Domingo, 26 de agosto de 2018
Onte pola noite tomei
varias decisións moi importantes que sei que será difícil cumprir porque se
supón que tería que facer algo útil coa miña vida, pero estou farta de ter que
esforzarme por facer cousas útiles coa miña vida. Ademais, por que os demais
teñen que dicir que é útil para a miña vida e o que non? Eu penso que eu son a
única dona da miña vida e que ninguén tería que me dicir que teño que facer co
meu tempo, con ese tempo que podo vivir eiquí ata o día que morra. Pois decidín
que quedaría na miña aldea ata que de verdade eu sentise a necesidade de ir
traballar a Ourense. Si irei botando currículos por eilí, por algunhas ofertas
de traballo que me convenzan, pero non vou morrer por iso nin tampouco me
presta perder os folgos por iso. Tampouco creo que agora sexa necesario iso. O
que farei será enviar unha carta de renuncia á empresa onde traballo e despois
pedir de novo esa pensión que me daban, a cal me quitaron por mor do traballo,
e entón con iso poderei sobrevivir uns meses, axudando á miña nai a pagar a
comida e calquera cousa que precisemos; pero tampouco creo que precise de moito
máis diñeiro se vou vivir eiquí. Mesmo, cos meus aforros, o que faremos será
rehabilitar a casa da miña avoa, poñeremos auga corrente e tamén pode que
instalemos unha placa solar, como falei con Artemisa. Non sei que fará Artemisa
coa súa vida. Ela di que quere pedir a excedencia e estar eiquí uns meses
preparando o exame do CELGA e tamén estudando para se sacar o carné de
conducir, pero sinceramente non sei que quererá facer cando saiba o que pasou
con Lúa. Aínda non llo dixen, pero sinto que llo teño que contar, que non podo
estar coma se non tivese pasado nada, que ten dereito a sabelo, aínda que
dixese que quería que fose un segredo entre Lúa e máis eu. Se quero a Artemisa,
non podo vivir enganándoa decotío. Creo que ten que sabelo, pero non me atrevo
a dicirllo. Non me sento quen de confesarlle que lle fun infiel con Lúa. Non
podo. Cando estou a piques de facelo, sinto moito medo, pero non a perdela
soamente, senón a facerlle dano, porque sei que lle fará moito dano. O máis
curioso é que iso non o pensei cando estiven con Lúa e sobre todo abráiame que
iso non me faga sentir arrepentida nin nada, ao contrario, se puidese, volvería
estar con Lúa como o estivemos o venres. Bótoa moitísimo en falla e non o
entendo, non entendo por que a boto tanto en falla, porque a necesito tanto,
por que preciso tanto vela, por que sinto que me falla algo, que teño un
baleiro punxente na ialma. Onte fomos cear a Ourense o meu tío Damián, a miña
nai, Artemisa e máis eu e durante toda a cea estiven pensando en Lúa, estiven
ollando ao meu redor por se ma atopaba, aínda sabendo que sería moitísima
casualidade que ela estivese xustamente nese restaurante. Mesmo pensei en
escribirlle para pedirlle que viñese onde nós estabamos, pero non me atrevín
porque me dixo que quería pasar ese tempo sen falar comigo para se poder
aclarar, pero eu non podo estar sen ela. Sinto que me fai falla, que a estraño
moitísimo, que nada brila tanto se ela non está, e preciso vela, afundirme nos
seus ollos, sentila preto de min, ouvir a súa voz. Sei que, se non sentise nada
por ela, non me estaría a ocorrer isto, por iso agora mesmo me sinto moi
confundida. Sinto que estou traizoando a Artemisa, pero non só polo que fixen,
senón polo que sinto e polo que penso. Ademais non podo deixar de lembrar o que
vivimos Lúa e máis eu na beiriña do río. Non podo deixar de recordar o tacto da
súa pel, o son dos seus suspiros, o pracer que espertaban en min as súas
caricias, a maneira como nos fundimos nun so ser, o xeito como nos falabamos, a
maneira coma ela me falaba, como me facía o amor coa súa voz, coa nosa lingua.
Era a primeira vez que me falaban en galego nesa situación tan íntima e
descubrín que sempre desexei que me falasen na miña lingua neses momentos. Lúa
fíxome descubrir que había moitísimas máis cousas das que me pensaba que podían
facerme sentir moitísimo, non só o feito de estar cunha persoa que me gusta e
que quero, senón as sensacións que pode espertar en min unha caricia, unhas
palabras ditas na miña lingua. Iso facíame voar tanto que parecía que a terra
desaparecera e que nunca máis volvería sentir o chan baixo o meu corpo. E sei
que me tería que arrepentir moitísimo, pero non o fago e non o fago en absoluto
porque me gustou moitísimo estar con Lúa. Con Artemisa sempre gozo moitísimo,
sempre que o facemos sinto que me derreto, que ela funde a miña materia tan só coas
caricias que me dá, cos bicos e as apertas que compartimos, sendo un so ser;
pero con Lúa compartín máis que todo iso e é iso o que máis me abraia, porque
con Artemisa non me falla nada, sinto que o teño todo cando compartimos eses
momentos tan íntimos; pero non sei o que me pasou con Lúa. Foi unha conexión
moi forte. Parecía coma se aquela non fose a primeira vez que estabamos tan
xuntas. Conxeniamos axiña, axiña soubemos que era o que máis nos podía gustar,
como podiamos conseguir que a outra perdese a razón, non sentimos ningunha nin
un chisquiño de vergonza, fomos tan unha da outra que me parece mentira pensar
que fose tan doado estar con ela.
Onte precisaba contarlle
isto a alguén, pero porque necesitaba que alguén me dixese que tiña que facer,
se llo tiña que dicir a Artemisa ou telo calado para min, así que llo expliquei
á miña nai e ela díxome que si llo tiña que contar a Artemisa, que ela non se
merecía que eu lle agochase algo tan importante; pero tamén me dixo que fose
sincera, que non agochase nada, que lle dixese o que sinto, que lle explicase o
que quixeron dicir para min eses momentos; pero non son quen de facelo. Sei que
Artemisa nota que me pasa algo, que non estou igual con ela, que estou rara e
non deixa de preguntarme que me pasa, se me ocorre algunha cousa; pero eu non
sei que dicirlle, a verdade, e sei que, tarde ou cedo, lle terei que confesar a
verdade; pero non lle quero facer dano. Ademais, quero agardar un tempo para
ver que pasa coa miña ialma. Agora sinto que Lúa se está a converter nunha
persoa moito máis importante para min que antes. Quero dicir que o que
compartimos mudou as cousas. Se non tivésemos feito nada, é moi posíbel que
aínda a seguise vendo como unha amiga. Non sei en realidade como puiden pensar
que todo podería seguir como antes despois de vivir xuntas uns momentos tan
intensos e fermosísimos. Coido que eses momentos o cambiaron todo, pero aínda
non o sei seguro. Por iso preciso que pasen os días.
No tocante á idea de
quedar na aldeíña, quero dicir que eu non preciso nada máis para sentirme
feliz. Sinto que eiquí o teño todo: teño á miña nai, teño á terriña, teño un
fogar, teño todo o que sempre botei en falla, o que sempre quixen ter, e estou
tan conectada coa terra que me sería totalmente imposíbel afastarme deste
recunchiño do mundo. Non podo imaxinarme lonxe de eiquí e tampouco quero. Se
todo segue ben entre nós, Artemisa fará a mudanza axudada pola súa irmá porque
eu son incapaz de imaxinarme lonxe de eiquí, voltando a Cataluña, a un sitio
que me fixo tanto dano, no que tan infeliz fun, que tanto detesto. Seica a
tivese que axudar, pero non me sinto capaz de voltar, non podo. Quero quedar
eiquí para sempre, absolutamente para sempre, e non permitirei que ninguén me
arrede do meu verdadeiro fogar.
Non obstante, se Artemisa
decide non estar comigo despois de coñecer o que pasou con Lúa, entón terei que
facer un inmenso esforzo e voltar con ela para recoller as miñas cousas, as que
aínda están eilí e as que queira traer eiquí, que creo que non son moitas
porque en realidade non boto en falla nada. Terei que facer ese esforzo porque,
se ela non quere seguir comigo, non ten sentido que faga a mudanza por min. Non
sei que pasará, pero si é certo que lle tería que confesar a verdade antes de
que chegue o momento de que ela teña que regresar, que o fará o xoves. Di que
pedir a excedencia non é algo tan rápido, que ten que agardar unhas semanas e
que, namentres, ten que traballar, que ten que comezar o curso porque o que non
pode facer é marchar antes de que empece o curso, e iso enténdoo, pero eu non
vou voltar para quedar eilí máis dun día, iso si o teño clarísimo. Síntoo, pero
é o que quero para a miña vida. Non quero nada máis, non quero facer máis
esforzos por nada. Xa fixen moitos ao longo da miña vida, non si? Agora xa
chegou o momento de pensar en min de verdade. Xaora que quero vivir a miña vida
con Artemisa, pero tamén sei que non podo ser egoísta, que ela tamén ten que
decidir o que quere para ela mesma, e iso é moi importante, a verdade. Iso
tamén o teño que ter en conta e máis despois do que pasou entre Lúa e máis eu.
Eu pretendía que isto non significase nada, que todo seguise como antes de que
pasase, pero non pode ser, non pode ser porque é algo moi grande no que non
podo deixar de pensar. Se fose algo que quedou no pasado e xa está, vale, pero
non deixar de lembrar todo o que vivimos fai que eses momentos teñan moita máis
importancia do que eu querería.
Agora estou escribindo na
beira do río, baixo as árbores. Fai calor, pero eiquí ao menos zoa un ventiño
fresquiño que vén das montañas e polo menos trae o recendo a herba, a solpor.
Hai un anaquiño que o sol comezou a pórse e paréceme que agora me atopo no
momento máis bonitiño do día. Non fai tanta calor como os outros días, pero
aínda se nota que estamos no verán máis intenso. O son silandeiro do río
transpórtame a eses momentos que vivín con Lúa. Este recuncho do bosque é seu,
moi seu, e sinto que non brila tanto se ela non está eiquí comigo. Miro ao meu
redor e penso que ela me estará ollando con tenrura, que ela estará agardando a
que eu fale, pero non está, non está, e sinto que a súa ausencia se me crava na
ialma. Por iso tampouco son quen de mirar a Artemisa con tranquilidade, porque
boto tanto en falla a Lúa que sinto que decotío a traizoo e iso é algo que non
podo aturar. Non sei que facer coa miña vida e en realidade ninguén me sabe
aconsellar ben. A miña nai non se atreve a dicirme nada claro porque non quere
influír nos meus sentimentos, pero devezo porque alguén me diga o que teño que
facer. Talvez, non tivese que gobiarme tanto, quizais tivese que permitir que o
tempo me trouxese as respostas que tanto preciso. O que si teño claro é que
teño que falar con Artemisa antes de que siga pasando máis tempo. Non sei que é
peor, se dicirlle a verdade agora que case que acaba de ocorrer ou agardar uns
días, pois sei que, se agardo a que pase máis tempo, ela se poderá sentir moito
máis ofendida por non dicirllo antes. Isto é unha lea, unha lea moi grande. Non
teño medo só por Artemisa, senón por min, porque o meu desexo de quedar na miña
aldeíña parece poder arredarme de todo, e iso en realidade é o que desexo, non
ter que voltar nunca máis a un mundo no que me sinto tan ferida, no que non
podo ser eu mesma. Eiquí si son eu mesma, ninguén me pregunta nada que eu non
queira responder, estou coa xente que de verdade pode formar parte do meu
mundo, nada me fai sentir mal, só os meus sentimentos; os que son tan
complicados ás veces.
Ogallá puidese estar Lúa
eiquí comigo, compartindo o solpor, as cores que tinxen o ceo, a voz silandeira
do río, do noso río, o son que fai o vento abaneando as follas das árbores...
Ogallá puidese ouvir a súa voz mesturándose con toda esta beleza. Non sei por
que a boto tanto en falla, non o entendo. Podería compartir estes momentos con Artemisa,
pero sinto que, aínda que a ela lle guste tanto todo isto, Artemisa está lonxe
de todo isto, non sabe comprender igual a voz da nosa terra, e só sinto que
podo compartir a linguaxe do noso fogar con Lúa, só ela sabe entender os
silencios da voz de Galicia, da nosa terra. Sei que é algo que só está en nós,
que pode que nin sequera sexa real, pero, de verdade, se noto esas sensacións,
será porque estas existen, ao menos na nosa realidade. Teño o móbil eiquí e non
puiden evitar mandarlle a Lúa unha fotografía destes momentos. Envieille unha
imaxe preciosa na que se ve o río discorrendo entre as rocas, as verdes follas
das árbores contrastando coa alaranxada cor do ceo, o sol agochándose tralos
montes... e mesmo parece que esa imaxe conteña o son do vento. Parece que as
follas se movan, que se poida ouvir a voz do río. Mesmo se ve como as follas
das árbores se reflicten na auga. Sei que Lúa poderá escoitar coa ialma todos
eses sons, sei que ela poderá captar todo o que di esa imaxe, sei que poderá
interpretar todo o que lle quero dicir con esta fotografía e o sei porque noto
que a miña ialma e maila súa falan na mesma lingua.
E, se dixésemos que con
Artemisa xa non sei gozar da vida, estaría moitísimo máis desacougada, pero,
cando estou con Artemisa, síntome voar no noso mundo, aínda que, dende o
venres, dende que vivín eses momentos tan fermosos con Lúa, xa non sei
desconectarme da realidade como sempre o fixen cando estou con ela. Mesmo sinto
que non teño dereito a casar con ela se lle fun infiel. Tería que falar con ela
xa, pero non teño valor. Seica Lúa tivese razón cando dixo que pensaba que eu
era moitísimo máis valente, que non teño valor para nada; pero non teño valor
para facer dano á xente que quero. Talvez por iso fun quen de perdoar a
Artemisa cando se comportou tan mal comigo, porque sabía que, se non a
perdoaba, ela ía sufrir moitísimo e eu non podo aturar a idea de que sufra;
pero tampouco podo aturar imaxinar que Lúa estea sufrindo por min. Imaxino que
terá o corazón esnaquizado, que, como min, estará desexando falar comigo e
crebar a estúpida distancia que ela impuxo entre nós. Se desexamos estar
xuntas, se devecemos por falar e compartilo todo, por que non o podemos facer?
Creo que non é natural que impidamos o evidente.
Xusto agora me acaba de
contestar á mensaxe que lle enviei, á fotografía que compartín con ela. Díxome
que desexa estar nese lugar comigo, que me bota moitísimo en falla, que daría
calquera cousa por vir comigo. Eu díxenlle que veña, que a boto en falla, que
preciso estar con ela, que non perda máis tempo. E creo que virá, que virá ao
fin, e me sinto capaz de ir con ela a calquera parte, a Ourense, para cear e
tomar calquera cousa sen que ninguén nos poida interromper, pero non sei se será
posíbel.
Seica si houbese de ter
valor abondo para ir cear con Lúa sen importarme nada. Quizais tivese que vivir
esas experiencias para saber que quero. Non sei que facer, a verdade. Boto de
menos estar con Lúa a soas, estar con ela sen sentir que Artemisa nos mira mal,
sen sentir que calquera palabra que nos digamos é para Artemisa un puñal que se
lle crava na ialma. Preciso estar con ela sentindo que só nos rodea o silencio,
a calma, a nosa vida.
É moi tarde. Agora case
van ser as dez da noite. Case que veu xa a escuridade, pero non me presta nada
volver á miña casa. Non me quero reencontrar cos ollos de Artemisa, con todas
as preguntas que ela me botará tan só coa mirada. Só quero estar con alguén que
me axude a me aclarar, que me diga que as cousas irán ben, que non me teño que
desacougar por nada, que poderei estar eiquí para sempre sen sentir que estou
traizoando a todas as persoas que me coñecen e agardan algo de min. Eu xa non
lles podo dar o que esperan porque me cansei de ser sempre alguén que non son,
de dar o que non teño, o que non podo crear por min mesma...
E Lúa díxome agora mesmo
que a agarde eiquí, que vén buscarme. Non sei que pasará esta noite, pero
direille a Artemisa que me presta cear fóra, que intentarei non regresar moi
tarde; pero é que tamén preciso afastarme dela, de todas esas preguntas que me
fai vencelladas co futuro. Artemisa non pode gozar da vida sen preguntarse
nada. Decotío está preguntando que faremos despois destes días. Hoxe, se non me
preguntou vinte veces se sacaba os billetes de tren de volta a Barcelona para
as dúas, non mo preguntou ningunha e a min todas esas preguntas abáfanme
moitísimo. Carallo, tan difícil é aceptar que non quero nada máis, que todo o
que non sexa estar eiquí me sobra?
Chamarei agora a Artemisa
para lle dicir que non me agarde para cear, que preciso estar fóra un tempo.
Agardo que non se sinta mal por iso. A miña idea non é cometer outro erro (erro
para os demais, xaora, non para min, porque xa dixen que me gustou tanto que o
volvería facer outra vez se non fose algo tan prohibido), pero tamén me quero
deixar levar pola vida. Non sei, sinto que algo está a se desfacer por dentro
miña, algo que eu cría forte e invencíbel.
Domingo, 26 de agosto de 2018
Ayer por la noche tomé varias decisiones muy
importantes que sé que será difícil cumplir porque se supone que tendría que
hacer algo útil con mi vida, pero estoy harta de tener que esforzarme por hacer
cosas útiles con mi vida. Además, ¿por qué los demás tienen que decir qué es
útil para mi vida y lo que no? Yo pienso que yo soy la única dueña de mi vida y
que nadie tendría que decirme qué tengo que hacer con mi tiempo, con ese tiempo
que puedo vivir aquí hasta el día que muera. Pues decidí que me quedaría en mi
aldea hasta que de verdad yo sintiese la necesidad de ir a trabajar a Ourense.
Sí iré echando currículos por allí, por algunas ofertas de trabajo que me
convenzan, pero no voy a morirme por eso ni tampoco me apetece perder las
fuerzas por eso. Tampoco creo que ahora sea necesario eso. Lo que haré será
enviar una carta de renuncia a la empresa donde trabajo y después pedir de
nuevo esa pensión que me daban, la cual me quitaron por el trabajo, y entonces
con eso podré sobrevivir unos meses, ayudando a mi madre a pagar la comida y
cualquier cosa que precisemos; pero tampoco creo que precise de más dinero si
voy a vivir aquí. Incluso, con mis ahorros, lo que haremos será rehabilitar la
casa de mi abuela, pondremos agua corriente y puede que también instalemos una
placa solar, como hablé con Artemisa. No sé qué hará Artemisa con su vida. Ella
dice que quiere pedir la excedencia y estar aquí unos meses preparando el
examen del CELGA y también estudiando para sacarse el carné de conducir, pero
sinceramente no sé qué querrá hacer cuando sepa lo que ha pasado con Lúa.
Todavía no se lo dije, pero siento que tengo que contárselo, que no puedo estar
como si no hubiese pasado nada, que tiene derecho a saberlo, aunque dijese que
quería que fuese un secreto entre Lúa y yo. Si quiero a Artemisa, no puedo
vivir engañándola continuamente. Creo que tiene que saberlo, pero no me atrevo
a decírselo. No me siento capaz de confesarle que le fui infiel con Lúa. No
puedo. Cuando estoy a punto de hacerlo, siento mucho miedo, pero no a perderla
solamente, sino a hacerle daño, porque sé que le hará mucho daño. Lo más curioso
es que eso no lo pensé cuando estuve con Lúa y sobre todo me asombra que eso no me
haga sentir arrepentida ni nada, al contrario, si pudiese, volvería a estar con
Lúa como lo estuvimos el viernes. La echo muchísimo en falta y no lo entiendo,
no entiendo por qué la echo tanto en falta, por qué la necesito tanto, por qué
preciso tanto verla, por qué siento que me falta algo, que tengo un vacío
punzante en el alma. Ayer fuimos a cenar a Ourense mi tío Damián, mi madre,
Artemisa y yo y durante toda la cena estuve pensando en Lúa, estuve mirando a
mi alrededor por si me la encontraba, aun sabiendo que sería muchísima
casualidad que ella estuviese justamente en ese restaurante. Incluso pensé en
escribirle para pedirle que viniese donde nosotros estábamos, pero no me atreví
porque me dijo que quería pasar ese tiempo sin hablar conmigo para poder
aclararse, pero yo no puedo estar sin ella. Siento que me hace falta, que la
extraño muchísimo, que nada brilla tanto si ella no está, y necesito verla,
hundirme en sus ojos, sentirla cerca de mí, oír su voz. Sé que, si no sintiese
nada por ella, no estaría ocurriéndome esto, por eso ahora mismo me siento muy
confundida. Siento que estoy traicionando a Artemisa, pero no sólo por lo que
hice, sino por lo que siento y por lo que pienso. Además no puedo dejar de
recordar lo que vivimos Lúa y yo en la orilliña del río. No puedo dejar de
recordar el tacto de su piel, el sonido de sus suspiros, el placer que
despertaban en mí sus caricias, la manera como nos fundimos en un solo ser, el
modo como nos hablábamos, la manera como ella me hablaba, cómo me hacía el amor
con su voz, con nuestra lengua. Era la primera vez que me hablaban en gallego
en esa situación tan íntima y descubrí que siempre deseé que me hablasen en mi
lengua en esos momentos. Lúa me hizo descubrir que había muchísimas más cosas
de las que me pensaba que podían hacerme sentir muchísimo, no sólo el hecho de
estar con una persona que me gusta y quiero, sino las sensaciones que puede
despertar en mí una caricia, unas palabras dichas en mi lengua. Eso me hacía
volar tanto que parecía que la tierra había desaparecido y que nunca más
volvería a sentir el suelo bajo mi cuerpo. Y sé que me tendría que arrepentir
muchísimo, pero no lo hago y no lo hago en absoluto porque me gustó muchísimo
estar con Lúa. Con Artemisa siempre gozo muchísimo, siempre que lo hacemos
siento que me derrito, que ella funde mi materia tan sólo con las caricias que
me da, con los besos y los abrazos que compartimos, siendo un solo ser; pero con
Lúa compartí más que todo eso y es eso lo que más me sorprende, porque con
Artemisa no me falta nada, siento que lo tengo todo cuando compartimos esos
momentos tan íntimos; pero no sé lo que me pasó con Lúa. Fue una conexión muy
fuerte. Parecía como si aquélla no fuese la primera vez que estábamos tan
juntas. Congeniamos enseguida, enseguida supimos qué era lo que más podía
gustarnos, cómo podíamos conseguir que la otra perdiese la razón, no sentimos
ninguna ni un poquiño de vergüenza, fuimos tan una de la otra que me parece
mentira pensar que fuese tan fácil estar con ella
Ayer necesitaba contarle esto a alguien, pero
porque necesitaba que alguien me dijese qué tenía que hacer, si tenía que
decírselo a Artemisa o tenerlo callado para mí, así que se lo expliqué a mi
madre y ella me dijo que sí tenía que contárselo a Artemisa, que ella no se
merecía que yo le escondiese algo tan importante; pero también me dijo que
fuese sincera, que no ocultase nada, que le dijese lo que siento, que le
explicase lo que quisieron decir para mí esos momentos; pero no soy capaz de
hacerlo. Sé que Artemisa nota que me pasa algo, que no estoy igual con ella,
que estoy rara y no deja de preguntarme qué me pasa, si me ocurre alguna cosa;
pero yo no sé qué decirle, la verdad, y sé que, tarde o temprano, tendré que
confesarle la verdad; pero no quiero hacerle daño. Además, quiero esperar un
tiempo para ver qué pasa con mi alma. Ahora siento que Lúa está convirtiéndose
en una persona mucho más importante para mí que antes. Quiero decir que lo que
compartimos ha cambiado las cosas. Si no hubiésemos hecho nada, es muy posible
que todavía siguiese viéndola como una amiga. No sé en realidad cómo pude
pensar que todo podría seguir como antes después de vivir juntas unos momentos
tan intensos y hermosísimos. Creo que esos momentos lo cambiaron todo, pero
todavía no lo sé seguro. Por eso necesito que pasen los días.
Con respecto a la idea de quedarme en la
aldeíña, quiero decir que yo no necesito nada más para sentirme feliz. Siento
que aquí lo tengo todo: tengo a mi madre, tengo a la tierriña, tengo un hogar,
tengo todo lo que siempre eché en falta, lo que siempre quise tener, y estoy
tan conectada con la tierra que me sería totalmente imposible alejarme de este
rinconciño del mundo. No puedo imaginarme lejos de aquí y tampoco quiero. Si
todo sigue bien entre nosotras, Artemisa hará la mudanza ayudada por su hermana
porque yo soy incapaz de imaginarme lejos de aquí, volviendo a Cataluña, a un
sitio que me hizo tanto daño, en el que tan infeliz fui, que tanto detesto.
Quizás tuviese que ayudarla, pero no me siento capaz de volver, no puedo.
Quiero quedarme aquí para siempre, absolutamente para siempre, y no permitiré
que nadie me aleje de mi verdadero hogar.
No obstante, si Artemisa decide no estar
conmigo después de conocer lo que ha pasado con Lúa, entonces tendré que hacer
un inmenso esfuerzo y volver con ella para recoger mis cosas, las que aún están
allí y las que quiera traer aquí, que creo que no son muchas porque en realidad
no echo en falta nada. Tendré que hacer ese esfuerzo porque, si ella no quiere
seguir conmigo, no tiene sentido que haga la mudanza por mí. No sé qué pasará,
pero sí es cierto que tendría que confesarle la verdad antes de que llegue el
momento de que ella tenga que regresar, que lo hará el jueves. Dice que pedir
la excedencia no es algo tan rápido, que tiene que esperar unas semanas y que,
mientras tanto, tiene que trabajar, que tiene que empezar el curso porque lo
que no puede hacer es marchar antes de que empiece el curso, y eso lo entiendo,
pero yo no voy a volver para quedarme allí más de un día, eso sí lo tengo
clarísimo. Lo siento, pero es lo que quiero para mi vida. No quiero nada más,
no quiero hacer más esfuerzos por nada. Ya hice muchos a lo largo de mi vida,
¿no? Ya llegó el momento de pensar en mí de verdad. Por supuesto que quiero
vivir mi vida con Artemisa, pero también sé que no puedo ser egoísta, que ella
también tiene que decidir lo que quiere para ella misma, y eso es muy
importante, la verdad. Eso también tengo que tenerlo en cuenta y más después de
lo que pasó entre Lúa y yo. Yo pretendía que esto no significase nada, que todo
siguiese como antes de que pasase, pero no puede ser, no puede ser porque es
algo muy grande en lo que no puedo dejar de pensar. Si fuese algo que quedó en
el pasado y ya está, vale, pero no dejar de recordar todo lo que vivimos hace
que esos momentos tengan mucha más importancia de lo que yo querría.
Ahora estoy escribiendo en la orilla del río,
bajo los árboles. Hace calor, pero aquí al menos sopla un vientiño fresquiño
que viene de las montañas y por lo menos trae el aroma a hierba, a atardecer.
Hace un ratiño que el sol comenzó a ponerse y me parece que ahora me encuentro
en el momento más bonitiño del día. No hace tanto calor como los otros días,
pero todavía se nota que estamos en el verano más intenso. El sonido silente
del río me transporta a esos momentos que viví con Lúa. Este rincón del bosque
es suyo, muy suyo, y siento que no brilla tanto si ella no está aquí conmigo.
Miro a mi alrededor y pienso que ella estará mirándome con ternura, que ella
estará aguardando a que yo hable, pero no está, no está, y siento que su
ausencia se me clava en el alma. Por eso tampoco soy capaz de mirar a Artemisa
con tranquilidad, porque echo tanto de menos a Lúa que siento que continuamente
la traiciono y eso es algo que no puedo soportar. No sé qué hacer con mi vida y
en realidad nadie sabe aconsejarme bien. Mi madre no se atreve a decirme nada
claro porque no quiere influir en mis sentimientos, pero ansío que alguien me
diga lo que tengo que hacer. Tal vez, no tuviese que agobiarme tanto, quizás
tuviese que permitir que el tiempo me trajese las respuestas que tanto preciso.
Lo que sí tengo claro es que tengo que hablar con Artemisa antes de que siga
pasando más tiempo. No sé qué es peor, si decirle la verdad ahora que acaba de
ocurrir o esperar unos días, pues sé que, si aguardo a que pase más tiempo,
ella podrá sentirse mucho más ofendida por no decírselo antes. Esto es un lío,
un lío muy grande. No tengo miedo sólo por Artemisa, sino por mí, porque mi
deseo de quedarme en mi aldeíña parece poder alejarme de todo, y eso es en
realidad lo que deseo, no tener que volver nunca más a un mundo en el que me
siento tan herida, en el que no puedo ser yo misma. Aquí sí soy yo misma, nadie
me pregunta nada que yo no quiera responder, estoy con la gente que de verdad
puede formar parte de mi mundo, nada me hace sentir mal, sólo mis sentimientos;
los que son tan complicados a veces.
Ojalá pudiese estar Lúa aquí conmigo,
compartiendo la puesta de sol, los colores que tiñen el cielo, la voz
silenciosa del río, de nuestro río, el sonido que hace el viento meciendo las
hojas de los árboles... Ojalá pudiese oír su voz mezclándose con toda esta
belleza. No sé por qué la echo tanto de menos, no lo entiendo. Podría compartir
estos momentos con Artemisa, pero siento que, aunque a ella le guste tanto todo
esto, Artemisa está lejos de todo esto, no sabe comprender igual la voz de
nuestra tierra, y sólo siento que puedo compartir el lenguaje de nuestro hogar
con Lúa, sólo ella sabe entender los silencios de la voz de Galicia, de nuestra
tierra. Sé que es algo que sólo está en nosotras, que puede que ni siquiera sea
real, pero, de verdad, si noto esas sensaciones, será porque éstas existen, al
menos en nuestra realidad. Tengo el móvil aquí y no he podido evitar mandarle a
Lúa una fotografía de estos momentos. Le he enviado una imagen preciosa en la
que se ve el río discurriendo entre las rocas, las verdes hojas de los árboles
contrastando con el anaranjado color del cielo, el sol ocultándose tras los montes...
e incluso parece que esa imagen contenga el sonido del viento. Parece que las
hojas se muevan, que se pueda oír la voz del río. Incluso se ve cómo las hojas
de los árboles se reflejan en el agua. Sé que Lúa podrá escuchar con el alma
todos esos sonidos, sé que ella podrá captar todo lo que dice esa imagen, sé
que podrá interpretar todo lo que quiero decirle con esta fotografía y lo sé
porque siento que mi alma y la suya hablan en la misma lengua.
Y, si dijésemos que con Artemisa ya no sé
disfrutar de la vida, estaría mucho más desasosegada, pero, cuando estoy con
Artemisa, me siento volar en nuestro mundo, aunque, desde el viernes, desde que
viví esos momentos tan hermosos con Lúa, ya no sé desconectarme
de la realidad como siempre lo hice cuando estoy con ella. Incluso siento que
no tengo derecho a casarme con ella si le fui infiel. Tendría que hablar con
ella ya, pero no tengo valor. Tal vez Lúa tuviese razón cuando dijo que pensaba
que yo era muchísimo más valiente, que no tengo valor para nada; pero no tengo
valor para hacer daño a la gente que quiero. Tal vez por eso fui capaz de
perdonar a Artemisa cuando se comportó tan mal conmigo, porque sabía que, si no
la perdonaba, ella iba a sufrir muchísimo y no puedo soportar la idea de que
sufra; pero tampoco puedo soportar imaginar que Lúa esté sufriendo por mí. Me
imagino que tendrá el corazón destrozado, que, como yo, estará deseando hablar
conmigo y quebrar la estúpida distancia que ella ha impuesto entre nosotras. Si
deseamos estar juntas, si morimos por hablar y compartirlo todo, ¿por qué no
podemos hacerlo? Creo que no es natural que impidamos lo evidente.
Justo ahora acaba de contestarme al mensaje que
le he enviado, a la fotografía que he compartido con ella. Me ha dicho que
desea estar en ese lugar conmigo, que me echa muchísimo de menos, que daría
cualquier cosa por venir conmigo. Yo le he dicho que venga, que la echo en
falta, que necesito estar con ella, que no pierda más tiempo. Y creo que
vendrá, que vendrá al fin. Y me siento capaz de ir con ella a cualquier parte,
a Ourense, para cenar y tomar cualquier cosa sin que nadie pueda interrumpirnos,
pero no sé si será posible.
Tal vez sí hubiese de tener valor suficiente
para ir a cenar con Lúa sin importarme nada. Quizás tuviese que vivir esas
experiencias para saber qué quiero hacer, la verdad. Echo de menos estar con
Lúa a solas, estar con ella sin sentir que Artemisa nos mira mal, sin sentir
que cualquier palabra que nos digamos es para Artemisa un puñal que se le clava
en el alma. Necesito estar con ella sintiendo que sólo nos rodea el silencio,
la calma, nuestra vida.
Es muy tarde. Ahora casi van a ser las diez de
la noche. Casi ha venido ya la oscuridad, pero no me apetece nada volver a mi
casa. No quiero reencontrarme con los ojos de Artemisa, con todas las preguntas
que ella me lanzará tan sólo con la mirada. Sólo quiero estar con alguien que
me ayude a aclararme, que me diga que las cosas irán bien, que no tengo que
preocuparme por nada, que podré estar aquí para siempre sin sentir que estoy
traicionando a todas las personas que me conocen y esperan algo de mí. Yo ya no
puedo darles lo que esperan porque me he cansado de ser siempre alguien que no
soy, de dar lo que no tengo, lo que no puedo crear por mí misma...
Y Lúa me ha dicho ahora mismo que la espere
aquí, que viene a buscarme. No sé qué pasará esta noche, pero le diré a
Artemisa que me apetece cenar fuera, que intentaré no regresar muy tarde; pero
es que también necesito alejarme de ella, de todas esas preguntas que hace
vinculadas con el futuro. Artemisa no puede disfrutar de la vida sin
preguntarse nada. Continuamente está preguntando qué haremos después de estos
días. Hoy, si no me preguntó veinte veces si sacaba los billetes de tren de
vuelta a Barcelona para las dos, no me lo preguntó ninguna y a mí todas esas
preguntas me estresan muchísimo. Carallo, ¿tan difícil es aceptar que no quiero
nada más, que todo lo que no sea estar aquí me sobra?
Llamaré ahora a Artemisa para decirle que no me
espere para cenar, que necesito estar fuera un tiempo. Espero que no se sienta
mal por eso. Mi idea no es cometer otro error (error para los demás, por
supuesto, no para mí, porque ya he dicho que me gustó tanto que volvería a
hacerlo otra vez si no fuese algo tan prohibido), pero también quiero dejarme
llevar por la vida. No sé, siento que algo está deshaciéndose por dentro de mí,
algo que yo creía fuerte e invencible.
Pufff, menudo capítulo. Hay unas cuantas cosas a resaltar. La primer y más importante: No está arrepentida. Cuando uno hace algo "mal" (eso de mal es un decir, todo depende de los ojos que lo miren), se arrepiente, desea que no hubiese ocurrido, llora y no deja de lamentarse. Agnes no está precisamente así. Lo volvería a repetir, eso es muy significativo, lo volvería a repetir. Agnes no es cualquiera, quiero decir, es una persona de sentimientos. Por ejemplo, un hombre de negocios se acuesta con su secretaria y luego regresa a casa, con su mujer. Al día siguiente hace lo mismo, y no siente remordimientos. Quizás ame a su mujer, pero le puede el deseo, el sexo por sexo. Agnes no es eso, es todo lo contrario. Se entrega al amor, al alma de la persona a la que ama.Así que, me cuesta concebir que se acueste con Lúa, no se sienta arrepentida pero el amor de su vida sea Artemisa. Creo que esto significa algo más. Lo que siente por Artemisa disminuye, y creo que ama a Lúa, más de lo que es capaz de reconocer. En vez de intentar compensar a Artemisa, pensar en ella...hace totalmente lo contrario, se aleja, llama a Lúa, la desea y piensa en cosas negativas de Artemisa. No se pone en el lugar de Artemisa, la cual está a punto a renunciar a su vida por ella e irse a vivir ahí.
ResponderEliminarQue se haya acostado con Lúa es un error si ama a Artemisa, pero aunque no la ame, es una traición, al amor que ella le tiene, a su relación. Es algo que no pensó, lo hizo sin más, pero lo justo y políticamente correcto habría sido dejarla y luego acostarse con Lúa. Pero claro, no hablamos de algo premeditado, surgió sin más. Y por lo que te he contado antes, que Agnes es muy espiritual, creo que esto no ha sido puro deseo o conexión momentánea, es algo más.
Se lo ha contado a su madre, al menos cuenta con su apoyo y ella no la va a juzgar. Ahora Agnes solamente piensa en Galicia, en todo lo que tenga conexión con Galicia, Lúa siente y vive Galicia igual que ella, y Artemisa no (aunque no olvidemos que está enamorada de la tierra al igual que Agnes, eso fue la que la empujó a tomar la decisión de mudarse). No creo que esto guste a Artemisa, más sabiendo lo celosa que es, lo poco que se valora y que su mundo, ahora mismo, está centrado en Agnes. Será una puñalada en todo el corazón, justo dónde más le duele. Tengo miedo que llegue el momento de la confesión.
Hay que dejar claro que no se puede juzgar a nadie, quiero decir, en esta vida suceden las cosas, te enamoras, te desenamoras y vuelves a empezar. Somos personas, con sentimientos, repletos de imperfecciones y deseamos encontrar la felicidad, sentirnos plenos. Buscamos a aquellas personas que nos comprendan, con las que vivamos este viaje que es la vida con felicidad y plenitud. ¿Se puede juzgar a alguien por enamorarse? Está claro que no, aunque los valores morales y los códigos de parejas se pasen por alto. Estoy deseando saber que pasará, pero esta tormenta se me antoja que será demencial. ¡Muy emocionante!
Siempre he pensado que cerrar los capítulos, las historias, suele ser la parte más difícil de la literatura; y normalmente tú lo haces de modo que te enganchas aún más a la historia, este es un clarísimo ejemplo...
ResponderEliminarChamarei agora a Artemisa para lle dicir que non me agarde para cear, que preciso estar fóra un tempo. Agardo que non se sinta mal por iso. A miña idea non é cometer outro erro (erro para os demais, xaora, non para min, porque xa dixen que me gustou tanto que o volvería facer outra vez se non fose algo tan prohibido), pero tamén me quero deixar levar pola vida. Non sei, sinto que algo está a se desfacer por dentro miña, algo que eu cría forte e invencíbel.
Ay, Agnes, no puedo evitar tener mi opinión, aunque no quiera juzgarte, pero parece que Artemisa baja y Lúa sube. Todo en este capítulo va apuntando a ello, y cuando finalmente se lee esta frase ya no queda ninguna duda... ay, qué penita, ¿me habré equivocado al pensar que la unión entre Artemisa y Agnes es algo que las trasciende? Así parece...
Por otra parte Lúa le está permitiendo a Agnes participar mucho más íntimamente de Galicia, es decir, estando con Lúa un futuro de unión con Galicia es mucho más sencillo y factible; en la aldea, su aldea, lo tiene todo, entre otras cosas el apoyo sincero y bueno de su madre, y ahora que la ha recuperado ese punto es muy importante, creo que la unión de las hijas con sus madres es siempre muy fuerte, incluso aunque se hayan llevado mal en el pasado, al final la relación tiene tanta fuerza que se convierte en muy importante.
Pero de lo que no cabe duda, y Agnes nos lo está diciendo de mil modos, es que ahora quiere unirse a Lúa y el problema es cómo salir de la relación con Artemisa; y le pesa mirar sus ojos y le cuesta mantener la mirada... creo que también hay una buena dosis de culpa en ella, por mucho que no lo quiera reconocer. Pero sin duda lo que está pasando tiene una parte de traición... no, no apruebo lo que hace Agnes. Si tiene claro que no desea seguir con Artemisa que sea valiente y se lo diga, pero por otro lado no sí sería capaz de llegar tan lejos... ay...Agnesiña… por qué recovecos nos llevarás... ¡mira bien lo que haces!