Domingo, 7 de outubro de 2018
Aqueles sentimentos e
aqueles pensamentos que naceron na miña ialma non fixeron máis que medrar estes
días. Cada vez síntome máis desorientada. Dende que vivín eses momentos tan
horríbeis con Artemisa, non puiden deixar de pensar en todo o que pasou. Cada
día sinto que me custa máis apartar de min eses recordos. Sigo sen durmir ben,
sigo tendo pesadelos case todas as noites. Lúa xa me tivo que espertar varias
veces dos horríbeis soños que teño con Artemisa, e non porque berre ou fale
durmida (xa que teño a voz obstruída na gorxa), senón porque me custa respirar,
porque sinto que afogo nesas estarrecedoras imaxes. Sigo soñando que Artemisa e
máis eu estamos nun lugar moi estraño, que ela está á beiriña dun río de augas
entolecidas ou no bordo dun abismo, disposta a pular ao baleiro ou a botarse ao
río, e que eu non podo facer nada para salvala porque sempre teño os pés
pegados á terra, as mans atadas por unha grosa corda e a miña voz, convertida
en pedra na miña gorxa. Artemisa sempre acaba desaparecendo diante miña. Sempre
a perdo neses soños sen que ninguén o poida evitar; pero, ultimamente, Lúa
tamén comezou a formar parte deses pesadelos. Neses soños, Lúa aréngame a que
arranxe as cousas con Artemisa, pero eu non podo pensar nin facer nada.
Non obstante, o que máis
me estarrece non son os soños que teño todas as noites, senón que non me podo
sacar da cabeza a lembranza dese momento no que Artemisa estivo a piques de
pular ao río para rematar coa súa vida. Tampouco podo deixar de lembrar o que
vivimos despois; esas tristísimas e tensas horas nas que estivemos agardando a
Casandra, E todo iso faime sentir moitísima impotencia e mesmo rabia, rabia
porque teño a sensación de que eu non podo controlar nin a miña mente nin a
miña ialma. Xa non podo seguir ignorando o que sinto. Malia que sexa feliz con
Lúa, non podo deixar de pensar en Artemisa. Ademais, Casandra non me colle o
teléfono dende o xoves, case que non me di nada polo whatsapp, só que as cousas
están mellor, pero eu non a creo. Non entendo por que non me colle o teléfono,
non entendo por que non me di nada de Artemisa... Teño a sensación de que está
a me agochar algo moi forte e importante, pero tampouco sei como podo conseguir
que me diga a verdade. O que si teño que contar é que o xoves falei con ela e, por
primeira vez dende que a coñezo, Casandra púxose a chorar diante miña. Ouvila
chorar deixoume sen palabras. Que Casandra chorase pola súa irmá quería dicir
que nada ía ben. As cousas que me dixo non eran novas, senón que eran as mesmas
de sempre. Casandra dicíame que non podía aturar ver á súa irmá tan tristeira,
tan deprimida, tan doente, tan desanimada, que non podía aturar que ela non se
coidase nada a si mesma... Incluso, preguntoume se podía imaxinar o duro que
era coidar de alguén a quen non lle importaba nada a súa propia vida.
Evidentemente, eu entendía todo o que me dicía, mais tiña a sensación de que
ese día pasara algo máis que Casandra non me quería contar e que agochaba tras
ese pranto cada vez máis desesperado. Tamén me confesou que se sentía moi soa,
que só ela coidaba da súa irmá e que xa non podía máis.
Ao ouvila chorar así, non
puiden evitar sentir eu tamén unhas intensísimas ganas de chorar, pero
contívenme porque sabía que non sería bo que eu tamén chorase, porque sabía que
Casandra, por primeira vez dende que somos amigas, precisaba que fosen os
demais quen a animasen; mais eu non sabía que dicirlle. O único que se me ocorreu
foi propoñerlle que viñese a Galicia con Artemisa. Díxenlle que así non estaría
soa, que Lúa e máis eu poderiamos axudala a coidar de Artemisa. Casandra díxome
que non era unha mala idea, pero que sabía que a Artemisa non lle conviña
volver a Galicia. Xusto entón notei que a voz de Casandra se enchía de
impotencia e de rabia, pero non me atrevín a preguntarlle por que a miña
proposta lle resultara tan ferinte. Si, resultáralle ferinte, pero non me dixo
nada.
O que si me deixou
totalmente abraiada foi que, cando pensaba que ningunha das dúas podería seguir
falando, Casandra preguntoume se nos podía pedir un favor a min e máis a Lúa.
Cando lle contestei que si, que o que precisase, entón díxome:
—
Eu só che pido que, se tes a máis pequena dúbida do que sentes
pola miña irmá ou por Lúa, se aínda queres a Artemisa e cres que de novo
poderedes estar xuntas, por favor, por favor, non fagas ningunha tolaría, non
ignores eses sentimentos e volve con ela. Sei que che estou pedindo algo
ilóxico porque sei que queres a Lúa, pero, por favor, se sentes que na túa
ialma aínda queda un chisquiño do amor que sentías por Artemisa, non a
abandones.
Cando eu chamei a
Casandra, fíxeno coa intención de pedirlle que me permitise falar con Artemisa.
Quería saber como estaba, quería ouvir a súa voz e pedirlle que fose forte, que
eu estaría sempre eilí, agardando a que ela puidese falar comigo. Cando ouvín a
desesperada maneira como Casandra me falaba, aquela intención fíxose moito máis
forte e non puiden evitar pedirlle a Casandra que me deixase falar con
Artemisa, pero Casandra negouse rotundamente e seguiu desafogándose comigo,
dicíndome que estaba moi asustada pola súa irmá porque tiña a sensación de que
cada vez estaba peor e máis obsesionada por min.
—
Eu non sei moi ben o que sinto, Casandra, pero tampouco
me quero precipitar... —díxenlle nun momento no que o silencio se apoderara da
nosa voz.
—
Pensa ben o que queres, Agnes, antes de que sexa
demasiado tarde. A miña irmá non pode vivir sen ti, de verdade que non pode. O
de ir a Galicia sería boa idea, pero eu non podo marchar de eiquí unha vez
máis, Agnes. Xa o fixen a semana pasada. Non o podo facer outra vez.
—
Si, enténdoo.
—
Artemisa ten que intentar curarse por si mesma, pero
seica sexa imposíbel.
A conversación que
mantiven con Casandra deixoume a ialma tremente, pero sabía tamén que ela
coñecía o que máis lle conviña a Artemisa...
Agora paréceme que teño amoreado
e enleado na miña mente todo o que explico, que lembro dunha cousa e despois
doutra que non ten nada que ver coa primeira. Síntome confundida e esgotada,
pero non porque leve noites tendo pesadelos, senón porque onte fun durmir
tardísimo e nunhas condicións un pouquiño vergonzosas. Esta fin de semana foi
moi estraña porque non pasamos todos os días na aldeíña, senón que fomos o
venres pola tarde, Lúa e máis eu durmimos separadas, Lúa na casa da súa nai e
eu na da miña, pasamos a mañá do sábado e, logo de xantar na casa da nai de
Lúa, Lúa e máis eu voltamos a Ourense porque pola noite habiamos de ir a unha
festa na que nos invitaran. A festa facíana as mulleres das pandeiradas na casa
dunha delas, que ten unha casiña fermosísima nas aforas de Ourense, coa súa
horta e mesmo ten viñas. Pola tardiña, fomos ás Burgas porque prestaba moito
estar nas súas augas quentes. Esta fin de semana baixaron moito as temperaturas
e xa temos un clima de outono; o cal me gusta moito. Despois de estar un bo
anaco nas Burgas, fomos mercar algo de roupa para esa noite. Aínda non teño
moita roupa elegante eiquí. Estivemos dando un paseo por Ourense, gozando desa
temperatura tan bonita que facía. Eu sentíame tan relaxada, tan ben... pero
notaba cousas estrañas que non sei explicar. Por unha banda, non me podía sacar
da cabeza o que pasara con Artemisa e tampouco podía deixar de pensar nela, e,
pola outra banda, dábame a sensación de que alguén nos miraba dende a
distancia, que había alguén controlando os nosos movementos todos; pero, cando
asexaba ao meu redor, non vía a ninguén prestándonos atención. Lúa notou que eu
estaba inqueda, pero non me atrevín a dicirlle o que me ocorría porque tiña
medo. Tiña medo a que as miñas percepcións non fosen reais, senón produto da
miña doenza; a que eu sinto tan lonxe de min; pero decotío lembraba as verbas
de Artemisa: “e ti cres que agora estás sa, pero non o estás. Ti nunca poderás
ser libre, esa doenza que tes non vai desaparecer nunca”. Eu estaba convencida
de que xa me curara, pero agora non sei que crer e iso tenme tan tristeiriña,
tan estarrecida...
Esas percepcións
mantíñanme distraída. Andei nos biosbardos durante case toda a tarde e parte da
noite, pero intentei gozar todo o que puiden da festa á que fomos, aínda que
tamén hei de recoñecer que bebín máis do que me conviña. Todo estaba moi bo,
sobre todo o viño, coma sempre, aínda que tampouco tiña moita fame. Lúa pediume
que non bebese máis cando xa ía pola terceira cunca de viño, pero eu só pensaba
en mergullar as miñas tensións nese líquido dourado. Parezo unha bébeda, pero
eu non son eisí. Por primeira vez na miña vida, queríame esquecer de todo o que
pasara, desas cousas que me facían sentir tanta tristura... o cal tamén me
desacouga porque eu nunca precisei algo eisí.
Lúa sabía que eu non
estaba ben, pero tampouco me abafou con preguntas. Só danzou comigo todo o que
quixemos, rimos e falamos de calquera cousa coma se nada estivese ocorrendo. O
certo é que o pasei moi ben, pero hoxe dóeme moito a cabeza, mais merézoo.
Había moita xente, había
moito riso e moita diversión, pero sobre todo houbo música. Non existe festa
galega sen música ou mellor sería dicir que, eiquí, se non hai música, non é
unha festa. Non só tocamos nós porque non eramos as únicas que sabiamos repenicar
nas pandeiretas. Había quen sabía facer soar a gaita, o acordeón... pero teño
que recoñecer que os momentos nos que tocamos Lúa, as outras amigas que temos
son e máis eu inesquecíbeis. Tocamos rindo, gozando de verdade do son das
pandeiretas, da gaita e da zanfona, do son das nosas voces xuntas todas e non
pasaba ren se nos trabucabamos nas letras, porque o que máis importaba era
gozar, era rir, era pasalo o mellor posíbel. E eisí foi.
Chegamos á nosa casa
contra as cinco da madrugada, esgotadísimas, pero tamén moi contentas, e non só
polo ben que o pasaramos... Cando chegamos á casa, Lúa colleume en brazos e
levoume ás présas á nosa habitación. Todo foi unha loucura, unha loucura moi
deliciosa, a verdade. Vivimos eses momentos de paixón coma se fosen os
derradeiros momentos da nosa vida. Era unha noite moi fría, pero tiñamos cada
vez máis calor, cada vez estabamos máis descontroladas polas sensacións que nos
invadían... e eu neses momentos non lembraba de nada, de nada que me fixese
dano. Só gozaba do corpo de Lúa, da calor do seu ser, dos seus bicos, das súas
caricias, do son da súa respiración... e sentíame entolecida de amor entre os
seus brazos, baixo o seu corpo, baixo as súas mans... Normalmente, eu son moi apaixonada,
é certo, mesmo recoñezo que ultimamente son máis ardente que nunca; pero tamén
hei de recoñecer que o viño me descontrola moito, quenta o meu sangue coma se
fose lume... e Lúa sabíao moi ben, sabíao moi ben e sóubose aproveitar diso
perfectamente, sóubolle sacar toda a esencia á miña paixón... Neses momentos,
eu non tiña dúbidas, nin pensaba no que estaba ocorrendo con Artemisa, nin
tampouco lembraba da preocupación que sentía por mor de non saber nada dela. Só
sentía, coma se a miña mente perdese a súa voz... coma se xa non puidese
pensar, só sentir e gozar da facilidade coa que o meu corpo se enchía de pracer
e de felicidade...
E quedei durmida entre os
brazos de Lúa sen case pensar, só lembrando preguizosa todo o que viviramos esa
noite. Gustábame tanto lembrar eses momentos que esa noite non tiven pesadelos.
Só durmín, a miña mente estivo en silencio, estiven mergullada nun soño sen
imaxes, sen sons... ata as doce da mañá.
Pero hoxe xa teño comigo,
de novo, a voz da miña mente, da miña razón e da miña memoria; as que parecen
estar máis espertas que nunca, coma se a noite de onte as alimentase, coma se
elas tamén descansasen onte... e agora estivesen máis fortes. Aínda non sei
nada de Artemisa. Casandra non me colle o teléfono e tampouco me contesta ás
mensaxes que lle envío polo whatsapp. Non entendo que ocorre, non podo seguir
eisí ou de novo tolearei. Por que Casandra non me colle o teléfono? Por que non
me di nada? Estou a piques de chamar a Artemisa. Sei que non pasou nada grave
porque ambas as dúas se conectan ao whatsapp. Se ocorrese algo horríbel,
dalgunha maneira ou outra, saberíao... pero tampouco entendo por que ninguén me
di nada. Seica decidisen botarme das súas vidas, pero atopo que facelo sen
avisarme é algo moi covarde e sei que nin Casandra nin Artemisa son covardes.
Esa maneira de actuar non vai con elas. Lúa tamén comeza a estar desacougada.
Di que este silencio non é normal, que non é lóxico que ningunha das dúas me
diga nada nin que Casandra nin tan sequera sexa quen de contestarme a unha
triste mensaxe. Non estou enfadada... Eu preciso moito máis para me enfadar,
pero si é certo que me sinto impotente e estou moi preocupada. A maiores de todo
isto, a miña intuición, coma se quixese facerme rabiar, está calada, pero ese
silencio tamén está cheo de palabras para min. Ese silencio dime que me van vir
cousas que non saberei enfrontar, que está cambiando todo sen que eu o poida
evitar, coma se estivesen mudando a decoración da nosa casa sen que nos
decatemos... É coma se alguén tivese a miña vida nas súas mans e eu non a
puidese recuperar. Teño medo. Iso é o que máis sinto: medo, porque me atopo nun
baleiro estraño que está cheo de silencio e de confusión e non entendo nada.
O único que me acouga un
pouquiño é escoitar música, escoitar a Lúa tocar o piano, tamén pasear por
Ourense, bañar nas Burgas... pero tamén me gustaría estar agora mesmo na miña
aldea, no bosque, na beiriña do río. Esta tarde pasei longas horas na beira do
Miño, baixo a ponte Romana, pero hai días que non me atrevo a mirar ao recuncho
no que vivimos eses momentos tan tensos con Artemisa. Aínda que non estea,
paréceme vela, paréceme que aínda está eilí, asomada á varanda, cos ollos cheos
de ameazas, coa súa cariña toda chea de impotencia e tristura. Aínda me parece
que a vexo intentando pular ao baleiro. Aínda me parece ouvir a súa voz chea de
pranto, as súas palabras arrepiantes... esas coas que confesaba canto devecía
por morrer... E agora está tan estraño todo... Menos mal que estou en Ourense,
na miña terra; que a tranquilidade deste lugar me protexe... Cando esta tarde
estiven sentada na beiriña do río, sentía que o mundo se detivera, que non
xiraba máis a Terra. Estábase tan ben... Zoaba un vento moi fresquiño, estaba
algo nubrado... Mesmo parecía que ía chover... e había moi pouca xente paseando
por eilí. Estiven soa porque precisaba estar soa, pechar os ollos e só ouvir o
canto dos paxaros e o son do vento abaneando as follas das árbores. O outono xa
botou ao chan moitas follas e hai na terra unha alfombra moi bonita de cores
douradas. Por iso quero estar na aldeíña, porque quero ver con que cores se
vestiron as pólas dos carballos, dos castiñeiros... Moitos paxaros marcharon, emigraron
a terras máis quentiñas... e agora o bosque está cheo dun silencio tan
bonito... Onte pola mañá, Lúa e máis eu estivemos paseando polo bosque e ás
dúas prestábanos moito estar en silencio, sen falar, só ouvindo a voz da
natureza outonal. Que bonito é o outono, como me gusta esta estación. Para min
é a máis fermosa de todas e inspírame tanto... escribín moitas poesías esta
tarde. Quero xuntar todas as que teño para facer un libro. Lúa dime que son
fermosísimas, que pagan moito a pena, que as podería publicar perfectamente.
Son poesías que falan da terra, do paso do tempo, das emocións da ialma... de
calquera cousa bonita que mereza ser recollida en verso. Mesmo, fixemos
cancións con algunha desas poesías. Lúa e máis eu virámolas en música e quedou
tan fermoso...
Seica o mellor que podo
facer arestora é deixarme levar polo curso das cousas, pola miña vida, pola
corrente do meu destino, deixarme levar como o fai unha póla de árbore
arrincada que cae a un río e a auga lévaa e lévaa... montaña abaixo... e sei
que é iso o que hei de facer sobre todo estando eiquí. E con Lúa todo é un
pouquiño máis posíbel e moito máis doado, porque ela me dá unha tranquilidade e
unha seguridade que aínda non sei crear, pero sei que algún día aprenderei a
facelo. E non podo negar que estou moi namoradiña dela, que a desexo sempre
moitísimo, a calquera hora do día podería estar con ela compartindo todo o que
son con ela... e gústame tanto estar con ela... síntome tan protexida, tan
querida... e teño tanto amor para lle dar... pero iso non cala o desacougo que
sinto por Artemisa. Non sei se poderei durmir se ninguén me aclara o que está a
ocorrer. É certo que estou con outra muller, que estou namorada doutra muller e
que quero a outra... pero iso non quere dicir que Artemisa xa non me importe
nada, ao contrario... Ogallá esta situación se aclare canto antes. Cada vez
estou máis intranquila e nerviosa.
Gústame moito o son do
silencio, pero estes silencios non me gustan nada.
Traducción:
Domingo,
7 de octubre de 2018
Aquellos sentimientos y aquellos pensamientos
que nacieron en mi alma no han hecho más que crecer estos días. Cada vez me
siento más desorientada. Desde que viví esos momentos tan horribles con
Artemisa, no he podido dejar de pensar en lo que pasó. Cada día siento que me cuesta más
apartar de mí esos recuerdos. Sigo sin dormir bien, sigo teniendo pesadillas
casi todas las noches. Lúa ya tuvo que despertarme varias veces de los
horribles sueños que tengo con Artemisa, y no porque chille o hable dormida (ya
que tengo la voz obstruida en la garganta), sino porque me cuesta respirar,
porque siento que me ahogo en esas espantosas imágenes. Sigo soñando que
Artemisa y yo estamos en un lugar muy extraño, que ella está en la orilliña de
un río de aguas enloquecidas o en el borde de un abismo, dispuesta a saltar al
vacío o a lanzarse al río, y que yo no puedo hacer nada para salvarla porque
siempre tengo los pies pegados a la tierra, las manos atadas por una gruesa
cuerda y mi voz, convertida en piedra en mi garganta. Artemisa siempre acaba
desapareciendo delante de mí. Siempre la pierdo en esos sueños sin que nadie
pueda evitarlo; pero, últimamente, Lúa también ha comenzado a formar parte de
esas pesadillas. En esos sueños, Lúa me anima a que arregle las cosas con
Artemisa, pero yo no puedo pensar ni hacer nada.
No obstante, lo que más me horroriza no son los
sueños que tengo todas las noches, sino que no puedo sacarme de la cabeza el
recuerdo de ese momento en el que Artemisa estuvo a punto de saltar al río para
acabar con su vida. Tampoco puedo dejar de recordar lo que vivimos después;
esas tristísimas y tensas horas en las que estuvimos esperando a
Casandra, y todo eso me hace sentir muchísima impotencia e incluso rabia, rabia
porque tengo la sensación de que yo no puedo controlar ni mi mente ni mi alma.
Ya no puedo seguir ignorando lo que siento. A pesar de que sea feliz con Lúa,
no puedo dejar de pensar en Artemisa. Además, Casandra no me coge el teléfono
desde el jueves, casi que no me dice nada por whatsapp, sólo que las cosas
están mejor, pero yo no la creo. No entiendo por qué no me coge el teléfono, no
entiendo por qué no me dice nada de Artemisa... Tengo la sensación de que está
ocultándome algo muy fuerte e importante, pero tampoco sé cómo puedo conseguir
que me diga la verdad. Lo que sí tengo que contar es que el jueves hablé con
ella y, por primera vez desde que la conozco, Casandra se puso a llorar delante
de mí. Oírla llorar me dejó sin palabras. Que Casandra llorase por su hermana
quería decir que nada iba bien. Las cosas que me dijo no eran nuevas, sino que
eran las mismas de siempre. Casandra me decía que no podía soportar ver a su
hermana tan triste, tan deprimida, tan enferma, tan desanimada, que no podía
soportar que ella no se cuidase nada a sí misma... Incluso, me preguntó si
podía imaginarme lo duro que era cuidar de alguien a quien no le importaba nada
su propia vida. Evidentemente, yo entendía todo lo que me decía, mas tenía la
sensación de que ese día había pasado algo más que Casandra no quería contarme
y que ocultaba tras ese llanto cada vez más desesperado. También me confesó que
se sentía muy sola, que sólo ella cuidaba de su hermana y que ya no podía más.
Al oírla llorar así, no pude evitar sentir yo
también unas intensísimas ganas de llorar, pero me contuve porque sabía que no
sería bueno que yo también llorase, porque sabía que Casandra, por primera vez
desde que somos amigas, necesitaba que fuesen los demás quien la animasen; mas
yo no sabía qué decirle. Lo único que se me ocurrió fue proponerle que viniese
a Galicia con Artemisa. Le dije que así no estaría sola, que Lúa y yo podríamos
ayudarla a cuidar de Artemisa. Casandra me dijo que no era una mala idea, pero
que sabía que a Artemisa no le convenía venir a Galicia. Justo entonces noté
que la voz de Casandra se llenaba de impotencia y de rabia, pero no me atreví a
preguntarle por qué mi propuesta le había resultado tan hiriente. Sí, le había
resultado hiriente, pero no me dijo nada.
Lo que sí me dejó totalmente sorprendida fue
que, cuando pensaba que ninguna de las dos podría seguir hablando, Casandra me
preguntó si podía pedirnos un favor a mí y a Lúa. Cuando le contesté que sí,
que lo que necesitase, entonces me dijo:
—
Yo sólo
te pido que, si tienes la más pequeña duda de lo que sientes por mi hermana o
por Lúa, si todavía quieres a Artemisa y sientes que de nuevo podéis estar
juntas, por favor, por favor, no hagas ninguna locura, no ignores esos
sentimientos y vuelve con ella. Sé que estoy pidiéndote algo ilógico porque sé
que quieres a Lúa, pero, por favor, si sientes que en tu alma aún queda un
poquito del amor que sentías por Artemisa, no la abandones.
Cuando yo llamé a Casandra, lo hice con la
intención de pedirle que me permitiese hablar con Artemisa. Quería saber cómo
estaba, quería oír su voz y pedirle que fuese fuerte, que yo estaría siempre
allí, esperando a que ella pudiese hablar conmigo. Cuando oí la desesperada
manera como Casandra me hablaba, aquella intención se hizo mucho más fuerte y
no pude evitar pedirle a Casandra que me dejase hablar con Artemisa, pero
Casandra se negó rotundamente y siguió desahogándose conmigo, diciéndome que
estaba muy asustada por su hermana porque tenía la sensación de que cada vez estaba
peor y más obsesionada por mí.
—
Yo no sé
muy bien lo que siento, Casandra, pero tampoco quiero precipitarme... –le dije
en un momento en el que el silencio se había apoderado de nuestra voz.
—
Piensa
bien lo que quieres, Agnes, antes de que sea demasiado tarde. Mi hermana no
puede vivir sin ti, de verdad que no puede. Lo de ir a Galicia sería buena
idea, pero yo no puedo marcharme de aquí una vez más, Agnes. Ya lo hice la
semana pasada. No puedo hacerlo otra vez.
—
Sí, lo
entiendo.
—
Artemisa
tiene que intentar curarse por sí misma, pero tal vez sea imposible.
La conversación que mantuve con Casandra me
dejó el alma trémula, pero sabía que ella conocía lo que más le convenía a
Artemisa...
Ahora me parece que tengo acumulado y liado en
mi mente todo lo que explico, que me acuerdo de una cosa y después de otra que
no tiene nada que ver con la primera. Me siento confundida y agotada, pero no
porque lleve noches teniendo pesadillas, sino porque ayer me fui a dormir
tardísimas en unas condiciones un poquiño vergonzosas. Este fin de semana ha
sido muy extraño porque no hemos pasado todos los días en la aldeíña,
sino que fuimos el viernes por la tarde, Lúa y yo dormimos separadas, Lúa en la
casa de su madre y yo en la de la mía, pasamos la mañana del sábado y, después
de comer en la casa de la madre de Lúa, Lúa y yo volvimos a Ourense porque por
la noche habíamos de ir a una fiesta a la que nos habían invitado. La fiesta la
hacían las mujeres de las pandeiradas en la casa de una de ellas, que tiene una
casiña hermosísima en las afueras de Ourense, con su huerta e incluso tiene
viñas. Por la tardiña, fuimos a las Burgas porque apetecía mucho estar en sus
aguas calientes. Este fin de semana bajaron mucho las temperaturas y ya tenemos
un clima de otoño; lo cual me gusta mucho. Después de estar un buen rato en las
Burgas, fuimos a comprar algo de ropa para esa noche. Todavía no tengo mucha
ropa elegante aquí. Estuvimos dando un paseo por Ourense, disfrutando de esa
temperatura tan bonita que hacía. Yo me sentía tan relajada, tan bien... pero
notaba cosas extrañas que no sé explicar. Por un lado, no podía sacarme de la
cabeza lo que había pasado con Artemisa y tampoco podía dejar de pensar en ella
y, por el otro lado, me daba la sensación de que alguien nos miraba desde la
distancia, que había alguien controlando todos nuestros movimientos; pero,
cuando oteaba a mi alrededor, no veía a nadie prestándonos atención. Lúa notó
que yo estaba inquieta, pero no me atreví a decirle lo que me ocurría porque
tenía miedo. Tenía miedo a que mis percepciones no fuesen reales, sino producto
de mi enfermedad; la que yo siento tan lejos de mí; pero continuamente
recordaba las palabras de Artemisa: “y tú crees que ahora estás sana, pero no
lo estás. Tú nunca podrás ser libre, esa enfermedad que tienes no va a
desaparecer nunca”. Yo estaba convencida de que ya me había curado, pero ahora
no sé qué creer y eso me tiene tan tristiña, tan asustada...
Esas percepciones me mantenían distraída.
Anduve en los biosbardos durante casi toda la tarde y parte de la noche, pero
intenté disfrutar todo lo que pude de la fiesta a la que fuimos, aunque también
he de reconocer que bebí más de lo que me convenía. Todo estaba muy bueno, sobre
todo el vino, como siempre, aunque tampoco tenía mucha hambre. Lúa me pidió que
no bebiese más cuando ya iba por la tercera taza de vino, pero yo sólo pensaba
en hundir mis tensiones en ese líquido dorado. Parezco una borracha, pero yo no
soy así. Por primera vez en mi vida, quería olvidarme de todo lo que había
pasado, de esas cosas que me hacían sentir tanta tristeza... lo cual también me
desasosiega porque yo nunca he necesitado algo así.
Lúa sabía que yo no estaba bien, pero tampoco
me agobió con preguntas. Sólo bailó conmigo todo lo que quisimos, reímos y
hablamos de cualquier cosa como si nada estuviese ocurriendo. Lo cierto es que
me lo pasé muy bien, pero hoy me duele mucho la cabeza, mas me lo merezco.
Había mucha gente, había mucha risa y mucha
diversión, pero sobre todo hubo música. No existe fiesta gallega sin música o
mejor sería decir que, aquí, si no hay música, no es una fiesta. No sólo tocamos
nosotras porque no éramos las únicas que sabíamos percutir en las panderetas.
Había quien sabía hacer sonar la gaita, el acordeón... pero tengo que reconocer
que los momentos en los que tocamos Lúa, las otras amigas que tenemos y yo son
inolvidables. Tocamos riendo, disfrutando de verdad del sonido de las
panderetas, de la gaita y de la zanfona, del sonido de nuestras voces juntas
todas y no pasaba nada si nos equivocábamos en las letras, porque lo que más
importaba era disfrutar, era reír, era pasarlo lo mejor posible. Y así fue.
Llegamos a nuestra casa hacia las cinco de la
madrugada, agotadísimas, pero también muy contentas, y no sólo por lo bien que
lo habíamos pasado... Cuando llegamos a casa, Lúa me cogió en brazos y me llevó
rápidamente a nuestra habitación. Todo fue una locura, una locura muy
deliciosa, la verdad. Vivimos esos momentos de pasión como si fuesen los
últimos momentos de nuestra vida. Era una noche muy fría, pero teníamos cada
vez más calor, cada vez estábamos más descontroladas por las sensaciones que
nos invadían... Yo en esos momentos no me acordaba de nada, de nada que me
hiciese daño. Sólo gozaba del cuerpo de Lúa, del calor de su ser, de sus besos,
de sus caricias, del sonido de su respiración... y me sentía enloquecida de
amor entre sus brazos, bajo su cuerpo, bajo sus manos... Normalmente, yo soy
muy apasionada, es cierto, incluso reconozco que últimamente soy más ardiente
que nunca; pero también he de reconocer que el vino me descontrola mucho,
calienta mi sangre como si fuese fuego... y Lúa lo sabía muy bien, lo sabía muy
bien y supo aprovecharse muy bien de eso perfectamente, supo sacarle toda la
esencia a mi pasión... En esos momentos, yo no tenía dudas, ni pensaba en lo
que estaba ocurriendo con Artemisa, ni tampoco me acordaba de la preocupación
que sentía por mor de no saber nada de ella. Sólo sentía, como si mi mente
hubiese perdido su voz, como si ya no pudiese pensar, sólo sentir y disfrutar
de la facilidad con la que mi cuerpo se llenaba de placer y felicidad...
Y me quedé dormida entre los brazos de Lúa sin
casi pensar, sólo rememorando perezosa todo lo que habíamos vivido esa noche.
Me gustaba tanto recordar esos momentos que esa noche no tuve pesadillas. Sólo
dormí, mi mente estuvo en silencio, estuve sumergida en un sueño sin imágenes,
sin sonidos... hasta las doce de la mañana.
Pero hoy ya tengo conmigo, de nuevo, la voz de
mi mente, de mi razón y de mi memoria; las que parecen estar más despiertas que
nunca, como si la noche de ayer las hubiese alimentado, como si ellas también
hubiesen descansado ayer... y ahora estuviesen más fuertes. Todavía no sé nada
de Artemisa. Casandra no me coge el teléfono y tampoco me contesta a los
mensajes que le envío por whatsapp. No entiendo qué ocurre, no puedo seguir así
o de nuevo me volveré loca. ¿Por qué Casandra no me coge el teléfono? ¿Por qué
no me dice nada? Estoy a punto de llamar a Artemisa. Sé que no ha pasado nada
grave porque las dos se conectan al whatsapp. Si hubiese ocurrido algo
horrible, de alguna manera u otra, lo sabría... pero tampoco entiendo por qué
nadie me dice nada. Quizás hayan decidido echarme de sus vidas, pero encuentro
que hacerlo sin avisarme es algo muy cobarde y sé que ni Casandra ni Artemisa
son cobardes. Esa manera de actuar no va con ellas. Lúa también comienza a
estar desasosegada. Dice que este silencio no es normal, que no es lógico que
ninguna de las dos me diga nada ni que Casandra ni tan siquiera sea capaz de contestarme a
un triste mensaje. No estoy enfadada... Yo necesito mucho más para enfadarme,
pero sí es cierto que me siento impotente y estoy muy preocupada. Aparte de
todo esto, mi intuición, como si quisiese hacerme rabiar, está callada, pero
ese silencio también está lleno de palabras para mí. Ese silencio me dice que
van a venirme cosas que no sabré afrontar, que está cambiando todo sin que yo
pueda evitarlo, como si estuviesen cambiando la decoración de nuestra casa sin que nos percatemos... Es como si alguien tuviese mi vida en sus manos y yo no
pudiese recuperarla. Tengo miedo. Eso es lo que más siento: miedo, porque me
encuentro en un vacío extraño que está lleno de silencio y de confusión y no
entiendo nada.
Lo único que me serena un poquiño es escuchar
música, escuchar a Lúa tocar el piano, también pasear por Ourense, bañarme en
las Burgas... pero también me gustaría estar ahora mismo en mi aldea, en el
bosque, en la orilliña del río. Esta tarde he pasado largas horas en la orilla
del Miño, bajo el puente romano, pero hace días que no me atrevo a mirar hacia
el rincón en el que vivimos esos momentos tan tensos con Artemisa. Aunque no
esté, me parece verla, me parece que todavía está allí, asomada a la
barandilla, con los ojos llenos de amenazas, con su cariña toda llena de
impotencia y tristeza. Todavía me parece que la veo intentando saltar al vacío.
Todavía me parece oír su voz llena de llanto, sus palabras escalofriantes...
ésas con las que confesaba cuánto ansiaba morir... y ahora está tan extraño
todo... Menos mal que estoy en Ourense, en mi tierra, que la tranquilidad de
este lugar me protege... Cuando esta tarde estaba sentada en la orilliña del
río, sentía que el mundo se había detenido, que no giraba más la tierra. Se
estaba tan bien... Soplaba un viento muy fresquiño, estaba algo nublado...
incluso parecía que iba a llover... y había mucha gente paseando por allí.
Estuve sola porque precisaba estar sola, cerrar los ojos y sólo oír el canto de
los pájaros y el sonido del viento meciendo las hojas de los árboles. El otoño
ya ha lanzado al suelo muchas hojas y hay en la tierra una alfombra muy bonita
de colores dorados. Por eso quiero estar en la aldeíña, porque quiero ver con
qué colores se han vestido las ramas de los robles, de los castaños... Muchos
pájaros se han marchado, han emigrado a tierras más calentiñas... y ahora el
bosque está lleno de un silencio tan bonito... Ayer por la mañana, Lúa y yo
estuvimos paseando por el bosque y a las dos nos apetecía mucho estar en
silencio, sin hablar, sólo oyendo la voz de la naturaleza otoñal. Qué bonito es
el otoño, cómo me gusta esta estación. Para mí es la más hermosa de todas y me
inspira tanto... He escrito muchas poesías esta tarde. Quiero unir todas las
que tengo para hacer un libro. Lúa me dice que son hermosísimas, que merecen
mucho la pena, que podría publicarlas perfectamente. Son poesías que hablan de
la tierra, del paso del tiempo, de las emociones del alma... de cualquier cosa
bonita que merezca ser recogida en verso. Incluso, hicimos canciones con alguna
de esas poesías. Lúa y yo las convertimos en música y ha quedado tan hermoso...
Tal vez lo mejor que puedo hacer ahora mismo es
dejarme llevar por el curso de las cosas, por mi vida, por la corriente de mi
destino, dejarme llevar como lo hace una rama de árbol arrancada que cae a un
río y el agua la lleva y la lleva... montaña abajo... y sé que es eso lo que he
de hacer sobre todo estando aquí. Y con Lúa todo es un poquiño más posible y
mucho más fácil, porque ella me da una tranquilidad y una seguridad que todavía
no sé crear, pero sé que algún día aprenderé a hacerlo. Y no puedo negar que estoy
muy enamoradiña de ella, que la deseo siempre muchísimo, a cualquier hora del
día podría estar con ella compartiendo todo lo que soy con ella... y me gusta
tanto estar con ella... Me siento tan protegida, tan querida... y tengo tanto
amor para darle... pero eso no acalla el desasosiego que siento por Artemisa.
No sé si podré dormir si nadie me aclara lo que está ocurriendo. Es cierto que
estoy con otra mujer, que estoy enamorada de otra mujer y que quiero a otra...
pero eso no quiere decir que Artemisa ya no me importe nada, al contrario...
Ojalá esta situación se aclare cuanto antes. Cada vez estoy más intranquila y
nerviosa.
Me gusta mucho el sonido del silencio, pero
estos silencios no me gustan nada...
Parece que Agnes no logra olvidar a Artemisa. Semanas atrás vivía feliz, sin casi acordarse de ella, con un pequeño pinchazo, pero podía vivir feliz. Ahora las cosas han cambiado mucho. Ya no tiene claro las cosas,y no sabe que debe hacer. Está muy preocupada por Artemisa, y claro, Casandra no le quiere coger el teléfono para no contarle que su hermana está allí y que ya no sabe lo que hacer con ella, que está perdida en todo esto. La pobre, la última vez que hablaron lloró mucho y se desahogó. Se siente sola y al menos con Agnes pudo hablar de lo que sentía.
ResponderEliminarLa vida de Agnes podría ser perfecta, tiene todo lo que desea, su tierra, sus amigas, Lúa, su aldea, el río...pero le falta Artemisa. No sabemos si lo que siente es preocupación por Artemisa, por su bienestar, o que en realidad la sigue amando. La respuesta a esa duda la tiene Agnes, es la única que puede aclarar todo esto. Hasta que ella no se aclare, Lúa y Artemisa sufrirán y no podrán poner punto y final a todo esto y rehacer su vida. Por cierto, espero que Agnes no termine siendo una alcohólica jajaja. ¡Me encantaaaaaa!
Agnes sin duda ha despertado algo, ha soplado una llamita, una brasa, y ahora parece que ese fuego va creciendo y tomando importancia. Ella creo que se da cuenta de que el idilio y la serenidad perfecta que sentía hace muy poco tiempo en realidad no era tan inconmovible... É coma se alguén tivese a miña vida nas súas mans e eu non a puidese recuperar. Teño medo. Iso é o que máis sinto: medo, porque me atopo nun baleiro estraño que está cheo de silencio e de confusión e non entendo nada.
ResponderEliminarNo sé por qué, pero me he acordado de los astrónomos antiguos, que al principio tenían clarísimas las cosas pero que se les iban complicando, por ejemplo al principio pensaban que la tierra era plana ¿cómo dudarlo? Pero luego... había cositas, detalles minúsculos que no encajaban. ¿Por qué los barcos aparecen en el horizonte primero por la parte de arriba, y luego por la de abajo, el casco, y lo hacen de golpe, en lugar de aparecer poco a poco y completos? Y otros problemas con sombras, el caso es que pensando en estas sutiles incongruencias finalmente se dieron cuenta de que la tierra no era plana. Del mismo modo, comprendieron que el sol no da vueltas alrededor de la tierra, sino al revés, etcétera. Pues es que lo de Agnes me resulta parecido, lo que parecía una simple preocupación por el bienestar de Artemisa, que "fue" su amor, y ahora solo una amiga, toma cuerpo y lo va invadiendo todo, empezando por las noches, el inconsciente, la verdad de las cosas, y de ahí va llegando a la cabeza, al consciente, al día a día. Y tiene razón en suponer que no hay una solución evidente para ella, sino dejarse llevar por la fuerza de las cosas... parece que ahora la situación no la controla nadie, hay que esperar y ver... aunque no sea una espera calma. ¿Y Lúa? ¿qué papel va a tomar en la historia? ¿y por qué Agnes la imagina a favor de que se arregle con Artemisa? Estoy seguro que esto no lo dice a humo de pajas... así que... adelante con esta maravillosa historia.