pero non sei que me
ocorre. Hai algo que me impide actuar e ser libre. E Artemisa ten moita
paciencia. Díxome onte que agardaría a que fose eu a que me sentise quen de
pasar esa fronteira que nos separa. E eu agradezo moito que teña tanta paciencia.
Estabamos hoxe sentadas na beiriña do río, compartindo
esta mañá tan outonal, tan bonita, na que o ceo está adornado cunhas nubes
fermosísimas. Zoaba un ar fresquiño que traía o recendo dos campos e había
tanto silencio... Estábase tan ben que, por primeira vez despois de moito tempo
sen facelo, desexei que o tempo se detivese. Díxenlle a Artemisa que había
moitos días que non me sentía tan ben, que estaba cada vez mellor, deille as
grazas por estar comigo... e díxenlle todo iso apertándolle a man. Sentía que,
paseniñamente, a confianza que sempre existiu entre nós se facía máis forte e
tamén medraba a conexión que sempre nos uniu. Había algo moi íntimo ao noso redor
que nos pedía que estivésemos cada vez máis xuntas, que non tivésemos medo, que
deixásemos atrás todo o que nos ferira a ialma, pero eu tiña medo, estaba
asustada e aínda o estou, porque non quero que pareza que me esquecín de Lúa;
pero si teño moitas ganas de seguir con Artemisa a vida na que tan felices
fomos e sei que agora todo será moito máis doado. Ela está en Ourense por min,
veu vivir a Ourense por min, e iso eu o agradezo moito, valóroo moito, é a
proba de amor máis forte que ela podería facer, e quérolle dar todo o que teño
para ela, todo o amor que sigo sentindo por ela; pero sinto vergonza e
inseguridade, non sei por que, é coma se nunca tivese estado con ela, coma se
fose a primeira vez que nos bicariamos se ao final o facemos, que nunca estiven
con ela, compartindo todo o que somos... É algo moi estraño, pero coido que
tamén é algo moi bonito. E o máis bonito de todo é que non estou vivindo soa
estes pensamentos e estes sentimentos. Estoulle contando a Artemisa todo o que
sinto. Ela tamén pensa que o que sinto é algo moi bonito e inocente e que por
iso quere ir amodiño, para que volvamos dun xeito fermoso e máxico. Coido que
ambas as dúas queremos que todo sexa moi especial. Xa houbo moita tristura,
aínda queda moita tristura por vivir... pero sei que xuntas conseguiremos
desfacer o desalento. E sei que é o que Lúa quere, que esteamos xuntas, que eu
non estea soa, e sobre todo deséxao porque sabe que eu aínda quero a Artemisa,
e moito. É incríbel que poidan ocorrer cousas tan estrañas, que a nosa ialma
sinta o que ten que sentir no momento preciso... pero si me tería gustado que
todo fose menos ferinte. Saber que Artemisa estivo tan mal faime moito dano e
gustaríame que esa dor non tivese existido nunca, nunca...
Cando lle dixen que me sentía tan ben, que había moito
tempo que non sentía tanta paz, ela abrazoume con moito agarimo, protexéndome
entre os seus brazos, e díxome que ela sempre se esforzaría por converter nun
Paraíso calquera recuncho do mundo, pero tamén me dixo que non facía falla que
se esforzase por virar nun Paraíso ningún lugar se estabamos en Galicia porque
Galicia xa é un Paraíso. Que graciosiña.
E, despois desas palabras, o único que fixemos foi
abrazarnos e estar en silencio durante uns momentos que foron de algodón, que
nos protexeron... Eu sentíame cada vez máis acougada entre os brazos de
Artemisa e sei que ela se sentía coma min. Pensaba que aquel sería o intre que
separaría o noso pasado do noso presente, o intre que sería a fenda que
dividiría os meses vividos dos que aínda nos quedaban por vivir; pero coido que
ambas as dúas nos sentimos inseguras e tímidas. Erguín a cabeza e mireina con
moita tenrura, como había moito tempo que non a miraba, e ela notouno e
sorriume dunha maneira tan bonita... Pensaba que ela se atrevería a bicarme. Teño
que recoñecer que desexaba que o fixese, pero ela prefire que sexa eu quen o
faga antes, e é comprensíbel. Artemisa é xa feliz sabendo que, tarde ou cedo,
volveremos estar xuntas e esa certeza tamén me fai sentir ilusión e felicidade
a min, pero aínda estou afectadiña polo que ocorreu con Lúa, aínda que sei que
isto non vai durar eternamente e Artemisa tamén o sabe. Estame custando voltar
á realidade. Estiven ida moitos días, coma se a miña mente non estivese eiquí
na terra. Estiven intentando afacerme á ausencia de Lúa, Esforceime moito por
entender que Lúa se fora para sempre e creo que xa, devagariño, vou entendendo
esa realidade tan triste, voume afacendo a esta nova vida que teño sen ela.
Nesta ocasión, é certo que o tempo é quen cura as feridas que a vida nos fai na
ialma; o paso do tempo, pero tamén o amor e o apoio dos nosos seres queridos,
da nosa terra, da nosa propia vida e de nós mesmos.
Hei de recoñecer tamén que todos os días, a todas horas,
dou as grazas por ter a Artemisa comigo. Menos mal que ela non marchou do meu
lado... Por iso penso que a vida é moito máis bonita do que pensamos, porque,
se fose realmente cruel, Artemisa non estaría eiquí. Ás veces, é preciso vivir
momentos moi horríbeis e dolorosos para que poidamos recibir as bendicións que
aínda nos agardan no noso destino. Refírome sobre todo a Artemisa, quen tivo
que vivir momentos espantosos e moi tristes para decidir que viría vivir a
Ourense. Sinto que me custa expresarme. Aínda estou un pouco distraída... e me
custa expresar o que sinto. Por iso deixarei de escribir xa. Artemisa está
durmindo na miña casa, mais nun cuarto de invitados que temos. Non se atreve a
durmir comigo e eu enténdoo. Aínda é demasiado pronto para iso.
Traducción:
Sábado, 27 de octubre de 2018
Ayer fue
mi cumpleaños. Parece mentira que ya tenga 42 años. No siento que los tenga de
verdad porque tengo una mentalidad distinta, porque me veo distinta a las mujeres
que tienen esa edad. Mi madre dice que con esta edad ya he sufrido y superado
muchísimas cosas duras de la vida, pero olvida que ella, con mi edad, también
ya había sufrido las peores cosas de la vida: la marcha de mi padre, la
desaparición de su hija y una enfermedad horrible que estuvo a punto de acabar
con ella. Menos mal que no se fue. Habría sido tan horrible que ella ya no
estuviese aquí cuando yo hubiese vuelto... pero la vida, a veces, es mucho más
bueniña con nosotros de lo que pensamos. Y, ahora, siento algo así. Es cierto
que la vida nos ha dado un golpe muy fuerte llevándose a nuestra Luíña, pero la
noche de ayer fue muy bonita, fue tan bonita que parece mentira que pudiese
haber tanta hermosura en unos momentos tan tristes. Y creo que fue hermosa y
tan emotiva porque, durante toda la noche, nos acompañó el alma de Lúa, porque
su alma estuvo con nosotros todo el tiempo. Tengo que confesar que yo la veía,
la veía todo el tiempo delante de nosotros, ocultándose entre los árboles. Veía
su vaga imagen difuminada entre las nieblas de la noche. Sentía que estaba allí
con nosotros, acompañándonos, animándonos a que bailásemos, a que cantásemos, a
que riésemos, a que estuviésemos felices. Lúa era y fue muy mágica en vida. Es
lógico que siga siéndolo en la muerte.
No sólo
celebramos mi cumpleaños, sino también una fiesta en honor a Lúa, al honor a su
recuerdo; una fiesta para rememorar todo lo que ella era. Ella dejó dicho que,
cuando se fuese, quería que tocásemos música, que tocásemos una pandeirada, que
danzásemos, que le cantásemos... Ella no quería tristeza, quería alegría. No
quería canciones morriñosas. Quería reír con nuestros cantos... y eso fue lo
que intentamos hacer, pero saber que ella no estaba con nosotros participando
en la música nos hacía daño. Yo toqué como si llevase años percutiendo así en
la pandereta. Creo que nunca he tocado así antes, que era como si un espíritu
me hubiese poseído... Quizás fuese el suyo, que estaba conmigo siempre... Creo
que nunca toqué con tanta precisión y ánimo. Me dijeron que parecía como si no
hubiese sólo una pandereta, sino varias tocando a la vez... y yo olvidé todo lo
que no formaba parte de ese momento, me dejé llevar por la música, por nuestros
cantos, y tocaba sabiendo perfectamente qué tempo tenía que seguir, con qué
ritmo tenía que tañer. Y sé que había algo que nos poseía a todos...
Antes de
comenzar a tocar, me apeteció hablar un poquiño. Lo que dije fue:
—
Quiero daros las gracias por estar aquí
conmigo, celebrando mi cumpleaños. Para mí es muy especial este aniversario
porque es el primero que celebro en Galicia, en mi tierra, después de tantos
años lejos de ella y lejos de vosotros; mi familia; pero esta noche también es
muy especial porque, a través de la música, rememoraremos a Lúa. Creo que todos
la recordaremos con mucho cariño siempre. Ella nos quería mucho a todos y amaba
también nuestra tierra con toda su alma. Ahora sentimos todos mucha tristeza
porque se marchó,se marchó para siempre; pero sé que ella no querría
vernos tristiños. Ella siempre deseaba que las personas que ella tanto quería
estuviesen bien. También sé que ella desea que la recordemos con alegría. Por
eso, esta noche vamos a tocar las cantigas que más le gustaban. Ella pidió que celebrásemos una fiesta en honor a su recuerdo, quería que tocásemos
divirtiéndonos, siendo felices... pero sé que será difícil cantar, danzar y
tocar sin ella. Ella le daba mucha vida a la música... Sé que será difícil no
sentir su ausencia... Si miramos al cielo, puede que veamos que faltan estrellas,
que hay menos luz, que la luna brilla un poquiño menos... y no por la niebla
que ahora lo cubre todo... pero puedo deciros que ella está aquí. Lo sé, lo
siento. Ella está aquí. No tengáis miedo. Ella nunca nos haría daño. Y ya
sabéis por qué puedo decir con tanta seguridad que ella está aquí. Siempre
supisteis que yo era... Creo que no hace falta decirlo. Ahora todo es distinto
ya... y Lúa lo sabe. Por eso está aquí, con nosotros, porque ya no sentiréis
miediño al saber que un alma nos mira y comparte con nosotros esta noche tan
especial. Lúa, te queremos muchísimo todos, todos, y todas las canciones que
vamos a tocar esta noche sólo serán para ti, queridiña.
Me
costaba hablar porque la emoción me llenaba el alma, pero me animaba a seguir
hablando la mirada que me dedicaban los vecinos de la aldeíña, quienes también
estaban tan emocionados como yo. Incluso Artemisa tenía los ojos brillantes.
He de
confesar que compartir con Artemisa este fin de semana está haciéndome mucho
bien, está yéndome muy bien. Fue muy bonito su reencuentro con la aldeíña, con
mi madre y con las otras vecinas con las que se llevaba bien. La recibieron
todas con mucho cariño y felicidad, intentaron que se sintiese bien en todo
momento. Y sé que mi madre quiere de verdad a Artemisa porque se lo leo en la
mirada, porque escucho ese cariño que le tiene cuando le habla... y eso me hace
feliz, no puedo negarlo.
Quiero que queden atrás todos esos momentos de sufrimiento en los que Artemisa dejó de ser ella misma, en los que estuvo a punto de desaparecer... Quiero que vuelva la paz, la sencillez de la vida, la magia de la vida. Sé que tenemos que pasar este tiempo de luto, pero también sé que tenemos que ser fuertes todos y seguir adelante. A Lúa no le gustaría que nos detuviésemos. No le gustaría que estuviésemos todo el día llorando.
Quiero que queden atrás todos esos momentos de sufrimiento en los que Artemisa dejó de ser ella misma, en los que estuvo a punto de desaparecer... Quiero que vuelva la paz, la sencillez de la vida, la magia de la vida. Sé que tenemos que pasar este tiempo de luto, pero también sé que tenemos que ser fuertes todos y seguir adelante. A Lúa no le gustaría que nos detuviésemos. No le gustaría que estuviésemos todo el día llorando.
Y he de
reconocer que, poquiño a poco, va deshaciéndose esa inseguridad que me impedía
volver a acercarme a Artemisa. Hoy por la mañana, estuvimos a punto de
compartir más que un abrazo, pero no me atreví a deshacer la pequeña distancia
que me separaba para besarla. No me atrevo, no sé por qué, pero eso no quiere
decir que no me apetezca hacerlo. Sí me apetece, mucho. Necesito sentir su
amor, necesito darle amor, pero no sé qué me ocurre. Hay algo que me impide
actuar y ser libre. Y Artemisa tiene mucha paciencia. Me dijo ayer que
esperaría a que fuese yo la que me sintiese capaz de pasar esa frontera que nos
separa. Y yo agradezco mucho que tenga tanta paciencia.
Estábamos
hoy sentadas en la orilliña del río, compartiendo esta mañana tan otoñal, tan
bonita, en la que el cielo está adornado con unas nubes hermosísimas. Soplaba
un aire fresquiño que traía el aroma de los campos y había tanto silencio... Se
estaba tan bien que, por primera vez después de mucho tiempo sin hacerlo, deseé que
el tiempo se detuviese. Le dije a Artemisa que hacía muchos días que no me
sentía tan bien, que estaba cada vez mejor, le di las gracias por estar
conmigo... y le dije todo eso apretándole la mano. Sentía que, lentamente, la
confianza que siempre existió entre nosotras se hacía más fuerte y también
crecía la conexión que siempre nos unió. Había algo muy íntimo a nuestro
alrededor que nos pedía que estuviésemos cada vez más juntas, que no tuviésemos
miedo, que dejásemos atrás todo lo que nos había herido el alma, pero yo tenía
miedo, estaba asustada y todavía lo estoy, porque no quiero que parezca que me
he olvidado de Lúa; pero sí tengo muchas ganas de seguir con Artemisa la vida
en la que tan felices fuimos y sé que ahora todo será mucho más fácil. Ella
está en Ourense por mí, ha venido a vivir a Ourense por mí, y eso yo lo
agradezco mucho, lo valoro mucho, es la prueba de amor más fuerte que ella
podría hacer, y quiero darle todo lo que tengo para ella, todo el amor que sigo
sintiendo por ella; pero siento vergüenza e inseguridad, no sé por qué, es como
si nunca hubiese estado con ella, como si fuese la primera vez que nos
besaríamos si al final lo hacemos, que nunca he estado con ella, compartiendo
todo lo que somos... Es algo muy extraño, pero creo que también es algo muy
bonito. Y lo más bonito de todo es que no estoy viviendo sola estos
pensamientos y estos sentimientos. Estoy contándole a Artemisa todo lo que
siento. Ella también piensa que lo que siento es algo muy bonito e inocente y
que por eso quiere ir despaciño, para que volvamos de un modo hermoso y mágico.
Creo que las dos queremos que todo sea muy especial. Ya ha habido mucha
tristeza, aún queda mucha tristeza por vivir... pero sé que juntas
conseguiremos deshacer el desaliento. Y sé que es lo que Lúa quiere, que
estemos juntas, que yo no esté sola, y sobre todo lo desea porque sabe que yo
todavía quiero a Artemisa, y mucho. Es increíble que puedan ocurrir cosas tan
extrañas, que nuestra alma sienta lo que tiene que sentir en el momento
preciso... pero sí me habría gustado que todo fuese menos hiriente. Saber que
Artemisa estuvo tan mal me hace mucho daño y me gustaría que ese dolor no
hubiese existido nunca, nunca...
Cuando
le dije que me sentía tan bien, que hacía mucho tiempo que no sentía tanta paz,
ella me abrazó con mucho cariño, protegiéndome entre sus brazos, y me dijo que
ella siempre se esforzaría por convertir en un paraíso cualquier rincón del
mundo, pero también me dijo que no hacía falta que se esforzase por devenir en
un paraíso ningún lugar si estábamos en Galicia porque Galicia ya es un
paraíso. Qué graciosiña.
Y,
después de esas palabras, lo único que hicimos fue abrazarnos y estar en
silencio durante unos momentos que fueron de algodón, que nos protegieron... Yo
me sentía cada vez más sosegada entre los brazos de Artemisa y sé que ella se
sentía como yo. Pensaba que aquél sería el instante que separaría nuestro
pasado de nuestro presente, el instante que sería la brecha que dividiría los
meses vividos de los que todavía nos quedaban por vivir; pero creo que ambas
nos sentimos inseguras y tímidas. Levanté la cabeza y la miré con mucha
ternura, como hacía mucho tiempo que no la miraba, y ella lo notó y me sonrió
de una manera tan bonita... Pensaba que ella se atrevería a besarme. Tengo que
reconocer que deseaba que lo hiciese, pero ella prefiere que sea yo quien lo
haga antes, y es comprensible. Artemisa es ya feliz sabiendo que, tarde o
temprano, volveremos a estar juntas y esa certeza también me hace sentir ilusión
y felicidad a mí, pero aún estoy afectadiña por lo que ha ocurrido con Lúa,
aunque sé que esto no va a durar eternamente y Artemisa también lo sabe. Está
costándome volver a la realidad. He estado ida muchos días, como si mi mente no
estuviese aquí en la Tierra. He estado intentando hacerme a la ausencia de Lúa,
me he esforzado mucho por entender que Lúa se había ido para siempre y creo que
ya, poquiño a poco, voy entendiendo esa realidad tan triste, voy haciéndome a
esta nueva vida que tengo sin ella. En esta ocasión, es cierto que el tiempo es
quien cura las heridas que la vida nos hace en el alma; el paso del tiempo,
pero también el amor y apoyo de nuestros seres queridos, de nuestra tierra, de
nuestra propia vida y de nosotros mismos.
He de
reconocer también que, todos los días, a todas horas, doy las gracias por tener
a Artemisa conmigo. Menos mal que ella no se marchó de mi lado... Por eso
pienso que la vida es mucho más bonita de lo que pensamos, porque, si fuese
realmente cruel, Artemisa no estaría aquí. A veces, es preciso vivir momentos
muy horribles y dolorosos para que podamos recibir las bendiciones que aún nos
aguardan en nuestro destino. Me refiero sobre todo a Artemisa, quien ha tenido
que vivir momentos espantosos y muy tristes para decidir que vendría a vivir a
Ourense. Siento que me cuesta expresarme. Todavía estoy un poco distraída... y
me cuesta expresar lo que siento. Por eso dejaré de escribir ya. Artemisa está
durmiendo en mi casa, mas en un cuarto de invitados que tenemos. No se atreve a
dormir conmigo y yo lo entiendo. Aún es demasiado pronto para eso.
Es un capítulo esperanzador. Los capítulos anteriores eran tristes, pero veía un rayito de luz entre tanta oscuridad. En este, la luz es más clara y poco a poco, Agnes va sobrellevando mejor la muerte de Lúa. La fiesta de cumpleaños fue preciosa, sobretodo por el homenaje a Lúa. Yo creo que estaría orgullosa, feliz por la forma en la que la recuerdan y por ver a todos tan unidos. Estoy seguro que es cierto, que la veía oculta entre los árboles (entre las tinieblas de las plantas, tarzáan jajaja, me ha venido eso a la cabeza jajaja), disfrutando de la fiesta, escuchando las canciones y danzando. Me encanta que Agnes pueda ser positiva, y saque de todo esto lo mejor de ella. Sin duda, un poco de Lúa vive en ella, y siempre le ayudará a seguir adelante. Es cierto, es el primer cumpleaños que celebra en Galicia después de su marcha, y eso merecía una fiesta así de especial. Se alegra mucho de que Artemisa esté con ella, y yo. Todo estaba revuelto, las cosas estaban tan turbias que no sabíamos que pasaría, pero después de la tormenta (y menuda tormenta), llega la calma. De momento no quiere tener nada más con Artemisa, quiere ir poco a poco, y Artemisa lo comprende. Al menos, ambas saben que pronto estarán juntas, y esta vez, yo creo que para siempre. Un capítulo muy emotivo y esperanzador. Corto, pero intensísimo.Disfruto cada capítulo como si de un caramelo buenísimo se tratase. ¡Tengo ganas de más caramelos!
ResponderEliminarSí, los que se han ido viven también en los que se quedan, al menos un poco. Esa es una idea muy bonita, y Agnes la hace suya con Lúa, la magia hace que la vida y la muerte puedan ser compañeras, aliviando así nuestra angustia vital; y todo esto en el momento del cumpleaños, 42, ya no es una niña (aunque siga igual de inocente); el cumpleaños, como el fin de año, es un ciclo que se cumple, la tierra ha dado una vuelta más al sol, y seguimos ahí, en marcha... ahora Lúa cabalga a lomos de Agnes... es todo tristemente hermoso. Y Artemisa calentará el lecho que Lúa dejó frío, realmente siempre deseé que Agnes estuviera con su compañera de siempre y no con esta que me parecía una advenediza, pero no sé, ahora me da mucha pena, creo que he cambiado de opinión. En realidad da igual, "la vida se abre paso", dicen, y así es pero, como dijo Agnes en el capítulo anterior, no es justo. Y sí, es cierto que la misma Lúa quería que Agnes siguiera adelante, y que lo hiciera con Artemisa. Y va a pasar...
ResponderEliminarEstoulle contando a Artemisa todo o que sinto. Ela tamén pensa que o que sinto é algo moi bonito e inocente e que por iso quere ir amodiño, para que volvamos dun xeito fermoso e máxico. Coido que ambas as dúas queremos que todo sexa moi especial. Xa houbo moita tristura, aínda queda moita tristura por vivir... pero sei que xuntas conseguiremos desfacer o desalento.
La vida sigue. Siempre me pareció una idea que consolaba, pero ahora veo que también tiene un reverso terrible.
Muy hermoso el texto, de eso no hay duda.