Luns, 22 de outubro de 2018
Eu pensaba que viviría o
meu aniversario contigo, Lúa, que, por primeira vez na miña vida, celebrariamos
xuntas o meu aniversario. Celebrareino na aldeíña e virá Artemisa á aldea
despois de moito tempo sen facelo. Non podo negar que me fai ilusión que ela
volte á aldeíña. Teño ganas de que se reencontre coa miña nai e mailas demais
veciñas. A miña nai tamén ten moitas ganas de ver a Artemisa. Mesmo ten ganas
de vela a túa nai. Esta semana, non irei á aldeíña deica o venres, que me virá
buscar o meu tío Damián ou, mellor dito, nos virá buscar, porque Artemisa virá
connosco. De momento, ese feito fai que todo sexa máis doadiño. Hoxe regresei
ao traballo despois dunha semana sen ir e foi estraño. Os clientes fixos que xa
me coñecen preguntáronme que me pasara, se estivera de vacacións, e eu só lles
dixen que estiven doentiña, nada máis. A ninguén me sinto quen de dicirlle que
non fun traballar porque non me sentía capaz de facelo. Dicir que ti non estás
resúltame imposíbel, é algo que non podo facer. As verbas obstrúense na miña
gorxa e non podo falar. Sei que non estás. Non deixo de ter presente esa realidade,
pero non a podo converter en palabras.
Vivo na túa casa, a que se
supón que é miña, pero aínda non fun ao notario para facer todos os trámites
precisos. Non me presta para nada vivir eses momentos. Dáme moitísima preguiza
pensar en todos os trámites que teño que facer. Tenme que acompañar a túa nai e
ningunha das dúas se sente capaz de enfrontarse a eses momentos. Ela dime que
prefire que siga enchendo de vida o fogar que foi teu, pero eu non me atrevo a
viralo meu, é dicir, vivo eiquí coma unha estraña, coma se estivese alugando
esta casa. Non me atrevo a gardar as túas cousas para poñer as miñas. Non quero
gardar a túa roupa, os teus libros. Quero terte presente en todo momento. Non
quero facer nada que mingüe a forza do teu recordo. Quero que me fales a través
dos obxectos que foron teus, que me fales a través das cousas que ti tocaches,
que ti ordenaches, que ti empregaches. Quero que me fales a través da nosa
música... Sei que, tarde ou cedo, terei que vender todo iso que eu non poderei
empregar; como o teu piano, moitos dos teus libros e outras cousas máis que ti
me pediches que vendese cando quixese... pero de momento non quero facer nada diso.
Tamén me pediches, en outras cartiñas que a túa nai me entregou, que buscase
pola túa casa, nos caixóns, nos armarios... todo iso que escribiches algunha vez
porque queres que eu o lea. Queres que lea todo iso que dixeches cando ninguén te
podía escoitar.
E agora xa coido que non é
preciso que che conte isto... Todo isto xa o sabes, Luíña...
O sábado, dispúxenme a
procurar eses escritos seus que tanto me prestaba ler e atopei unha ducia de
poesías, de escritos, de contos, mesmo atopei o diario que escribía cando era
unha rapariga que case non sabía nada da vida. Abraioume descubrir o inocente
que sempre foi. O que escribía nese diario era moi sinxelo, case non falaba dos
seus sentimentos nin do que pensaba case ata que cumpriu quince anos. Ata
entón, só falaba das cousas que facía todos os días, de como lle ía na escola,
de cando discutía coa súa nai, de cando o seu pai voltaba das súas viaxes de
negocios e lle traía agasallos que a ela moi feliz non lle facían, xa que ela
prefería que o seu pai non se fose nunca; pero, cando xa tiña quince anos,
empezou a escribir con metáforas, agochando a verdade tras palabras que só ela
podía entender, mais eu axiña adiviñei a que se refería. Non sei se trasladar
ao meu diario algunhas das súas palabras porque considero que é unha falta de
respecto...
O que tamén atopei foron
outras cartiñas dirixidas a min, pero escritas hai xa moitos anos. Impactoume
sobre todo unha que dicía (e creo que non é preciso dicir por que me sorprendeu
tanto):
«Se non te vexo unha vez
máis, crerei que non paga a pena nacer. Non quero que me quiten o que escribo.
É a testemuña disto que vivo. Agora preferiría estar nun lugar onde ninguén
gardase recordos comigo. Estou nun lugar onde non son ninguén, só un número
máis. Estoume esvaecendo coma esas brétemas que o sol desfai cando sae polo
horizonte, brilando con forza e sen respecto a nada. Estou desaparecendo nun
baleiro que ninguén coñece. Ogallá entrases por esa porta pola que entran os
enfermeiros e me digas que todo estivo ben sempre. Hai tanto silencio que toleo
e de súpeto alguén berra, dicindo palabras incomprensíbeis que tampouco quero
entender. Quero que aparezas perante miña e me digas que a vida aínda me
agarda. Agora sinto que xa non me queda nada. Estar tan doente é algo que non
se pode explicar. Estou tristeiriña e realmente non me importa que ninguén me
queira de verdade porque eu tampouco me quero e sinto que, por moito que
enmagreza, non desaparecerei nunca. Peso moi pouquiño e din que, se sigo
adelgazando, me vou pór moito peor; pero que máis dá? Xa non me serve ningunha
da roupa que teño. Levo eiquí encerrada máis dun mes e sinto que nunca vai ter
fin esta andaina da miña vida. Obríganme a comer, pero eu resístome porque non
quero saber nada da comida. Dáme noxo todo, pero si boto en falla as empanadas
da miña avoa, esas de carne que tan fortes eran, pero a miña avoa xa non está e
nunca máis me fará esas empanadas. Non sei por que che escribo a ti
directamente, Agnes, se nin tan sequera sei se segues existindo, pero é que a
ninguén me atrevo a contarlle todo isto, a falarlle tan abertamente do que
sinto. Hai un mes que estou no hospital, pero en realidade hai máis dun ano que
estou doente. O que pasa é que ninguén se decataba de que non estaba ben, de
que, devagariño, ía deixando de comer. Jordi dicíame que estaba cada vez máis
estraña, que non lle gustaba que cada vez estivese máis magriña, e eu só quería
adelgazar para que non me vise guapa nunca, para que me collese noxo e non
quixese estar comigo. Agora que estou no hospital, polo menos, non intenta que
esteamos xuntos. Perdóame, Agnes. Non sei por que casei con el se só te quero a
ti. Dígoche o que sinto con tanta sinceridade porque sei que non lerás nunca as
miñas palabras e, se as les, será porque ao fin voltaches e estás compartindo
comigo a miña vida; pero sei que iso é unha utopía, un soño que nunca se converterá
en realidade, porque ti estás perdida nun mundo distinto. Non sei onde estás...
onde estás neste día de outono de 1999, este ano tan horríbel. Está sendo o
peor ano da miña vida. A miña carreira quedou pendurada e non creo que a poida
rematar. Eu quéroa rematar, quero ser alguén de proveito, pero agora estou
doente, afectada por milleiros de cousas que están a me desfacer. E o peor é
que non entendo por que non estás por ningures. Onde estás? Que carallo fixeron
contigo? Sabes que a túa nai tamén está moi doente? Nunca deu superado que te
afastase dela. Non imaxinas canto se arrepinte de enviarte lonxe de eiquí. Non
sabemos que lle pasa, só que se marea moito e lle custa respirar, pero é a
tristura, seguro que é a tristura. A miña nai foise vivir á aldeíña porque
quere estar preto da túa nai e tamén, como herdou a casiña da miña avoa... Pois
quere vivir nun lugar un pouquiño máis tranquilo. Eu estaba estudando en Santiago
de Compostela, pero non sei que pasará ao final... e tampouco sei se me
importa. Sabes que tamén intentei preguntar nas universidades de Barcelona se
tiñan algunha estudante co teu nome? Pero non existes para ninguén, Agnes, só
para min e todas as persoas que te queremos e nos lembramos de ti.
E xa me vou despedir porque
estou esgotada.»
Impactoume moito saber que
Lúa tamén estivo nun hospital e coido que ambas as dúas estivemos en lugares
semellantes, aínda que por motivos distintos. Supoño que non a intentaron curar
cos mesmos tratamentos que me aplicaron a min, pero sei que tivo que ser
horríbel para ela estar nun lugar así. Non quero nin imaxinar como estaría, tan
magriña, tan doente... e tan desfeita por dentro. Por que Lúa se trabucou
tanto? Parece mentira que unha muller tan sensíbel e intelixente como era Lúa
puidese trabucarse tanto... Dáme moita mágoa saber que o pasou tan mal, pero xa
non se pode facer nada por ela e iso é o que máis me doe, que se levase con ela
tanta dor.
Tamén atopei outras mensaxes,
máis curtiñas. Nelas, falábame a Lúa que estivo comigo...
«Se estás lendo isto,
quere dicir que xa me fun. Preparei todo o que estás atopando para que
precisamente o leses cando me fose. Non quero que penses que estás soa. Eu
sempre irei contigo, aínda que non me vexas; pero si quero que vivas coma se a
nosa historia fose un capítulo máis da túa vida, coma se fose unha parada no
teu destino. Quero que recuperes a vida con Artemisa. Non esteades separadas se
aínda vos queredes. Síntome culpábel cando lembro toda a dor que provoquei. Foi
culpa miña, do meu egoísmo. Sei que o fixen mal, pero a morte coido que me
castigou abondo. Escríboche estas verbas intentando non reflectir a xenreira
que sinto. Non me quero ir do teu lado, non quero. Non imaxinas a impotencia e
a tristura que sinto cando sei que cada vez nos quedan menos intres para
compartir, que cada noite pode ser a derradeira que vivimos xuntas. Si teño
medo, xaora que teño medo; pero levo tantos anos sabendo que vou morrer pronto
que parece coma se xa me tivese adoitado a esa idea; pero si teño medo. O único
que me acouga é saber que, cando me vaia, non estarás soa. Alégrome moitísimo
de que Artemisa te queira de verdade e de que estea eiquí en Ourense. Non
imaxinas o alivio que sento ao pensar que ela está eiquí disposta a volver
contigo cando ti te sintas quen de comezar unha nova vida con ela ou, mellor
dito, de seguir con ela a vida que tiñades. Sei que está moi pretiño o momento
no que todo acabará. Moitas veces, pensei que ía morrer e despois revivín
inesperadamente. Fállame o corazón e intentou deterse en moitísimas ocasións.
Teño enriba tres operacións, pero non serviu de nada tanto esforzo. Nunca che
quixen falar disto porque me parece algo moi triste e eu quería vivir contigo
sendo felices, ignorando os problemas, porque o tempo que tiñamos era tan
curto... e non pagaba a pena enchelo de tristura. E deixo de escribir porque xa
chegaches do traballo. Que valente e forte es, miña vida, moito máis que
ninguén.»
E por hoxe creo que xa é
abondo. Xa transcribín moitas palabras dela; pero hai moitas máis, moitos
sentimentos que ela agochou, moitas experiencias que ela non compartiu con
ninguén.
Hei de dicir que ler o que
ela escribiu coa intención de comunicarse comigo cando xa non estivese está a
me axudar a afacerme á idea de que ela non voltará nunca máis de ningures. Se
estes escritos non existisen, sería imposíbel que eu aceptase que Lúa marchou
para sempre.
E tamén teño que recoñecer
que agradezo moitísimo que Artemisa estea eiquí. Se ela non estivese en
Ourense, eu sentiríame moito máis soa; pero o que me pasa tamén é que me sabe
moi mal estar con ela, pero non porque non queira estar con ela, ao contrario,
quero estar con ela, senón porque non me quero aproveitar da súa bondade. Ela
está disposta a axudarme en calquera cousa que precise, pero sinto que non teño
dereito a recibir o seu amor despois do mal que me comportei con ela. Non
merezo que sexa tan boa comigo, tan agarimosa coma sempre... pero ela dime que
eses pensamentos son unha parvada e que son inxustos, que teriamos que
aproveitar o tempo o máximo posíbel... pero eu teño a ialma ferida e non sei se
lle poderei entregar cousas boas, enerxía positiva, cando sinto que moitas
veces só sae silencio de min, só me presta estar en silencio ou falando de Lúa.
Non quero esquecer tan rápido que ela estivo comigo, pero sei que nunca o
esquecerei, por moito que pase o tempo. Si teño que recoñecer que me presta
moito estar con Artemisa, coma se de súpeto se amoreasen en min todas esas
ganas de estar con ela que antes me custaba sentir... coma se tivese volto todo
o que sentía por ela. Quero ir amodiño, pero non porque teña dúbidas do que
sinto... senón porque me doe imaxinarme con Artemisa tan pronto. Sei que Lúa
desexa que volva con Artemisa canto antes, pero creo que é xusto que pasen uns
días... porque quero que sexa o tempo quen desfaga a sensación que ela deixou
na miña pel ao acariñarme e o eco da súa voz, o eco da súa respiración no meu
oído. Non quero borrar o seu recordo. Quero que a súa lembranza marche por si
soa, sen que ninguén ma arrinque; pero parece que todos saiban que Artemisa e
máis eu volveremos dentro de pouquiño. Ela está comigo coma se nunca tivésemos
estado xuntas... e gústame descubrir a vida con ela, gústame estar con ela sentindo
que ela me acariña a miña ferida ialma... e ten paciencia, vaina ter sempre, e
iso é o que máis me acouga. Estar con ela é coma pasear por un bosque no
outono. E sinto que me presta moito volver á aldeíña con ela, pasear con ela
pola beiriña do río, entre ás árbores...
Só quero vivir a tristura
que nace de saber que Lúa marchou para sempre. Non a quero agochar, non a quero
calar, porque sinto que se ten que expresar, que ten que vivir... vivir o tempo
que queira. E devagariño todo será máis doado... Só me teño que adoitar a vivir
sabendo que ela xa non respira... pero tamén lle podo falar a través do tempo e
do espazo, igual que ela me fala a través das palabras que me escribiu...
Pobriña miña. Por que tivo que vivir tanta dor ela soa? Agora entendo por que
estaba tan tristeiriña a semana na que voltou Artemisa, esa semana antes de
marchar... Agora entendo por que me agochaba que choraba, por que estaba tan
sensíbel, por que todas as noites quería estar comigo coma se fose a derradeira
vez que o podiamos compartir todo... por que eu estaba tan nerviosa, sobre todo
ese luns 15... tan chuvioso... tan neboento. Cando chove en Ourense, é coma se
o outono enteiro se botase sobre a cidade. Que morriñenta parece Ourense baixo
a choiva e que bonita tamén... e eu sentía que ese luns 15 pasaba algo. Mesmo a
tarde anterior vimos dende Ourense o fume dun incendio que houbo en san Cibrao,
nunha nave na que se gardaban froitas. Víase o fume dende a cidade... as nubes
cubrían o ceo... e eu sentía que ía ocorrer algo; pero, como moitas veces estou
farta de presentir tantas cousas, ás veces ignoro o que me di a miña ialma...
pero ese luns amencín sentíndome moi nerviosa... e agora sei, por milleira vez,
que nunca teño que ignorar a voz da miña intuición.
E agora xa vou deixar de
escribir. Só quero durmir.
Traducción:
Lunes, 22 de octubre de 2018
Yo pensaba que viviría mi cumpleaños
contigo, Lúa, que, por primera vez en mi vida, celebraríamos juntas mi
aniversario. Lo celebraré en la aldeíña y vendrá Artemisa a la aldea después de
mucho tiempo sin hacerlo. No puedo negar que me hace ilusión que ella vuelva a
la aldeíña. Tengo ganas de que se reencuentre con mi madre y las demás vecinas.
Mi madre también tiene muchas ganas de ver a Artemisa. Incluso tiene ganas de
verla tu madre. Esta semana, no iré a la aldeíña hasta el viernes, que vendrá a
buscarme mi tío Damián o, mejor dicho, vendrá a buscarnos, porque Artemisa
vendrá con nosotros. De momento, ese hecho hace que todo sea más faciliño. Hoy
he regresado al trabajo después de una semana sin ir y ha sido extraño. Los
clientes fijos que ya me conocen me han preguntado qué me había pasado, si
había estado de vacaciones, y yo sólo les he dicho que he estado enfermiña,
nada más. A nadie me siento capaz de decirle que no he ido a trabajar porque no
me sentía capaz de hacerlo. Decir que tú no estás me resulta imposible, es algo
que no puedo hacer. Las palabras se obstruyen en mi garganta y no puedo hablar.
Sé que no estás. No dejo de tener presente esa realidad, pero no puedo convertirla
en palabras.
Vivo en tu casa, la que se
supone que es mía, pero todavía no he ido al notario para hacer todos los
trámites precisos. No me apetece para nada vivir esos momentos. Me da muchísima
pereza pensar en todos los trámites que tengo que hacer. Tiene que acompañarme tu
madre y ninguna de las dos se siente capaz de enfrentarse a esos momentos.
Ella me dice que prefiere que siga llenando de vida el hogar que fue tuyo, pero
yo no me atrevo a volverlo mío, es decir, vivo aquí como una extraña, como si
estuviese alquilando esta casa. No me atrevo a guardar tus cosas para poner las
mías. No quiero guardar tu ropa, tus libros. Quiero tenerte presente en todo
momento. No quiero hacer nada que mengüe la fuerza de tu recuerdo. Quiero que
me hables a través de los objetos que fueron tuyos, que me hables a través de
las cosas que tú tocaste, que tú ordenaste, que tú usaste. Quiero que me hables
a través de nuestra música... Sé que, tarde o temprano, tendré que vender todo
eso que yo no podré utilizar; como tu piano, muchos de tus libros y otras cosas
más que tú me pediste que vendiese cuando quisiese... pero de momento no quiero
hacer nada de eso. También me pediste, en otras cartiñas que tu madre me ha
entregado, que buscase por tu casa, en los cajones, en los armarios... todo eso
que escribiste alguna vez porque quieres que yo lo lea. Quieres que lea todo
eso que dijiste cuando nadie podía escucharte.
Y ahora ya creo que no es
preciso que te cuente esto... Todo esto ya lo sabes, Luíña...
El sábado, me dispuse a
buscar esos escritos suyos que tanto me apetecía leer y encontré una docena de
poesías, de escritos, de cuentos, incluso encontré el diario que escribía
cuando era una rapariga que casi no sabía nada de la vida. Me asombró mucho
descubrir lo inocente que siempre fue. Lo que escribía en ese diario era muy
sencillo, casi no hablaba de sus sentimientos ni de lo que pensaba hasta que
cumplió quince años. Hasta entonces, sólo hablaba de las cosas que hacía todos
los días, de cómo le iba en la escuela, de cuando discutía con su madre, de
cuando su padre volvía de sus viajes de negocios y le traía regalos que a ella
muy feliz no le hacían, ya que ella prefería que su padre no se fuese nunca;
pero, cuando ya tenía quince años, empezó a escribir con metáforas, escondiendo
la verdad tras palabras que sólo ella podía entender, pero yo enseguida he
adivinado a qué se refería. No sé si trasladar a mi diario algunas de sus
palabras porque considero que es una falta de respeto...
Lo que también encontré fueron
otras cartiñas dirigidas a mí, pero escritas hace ya muchos años. Me impactó
sobre todo una que decía (y creo que no es necesario decir por qué me
sorprendió tanto):
«Si no te veo una vez más,
creeré que no merece la pena nacer. No quiero que me quiten lo que escribo. Es
el testimonio de esto que vivo. Ahora preferiría estar en un lugar donde nadie
guardase recuerdos conmigo. Estoy en un lugar donde no soy nadie, sólo un
número más. Estoy desvaneciéndome como esas brumas que el sol deshace cuando
sale por el horizonte, brillando con fuerza y sin respeto a nada. Estoy
desapareciendo en un vacío que nadie conoce. Ojalá entrases por esa puerta por
la que entran los enfermeros y me digas que todo ha estado bien siempre. Hay
tanto silencio que me enloquezco y de súbito alguien chilla, diciendo palabras
incomprensibles que tampoco quiero entender. Quiero que aparezcas delante de mí
y me digas que la vida aún me espera. Ahora siento que ya no me queda nada.
Estar tan enferma es algo que no se puede explicar. Estoy tristiña y realmente
no me importa que nadie me quiera de verdad porque yo tampoco me quiero y
siento que, por mucho que adelgace, no desapareceré nunca. Peso muy poquiño y
dicen que, si sigo adelgazando, voy a ponerme mucho peor; pero ¿qué más da? Ya
no me sirve ninguna de la ropa que tengo. Llevo aquí encerrada más de un mes y
siento que nunca va a tener fin esta etapa de mi vida. Me obligan a comer, pero
yo me resisto porque no quiero saber nada de la comida. Me da asco todo, pero
sí echo en falta las empanadas de mi abuela, ésas de carne que tan fuertes
eran; pero mi abuela ya no está y nunca más me hará esas empanadas. No sé por
qué te escribo a ti directamente, Agnes, si ni tan siquiera sé si sigues
existiendo, pero es que a nadie me atrevo a contarle todo esto, a hablarle tan
abiertamente de lo que siento. Hace un mes que estoy en el hospital, pero en
realidad hace más de un año que estoy enferma. Lo que pasa es que nadie se
percataba de que no estaba bien, de que, poquiño a poco, iba dejando de comer.
Jordi me decía que estaba cada vez más extraña, que no le gustaba que cada vez
estuviese más delgadiña, y yo sólo quería adelgazar para que no me viese guapa
nunca, para que me cogiese asco y no quisiese estar conmigo. Ahora que estoy en
el hospital, por lo menos, no intenta que estemos juntos. Perdóname, Agnes. NO
sé por qué me casé con él si sólo te quiero a ti. Te digo lo que siento con
tanta sinceridad porque sé que no leerás nunca mis palabras y, si las lees,
será porque al fin volviste y estás compartiendo conmigo mi vida; pero sé que
eso es una utopía, un sueño que nunca se convertirá en realidad, porque tú
estás perdida en un mundo distinto. No sé dónde estás... dónde estás en este
día de otoño de 1999, este año tan horrible. Está siendo el peor año de mi
vida. Mi carrera se ha quedado colgada y no creo que pueda terminarla. Yo
quiero acabarla, quiero ser alguien de provecho, pero ahora estoy enferma,
afectada por millones de cosas que están deshaciéndome. Y lo peor es que no
entiendo por qué no estás por ninguna parte. ¿Dónde estás? ¿Qué carallo han
hecho contigo? ¿Sabes que tu madre también está muy enferma? Nunca pudo superar
que te alejase de ella. NO imaginas cuánto se arrepiente de enviarte lejos de
aquí. No sabemos qué le pasa, sólo que se marea mucho y le cuesta respirar,
pero es la tristeza, seguro que es la tristeza. Mi madre se ha ido a vivir a la
aldeíña porque quiere estar cerca de tu madre y también, como ha heredado la
casiña de mi abuela... pues quiere vivir en un lugar un poquiño más tranquilo.
Yo estaba estudiando en Santiago de Compostela, pero no sé qué pasará al
final... y tampoco sé si me importa. ¿Sabes que también intenté preguntar en
las universidades de Barcelona si tenían alguna estudiante con tu nombre? Pero
no existes para nadie, Agnes, sólo para mí y todas las personas que te queremos
y nos acordamos de ti.
Y ya me voy a despedir porque
estoy agotada.»
Me impactó mucho saber que
Lúa también estuvo en un hospital y creo que las dos estuvimos en lugares
semejantes, aunque por motivos distintos. Supongo que no intentaron curarla con
los mismos tratamientos que me aplicaron a mí, pero sé que tuvo que ser
horrible para ella estar en un lugar así. No quiero ni imaginar cómo estaría,
tan delgadiña, tan enferma... y tan deshecha por dentro. ¿Por qué Lúa se
equivocó tanto? Parece mentira que una mujer tan sensible e inteligente como
era Lúa pudiese equivocarse tanto... Me da mucha pena saber que lo pasó tan
mal, pero ya no se puede hacer nada por ella y eso es lo que más me duele, que
se llevase con ella tanto dolor.
También encontré otros
mensajes, más cortiños. En ellos, me hablaba la Lúa que estuvo conmigo...
«Si estás leyendo esto,
quiere decir que ya me he ido. Preparé todo lo que estás encontrando para que
precisamente lo leyeses cuando me fuese. No quiero que pienses que estás sola.
Yo siempre iré contigo, aunque no me veas; pero sí quiero que vivas como si
nuestra historia fuese un capítulo más de tu vida, como si fuese una parada en
tu destino. Quiero que recuperes la vida con Artemisa. No estéis separadas si
todavía os queréis. Me siento culpable cuando recuerdo todo el dolor que
provoqué. Fue culpa mía, de mi egoísmo. Sé que lo hice mal, pero la muerte creo
que me ha castigado suficiente. Te escribo estas palabras intentando no
reflejar la rabia que siento. No quiero irme de tu lado, no quiero. No imaginas
la impotencia y la tristeza que siento cuando sé que cada vez nos quedan menos
instantes para compartir, que cada noche puede ser la última que vivimos
juntas. Sí tengo miedo, por supuesto que tengo miedo; pero llevo tantos años
sabiendo que voy a morir pronto que parece como si ya me hubiese habituado a
esa idea; pero sí tengo miedo. Lo único que me serena es saber que, cuando me
vaya, no estarás sola. Me alegro muchísimo de que Artemisa te quiera de verdad
y de que esté aquí en Ourense. No imaginas el alivio que siento al pensar que
ella está aquí dispuesta a volver contigo cuando tú te sientas capaz de
comenzar una nueva vida con ella o, mejor dicho, de seguir con ella la vida que
teníais. Sé que está muy cerquiña el momento en el que todo acabará. Muchas
veces, pensé que iba a morir y después reviví inesperadamente. Me falla el
corazón e intentó detenerse en muchísimas ocasiones. Tengo encima tres
operaciones, pero no sirvió de nada tanto esfuerzo. Nunca quise hablarte de
esto porque me parece algo muy triste y yo quería vivir contigo siendo felices,
ignorando los problemas, porque el tiempo que teníamos era tan corto... y no
merecía la pena llenarlo de tristeza. Y dejo de escribir porque ya has llegado
del trabajo. Qué valiente y fuerte eres, vida mía, mucho más que nadie.»
Y por hoy creo que ya es
suficiente. Ya he transcrito muchas palabras de ella, pero hay muchas más,
muchos sentimientos que ella ocultó, muchas experiencias que ella no compartió
con nadie.
He de decir que leer lo que
ella escribió con la intención de comunicarse conmigo cuando ya no estuviese
está ayudándome a hacerme a la idea de que ella no volverá nunca más de ninguna
parte. Si estos escritos no existiesen, sería imposible que yo aceptase que Lúa
se ha marchado para siempre.
Y también tengo que reconocer
que agradezco muchísimo que Artemisa esté aquí. Si ella no estuviese en
Ourense, yo me sentiría mucho más sola; pero lo que me pasa también es que me
sabe muy mal estar con ella, pero no porque no quiera estar con ella, al
contrario, quiero estar con ella, sino porque no quiero aprovecharme de su
bondad. Ella está dispuesta a ayudarme en cualquier cosa que precise, pero
siento que no tengo derecho a recibir su amor después de lo mal que me he
comportado con ella. No me merezco que sea tan buena conmigo, tan cariñosa como
siempre... pero ella me dice que esos pensamientos son una tontería y que son
injustos, que tendríamos que aprovechar el tiempo lo máximo posible... pero yo
tengo el alma herida y no sé si podré entregarle cosas buenas, energía
positiva, cuando siento que muchas veces sólo sale silencio de mí, sólo me
apetece estar en silencio o hablando de Lúa. No quiero olvidar tan rápido que
ella ha estado conmigo, pero sé que nunca lo olvidaré, por mucho que pase el
tiempo. Sí tengo que reconocer que me apetece mucho estar con Artemisa, como si
de súbito se acumulasen en mí todas esas ganas de estar con ella que antes me
costaba sentir... como si hubiese vuelto todo lo que sentía por ella. Quiero ir
despaciño, pero no porque tenga dudas de lo que siento... sino porque me duele
imaginarme con Artemisa tan pronto. Sé que Lúa desea que vuelva con Artemisa
cuanto antes, pero creo que es justo que pasen unos días... porque quiero que sea
el tiempo quien deshaga la sensación que ella dejó en mi piel al acariciarme y
el eco de su voz, el eco de su respiración en mi oído. No quiero borrar su
recuerdo. Quiero que su recuerdo se marche por sí solo, sin que nadie me lo
arranque; pero parece que todos sepan que Artemisa y yo volveremos dentro de
poquiño. Ella está conmigo como si nunca hubiésemos estado juntas... y me gusta
descubrir la vida con ella, me gusta estar con ella sintiendo que ella acaricia
mi herida alma... y tiene paciencia, va a tenerla siempre, y eso es lo que más
me serena. Estar con ella es como pasear por un bosque en otoño. Y siento que
me apetece mucho volver a la aldeíña con ella, pasear con ella por la orilliña
del río, entre los árboles...
Sólo quiero vivir la tristeza
que nace de saber que Lúa se ha marchado para siempre. No quiero esconderla, no
quiero callarla, porque siento que tiene que expresarse, que tiene que vivir...
vivir el tiempo que quiera. Y poquiño a poco todo será más fácil... Sólo tengo
que habituarme a vivir sabiendo que ella ya no respira... pero también puedo
hablarle a través del tiempo y del espacio, igual que ella me habla a través de
las palabras que me escribió... Pobriña mía. ¿Por qué tuvo que vivir tanto
dolor ella sola? Ahora entiendo por qué estaba tan tristiña la semana en la que
volvió Artemisa, esa semana antes de marcharse... Ahora entiendo por qué me
escondía que lloraba, por qué estaba tan sensible, por qué todas las noches
quería estar conmigo como si fuese la última vez que podíamos compartirlo
todo... por qué yo estaba tan nerviosa, sobre todo ese lunes 15... tan
lluvioso... tan nebuloso. Cuando llueve en Ourense, es como si el otoño entero
se lanzase sobre la ciudad. Qué morriñosa parece Ourense bajo la lluvia y qué
bonita también... y yo sentía que ese lunes quince pasaba algo. Incluso la
tarde anterior vimos desde Ourense el humo de un incendio que hubo en san
Cibrao, en una nave en la que se guardaban frutas. Se veía el humo desde la
ciudad... las nubes cubrían el cielo... y yo sentía que iba a ocurrir algo;
pero, como muchas veces estoy harta de presentir tantas cosas, a veces ignoro
lo que me dice mi alma... pero ese lunes amanecí sintiéndome muy nerviosa... y
ahora sé, por enésima vez, que nunca tengo que ignorar la voz de mi intuición.
Y ahora ya voy a dejar de
escribir. Sólo quiero dormir.
Debe ser extraño,leer algo de la persona que amas pero que ya no está. Algo que escribió sabiendo que le quedaba poco, dedicado a ti. Es precioso todo lo que le dice, pero es duro, muy duro. Imaginar por lo que pasó, sabiendo que se acercaba su final, aceptando su destino. Yo creo que conocía muy bien a Agnes, incluso más que la propia Agnes. Sabía que estas palabras le harían bien, le ayudarían a aceptar lo ocurrido y sobrellevar mejor el dolor. Para Lúa también fue un terapia, dejar todos esos escritos. Fue una forma de despedirse de la vida, de Agnes, y de canalizar esa tristeza y el dolor. A pesar de lo mal que lo debió pasar, transmite un mensaje optimista, de mirar adelante y pensar en lo vivido. Esos escritos de cuando estaba enferma son muy tristes, pero son muy reveladores. Nos demuestra hasta que punto estaba enamorada de Agnes, a pesar de no saber nada de ella durante tantos años. Es curioso, mientras Agnes estaba en el psiquiátrico, Lúa estaba hospitalizada, pasándolo también muy mal.
ResponderEliminarMe pregunto que habría sucedido si no hubiese muerto. ¿Habría dejado a Lúa para volver con Artemisa? Es algo que nunca sabremos, aunque yo la veía muy indecisa y sus últimas palabras antes de que Lúa falleciese se inclinaban por Artemisa. Aunque está claro que Lúa fue y será para siempre una de las personas más importantes en su vida, no creo que la olvide jamás.
Cuenta con Artemisa, que está ahí, paciente, sin prisas por volver o intentando que deje atrás el dolor, deja que Agnes se recupere poquito a poco. Al menos ya ha vuelto al trabajo, retomando su vida. Otro capítulo conmovedor, pero con un chispa de optimismo, y todo gracias a Lúa. Sigue siendo buena incluso después de muerta. Hoy con el día de lluvia que está haciendo y la mañana tan loca que hemos tenido, parece que me afecta el doble. En cuanto pueda, me leo otro, que lo estoy deseando!!
Qué entrada tan triste, realmente no tengo ánimos para un gran comentario. Me ha impresionado que Lúa tuviera un piano y Agnes lo quiera vender, ¡noooooo! Seguro que no lo vende bien, tendría yo que hablar con ella... Pero sí, comprendo muy bien su mezcla de pereza y pena profunda, más al leer las cartas que Lúa le ha dejado. Por eso al final Agnes dice que no quiere pensar, solo quiere dormir, escapar de la realidad tan triste de no tener a Lúa. Sí, está Artemisa, y seguro que en ella se va a apoyar hasta conseguir salir de este trance, pero incluso eso es triste, porque significa que a la larga la que fue tanto será nada o casi nada... un capítulo hermoso que me afecta mucho.
ResponderEliminar