sábado, 20 de octubre de 2018

DIARIO DE AGNES: VENRES, 19 DE OUTUBRO DE 2018


Venres, 19 de outubro de 2018

Quero estar en silencio. Quero que a vida se deteña, que non haxa momentos se eu non quero que os haxa. Sei que a vida ten que seguir. Ti arengáchesme a que seguise vivindo, mesmo a que voltase con Artemisa e seguise facendo a miña vida; pero decotío pregúntome como vou seguir sen ti, sabendo que xa non estás. É certo que quero seguir vivindo. Sei que teño que seguir vivindo e non quero deixar de vivir, iso non o podo negar... pero tamén é verdade que quero estar detida un tempo, quero estar un tempo en silencio, sen que a vida me esixa nada. Quero estar en silencio mirando o noso río, ollando as árbores, escoitando o silencio, sabendo que por uns longos momentos non hai nada máis, nada, só silencio e soidade, só por uns días. Non pido que o mundo deixe de xirar, sei que iso nunca poderá ocorrer. A vida segue coma se nada tivese pasado, coma se ti aínda estiveses eiquí connosco, pero eu sinto que todo se detivo. Mesmo sinto que, cando vou por Ourense, hai máis silencio que nunca. Miro ao Miño e el tamén parece estar calado, coma a túa ialma. De verdade xa non estás, Lúa? De verdade marchaches para sempre? Non o entendo, Lúa, non o entendo. Se dende sempre soubese que te irías tan pronto, viviriamos doutra maneira todo... Todo tería sido distinto, eu tería sido distinta contigo, con todo... pero agora xa é demasiado tarde para mudar as cousas e síntoo, síntoo de verdade, con toda a miña ialma. Non terías que coñecer as miñas dúbidas, nunca deberías ter sabido que eu tiña dúbidas. Teríacho que dar todo sempre, dende o principio... E agora onde estás? Intento atopar algún xeito de falar contigo, pero non estás por ningures. Si sinto que, cando vou polo bosque, hai moito de ti no son do vento, na queda auga do río, nas follas que o vento abanea... pero falla algo que nada pode encher, hai un baleiro que nada poderá encher xamais...

E a verdade é que non me presta facer nada, só estar queda, calada, sen dicir nada. Quero pensar en ti sen ter présa, sen sentir que vai algo despois deses momentos. Quero pensar en ti durante moito tempo, só lembrando a túa imaxe, a túa voz... Non quero esquecer a túa voz. Quero ouvila sempre na miña mente, quero recuperar sempre o recendo do teu corpo, o son do teu riso, o brilo dos teus ollos... pero sei que nunca máis te poderei ver, nin escoitar nin recender. Marchaches para sempre e iso non sei como o podo aceptar. Sei que a vida segue, pero de verdade ti serás feliz vendo que eu intento refacer a miña vida? Quero estar segura de que non che farei dano, de que o que faga non che ferirá na túa fermosa ialma. Por que nunca me dixeches nada? Non sei se pensar que fuches inxusta porque sei que todo o que fixeches fixéchelo pensando en min, en que non me querías facer dano... pero, carallo, Lúa... como me podo afacer á idea de que xa non estás e de que nunca máis estarás? Como se supera algo eisí?

Estou pasando estes días na aldeíña, intentando estar preto de ti. Fun moitas veces visitar a túa tumba e non podo crer que sexa o teu nome o que está posto eilí, nesa lápida provisional... “Lúa María Ferreira Mourille, 10 de xullo de 1973 – 15 de outubro de 2018”. Non pode ser, simplemente non pode ser... pero eilí estás, rodeada de flores. Púxenche flores todos os días. Non quero que ese lugar estea baleiro... Artemisa tamén veu á aldeíña para visitar o lugar onde estarás para sempre... para sempre... pero é que me parece que a vida se adiantou moitísimo, paréceme coma se tivesen transcorrido moitos anos de repente... e non, todo segue coma sempre, coma se nada, e sendo ti tan noviña... É que non o entendo, Lúa, non o entendo.

Artemisa quere estar comigo, dándome alento, e sei que a ti che gustaría que ela estivese sempre comigo; pero é que agora eu só preciso estar na aldeíña, sen facer nada extraordinario. O luns irei xa traballar. Silvia é moi boa amiga e estivo moi pendente de min. Díxome que fose traballar cando puidese, que entendía perfectamente que precisase uns días para me repoñer disto. Ela tamén sabía que ti estabas doente... Ela tamén vivía con medo a que chegase o día no que lle dixesen: xa pasou... Pola Deusa, Lúa, que soidade... que escura me parece a noite sen ouvir a túa voz... e nin tan sequera son quen de voltar á túa casa, onde vivimos eses días tan bonitos. Bótote moito en falla, moitísimo, e non sei como aturar esta nostalxia, non sei como vivir con estas emocións... pero eu sei que teño que seguir adiante, que o luns volverei ao traballo e farei todo o posíbel para seguir, para que a miña vida siga... pero nunca te poderei esquecer, nunca...

Vólvoche dicir que Artemisa quere estar comigo todo o tempo. Non me quere deixar soa, pero son eu a que non quere que gaste todo o tempo dos seus días en min porque non me quero aproveitar da súa bondade. Agora sinto que teño que estar soa, que ela non ten por que aturar tanta tristura... pero é que sinto outras cousas que a ti non che debería de dicir... porque non quero que penses mal dela... pero crin ver alivio no seu ollar... De verdade pode sentir alivio ao saber que ti e máis eu xa non poderemos estar xuntas nunca máis? Non, Artemisa non é eisí. Eu non fun quen pensou isto. Foi unha veciña da aldeíña quen mo dixo, sen a menor pegada de maldade, xa o sabes, pero díxome que agora ela estaría máis tranquila ao saber que ti marchaches para sempre. Non che vou dicir quen me dixo iso porque non quero deixar mal a esta muller, quen fixo ese comentario con toda a súa inocencia. Eu díxenlle que iso non era eisí, que Artemisa nunca podería sentir alivio... pero ela díxome entón que a vira sorrir levemente nesa ocasión na que a levei á túa... á túa tumba... Esa veciña estaba por eilí tamén, casualmente, e dixo que, cando eu me puxen a limparme as bágoas, Artemisa sorriu, pero iso non pode ser, non pode ser.

E Artemisa chámame todos os días, dime cousas sempre, para que saiba que ela está eiquí comigo... pero eu non teño ganas de falar, Lúa. Non sei que dicirlle... pero tamén lle agradezo moitísimo que estea eiquí. Tamén estiven falando con Casandra por teléfono. Chamou o martes pola noite á miña casa. Chamoume ao móbil, pero eu non o levaba enriba porque estaba coa miña nai. Emocionoume moito que me chamase. Falou primeiro coa miña nai e a ela tamén a emocionou moito que Casandra nos chamase para dicir que sentía o que pasara. Non obstante, a conversación foi moi curta porque eu a cortei axiña... Tampouco sabía que dicir. Cústame falar, cústame moito, é coma se non tivese voz... E non sei que dicir porque non podo falar, xa que, se ti non escoitas as miñas palabras, case que non ten sentido que diga nada... porque cada parte da miña mente é túa, Lúa, porque non atopo a palabra exacta... Non sei describir o que sinto, nin o que penso, nin o que vexo nin o que vivo. Sinto que as verbas perderon o seu senso, que xa non queda nada máis que dicir... pero sei que isto é efémero, que este desalento non durará para sempre...

E agora escríboche na beiriña do noso río... Vai un tempo tan estraño, unha temperatura tan rara... Nin calor nin frío fai, máis ben frío, pero nin tan sequera o ceo se atreve a botarnos tanto frío de súpeto... Xa está eiquí plenamente o outono... pero si sinto que vai algo de fresquiño cando se achega a anoitecida. Mañá irei á túa casa por primeira vez dende que marchei contigo de eilí. Quérome reencontrar contigo eilí, pero teño medo, gaño medo cando penso en que estarei soa sen ti nun lugar que che pertence tanto.

 

Traducción:

Viernes, 19 de octubre de 2018

Quiero estar en silencio. Quiero que la vida se detenga, que no haya momentos si yo no quiero que los haya. Sé que la vida tiene que seguir. Tú me animaste a que siguiese viviendo, incluso a que volviese con Artemisa y siguiese haciendo mi vida; pero continuamente me pregunto cómo voy a seguir sin ti, sabiendo que ya no estás. Es cierto que quiero seguir viviendo. Sé que tengo que seguir viviendo y no quiero dejar de vivir, eso no puedo negarlo... pero también es verdad que quiero estar detenida un tiempo, quiero estar un tiempo en silencio, sin que la vida me exija nada. Quiero estar en silencio mirando nuestro río, observando los árboles, escuchando el silencio, sabiendo que por unos largos momentos no hay nada más, nada, sólo silencio y soledad, sólo por unos días. No pido que el mundo deje de girar, sé que eso nunca podrá ocurrir. La vida sigue como si nada hubiese pasado, como si tú aún estuvieses aquí con nosotros, pero yo siento que todo se ha detenido. Incluso siento que, cuando voy por Ourense, hay más silencio que nunca. Miro al Miño y él también parece estar callado, como tu alma. ¿De verdad ya no estás, Lúa? ¿De verdad te has marchado para siempre? No lo entiendo, Lúa, no lo entiendo. Si desde siempre hubiese sabido que te irías tan pronto, habríamos vivido de otra manera todo... Todo habría sido distinto, yo habría sido distinta contigo, con todo... pero ahora ya es demasiado tarde para cambiar las cosas y lo siento, lo siento de verdad, con toda mi alma. No tendrías que haber conocido mis dudas, nunca tendrías que haber sabido que yo tenía dudas. Tendría que habértelo dado todo siempre, desde el principio... ¿Y ahora dónde estás? Intento encontrar algún modo de hablar contigo, pero no estás por ninguna parte. Sí siento que, cuando voy por el bosque, hay mucho de ti en el sonido del viento, en la quieta agua del río, en las hojas que el viento mece... pero falta algo que nada puede llenar, hay un vacío que nada podrá henchir jamás...

Y la verdad es que no me apetece hacer nada, sólo estar quieta, callada, sin decir nada. Quiero pensar en ti sin tener prisa, sin sentir que va algo después de esos momentos. Quiero pensar en ti durante mucho tiempo, sólo rememorando tu imagen, tu voz... No quiero olvidar tu voz. Quiero oírla siempre en mi mente, quiero recuperar siempre el aroma de tu cuerpo, el sonido de tu risa, el brillo de tus ojos... pero sé que nunca más podré verte, ni escuchar ni oler. Te has marchado para siempre y eso no sé cómo puedo aceptarlo. Sé que la vida sigue, pero ¿de verdad tú serás feliz viendo que yo intento rehacer mi vida? Quiero estar segura de que no te haré daño, de que lo que haga no te herirá en tu hermosa alma. ¿Por qué nunca me dijiste nada? No sé si pensar que fuiste injusta porque sé que todo lo que hiciste lo hiciste pensando en mí, en que no querías hacerme daño... pero, carallo, Lúa... ¿cómo puedo hacerme a la idea de que ya no estás y de que nunca más estarás? ¿Cómo se supera algo así?

Estoy pasando estos días en la aldeíña, intentando estar cerca de ti. He ido muchas veces a visitar tu tumba y no puedo creer que sea tu nombre el que está puesto allí, en esa lápida provisional... “Lúa María Ferreira Mourille, 10 de xullo de 1973 – 15 de outubro de 2018”. No puede ser, simplemente no puede ser... pero allí estás, rodeada de flores. Te puse flores todos los días. No quiero que ese lugar esté vacío... Artemisa también ha venido a la aldeíña para visitar el lugar donde estarás para siempre... para siempre... pero es que me parece que la vida se ha adelantado muchísimo, me parece como si hubiesen transcurrido muchos años de repente... y no, todo sigue como siempre, como si nada, y siendo tú tan jovenciña... Es que no lo entiendo, Lúa. No lo entiendo.

Artemisa quiere estar conmigo, dándome aliento, y sé que a ti te gustaría que ella estuviese siempre conmigo; pero es que ahora yo sólo necesito estar en la aldeíña, sin hacer nada extraordinario. El lunes iré ya a trabajar. Silvia es muy buena amiga y ha estado muy pendiente de mí. Me dijo que fuese a trabajar cuando pudiese, que entendía perfectamente que precisase de unos días para reponerme de esto. Ella también sabía que tú estabas enferma... Ella también vivía con miedo a que llegase el día en el que le dijesen: ya ha pasado... Por la Diosa, Lúa, qué soledad... qué oscura me parece la noche sin oír tu voz... y ni tan siquiera soy capaz de volver a tu casa, donde vivimos esos días tan bonitos. Te echo mucho en falta, muchísimo, y no sé cómo soportar esta nostalgia, no sé cómo vivir con estas emociones... pero yo sé que tengo que seguir adelante, que el lunes volveré al trabajo y haré todo lo posible para seguir, para que mi vida siga... pero nunca podré olvidarte, nunca...

Vuelvo a decirte que Artemisa quiere estar conmigo todo el tiempo. No quiere dejarme sola, pero soy yo la que no quiere que gaste todo el tiempo de sus días en mí porque no quiero aprovecharme de su bondad. Ahora siento que tengo que estar sola, que ella no tiene por qué soportar tanta tristeza... pero es que siento otras cosas que a ti no debería decirte... porque no quiero que pienses mal de ella... pero creí ver alivio en su mirada... ¿De verdad puede sentir alivio al saber que tú y yo ya no podremos estar juntas nunca más? No, Artemisa no es así. Yo no fui quien pensó esto. Fue una vecina de la aldeíña quien me lo dijo, sin la menor huella de maldad, ya lo sabes, pero me dijo que ahora ella estaría más tranquila al saber que tú te has marchado para siempre. No voy a decirte quién me dijo eso porque no quiero dejar mal a esta mujer, quien hizo ese comentario con toda su inocencia. Yo le dije que eso no era así, que Artemisa nunca podría sentir alivio... pero ella me dijo entonces que la había visto sonreír levemente en esa ocasión en la que la llevé a tu... a tu tumba... Esa vecina estaba por allí también, casualmente, y dijo que, cuando yo me puse a limpiarme las lágrimas, Artemisa sonrió, pero eso no puede ser, no puede ser.

Y Artemisa me llama todos los días, me dice cosas siempre, para que sepa que ella está aquí conmigo... pero yo no tengo ganas de hablar, Lúa. No sé qué decirle... pero también le agradezco muchísimo que esté aquí. También estuve hablando con Casandra por teléfono. Llamó el martes por la noche a mi casa. Me llamó al móvil, pero yo no lo llevaba encima porque estaba con mi madre. Me emocionó mucho que me llamase. Habló primero con mi madre y a ella también la emocionó mucho que Casandra nos llamase para decir que sentía lo que había pasado. No obstante, la conversación fue muy corta porque yo la corté enseguida... Tampoco sabía qué decir. Me cuesta hablar, me cuesta mucho, es como si no tuviese voz... Y no sé qué decir porque no puedo hablar, ya que, si tú no escuchas mis palabras, casi que no tiene sentido que diga nada... “porque cada parte de mi mente es tuya”, Lúa, “porque no encuentro la palabra exacta...” No sé describir lo que siento, ni lo que pienso, ni lo que veo ni lo que vivo. Siento que las palabras han perdido su significado, que ya no queda nada más que decir... pero sé que esto es efímero, que este desaliento no durará para siempre...

Y ahora te escribo en la orilliña de nuestro río... Hace un tiempo tan extraño, una temperatura tan rara... Ni calor ni frío hace, más bien frío, pero ni tan siquiera el cielo se atreve a lanzarnos tanto frío de súbito... Ya está aquí plenamente el otoño... pero sí siento que hace algo de fresquiño cuando se acerca la anochecida. Mañana iré a tu casa por primera vez desde que me marché contigo de allí. Quiero reencontrarme contigo allí, pero tengo miedo, siento miedo cuando pienso que estaré sola sin ti en un lugar que te pertenece tanto.

2 comentarios:

  1. Es un capítulo muy triste. Estaba claro que la muerte de Lúa afectaría muchísimo a Agnes, y así se ha reflejado en este capítulo. La verdad es que pensar en que Lúa está muerta, que estará ahí como dice Agnes, para siempre, en ese lugar. Es triste, no se lo merece. Es verdad que su vida fue maravillosa en los últimos días, a pesar de su enfermedad, pero era joven y merecía vivir muchos años más. Es lógico que Agnes esté así, queriendo que el tiempo se detenga, que el mundo sepa que Lúa ya no está. Es algo tan duro, perder a alguien al que amas...

    Estoy un poco impactado por lo que dice la vecina. ¿De verdad Artemisa sonreía cuando Agnes lloraba en la tumba de Lúa? ¡No puedo creerlo! O es una vecina con muy mala idea o es que Artemisa ha perdido la cabeza definitivamente. Alegrarse por la muerte de alguien es lo peor...

    Me intriga mucho saber lo que ocurrirá, y quiero leer la parte en la que Agnes va al piso y se enfrenta a la realidad, tomando decisiones con lo que hará con su vida, con el piso, con todo. Está muy emocionante. ¿Cómo consigues escribir estas cosas? Puedes llegar a escribir sobre un dolor tan duro, sobre algo tan sobrecogedor que sorprende muchísimo, es como si lo hubieses vivido. Como siempre, maravilloso.

    ResponderEliminar
  2. Creo que todos los seres humanos hemos querido parar el tiempo alguna vez. Lo lógico sería hacerlo en los momentos más felices, para que nunca terminen, pero la verdad es que yo recuerdo sobre todo momentos muy tristes en los que el tiempo me iba a separar de alguien para siempre, y ahí los segundos son como cuñas que se clavan en el tejido de la vida y lo desgarran irreversiblemente. Lúa ya no está, y con cada instante se hunde más y más en el pasado de Agnes, es decir, en un lugar que no existe, ni él ni nada de lo que contiene, así que no, Lúa ya no existe, con todo lo que eso supone. ¿Cómo puede alguien no existir? ¡Eso convierte a alguien en nadie! Nunca podremos comprender eso, del mismo modo que aceptamos que no se puede crear de la nada, ¿cómo puede ser que lo que es algo llegue a no serlo, o sea, a ser nada? Y el caso es que sabemos la respuesta: lo que es llegará a no ser por obra y gracia del tiempo, como en el villancico: La Nochebuena se viene, la Nochebuena se va, y nosotros nos iremos y no volveremos más. Toda esta perplejidad la expresa Agnes bien elocuentemente...

    Non pode ser, simplemente non pode ser... pero eilí estás, rodeada de flores. Púxenche flores todos os días. Non quero que ese lugar estea baleiro... Artemisa tamén veu á aldeíña para visitar o lugar onde estarás para sempre... para sempre... pero é que me parece que a vida se adiantou moitísimo, paréceme coma se tivesen transcorrido moitos anos de repente... e non, todo segue coma sempre, coma se nada, e sendo ti tan noviña... É que non o entendo, Lúa, non o entendo.

    ¿Y a quién recurre para que la ayude en su perplejidad? ¡A Lúa! El resto de cosas es natural que le importen poco, que Artemisa se ría o no se ría, o que haga frío o calor ¿qué más da, si hablamos de ir y no volver?

    Empatizo mucho con Agnes en este capítulo, que es hermoso y estremecedor.

    ResponderEliminar