Venres, 19 de outubro de 2018
Quero estar en silencio.
Quero que a vida se deteña, que non haxa momentos se eu non quero que os haxa.
Sei que a vida ten que seguir. Ti arengáchesme a que seguise vivindo, mesmo a
que voltase con Artemisa e seguise facendo a miña vida; pero decotío pregúntome
como vou seguir sen ti, sabendo que xa non estás. É certo que quero seguir
vivindo. Sei que teño que seguir vivindo e non quero deixar de vivir, iso non o
podo negar... pero tamén é verdade que quero estar detida un tempo, quero estar
un tempo en silencio, sen que a vida me esixa nada. Quero estar en silencio
mirando o noso río, ollando as árbores, escoitando o silencio, sabendo que por
uns longos momentos non hai nada máis, nada, só silencio e soidade, só por uns
días. Non pido que o mundo deixe de xirar, sei que iso nunca poderá ocorrer. A
vida segue coma se nada tivese pasado, coma se ti aínda estiveses eiquí
connosco, pero eu sinto que todo se detivo. Mesmo sinto que, cando vou por
Ourense, hai máis silencio que nunca. Miro ao Miño e el tamén parece estar
calado, coma a túa ialma. De verdade xa non estás, Lúa? De verdade marchaches
para sempre? Non o entendo, Lúa, non o entendo. Se dende sempre soubese que te
irías tan pronto, viviriamos doutra maneira todo... Todo tería sido distinto,
eu tería sido distinta contigo, con todo... pero agora xa é demasiado tarde
para mudar as cousas e síntoo, síntoo de verdade, con toda a miña ialma. Non
terías que coñecer as miñas dúbidas, nunca deberías ter sabido que eu tiña
dúbidas. Teríacho que dar todo sempre, dende o principio... E agora onde estás?
Intento atopar algún xeito de falar contigo, pero non estás por ningures. Si
sinto que, cando vou polo bosque, hai moito de ti no son do vento, na queda
auga do río, nas follas que o vento abanea... pero falla algo que nada pode
encher, hai un baleiro que nada poderá encher xamais...
E a verdade é que non me
presta facer nada, só estar queda, calada, sen dicir nada. Quero pensar en ti
sen ter présa, sen sentir que vai algo despois deses momentos. Quero pensar en
ti durante moito tempo, só lembrando a túa imaxe, a túa voz... Non quero
esquecer a túa voz. Quero ouvila sempre na miña mente, quero recuperar sempre o
recendo do teu corpo, o son do teu riso, o brilo dos teus ollos... pero sei que
nunca máis te poderei ver, nin escoitar nin recender. Marchaches para sempre e
iso non sei como o podo aceptar. Sei que a vida segue, pero de verdade ti serás
feliz vendo que eu intento refacer a miña vida? Quero estar segura de que non
che farei dano, de que o que faga non che ferirá na túa fermosa ialma. Por que
nunca me dixeches nada? Non sei se pensar que fuches inxusta porque sei que
todo o que fixeches fixéchelo pensando en min, en que non me querías facer
dano... pero, carallo, Lúa... como me podo afacer á idea de que xa non estás e
de que nunca máis estarás? Como se supera algo eisí?
Estou pasando estes días
na aldeíña, intentando estar preto de ti. Fun moitas veces visitar a túa tumba
e non podo crer que sexa o teu nome o que está posto eilí, nesa lápida
provisional... “Lúa María Ferreira Mourille, 10 de xullo de 1973 – 15 de
outubro de 2018”. Non pode ser, simplemente non pode ser... pero eilí estás,
rodeada de flores. Púxenche flores todos os días. Non quero que ese lugar estea
baleiro... Artemisa tamén veu á aldeíña para visitar o lugar onde estarás para
sempre... para sempre... pero é que me parece que a vida se adiantou moitísimo,
paréceme coma se tivesen transcorrido moitos anos de repente... e non, todo
segue coma sempre, coma se nada, e sendo ti tan noviña... É que non o entendo,
Lúa, non o entendo.
Artemisa quere estar
comigo, dándome alento, e sei que a ti che gustaría que ela estivese sempre
comigo; pero é que agora eu só preciso estar na aldeíña, sen facer nada
extraordinario. O luns irei xa traballar. Silvia é moi boa amiga e estivo moi
pendente de min. Díxome que fose traballar cando puidese, que entendía
perfectamente que precisase uns días para me repoñer disto. Ela tamén sabía que
ti estabas doente... Ela tamén vivía con medo a que chegase o día no que lle
dixesen: xa pasou... Pola Deusa, Lúa, que soidade... que escura me parece a
noite sen ouvir a túa voz... e nin tan sequera son quen de voltar á túa casa,
onde vivimos eses días tan bonitos. Bótote moito en falla, moitísimo, e non sei
como aturar esta nostalxia, non sei como vivir con estas emocións... pero eu
sei que teño que seguir adiante, que o luns volverei ao traballo e farei todo o
posíbel para seguir, para que a miña vida siga... pero nunca te poderei
esquecer, nunca...
Vólvoche dicir que
Artemisa quere estar comigo todo o tempo. Non me quere deixar soa, pero son eu
a que non quere que gaste todo o tempo dos seus días en min porque non me quero
aproveitar da súa bondade. Agora sinto que teño que estar soa, que ela non ten
por que aturar tanta tristura... pero é que sinto outras cousas que a ti non
che debería de dicir... porque non quero que penses mal dela... pero crin ver
alivio no seu ollar... De verdade pode sentir alivio ao saber que ti e máis eu
xa non poderemos estar xuntas nunca máis? Non, Artemisa non é eisí. Eu non fun
quen pensou isto. Foi unha veciña da aldeíña quen mo dixo, sen a menor pegada
de maldade, xa o sabes, pero díxome que agora ela estaría máis tranquila ao
saber que ti marchaches para sempre. Non che vou dicir quen me dixo iso porque
non quero deixar mal a esta muller, quen fixo ese comentario con toda a súa
inocencia. Eu díxenlle que iso non era eisí, que Artemisa nunca podería sentir
alivio... pero ela díxome entón que a vira sorrir levemente nesa ocasión na que
a levei á túa... á túa tumba... Esa veciña estaba por eilí tamén, casualmente,
e dixo que, cando eu me puxen a limparme as bágoas, Artemisa sorriu, pero iso
non pode ser, non pode ser.
E Artemisa chámame todos
os días, dime cousas sempre, para que saiba que ela está eiquí comigo... pero
eu non teño ganas de falar, Lúa. Non sei que dicirlle... pero tamén lle agradezo
moitísimo que estea eiquí. Tamén estiven falando con Casandra por teléfono. Chamou
o martes pola noite á miña casa. Chamoume ao móbil, pero eu non o levaba enriba
porque estaba coa miña nai. Emocionoume moito que me chamase. Falou primeiro
coa miña nai e a ela tamén a emocionou moito que Casandra nos chamase para
dicir que sentía o que pasara. Non obstante, a conversación foi moi curta
porque eu a cortei axiña... Tampouco sabía que dicir. Cústame falar, cústame
moito, é coma se non tivese voz... E non sei que dicir porque non podo falar,
xa que, se ti non escoitas as miñas palabras, case que non ten sentido que diga
nada... porque cada parte da miña mente é túa, Lúa, porque non atopo a palabra
exacta... Non sei describir o que sinto, nin o que penso, nin o que vexo nin o
que vivo. Sinto que as verbas perderon o seu senso, que xa non queda nada máis
que dicir... pero sei que isto é efémero, que este desalento non durará para
sempre...
E agora escríboche na
beiriña do noso río... Vai un tempo tan estraño, unha temperatura tan rara...
Nin calor nin frío fai, máis ben frío, pero nin tan sequera o ceo se atreve a
botarnos tanto frío de súpeto... Xa está eiquí plenamente o outono... pero si sinto
que vai algo de fresquiño cando se achega a anoitecida. Mañá irei á túa casa
por primeira vez dende que marchei contigo de eilí. Quérome reencontrar contigo
eilí, pero teño medo, gaño medo cando penso en que estarei soa sen ti nun lugar
que che pertence tanto.
Traducción:
Viernes,
19 de octubre de 2018
Quiero estar en silencio. Quiero que la vida se
detenga, que no haya momentos si yo no quiero que los haya. Sé que la vida
tiene que seguir. Tú me animaste a que siguiese viviendo, incluso a que
volviese con Artemisa y siguiese haciendo mi vida; pero continuamente me
pregunto cómo voy a seguir sin ti, sabiendo que ya no estás. Es cierto que
quiero seguir viviendo. Sé que tengo que seguir viviendo y no quiero dejar de
vivir, eso no puedo negarlo... pero también es verdad que quiero estar detenida
un tiempo, quiero estar un tiempo en silencio, sin que la vida me exija nada.
Quiero estar en silencio mirando nuestro río, observando los árboles,
escuchando el silencio, sabiendo que por unos largos momentos no hay nada más,
nada, sólo silencio y soledad, sólo por unos días. No pido que el mundo deje de
girar, sé que eso nunca podrá ocurrir. La vida sigue como si nada hubiese
pasado, como si tú aún estuvieses aquí con nosotros, pero yo siento que todo se
ha detenido. Incluso siento que, cuando voy por Ourense, hay más silencio que
nunca. Miro al Miño y él también parece estar callado, como tu alma. ¿De verdad
ya no estás, Lúa? ¿De verdad te has marchado para siempre? No lo entiendo, Lúa,
no lo entiendo. Si desde siempre hubiese sabido que te irías tan pronto, habríamos
vivido de otra manera todo... Todo habría sido distinto, yo habría sido
distinta contigo, con todo... pero ahora ya es demasiado tarde para cambiar las
cosas y lo siento, lo siento de verdad, con toda mi alma. No tendrías que haber
conocido mis dudas, nunca tendrías que haber sabido que yo tenía dudas. Tendría
que habértelo dado todo siempre, desde el principio... ¿Y ahora dónde estás?
Intento encontrar algún modo de hablar contigo, pero no estás por ninguna
parte. Sí siento que, cuando voy por el bosque, hay mucho de ti en el sonido
del viento, en la quieta agua del río, en las hojas que el viento mece... pero
falta algo que nada puede llenar, hay un vacío que nada podrá henchir jamás...
Y la verdad es que no me apetece hacer nada,
sólo estar quieta, callada, sin decir nada. Quiero pensar en ti sin tener
prisa, sin sentir que va algo después de esos momentos. Quiero pensar en ti
durante mucho tiempo, sólo rememorando tu imagen, tu voz... No quiero olvidar
tu voz. Quiero oírla siempre en mi mente, quiero recuperar siempre el aroma de
tu cuerpo, el sonido de tu risa, el brillo de tus ojos... pero sé que nunca más
podré verte, ni escuchar ni oler. Te has marchado para siempre y eso no sé cómo
puedo aceptarlo. Sé que la vida sigue, pero ¿de verdad tú serás feliz viendo
que yo intento rehacer mi vida? Quiero estar segura de que no te haré daño, de
que lo que haga no te herirá en tu hermosa alma. ¿Por qué nunca me dijiste
nada? No sé si pensar que fuiste injusta porque sé que todo lo que hiciste lo
hiciste pensando en mí, en que no querías hacerme daño... pero, carallo, Lúa...
¿cómo puedo hacerme a la idea de que ya no estás y de que nunca más estarás?
¿Cómo se supera algo así?
Estoy pasando estos días en la aldeíña,
intentando estar cerca de ti. He ido muchas veces a visitar tu tumba y no puedo
creer que sea tu nombre el que está puesto allí, en esa lápida provisional... “Lúa
María Ferreira Mourille, 10 de xullo de 1973 – 15 de outubro de 2018”. No puede
ser, simplemente no puede ser... pero allí estás, rodeada de flores. Te puse
flores todos los días. No quiero que ese lugar esté vacío... Artemisa también
ha venido a la aldeíña para visitar el lugar donde estarás para siempre... para
siempre... pero es que me parece que la vida se ha adelantado muchísimo, me parece
como si hubiesen transcurrido muchos años de repente... y no, todo sigue como
siempre, como si nada, y siendo tú tan jovenciña... Es que no lo entiendo, Lúa.
No lo entiendo.
Artemisa quiere estar conmigo, dándome aliento,
y sé que a ti te gustaría que ella estuviese siempre conmigo; pero es que ahora
yo sólo necesito estar en la aldeíña, sin hacer nada extraordinario. El lunes
iré ya a trabajar. Silvia es muy buena amiga y ha estado muy pendiente de mí.
Me dijo que fuese a trabajar cuando pudiese, que entendía perfectamente que
precisase de unos días para reponerme de esto. Ella también sabía que tú
estabas enferma... Ella también vivía con miedo a que llegase el día en el que
le dijesen: ya ha pasado... Por la Diosa, Lúa, qué soledad... qué oscura me parece
la noche sin oír tu voz... y ni tan siquiera soy capaz de volver a tu casa,
donde vivimos esos días tan bonitos. Te echo mucho en falta, muchísimo, y no sé
cómo soportar esta nostalgia, no sé cómo vivir con estas emociones... pero yo
sé que tengo que seguir adelante, que el lunes volveré al trabajo y haré todo
lo posible para seguir, para que mi vida siga... pero nunca podré olvidarte,
nunca...
Vuelvo a decirte que Artemisa quiere estar
conmigo todo el tiempo. No quiere dejarme sola, pero soy yo la que no quiere
que gaste todo el tiempo de sus días en mí porque no quiero aprovecharme de su
bondad. Ahora siento que tengo que estar sola, que ella no tiene por qué
soportar tanta tristeza... pero es que siento otras cosas que a ti no debería
decirte... porque no quiero que pienses mal de ella... pero creí ver alivio en
su mirada... ¿De verdad puede sentir alivio al saber que tú y yo ya no podremos
estar juntas nunca más? No, Artemisa no es así. Yo no fui quien pensó esto. Fue
una vecina de la aldeíña quien me lo dijo, sin la menor huella de maldad, ya lo
sabes, pero me dijo que ahora ella estaría más tranquila al saber que tú te has
marchado para siempre. No voy a decirte quién me dijo eso porque no quiero
dejar mal a esta mujer, quien hizo ese comentario con toda su inocencia. Yo le
dije que eso no era así, que Artemisa nunca podría sentir alivio... pero ella
me dijo entonces que la había visto sonreír levemente en esa ocasión en la que
la llevé a tu... a tu tumba... Esa vecina estaba por allí también, casualmente,
y dijo que, cuando yo me puse a limpiarme las lágrimas, Artemisa sonrió, pero
eso no puede ser, no puede ser.
Y Artemisa me llama todos los días, me dice
cosas siempre, para que sepa que ella está aquí conmigo... pero yo no tengo
ganas de hablar, Lúa. No sé qué decirle... pero también le agradezco muchísimo
que esté aquí. También estuve hablando con Casandra por teléfono. Llamó el
martes por la noche a mi casa. Me llamó al móvil, pero yo no lo llevaba encima
porque estaba con mi madre. Me emocionó mucho que me llamase. Habló primero con
mi madre y a ella también la emocionó mucho que Casandra nos llamase para decir
que sentía lo que había pasado. No obstante, la conversación fue muy corta
porque yo la corté enseguida... Tampoco sabía qué decir. Me cuesta hablar, me
cuesta mucho, es como si no tuviese voz... Y no sé qué decir porque no puedo
hablar, ya que, si tú no escuchas mis palabras, casi que no tiene sentido que
diga nada... “porque cada parte de mi mente es tuya”, Lúa, “porque no encuentro
la palabra exacta...” No sé describir lo que siento, ni lo que pienso, ni lo
que veo ni lo que vivo. Siento que las palabras han perdido su significado, que
ya no queda nada más que decir... pero sé que esto es efímero, que este
desaliento no durará para siempre...
Y ahora te escribo en la orilliña de nuestro
río... Hace un tiempo tan extraño, una temperatura tan rara... Ni calor ni frío
hace, más bien frío, pero ni tan siquiera el cielo se atreve a lanzarnos tanto
frío de súbito... Ya está aquí plenamente el otoño... pero sí siento que hace
algo de fresquiño cuando se acerca la anochecida. Mañana iré a tu casa por
primera vez desde que me marché contigo de allí. Quiero reencontrarme contigo
allí, pero tengo miedo, siento miedo cuando pienso que estaré sola sin ti en un
lugar que te pertenece tanto.
Es un capítulo muy triste. Estaba claro que la muerte de Lúa afectaría muchísimo a Agnes, y así se ha reflejado en este capítulo. La verdad es que pensar en que Lúa está muerta, que estará ahí como dice Agnes, para siempre, en ese lugar. Es triste, no se lo merece. Es verdad que su vida fue maravillosa en los últimos días, a pesar de su enfermedad, pero era joven y merecía vivir muchos años más. Es lógico que Agnes esté así, queriendo que el tiempo se detenga, que el mundo sepa que Lúa ya no está. Es algo tan duro, perder a alguien al que amas...
ResponderEliminarEstoy un poco impactado por lo que dice la vecina. ¿De verdad Artemisa sonreía cuando Agnes lloraba en la tumba de Lúa? ¡No puedo creerlo! O es una vecina con muy mala idea o es que Artemisa ha perdido la cabeza definitivamente. Alegrarse por la muerte de alguien es lo peor...
Me intriga mucho saber lo que ocurrirá, y quiero leer la parte en la que Agnes va al piso y se enfrenta a la realidad, tomando decisiones con lo que hará con su vida, con el piso, con todo. Está muy emocionante. ¿Cómo consigues escribir estas cosas? Puedes llegar a escribir sobre un dolor tan duro, sobre algo tan sobrecogedor que sorprende muchísimo, es como si lo hubieses vivido. Como siempre, maravilloso.
Creo que todos los seres humanos hemos querido parar el tiempo alguna vez. Lo lógico sería hacerlo en los momentos más felices, para que nunca terminen, pero la verdad es que yo recuerdo sobre todo momentos muy tristes en los que el tiempo me iba a separar de alguien para siempre, y ahí los segundos son como cuñas que se clavan en el tejido de la vida y lo desgarran irreversiblemente. Lúa ya no está, y con cada instante se hunde más y más en el pasado de Agnes, es decir, en un lugar que no existe, ni él ni nada de lo que contiene, así que no, Lúa ya no existe, con todo lo que eso supone. ¿Cómo puede alguien no existir? ¡Eso convierte a alguien en nadie! Nunca podremos comprender eso, del mismo modo que aceptamos que no se puede crear de la nada, ¿cómo puede ser que lo que es algo llegue a no serlo, o sea, a ser nada? Y el caso es que sabemos la respuesta: lo que es llegará a no ser por obra y gracia del tiempo, como en el villancico: La Nochebuena se viene, la Nochebuena se va, y nosotros nos iremos y no volveremos más. Toda esta perplejidad la expresa Agnes bien elocuentemente...
ResponderEliminarNon pode ser, simplemente non pode ser... pero eilí estás, rodeada de flores. Púxenche flores todos os días. Non quero que ese lugar estea baleiro... Artemisa tamén veu á aldeíña para visitar o lugar onde estarás para sempre... para sempre... pero é que me parece que a vida se adiantou moitísimo, paréceme coma se tivesen transcorrido moitos anos de repente... e non, todo segue coma sempre, coma se nada, e sendo ti tan noviña... É que non o entendo, Lúa, non o entendo.
¿Y a quién recurre para que la ayude en su perplejidad? ¡A Lúa! El resto de cosas es natural que le importen poco, que Artemisa se ría o no se ría, o que haga frío o calor ¿qué más da, si hablamos de ir y no volver?
Empatizo mucho con Agnes en este capítulo, que es hermoso y estremecedor.