domingo, 28 de octubre de 2018

DIARIO DE AGNES: SÁBADO, 27 DE OUTUBRO DE 2018


Sábado, 27 de outubro de 2018

Onte foi o meu aniversario. Parece mentira que xa teña 42 anos. Non sinto que os teña de verdade porque teño unha mentalidade distinta, porque me vexo distinta ás mulleres que teñen esa idade. A miña nai di que con esta idade xa teño sufridas e superadas moitísimas cousas duras da vida, pero esquece que ela, coa miña idade, tamén xa tiña sufrido as peores cousas da vida: a marcha do meu pai, a desaparición da súa filla e unha doenza horríbel que estivo a piques de acabar con ela. menos mal que non se foi. Tería sido tan horríbel que ela xa non estivese eiquí cando eu voltase... pero a vida, ás veces, é moito máis boíña connosco do que pensamos. E, agora, sinto algo así. É certo que a vida nos deu un golpe moi forte levándose á nosa Luíña, pero a noite de onte foi moi bonita, foi tan bonita que parece mentira que puidese haber tanta fermosura nuns momentos tan tristes. E coido que foi fermosa e tan emotiva porque, durante toda a noite, nos acompañou a ialma de Lúa, porque a súa ánima estivo connosco todo o tempo. Teño que confesar que eu a vía, vina todo o tempo diante nosa, agochándose entre ás árbores. Vía a súa vaga imaxe bretemosa entre as néboas da noite. Sentía que estaba eilí connosco, acompañándonos, arengándonos a que danzásemos, a que cantásemos, a que rísemos, a que estivésemos felices. Lúa era e foi moi máxica en vida. É lóxico que o siga sendo na morte.

Non só celebramos o meu aniversario, senón tamén unha festa en honor a Lúa, ao honor ao seu recordo; unha festa para lembrar todo o que ela era. Ela deixou dito que, cando se fose, quería que tocásemos música, que tocásemos unha pandeirada, que danzásemos, que lle cantásemos... Ela non quería tristura, quería alegría. Non quería cancións morriñentas. Quería rir cos nosos cantos... e iso foi o que intentamos facer, pero saber que ela non estaba connosco participando na música facíanos dano. Eu toquei coma se levase anos repenicando eisí na pandeireta. Coido que nunca toquei eisí antes, que era coma se un espírito me posuíse... Seica fose o seu, que estaba comigo sempre... Coido que nunca toquei con tanta precisión e ánimo. Dixéronme que parecía coma se non houbese só unha pandeireta, senón varias tocando á vez... e eu esquecín todo o que non formaba parte dese momento, deixeime levar pola música, polos nosos cantos, e tocaba sabendo perfectamente que tempo tiña que seguir, co que ritmo tiña que repenicar. E sei que había algo que nos posuía a todos...

Antes de comezar a tocar, prestoume falar un pouquiño. O que dixen foi:

      Quérovos dar as grazas por estar eiquí comigo, celebrando o meu aniversario. Para min é moi especial este aniversario porque é o primeiro que celebro en Galicia, na miña terra, despois de tantos anos lonxe dela e lonxe de vós; a miña familia; pero esta noite tamén é moi especial porque, a través da música, lembraremos a Lúa. Coido que todos a lembraremos con moito agarimo sempre. Ela queríanos moito a todos e amaba tamén a nosa terra con toda a súa ialma. Agora sentimos todos moita tristura porque marchou, marchou para sempre; pero sei que ela non nos querería ver tristeiriños. Ela sempre desexaba que as persoas que ela tanto quería estivesen ben. Tamén sei que ela desexa que a lembremos con alegría. Por iso, esta noite imos tocar as cantigas que máis lle gustaban. Ela pediu que celebrásemos unha festa en honor ao seu recordo, quería que tocásemos divertíndonos, sendo felices... pero sei que será difícil cantar, danzar e tocar sen ela. Ela dáballe moita vida á música... Sei que será difícil non sentir a súa ausencia... Se miramos ao ceo, pode que vexamos que fallan estrelas, que hai menos luz, que a lúa brila un pouquiño menos... e non pola néboa que agora o cubre todo... pero pódovos dicir que ela está eiquí. Seino, síntoo. Ela está eiquí. Non teñades medo. Ela nunca nos faría dano. E xa sabedes por que podo dicir con tanta seguridade que ela está eiquí. Sempre soubestes que eu era... Coido que non fai falla dicilo. Agora todo é distinto xa... E Lúa sábeo. Por iso está eiquí, connosco, porque xa non sentiredes mediño ao saber que unha ánima nos mira e comparte connosco esta noite tan especial. Lúa, querémoste moitísimo todos, todos, e todas as cancións que imos tocar esta noite só serán para ti, queridiña.

Custábame falar porque a emoción enchía a miña ialma, pero arengábame a seguir falando o ollar que me dedicaban os veciños da aldeíña, quen tamén estaban tan emocionados coma min. Mesmo Artemisa tiña os ollos brilantes.

Hei de confesar que compartir con Artemisa esta fin de semana está facéndome moito ben, está índome moi ben. Foi moi bonito o seu reencontro coa aldeíña, coa miña nai e coas outras veciñas coas que se levaba tan ben. Recibírona todas con moito agarimo e felicidade, intentaron que se sentise ben en todo momento. E sei que a miña nai quere de verdade a Artemisa porque llo leo na súa mirada, porque escoito ese agarimo que lle ten cando lle fala... e iso faime feliz, non o podo negar.

Quero que queden atrás todos eses momentos de sufrimento nos que Artemisa deixou de ser ela mesma, nos que estivo a piques de desaparecer... Quero que volva a paz, a sinxeleza da vida, a maxia da vida. Sei que temos que pasar este tempo de loito, pero tamén sei que temos que ser fortes todos e seguir adiante. A Lúa non lle gustaría que nos detivésemos. Non lle gustaría que botásemos todo o día chorando.

E hei de recoñecer que, devagariño, se vai desfacendo esa inseguridade que me impedía volverme achegar a Artemisa. Hoxe pola mañá, estivemos a piques de compartir máis que unha aperta, pero non me atrevín a desfacer a pequena distancia que nos separaba para bicala. Non me atrevo, non sei por que, pero iso non quere dicir que non me preste facelo. Si me presta, moito. Preciso sentir o seu amor, preciso darlle amor, pero non sei que me ocorre. Hai algo que me impide actuar e ser libre. E Artemisa ten moita paciencia. Díxome onte que agardaría a que fose eu a que me sentise quen de pasar esa fronteira que nos separa. E eu agradezo moito que teña tanta paciencia.

Estabamos hoxe sentadas na beiriña do río, compartindo esta mañá tan outonal, tan bonita, na que o ceo está adornado cunhas nubes fermosísimas. Zoaba un ar fresquiño que traía o recendo dos campos e había tanto silencio... Estábase tan ben que, por primeira vez despois de moito tempo sen facelo, desexei que o tempo se detivese. Díxenlle a Artemisa que había moitos días que non me sentía tan ben, que estaba cada vez mellor, deille as grazas por estar comigo... e díxenlle todo iso apertándolle a man. Sentía que, paseniñamente, a confianza que sempre existiu entre nós se facía máis forte e tamén medraba a conexión que sempre nos uniu. Había algo moi íntimo ao noso redor que nos pedía que estivésemos cada vez máis xuntas, que non tivésemos medo, que deixásemos atrás todo o que nos ferira a ialma, pero eu tiña medo, estaba asustada e aínda o estou, porque non quero que pareza que me esquecín de Lúa; pero si teño moitas ganas de seguir con Artemisa a vida na que tan felices fomos e sei que agora todo será moito máis doado. Ela está en Ourense por min, veu vivir a Ourense por min, e iso eu o agradezo moito, valóroo moito, é a proba de amor máis forte que ela podería facer, e quérolle dar todo o que teño para ela, todo o amor que sigo sentindo por ela; pero sinto vergonza e inseguridade, non sei por que, é coma se nunca tivese estado con ela, coma se fose a primeira vez que nos bicariamos se ao final o facemos, que nunca estiven con ela, compartindo todo o que somos... É algo moi estraño, pero coido que tamén é algo moi bonito. E o máis bonito de todo é que non estou vivindo soa estes pensamentos e estes sentimentos. Estoulle contando a Artemisa todo o que sinto. Ela tamén pensa que o que sinto é algo moi bonito e inocente e que por iso quere ir amodiño, para que volvamos dun xeito fermoso e máxico. Coido que ambas as dúas queremos que todo sexa moi especial. Xa houbo moita tristura, aínda queda moita tristura por vivir... pero sei que xuntas conseguiremos desfacer o desalento. E sei que é o que Lúa quere, que esteamos xuntas, que eu non estea soa, e sobre todo deséxao porque sabe que eu aínda quero a Artemisa, e moito. É incríbel que poidan ocorrer cousas tan estrañas, que a nosa ialma sinta o que ten que sentir no momento preciso... pero si me tería gustado que todo fose menos ferinte. Saber que Artemisa estivo tan mal faime moito dano e gustaríame que esa dor non tivese existido nunca, nunca...

Cando lle dixen que me sentía tan ben, que había moito tempo que non sentía tanta paz, ela abrazoume con moito agarimo, protexéndome entre os seus brazos, e díxome que ela sempre se esforzaría por converter nun Paraíso calquera recuncho do mundo, pero tamén me dixo que non facía falla que se esforzase por virar nun Paraíso ningún lugar se estabamos en Galicia porque Galicia xa é un Paraíso. Que graciosiña.

E, despois desas palabras, o único que fixemos foi abrazarnos e estar en silencio durante uns momentos que foron de algodón, que nos protexeron... Eu sentíame cada vez máis acougada entre os brazos de Artemisa e sei que ela se sentía coma min. Pensaba que aquel sería o intre que separaría o noso pasado do noso presente, o intre que sería a fenda que dividiría os meses vividos dos que aínda nos quedaban por vivir; pero coido que ambas as dúas nos sentimos inseguras e tímidas. Erguín a cabeza e mireina con moita tenrura, como había moito tempo que non a miraba, e ela notouno e sorriume dunha maneira tan bonita... Pensaba que ela se atrevería a bicarme. Teño que recoñecer que desexaba que o fixese, pero ela prefire que sexa eu quen o faga antes, e é comprensíbel. Artemisa é xa feliz sabendo que, tarde ou cedo, volveremos estar xuntas e esa certeza tamén me fai sentir ilusión e felicidade a min, pero aínda estou afectadiña polo que ocorreu con Lúa, aínda que sei que isto non vai durar eternamente e Artemisa tamén o sabe. Estame custando voltar á realidade. Estiven ida moitos días, coma se a miña mente non estivese eiquí na terra. Estiven intentando afacerme á ausencia de Lúa, Esforceime moito por entender que Lúa se fora para sempre e creo que xa, devagariño, vou entendendo esa realidade tan triste, voume afacendo a esta nova vida que teño sen ela. Nesta ocasión, é certo que o tempo é quen cura as feridas que a vida nos fai na ialma; o paso do tempo, pero tamén o amor e o apoio dos nosos seres queridos, da nosa terra, da nosa propia vida e de nós mesmos.

Hei de recoñecer tamén que todos os días, a todas horas, dou as grazas por ter a Artemisa comigo. Menos mal que ela non marchou do meu lado... Por iso penso que a vida é moito máis bonita do que pensamos, porque, se fose realmente cruel, Artemisa non estaría eiquí. Ás veces, é preciso vivir momentos moi horríbeis e dolorosos para que poidamos recibir as bendicións que aínda nos agardan no noso destino. Refírome sobre todo a Artemisa, quen tivo que vivir momentos espantosos e moi tristes para decidir que viría vivir a Ourense. Sinto que me custa expresarme. Aínda estou un pouco distraída... e me custa expresar o que sinto. Por iso deixarei de escribir xa. Artemisa está durmindo na miña casa, mais nun cuarto de invitados que temos. Non se atreve a durmir comigo e eu enténdoo. Aínda é demasiado pronto para iso.

 

Traducción:

Sábado, 27 de octubre de 2018

Ayer fue mi cumpleaños. Parece mentira que ya tenga 42 años. No siento que los tenga de verdad porque tengo una mentalidad distinta, porque me veo distinta a las mujeres que tienen esa edad. Mi madre dice que con esta edad ya he sufrido y superado muchísimas cosas duras de la vida, pero olvida que ella, con mi edad, también ya había sufrido las peores cosas de la vida: la marcha de mi padre, la desaparición de su hija y una enfermedad horrible que estuvo a punto de acabar con ella. Menos mal que no se fue. Habría sido tan horrible que ella ya no estuviese aquí cuando yo hubiese vuelto... pero la vida, a veces, es mucho más bueniña con nosotros de lo que pensamos. Y, ahora, siento algo así. Es cierto que la vida nos ha dado un golpe muy fuerte llevándose a nuestra Luíña, pero la noche de ayer fue muy bonita, fue tan bonita que parece mentira que pudiese haber tanta hermosura en unos momentos tan tristes. Y creo que fue hermosa y tan emotiva porque, durante toda la noche, nos acompañó el alma de Lúa, porque su alma estuvo con nosotros todo el tiempo. Tengo que confesar que yo la veía, la veía todo el tiempo delante de nosotros, ocultándose entre los árboles. Veía su vaga imagen difuminada entre las nieblas de la noche. Sentía que estaba allí con nosotros, acompañándonos, animándonos a que bailásemos, a que cantásemos, a que riésemos, a que estuviésemos felices. Lúa era y fue muy mágica en vida. Es lógico que siga siéndolo en la muerte.

No sólo celebramos mi cumpleaños, sino también una fiesta en honor a Lúa, al honor a su recuerdo; una fiesta para rememorar todo lo que ella era. Ella dejó dicho que, cuando se fuese, quería que tocásemos música, que tocásemos una pandeirada, que danzásemos, que le cantásemos... Ella no quería tristeza, quería alegría. No quería canciones morriñosas. Quería reír con nuestros cantos... y eso fue lo que intentamos hacer, pero saber que ella no estaba con nosotros participando en la música nos hacía daño. Yo toqué como si llevase años percutiendo así en la pandereta. Creo que nunca he tocado así antes, que era como si un espíritu me hubiese poseído... Quizás fuese el suyo, que estaba conmigo siempre... Creo que nunca toqué con tanta precisión y ánimo. Me dijeron que parecía como si no hubiese sólo una pandereta, sino varias tocando a la vez... y yo olvidé todo lo que no formaba parte de ese momento, me dejé llevar por la música, por nuestros cantos, y tocaba sabiendo perfectamente qué tempo tenía que seguir, con qué ritmo tenía que tañer. Y sé que había algo que nos poseía a todos...

Antes de comenzar a tocar, me apeteció hablar un poquiño. Lo que dije fue:

      Quiero daros las gracias por estar aquí conmigo, celebrando mi cumpleaños. Para mí es muy especial este aniversario porque es el primero que celebro en Galicia, en mi tierra, después de tantos años lejos de ella y lejos de vosotros; mi familia; pero esta noche también es muy especial porque, a través de la música, rememoraremos a Lúa. Creo que todos la recordaremos con mucho cariño siempre. Ella nos quería mucho a todos y amaba también nuestra tierra con toda su alma. Ahora sentimos todos mucha tristeza porque se marchó,se marchó para siempre; pero sé que ella no querría vernos tristiños. Ella siempre deseaba que las personas que ella tanto quería estuviesen bien. También sé que ella desea que la recordemos con alegría. Por eso, esta noche vamos a tocar las cantigas que más le gustaban. Ella pidió que celebrásemos una fiesta en honor a su recuerdo, quería que tocásemos divirtiéndonos, siendo felices... pero sé que será difícil cantar, danzar y tocar sin ella. Ella le daba mucha vida a la música... Sé que será difícil no sentir su ausencia... Si miramos al cielo, puede que veamos que faltan estrellas, que hay menos luz, que la luna brilla un poquiño menos... y no por la niebla que ahora lo cubre todo... pero puedo deciros que ella está aquí. Lo sé, lo siento. Ella está aquí. No tengáis miedo. Ella nunca nos haría daño. Y ya sabéis por qué puedo decir con tanta seguridad que ella está aquí. Siempre supisteis que yo era... Creo que no hace falta decirlo. Ahora todo es distinto ya... y Lúa lo sabe. Por eso está aquí, con nosotros, porque ya no sentiréis miediño al saber que un alma nos mira y comparte con nosotros esta noche tan especial. Lúa, te queremos muchísimo todos, todos, y todas las canciones que vamos a tocar esta noche sólo serán para ti, queridiña.

Me costaba hablar porque la emoción me llenaba el alma, pero me animaba a seguir hablando la mirada que me dedicaban los vecinos de la aldeíña, quienes también estaban tan emocionados como yo. Incluso Artemisa tenía los ojos brillantes.

He de confesar que compartir con Artemisa este fin de semana está haciéndome mucho bien, está yéndome muy bien. Fue muy bonito su reencuentro con la aldeíña, con mi madre y con las otras vecinas con las que se llevaba bien. La recibieron todas con mucho cariño y felicidad, intentaron que se sintiese bien en todo momento. Y sé que mi madre quiere de verdad a Artemisa porque se lo leo en la mirada, porque escucho ese cariño que le tiene cuando le habla... y eso me hace feliz, no puedo negarlo.

Quiero que queden atrás todos esos momentos de sufrimiento en los que Artemisa dejó de ser ella misma, en los que estuvo a punto de desaparecer... Quiero que vuelva la paz, la sencillez de la vida, la magia de la vida. Sé que tenemos que pasar este tiempo de luto, pero también sé que tenemos que ser fuertes todos y seguir adelante. A Lúa no le gustaría que nos detuviésemos. No le gustaría que estuviésemos todo el día llorando.

Y he de reconocer que, poquiño a poco, va deshaciéndose esa inseguridad que me impedía volver a acercarme a Artemisa. Hoy por la mañana, estuvimos a punto de compartir más que un abrazo, pero no me atreví a deshacer la pequeña distancia que me separaba para besarla. No me atrevo, no sé por qué, pero eso no quiere decir que no me apetezca hacerlo. Sí me apetece, mucho. Necesito sentir su amor, necesito darle amor, pero no sé qué me ocurre. Hay algo que me impide actuar y ser libre. Y Artemisa tiene mucha paciencia. Me dijo ayer que esperaría a que fuese yo la que me sintiese capaz de pasar esa frontera que nos separa. Y yo agradezco mucho que tenga tanta paciencia.

Estábamos hoy sentadas en la orilliña del río, compartiendo esta mañana tan otoñal, tan bonita, en la que el cielo está adornado con unas nubes hermosísimas. Soplaba un aire fresquiño que traía el aroma de los campos y había tanto silencio... Se estaba tan bien que, por primera vez después de mucho tiempo sin hacerlo, deseé que el tiempo se detuviese. Le dije a Artemisa que hacía muchos días que no me sentía tan bien, que estaba cada vez mejor, le di las gracias por estar conmigo... y le dije todo eso apretándole la mano. Sentía que, lentamente, la confianza que siempre existió entre nosotras se hacía más fuerte y también crecía la conexión que siempre nos unió. Había algo muy íntimo a nuestro alrededor que nos pedía que estuviésemos cada vez más juntas, que no tuviésemos miedo, que dejásemos atrás todo lo que nos había herido el alma, pero yo tenía miedo, estaba asustada y todavía lo estoy, porque no quiero que parezca que me he olvidado de Lúa; pero sí tengo muchas ganas de seguir con Artemisa la vida en la que tan felices fuimos y sé que ahora todo será mucho más fácil. Ella está en Ourense por mí, ha venido a vivir a Ourense por mí, y eso yo lo agradezco mucho, lo valoro mucho, es la prueba de amor más fuerte que ella podría hacer, y quiero darle todo lo que tengo para ella, todo el amor que sigo sintiendo por ella; pero siento vergüenza e inseguridad, no sé por qué, es como si nunca hubiese estado con ella, como si fuese la primera vez que nos besaríamos si al final lo hacemos, que nunca he estado con ella, compartiendo todo lo que somos... Es algo muy extraño, pero creo que también es algo muy bonito. Y lo más bonito de todo es que no estoy viviendo sola estos pensamientos y estos sentimientos. Estoy contándole a Artemisa todo lo que siento. Ella también piensa que lo que siento es algo muy bonito e inocente y que por eso quiere ir despaciño, para que volvamos de un modo hermoso y mágico. Creo que las dos queremos que todo sea muy especial. Ya ha habido mucha tristeza, aún queda mucha tristeza por vivir... pero sé que juntas conseguiremos deshacer el desaliento. Y sé que es lo que Lúa quiere, que estemos juntas, que yo no esté sola, y sobre todo lo desea porque sabe que yo todavía quiero a Artemisa, y mucho. Es increíble que puedan ocurrir cosas tan extrañas, que nuestra alma sienta lo que tiene que sentir en el momento preciso... pero sí me habría gustado que todo fuese menos hiriente. Saber que Artemisa estuvo tan mal me hace mucho daño y me gustaría que ese dolor no hubiese existido nunca, nunca...

Cuando le dije que me sentía tan bien, que hacía mucho tiempo que no sentía tanta paz, ella me abrazó con mucho cariño, protegiéndome entre sus brazos, y me dijo que ella siempre se esforzaría por convertir en un paraíso cualquier rincón del mundo, pero también me dijo que no hacía falta que se esforzase por devenir en un paraíso ningún lugar si estábamos en Galicia porque Galicia ya es un paraíso. Qué graciosiña.

Y, después de esas palabras, lo único que hicimos fue abrazarnos y estar en silencio durante unos momentos que fueron de algodón, que nos protegieron... Yo me sentía cada vez más sosegada entre los brazos de Artemisa y sé que ella se sentía como yo. Pensaba que aquél sería el instante que separaría nuestro pasado de nuestro presente, el instante que sería la brecha que dividiría los meses vividos de los que todavía nos quedaban por vivir; pero creo que ambas nos sentimos inseguras y tímidas. Levanté la cabeza y la miré con mucha ternura, como hacía mucho tiempo que no la miraba, y ella lo notó y me sonrió de una manera tan bonita... Pensaba que ella se atrevería a besarme. Tengo que reconocer que deseaba que lo hiciese, pero ella prefiere que sea yo quien lo haga antes, y es comprensible. Artemisa es ya feliz sabiendo que, tarde o temprano, volveremos a estar juntas y esa certeza también me hace sentir ilusión y felicidad a mí, pero aún estoy afectadiña por lo que ha ocurrido con Lúa, aunque sé que esto no va a durar eternamente y Artemisa también lo sabe. Está costándome volver a la realidad. He estado ida muchos días, como si mi mente no estuviese aquí en la Tierra. He estado intentando hacerme a la ausencia de Lúa, me he esforzado mucho por entender que Lúa se había ido para siempre y creo que ya, poquiño a poco, voy entendiendo esa realidad tan triste, voy haciéndome a esta nueva vida que tengo sin ella. En esta ocasión, es cierto que el tiempo es quien cura las heridas que la vida nos hace en el alma; el paso del tiempo, pero también el amor y apoyo de nuestros seres queridos, de nuestra tierra, de nuestra propia vida y de nosotros mismos.

He de reconocer también que, todos los días, a todas horas, doy las gracias por tener a Artemisa conmigo. Menos mal que ella no se marchó de mi lado... Por eso pienso que la vida es mucho más bonita de lo que pensamos, porque, si fuese realmente cruel, Artemisa no estaría aquí. A veces, es preciso vivir momentos muy horribles y dolorosos para que podamos recibir las bendiciones que aún nos aguardan en nuestro destino. Me refiero sobre todo a Artemisa, quien ha tenido que vivir momentos espantosos y muy tristes para decidir que vendría a vivir a Ourense. Siento que me cuesta expresarme. Todavía estoy un poco distraída... y me cuesta expresar lo que siento. Por eso dejaré de escribir ya. Artemisa está durmiendo en mi casa, mas en un cuarto de invitados que tenemos. No se atreve a dormir conmigo y yo lo entiendo. Aún es demasiado pronto para eso.

2 comentarios:

  1. Es un capítulo esperanzador. Los capítulos anteriores eran tristes, pero veía un rayito de luz entre tanta oscuridad. En este, la luz es más clara y poco a poco, Agnes va sobrellevando mejor la muerte de Lúa. La fiesta de cumpleaños fue preciosa, sobretodo por el homenaje a Lúa. Yo creo que estaría orgullosa, feliz por la forma en la que la recuerdan y por ver a todos tan unidos. Estoy seguro que es cierto, que la veía oculta entre los árboles (entre las tinieblas de las plantas, tarzáan jajaja, me ha venido eso a la cabeza jajaja), disfrutando de la fiesta, escuchando las canciones y danzando. Me encanta que Agnes pueda ser positiva, y saque de todo esto lo mejor de ella. Sin duda, un poco de Lúa vive en ella, y siempre le ayudará a seguir adelante. Es cierto, es el primer cumpleaños que celebra en Galicia después de su marcha, y eso merecía una fiesta así de especial. Se alegra mucho de que Artemisa esté con ella, y yo. Todo estaba revuelto, las cosas estaban tan turbias que no sabíamos que pasaría, pero después de la tormenta (y menuda tormenta), llega la calma. De momento no quiere tener nada más con Artemisa, quiere ir poco a poco, y Artemisa lo comprende. Al menos, ambas saben que pronto estarán juntas, y esta vez, yo creo que para siempre. Un capítulo muy emotivo y esperanzador. Corto, pero intensísimo.Disfruto cada capítulo como si de un caramelo buenísimo se tratase. ¡Tengo ganas de más caramelos!

    ResponderEliminar
  2. Sí, los que se han ido viven también en los que se quedan, al menos un poco. Esa es una idea muy bonita, y Agnes la hace suya con Lúa, la magia hace que la vida y la muerte puedan ser compañeras, aliviando así nuestra angustia vital; y todo esto en el momento del cumpleaños, 42, ya no es una niña (aunque siga igual de inocente); el cumpleaños, como el fin de año, es un ciclo que se cumple, la tierra ha dado una vuelta más al sol, y seguimos ahí, en marcha... ahora Lúa cabalga a lomos de Agnes... es todo tristemente hermoso. Y Artemisa calentará el lecho que Lúa dejó frío, realmente siempre deseé que Agnes estuviera con su compañera de siempre y no con esta que me parecía una advenediza, pero no sé, ahora me da mucha pena, creo que he cambiado de opinión. En realidad da igual, "la vida se abre paso", dicen, y así es pero, como dijo Agnes en el capítulo anterior, no es justo. Y sí, es cierto que la misma Lúa quería que Agnes siguiera adelante, y que lo hiciera con Artemisa. Y va a pasar...

    Estoulle contando a Artemisa todo o que sinto. Ela tamén pensa que o que sinto é algo moi bonito e inocente e que por iso quere ir amodiño, para que volvamos dun xeito fermoso e máxico. Coido que ambas as dúas queremos que todo sexa moi especial. Xa houbo moita tristura, aínda queda moita tristura por vivir... pero sei que xuntas conseguiremos desfacer o desalento.

    La vida sigue. Siempre me pareció una idea que consolaba, pero ahora veo que también tiene un reverso terrible.

    Muy hermoso el texto, de eso no hay duda.

    ResponderEliminar