Xoves, 25 de outubro
de 2018
Hoxe
foi un día moi duro. Estou hoxe máis tristeira que outros días e, enriba, tiven
algunhas complicacións no traballo ás que me houben de enfrontar sentindo que
non tiña azos para facelo. Tampouco paga a pena que gaste enerxía contándoas
eiquí porque, co paso do tempo, xa as terei esquecidas; pero para min foi moi
desagradábel chamar a uns provedores para dicirlles que levabamos dúas semanas
sen recibir pedidos seus e, ata que recibísemos os pedidos, non lles
pagariamos. Ao principio, a persoa que me atendeu e máis eu estivemos a piques
de discutir, pero ó final acabamos chegando a un acordo. Mañá virán e xa estará
todo arranxado. Ademais, tamén deu a casualidade de que viñeron algúns clientes
un pouco impertinentes e desagradábeis, que pagaban comigo as súas frustracións
e o seu mal humor. Non quero dicir con isto que os de eiquí sexamos mais
marabillosos que ninguén, que para nada penso iso, pero si é certo que a
meirande parte das persoas que peor me trataron hoxe son estranxeiras. Xusto
hoxe teño un día no que me custa aturar a mala educación e a impaciencia da
xente. Non acostuma a ocorrerme isto de ter que atender a clientes que están
impacientes ou de mal humor, pero hoxe xuntouse todo. Mesmo, está custándome
escribir eiquí. Cústame atopar as palabras axeitadas que describan o que sinto.
Ademais, hoxe tiven que encerrarme varias veces no baño ou na cociña da
cafetería para chorar. Hoxe paréceme que a morte de Lúa me doe moito máis que
nunca. Cústame aceptar que ela non estea. Non só sinto tan ferinte a súa perda
porque a quixese, senón porque, como amiga, tamén a quería moitísimo, porque,
inesperadamente, se converteu nunha persoa moi importante para min e dáme moita
rabia que ela se fose tan cediño. Dáme rabia que ela non tivese máis tempo para
gozar da vida e, en cambio, hai no mundo persoas más que seguen vivindo coma se
nunca lle tivesen feito dano a ninguén. Dáme rabia que no mundo viva xente que
merece a morte moito máis que Lúa, quen nunca lle fixo dano a ninguén. Agora,
sinto que estou vivindo outra andaina do meu loito. Agora xa non podo negar que
ela non está porque o sei, síntoo por todas partes. Agora o que sinto é
xenreira, moitísima, ademais, porque ela tería que estar viva, tería que estar
eiquí connosco, xa sendo a miña amiga ou o que fose, pero eiquí, no mundo dos
vivos, no na morte. Ela tería que estar connosco gozando das marabillosas
cousas que ten a vida. Non entendo por que tivo que marchar xa, non o entendo.
E dáme moita rabia non poder facer nada por ela, pero tamén dáme rabia non
saber a tempo que ela estaba doente. Nin tan sequera puiden dicirlle aburiño.
Ela foise sen dicirlle adeus a ninguén, sen despedirse de ninguén. Foise en
silencio, aínda que moita xente sabía que ela estaba doente, que ela podía
marchar de súpeto sen que ninguén puidese deter a súa marcha. Supoño que esta
etapa do loito ten que pasar tamén, que, dentro duns días, sentirei outras
cousas; pero non me gusta nada o que sinto e devezo por sentirme distinta,
quero que estes pensamentos e estes sentimentos marchen canto antes. Prefiro a
tristura e a morriña que nacen de botala en falla. Non quero sentir rabia. É
unha emoción que me fai estar enfadada co mundo enteiro e non quero estar eisí;
mais, ao contrario que todas esas persoas que pagan cos demais o seu mal humor,
eu sei disimular moi ben os meus sentimentos, aínda que quen me coñece ben pode
adiviñar axiña que non estou ben porque os meus ollos non saben mentir. Pode
que coa voz si engane, pero co meu ollar son incapaz de facelo. Por iso seica
Artemisa nunca me crese cando lle dicía que xa non a quería como antes.
Ademais
de rabia, sinto moita nostalxia. Bótoa moito en falla e aínda non me acostumo a
que non poida falar con ela. Non sei se aínda seguiría con ela se vivise, pero
si sei que seriamos moi boas amigas, que aínda seguiriamos compartindo
moitísimas cousas; pero xa non podemos seguir compartindo nada, nada. E mañá é o
meu aniversario e gustaríame moitísimo que ela puidese compartir comigo esa
data tan especial. Non é xusto, carallo, non é xusto que ela estea morta, non é
xusto. A súa nai díxome onte, cando falei con ela por teléfono verbo á festa
que celebrariamos polo meu aniversario, que ela non tería que enterrar á súa
filla, que tería que ser a súa filla quen a enterrase a ela, que unha nai nunca
tería que ver morrer á súa filla, nunca, que perder a unha filla é o máis
doloroso do mundo, é algo tan doloroso que parece que o mundo enteiro se
esvaece. E ten razón. Perder a un ser querido é como perder unha parte de nós.
O que si podo dicir é que me acouga que estea vivindo isto na miña terra. É
certo que estou vivindo cousas moi tristes, pero polo menos estou eiquí en
Ourense. Se estivese fóra de eiquí, todo sería moitísimo máis complicado. Estar
na miña terra dáme unha seguridade e unha esperanza que non sentiría noutra
parte do mundo.
E
coido que iso é todo o que podo contar. Hoxe non sei se quedarei con Artemisa
porque estou esgotadísima e quero preparalo todo para mañá, que teño que levar
empanadas e todo.
Traducción:
Jueves, 25 de octubre de 2018
Hoy ha
sido un día muy duro. Estoy hoy más triste que otros días y, encima, tuve
algunas complicaciones en el trabajo a las que me hube de enfrentar sintiendo que
no tenía ánimo para hacerlo. Tampoco merece la pena que gaste energía contándolas
aquí porque, con el paso del tiempo, ya las habré olvidado; pero para mí fue
muy desagradable llamar a unos proveedores para decirles que llevábamos dos
semanas sin recibir pedidos suyos y, hasta que recibiésemos los pedidos, no les
pagaríamos. Al principio, la persona que me atendió y yo estuvimos a punto de
discutir, pero al final acabamos llegando a un acuerdo. Mañana vendrán y ya
estará todo arreglado. Además, también dio la casualidad de que vinieron
algunos clientes un poco impertinentes y desagradables, que pagaban conmigo sus
frustraciones y su mal humor. No quiero decir con esto que los de aquí seamos
más maravillosos que nadie, que para nada pienso eso, pero sí es cierto que la
mayor parte de las personas que peor me trataron hoy son extranjeras. Justo hoy
tengo un día en el que me cuesta soportar la mala educación y la impaciencia de
la gente. No acostumbra a ocurrirme esto de tener que atender a clientes que
están impacientes o de mal humor, pero hoy se ha juntado todo. Incluso, está
costándome escribir aquí. Me cuesta encontrar las palabras adecuadas que
describan lo que siento. Además, hoy tuve que encerrarme varias veces en el
baño o en la cocina de la cafetería para llorar. Hoy me parece que la muerte de
Lúa me duele mucho más que nunca. me cuesta aceptar que ella no esté. No sólo
siento tan hiriente su pérdida porque la quisiese, sino porque, como amiga,
también la quería muchísimo, porque, inesperadamente, se convirtió en una
persona muy importante para mí y me da mucha rabia que ella se fuese tan
prontiño. Me da rabia que ella no haya tenido más tiempo para disfrutar de la
vida y, en cambio, en el mundo hay personas malas que siguen viviendo como si
nunca le hubiesen hecho daño a nadie. Me da rabia que en el mundo viva gente que
merece la muerte mucho más que Lúa, quien nunca le hizo daño a nadie. Ahora,
siento que estoy viviendo otra etapa de mi luto. Ahora ya no puedo negar que
ella no está porque lo sé, lo siento por todas partes. Ahora lo que siento es
rabia, muchísima, además, porque ella tendría que estar viva, tendría que estar
aquí con nosotros, ya siendo mi amiga o lo que fuese, pero aquí, en el mundo de
los vivos, no en la muerte. Ella tendría que estar con nosotros disfrutando de
las maravillosas cosas que tiene la vida. No entiendo por qué tuvo que
marcharse ya, no lo entiendo. Y me da mucha rabia no poder haber hecho nada por
ella, pero también me da rabia no haber sabido a tiempo que ella estaba
enferma. Ni tan siquiera le pude decir adiosiño. Ella se fue sin decirle adiós
a nadie, sin despedirse de nadie. Se fue en silencio, aunque mucha gente sabía
que ella estaba enferma, que ella podía marcharse de súbito sin que nadie
pudiese detener su marcha. Supongo que esta etapa del luto tiene que pasar
también, que, dentro de unos días, sentiré otras cosas; pero no me gusta nada lo
que siento y ansío sentirme distinta, quiero que estos pensamientos y estos
sentimientos se marchen cuanto antes. Prefiero la tristeza y la morriña que
nacen de echarla en falta. No quiero sentir rabia. Es una emoción que me hace
estar enfadada con el mundo entero y no quiero estar así; mas, al contrario que
todas esas personas que pagan con los demás su mal humor, yo sé disimular muy
bien mis sentimientos, aunque quien me conoce bien puede adivinar enseguida que
no estoy bien porque mis ojos no saben mentir. Puede que con la voz sí engañe,
pero con mi mirada soy incapaz de hacerlo. Por eso quizás Artemisa nunca me
creyese cuando le decía que ya no la quería como antes.
Además
de rabia, siento mucha nostalgia. La echo mucho en falta y todavía no me
acostumbro a que no pueda hablar con ella. No sé si aún seguiría con ella si
viviese, pero sí sé que seríamos muy buenas amigas, que aún seguiríamos
compartiendo muchísimas cosas; pero ya no podemos seguir compartiendo nada,
nada. Y mañana es mi cumpleaños y me gustaría muchísimo que ella pudiese
compartir conmigo esa fecha tan especial. No es justo, carallo, no es justo que
ella esté muerta, no es justo. Su madre me dijo ayer, cuando hablé con ella por
teléfono sobre la fiesta que celebraríamos por mi cumpleaños, que ella no
tendría que haber enterrado a su hija, que tendría que haber sido su hija quien
la enterrase a ella, que una madre nunca tendría que ver morir a su hija,
nunca, que perder a una hija es lo más doloroso del mundo, es algo tan doloroso
que parece que el mundo entero se desvanece. Y tiene razón. Perder a un ser
querido es como perder una parte de nosotros. Lo que sí puedo decir es que me
calma que esté viviendo esto en mi tierra. Es cierto que estoy viviendo cosas
muy tristes, pero por lo menos estoy aquí en Ourense. Si estuviese fuera de
aquí, todo sería muchísimo más complicado. Estar en mi tierra me da una
seguridad y una esperanza que no sentiría en otra parte del mundo.
Y creo
que eso es todo lo que puedo contar. Hoy no sé si quedaré con Artemisa porque
estoy agotadísima y quiero prepararlo todo para mañana, que tengo que llevar
empanadas y todo.
Es más difícil hacer frente a las adversidades cuando has sufrido una pérdida tan fuerte.De normal, lo pasas mal, pero en una situación así, es todo mucho más difícil. La pobre, se encuentra a clientes estúpidos y encima, tiene que negociar con los proveedores,llegar casi a discutir hasta llegar a un acuerdo. En estos momentos, preferiría que todo fuese más calmado, pues no tiene fuerzas para estas cosas.
ResponderEliminarEntiendo muy bien lo que siente, eso que piensa. Ves a personas maravillosas morir, personas buenas, y sin embargo, hay otras asquerosas, de la peor calaña, viviendo la vida a lo grande, respirando día a día, mientras que otras yacen bajo tierra. Lúa es una de ellas, y por eso se siente tan mal. Ese pensamiento es muy real, y es lógico que le invada la rabia al pensarlo.
Se acerca su cumpleaños, debe pensar en si misma, quererse y cuidarse, así lo habría querido Lúa. Tiene que dejar que Artemisa la cuide, que su madre la mime, y vivir su cumpleaños, pues sigue con vida, y la vida hay que celebrarla. A ver que ocurre a continuación, espero que las cosas vayan a mejor. Como siempre, es un placer leer lo que escribes y descubrir lo que ocurre en la vida de Agnes y Artemisa. ¡Estás que te saleees!
Muy duro y muy triste, me gustó la parte del lamento referenciado de la madre de Lúa, que efectivamente tiene razón, dicen que enterrar a un hijo es lo más doloroso que hay, más que a la pareja, más que a los padres. No tengo ánimo de más, estoy viviendo estos capítulos con mucha emoción, pero no porque mis comentarios sean cortos se puede deducir que no me guste o no me interese el texto, todo lo contrario.
ResponderEliminar