Domingo, 30 de setembro de 2018
Din que “nunca é tarde se
a dita é boa”. Din tamén que “nunca choveu que non escampase”. Hai moitas
frases que expresan que un problema non é eterno, que sempre acaba chegando a
felicidade e a boa sorte. E iso é o que sinto arestora. Miro atrás e paréceme
que todo o que vivín na miña vida pertence a outra vida que non é a miña. Si
sei que esas experiencias as vivín eu porque aínda teño na ialma o ronsel de
eses momentos que estiveron a piques de desfacerme; mais estas pegadas tan
pequeniñas tamén están a se esvaecer, borradas por toda a felicidade que sinto.
É certo que o que pasou con Artemisa aínda me estarrece moitísimo e mesmo eses
momentos aparecen nos meus soños desfacendo o acougo que teño na ialma. Tamén é
certo que os últimos momentos que vivín con Artemisa aínda me fan sentir moi
tristeiriña e téñome que esforzar moito para que os recordos de todo o que
pasou non estraguen a miña tranquilidade (algo que, ás veces, case que non
consigo), pero xa conseguín entender moitas cousas que antes non me sentía quen
de aceptar. Durante unhas efémeras horas, tiven dúbidas de se quería deixar ir
a Artemisa para sempre, pero axiña, en canto tiven a Lúa diante, souben qué era
o que quería de verdade. É certo que parece imposíbel crer que xa non sinta o
mesmo por Artemisa, pero nin tan sequera eu puiden domear os cambios que se
produciron na miña ialma. Agora que sei que ela está de novo eilí en Barcelona,
coidada pola súa irmá, síntome moito máis tranquila, aínda que non podo
esquecer que está desfeita de dor, que lle fixen un dano inmenso que lle
custará moito esquecer, que lle fixen feridas que lle custará moito sandar. Sei tamén que aínda non existe o día no que
poidamos falar con acougo, que a nosa amizade de momento está morta, non pode
existir. Sei tamén que a botarei moito en falla, que estrañarei non compartir
con ela todo o que compartiamos, pero iso é totalmente lóxico. Estiven con ela
moito tempo, estiven moito tempo namorada dela. É comprensíbel que a bote en
falla, que lle queira falar, que pense nela... pero xa non o farei como o facía
hai xa tanto tempo, cando a súa lembranza era unha espada que me esnaquizaba a
ialma. Non obstante, ao contrario do que me ocorreu antes de que todo isto
pasase, agora sei moi ben como se chaman as emocións que sinto, de onde nacen
todos os pensamentos que invaden a miña mente, que é o que quero, por que teño
que loitar. Tiven moitas dúbidas durante moitas semanas, pero agora xa sei o
que quero para a miña vida.
Agora sei que nada é
prescindíbel, todo o que vivimos ten unha razón de ser. Somos a nosa vida,
somos o que o tempo nos dá, o que sentimos, o que desexamos e pensamos, pero
sobre todo somos as cousas que superamos. Sei que, ao lembrar algúns dos
momentos que vivín con Artemisa, non poderei evitar botarme a chorar de
nostalxia, pero o que non teño que negar nunca é que eu son unha persoa moi
sensíbel. Malia que sexa completamente feliz, nunca deixarei de ter esa ialma
tan fráxil que se pode crebar tan doadamente. Non deixarei de ser nunca esa
muller tan emocional que con nada chora, que case que non precisa moitas
escusas para chorar. Lúa tamén é así, aínda que non o é tanto coma min, pero
ela tamén se emociona con moitísima facilidade.
Sei tamén que, aínda que
esta realidade fixo moito dano, non me estou a trabucar. Sei que quero de
verdade a Lúa, igual que quixen de verdade a Artemisa e mesmo teño que
recoñecer que nunca deixarei de querer a Artemisa. É imposíbel que a esqueza
por completo despois de amala tanto e tanto, despois de compartir tanto con
ela. Estivemos moito máis xuntas cá noite e o día, cá noite e as estrelas. Estivemos
sendo unha durante moito tempo e iso non é doado de esquecer; pero agora sei
tamén que comezou outra vida para min, que vivir en Galicia non quería dicir
abandonar só todo o que tiña en Cataluña, senón calquera cousa que me
vencellase a esa vida pasada. Vir vivir a Galicia quería dicir romper con todo,
marchar do lado de todo o que tiña... porque o que me agardaba na miña terra
era moito máis grande que calquera cousa que tivese antes, era o máis
importante que podemos ter, era o único que nos permite vivir... O que me
agardaba na miña terra era a miña saúde.
Non obstante, malia todo o
que ocorrese os últimos días, hei de recoñecer que había moito tempo que non me
sentía tan sa, que non confiaba tanto na miña mente, que non me sentía tan
estábel. Agora me sinto eu, eu por completo, sen fendas, sen abismos na miña
ialma. Nin tan sequera me abafo no traballo. Vivo sentindo que todo é sinxelo,
que en realidade non hai problemas enormes que non poidamos superar. E coido
que vivo sentindo todo iso porque xa superei cousas que non todo o mundo sería quen de superar, porque xa estou lonxe da doenza, porque estou no sitio
onde teño que estar. Nin eu mesma sabía que eu podía ser así, que tiña todo
isto dentro miña, que podía ser esta persoa que son, tan sorrinte, tan feliz,
tan amábel cos demais, con tanta enerxía para facer cousas. Só queda a tristura
que nace de lembrar todo o que pasou con Artemisa, pero esa tristura cada vez é
máis débil e pequerrechiña porque todas as bendicións que teño arestora están
silenciando a súa voz. Sei que eses recordos tamén acabarán perdendo forza co
paso do tempo. Tamén, todo o que vivín esta fin de semana veume moi ben. Estar
na aldeíña, onde podo respirar un ar tan limpo e puro, estar coa miña nai e
mailas demais veciñas, colaborar con todos nos traballos do campo, celebrar a
chegada do outono cunha festa fermosísima na que tocou unha preciosa banda de
gaitas e sobre todo compartir con Lúa tantos momentos fermosos conseguiu que a
miña ialma se desfixese de toda a tensión que aínda tiña amoreada. Non
obstante, malia ser tan feliz na miña vida, non podo negar que todos os días,
dende o xoves, chamei a Casandra para preguntar por Artemisa. Gustaríame falar
con ela directamente, pero non llo pido a Casandra porque sei que non lle faría
ben. Que queira estar con Lúa non significa que xa me esquecese dela, que
xa a vaia abandonar. Non é verdade. Eu sempre vou estar eilí, de xeito
indirecto, preocupándome por ela. A Casandra emociónaa moito que me preocupe
por Artemisa e agradéceme moito que a chame preguntando por ela. Casandra comentoume
que lle di a Artemisa que eu chamo para preguntarlle por ela e sei que saber
iso a axuda a sentirse máis querida. Non quero que Artemisa se sinta soa. Sei
que todo isto pasará, que isto só é unha andaina moi mala da súa vida, pero hai
que ter moita paciencia.
Pero o que ten que
importarme de verdade é que me sinto ben, é que estou sa, que me sinto lonxe de
calquera pegada de enfermidade, lonxe de todo o que me pode facer dano. E tamén
teño que lle dar importancia ao feito de que me sinta tan ben comigo mesma. Hei
de recoñecer algo... aínda que me dea vergonza... e é que non me vexo ben só
animicamente, senón sobre todo fisicamente. Teño a sensación de que me quitaron
dez anos de enriba. Cando me miro ao espello, véxome bonita, vexo que a miña
mirada brila, que os meus ollos están cheos de vida. Xa non teño olleiras,
cando sorrío dáme a sensación de que a miña pel tamén brila e tamén noto que
teño no meu corpo unha infinda cantidade de enerxía. Síntome lixeira e áxil. É
certo que aínda estou moi magriña, pero coido que me custará recuperarme dese
virus do estómago que me quitou a fame durante tantos días, pero non me vexo
nada mal, ao contrario, paréceme que toda a roupa que levo me queda ben... E
iso creo que nunca me ocorreu.
Ademais, gústame moito o
traballo que fago, aínda que teño que madrugar moito, iso si... pero gústame
moito atender á xente o mellor que podo. Sinto que non custa nada dar sorrisos,
sorrir á xente, facer que os demais se sintan ben. Seica alguén vaxa a ti con
un mal día e só cun sorriso podes conseguir que esa persoa xa non estea tan
tristeiriña. Seica lle arranxes a mañá a alguén que sente que o mundo enteiro o
ignora... aínda que tamén teño que dicir que non acostumo a atopar xente
amargada.
E o único que falla é que
Artemisa estea ben, pero sei que o tempo e a súa forza vital acabarán
axudándoa. Eu devezo por recuperala, que veña xa o día no que poidamos falar
sen sentir dor. Eu quéroa ter na miña vida, pero serei paciente, agardarei o
día no que ela xa non se sinta tan ferida. Sei que poderemos ser moi boas
amigas, pero, habendo tanta dor, é moi difícil que poidamos falar. Ademais, se
a ela lle gusta tanto Galicia como di, é moi doadiño que veña eiquí todas as
veces que queira... pero só o poderá facer cando na súa ialma só haxa paz.
Agardo que iso non estea moi lonxe, aínda que sei que o está, porque o que ela
ten que superar agora é algo moi grande. Sei que está recibindo axuda
psicolóxica, que a súa irmá conseguiu convencer de que se deixase axudar, e iso
tamén me acouga. Sei que na vida sempre haberá problemas, pero o que temos que
facer é quedarnos coas cousas que de verdade nos fan sentir ben, con todas esas
bendicións que temos.
Tamén agardo que pronto
esperte deste pesadelo que sente que está vivindo. Contrariamente, eu sinto
que, ás veces, estou vivindo nun soño que se esvaecerá en canto chegue outro
novo día; pero esta realidade non é un soño, é a miña realidade, mais sábeme
moi mal dicir isto porque sei que Artemisa está vivindo un pesadelo horríbel...
pero eu non podo evitar que todo o que me ocorre me faga sentir inmensamente
feliz. Mesmo podo recoñecer que con Lúa estou coma se levásemos anos xuntas.
Cando volto á casa despois dunha mañá intensa de traballo, sinto unha infinda
morea de bolboretas percorréndome o meu ser todo e sinto que medra en min un
fortísimo desexo que non podo controlar. Canto máis pretiño estou dela, máis
forte se volven esas sensacións. E, cando ao fin nos temos nos nosos brazos,
todo o demais desaparece e só existimos ela e máis eu. Iso non ten prezo, non
se pode explicar con palabras. Non é preciso que nos digamos canto nos estrañaramos,
canto desexabamos estar xuntas... porque as palabras non poden expresar todo o
que sentimos. Só o poden facer os bicos, as apertas, as desesperadas caricias
que non podemos evitar darnos... e, durante uns largos momentos que son unha
eternidade para as dúas, voamos por un ceo que nunca se virará escuro. E iso sinto
que é a nosa vida; un ceo cheo de luz, de amor, de estrelas, un ceo enchido
pola luz dunha inmensa lúa que nunca minguará.
Traducción:
Nota de la traductora: dejo sin traducir el dicho gallego “nunca
choveu que non escampase” porque en castellano pierde su sentido. Quiere decir
que nunca hay un mal que no tenga fin, similar a “no hay mal que dure cien
años”. Quiere decir que nunca llovió sin que escampase después o antes.
Domingo, 30 de septiembre de 2018
Dicen que “nunca es tarde si la dicha es buena”.
Dicen también que “nunca choveu que non escampase”. Hay muchas frases que
expresan que un problema no es eterno, que siempre acaba llegando la felicidad
y la buena suerte. Y eso es lo que siento ahora mismo. Miro atrás y me parece
que todo lo que viví en mi vida pertenece a otra vida que no es la mía. Sí sé
que esas experiencias las viví yo porque todavía tengo en mi alma el rastro de
esos momentos que estuvieron a punto de deshacerme; mas estas huellas tan
pequeniñas también están desvaneciéndose, borradas por toda la felicidad que
siento. Es cierto que lo que pasó con Artemisa todavía me horroriza muchísimo e
incluso esos momentos aparecen en mis sueños deshaciendo la serenidad que tengo
en el alma. También es cierto que los últimos momentos que viví con Artemisa
aún me hacen sentir muy tristiña y tengo que esforzarme mucho para que los
recuerdos de todo lo que pasó no estropeen mi tranquilidad (algo que, a veces,
casi que no consigo), pero ya he conseguido entender muchas cosas que antes no
me sentía capaz de aceptar. Durante unas efímeras horas, tuve dudas de si
quería dejar ir a Artemisa para siempre, pero, enseguida, en cuanto tuve a Lúa
delante, supe qué era lo que quería de verdad. Es cierto que parece imposible
creer que ya no sienta lo mismo por Artemisa, pero ni tan siquiera yo pude
dominar los cambios que se produjeron en mi alma. Ahora que sé que ella está de
nuevo allí en Barcelona, cuidada por su hermana, me siento mucho más tranquila,
aunque no puedo olvidar que está deshecha de dolor, que le he hecho un daño
inmenso que le costará mucho olvidar, que le he hecho heridas que le costará
mucho sanar. Sé también que todavía no existe el día en el que podamos hablar
con sosiego, que nuestra amistad de momento está muerta, no puede existir. Sé
también que la echaré mucho en falta, que extrañaré no compartir con ella todo
lo que compartíamos, pero eso es totalmente lógico. Estuve con ella mucho
tiempo, estuve mucho tiempo enamorada de ella. Es comprensible que la eche en
falta, que quiera hablarle, que piense en ella... pero ya no lo haré como lo
hacía hace ya tanto tiempo, cuando su recuerdo era una espada que me destrozaba
el alma. No obstante, al contrario de lo que me ocurrió antes de que todo esto
pasase, ahora sé muy bien cómo se llaman las emociones que siento, de dónde
nacen todos los pensamientos que invaden mi mente, qué es lo que quiero, por
qué tengo que luchar. Tuve muchas dudas durante muchas semanas, pero ahora ya
sé lo que quiero para mi vida.
Ahora sé que nada es prescindible, todo lo que
vivimos tiene una razón de ser. Somos nuestra vida, somos lo que el tiempo nos
da, lo que sentimos, lo que deseamos y pensamos, pero sobre todo somos las
cosas que superamos. Sé que, al recordar algunos de los momentos que viví con
Artemisa, no podré evitar ponerme a llorar de nostalgia, pero lo que no tengo
que negar nunca es que yo soy una persona muy sensible. A pesar de que sea
completamente feliz, nunca dejaré de tener esa alma tan frágil que se puede
quebrar tan fácilmente. No dejaré de ser nunca esa mujer tan emocional que con
nada llora, que casi que no necesita muchas excusas para llorar. Lúa también es
así, aunque no lo es tanto como yo, pero ella también se emociona con muchísima
facilidad.
Sé también que, aunque esta realidad ha hecho
mucho daño, no estoy equivocándome. Sé que quiero de verdad a Lúa, igual que
quise de verdad a Artemisa e incluso tengo que reconocer que nunca dejaré de
querer a Artemisa. Es imposible que la olvide por completo después de amarla
tanto y tanto, después de compartir tanto con ella. Estuvimos mucho más juntas
que la noche y el día, que la noche y las estrellas. Estuvimos siendo una
durante mucho tiempo y eso no es fácil de olvidar; pero ahora sé también que ha
comenzado otra vida para mí, que vivir en Galicia no quería decir abandonar
sólo todo lo que tenía en Cataluña, sino cualquier cosa que me vinculase a esa
vida pasada. Venir a vivir a Galicia quería decir romper con todo, marchar del
lado de todo lo que tenía... porque lo que me esperaba en mi tierra era mucho
más grande que cualquier cosa que tuviese antes, era lo más importante que
podemos tener, era lo único que nos permite vivir... Lo que me aguardaba en mi
tierra era mi salud.
No obstante, a pesar de todo lo que haya
ocurrido los últimos días, he de reconocer que hacía mucho tiempo que no me
sentía tan sana, que no confiaba tanto en mi mente, que no me sentía tan
estable. Ahora me siento yo, yo por completo, sin fisuras, sin abismos en mi alma.
Ni tan siquiera me agobio en el trabajo. Vivo sintiendo que todo es sencillo,
que en realidad no hay problemas enormes que no podamos superar. Y creo que
vivo sintiendo todo eso porque ya superé cosas que no todo el mundo habría sido
capaz de superar, porque ya estoy lejos de la enfermedad, porque estoy en el
sitio donde tengo que estar. Ni yo misma sabía que yo podía ser así, que tenía
todo esto dentro de mí, que podía ser esta persona que soy, tan sonriente, tan
feliz, tan amable con los demás, con tanta energía para hacer cosas. Sólo queda
la tristeza que nace de recordar todo lo que pasó con Artemisa, pero esa
tristeza cada vez es más débil y pequerrechiña porque todas las bendiciones que
tengo ahora mismo están silenciando su voz. Sé que esos recuerdos también
acabarán perdiendo fuerza con el paso del tiempo. También todo lo que he vivido
este fin de semana me ha venido muy bien. Estar en la aldeíña, donde puedo
respirar un aire tan limpio y puro, estar con mi madre y las demás vecinas,
colaborar con todos en los trabajos del campo, celebrar la llegada del otoño
con una fiesta hermosísima en la que tocó una preciosa banda de gaitas y sobre
todo compartir con Lúa tantos momentos hermosos ha conseguido que mi alma se
deshiciese de toda la tensión que todavía tenía acumulada. No obstante, a pesar
de ser tan feliz en mi vida, no puedo negar que todos los días, desde el
jueves, llamé a Casandra para preguntar por Artemisa. Me gustaría hablar con
ella directamente, pero no se lo pido a Casandra porque sé que no le haría
bien. Que quiera estar con Lúa no significa que ya me haya olvidado de ella,
que ya vaya a abandonarla. No es verdad. Yo siempre voy a estar allí, de modo
indirecto, preocupándome por ella. A Casandra la emociona mucho que me preocupe
por Artemisa y me agradece mucho que la llame preguntando por ella. Casandra me
ha comentado que le dice a Artemisa que yo llamo para preguntarle por ella y sé
que saber eso la ayuda a sentirse más querida. No quiero que Artemisa se sienta
sola. Sé que todo esto pasará, que esto sólo es una etapa muy mala de su vida,
pero hay que tener mucha paciencia.
Pero lo que tiene que importarme de verdad es
que me siento bien, es que estoy sana, que me siento lejos de cualquier huella
de enfermedad, lejos de todo lo que puede hacerme daño. Y también tengo que
darle importancia al hecho de que me sienta tan bien conmigo misma. He de
reconocer algo... aunque me dé vergüenza... y es que no me veo bien sólo
anímicamente, sino sobre todo físicamente. Tengo la sensación de que me
quitaron diez años de encima. Cuando me miro al espejo, me veo bonita, veo que
mi mirada brilla, que mis ojos están llenos de vida. Ya no tengo ojeras, cuando
sonrío me da la sensación de que mi piel también brilla y también noto que
tengo en mi cuerpo una infinita cantidad de energía. Me siento ligera y ágil.
Es cierto que todavía estoy muy delgadiña, pero creo que me costará recuperarme
de ese virus del estómago que me quitó el hambre durante tantos días, pero no
me veo nada mal, al contrario, me parece que toda la ropa que llevo me queda
bien... y eso creo que nunca me ha ocurrido.
Además, me gusta mucho el trabajo que hago,
aunque tengo que madrugar mucho... eso sí, pero me gusta mucho atender a la
gente lo mejor que puedo. Siento que no cuesta nada dar sonrisas, sonreír a la
gente, hacer que los demás se sientan bien. Tal vez alguien vaya a ti con un
mal día y sólo con una sonrisa puedes conseguir que esa persona ya no esté tan
tristiña. Quizás le arregles la mañana a alguien que siente que el mundo entero
lo ignora... aunque también tengo que decir que no acostumbro a encontrar gente
amargada.
Y lo único que falta es que Artemisa esté bien,
pero sé que el tiempo y su fuerza vital acabarán ayudándola. Yo ansío
recuperarla, que venga ya el día en el que podamos hablar sin sentir dolor. Yo
quiero tenerla en mi vida, pero seré paciente, esperaré el día en el que ella
ya no se sienta tan herida. Sé que podremos ser muy buenas amigas, pero,
habiendo tanto dolor, es muy difícil que podamos hablar. Además, si a ella le
gusta tanto Galicia como dice, es muy faciliño que venga aquí todas las veces
que quiera... pero sólo podrá hacerlo cuando en su alma sólo haya paz. Espero
que eso no esté muy lejos, aunque sé que lo está, porque lo que ella tiene que
superar ahora es algo muy grande. Sé que está recibiendo ayuda psicológica, que
su hermana consiguió convencerla de que se dejase ayudar, y eso también me
sosiega. Sé que en la vida siempre habrá problemas, pero lo que tenemos que
hacer es quedarnos con las cosas que de verdad nos hacen sentir bien, con todas
esas bendiciones que tenemos.
También espero que pronto despierte de esta
pesadilla que siente que está viviendo. Contrariamente, yo siento que, a veces,
estoy viviendo en un sueño que se desvanecerá en cuanto llegue otro nuevo día;
pero esta realidad no es un sueño, es mi realidad, mas me sabe muy mal decir
esto porque sé que Artemisa está viviendo una pesadilla horrible... pero yo no
puedo evitar que todo lo que me ocurre me haga sentir inmensamente feliz. Incluso
puedo reconocer que con Lúa estoy como si llevásemos años juntas. Cuando vuelvo
a casa después de una mañana intensa de trabajo, siento un infinito montón de
mariposas recorriéndome mi ser todo y siento que crece en mí un fortísimo deseo
que no puedo controlar. Cuanto más cerquiña estoy de ella, más fuertes se
vuelven esas sensaciones. Y, cuando al fin nos tenemos entre nuestros brazos,
todo lo demás desaparece y sólo existimos ella y yo. Eso no tiene precio, no se
puede explicar con palabras. No es preciso que nos digamos cuánto nos habíamos
extrañado, cuánto deseábamos estar juntas... porque las palabras no pueden
expresar todo lo que sentimos. Sólo pueden hacerlo los besos, los abrazos, las
desesperadas caricias que no podemos evitar darnos... y, durante unos largos
momentos que son una eternidad para las dos, volamos por un cielo que nunca se
volverá oscuro. Y eso siento que es nuestra vida; un cielo lleno de luz, de
amor, de estrellas, un cielo henchido por la luz de una inmensa luna que nunca
menguará.
Este si que parece el final de la historia, así lo pensaría si un pajarito no me hubiese chivado que hay continuación jijijiji. Bueno, tengo que hacer una valoración de lo que he leído. No de la forma en la que está todo escrito, para mi está maravilloso, ya lo sabes. Tu forma de escribir me encanta. No es que sepas escribir correctamente, es que sabes elegir las palabras justas, con frases perfectas, repletas de magia. Saber unir esas palabras, no es fácil. Muchos lo pueden hacer, pero que al leerlas te transmitan magia, no es habitual. Por eso, me fascina leerte y me encanta.
ResponderEliminarLo que voy a valorar es la historia, lo que ocurre en ella, lo que hemos vivido hasta ahora. Me has dicho que tienes infinito escrito, que dará para mucho, pero en este pequeño paréntesis, en este punto y a parte, me apetece hacer una valoración personal, ajustada a mis gustos, claro está.
Hemos vivido momentos de todo tipo. Yo diría que la añoranza y la melancolía han sido tus bazas fuertes, pero las has acompañado con amor, tensión y momentos muy emocionantes. Conocer lo que piensan y padecen las protagonistas es genial, nos permite conocer mucho mejor lo que les ocurre, saber de primera mano la razón por la que hacen las cosas. A mi me ha encantado, creo que es una forma diferente y más cercana de leer y conocer a los personajes. Además, es más desenfadado, una novela es más constante, no te permite tanto innovar, cambiar y sorprender.
He de decir, que he vivido desde el primer segundo la relación de Agnes y Artemisa. Primero con la historia de Artemisa, luego en la de Agnes y después con los diarios, que han sido muchos. Apostaba por su amor. Hemos vivido momentos muy crudos, se han enfrentado a todo tipo de dificultados y por esa razón, quería que terminasen juntas. Lúa es un personaje muy reciente, del que no conocemos su existencia hasta hace poco, no he podido cogerle mucho cariño, pero quizás necesite más tiempo. Es cierto, es un personaje bueno, no hace nada malo y su comportamiento es de 10, pero no la puedo aceptar al 100%. Es como cuando un matrimonio se separa y el padre tiene nueva novia, que los hijos no la aceptan jajaja, algo así. Es fabulosa, pero no es Artemisa y no es lo que esperaba. No tiene que existir un final feliz para todos, o no tiene que terminar como uno quiere, eso está claro, quizás eso habría sido muy previsible, o no, pero me hacía ilusión. Ahora bien, es un final (punto y a parte) diferentes, sorprendente y que no te deja indiferente. Te hace pensar y tienes sensaciones encontradas. Me gusta que Agnes finalmente sea feliz, que hayan terminado sus problemas de salud y demás, esa es la mejor parte.
En fin, que está muy bien. Tenía muchas ganas de ponerme al día y por fin lo he conseguido. Tienes un don, ya lo sabes, escribir se te da de maravilla, me gusta mucho leerte, por tu estilo, por tu mundo interior y tu imaginación. Sé que hay más por leer, así que esperaré la próxima temporada con ilusión. Nunca dejes de escribir, ya sea de vampiros, hadas o personajes con poderes, cualquier cosa que te apetezca o se te ocurra, lo leeré con ganas y mucha ilusión. ¡¡¡Que esto no pareeeee!!!
Ciertamente es un capítulo que, si no fuera porque se sabe que hay más a continuación, podría perfectamente cerrar la historia; y posiblemente esa es su mayor virtud, demostrarnos que después del "fin" que se escribe en las novelas la vida sigue, no se acaba. Solemos pensar que una historia deja de tener importancia cuando se solucionan algunos problemas graves, y aparentemente desaparecen las tensiones y todo parece ya inamovible... pero la vida no es así, nunca está quieta, no se remansa, no dura, no se estanca. Lo que nos parece "para siempre" es muchas veces muy efímero, y eso vale tanto para lo bueno como para lo malo.
ResponderEliminarAgnes claramente se ha dejado atrapar por esa ensoñación de haber llegado a la meta, que en este caso es vivir en Galicia con Lúa, su amor casi de infancia. Solo le queda el resquemor, la pena de que Artemisa ha salido muy dañada de esta historia, pero aparte de eso todo es ahora perfecto en su vida, vive uno de esos regalos que a veces la vida hace, hasta casi hacernos pensar que somos inmortales, o poco menos... Pero o que ten que importarme de verdade é que me sinto ben, é que estou sa, que me sinto lonxe de calquera pegada de enfermidade, lonxe de todo o que me pode facer dano. E tamén teño que lle dar importancia ao feito de que me sinta tan ben comigo mesma. Hei de recoñecer algo... aínda que me dea vergonza... e é que non me vexo ben só animicamente, senón sobre todo fisicamente. Teño a sensación de que me quitaron dez anos de enriba.
Ay, Agnes, ojalá, pero no es así. Los años están ahí, las heridas físicas y anímicas también, pero hace muy bien en disfrutar por ahora de lo que la vida le ofrece, esa también es una hermosa lección, debemos reconocer cuándo el destino nos sonríe y aprovechar al máximo esa ocasión, porque indudablemente no va a durar siempre.
Por eso el capítulo me deja un sabor agridulce, porque en cierto modo compadezco a Agnes. Si Artemisa anteriormente se vio que estaba en el punto más bajo del ánimo, llegando incluso a querer matarse, Agnes se encuentra en su máximo vital. ¿No hay nada entonces que Agnes pueda envidiar de Artemisa? Pues sí que lo hay; Artemisa puede y debe aspirar a estar mejor, a ir hacia arriba, ya se verá si deprisa o despacio, pero su suelo ya no se puede rebajar; en cambio Agnes como mucho puede aspirar a mantenerse, todo es perfecto, la vida, el trabajo, el entorno, el amor... lamentablemente para ella, su destino es, con toda probabilidad, pasar de donde está a algo un poco peor, porque finalmente algo en su trabajo, o en Lúa, o donde sea, va a dejar de parecerle tan perfecto. Y empezará a bajar.
Ahora la historia podría llamarse en adelante "lo que pasó después". Esto es un cierre de una novela convencional... pero no de esta. Y me encanta que así sea.