Xoves, 27 de setembro de 2018
Onte pasou algo
arrepiante. Aínda non me repuxen do todo do inmenso susto que levei. Aínda
estou arreguizada e esta noite custoume durmir porque non me podía sacar da
cabeza ese momento tan horríbel que vivín con Artemisa. Agora dubido menos que
nunca de que, en realidade, teño algo que xa non é un don, senón un poder; algo
que non sei se quero ter porque, se non o tivese, arestora, sinceramente,
Artemisa non estaría viva; pero tamén me estarrece moitísimo telo porque, dende
agora, xa non vou dubidar máis da veracidade das miñas intuicións. Levaba máis
dunha semana sentindo moito medo por mor dunha intuición que non deixaba de
musitar no meu interior, que se expresaba a través de soños e de imaxes que eu
intentaba ignorar; mais sempre estivo eilí, avisándome de que podería pasar. E
onte pola tarde esa intuición virouse moito máis forte que nunca, berrou de tal
maneira en min que xa non puiden escoitar nada máis. Estaba con Lúa, vendo unha
serie que nos gusta moito, totalmente acougadas, e tomando unha infusión,
cando, de súpeto, notei que algo me avisaba de que todo aquilo que levaba
intuíndo dende había días estaba a piques de volverse realidade. Non tiven
ningunha dúbida. Saín correndo da casa despois de dicirlle a Lúa, rapidamente,
que tiña que ir buscar a Artemisa, que sabía que estaba a piques de ocorrer
algo estarrecedor. Lúa non me preguntou nada, só foi detrás miña, acompañándome
nun momento tan difícil. Non sei de onde sacamos as dúas tanta forza de vontade
para correr como corremos. Iamos a máis non dar. Corremos deixándonos a pel,
sentindo que non tiñamos folgos para avanzar entre as rúas, cara á ponte
Romana; pero Lúa decotío turraba de min, case arrastrándome. Eu cría que estabamos
nun pesadelo, que aqueles momentos non eran reais, pero si o eran. Eu rogaba
todo o tempo que non fose demasiado tarde, que aínda tivésemos tempo para
salvala. Sabía que non estaba trabucada, que non era a miña imaxinación
estarrecida a que me facía crer que aquel momento tan horríbel estaba a chegar.
Lúa tampouco me preguntou nada, nin puxo en dúbida as miñas palabras; o cal me
facía sentir ben, o cal me acougaba, porque o que menos precisaba eu nese
momento era que alguén dubidase de min e me dixese que todo iso que eu pensaba
e sentía era produto da miña imaxinación.
Non puiden evitar que,
cando vin a Artemisa asomada á varanda da ponte, fuxise da miña gorxa o seu
nome convertido nun berro cheo de impotencia e de pánico. Artemisa non se moveu
cando ouviu a miña voz, senón que seguiu detida nese intre que ela quería virar
o derradeiro intre da súa vida.
Aínda non podo crer que
eses momentos sexan verdade. Onte, cando os vivía, non me preguntaba tanto se o
eran ou non. Agora si. Agora me parece que son parte dunha película, que en
realidade non os vivín, senón que os soñei ou os imaxinei; pero si son reais
porque a súa lembranza latexa en min coma se fose outro corazón, outra voz,
outra memoria. Gustaríame esquecelos. Non quero lembralos. Gustaríame que
desaparecesen no esquecemento, que nunca máis os puidese recordar... pero están
tan mesturados xa coas miñas vivencias que sería imposíbel deixalos ir ou
borralos.
Lúa quedou abraiada e
paralizada cando viu a Artemisa tan preto da varanda, mirando fixamente ao
Miño. Apertoume con moita forza a man e estivo a piques de chamar tamén a
Artemisa tan desesperadamente como eu a chamara, pero, antes de dicir nada,
virouse e pediume que tivese coidado con ela, díxome que tiñamos que ser
delicadas, que tiñamos que ir con tino con ela para non asustala. Eu cría que o
que tiñamos que facer era apartala de eilí canto antes, pero Lúa díxome que
coidaba que Artemisa non pensaba no que facía, que mesmo podía estar ida, lonxe
da nosa realidade; pero eu negueille que iso fose certo. Rapidamente díxenlle
que sabía que Artemisa estaba na mesma realidade ca nós.
Pensaba que teriamos tempo
para detela, para acougala e convencela de que o que quería facer era unha
tolaría; pero Artemisa non nos deixou tempo para actuar de xeito calmado, con
tino. Lúa e máis eu vimos como se suxeitaba con forza á varanda, como pechaba
os ollos... Lúa foi quen correu ata ela, quen a colleu do brazo e quen a
apartou da varanda, xusto, xusto cando Artemisa estaba a piques de pular ao
río.
Eu corrín ata elas e tamén
collín a Artemisa do brazo, pero sentía que non me movía guiada pola miña
mente, senón por unha desesperación que non sei nomear, que non se pode
describir con verbas. O único que podía pensar era que todo o que me dixera
aquela intuición era certo, estivera a piques de ser totalmente certo se Lúa
non me tivese acompañado. Era Lúa quen, en realidade, lle salvara a vida a
Artemisa.
O primeiro que notei foi
que Artemisa tremía brutalmente entre os nosos brazos. Estaba axeonllada no
chan, tremendo, chorando, case sen poder respirar. Lúa estaba sentada ao seu
carón, intentándoa acougar; pero parecíame que Artemisa non estaba connosco.
Agora si a sentía lonxe, lonxe de si mesma, do mundo enteiro.
—
Tranquila, Artemisa —murmuráballe Lúa con agarimo.
—
Deixádeme, deixádeme soa —pedía ela sen poder falar,
desfeita de dor—. Deixádeme, deixádeme! Non sei por que mo impediches, non sei
por que tendes que estar eiquí...
—
Artemisa...
—
Déixame, Agnes, vaite, vaite... Ídevos as dúas, as
dúas...
—
Bebe auga, Artemisa —ofreceulle Lúa sen ceibala,
achegándolle unha botella de auga.
—
Non quero nada, nada... Só me quero ir, quérome ir de
eiquí. Non quero estar en ningures... Xa non quero estar viva. Non quero... Non
quero vivir, non quero.
—
Non sabe o que di... —díxome Lúa silandeiramente.
—
Sei perfectamente o que estou dicindo e ti... ti... non
me toques! —berroulle a Lúa golpeándolle a man.
—
Artemisa, non queremos que che fagas dano. Lúa impediu...
—
Lúa e máis ti teriades que desaparecer! Pero, como non o
ides facer, eu son a que desaparecerá. Dáme igual que agora me impedísedes matarme...
Fareino cando menos o pensedes. Non me podedes controlar sempre. Maldita
cadela! Tes que estar en todas partes, ata na miña morte? —preguntoulle a Lúa empurrándoa
con moita forza. Lúa tería perdido o equilibrio se eu non a collese do brazo.
—
Ven connosco á nosa casa, Artemisa. Precisas tomar algo
que te acougue —ofreceulle Lúa.
—
Non quero nada, e menos que veña de vós. Deixádeme,
deixádeme...
—
Non te deixaremos namentres non esteas ben —díxolle Lúa
con tranquilidade. Abraiábame a inmensa paciencia que tiña.
—
Eu non lle importo a ninguén. A ninguén lle importaría
que eu desaparecese, a ninguén.
—
Iso non é verdade, Artemisa —negueille con moita tristura.
—
Xaora que o é. Ídevos e deixádeme soa! —berrou con
impotencia e xenreira.
Xusto cando dixo esas
verbas tan cheas de rabia, Artemisa ergueuse do chan ceibándose de nós con
forza. Sen perder tempo, correu de novo á beira da varanda e volveu perder a
mirada polo silandeiro e quedo río Miño. Lúa e máis eu fomos tras ela para
detela, para volvela coller do brazo e impedir que virase en realidade a
horríbel idea que invadía a súa mente toda.
—
Sabes o que quero, Agnes? —preguntoume mirándome de
súpeto con moita rabia e rancor—. Pois o que me interesa, Agnes, é que vexas
como morro diante túa para que nunca poidas esquecer a miña morte, para que
sempre lembres que morrín por culpa túa, só por culpa túa, e tamén por culpa
desa cadela que tes como moza agora, sabes? E quero morrer eiquí, diante vosa,
en Ourense, para que este lugar para sempre garde o recordo da miña morte.
Quero lixar coa miña dor este recuncho do mundo para que...
—
Artemisa, por favor, Artemisa —chameina apertándolle a
man—. Escóitame, Artemisa. Ti non estás soa. Agora cres que non lle importas a
ninguén, pero iso non é verdade. Pensa na túa irmá...
—
Coido que ela é a única que a pode convencer de que non
faga unha tolaría —murmurou Lúa—. Tes o seu número?
—
Deixei o móbil na casa —contesteille nerviosa.
—
Artemisa... dime...
—
Agnes, se non vas volver comigo, nada ten sentido! —berroume
intentando ceibarse das nosas mans; pero esta vez nós eramos máis fortes ca
ela—. Soltádeme!
—
Artemisa, por favor... ven connosco...
—
Non quero ir a ningures! Só me quero ir para sempre! E
así nunca máis me volverás ver, como tanto desexas!
A tarde caía paseniñamente
sobre as montañas de Ourense, sobre o río Miño. Brilaban as douradas raiolas do
solpor reflectíndose no río, tan quedo e silandeiro coma sempre. Pareceume que
non só estaba presenciando a morte do día... senón a fin dalgo moito máis
grande.
Fixeime, rapidamente, en que
algunhas persoas se achegaran a onde nós estabamos. Sentinme cada vez máis
nerviosa cando me dei conta de que máis dunha persoa se decatara do que estaba
a ocorrer.
—
Ven á nosa casa, Artemisa, antes de que sexa demasiado
tarde, veña —arengouna Lúa intentando falar con acougo.
—
Non quero ir a ningures e menos contigo! —berrou
empurrando a Lúa, pero Lúa colleuna máis forte do brazo.
Artemisa case non podía
respirar e cada vez tremía máis. Eu pensei que estaba a piques de afogar na súa
dor. Non sabia que tiñamos que facer con ela, pero o que si sabía era que habiamos
de actuar con rapidez, sen que pasase máis tempo. Tiñamos que levar a Artemisa
á nosa casa para que estivese nun lugar onde non se sentise desprotexida.
Dábame igual nese momento que Artemisa non quixese estar na casa de Lúa. O
único que sabía era que non podía estar na rúa máis tempo, tendo tan preto o
río, a tentación de pular ao baleiro, á fin da súa vida.
—
Agnes, abrázaa. Coido que ti es a única que a pode calmar
—pediume Lúa ao ver que as súas agarimosas palabras non conseguiran
tranquilizar a Artemisa.
Obedecín a Lúa con medo e
moita vergonza. Non quería que ninguén vise ese momento. O único que desexaba
era que Artemisa recuperase a súa razón, que regresase connosco, á nosa
realidade.
En canto notou que eu a
abrazaba, apertouse contra min desfacéndose de dor, chorando case sen poder
respirar. Eu intenteina acougar entre os meus brazos, pero dábame a sensación
de que Artemisa cada vez era máis fráxil, que, se a tocaba, podía desfacer a
súa pel.
Ao final, conseguín
convencer a Artemisa de que viñese connosco. Eran xa moitas as persoas que se
achegaran a nós preguntándonos se precisabamos axuda, pero tanto Lúa coma min dixemos
que non, que o único que lle ocorría era que tiña unha crise de ansiedade e que
nós a podiamos acougar. Devagariño, as persoas que viran como Artemisa perdía a
tranquilidade foron marchando e quedamos soas na ponte, con Artemisa desfeita
en pranto.
—
Quero que chames á miña irmá —pediume intentando falar
con claridade—. Non quero estar contigo nin con Lúa. Quero estar con ela.
—
Lembras o seu número de teléfono, Artemisa? —preguntoulle
Lúa con calma, aínda que eu sabía que estaba moi nerviosa e afectada por todo o
que estaba ocorrendo.
—
Quero estar soa... Deixádeme...
Tratando de ignorar as
desesperadas verbas de Artemisa, Lúa e máis eu conseguimos que Artemisa
comezase a camiñar connosco. O traxecto de volta á nosa casa foi moi longo e a
min pareceume que nunca ía rematar; pero, ao fin, conseguimos que Artemisa nos
obedecese e acabou sentadiña no sofá do comedor, aínda chorando con
desesperación. Lúa fíxolle unha infusión para acougala e Artemisa bebeuna con
calma, pero sen dicir nada, sen mirar a ninguén nin a ningures. Tiña o ollar
perdido nos seus tristes pensamentos.
Nin Lúa nin eu sabiamos
que dicirlle; pero, cando nos decatamos de que Artemisa estaba xa un pouco máis
tranquila, eu erguinme do sofá e fun chamar a Casandra. Non quería deixar a Lúa
soa con Artemisa, pero sabía que tiña que ser eu quen falase con Casandra. Lúa
e Casandra non se coñecían aínda e eu era en realidade quen podía explicar
mellor o que ocorrera; aínda que me custou moitísimo converter en palabras os
feitos que acababamos de vivir. Casandra, ademais, non podía crer o que lle
contaba. Dubidaba de que a súa irmá non estivese morta só porque eu adiviñara o
que estaba pasando; pero tampouco me preguntou nada. Fun eu quen se decatou de
que Casandra dubidaba tanto do que lle explicaba, pero tamén souben, en todo
momento, que non dubidaba porque non me crese, senón porque aquilo que eu lle
contaba era moi difícil de aceptar.
—
Non sei que temos que facer con ela. Xúroche, Casandra,
que nunca estivo eisí antes. Sinto tanto o que está a pasar...
—
Tranquila, Agnes. Agora mesmo sacarei un billete de avión
para ir a Galicia. Seica estea a tempo de coller o derradeiro voo. Non te
preocupes por nada. O que tes que facer é intentar que Artemisa estea acougada,
de acordo? Fostes moi valentes Lúa e máis ti. Grazas, Agnes.
—
Casandra, non imaxinas canta falla nos fas agora mesmo...
—
O que non ten sentido que fagades é culparvos polo que
acaba de ocorrer. Ninguén ten a culpa de que Artemisa perdese o control de si
mesma. Está doente, xa está. Non se pode loitar contra unha tristura tan forte.
Chegarei moi tarde, pero agardádeme, por favor.
—
De verdade podes vir? É unha tolaría que veñas agora...
—
Si podo e si é unha tolaría, pero é a miña irmá a que
precisa axuda. Podo ir. Aínda estou a tempo de coller o derradeiro voo do día.
Non sei como, ás veces, as
cousas se volven sinxelas. Noutro momento, seica tivese sido imposíbel que
Casandra chegase a Galicia nun voo que case estaba completo; pero coido que hai
persoas que teñen un ser de luz que as acompaña sempre, que coida delas, que
nunca as abandona, e estou segura de que Artemisa ten máis dun ser de luz que a
coida dende o infinito; mais, nestes momentos, sei que o único ser de luz que a
coida é a súa irmá.
Mais a agarda foi moi
dura, moi difícil e case insostíbel. Artemisa non falaba, estaba mergullada nun
silencio que nos fería a ialma. Intentamos que cease algunha cousiña, pero non
nos facía caso. Ignorábanos descaradamente, sen nin tan sequera mirarnos. Eu só
desexaba que Casandra chegase canto antes, o máis cediño posíbel, pero mesmo
deron as doce da noite e Casandra nin tan sequera chegara a Ourense.
Namentres, tanto Lúa coma
min tratamos de que Artemisa reaccionase. O único que nos pedía era auga, era
ir ao baño, era deitarse no sofá. Estaba distraída, non durmía, pero tampouco
estaba na nosa realidade. Eu intentáballe falar de calquera cousa, pero
Artemisa non me dicía nada. Todo o que faciamos por ela era en baluto. Chegou
un momento no que non sabía se Artemisa nos ignoraba porque non nos podía
prestar atención ou porque non quería saber nada de nós.
Ao fin, cando pensei que a
noite se viraría en abrente sen que Casandra aparecese, alguén chamou ao
interfono. Cando vin a Casandra diante miña, non puiden evitar abrazala con
moito agarimo e acougo. Xa podía respirar tranquila. Ademais, alegrábame moito
de vela. Sabía que ela tiña moitas ganas de vir a Galicia de novo e de que nos
volvésemos ver, pero tamén lamentaba que nos vísemos nesas circunstancias tan
tristes.
Cústame moitísimo escribir
sobre todo isto porque aínda non me recuperei de todo o que pasou onte.
Ademais, esta noite durmín moi mal. Case que non durmín porque nos deitamos moi
tarde, pero as poucas horas que conseguimos durmir estiveron cheas de
pesadelos. Espertei milleiros de veces sentindo que alguén me botaba fóra do
sono con moitísima brutalidade. O único que me espertaba eran as lembranzas do
que pasara con Artemisa.
—
Grazas por vir, Casandra. Carallo, nestes casos, parece
que Galicia non estea tan lonxe —rin estrañada, sen saber que dicir. Estaba
esgotada por toda a tensión que nos atacara—. Artemisa non nos fala e...
—
Son eu quen che ten que dar as grazas. Se non fose por
ti, Artemisa non estaría viva.
As verbas de Casandra
fixéronme chorar sen que nin eu mesma o puidese evitar. Casandra volveume
apertar contra ela, intentándome acougar, dedicándome palabras agarimosas que
me acariñaban a ialma. Nese momento, notei que Lúa se achegaba a nós e entón
lembrei que Lúa e Casandra aínda non se coñecían. Teríame gustado presentalas
noutra ocasión, noutro momento máis fermoso e acougado... pero, ás veces, a
vida faiche vivir situacións que non teñen explicación, que son tan
imprevisíbeis...
—
Casandra, ela é Lúa —murmurei con tensión.
—
Aínda que pareza incríbel, tiña ganas de coñecerte, Lúa
—díxolle Casandra sorrindo—, e agora máis que lle salvaches a vida á miña
irmá...
—
En realidade, foi Agnes quen lle salvou a vida a
Artemisa; pero grazas, Casandra. Eu tamén tiña ganas de coñecerte —contestoulle
Lúa colléndoa da man con agarimo—. Agnes faloume moito de ti.
—
Agardo que sexan cousas boas —riu.
—
Eran todas boas, asegúrocho.
O que máis me estrañaba
desa situación era ouvir a Lúa falando castelán. Eu con Casandra tamén me teño
que esforzar por falar a súa lingua, aínda que a meirande parte das veces o
esquezo e lle falo en galego sen decatarme, como me estaba a ocorrer neses
momentos, pero Casandra non me dixo nada. Seica tivese moi presente que aquela
noite todo era moi estraño...
—
Onde está Artemisa? —preguntounos con tensión.
—
Está no salón, durmidiña —díxenlle eu.
Artemisa só reaccionou
cando viu a Casandra diante súa. Abriu moito os ollos, sen poder crer que o que
estaba vivindo fose real, e lanzouse aos brazos da súa irmá tremendo de
desesperación, sen entender moito o que estaba a ocorrer; pero Casandra soubo
acougala moi ben, abrazouna con moito agarimo e conseguiu que deixase de
chorar, ao menos por uns longos momentos.
—
Que fas eiquí, Casandra? —preguntoulle case sen voz—. Non
entendo nada...
—
Vin buscarte, Artemisa. Mañá mesmo voltamos xuntas a
Cataluña, sabes? Agora o que tes que facer é vir comigo ao hotel e descansar.
—
Pero...
—
Xa falaremos cando te sintas máis acougada, cando poidas
pensar ben no que fixeches.
—
Casandra, eu... Casandra...
—
Non quero que digas nada. Vamos xa, Artemisa. Xa é moi
tarde.
—
Casandra, se precisas calquera cousa, non dubides en
pedírnola —ofreceulle Lúa.
—
Graciñas, Lúa, como dicides vós, non? —riu, intentando
falar en galego—. Ai, que mágoa me dá que nos coñezamos nesta ocasión...
xúrovos que hei de voltar noutro momento e estar máis tempo eiquí...
—
Cando queiras. Eiquí tes a túa casa —díxolle Lúa.
Antes de que Casandra e
máis Artemisa marchasen, achegueime a Artemisa e deille unha apertiña moi curta
e agarimosa. Artemisa nin tan sequera ma correspondeu, pero non me puxen
tristeiriña por iso. Entendía que non me quixese nin ver.
Cando se foron, sentín que
medraba por dentro miña un baleiro moi profundo, pero tamén souben que aquel
baleiro só nacía de todo o que pasara. Lúa soubo acougarme moi ben coas súas
palabras, co seu amor. E agora síntome coma se tivese saído dun pesadelo
horríbel. Devagariño, voume sentindo mellor, pero sei que me custará moito
esquecer todo o que pasou onte con Artemisa. Aínda me custa moito crer que todo
iso sexa real, que Casandra estivese eiquí na nosa casa, que puidese vir tan
rápido, que Artemisa estivese a piques de desaparecer para sempre... Non podo
evitar que todas esas lembranzas me fagan sentir moita tristura e non podo
loitar contra as intensas ganas de chorar que sinto cando penso en todo o que
vivimos onte. Lúa non me pide que non chore, ao contrario, dime que chorando é
a mellor maneira de desafogar toda a tensión que vivimos. Ela tamén chorou
moito cando Artemisa e máis Casandra se foron. Ela tamén viviu moita tensión, a
ela tamén a impactou moito ver que Artemisa estaba a piques de botarse ao río.
O que ningunha das dúas se atreve a dicir é que eu teño algo que non ten nome.
Coido que ás dúas nos estarrece que eu puidese presentir o que Artemisa quería facer.
Coido que ningunha das dúas quere falar diso porque é algo tan grande, tan
forte e tan arrepiante... Parécenos que non forma parte deste mundo e eu
tampouco me atrevo a aceptar que, esta vez, as miñas intuicións estiveron tan
preto da realidade... pero sei que, algunha vez, me terei que enfrontar a ese
don que tanto me asusta...
E agora creo que vou
deixar de escribir. O único que rogo é que Artemisa estea ben, que consiga saír
desta crise tan forte, que consiga vencer esa tristura tan intensa que estivo a
piques de desfacela para sempre...
Traducción:
Jueves, 27 de septiembre de 2018
Ayer pasó algo escalofriante. Todavía no me he
repuesto del todo del inmenso susto que me llevé. Todavía estoy sobrecogida y
esta noche me costó dormir porque no podía sacarme de la cabeza ese momento tan
horrible que viví con Artemisa. Ahora dudo menos que nunca de que, en realidad,
tengo algo que ya no es un don, sino un poder; algo que no sé si quiero tener
porque, si no lo tuviese, ahora mismo, sinceramente, Artemisa no estaría viva; pero
también me horroriza muchísimo tenerlo porque, desde ahora, ya no voy a dudar
más de la veracidad de mis intuiciones. Llevaba más de una semana sintiendo
mucho miedo por mor de una intuición que no dejaba de musitar en mi interior,
que se expresaba a través de sueños y de imágenes que yo intentaba ignorar;
pero siempre estuvo allí, avisándome de que podría pasar. Y ayer por la tarde
esa intuición se volvió mucho más fuerte que nunca, gritó de tal manera en mí
que ya no pude escuchar nada más. Estaba con Lúa, viendo una serie que nos
gusta mucho, totalmente tranquilas, y tomando una infusión, cuando, de súbito,
noté que algo me avisaba de que todo aquello que llevaba intuyendo desde hacía
días estaba a punto de volverse realidad. No tuve ninguna duda. Salí corriendo
de casa después de decirle a Lúa, rápidamente, que tenía que ir a buscar a
Artemisa, que sabía que estaba a punto de ocurrir algo espantoso. Lúa no me
preguntó nada, sólo fue detrás de mí, acompañándome en un momento tan difícil.
No sé de dónde sacamos las dos tanta fuerza de voluntad para correr como
corrimos. Íbamos muy deprisa. Corrimos dejándonos la piel, sintiendo que no
teníamos fuerzas para avanzar entre las calles, hacia el puente Romano; pero
Lúa continuamente tiraba de mí, casi arrastrándome. Yo creía que estábamos en
una pesadilla, que aquellos momentos no eran reales, pero sí lo eran. Yo rogaba
todo el tiempo que no fuese demasiado tarde, que aún tuviésemos tiempo para
salvarla. Sabía que no estaba equivocada, que no era mi imaginación asustada la
que me hacía creer que aquel momento tan horrible estaba llegando. Lúa tampoco
me preguntó nada, ni puso en duda mis palabras; lo cual me hacía sentir bien,
lo cual me serenaba, porque lo que menos precisaba yo en ese momento era que
alguien dudase de mí y me dijese que todo eso que yo pensaba y sentía era producto
de mi imaginación.
No pude evitar que, cuando vi a Artemisa
asomada a la barandilla del puente, huyese de mi garganta su nombre convertido
en un grito lleno de impotencia y de pánico. Artemisa no se movió cuando oyó mi
voz, sino que siguió detenida en ese instante que ella quería devenir el último
instante de su vida.
Todavía no puedo creerme que esos momentos sean
verdad. Ayer, cuando los vivía, no me preguntaba tanto si lo eran o no. Ahora
sí. Ahora me parece que son parte de una película, que en realidad no los viví,
sino que los soñé o los imaginé; pero sí son reales porque su recuerdo late en
mí como si fuese otro corazón, otra voz, otra memoria. Me gustaría olvidarlos.
No quiero recordarlos. Me gustaría que desapareciesen en el olvido, que nunca
más pudiese rememorarlos... pero están tan mezclados ya con mis vivencias que
sería imposible dejarlos ir o borrarlos.
Lúa se quedó asombrada y paralizada cuando vio
a Artemisa tan cerca de la barandilla, mirando fijamente al Miño. Me apretó la
mano con mucha fuerza y estuvo a punto de llamar también a Artemisa tan
desesperadamente como yo la había llamado, pero, antes de decir nada, se volvió
y me pidió que tuviese cuidado con ella, me dijo que teníamos que ser
delicadas, que teníamos que ir con cautela con ella para no asustarla. Yo creía
que lo que teníamos que hacer era apartarla de allí cuanto antes, pero Lúa me
dijo que creía que Artemisa no pensaba en lo que hacía, que incluso podía estar
ida, lejos de nuestra realidad; pero yo le negué que eso fuese cierto.
Rápidamente le dije que sabía que Artemisa estaba en la misma realidad que
nosotras.
Pensaba que tendríamos tiempo para detenerla,
para tranquilizarla y convencerla de que lo que quería hacer era una locura;
pero Artemisa no nos dejó tiempo para actuar de modo calmado, con sigilo. Lúa y
yo vimos cómo se sujetaba con fuerza a la baranda, cómo cerraba los ojos... Lúa
fue quien corrió hasta ella, quien la cogió del brazo y quien la apartó de la
baranda, justo, justo cuando Artemisa estaba a punto de saltar al río.
Yo corrí hasta ellas y también cogí a Artemisa
del brazo, pero sentía que no me movía guiada por mi mente, sino por una
desesperación que no sé nombrar, que no se puede describir con palabras. Lo
único que podía pensar era que todo lo que me había dicho esa intuición era
cierto, había estado a punto de ser totalmente cierto si Lúa no me hubiese acompañado.
Era Lúa quien, en realidad, le había salvado la vida a Artemisa.
Lo primero que noté fue que Artemisa temblaba brutalmente
entre nuestros brazos. Estaba arrodillada en el suelo, temblando, llorando,
casi sin poder respirar. Lúa estaba sentada a su lado, intentando calmarla;
pero me parecía que Artemisa no estaba con nosotras. Ahora sí la sentía lejos,
lejos de sí misma, del mundo entero.
— Tranquila, Artemisa —le murmuraba Lúa con
cariño.
— Dejadme, dejadme sola —pedía ella sin poder
hablar, deshecha de dolor—. Dejadme, ¡dejadme! No sé por qué me lo has
impedido, no sé por qué tenéis que estar aquí...
— Artemisa...
— Déjame, Agnes, vete, vete... Idos las dos, las
dos...
— Bebe agua, Artemisa —le ofreció Lúa sin
soltarla, acercándole una botella de agua.
— No quiero nada, nada... Sólo quiero irme,
quiero irme de aquí. No quiero estar en ninguna parte... Ya no quiero estar
viva. No quiero... No quiero vivir, no quiero.
— No sabe lo que dice... —me dijo Lúa
silenciosamente.
— Sé perfectamente lo que estoy diciendo y tú...
tú... ¡no me toques! —le gritó a Lúa golpeándole la mano.
— Artemisa, no queremos que te hagas daño. Lúa ha
impedido...
— ¡Lúa y tú tendríais que desaparecer! Pero, como
no vais a hacerlo, yo soy la que desaparecerá. Me da igual que ahora me hayáis
impedido matarme... Lo haré cuando menos os lo penséis. No podéis controlarme
siempre. ¡Maldita perra! ¿Tienes que estar en todas partes, hasta en mi muerte?
—le preguntó a Lúa empujándola con mucha fuerza. Lúa habría perdido el
equilibrio si yo no la hubiese cogido del brazo.
— Ven con nosotras a nuestra casa, Artemisa.
Necesitas tomar algo que te tranquilice —le ofreció Lúa.
— No quiero nada, y menos que venga de vosotras.
Dejadme, dejadme...
— No te dejaremos mientras no estés bien —le dijo
Lúa con tranquilidad. Me asombraba la inmensa paciencia que tenía.
— Yo no le importo a nadie. A nadie le importaría
que yo desapareciese, a nadie.
— Eso no es verdad, Artemisa —le negué con mucha
tristeza.
— Por supuesto que lo es. ¡Idos y dejadme sola!
—gritó con impotencia y furia.
Justo cuando dijo esas palabras tan llenas de
rabia, Artemisa se levantó del suelo liberándose de nosotras con fuerza. Sin
perder tiempo, corrió de nuevo a la orilliña de la baranda y volvió a perder la
mirada por el silencioso y quieto río Miño. Lúa y yo fuimos tras ella para
detenerla, para volver a cogerla del brazo e impedir que volviese realidad la
horrible idea que invadía su mente toda.
— ¿Sabes lo que quiero, Agnes? —me preguntó
mirándome de súbito con mucha rabia y rencor—. Pues lo que me interesa, Agnes,
es que veas cómo muero delante de ti para que nunca puedas olvidar mi muerte,
para que siempre recuerdes que morí por culpa tuya, sólo por culpa tuya, y
también por culpa de esa perra que tienes como novia ahora, ¿sabes? Y
quiero morir aquí, delante de vosotras, en Ourense, para que este lugar para
siempre guarde el recuerdo de mi muerte. Quiero ensuciar con mi dolor este
rincón del mundo para que...
— Artemisa, por favor, Artemisa—la llamé
apretándole la mano—. Escúchame, Artemisa. Tú no estás sola. Ahora crees que no
le importas a nadie, pero eso no es verdad. Piensa en tu hermana...
— Creo que ella es la única que puede convencerla
de que no haga una locura —susurró Lúa—. ¿Tienes su número?
— He dejado el móvil en casa —le contesté
nerviosa.
— Artemisa... dime...
— ¡Agnes, si no vas a volver conmigo, nada tiene
sentido! —me chilló intentando soltarse de nuestras manos, pero esta vez
nosotras éramos más fuertes que ella—. ¡Soltadme!
— Artemisa, por favor... ven con nosotras...
— ¡No quiero ir a ningún sitio! ¡Sólo quiero irme
para siempre! Y así nunca más volverás a verme, ¡como tanto deseas!
La tarde caía lentamente sobre las montañas de
Ourense, sobre el río Miño. Brillaban los dorados rayos de la puesta de sol
reflejándose en el río, tan quieto y silente como siempre. Me pareció que no
sólo estaba presenciando la muerte del día... sino el fin de algo mucho más
grande.
Me fijé, rápidamente, en que algunas personas
se habían acercado a donde nosotras estábamos. Me sentí cada vez más nerviosa
cuando me di cuenta de que más de una persona se había percatado de lo que
estaba ocurriendo.
— Ven a nuestra casa, Artemisa, antes de que sea
demasiado tarde, venga —la alentó Lúa intentando hablar con serenidad.
— ¡No quiero ir a ninguna parte y menos contigo!
—chilló empujando a Lúa, pero Lúa la cogió más fuerte del brazo.
Artemisa casi no podía respirar y cada vez
temblaba más. Yo pensé que estaba a punto de ahogarse en su dolor. No sabía qué
teníamos que hacer con ella, pero lo que sí sabía era que habíamos de actuar
con rapidez, sin que pasase más tiempo. Teníamos que llevar a Artemisa a nuestra
casa para que estuviese en un lugar donde no se sintiese desprotegida. Me daba
igual en ese momento que Artemisa no quisiese estar en la casa de Lúa. Lo único
que sabía era que no podía estar en la calle más tiempo, teniendo tan cerca el
río, la tentación de saltar al vacío, al fin de su vida.
— Agnes, abrázala. Creo que tú eres la única que
puede calmarla —me pidió Lúa al ver que sus cariñosas palabras no habían
conseguido tranquilizar a Artemisa.
Obedecí a Lúa con miedo y mucha vergüenza. No
quería que nadie viese ese momento. Lo único que deseaba era que Artemisa
recuperase su razón, que regresase con nosotras, a nuestra realidad.
En cuanto notó que yo la abrazaba, se apretó
contra mí deshaciéndose de dolor, llorando casi sin poder respirar. Yo intenté
tranquilizarla entre mis brazos, pero me daba la sensación de que Artemisa cada
vez era más frágil, que, si la tocaba, podía deshacer su piel.
Al final, conseguí convencer a Artemisa de que
viniese con nosotras. Eran ya muchas las personas que se habían acercado a
nosotras preguntándonos si necesitábamos ayuda, pero tanto Lúa como yo dijimos
que no, que lo único que le ocurría era que tenía una crisis de ansiedad y que
nosotras podíamos calmarla. Poquiño a poco, las personas que habían visto cómo
Artemisa perdía la tranquilidad fueron marchándose y nos quedamos solas en el
puente, con Artemisa deshecha en llanto.
— Quiero que llames a mi hermana —me pidió
intentando hablar con claridad—. No quiero estar contigo ni con Lúa. Quiero
estar con ella.
— ¿Recuerdas su número de teléfono, Artemisa? —le
preguntó Lúa con calma, aunque yo sabía que estaba muy nerviosa y afectada por
todo lo que estaba ocurriendo.
— Quiero estar sola... Dejadme...
Tratando de ignorar las desesperadas palabras
de Artemisa, Lúa y yo conseguimos que Artemisa comenzase a caminar con
nosotras. El trayecto de vuelta a nuestra casa fue muy largo y a mí me pareció
que nunca iba a terminar; pero, al fin, conseguimos que Artemisa nos obedeciese
y acabó sentadiña en el sofá del comedor, todavía llorando con desesperación.
Lúa le hizo una infusión para serenarla y Artemisa la bebió con calma, pero sin
decir nada, sin mirar a nadie ni a ninguna parte. Tenía la mirada perdida en
sus tristes pensamientos.
Ni Lúa ni yo sabíamos qué decirle; pero, cuando
nos percatamos de que Artemisa estaba ya un poco más tranquila, yo me levanté
del sofá y fui a llamar a Casandra. No quería dejar a Lúa sola con Artemisa,
pero sabía que tenía que ser yo quien hablase con Casandra. Lúa y Casandra no
se conocían todavía y yo era en realidad quien podía explicar mejor lo que
había ocurrido; aunque me costó muchísimo convertir en palabras los hechos que
acabábamos de vivir. Casandra, además, no podía creer lo que le contaba. Dudaba
de que su hermana no estuviese muerta sólo porque yo había adivinado lo que
estaba pasando; pero tampoco me preguntó nada. Fui yo quien se dio cuenta de
que Casandra dudaba tanto de lo que le explicaba, pero también supe, en todo
momento, que no dudaba porque no me creyese, sino porque aquello que yo le
contaba era muy difícil de aceptar.
— No sé qué tenemos que hacer con ella. Te juro,
Casandra, que nunca estuvo así antes. Siento tanto lo que está pasando...
— Tranquila, Agnes. Ahora mismo sacaré un billete
de avión para ir a Galicia. Tal vez esté a tiempo de coger el último vuelo. No
te preocupes por nada. Lo que tienes que hacer es intentar que Artemisa esté tranquila,
¿de acuerdo? Fuisteis muy valientes Lúa y tú. Gracias, Agnes.
— Casandra, no imaginas cuánta falta nos haces
ahora mismo...
— Lo que no tiene sentido que hagáis es culparos
por lo que acaba de ocurrir. Nadie tiene la culpa de que Artemisa perdiese el
control de sí misma. Está enferma, ya está. No se puede luchar contra una
tristeza tan fuerte. Llegaré muy tarde, pero esperadme, por favor.
— ¿De verdad puedes venir? Es una locura que
vengas ahora...
— Sí puedo y sí es una locura, pero es mi hermana
la que necesita ayuda. Puedo ir. Aún estoy a tiempo de coger el último vuelo
del día.
No sé cómo, a veces, las cosas se vuelven
sencillas. En otro momento, tal vez hubiese sido imposible que Casandra llegase
a Galicia en un vuelo que casi estaba completo; pero creo que hay personas que
tienen un ser de luz que las acompaña siempre, que cuida de ellas, que nunca
las abandona, y estoy segura de que Artemisa tiene más de un ser de luz que la
cuida desde el infinito; mas, en estos momentos, sé que el único ser de luz que
la cuida es su hermana.
Mas la espera fue muy dura, muy difícil y casi
insostenible. Artemisa no hablaba, estaba sumergida en un silencio que nos
hería el alma. Intentamos que cenase alguna cosiña, pero no nos hacía caso. Nos
ignoraba descaradamente, sin ni tan siquiera mirarnos. Yo sólo deseaba que
Casandra llegase cuanto antes, lo más prontiño posible, pero incluso dieron las
doce de la noche y Casandra ni tan siquiera había llegado a Ourense.
Mientras, tanto Lúa como yo tratamos de que
Artemisa reaccionase. Lo único que nos pedía era agua, era ir al baño, era
tumbarse en el sofá. Estaba distraída, no dormía, pero tampoco estaba en
nuestra realidad. Yo intentaba hablarle de cualquier cosa, pero Artemisa no me
decía nada. Todo lo que hacíamos por ella era en balde. Llegó un momento en el
que no sabía si Artemisa nos ignoraba porque no podía prestarnos atención o
porque no quería saber nada de nosotras.
Al fin, cuando pensé que la noche devendría en
amanecer sin que Casandra apareciese, alguien llamó al interfono. Cuando vi a
Casandra delante de mí, no pude evitar abrazarla con mucho cariño y serenidad.
Ya podía respirar tranquila. Además, me alegraba mucho de verla. Sabía que ella
tenía muchas ganas de venir a Galicia de nuevo y de que volviésemos a vernos, pero
también lamentaba que nos viésemos en esas circunstancias tan tristes.
Me cuesta mucho escribir sobre todo esto porque
todavía no me he recuperado de todo lo que pasó ayer. Además, esta noche dormí
muy mal. Casi no dormí porque nos acostamos muy tarde, pero las pocas horas que
conseguimos dormir estuvieron llenas de pesadillas. Me desperté millones de
veces sintiendo que alguien me echaba del sueño con muchísima brutalidad. Lo
único que me despertaba eran los recuerdos de lo que había pasado con Artemisa.
— Gracias por venir, Casandra. Carallo, en estos
casos, parece que Galicia no esté tan lejos —me reí extrañada, sin saber qué
decir. Estaba agotada por toda la tensión que nos había atacado—. Artemisa no
nos habla y...
— Soy yo quien tiene que darte las gracias. Si no
fuese por ti, Artemisa no estaría viva.
Las palabras de Casandra me hicieron llorar sin
que ni yo misma pudiese evitarlo. Casandra volvió a apretarme contra ella,
intentando tranquilizarme, dedicándome palabras cariñosas que me acariciaban el
alma. En ese momento, noté que Lúa se acercaba a nosotras y entonces me acordé
de que Lúa y Casandra todavía no se conocían. Me habría gustado presentarlas en
otra ocasión, en otro momento más hermoso y calmado... pero, a veces, la vida
te hace vivir situaciones que no tienen explicación, que son tan
imprevisibles...
— Casandra, ella es Lúa —murmuré con tensión.
— Aunque parezca increíble, tenía ganas de
conocerte, Lúa—le dijo Casandra sonriendo—, y ahora más que le has salvado la
vida a mi hermana...
— En realidad, fue Agnes quien le salvó la vida a
Artemisa; pero gracias, Casandra. Yo también tenía ganas de conocerte —le
contestó Lúa cogiéndola de la mano—. Agnes me ha hablado mucho de ti.
— Espero que sean cosas buenas —se rió.
— Eran todas buenas, te lo aseguro.
Lo que más me extrañaba de esa situación era
oír a Lúa hablando castellano. Yo con Casandra también tengo que esforzarme por
hablar su lengua, aunque la mayor parte de las veces lo olvido y le hablo en
gallego sin darme cuenta, como estaba ocurriéndome en esos momentos, pero
Casandra no me dijo nada. Quizás tuviese muy presente que aquella noche todo
era muy extraño...
— ¿Dónde está Artemisa? —nos preguntó con
tensión.
— Está en el salón, dormidiña —le dije yo.
Artemisa sólo reaccionó cuando vio a Casandra
delante de ella. Abrió mucho los ojos, sin poder creerse que lo que estaba
viviendo fuese real, y se lanzó a los brazos de su hermana temblando de
desesperación, sin entender mucho lo que estaba ocurriendo; pero Casandra supo
tranquilizarla muy bien, la abrazó con mucho cariño y consiguió que dejase de
llorar, al menos por unos largos momentos.
— ¿Qué haces aquí, Casandra? —le preguntó casi
sin voz—. No entiendo nada...
— He venido a buscarte, Artemisa. Mañana mismo
volvemos juntas a Cataluña, ¿sabes? Ahora lo que tienes que hacer es venir
conmigo al hotel y descansar.
— Pero...
— Ya hablaremos cuando te sientas más tranquila,
cuando puedas pensar bien lo que has hecho.
— Casandra, yo... Casandra...
— No quiero que digas nada. Vayamos ya, Artemisa.
Ya es muy tarde.
— Casandra, si necesitas cualquier cosa, no dudes
en pedírnosla —le ofreció Lúa.
— Graciñas, Lúa, como decís vosotras, ¿no? —se
rió, intentando hablar en gallego—. Ay, qué pena me da que nos conozcamos en
esta ocasión... Os juro que he de volver en otro momento y estar más tiempo
aquí...
— Cuando quieras. Aquí tienes tu casa —le dijo
Lúa.
Antes de que Casandra y Artemisa se marchasen,
me acerqué a Artemisa y le di un abraciño muy corto y cariñoso. Artemisa ni tan
siquiera me lo correspondió, pero no me puse tristiña por eso. Entendía que no
quisiese ni verme.
Cuando se fueron, sentí que crecía por dentro
de mí un vacío muy profundo, pero también supe que aquel vacío sólo nacía de
todo lo que había pasado. Lúa supo tranquilizarme muy bien con sus palabras,
con su amor. Y ahora me siento como si hubiese salido de una pesadilla
horrible. Poquiño a poco, voy sintiéndome mejor, pero sé que me costará mucho
olvidar todo lo que pasó ayer con Artemisa. Todavía me cuesta mucho creer que
todo eso sea real, que Casandra haya estado aquí en nuestra casa, que pudiese
venir tan rápido, que Artemisa haya estado a punto de desaparecer para
siempre... No puedo evitar que todos esos recuerdos me hagan sentir mucha tristeza
y no puedo luchar contra las intensas ganas de llorar que siento cuando pienso
en todo lo que vivimos ayer. Lúa no me pide que no llore, al contrario, me dice
que llorando es la mejor manera de desahogar toda la tensión que hemos vivido.
Ella también lloró mucho cuando Artemisa y Casandra se fueron. Ella también
vivió mucha tensión, a ella también la impactó mucho ver que Artemisa estaba a
punto de lanzarse al río. Lo que ninguna de las dos se atreve a decir es que yo
tengo algo que no tiene nombre. Creo que a las dos nos horroriza que yo pudiese
presentir lo que Artemisa quería hacer. Creo que ninguna de las dos quiere
hablar de eso porque es algo tan grande, tan fuerte y tan estremecedor... Nos
parece que no forma parte de este mundo y yo tampoco me atrevo a aceptar que,
esta vez, mis intuiciones estuvieron tan cerca de la realidad... pero sé que,
alguna vez, tendré que enfrentarme a ese don que tanto me asusta...
Y ahora creo que voy a dejar de escribir. Lo
único que ruego es que Artemisa esté bien, que consiga salir de esta crisis tan
fuerte, que consiga vencer esa tristeza tan intensa que ha estado a punto de
deshacerla para siempre...
Gracias a su don, ha evitado que Artemisa muera. Es un don que tiene su parte oscura, que aterroriza, pero esta vez ha podido evitar una tragedia, y eso es motivo de alegría, por muy negra que sea la situación. Artemisa ha perdido la cabeza de forma definitiva. Nada queda de la Artemisa que nos gustaba, de aquella mujer con fuerza, con valores, con un gran corazón y fuerza de voluntad. Esta es una Artemisa perdida y muy enferma, tanto que no veo tan descabellado su ingreso en un centro. Es un peligro para su propia vida, no es capaz de pensar con claridad. Menos mal que Agnes la salvó y que Casandra pudo ir rápido y encargarse de ella. Artemisa no lo sabe, pero gracias a ellas tres, sigue con vida. Las tres se han preocupado por ella y la han ayudado mucho. Es el momento de que rehaga su vida lejos de Agnes y Lúa. Me da mucha pena que Artemisa esté así. Parece igual de enferma que Agnes en su peor época.
ResponderEliminarMás no se puede hacer por ella. Por el bien de Artemisa, es mejor que Agnes se mantenga alejada de ella, que no la llame. Espero que Casandra sepa ayudarla y que pueda salir del pozo en el que está metida.
Es un capítulo muy triste, pero muuuuy trepidante. Te llevas un susto de muerte y piensas que todo puede ocurrir. ¡Voy a por otro!
La experiencia por la que ha pasado Agnes es de las más terribles que se puedan concebir, tanto por físico como sobre todo por lo anímico, pero no me olvido de que casi la escena empieza con la carrera hasta el puente, luego el zarandeo con Artemisa, los forcejeos, y más tarde toda esa larguísima espera de tantas horas hasta que Casandra toma un poco las riendas y se hace cargo de Agnes, todo eso ha debido dejar a Agnes, bueno, y a todas las demás también, para el arrastre.
ResponderEliminarMe sorprende especialmente para bien el papel de Casandra, que es totalmente positivo, no hace ningún reproche, ni siquiera insinúa nada, al contrario, todo lo zanja desde el principio comprendiendo y haciendo comprender que Artemisa está enferma, y que por tanto no es razonable pensar con lógica ni repartir culpas, lo que creo ha servido de mucho para serenar los ánimos.
También me sobrecoge la clarividencia de Agnes, quien recibe el aviso de lo que ha de hacer para impedir la muerte de Artemisa de un modo totalmente claro, posiblemente esa seguridad hizo que Lúa colaborase con ella incondicionalmente y desde el principio, porque cuando ves esa fuerza resulta no solamente imposible sino también inútil tratar de oponerse, aparte de que la seguridad con que Agnes se comportó debió de ser tanta que cualquiera le habría seguido la corriente pensando que ella conoce algo que nosotros no, y en realidad justamente eso era lo que estaba pasando.
Artemisa, como no, da pena. No solamente porque quiera morirse, sino porque desea hacerlo como modo de venganza, de castigar a Agnes, y al mundo en general. Y, naturalmente, porque no soporta el dolor.
El destino próximo de Artemisa parace ahora Cataluña... ¿conseguirá restañar allí sus heridas, curarse, si seguimos el razonamiento de Casandra? Lo sabremos pronto... otro capítulo que te pone el corazón en un puño.