miércoles, 3 de octubre de 2018

DIARIO DE AGNES: XOVES, 27 DE SETEMBRO DE 2018


Xoves, 27 de setembro de 2018

Onte pasou algo arrepiante. Aínda non me repuxen do todo do inmenso susto que levei. Aínda estou arreguizada e esta noite custoume durmir porque non me podía sacar da cabeza ese momento tan horríbel que vivín con Artemisa. Agora dubido menos que nunca de que, en realidade, teño algo que xa non é un don, senón un poder; algo que non sei se quero ter porque, se non o tivese, arestora, sinceramente, Artemisa non estaría viva; pero tamén me estarrece moitísimo telo porque, dende agora, xa non vou dubidar máis da veracidade das miñas intuicións. Levaba máis dunha semana sentindo moito medo por mor dunha intuición que non deixaba de musitar no meu interior, que se expresaba a través de soños e de imaxes que eu intentaba ignorar; mais sempre estivo eilí, avisándome de que podería pasar. E onte pola tarde esa intuición virouse moito máis forte que nunca, berrou de tal maneira en min que xa non puiden escoitar nada máis. Estaba con Lúa, vendo unha serie que nos gusta moito, totalmente acougadas, e tomando unha infusión, cando, de súpeto, notei que algo me avisaba de que todo aquilo que levaba intuíndo dende había días estaba a piques de volverse realidade. Non tiven ningunha dúbida. Saín correndo da casa despois de dicirlle a Lúa, rapidamente, que tiña que ir buscar a Artemisa, que sabía que estaba a piques de ocorrer algo estarrecedor. Lúa non me preguntou nada, só foi detrás miña, acompañándome nun momento tan difícil. Non sei de onde sacamos as dúas tanta forza de vontade para correr como corremos. Iamos a máis non dar. Corremos deixándonos a pel, sentindo que non tiñamos folgos para avanzar entre as rúas, cara á ponte Romana; pero Lúa decotío turraba de min, case arrastrándome. Eu cría que estabamos nun pesadelo, que aqueles momentos non eran reais, pero si o eran. Eu rogaba todo o tempo que non fose demasiado tarde, que aínda tivésemos tempo para salvala. Sabía que non estaba trabucada, que non era a miña imaxinación estarrecida a que me facía crer que aquel momento tan horríbel estaba a chegar. Lúa tampouco me preguntou nada, nin puxo en dúbida as miñas palabras; o cal me facía sentir ben, o cal me acougaba, porque o que menos precisaba eu nese momento era que alguén dubidase de min e me dixese que todo iso que eu pensaba e sentía era produto da miña imaxinación.

Non puiden evitar que, cando vin a Artemisa asomada á varanda da ponte, fuxise da miña gorxa o seu nome convertido nun berro cheo de impotencia e de pánico. Artemisa non se moveu cando ouviu a miña voz, senón que seguiu detida nese intre que ela quería virar o derradeiro intre da súa vida.

Aínda non podo crer que eses momentos sexan verdade. Onte, cando os vivía, non me preguntaba tanto se o eran ou non. Agora si. Agora me parece que son parte dunha película, que en realidade non os vivín, senón que os soñei ou os imaxinei; pero si son reais porque a súa lembranza latexa en min coma se fose outro corazón, outra voz, outra memoria. Gustaríame esquecelos. Non quero lembralos. Gustaríame que desaparecesen no esquecemento, que nunca máis os puidese recordar... pero están tan mesturados xa coas miñas vivencias que sería imposíbel deixalos ir ou borralos.

Lúa quedou abraiada e paralizada cando viu a Artemisa tan preto da varanda, mirando fixamente ao Miño. Apertoume con moita forza a man e estivo a piques de chamar tamén a Artemisa tan desesperadamente como eu a chamara, pero, antes de dicir nada, virouse e pediume que tivese coidado con ela, díxome que tiñamos que ser delicadas, que tiñamos que ir con tino con ela para non asustala. Eu cría que o que tiñamos que facer era apartala de eilí canto antes, pero Lúa díxome que coidaba que Artemisa non pensaba no que facía, que mesmo podía estar ida, lonxe da nosa realidade; pero eu negueille que iso fose certo. Rapidamente díxenlle que sabía que Artemisa estaba na mesma realidade ca nós.

Pensaba que teriamos tempo para detela, para acougala e convencela de que o que quería facer era unha tolaría; pero Artemisa non nos deixou tempo para actuar de xeito calmado, con tino. Lúa e máis eu vimos como se suxeitaba con forza á varanda, como pechaba os ollos... Lúa foi quen correu ata ela, quen a colleu do brazo e quen a apartou da varanda, xusto, xusto cando Artemisa estaba a piques de pular ao río.

Eu corrín ata elas e tamén collín a Artemisa do brazo, pero sentía que non me movía guiada pola miña mente, senón por unha desesperación que non sei nomear, que non se pode describir con verbas. O único que podía pensar era que todo o que me dixera aquela intuición era certo, estivera a piques de ser totalmente certo se Lúa non me tivese acompañado. Era Lúa quen, en realidade, lle salvara a vida a Artemisa.

O primeiro que notei foi que Artemisa tremía brutalmente entre os nosos brazos. Estaba axeonllada no chan, tremendo, chorando, case sen poder respirar. Lúa estaba sentada ao seu carón, intentándoa acougar; pero parecíame que Artemisa non estaba connosco. Agora si a sentía lonxe, lonxe de si mesma, do mundo enteiro.

      Tranquila, Artemisa —murmuráballe Lúa con agarimo.

      Deixádeme, deixádeme soa —pedía ela sen poder falar, desfeita de dor—. Deixádeme, deixádeme! Non sei por que mo impediches, non sei por que tendes que estar eiquí...

      Artemisa...

      Déixame, Agnes, vaite, vaite... Ídevos as dúas, as dúas...

      Bebe auga, Artemisa —ofreceulle Lúa sen ceibala, achegándolle unha botella de auga.

      Non quero nada, nada... Só me quero ir, quérome ir de eiquí. Non quero estar en ningures... Xa non quero estar viva. Non quero... Non quero vivir, non quero.

      Non sabe o que di... —díxome Lúa silandeiramente.

      Sei perfectamente o que estou dicindo e ti... ti... non me toques! —berroulle a Lúa golpeándolle a man.

      Artemisa, non queremos que che fagas dano. Lúa impediu...

      Lúa e máis ti teriades que desaparecer! Pero, como non o ides facer, eu son a que desaparecerá. Dáme igual que agora me impedísedes matarme... Fareino cando menos o pensedes. Non me podedes controlar sempre. Maldita cadela! Tes que estar en todas partes, ata na miña morte? —preguntoulle a Lúa empurrándoa con moita forza. Lúa tería perdido o equilibrio se eu non a collese do brazo.

      Ven connosco á nosa casa, Artemisa. Precisas tomar algo que te acougue —ofreceulle Lúa.

      Non quero nada, e menos que veña de vós. Deixádeme, deixádeme...

      Non te deixaremos namentres non esteas ben —díxolle Lúa con tranquilidade. Abraiábame a inmensa paciencia que tiña.

      Eu non lle importo a ninguén. A ninguén lle importaría que eu desaparecese, a ninguén.

      Iso non é verdade, Artemisa —negueille con moita tristura.

      Xaora que o é. Ídevos e deixádeme soa! —berrou con impotencia e xenreira.

Xusto cando dixo esas verbas tan cheas de rabia, Artemisa ergueuse do chan ceibándose de nós con forza. Sen perder tempo, correu de novo á beira da varanda e volveu perder a mirada polo silandeiro e quedo río Miño. Lúa e máis eu fomos tras ela para detela, para volvela coller do brazo e impedir que virase en realidade a horríbel idea que invadía a súa mente toda.

      Sabes o que quero, Agnes? —preguntoume mirándome de súpeto con moita rabia e rancor—. Pois o que me interesa, Agnes, é que vexas como morro diante túa para que nunca poidas esquecer a miña morte, para que sempre lembres que morrín por culpa túa, só por culpa túa, e tamén por culpa desa cadela que tes como moza agora, sabes? E quero morrer eiquí, diante vosa, en Ourense, para que este lugar para sempre garde o recordo da miña morte. Quero lixar coa miña dor este recuncho do mundo para que...

      Artemisa, por favor, Artemisa —chameina apertándolle a man—. Escóitame, Artemisa. Ti non estás soa. Agora cres que non lle importas a ninguén, pero iso non é verdade. Pensa na túa irmá...

      Coido que ela é a única que a pode convencer de que non faga unha tolaría —murmurou Lúa—. Tes o seu número?

      Deixei o móbil na casa —contesteille nerviosa.

      Artemisa... dime...

      Agnes, se non vas volver comigo, nada ten sentido! —berroume intentando ceibarse das nosas mans; pero esta vez nós eramos máis fortes ca ela—. Soltádeme!

      Artemisa, por favor... ven connosco...

      Non quero ir a ningures! Só me quero ir para sempre! E así nunca máis me volverás ver, como tanto desexas!

A tarde caía paseniñamente sobre as montañas de Ourense, sobre o río Miño. Brilaban as douradas raiolas do solpor reflectíndose no río, tan quedo e silandeiro coma sempre. Pareceume que non só estaba presenciando a morte do día... senón a fin dalgo moito máis grande.

Fixeime, rapidamente, en que algunhas persoas se achegaran a onde nós estabamos. Sentinme cada vez máis nerviosa cando me dei conta de que máis dunha persoa se decatara do que estaba a ocorrer.

      Ven á nosa casa, Artemisa, antes de que sexa demasiado tarde, veña —arengouna Lúa intentando falar con acougo.

      Non quero ir a ningures e menos contigo! —berrou empurrando a Lúa, pero Lúa colleuna máis forte do brazo.

Artemisa case non podía respirar e cada vez tremía máis. Eu pensei que estaba a piques de afogar na súa dor. Non sabia que tiñamos que facer con ela, pero o que si sabía era que habiamos de actuar con rapidez, sen que pasase máis tempo. Tiñamos que levar a Artemisa á nosa casa para que estivese nun lugar onde non se sentise desprotexida. Dábame igual nese momento que Artemisa non quixese estar na casa de Lúa. O único que sabía era que non podía estar na rúa máis tempo, tendo tan preto o río, a tentación de pular ao baleiro, á fin da súa vida.

      Agnes, abrázaa. Coido que ti es a única que a pode calmar —pediume Lúa ao ver que as súas agarimosas palabras non conseguiran tranquilizar a Artemisa.

Obedecín a Lúa con medo e moita vergonza. Non quería que ninguén vise ese momento. O único que desexaba era que Artemisa recuperase a súa razón, que regresase connosco, á nosa realidade.

En canto notou que eu a abrazaba, apertouse contra min desfacéndose de dor, chorando case sen poder respirar. Eu intenteina acougar entre os meus brazos, pero dábame a sensación de que Artemisa cada vez era máis fráxil, que, se a tocaba, podía desfacer a súa pel.

Ao final, conseguín convencer a Artemisa de que viñese connosco. Eran xa moitas as persoas que se achegaran a nós preguntándonos se precisabamos axuda, pero tanto Lúa coma min dixemos que non, que o único que lle ocorría era que tiña unha crise de ansiedade e que nós a podiamos acougar. Devagariño, as persoas que viran como Artemisa perdía a tranquilidade foron marchando e quedamos soas na ponte, con Artemisa desfeita en pranto.

      Quero que chames á miña irmá —pediume intentando falar con claridade—. Non quero estar contigo nin con Lúa. Quero estar con ela.

      Lembras o seu número de teléfono, Artemisa? —preguntoulle Lúa con calma, aínda que eu sabía que estaba moi nerviosa e afectada por todo o que estaba ocorrendo.

      Quero estar soa... Deixádeme...

Tratando de ignorar as desesperadas verbas de Artemisa, Lúa e máis eu conseguimos que Artemisa comezase a camiñar connosco. O traxecto de volta á nosa casa foi moi longo e a min pareceume que nunca ía rematar; pero, ao fin, conseguimos que Artemisa nos obedecese e acabou sentadiña no sofá do comedor, aínda chorando con desesperación. Lúa fíxolle unha infusión para acougala e Artemisa bebeuna con calma, pero sen dicir nada, sen mirar a ninguén nin a ningures. Tiña o ollar perdido nos seus tristes pensamentos.

Nin Lúa nin eu sabiamos que dicirlle; pero, cando nos decatamos de que Artemisa estaba xa un pouco máis tranquila, eu erguinme do sofá e fun chamar a Casandra. Non quería deixar a Lúa soa con Artemisa, pero sabía que tiña que ser eu quen falase con Casandra. Lúa e Casandra non se coñecían aínda e eu era en realidade quen podía explicar mellor o que ocorrera; aínda que me custou moitísimo converter en palabras os feitos que acababamos de vivir. Casandra, ademais, non podía crer o que lle contaba. Dubidaba de que a súa irmá non estivese morta só porque eu adiviñara o que estaba pasando; pero tampouco me preguntou nada. Fun eu quen se decatou de que Casandra dubidaba tanto do que lle explicaba, pero tamén souben, en todo momento, que non dubidaba porque non me crese, senón porque aquilo que eu lle contaba era moi difícil de aceptar.

      Non sei que temos que facer con ela. Xúroche, Casandra, que nunca estivo eisí antes. Sinto tanto o que está a pasar...

      Tranquila, Agnes. Agora mesmo sacarei un billete de avión para ir a Galicia. Seica estea a tempo de coller o derradeiro voo. Non te preocupes por nada. O que tes que facer é intentar que Artemisa estea acougada, de acordo? Fostes moi valentes Lúa e máis ti. Grazas, Agnes.

      Casandra, non imaxinas canta falla nos fas agora mesmo...

      O que non ten sentido que fagades é culparvos polo que acaba de ocorrer. Ninguén ten a culpa de que Artemisa perdese o control de si mesma. Está doente, xa está. Non se pode loitar contra unha tristura tan forte. Chegarei moi tarde, pero agardádeme, por favor.

      De verdade podes vir? É unha tolaría que veñas agora...

      Si podo e si é unha tolaría, pero é a miña irmá a que precisa axuda. Podo ir. Aínda estou a tempo de coller o derradeiro voo do día.

Non sei como, ás veces, as cousas se volven sinxelas. Noutro momento, seica tivese sido imposíbel que Casandra chegase a Galicia nun voo que case estaba completo; pero coido que hai persoas que teñen un ser de luz que as acompaña sempre, que coida delas, que nunca as abandona, e estou segura de que Artemisa ten máis dun ser de luz que a coida dende o infinito; mais, nestes momentos, sei que o único ser de luz que a coida é a súa irmá.

Mais a agarda foi moi dura, moi difícil e case insostíbel. Artemisa non falaba, estaba mergullada nun silencio que nos fería a ialma. Intentamos que cease algunha cousiña, pero non nos facía caso. Ignorábanos descaradamente, sen nin tan sequera mirarnos. Eu só desexaba que Casandra chegase canto antes, o máis cediño posíbel, pero mesmo deron as doce da noite e Casandra nin tan sequera chegara a Ourense.

Namentres, tanto Lúa coma min tratamos de que Artemisa reaccionase. O único que nos pedía era auga, era ir ao baño, era deitarse no sofá. Estaba distraída, non durmía, pero tampouco estaba na nosa realidade. Eu intentáballe falar de calquera cousa, pero Artemisa non me dicía nada. Todo o que faciamos por ela era en baluto. Chegou un momento no que non sabía se Artemisa nos ignoraba porque non nos podía prestar atención ou porque non quería saber nada de nós.

Ao fin, cando pensei que a noite se viraría en abrente sen que Casandra aparecese, alguén chamou ao interfono. Cando vin a Casandra diante miña, non puiden evitar abrazala con moito agarimo e acougo. Xa podía respirar tranquila. Ademais, alegrábame moito de vela. Sabía que ela tiña moitas ganas de vir a Galicia de novo e de que nos volvésemos ver, pero tamén lamentaba que nos vísemos nesas circunstancias tan tristes.

Cústame moitísimo escribir sobre todo isto porque aínda non me recuperei de todo o que pasou onte. Ademais, esta noite durmín moi mal. Case que non durmín porque nos deitamos moi tarde, pero as poucas horas que conseguimos durmir estiveron cheas de pesadelos. Espertei milleiros de veces sentindo que alguén me botaba fóra do sono con moitísima brutalidade. O único que me espertaba eran as lembranzas do que pasara con Artemisa.

      Grazas por vir, Casandra. Carallo, nestes casos, parece que Galicia non estea tan lonxe —rin estrañada, sen saber que dicir. Estaba esgotada por toda a tensión que nos atacara—. Artemisa non nos fala e...

      Son eu quen che ten que dar as grazas. Se non fose por ti, Artemisa non estaría viva.

As verbas de Casandra fixéronme chorar sen que nin eu mesma o puidese evitar. Casandra volveume apertar contra ela, intentándome acougar, dedicándome palabras agarimosas que me acariñaban a ialma. Nese momento, notei que Lúa se achegaba a nós e entón lembrei que Lúa e Casandra aínda non se coñecían. Teríame gustado presentalas noutra ocasión, noutro momento máis fermoso e acougado... pero, ás veces, a vida faiche vivir situacións que non teñen explicación, que son tan imprevisíbeis...

      Casandra, ela é Lúa —murmurei con tensión.

      Aínda que pareza incríbel, tiña ganas de coñecerte, Lúa —díxolle Casandra sorrindo—, e agora máis que lle salvaches a vida á miña irmá...

      En realidade, foi Agnes quen lle salvou a vida a Artemisa; pero grazas, Casandra. Eu tamén tiña ganas de coñecerte —contestoulle Lúa colléndoa da man con agarimo—. Agnes faloume moito de ti.

      Agardo que sexan cousas boas —riu.

      Eran todas boas, asegúrocho.

O que máis me estrañaba desa situación era ouvir a Lúa falando castelán. Eu con Casandra tamén me teño que esforzar por falar a súa lingua, aínda que a meirande parte das veces o esquezo e lle falo en galego sen decatarme, como me estaba a ocorrer neses momentos, pero Casandra non me dixo nada. Seica tivese moi presente que aquela noite todo era moi estraño...

      Onde está Artemisa? —preguntounos con tensión.

      Está no salón, durmidiña —díxenlle eu.

Artemisa só reaccionou cando viu a Casandra diante súa. Abriu moito os ollos, sen poder crer que o que estaba vivindo fose real, e lanzouse aos brazos da súa irmá tremendo de desesperación, sen entender moito o que estaba a ocorrer; pero Casandra soubo acougala moi ben, abrazouna con moito agarimo e conseguiu que deixase de chorar, ao menos por uns longos momentos.

      Que fas eiquí, Casandra? —preguntoulle case sen voz—. Non entendo nada...

      Vin buscarte, Artemisa. Mañá mesmo voltamos xuntas a Cataluña, sabes? Agora o que tes que facer é vir comigo ao hotel e descansar.

      Pero...

      Xa falaremos cando te sintas máis acougada, cando poidas pensar ben no que fixeches.

      Casandra, eu... Casandra...

      Non quero que digas nada. Vamos xa, Artemisa. Xa é moi tarde.

      Casandra, se precisas calquera cousa, non dubides en pedírnola —ofreceulle Lúa.

      Graciñas, Lúa, como dicides vós, non? —riu, intentando falar en galego—. Ai, que mágoa me dá que nos coñezamos nesta ocasión... xúrovos que hei de voltar noutro momento e estar máis tempo eiquí...

      Cando queiras. Eiquí tes a túa casa —díxolle Lúa.

Antes de que Casandra e máis Artemisa marchasen, achegueime a Artemisa e deille unha apertiña moi curta e agarimosa. Artemisa nin tan sequera ma correspondeu, pero non me puxen tristeiriña por iso. Entendía que non me quixese nin ver.

Cando se foron, sentín que medraba por dentro miña un baleiro moi profundo, pero tamén souben que aquel baleiro só nacía de todo o que pasara. Lúa soubo acougarme moi ben coas súas palabras, co seu amor. E agora síntome coma se tivese saído dun pesadelo horríbel. Devagariño, voume sentindo mellor, pero sei que me custará moito esquecer todo o que pasou onte con Artemisa. Aínda me custa moito crer que todo iso sexa real, que Casandra estivese eiquí na nosa casa, que puidese vir tan rápido, que Artemisa estivese a piques de desaparecer para sempre... Non podo evitar que todas esas lembranzas me fagan sentir moita tristura e non podo loitar contra as intensas ganas de chorar que sinto cando penso en todo o que vivimos onte. Lúa non me pide que non chore, ao contrario, dime que chorando é a mellor maneira de desafogar toda a tensión que vivimos. Ela tamén chorou moito cando Artemisa e máis Casandra se foron. Ela tamén viviu moita tensión, a ela tamén a impactou moito ver que Artemisa estaba a piques de botarse ao río. O que ningunha das dúas se atreve a dicir é que eu teño algo que non ten nome. Coido que ás dúas nos estarrece que eu puidese presentir o que Artemisa quería facer. Coido que ningunha das dúas quere falar diso porque é algo tan grande, tan forte e tan arrepiante... Parécenos que non forma parte deste mundo e eu tampouco me atrevo a aceptar que, esta vez, as miñas intuicións estiveron tan preto da realidade... pero sei que, algunha vez, me terei que enfrontar a ese don que tanto me asusta...

E agora creo que vou deixar de escribir. O único que rogo é que Artemisa estea ben, que consiga saír desta crise tan forte, que consiga vencer esa tristura tan intensa que estivo a piques de desfacela para sempre...

 

Traducción:

Jueves, 27 de septiembre de 2018

Ayer pasó algo escalofriante. Todavía no me he repuesto del todo del inmenso susto que me llevé. Todavía estoy sobrecogida y esta noche me costó dormir porque no podía sacarme de la cabeza ese momento tan horrible que viví con Artemisa. Ahora dudo menos que nunca de que, en realidad, tengo algo que ya no es un don, sino un poder; algo que no sé si quiero tener porque, si no lo tuviese, ahora mismo, sinceramente, Artemisa no estaría viva; pero también me horroriza muchísimo tenerlo porque, desde ahora, ya no voy a dudar más de la veracidad de mis intuiciones. Llevaba más de una semana sintiendo mucho miedo por mor de una intuición que no dejaba de musitar en mi interior, que se expresaba a través de sueños y de imágenes que yo intentaba ignorar; pero siempre estuvo allí, avisándome de que podría pasar. Y ayer por la tarde esa intuición se volvió mucho más fuerte que nunca, gritó de tal manera en mí que ya no pude escuchar nada más. Estaba con Lúa, viendo una serie que nos gusta mucho, totalmente tranquilas, y tomando una infusión, cuando, de súbito, noté que algo me avisaba de que todo aquello que llevaba intuyendo desde hacía días estaba a punto de volverse realidad. No tuve ninguna duda. Salí corriendo de casa después de decirle a Lúa, rápidamente, que tenía que ir a buscar a Artemisa, que sabía que estaba a punto de ocurrir algo espantoso. Lúa no me preguntó nada, sólo fue detrás de mí, acompañándome en un momento tan difícil. No sé de dónde sacamos las dos tanta fuerza de voluntad para correr como corrimos. Íbamos muy deprisa. Corrimos dejándonos la piel, sintiendo que no teníamos fuerzas para avanzar entre las calles, hacia el puente Romano; pero Lúa continuamente tiraba de mí, casi arrastrándome. Yo creía que estábamos en una pesadilla, que aquellos momentos no eran reales, pero sí lo eran. Yo rogaba todo el tiempo que no fuese demasiado tarde, que aún tuviésemos tiempo para salvarla. Sabía que no estaba equivocada, que no era mi imaginación asustada la que me hacía creer que aquel momento tan horrible estaba llegando. Lúa tampoco me preguntó nada, ni puso en duda mis palabras; lo cual me hacía sentir bien, lo cual me serenaba, porque lo que menos precisaba yo en ese momento era que alguien dudase de mí y me dijese que todo eso que yo pensaba y sentía era producto de mi imaginación.

No pude evitar que, cuando vi a Artemisa asomada a la barandilla del puente, huyese de mi garganta su nombre convertido en un grito lleno de impotencia y de pánico. Artemisa no se movió cuando oyó mi voz, sino que siguió detenida en ese instante que ella quería devenir el último instante de su vida.

Todavía no puedo creerme que esos momentos sean verdad. Ayer, cuando los vivía, no me preguntaba tanto si lo eran o no. Ahora sí. Ahora me parece que son parte de una película, que en realidad no los viví, sino que los soñé o los imaginé; pero sí son reales porque su recuerdo late en mí como si fuese otro corazón, otra voz, otra memoria. Me gustaría olvidarlos. No quiero recordarlos. Me gustaría que desapareciesen en el olvido, que nunca más pudiese rememorarlos... pero están tan mezclados ya con mis vivencias que sería imposible dejarlos ir o borrarlos.

Lúa se quedó asombrada y paralizada cuando vio a Artemisa tan cerca de la barandilla, mirando fijamente al Miño. Me apretó la mano con mucha fuerza y estuvo a punto de llamar también a Artemisa tan desesperadamente como yo la había llamado, pero, antes de decir nada, se volvió y me pidió que tuviese cuidado con ella, me dijo que teníamos que ser delicadas, que teníamos que ir con cautela con ella para no asustarla. Yo creía que lo que teníamos que hacer era apartarla de allí cuanto antes, pero Lúa me dijo que creía que Artemisa no pensaba en lo que hacía, que incluso podía estar ida, lejos de nuestra realidad; pero yo le negué que eso fuese cierto. Rápidamente le dije que sabía que Artemisa estaba en la misma realidad que nosotras.

Pensaba que tendríamos tiempo para detenerla, para tranquilizarla y convencerla de que lo que quería hacer era una locura; pero Artemisa no nos dejó tiempo para actuar de modo calmado, con sigilo. Lúa y yo vimos cómo se sujetaba con fuerza a la baranda, cómo cerraba los ojos... Lúa fue quien corrió hasta ella, quien la cogió del brazo y quien la apartó de la baranda, justo, justo cuando Artemisa estaba a punto de saltar al río.

Yo corrí hasta ellas y también cogí a Artemisa del brazo, pero sentía que no me movía guiada por mi mente, sino por una desesperación que no sé nombrar, que no se puede describir con palabras. Lo único que podía pensar era que todo lo que me había dicho esa intuición era cierto, había estado a punto de ser totalmente cierto si Lúa no me hubiese acompañado. Era Lúa quien, en realidad, le había salvado la vida a Artemisa.

Lo primero que noté fue que Artemisa temblaba brutalmente entre nuestros brazos. Estaba arrodillada en el suelo, temblando, llorando, casi sin poder respirar. Lúa estaba sentada a su lado, intentando calmarla; pero me parecía que Artemisa no estaba con nosotras. Ahora sí la sentía lejos, lejos de sí misma, del mundo entero.

      Tranquila, Artemisa —le murmuraba Lúa con cariño.

      Dejadme, dejadme sola —pedía ella sin poder hablar, deshecha de dolor—. Dejadme, ¡dejadme! No sé por qué me lo has impedido, no sé por qué tenéis que estar aquí...

      Artemisa...

      Déjame, Agnes, vete, vete... Idos las dos, las dos...

      Bebe agua, Artemisa —le ofreció Lúa sin soltarla, acercándole una botella de agua.

      No quiero nada, nada... Sólo quiero irme, quiero irme de aquí. No quiero estar en ninguna parte... Ya no quiero estar viva. No quiero... No quiero vivir, no quiero.

      No sabe lo que dice... —me dijo Lúa silenciosamente.

      Sé perfectamente lo que estoy diciendo y tú... tú... ¡no me toques! —le gritó a Lúa golpeándole la mano.

      Artemisa, no queremos que te hagas daño. Lúa ha impedido...

      ¡Lúa y tú tendríais que desaparecer! Pero, como no vais a hacerlo, yo soy la que desaparecerá. Me da igual que ahora me hayáis impedido matarme... Lo haré cuando menos os lo penséis. No podéis controlarme siempre. ¡Maldita perra! ¿Tienes que estar en todas partes, hasta en mi muerte? —le preguntó a Lúa empujándola con mucha fuerza. Lúa habría perdido el equilibrio si yo no la hubiese cogido del brazo.

      Ven con nosotras a nuestra casa, Artemisa. Necesitas tomar algo que te tranquilice —le ofreció Lúa.

      No quiero nada, y menos que venga de vosotras. Dejadme, dejadme...

      No te dejaremos mientras no estés bien —le dijo Lúa con tranquilidad. Me asombraba la inmensa paciencia que tenía.

      Yo no le importo a nadie. A nadie le importaría que yo desapareciese, a nadie.

      Eso no es verdad, Artemisa —le negué con mucha tristeza.

      Por supuesto que lo es. ¡Idos y dejadme sola! —gritó con impotencia y furia.

Justo cuando dijo esas palabras tan llenas de rabia, Artemisa se levantó del suelo liberándose de nosotras con fuerza. Sin perder tiempo, corrió de nuevo a la orilliña de la baranda y volvió a perder la mirada por el silencioso y quieto río Miño. Lúa y yo fuimos tras ella para detenerla, para volver a cogerla del brazo e impedir que volviese realidad la horrible idea que invadía su mente toda.

      ¿Sabes lo que quiero, Agnes? —me preguntó mirándome de súbito con mucha rabia y rencor—. Pues lo que me interesa, Agnes, es que veas cómo muero delante de ti para que nunca puedas olvidar mi muerte, para que siempre recuerdes que morí por culpa tuya, sólo por culpa tuya, y también por culpa de esa perra que tienes como novia ahora, ¿sabes? Y quiero morir aquí, delante de vosotras, en Ourense, para que este lugar para siempre guarde el recuerdo de mi muerte. Quiero ensuciar con mi dolor este rincón del mundo para que...

      Artemisa, por favor, Artemisa—la llamé apretándole la mano—. Escúchame, Artemisa. Tú no estás sola. Ahora crees que no le importas a nadie, pero eso no es verdad. Piensa en tu hermana...

      Creo que ella es la única que puede convencerla de que no haga una locura —susurró Lúa—. ¿Tienes su número?

      He dejado el móvil en casa —le contesté nerviosa.

      Artemisa... dime...

      ¡Agnes, si no vas a volver conmigo, nada tiene sentido! —me chilló intentando soltarse de nuestras manos, pero esta vez nosotras éramos más fuertes que ella—. ¡Soltadme!

      Artemisa, por favor... ven con nosotras...

      ¡No quiero ir a ningún sitio! ¡Sólo quiero irme para siempre! Y así nunca más volverás a verme, ¡como tanto deseas!

La tarde caía lentamente sobre las montañas de Ourense, sobre el río Miño. Brillaban los dorados rayos de la puesta de sol reflejándose en el río, tan quieto y silente como siempre. Me pareció que no sólo estaba presenciando la muerte del día... sino el fin de algo mucho más grande.

Me fijé, rápidamente, en que algunas personas se habían acercado a donde nosotras estábamos. Me sentí cada vez más nerviosa cuando me di cuenta de que más de una persona se había percatado de lo que estaba ocurriendo.

      Ven a nuestra casa, Artemisa, antes de que sea demasiado tarde, venga —la alentó Lúa intentando hablar con serenidad.

      ¡No quiero ir a ninguna parte y menos contigo! —chilló empujando a Lúa, pero Lúa la cogió más fuerte del brazo.

Artemisa casi no podía respirar y cada vez temblaba más. Yo pensé que estaba a punto de ahogarse en su dolor. No sabía qué teníamos que hacer con ella, pero lo que sí sabía era que habíamos de actuar con rapidez, sin que pasase más tiempo. Teníamos que llevar a Artemisa a nuestra casa para que estuviese en un lugar donde no se sintiese desprotegida. Me daba igual en ese momento que Artemisa no quisiese estar en la casa de Lúa. Lo único que sabía era que no podía estar en la calle más tiempo, teniendo tan cerca el río, la tentación de saltar al vacío, al fin de su vida.

      Agnes, abrázala. Creo que tú eres la única que puede calmarla —me pidió Lúa al ver que sus cariñosas palabras no habían conseguido tranquilizar a Artemisa.

Obedecí a Lúa con miedo y mucha vergüenza. No quería que nadie viese ese momento. Lo único que deseaba era que Artemisa recuperase su razón, que regresase con nosotras, a nuestra realidad.

En cuanto notó que yo la abrazaba, se apretó contra mí deshaciéndose de dolor, llorando casi sin poder respirar. Yo intenté tranquilizarla entre mis brazos, pero me daba la sensación de que Artemisa cada vez era más frágil, que, si la tocaba, podía deshacer su piel.

Al final, conseguí convencer a Artemisa de que viniese con nosotras. Eran ya muchas las personas que se habían acercado a nosotras preguntándonos si necesitábamos ayuda, pero tanto Lúa como yo dijimos que no, que lo único que le ocurría era que tenía una crisis de ansiedad y que nosotras podíamos calmarla. Poquiño a poco, las personas que habían visto cómo Artemisa perdía la tranquilidad fueron marchándose y nos quedamos solas en el puente, con Artemisa deshecha en llanto.

      Quiero que llames a mi hermana —me pidió intentando hablar con claridad—. No quiero estar contigo ni con Lúa. Quiero estar con ella.

      ¿Recuerdas su número de teléfono, Artemisa? —le preguntó Lúa con calma, aunque yo sabía que estaba muy nerviosa y afectada por todo lo que estaba ocurriendo.

      Quiero estar sola... Dejadme...

Tratando de ignorar las desesperadas palabras de Artemisa, Lúa y yo conseguimos que Artemisa comenzase a caminar con nosotras. El trayecto de vuelta a nuestra casa fue muy largo y a mí me pareció que nunca iba a terminar; pero, al fin, conseguimos que Artemisa nos obedeciese y acabó sentadiña en el sofá del comedor, todavía llorando con desesperación. Lúa le hizo una infusión para serenarla y Artemisa la bebió con calma, pero sin decir nada, sin mirar a nadie ni a ninguna parte. Tenía la mirada perdida en sus tristes pensamientos.

Ni Lúa ni yo sabíamos qué decirle; pero, cuando nos percatamos de que Artemisa estaba ya un poco más tranquila, yo me levanté del sofá y fui a llamar a Casandra. No quería dejar a Lúa sola con Artemisa, pero sabía que tenía que ser yo quien hablase con Casandra. Lúa y Casandra no se conocían todavía y yo era en realidad quien podía explicar mejor lo que había ocurrido; aunque me costó muchísimo convertir en palabras los hechos que acabábamos de vivir. Casandra, además, no podía creer lo que le contaba. Dudaba de que su hermana no estuviese muerta sólo porque yo había adivinado lo que estaba pasando; pero tampoco me preguntó nada. Fui yo quien se dio cuenta de que Casandra dudaba tanto de lo que le explicaba, pero también supe, en todo momento, que no dudaba porque no me creyese, sino porque aquello que yo le contaba era muy difícil de aceptar.

      No sé qué tenemos que hacer con ella. Te juro, Casandra, que nunca estuvo así antes. Siento tanto lo que está pasando...

      Tranquila, Agnes. Ahora mismo sacaré un billete de avión para ir a Galicia. Tal vez esté a tiempo de coger el último vuelo. No te preocupes por nada. Lo que tienes que hacer es intentar que Artemisa esté tranquila, ¿de acuerdo? Fuisteis muy valientes Lúa y tú. Gracias, Agnes.

      Casandra, no imaginas cuánta falta nos haces ahora mismo...

      Lo que no tiene sentido que hagáis es culparos por lo que acaba de ocurrir. Nadie tiene la culpa de que Artemisa perdiese el control de sí misma. Está enferma, ya está. No se puede luchar contra una tristeza tan fuerte. Llegaré muy tarde, pero esperadme, por favor.

      ¿De verdad puedes venir? Es una locura que vengas ahora...

      Sí puedo y sí es una locura, pero es mi hermana la que necesita ayuda. Puedo ir. Aún estoy a tiempo de coger el último vuelo del día.

No sé cómo, a veces, las cosas se vuelven sencillas. En otro momento, tal vez hubiese sido imposible que Casandra llegase a Galicia en un vuelo que casi estaba completo; pero creo que hay personas que tienen un ser de luz que las acompaña siempre, que cuida de ellas, que nunca las abandona, y estoy segura de que Artemisa tiene más de un ser de luz que la cuida desde el infinito; mas, en estos momentos, sé que el único ser de luz que la cuida es su hermana.

Mas la espera fue muy dura, muy difícil y casi insostenible. Artemisa no hablaba, estaba sumergida en un silencio que nos hería el alma. Intentamos que cenase alguna cosiña, pero no nos hacía caso. Nos ignoraba descaradamente, sin ni tan siquiera mirarnos. Yo sólo deseaba que Casandra llegase cuanto antes, lo más prontiño posible, pero incluso dieron las doce de la noche y Casandra ni tan siquiera había llegado a Ourense.

Mientras, tanto Lúa como yo tratamos de que Artemisa reaccionase. Lo único que nos pedía era agua, era ir al baño, era tumbarse en el sofá. Estaba distraída, no dormía, pero tampoco estaba en nuestra realidad. Yo intentaba hablarle de cualquier cosa, pero Artemisa no me decía nada. Todo lo que hacíamos por ella era en balde. Llegó un momento en el que no sabía si Artemisa nos ignoraba porque no podía prestarnos atención o porque no quería saber nada de nosotras.

Al fin, cuando pensé que la noche devendría en amanecer sin que Casandra apareciese, alguien llamó al interfono. Cuando vi a Casandra delante de mí, no pude evitar abrazarla con mucho cariño y serenidad. Ya podía respirar tranquila. Además, me alegraba mucho de verla. Sabía que ella tenía muchas ganas de venir a Galicia de nuevo y de que volviésemos a vernos, pero también lamentaba que nos viésemos en esas circunstancias tan tristes.

Me cuesta mucho escribir sobre todo esto porque todavía no me he recuperado de todo lo que pasó ayer. Además, esta noche dormí muy mal. Casi no dormí porque nos acostamos muy tarde, pero las pocas horas que conseguimos dormir estuvieron llenas de pesadillas. Me desperté millones de veces sintiendo que alguien me echaba del sueño con muchísima brutalidad. Lo único que me despertaba eran los recuerdos de lo que había pasado con Artemisa.

      Gracias por venir, Casandra. Carallo, en estos casos, parece que Galicia no esté tan lejos —me reí extrañada, sin saber qué decir. Estaba agotada por toda la tensión que nos había atacado—. Artemisa no nos habla y...

      Soy yo quien tiene que darte las gracias. Si no fuese por ti, Artemisa no estaría viva.

Las palabras de Casandra me hicieron llorar sin que ni yo misma pudiese evitarlo. Casandra volvió a apretarme contra ella, intentando tranquilizarme, dedicándome palabras cariñosas que me acariciaban el alma. En ese momento, noté que Lúa se acercaba a nosotras y entonces me acordé de que Lúa y Casandra todavía no se conocían. Me habría gustado presentarlas en otra ocasión, en otro momento más hermoso y calmado... pero, a veces, la vida te hace vivir situaciones que no tienen explicación, que son tan imprevisibles...

      Casandra, ella es Lúa —murmuré con tensión.

      Aunque parezca increíble, tenía ganas de conocerte, Lúa—le dijo Casandra sonriendo—, y ahora más que le has salvado la vida a mi hermana...

      En realidad, fue Agnes quien le salvó la vida a Artemisa; pero gracias, Casandra. Yo también tenía ganas de conocerte —le contestó Lúa cogiéndola de la mano—. Agnes me ha hablado mucho de ti.

      Espero que sean cosas buenas —se rió.

      Eran todas buenas, te lo aseguro.

Lo que más me extrañaba de esa situación era oír a Lúa hablando castellano. Yo con Casandra también tengo que esforzarme por hablar su lengua, aunque la mayor parte de las veces lo olvido y le hablo en gallego sin darme cuenta, como estaba ocurriéndome en esos momentos, pero Casandra no me dijo nada. Quizás tuviese muy presente que aquella noche todo era muy extraño...

      ¿Dónde está Artemisa? —nos preguntó con tensión.

      Está en el salón, dormidiña —le dije yo.

Artemisa sólo reaccionó cuando vio a Casandra delante de ella. Abrió mucho los ojos, sin poder creerse que lo que estaba viviendo fuese real, y se lanzó a los brazos de su hermana temblando de desesperación, sin entender mucho lo que estaba ocurriendo; pero Casandra supo tranquilizarla muy bien, la abrazó con mucho cariño y consiguió que dejase de llorar, al menos por unos largos momentos.

      ¿Qué haces aquí, Casandra? —le preguntó casi sin voz—. No entiendo nada...

      He venido a buscarte, Artemisa. Mañana mismo volvemos juntas a Cataluña, ¿sabes? Ahora lo que tienes que hacer es venir conmigo al hotel y descansar.

      Pero...

      Ya hablaremos cuando te sientas más tranquila, cuando puedas pensar bien lo que has hecho.

      Casandra, yo... Casandra...

      No quiero que digas nada. Vayamos ya, Artemisa. Ya es muy tarde.

      Casandra, si necesitas cualquier cosa, no dudes en pedírnosla —le ofreció Lúa.

      Graciñas, Lúa, como decís vosotras, ¿no? —se rió, intentando hablar en gallego—. Ay, qué pena me da que nos conozcamos en esta ocasión... Os juro que he de volver en otro momento y estar más tiempo aquí...

      Cuando quieras. Aquí tienes tu casa —le dijo Lúa.

Antes de que Casandra y Artemisa se marchasen, me acerqué a Artemisa y le di un abraciño muy corto y cariñoso. Artemisa ni tan siquiera me lo correspondió, pero no me puse tristiña por eso. Entendía que no quisiese ni verme.

Cuando se fueron, sentí que crecía por dentro de mí un vacío muy profundo, pero también supe que aquel vacío sólo nacía de todo lo que había pasado. Lúa supo tranquilizarme muy bien con sus palabras, con su amor. Y ahora me siento como si hubiese salido de una pesadilla horrible. Poquiño a poco, voy sintiéndome mejor, pero sé que me costará mucho olvidar todo lo que pasó ayer con Artemisa. Todavía me cuesta mucho creer que todo eso sea real, que Casandra haya estado aquí en nuestra casa, que pudiese venir tan rápido, que Artemisa haya estado a punto de desaparecer para siempre... No puedo evitar que todos esos recuerdos me hagan sentir mucha tristeza y no puedo luchar contra las intensas ganas de llorar que siento cuando pienso en todo lo que vivimos ayer. Lúa no me pide que no llore, al contrario, me dice que llorando es la mejor manera de desahogar toda la tensión que hemos vivido. Ella también lloró mucho cuando Artemisa y Casandra se fueron. Ella también vivió mucha tensión, a ella también la impactó mucho ver que Artemisa estaba a punto de lanzarse al río. Lo que ninguna de las dos se atreve a decir es que yo tengo algo que no tiene nombre. Creo que a las dos nos horroriza que yo pudiese presentir lo que Artemisa quería hacer. Creo que ninguna de las dos quiere hablar de eso porque es algo tan grande, tan fuerte y tan estremecedor... Nos parece que no forma parte de este mundo y yo tampoco me atrevo a aceptar que, esta vez, mis intuiciones estuvieron tan cerca de la realidad... pero sé que, alguna vez, tendré que enfrentarme a ese don que tanto me asusta...

Y ahora creo que voy a dejar de escribir. Lo único que ruego es que Artemisa esté bien, que consiga salir de esta crisis tan fuerte, que consiga vencer esa tristeza tan intensa que ha estado a punto de deshacerla para siempre...

2 comentarios:

  1. Gracias a su don, ha evitado que Artemisa muera. Es un don que tiene su parte oscura, que aterroriza, pero esta vez ha podido evitar una tragedia, y eso es motivo de alegría, por muy negra que sea la situación. Artemisa ha perdido la cabeza de forma definitiva. Nada queda de la Artemisa que nos gustaba, de aquella mujer con fuerza, con valores, con un gran corazón y fuerza de voluntad. Esta es una Artemisa perdida y muy enferma, tanto que no veo tan descabellado su ingreso en un centro. Es un peligro para su propia vida, no es capaz de pensar con claridad. Menos mal que Agnes la salvó y que Casandra pudo ir rápido y encargarse de ella. Artemisa no lo sabe, pero gracias a ellas tres, sigue con vida. Las tres se han preocupado por ella y la han ayudado mucho. Es el momento de que rehaga su vida lejos de Agnes y Lúa. Me da mucha pena que Artemisa esté así. Parece igual de enferma que Agnes en su peor época.

    Más no se puede hacer por ella. Por el bien de Artemisa, es mejor que Agnes se mantenga alejada de ella, que no la llame. Espero que Casandra sepa ayudarla y que pueda salir del pozo en el que está metida.

    Es un capítulo muy triste, pero muuuuy trepidante. Te llevas un susto de muerte y piensas que todo puede ocurrir. ¡Voy a por otro!

    ResponderEliminar
  2. La experiencia por la que ha pasado Agnes es de las más terribles que se puedan concebir, tanto por físico como sobre todo por lo anímico, pero no me olvido de que casi la escena empieza con la carrera hasta el puente, luego el zarandeo con Artemisa, los forcejeos, y más tarde toda esa larguísima espera de tantas horas hasta que Casandra toma un poco las riendas y se hace cargo de Agnes, todo eso ha debido dejar a Agnes, bueno, y a todas las demás también, para el arrastre.

    Me sorprende especialmente para bien el papel de Casandra, que es totalmente positivo, no hace ningún reproche, ni siquiera insinúa nada, al contrario, todo lo zanja desde el principio comprendiendo y haciendo comprender que Artemisa está enferma, y que por tanto no es razonable pensar con lógica ni repartir culpas, lo que creo ha servido de mucho para serenar los ánimos.

    También me sobrecoge la clarividencia de Agnes, quien recibe el aviso de lo que ha de hacer para impedir la muerte de Artemisa de un modo totalmente claro, posiblemente esa seguridad hizo que Lúa colaborase con ella incondicionalmente y desde el principio, porque cuando ves esa fuerza resulta no solamente imposible sino también inútil tratar de oponerse, aparte de que la seguridad con que Agnes se comportó debió de ser tanta que cualquiera le habría seguido la corriente pensando que ella conoce algo que nosotros no, y en realidad justamente eso era lo que estaba pasando.

    Artemisa, como no, da pena. No solamente porque quiera morirse, sino porque desea hacerlo como modo de venganza, de castigar a Agnes, y al mundo en general. Y, naturalmente, porque no soporta el dolor.

    El destino próximo de Artemisa parace ahora Cataluña... ¿conseguirá restañar allí sus heridas, curarse, si seguimos el razonamiento de Casandra? Lo sabremos pronto... otro capítulo que te pone el corazón en un puño.

    ResponderEliminar