jueves, 25 de octubre de 2018

DIARIO DE AGNES: XOVES, 25 DE OUTUBRO DE 2018


Xoves, 25 de outubro de 2018

Hoxe foi un día moi duro. Estou hoxe máis tristeira que outros días e, enriba, tiven algunhas complicacións no traballo ás que me houben de enfrontar sentindo que non tiña azos para facelo. Tampouco paga a pena que gaste enerxía contándoas eiquí porque, co paso do tempo, xa as terei esquecidas; pero para min foi moi desagradábel chamar a uns provedores para dicirlles que levabamos dúas semanas sen recibir pedidos seus e, ata que recibísemos os pedidos, non lles pagariamos. Ao principio, a persoa que me atendeu e máis eu estivemos a piques de discutir, pero ó final acabamos chegando a un acordo. Mañá virán e xa estará todo arranxado. Ademais, tamén deu a casualidade de que viñeron algúns clientes un pouco impertinentes e desagradábeis, que pagaban comigo as súas frustracións e o seu mal humor. Non quero dicir con isto que os de eiquí sexamos mais marabillosos que ninguén, que para nada penso iso, pero si é certo que a meirande parte das persoas que peor me trataron hoxe son estranxeiras. Xusto hoxe teño un día no que me custa aturar a mala educación e a impaciencia da xente. Non acostuma a ocorrerme isto de ter que atender a clientes que están impacientes ou de mal humor, pero hoxe xuntouse todo. Mesmo, está custándome escribir eiquí. Cústame atopar as palabras axeitadas que describan o que sinto. Ademais, hoxe tiven que encerrarme varias veces no baño ou na cociña da cafetería para chorar. Hoxe paréceme que a morte de Lúa me doe moito máis que nunca. Cústame aceptar que ela non estea. Non só sinto tan ferinte a súa perda porque a quixese, senón porque, como amiga, tamén a quería moitísimo, porque, inesperadamente, se converteu nunha persoa moi importante para min e dáme moita rabia que ela se fose tan cediño. Dáme rabia que ela non tivese máis tempo para gozar da vida e, en cambio, hai no mundo persoas más que seguen vivindo coma se nunca lle tivesen feito dano a ninguén. Dáme rabia que no mundo viva xente que merece a morte moito máis que Lúa, quen nunca lle fixo dano a ninguén. Agora, sinto que estou vivindo outra andaina do meu loito. Agora xa non podo negar que ela non está porque o sei, síntoo por todas partes. Agora o que sinto é xenreira, moitísima, ademais, porque ela tería que estar viva, tería que estar eiquí connosco, xa sendo a miña amiga ou o que fose, pero eiquí, no mundo dos vivos, no na morte. Ela tería que estar connosco gozando das marabillosas cousas que ten a vida. Non entendo por que tivo que marchar xa, non o entendo. E dáme moita rabia non poder facer nada por ela, pero tamén dáme rabia non saber a tempo que ela estaba doente. Nin tan sequera puiden dicirlle aburiño. Ela foise sen dicirlle adeus a ninguén, sen despedirse de ninguén. Foise en silencio, aínda que moita xente sabía que ela estaba doente, que ela podía marchar de súpeto sen que ninguén puidese deter a súa marcha. Supoño que esta etapa do loito ten que pasar tamén, que, dentro duns días, sentirei outras cousas; pero non me gusta nada o que sinto e devezo por sentirme distinta, quero que estes pensamentos e estes sentimentos marchen canto antes. Prefiro a tristura e a morriña que nacen de botala en falla. Non quero sentir rabia. É unha emoción que me fai estar enfadada co mundo enteiro e non quero estar eisí; mais, ao contrario que todas esas persoas que pagan cos demais o seu mal humor, eu sei disimular moi ben os meus sentimentos, aínda que quen me coñece ben pode adiviñar axiña que non estou ben porque os meus ollos non saben mentir. Pode que coa voz si engane, pero co meu ollar son incapaz de facelo. Por iso seica Artemisa nunca me crese cando lle dicía que xa non a quería como antes. 

Ademais de rabia, sinto moita nostalxia. Bótoa moito en falla e aínda non me acostumo a que non poida falar con ela. Non sei se aínda seguiría con ela se vivise, pero si sei que seriamos moi boas amigas, que aínda seguiriamos compartindo moitísimas cousas; pero xa non podemos seguir compartindo nada, nada. E mañá é o meu aniversario e gustaríame moitísimo que ela puidese compartir comigo esa data tan especial. Non é xusto, carallo, non é xusto que ela estea morta, non é xusto. A súa nai díxome onte, cando falei con ela por teléfono verbo á festa que celebrariamos polo meu aniversario, que ela non tería que enterrar á súa filla, que tería que ser a súa filla quen a enterrase a ela, que unha nai nunca tería que ver morrer á súa filla, nunca, que perder a unha filla é o máis doloroso do mundo, é algo tan doloroso que parece que o mundo enteiro se esvaece. E ten razón. Perder a un ser querido é como perder unha parte de nós. O que si podo dicir é que me acouga que estea vivindo isto na miña terra. É certo que estou vivindo cousas moi tristes, pero polo menos estou eiquí en Ourense. Se estivese fóra de eiquí, todo sería moitísimo máis complicado. Estar na miña terra dáme unha seguridade e unha esperanza que non sentiría noutra parte do mundo. 

E coido que iso é todo o que podo contar. Hoxe non sei se quedarei con Artemisa porque estou esgotadísima e quero preparalo todo para mañá, que teño que levar empanadas e todo.


Traducción:

Jueves, 25 de octubre de 2018

Hoy ha sido un día muy duro. Estoy hoy más triste que otros días y, encima, tuve algunas complicaciones en el trabajo a las que me hube de enfrentar sintiendo que no tenía ánimo para hacerlo. Tampoco merece la pena que gaste energía contándolas aquí porque, con el paso del tiempo, ya las habré olvidado; pero para mí fue muy desagradable llamar a unos proveedores para decirles que llevábamos dos semanas sin recibir pedidos suyos y, hasta que recibiésemos los pedidos, no les pagaríamos. Al principio, la persona que me atendió y yo estuvimos a punto de discutir, pero al final acabamos llegando a un acuerdo. Mañana vendrán y ya estará todo arreglado. Además, también dio la casualidad de que vinieron algunos clientes un poco impertinentes y desagradables, que pagaban conmigo sus frustraciones y su mal humor. No quiero decir con esto que los de aquí seamos más maravillosos que nadie, que para nada pienso eso, pero sí es cierto que la mayor parte de las personas que peor me trataron hoy son extranjeras. Justo hoy tengo un día en el que me cuesta soportar la mala educación y la impaciencia de la gente. No acostumbra a ocurrirme esto de tener que atender a clientes que están impacientes o de mal humor, pero hoy se ha juntado todo. Incluso, está costándome escribir aquí. Me cuesta encontrar las palabras adecuadas que describan lo que siento. Además, hoy tuve que encerrarme varias veces en el baño o en la cocina de la cafetería para llorar. Hoy me parece que la muerte de Lúa me duele mucho más que nunca. me cuesta aceptar que ella no esté. No sólo siento tan hiriente su pérdida porque la quisiese, sino porque, como amiga, también la quería muchísimo, porque, inesperadamente, se convirtió en una persona muy importante para mí y me da mucha rabia que ella se fuese tan prontiño. Me da rabia que ella no haya tenido más tiempo para disfrutar de la vida y, en cambio, en el mundo hay personas malas que siguen viviendo como si nunca le hubiesen hecho daño a nadie. Me da rabia que en el mundo viva gente que merece la muerte mucho más que Lúa, quien nunca le hizo daño a nadie. Ahora, siento que estoy viviendo otra etapa de mi luto. Ahora ya no puedo negar que ella no está porque lo sé, lo siento por todas partes. Ahora lo que siento es rabia, muchísima, además, porque ella tendría que estar viva, tendría que estar aquí con nosotros, ya siendo mi amiga o lo que fuese, pero aquí, en el mundo de los vivos, no en la muerte. Ella tendría que estar con nosotros disfrutando de las maravillosas cosas que tiene la vida. No entiendo por qué tuvo que marcharse ya, no lo entiendo. Y me da mucha rabia no poder haber hecho nada por ella, pero también me da rabia no haber sabido a tiempo que ella estaba enferma. Ni tan siquiera le pude decir adiosiño. Ella se fue sin decirle adiós a nadie, sin despedirse de nadie. Se fue en silencio, aunque mucha gente sabía que ella estaba enferma, que ella podía marcharse de súbito sin que nadie pudiese detener su marcha. Supongo que esta etapa del luto tiene que pasar también, que, dentro de unos días, sentiré otras cosas; pero no me gusta nada lo que siento y ansío sentirme distinta, quiero que estos pensamientos y estos sentimientos se marchen cuanto antes. Prefiero la tristeza y la morriña que nacen de echarla en falta. No quiero sentir rabia. Es una emoción que me hace estar enfadada con el mundo entero y no quiero estar así; mas, al contrario que todas esas personas que pagan con los demás su mal humor, yo sé disimular muy bien mis sentimientos, aunque quien me conoce bien puede adivinar enseguida que no estoy bien porque mis ojos no saben mentir. Puede que con la voz sí engañe, pero con mi mirada soy incapaz de hacerlo. Por eso quizás Artemisa nunca me creyese cuando le decía que ya no la quería como antes.

Además de rabia, siento mucha nostalgia. La echo mucho en falta y todavía no me acostumbro a que no pueda hablar con ella. No sé si aún seguiría con ella si viviese, pero sí sé que seríamos muy buenas amigas, que aún seguiríamos compartiendo muchísimas cosas; pero ya no podemos seguir compartiendo nada, nada. Y mañana es mi cumpleaños y me gustaría muchísimo que ella pudiese compartir conmigo esa fecha tan especial. No es justo, carallo, no es justo que ella esté muerta, no es justo. Su madre me dijo ayer, cuando hablé con ella por teléfono sobre la fiesta que celebraríamos por mi cumpleaños, que ella no tendría que haber enterrado a su hija, que tendría que haber sido su hija quien la enterrase a ella, que una madre nunca tendría que ver morir a su hija, nunca, que perder a una hija es lo más doloroso del mundo, es algo tan doloroso que parece que el mundo entero se desvanece. Y tiene razón. Perder a un ser querido es como perder una parte de nosotros. Lo que sí puedo decir es que me calma que esté viviendo esto en mi tierra. Es cierto que estoy viviendo cosas muy tristes, pero por lo menos estoy aquí en Ourense. Si estuviese fuera de aquí, todo sería muchísimo más complicado. Estar en mi tierra me da una seguridad y una esperanza que no sentiría en otra parte del mundo.

Y creo que eso es todo lo que puedo contar. Hoy no sé si quedaré con Artemisa porque estoy agotadísima y quiero prepararlo todo para mañana, que tengo que llevar empanadas y todo.

2 comentarios:

  1. Es más difícil hacer frente a las adversidades cuando has sufrido una pérdida tan fuerte.De normal, lo pasas mal, pero en una situación así, es todo mucho más difícil. La pobre, se encuentra a clientes estúpidos y encima, tiene que negociar con los proveedores,llegar casi a discutir hasta llegar a un acuerdo. En estos momentos, preferiría que todo fuese más calmado, pues no tiene fuerzas para estas cosas.

    Entiendo muy bien lo que siente, eso que piensa. Ves a personas maravillosas morir, personas buenas, y sin embargo, hay otras asquerosas, de la peor calaña, viviendo la vida a lo grande, respirando día a día, mientras que otras yacen bajo tierra. Lúa es una de ellas, y por eso se siente tan mal. Ese pensamiento es muy real, y es lógico que le invada la rabia al pensarlo.

    Se acerca su cumpleaños, debe pensar en si misma, quererse y cuidarse, así lo habría querido Lúa. Tiene que dejar que Artemisa la cuide, que su madre la mime, y vivir su cumpleaños, pues sigue con vida, y la vida hay que celebrarla. A ver que ocurre a continuación, espero que las cosas vayan a mejor. Como siempre, es un placer leer lo que escribes y descubrir lo que ocurre en la vida de Agnes y Artemisa. ¡Estás que te saleees!

    ResponderEliminar
  2. Muy duro y muy triste, me gustó la parte del lamento referenciado de la madre de Lúa, que efectivamente tiene razón, dicen que enterrar a un hijo es lo más doloroso que hay, más que a la pareja, más que a los padres. No tengo ánimo de más, estoy viviendo estos capítulos con mucha emoción, pero no porque mis comentarios sean cortos se puede deducir que no me guste o no me interese el texto, todo lo contrario.

    ResponderEliminar