Venres, 7 de setembro de 2018
A primeira vez que
escribín xa estando eiquí de novo, case que non contei nada do que sentía, pois
poñíame medo enfrontarme aos meus sentimentos; pero agora, cando xa pasaron
case dous días da miña volta, podo recoñecer que me sinto estraña. Non estou
estraña eiquí, senón co que me trouxen de Cataluña. A parte de min que tan chea
de ansiedade estaba por non acharme na miña terra xa se acougou toda, xa non
queda en min nin unha pegada desa desesperación que me domeou dende que marchei
de Galicia esta derradeira vez. Xa non sinto esa morriña que me quitaba a
respiración, que non me permitía sorrir con sinceridade; pero son consciente de
que aínda me sangra a ferida que teño por dentro; aínda que me custa entender
por que me fixo tanto dano volver a Cataluña e estar eilí uns poucos días.
Seica o que escriba hoxe
estea desordenadiño. Cústame escribir porque aínda non me encontro moi ben.
Ademais de traer comigo esa ferida que aínda me sangra, teño comigo aínda os rescaldos
dese virus que tanto me afectou. Aínda me custa comer e me sinto débil. De
cando en cando, teño un pouco de febre; pero cada vez voume sentindo mellor.
O que quero contar é que
onte pola tarde falei con Artemisa. Mantiven con ela unha conversación moi
triste. Cústame falar dela e sobre todo escribir dela, porque me custa atopar
as palabras axeitadas que poidan describir o que falamos, que poidan dar conta
de todo o que nos dixemos. Non sei como comezou. Eu estaba na miña casa,
sentada no sofá, lendo tranquilamente, cando me chamou ao teléfono fixo. Axiña
lembrei que tiña o móbil na habitación e púxome medo que de novo Artemisa
estivese celosa e que me falase enfadada, pois naquel momento non me prestaba
en absoluto discutir con ela e tampouco me sentía quen de aturar os seus
reproches; pero Artemisa non me falou mal en ningún momento. Axiña tamén me preguntei
por que lle tiña que ter medo á miña parella e esa pregunta desacougoume moito,
por iso custoume entender as primeiras cousas que ela me dixo. Quería saber se
pasara algo entre Lúa e máis eu. Eu díxenlle que non, que aínda non a vira e
que, cando me foi buscar á estación, axiña me levou á miña casa e xa se foi
porque era tarde, pero parecía coma se Artemisa non me crese. De feito, non me
cre, e enténdoo. É lóxico que non me crea despois do que pasou, pero ela
perdooume, así que non entendo a súa actitude. Ademais, hei de recoñecer que
aínda estou un pouquiño apagadiña, e diso tamén falarei despois, pero coido que
tamén inflúe moito o que pasou con Artemisa.
Despois de estar falando
de cousas sinxelas (como o que tiña que facer no instituto), eu pregunteille se
pensaba vir a Galicia, se cría que podería vir comigo e díxenlle que aínda eu a
agardaba. Quedei totalmente abraiada cando me dixo que non, que coidaba que non
podería vir, que non era tan doado... Eu quedei sen saber que dicir. O único
que sentía era unha decepción moi grande que empezou a espallarse polo meu ser
todo e durante uns segundos infindos non fun quen de dicir nada. Artemisa
seguiu falando, dicindo que non estaba segura de que pagase a pena vir a Galicia
se eu non estaba segura de que quería estar con ela (parecía coma se todo o que
lle dixera sobre os meus sentimentos non existise) e que de momento non se
quería arriscar, que non quería perder esa vida segura que tiña. Eu só podía
lembrar todas esas veces que Artemisa me dixo que devecía por quedar en Galicia
comigo, non podía deixar de lembrar como ambas as dúas construímos os nosos
soños... Todo iso parecía terse esvaecido na nada...
só reaccionei cando ouvín
que ela me dicía: “sei que non me entendes...”, pero só lle puiden preguntar se
confiaba en min, se aínda cría no noso amor. E deume unha resposta que non me
esperaba para nada, que me partiu a ialma: “a que non cre no noso amor es ti.
Ti deixaches de facelo hai tempo”.
Souben que non pagaba a
pena contradila porque, en realidade, Artemisa tiña algo de razón. Eu nunca
dubidei do que sentía por ela, pero si levo dubidando hai tempo de que poidamos
estar xuntas na miña terra. E sobre todo comecei a dubidar diso cando me decatei
de que Artemisa, de súpeto, contradicía todo o que me prometera. Fíxoo antes de
que ocorrese o que ocorreu entre Lúa e máis eu. Fíxoo cando todo estaba ben,
cando estabamos vivindo eses días tan bonitos na viaxe que estabamos a facer
pola miña terra... Fíxoo en Vigo, cando eu estaba aboiando nunha nube de
algodón que ela rachou de repente, inesperadamente, botándome violentamente á
terra, á realidade...
ao ouvir as súas palabras,
naceu na miña gorxa un nó contra o que non puiden loitar. Axiña empezaron a
esvararme as bágoas polas meixelas... paseniña e silandeiramente... e sabía que
Artemisa tamén estaba chorando e, se aínda non choraba, non lle quedaba nada
para facelo... A tristura respirábase, mesmo se podía acariñar...
—
Daquela, que queres facer, Artemisa? —pregunteille cun
fío de voz.
—
Cales son as túas intencións, Agnes? —preguntoume ela.
—
Xa o sabes.
—
Dimo outra vez.
—
Eu queríate agardar...
—
Creo que nin ti mesma sabes o que queres. O noso xa non
pode ser, Agnes.
—
Pero por que? Con Lúa...
—
Xa non se trata só de Lúa. Hai tempo que xa non sentes o
mesmo por min. Hai por riba miña moitas máis cousas.
—
Pero eu quero estar contigo...
—
Estás segura?
Entón calei, calei porque
sentín que as miñas verbas non nacían da miña ialma, senón da miña razón; a que
se negaba a aceptar que tiña que deixar Artemisa atrás, a que se negaba a
aceptar que ela xa non formaba parte da vida que eu quería vivir. Ese silencio
foi a resposta máis forte e clara que lle puiden dar.
—
Creo que xa non hai nada más que falar, Agnes —díxome nun
murmurio.
—
Pero...
—
A min tamén me custa aceptalo, Agnes, pero é o mellor.
—
Se ti o dis...
—
Por que non o recoñeces? Non teñas medo a facerme dano.
—
Seica teñas razón —musitei con bágoas na voz.
—
Síntoo moito, Agnes. Sinto moito todo o dano que che
fixen.
—
Ti non me fixeches dano nunca —contradina case sen poder
falar.
—
Si che fixen dano. Fíxenche dano obrigándote a estar
lonxe da túa terra. Xa está, Agnes. Xa es libre. Agardo que sexas feliz de
verdade.
—
Pero por que non queres estar eiquí comigo? Onde queda
todo o que dixeches...?
—
Nada diso ten sentido xa.
—
Pero non o entendo, Artemisa... Por que me deixas
exactamente?
—
Aínda que non o saibas, ti deixáchesme hai días. E xa non
sigamos falando máis ou farémonos moito dano, Agnes.
Entón tiven que me
despedir de Artemisa á forza, sen poderlle confesar todo o que sentía. A súa
voz perdeuse polo silencio e o único que me quedou foi ese pranto que fuxía da
miña ialma como un río entolecido.
Seica puidese ter
enfrontado a ruptura con Artemisa moito mellor noutros días, pero xa dixen que
aínda me sinto fráxil, e non só son eu quen o sente. Tamén o ven quen están
comigo. A miña nai cóidame coma se eu fose de cristal e Lúa... con Lúa onte
mantiven unha conversación tamén moi importante. Onte pola tardiña, Lúa fíxome
sentir o que cría xa perdido para sempre... Lúa fíxome sorrir, fíxome rir,
fíxome sentir esperanza de novo e tamén me coidou coma se estivese a piques de
desfacerme. Non podo negar que ese trato me acariña a ialma e tamén sinto que o
precisaba, moito, moito...
xa pasaran polo menos dúas
horas da conversación que mantivera con Artemisa e aínda non me levantara do
sofá. A miña nai fora á casa da nai de Lúa e eu quedara soa no meu fogar.
Sentía que o silencio e a soidade que estaban comigo me protexían, pero, cando
vin a Lúa entrando na miña casa con tanto coidado, sentín que esa protección
que me abrazaba con tanto agarimo medraba de xeito incontrolábel.
Eu aínda tiña o pranto no
bordo dos ollos e, ao ver a Lúa, boteime a chorar outra vez sen poder evitalo.
Ela non me preguntou nada. Só me deixou chorar namentres me apertaba contra ela
e me acariñaba os cabelos con tenrura, deixando caer de cando en cando un
biquiño na miña fronte, secándome as bágoas cun pano de papel, con moito
coidadiño...
Cando o meu pranto se acougou,
erguín a cabeza e mirei a Lúa con moita vergonza. Sempre choraba profundamente
diante súa. Entón si me preguntou que me pasaba, por que chorara así.
—
Artemisa deixoume —contesteille cun fío de voz—. Díxome
que, en realidade, a deixei eu hai días... pero...
—
E ti non o cres? —preguntoume con coidado namentres me
secaba as últimas bágoas que mollaban a miña pel.
—
Non che sei, Lúa...
—
Si o sabes, Agnesiña, si o sabes. O único que che pasa é
que che dá medo recoñecelo.
—
Non é medo, é dor... moita dor —díxenlle chorando de novo—.
Non entendo nada...
—
Xa o entenderás co paso dos días. Eu sabía que isto ía
ocorrer, Agnes, moito antes de que ti e máis eu...
—
E logo?
—
Sabíao por como estaba Artemisa, por como che falaba ás
veces, por todo o que che dicía... Sabíao porque ela non estaba disposta a
quedar eiquí contigo, porque, malia que durante uns días quixese vivir eiquí, a
súa mente aínda estaba chea de ideas totalmente contrarias ás que ela che
confesaba... Non sei se me entendes.
—
Non, non entendo nadiña...
—
Coitadiña...
—
Non obstante, sei que é o mellor que poderiamos facer...
Eu tampouco confiaba no noso amor xa... Algo se crebou dende que estiven
contigo...
—
Foi antes, pero ningunha das dúas o podía recoñecer.
—
Talvez teñas razón... Eu... eu pensaba en ti cando estaba
con ela —confeseille con vergonza, nun arranque de sinceridade.
—
De verdade?
—
Si...
—
carallo, Agnes... —riu con moita timidez—. Iso non se fai
—intentoume rifar con retranca. Fíxome sorrir, como ela pretendía.
—
Síntome perdida. Agora non sei que facer.
—
Teste que coidar, Agnes. Aínda... aínda non estás ben.
Onte, cando te fun buscar á estación, vin a mesma mirada que tiñas cando
chegaches a Galicia en xullo. Tiñas os ollos cheos de felicidade, pero había no
teu ollar unhas brétemas de tristura que escurecían a túa voz... e agora estás
igual.
—
Por que non saímos? Preciso que me dea o ar...
—
Íacho propoñer —sorriume ela tomándome da man.
A calor da tarde era
suave, agarimosa. Zoaba un vento que traía o recendo do río, das árbores, da
herba e da lonxana choiva. Chovera nalgún recunchiño de Ourense e o aroma a
choiva flotaba polo ar, nacendo das montañas, viña das montañas e do lonxano
ceo...
—
Que queres facer? —preguntoume Lúa colléndome do brazo.
—
Quero ir ao noso río. Aínda non fun.
—
Pois vamos.
Cando me rodearon as árbores
que tanto quero e respecto, sentín que a miña ialma se quería desfacer desa
tristura que a enchía. Emocioneime cando me sentín protexida pola natureza que
sempre me acollera cando máis tristeiriña estaba.
Cando chegamos á beiriña
do río e sentamos na herba, notei que o meu corazón latexaba con forza e que
estaba esgotadiña. Aínda me sinto moi débil e calquera esforzo físico faime
sentir moi cansa; pero o meu corazón tamén latexaba tan rapidamente porque me
achaba nese recunchiño do mundo que tanto estrañara... e porque estaba de novo
xunta Lúa... nese lugar que viu a nosa sincera e amorosa entrega.
Lúa mirábame en silencio,
con agarimo. tíñame collida da man, pero non lembraba en que momento ela ma
tomara.
—
Que che pasou eilí en Barcelona, Agnes? —preguntoume con
agarimo, protexéndome nas súas palabras, coa súa voz tenra.
—
Non che sei, Lúa... Síntome doente de novo. Esquecera da
miña doenza...
—
Non terías que terche ido, cariño —díxome achegándose a
min para de novo secarme as bágoas que xa me esvaraban outra vez polas
meixelas.
—
Nunca, nunca, nunca, nunca tería que ter marchado de
eiquí —chorei sentindo que afogaba.
—
Tranquila, bonitiña, tranquila, miña estreliña —díxome
namentres me abrazaba—. Xa non teñas medo. Xa estás na túa terra, no teu fogar.
—
Foi horríbel, Lúa...
—
seino, ceíño. Sentíao na túa voz, sabíao polas verbas que
me escribías, por como me escribías... Non imaxinas a impotencia que eu sentía
ao verte tan doentiña, tan fráxil...
—
Lúa, Lúa... non permitas que ninguén me volva afastar de Galicia,
por favor —pedinlle case sen poder falar.
—
Nunca o permitirei, miña vida –musitoume namentres me
acariñaba os cabelos.
—
E Artemisa... Sinto tanto que as cousas rematasen eisí...
—
tamén o sei, Agnesiña; pero poderedes superalo ambas as
dúas porque sodes fortes...
—
Iso desexo... que ela tamén sexa feliz.
—
Serao, xa verás. Agnes, quéroche contar unha cousiña.
—
Que cousiña? —pregunteille namentres me limpaba as
bágoas.
—
Artemisa chamoume antes de que eu fose á túa casa. Souben
por ela antes que por ti que o deixara contigo. Díxome algo que me puxo un
pouco tristeiriña... Díxome que había de ter moito coidado contigo, que te tiña
que coidar moito porque ti estás doente, porque tes unha doenza moi grave que
custa moito controlar e aceptar. Díxome que eu non tiña nin idea do que debía
facer cando ti sufrises unha crise, que non te sabería tratar...
—
Non, non, iso non é certo —negueille estarrecida—. Eiquí
en Galicia non estou doente. Se agora non me encontro ben, é porque eilí o
pasei moi mal e porque aínda...
—
seino, Agnes. Aínda así, si me gustaría que me falases da
túa...
—
Eu non teño ningunha doenza —negueille con impotencia sen
poder deixar de chorar.
—
Tranquila, Agnes. Non falaremos disto se non queres...
—
Non estou negando a realidade. Só penso que eiquí a miña
doenza desaparece.
—
Si, eu tamén o penso; pero, se algunha vez te encontras
mal, non mo agoches, vale? –preguntoume con acougo e agarimo.
—
Vale. Non o farei.
—
Agora, dime que podo facer por ti, Agnes. Dime que podo
facer para que te sintas mellor.
—
Só... estar comigo. Non preciso nada máis. Só preciso que
esteamos eiquí xuntas... Síntome moi estraña, Lúa.
—
E logo?
—
Dende que cheguei onte eiquí, resúltame estraño estar
eiquí sabendo que a última vez que estiven eiquí foi con Artemisa e, cando
penso nela... síntome tan mal, tan culpábel... Cústame crer que ela me deixase,
que o noso rematou. É todo tan estraño, tan triste... pero tamén sei que hai
tempo que a vida me musitaba que todo ía mudar, que, se me separaba de
Artemisa, xa nunca máis volvería estar con ela; pero cústame aceptalo.
—
É comprensíbel que te custe, Agnes. A ela tamén lle
pasará; pero, por favor, sé sincera comigo. Ti aínda queres estar con ela? Di o
que pensas, o que sentes, o que queres.
Non sabía como
contestarlle. Sabía perfectamente o que tiña que dicir, pero non me atrevía a
ceibar os meus pensamentos e os meus sentimentos. Erguín os ollos e fixei o meu
ollar no horizonte, na outra beiriña do río, agardando que a natureza me dese
os azos que precisaba para ser sincera. Sabía moi ben que, cando falase,
abriría unha fenda na miña vida, separaría de súpeto o pasado do presente e xa
sería para sempre, absoluta e irrevogabelmente para sempre.
—
Eu quero moitísimo a Artemisa, sempre a quixen e sempre
pensei que era a muller da miña vida –empecei a falar con calma, intentando que
a miña voz soase clara— e cría tamén que ela querería vivir comigo eiquí, na
miña terra. De feito, ela fíxome crer que devecía por comezar eiquí comigo unha
nova vida, pero... despois todo iso esvaeceuse coma a brétema na mañá. Ademais,
dende que me reencontrei contigo, malia que nunca desapareceu o que sentía por
Artemisa, sentín que o chan da miña vida tremía ata derruír os pilares do meu
presente... e do meu futuro. Non podo negar que sinto algo moi forte por ti. Ao
principio pensaba que só era desexo, pero, cando marchei de eiquí, souben que
estaba moi trabucada, que o que sinto por ti é moito máis que iso... Non o
quero recoñecer porque me doe saber que na nosa ruptura eu teño moitísima
culpa, pero é a verdade e da verdade non podemos fuxir nunca, por moito que o
intentemos. Quérote, Lúa —confeseille morta de medo e vergonza mirándoa aos
ollos, sentindo que aquelas verbas pechaban a porta que me separaba do meu
pasado e abrían outra que me botaba a un novo futuro—; mais non quero que nos
precipitemos, non quero que vaiamos rápido. Aínda me sinto moi doída por todo o
que pasou con Artemisa e tamén por todo o que vivín estes días... preciso
sentirme mellor...
—
Agnes... —musitou ela sen saber que dicir, cos ollos
cheos de bágoas—. Dixeches que me queres...
—
Pero se ti iso xa o sabías, parviña —rin nerviosa
tomándoa da man.
—
Pero, daquela, recoñeces que Artemisa tivo motivos abondo
para deixarte? —preguntoume con prudencia.
—
Si, tívoos... Non obstante, eu queríao intentar con
ela... Quería que vivísemos eiquí, que non nos separásemos tan rápido, pero…
—
Pero tería sido unha perda de tempo para ela, non cres?
Ela non quería arriscar todo o que ten se ti non estabas segura do que sentías.
Enténdelo, verdade, Agnes?
—
Enténdoo, xaora que o entendo; pero... pero eu si a
quería e a quero.
—
Non lle deas máis voltas, pois coido que non che convén.
Tampouco conseguirás nada botándote a culpa de todo o que pasou. Foi algo que
ocorreu amodiño, sen que ningunha das dúas o puidese evitar.
—
Quéroche facer unha pregunta e quero que sexas totalmente
sincera.
—
Si, dime. Agora me tocou a min —riu nerviosa.
—
Aínda que entendas que o estea pasando mal e que entendas
o que sente Artemisa... hai unha parte de ti que está feliz, verdade?
—
Feliz por que?
—
Porque xa non estou con Artemisa, porque estás a piques
de terme contigo.
—
Non, Agnes, estás moi trabucada. Si estou feliz, pero
porque voltaches, porque te teño eiquí de novo; pero non me fai feliz que
sufras nin que o deixases con Artemisa, pois sei que aínda a queres; seica
menos que cando viñeches a Galicia en xullo, pero... o teu corazón non está
libre aínda.
—
E cres que o estará algún día?
—
Libre do todo? Iso é imposíbel —riu con agarimo namentres
me apertaba as mans—. Hai unha rival que nunca desaparecerá.
—
Quen? —pregunteille abraiada.
—
Galicia.
Axiña nos botamos a rir as
dúas, sen podelo evitar. Non sei por que a súa arrancada me fixera tanta graza,
pero mesmo conseguira que, por uns momentos, esquecese a tristura que se me
aferrara a ialma. Rin sentindo que unha enerxía moi bonita me acariñaba o
corazón, intentando pechar a ferida que non me deixaba de sangrar. Lúa tamén
ría, inocentemente, con agarimo e tamén felicidade, pero eu sentía que tiña
vergonza, que seica se avergonzase do que dixera; pero, co paso dos segundos,
decatouse de que a súa ocorrencia non era falsa, de que esta coincidía coa
realidade como ningunha que puidese ter dito nunca.
—
Vale, pero o amor que me vencella á miña terra, á nosa
terra, non é incompatíbel con ningún —díxenlle xa deixando de rir—. Que
cousiñas tes.
—
Pero é verdade ou non?
—
Xaora que si o é, carallo.
—
Ao fin, ao fin véxote rir. Como estrañaba o teu riso,
Agnes.
—
Eu tamén estrañaba tantas cousas...
—
Que cousas?
—
O noso río, estas árbores, este ceo, o recendo da aldea e
dos bosques... e a ti —confeseille mirándoa con tenrura—. Sería moi... moi...
—
Moi, que? —riu con vergonza.
—
...moi ousado que te bicase, verdade?
—
Quéresme bicar? —preguntoume abraiada, estremecida.
—
Quero, pero sei que non está ben.
—
Se o desexas con toda a túa ialma... suponse que ti xa
non estás con ninguén. Fixéchelo cando de verdade era moito máis ousado...
—
Ti queres?
—
Sempre, sempre. Que preguntas que fas —riu con moita
timidez apartándome a mirada.
—
Agora dáme vergonza. Faino ti...
—
Vergonciña, ti? —exclamou namentres xa se achegaba a min e
me abrazaba con coidado.
Aínda que lle tivese
pedido que o fixese ela, fun eu quen me acheguei a ela e biqueina con moita
timidez. Neses momentos, precisaba tanto sentila comigo que xa non me importaba
nada. De feito, a miña mente toda estaba chea dunha idea que cada vez berraba
máis: “intentei que isto non importase tanto, e non serviu para nada. Agora,
será o que máis me importe”
Os nosos bicos comezaron a
descontrolarnos axiña. Foi coma se eses bicos nos arrincasen o acougo que
nadaba pola nosa ialma e nos lanzasen a un mundo onde só existía a
desesperación, a saudade máis intensa e a paixón máis ardente. Non sei por que
eses bicos nos entoleceron tanto, pero de súpeto sentín que o único que me
importaba e que desexaba era estar con Lúa así, tan pretiño dela, protexida
entre os seus brazos, sentindo que a protexía eu tamén entre os meus... e entón
o tempo desapareceu, o pranto que tanto me invadira a ialma foise tamén, esvaeceuse
e voou polo ceo da tardiña, do próximo solpor.
Non obstante, detivémonos
antes de que aquelas sensacións tan fermosas e aqueles sentimentos tan intensos
puidesen facer que perdésemos o control definitivamente. Sabiamos que non
podiamos estar xuntas eilí, tan preto da aldeíña. Ao contrario que aquela
primeira vez que estivemos tan xuntas, ambas as dúas sentiamos que en realidade
non estabamos lonxe de calquera persoa que quixese pasear polo bosque ou,
mesmo, sabiamos que a miña nai podía aparecer en calquera momento. Eu queríalle
contar o que estaba a pasar na miña vida, pero non me prestaba en absoluto que
nos vise bicándonos así, con tanta desesperación.
Cando nos separamos, Lúa
miroume abraiada e feliz. Tiña os ollos brilantes coma se todas as estrelas do
firmamento tivesen caído no seu ollar. Estaba tan fermosa que non puiden evitar
desexar estar mirándoa sempre, así, tan pretiño, téndoa tan pretiño, sentíndoa
xunta min...
—
E ti querías ir amodiño? —preguntoume cun murmurio cheo
de desexo e dozura.
—
Perdoa, non o puiden evitar —rin con timidez.
—
Se estivésemos noutro sitio...
—
Por que non... por que non imos á túa casiña e...
—
Será mellor que o fagamos mañá, e direiche por que —riu
namentres me acariñaba as meixelas, os cabelos...
—
Por que...?
—
Porque mañá me teño que erguer cediño e sei que, se imos
á miña casa, non iremos durmir ata a madrugada. Despois, ti aínda non estás ben
do todo e precisas descansar. Ademais... eu tampouco quero que vaiamos tan
rapidiño... Prefiro que penses moi ben o que queres facer. Non quero que te
trabuques e despois...
—
Tes razón, Lúa; aínda que penso tamén que hai cousas que
non se poden evitar, por moito que o desexemos.
—
Non podo estar máis de acordo contigo, miña vida.
—
Ti... ti queres estar comigo, Lúa? Non digo agora,
pero...
—
Quero estar contigo ata a eternidade, Agnes. Ámote con
toda a miña ialma, xa o sabes, meu amor; pero agora só mandas ti, só ti podes
decidir cando ten que comezar a nosa vida, miña amada; aínda que penso que ten
que pasar un pouquiño de tempo. Non é bo que esteas comigo cando non hai nada
que o deixaches con Artemisa. Has de ter un tempiño para ti, para aclarar as
túas ideas, para reencontrarte contigo mesma. Enténdelo, verdade?
—
Xaora que si, Luíña, e ademais tamén o penso.
—
Pero non quero que dubides de que te desexo con moitísima
forza, dun xeito que non podo aturar; pero serei paciente.
—
Igualmente, mañá poderiamos cear xuntas na túa casiña...
—
Xaora que quero, miña estreliña —sorriume con moita luz
na súa fermosa cariña.
—
Luíña... grazas. Grazas por todo.
—
Faría calquera cousa por ti, xa o sabes.
—
Quéresme de verdade... —musitei emocionada.
—
Xaora que si, Agnesiña. Sempre te quixen, sempre. E
quérote máis cá miña vida, máis que a todo... amor meu. Nunca quixen a ninguén
como te quero a ti e sei que nunca quererei a ninguén eisí, nunca, miña vida.
—
Luíña... —sorrinlle emocionada. Ela tamén tiña os ollos
brilantes e cheíños de bágoas.
—
Quérote, Agnes. Por iso sempre te entenderei e estarei
contigo, apoiándote. Nunca te deixarei soa, por moi doentiña que te sintas, por
moi tristeiriña e estarrecida que esteas. Non me pon medo o que ti es. Nunca,
nunca terei medo a nada estando contigo.
—
Graciñas, Lúa...
Sentín que nas súas verbas
se agochaban experiencias e momentos que ela non me quería contar. Talvez
Artemisa lle tivese dito algunha cousa sobre a miña doenza coa intención de
facerlle entender que estar comigo non era algo doado; pero tampouco lle
preguntei nada. Non sei por que tiña tan claro de onde nacían esas palabras que
me acababa de dicir, pero tampouco precisaba saber se as miñas intuicións eran certas.
—
Imos xa á túa casiña? A túa nai estará xa eilí.
—
Vamos, si. Por favor, queda a cear connosco. Non te vaias
tan cediño, Lúa.
—
Quedarei, non te preocupes —sorriume con moito agarimo—.
Se me pides que quede, nunca me irei.
Voltamos collidas da man,
intentando que nada separase os nosos dediños. Non sei que me pasaba. Só sentía
que Lúa era quen sostiña o meu equilibrio. Só sentía que quería estar con ela,
falar con ela, que ela me falase, sentila xunta min. Ademais, notar que me
rodeaba o ar da miña terra, que caía enriba nosa o solpor, xa tan brilante, e
que nos envolvían os recendos máis deliciosos da natureza facíame sentir que
estaba xa noutro mundo, que quedaran moi lonxe todos eses estímulos que tanto
dano me fixeran... e devagariño, a miña ialma, ata entón tan ferida, foise
acougando, paseniñamente, enchéndose de paz, de esperanza, de ilusión. Nun
momento impreciso, detívenme, Lúa detívose xunta min e ambas as dúas miramos
atrás, ao río, refulxente baixo as derradeiras raiolas do día. Reflectíanse na
súa auga tranquila as pólas das árbores, o verdor das follas... e entón
decateime de que algunhas árbores xa tiñan algunhas follas amarelas. Vin a
proximidade do outono, sentín na miña ialma que os atardeceres serían cada vez
máis curtos... e, daquela, sentín unha ilusión moi grande ao ser consciente de
que, por primeira vez dende que me arrincaron da miña terra, podería ver o
outono de Galicia, podería avanzar cos días de outono que nos agardaban ao
outro lado do presente, xa tan efémero. Sen saber por que, aquela certeza
fíxome sentir que se abría diante nosa un camiño cheo de novas experiencias,
que a vida, de súpeto, comezaba a brilar de verdade, malia todas as cousas
tristes que estaba vivindo. E souben tamén que a miña terra me axudaría a
superar non só o que pasara con Artemisa, a ausencia de Artemisa, senón tamén a
miña doenza. Souben que aquela crise que vivira era unha despedida que a miña
doenza me facía. Quíxose expresar con forza antes de desaparecer.
Todas esas emocións e eses
pensamentos enchéronme os ollos de bágoas. Quíxenlle explicar a Lúa todo o que
sentía, pero souben que non facía falla que empregase as palabras. Tan só coa
mirada que nos dedicamos ambas as dúas puidemos adiviñar que pensaba a outra.
E, tras dedicarnos un
fermosísimo sorriso, ambas as dúas empezamos a camiñar de novo e non nos
detivemos ata chegarmos á nosa aldeíña.
Teño máis cousiñas que
contar, pero agora xa me sinto esgotada. Ademais, téñome que duchar e todo
porque, nunha horiña, Lúa virá buscarme. Xa escribirei cando poida... Aínda me
sinto rara por todo o que pasou, pero non se foron esas emocións e eses
pensamentos tan bonitos que me encheron a ialma onte cando regresaba xunta Lúa
á aldeíña...
Traducción:
Viernes, 7 de septiembre de 2018
La primera vez que escribí ya estando aquí de nuevo,
casi que no conté nada de lo que sentía, pues me daba miedo enfrentarme a mis
sentimientos; pero ahora, cuando ya han pasado casi dos días de mi vuelta,
puedo reconocer que me siento extraña. No estoy extraña aquí, sino con lo que
me traje de Cataluña. La parte de mí que tan llena de ansiedad estaba por no
hallarme en mi tierra ya se sosegó toda, ya no queda en mí ni una huella de esa
desesperación que me dominó desde que me marché de Galicia esta última vez. Ya
no siento esa morriña que me quitaba la respiración, que no me permitía sonreír
con sinceridad; pero soy consciente de que todavía me sangra la herida que
tengo por dentro; aunque me cuesta entender por qué me hizo tanto daño volver a
Cataluña y estar allí unos pocos días.
Quizás lo que escriba hoy esté desordenadiño.
Me cuesta escribir porque todavía no me encuentro muy bien. Además de traer
conmigo esa herida que aún me sangra, tengo conmigo todavía los rescoldos de
ese virus que tanto me afectó. Aún me cuesta comer y me siento débil. De vez en
cuando, tengo un poco de fiebre; pero cada vez voy sintiéndome mejor.
Lo que quiero contar es que ayer por la tarde
hablé con Artemisa. Mantuve con ella una conversación muy triste. Me cuesta
hablar de ella y sobre todo escribir de ella, porque me cuesta encontrar las
palabras adecuadas que puedan describir lo que hablamos, que puedan dar cuenta
de todo lo que nos dijimos. No sé cómo comenzó. Yo estaba en mi casa, sentada
en el sofá, leyendo tranquilamente, cuando me llamó al teléfono fijo. Enseguida
recordé que tenía el móvil en la habitación y me dio miedo que de nuevo
Artemisa estuviese celosa y que me hablase enfadada, pues en aquel momento no
me apetecía en absoluto discutir con ella y tampoco me sentía capaz de soportar
sus reproches; pero Artemisa no me habló mal en ningún momento. Enseguida
también me pregunté por qué tenía que tenerle miedo a mi pareja y esa pregunta
me desasosegó mucho, por eso me costó entender las primeras cosas que ella me
dijo. Quería saber si había pasado algo entre Lúa y yo. Yo le dije que no, que
aún no la había visto y que, cuando fue a buscarme a la estación, enseguida me
llevó a mi casa y ya se fue porque era tarde, pero parecía como si Artemisa no
me creyese. De hecho, no me cree, y lo entiendo. Es lógico que no me crea
después de lo que pasó, pero ella me perdonó, así que no entiendo su actitud.
Además, he de reconocer que todavía estoy un poquiño apagadiña, y de eso
también hablaré después, pero creo que también influye mucho lo que pasó con Artemisa.
Después de estar hablando de cosas sencillas
(como lo que tenía que hacer en el instituto), yo le pregunté si pensaba venir
a Galicia, si creía que podría venir conmigo y le dije que todavía yo la
esperaba. Me quedé totalmente asombrada cuando me dijo que no, que creía que no
podría venir, que no era tan fácil... Yo me quedé sin saber qué decir. Lo único
que sentía era una decepción muy grande que empezó a esparcirse por mi ser todo
y durante unos segundos infinitos no fui capaz de decir nada. Artemisa siguió
hablando, diciendo que no estaba segura de que mereciese la pena venir a
Galicia si yo no estaba segura de que quería estar con ella (parecía como si
todo lo que le había dicho sobre mis sentimientos no existiese) y que de
momento no quería arriesgarse, que no quería perder esa vida segura que tenía.
Yo sólo podía recordar todas esas veces que Artemisa me dijo que ansiaba
quedarse en Galicia conmigo, no podía dejar de rememorar cómo ambas construimos
nuestros sueños... Todo eso parecía haberse desvanecido en la nada...
Sólo reaccioné cuando oí que ella me decía: “sé
que no me entiendes...”, pero sólo pude preguntarle si confiaba en mí, si aún
creía en nuestro amor. Y me dio una respuesta que no me esperaba para nada, que
me partió el alma: “la que no cree en nuestro amor eres tú. Tú dejaste de
hacerlo hace tiempo”.
Supe que no merecía la pena contradecirla
porque, en realidad, Artemisa tenía algo de razón. Yo nunca dudé de lo que
sentía por ella, pero sí llevo dudando hace tiempo de que podamos estar juntas
en mi tierra. Y sobre todo comencé a dudar de eso cuando me percaté de que
Artemisa, de súbito, contradecía todo lo que me había prometido. Lo hizo antes
de que ocurriese lo que ocurrió entre Lúa y yo. Lo hizo cuando todo estaba
bien, cuando estábamos viviendo esos días tan bonitos en el viaje que estábamos
haciendo por mi tierra... Lo hizo en Vigo, cuando yo estaba flotando en una
nube de algodón que ella desgarró de repente, inesperadamente, lanzándome
violentamente a la tierra, a la realidad...
Al oír sus palabras, nació en mi garganta un
nudo contra el que no pude luchar. Enseguida empezaron a resbalarme las
lágrimas por las mejillas... lenta y silenciosamente... y sabía que Artemisa
también estaba llorando y, si aún no lloraba, no le quedaba nada para
hacerlo... La tristeza se respiraba, incluso se podía acariciar…
— Entonces, ¿qué quieres hacer, Artemisa? —le
pregunté con un hilo de voz.
— ¿Cuáles son tus intenciones, Agnes? —me
preguntó ella.
— Ya lo sabes.
— Dímelo otra vez.
— Yo quería esperarte...
— Creo que ni tú misma sabes lo que quieres. Lo
nuestro ya no puede ser, Agnes.
— Pero ¿por qué? Con Lúa...
— Ya no se trata sólo de Lúa. Hace tiempo que ya
no sientes lo mismo por mí. Hay por encima de mí muchas más cosas.
— Pero yo quiero estar contigo...
— ¿Estás segura?
Entonces callé, callé porque sentí que mis
palabras no nacían de mi alma, sino de mi razón; la que se negaba a aceptar que
tenía que dejar a Artemisa atrás, la que se negaba a aceptar que ella ya no
formaba parte de la vida que yo quería vivir. Ese silencio fue la respuesta más
fuerte y clara que pude darle.
— Creo que ya no hay nada más que hablar, Agnes
—me dijo en un murmullo.
— Pero...
— A mí también me cuesta aceptarlo, Agnes, pero es
lo mejor.
— Si tú lo dices...
— ¿Por qué no lo reconoces? No tengas miedo a
hacerme daño.
— Tal vez tengas razón —musité con lágrimas en la
voz.
— Lo siento mucho, Agnes. Siento mucho todo el
daño que te he hecho.
— Tú no me has hecho daño nunca —la contradije
casi sin poder hablar.
— Sí te he hecho daño. Te he hecho daño
obligándote a estar lejos de tu tierra. Ya está, Agnes. Ya eres libre. Espero
que seas feliz de verdad.
— Pero ¿por qué no quieres estar aquí conmigo?
¿Dónde queda todo lo que dijiste...?
— Nada de eso tiene sentido ya.
— Pero no lo entiendo, Artemisa... ¿Por qué me
dejas exactamente?
— Aunque no lo sepas, tú me dejaste hace días. Y
ya no sigamos hablando más o nos haremos mucho daño, Agnes.
Entonces tuve que despedirme de Artemisa a la
fuerza, sin poder confesarle todo lo que sentía. Su voz se perdió por el
silencio y lo único que me quedó fue ese llanto que huía de mi alma como un río
enloquecido.
Quizás pudiese haber enfrentado la ruptura con
Artemisa mucho mejor en otros días, pero ya he dicho que todavía me siento
frágil, y no soy sólo yo quien lo siente. También lo ven quienes están conmigo.
Mi madre me cuida como si yo fuese de cristal y Lúa... Con Lúa ayer mantuve una
conversación también muy importante. Ayer por la tardiña, Lúa me hizo sentir lo
que creía ya perdido para siempre... Lúa me hizo sonreír, me hizo reír, me hizo
sentir esperanza de nuevo y también me cuidó como si estuviese a punto de
deshacerme. No puedo negar que ese trato me acaricia el alma y también siento
que lo necesitaba, mucho, mucho...
Ya habían pasado por lo menos dos horas de la
conversación que había mantenido con Artemisa y todavía no me había levantado
del sofá. Mi madre había ido a la casa de la madre de Lúa y yo me había quedado
sola en mi hogar. Sentía que el silencio y la soledad que estaban conmigo me
protegían, pero, cuando vi a Lúa entrando en mi casa con tanto cuidado, sentí
que esa protección que me abrazaba con tanto cariño crecía de modo
incontrolable.
Yo todavía tenía el llanto en el borde de los
ojos y, al ver a Lúa, me eché a llorar otra vez sin poder evitarlo. Ella no me
preguntó nada. Sólo me dejó llorar mientras me apretaba contra ella y me
acariciaba los cabellos con ternura, dejando caer de vez en cuando un besiño en
mi frente, secándome las lágrimas con un pañuelo de papel, con mucho
cuidadiño...
Cuando mi llanto se sosegó, alcé la cabeza y
miré a Lúa con mucha vergüenza. Siempre lloraba profundamente delante de ella.
Entonces sí me preguntó qué me pasaba, por qué había llorado así.
— Artemisa me ha dejado —le contesté con un hilo de
voz—. Me ha dicho que, en realidad, la dejé yo hace días... pero...
— ¿Y tú no lo crees? —me preguntó con cuidado
mientras me secaba las últimas lágrimas que me mojaban la piel.
— No lo sé, Lúa...
— Sí lo sabes, Agnesiña, sí lo sabes. Lo único
que te pasa es que te da miedo reconocerlo.
— No es miedo, es dolor... mucho dolor —le dije
llorando de nuevo—. No entiendo nada...
— Ya lo entenderás con el paso de los días. Yo
sabía que esto iba a ocurrir, Agnes, mucho antes de que tú y yo...
— E logo?
— Lo sabía por cómo estaba Artemisa, por cómo te
hablaba a veces, por todo lo que te decía... Lo sabía porque ella no estaba
dispuesta a quedarse aquí contigo, porque, a pesar de que durante unos días
quisiese vivir aquí, su mente todavía estaba llena de ideas totalmente
contrarias a las que ella te confesaba... No sé si me entiendes.
— No, no entiendo nadiña...
— Coitadiña...
— No obstante, sé que es lo mejor que podríamos
hacer... Yo tampoco confiaba en nuestro amor ya... Algo se quebró desde que
estuve contigo...
— Fue antes, pero ninguna de las dos podía
reconocerlo.
— Tal vez tengas razón... Yo... yo pensaba en ti
cuando estaba con ella —le confesé con vergüenza, en un arranque de sinceridad.
— ¿De verdad?
— Sí...
— Carallo, Agnes... —se rió con mucha timidez—.
Eso no se hace —intentó reñirme con retranca. Me hizo sonreír, como ella
pretendía.
— Me siento perdida. Ahora no sé qué hacer.
— Tienes que cuidarte, Agnes. Todavía... todavía
no estás bien. Ayer, cuando fui a buscarte a la estación, vi la misma mirada
que tenías cuando llegaste a Galicia en julio. Tenías los ojos llenos de
felicidad, pero había en tu mirada unas brumas de tristeza que oscurecían tu
voz... y ahora estás igual.
— ¿Por qué no salimos? Necesito que me dé el
aire...
— Iba a proponértelo —me sonrió ella tomándome de
la mano.
El calor de la tarde era suave, cariñoso.
Soplaba un viento que traía el olor del río, de los árboles, de la hierba y de
la lejana lluvia. Había llovido en algún rinconciño de Ourense y el aroma a
lluvia flotaba por el aire, naciendo de las montañas, venía de las montañas y
del lejano cielo...
— ¿Qué quieres hacer? —me preguntó Lúa cogiéndome
del brazo.
— Quiero ir a nuestro río. Todavía no he ido.
— Pues vayamos.
Cuando me rodearon los árboles que tanto quiero
y respeto, sentí que mi alma quería deshacerse de esa tristeza que la llenaba.
Me emocioné cuando me sentí protegida por la naturaleza que siempre me había
acogido cuando más tristiña estaba.
Cuando llegamos a la orilliña del río y nos
sentamos en la hierba, noté que mi corazón latía con fuerza y que estaba agotadiña.
Todavía me siento muy débil y cualquier esfuerzo físico me hace sentir muy
cansada; pero mi corazón también latía tan rápidamente porque me hallaba en ese
rinconciño del mundo que tanto había extrañado... y porque estaba de nuevo
junto a Lúa... en ese lugar que vio nuestra sincera y amorosa entrega.
Lúa me miraba en silencio, con cariño. Me tenía
cogida de la mano, pero no recordaba en qué momento ella me la había tomado.
— ¿Qué te pasó allí en Barcelona, Agnes? —me
preguntó con cariño, protegiéndome en sus palabras, con su voz tierna.
— No sé, Lúa... Me siento enferma de nuevo. Me
había olvidado de mi enfermedad...
— No tendrías que haberte ido, cariño —me dijo
acercándose a mí para de nuevo secarme las lágrimas que ya me resbalaban otra
vez por las mejillas.
— Nunca, nunca, nunca, nunca tendría que haberme
marchado de aquí —lloré sintiendo que me ahogaba.
— Tranquila, bonitiña, tranquila, mi estreliña
—me dijo mientras me abrazaba—. Ya no tengas miedo, ya estás en tu tierra, en
tu hogar.
— Fue horrible, Lúa...
— Lo sé, cieliño. Lo sentía en tu voz, lo sabía
por las palabras que me escribías, por cómo me escribías... No imaginas la
impotencia que yo sentía al verte tan maliña, tan frágil...
— Lúa, Lúa... no permitas que nadie vuelva a
alejarme de Galicia, por favor —le pedí casi sin poder hablar.
— Nunca lo permitiré, vida mía —me musitó
mientras me acariciaba los cabellos.
— Y Artemisa... Siento tanto que las cosas hayan
acabado así...
— También lo sé, Agnesiña; pero podréis superarlo
las dos porque sois fuertes...
— Eso deseo... que ella también sea feliz.
— Lo será, ya verás. Agnes, quiero contarte una
cosiña.
— ¿Qué cosiña? —le pregunté mientras me limpiaba
las lágrimas.
— Artemisa me llamó antes de que yo fuese a tu
casa. Supe por ella antes que por ti que lo había dejado contigo. Me dijo algo
que me puso un poco tristiña... Me dijo que debía tener mucho cuidado contigo,
que tenía que cuidarte mucho porque tú estás enferma, porque tienes una
enfermedad muy grave que cuesta mucho controlar y aceptar. Me dijo que yo no
tenía ni idea de lo que debía hacer cuando tú sufrieses una crisis, que no
sabría tratarte...
— No, no, eso no es cierto —le negué
horrorizada—. Aquí en Galicia no estoy enferma. Si ahora no me encuentro bien,
es porque allí lo pasé muy mal y porque todavía...
— Lo sé, Agnes. Aún así, sí me gustaría que me
hablases de tu...
— Yo no tengo ninguna enfermedad —le negué con
impotencia sin poder dejar de llorar.
— Tranquila, Agnes. No hablaremos de esto si no
quieres...
— No estoy negando la realidad. Sólo pienso que
aquí mi enfermedad desaparece.
— Sí, yo también lo pienso; pero, si alguna vez
te encuentras mal, no me lo escondas, ¿vale? —me preguntó con serenidad y
cariño.
— Vale. No lo haré.
— Ahora, dime qué puedo hacer por ti, Agnes. Dime
qué puedo hacer para que te sientas mejor.
— Sólo... estar conmigo. No necesito nada más.
Sólo preciso que estemos aquí juntas... Me siento muy extraña, Lúa.
— E logo?
— Desde que llegué ayer aquí, me resulta extraño
estar aquí sabiendo que la última vez que estuve aquí fue con Artemisa y,
cuando pienso en ella... me siento tan mal, tan culpable... Me cuesta creer que
ella me haya dejado, que lo nuestro ha acabado. Es todo tan extraño, tan
triste... pero también sé que hace tiempo que la vida me musitaba que todo iba
a cambiar, que, si me separaba de Artemisa, ya nunca más volvería a estar con
ella; pero me cuesta aceptarlo.
— Es comprensible que te cueste, Agnes. A ella
también le pasará; pero, por favor, sé sincera conmigo. ¿Tú todavía quieres
estar con ella? Di lo que piensas, lo que sientes, lo que quieres.
No sabía cómo contestarle. Sabía perfectamente
lo que tenía que decir, pero no me atrevía a liberar mis pensamientos y mis
sentimientos. Alcé los ojos y fijé mi mirada en el horizonte, en la otra
orilliña del río, esperando que la naturaleza me diese el aliento que precisaba
para ser sincera. Sabía muy bien que, cuando hablase, abriría una brecha en mi
vida, separaría de súbito el pasado del presente y ya sería para siempre,
absoluta e irrevocablemente para siempre.
— Yo quiero muchísimo a Artemisa, siempre la
quise y siempre pensé que era la mujer de mi vida —empecé a hablar con calma,
intentando que mi voz sonase clara— y creía también que ella querría vivir
conmigo aquí, en mi tierra. De hecho, ella me hizo creer que ansiaba comenzar
aquí conmigo una nueva vida, pero... después todo eso se desvaneció como la
bruma en la mañana. Además, desde que me reencontré contigo, a pesar de que
nunca desapareció lo que sentía por artemisa, sentí que el suelo de mi vida
temblaba hasta derruir los pilares de mi presente... y de mi futuro. No puedo
negar que siento algo muy fuerte por ti. Al principio pensaba que sólo era
deseo, pero, cuando me marché de aquí, supe que estaba muy equivocada, que lo
que siento por ti es mucho más que eso... No quiero reconocerlo porque me duele
saber que en nuestra ruptura yo tengo muchísima culpa, pero es la verdad y de
la verdad no podemos huir nunca, por mucho que lo intentemos. Te quiero, Lúa
—le confesé muerta de miedo y vergüenza mirándola a los ojos, sintiendo que esas
palabras cerraban la puerta que me separaba de mi pasado y abrían otra que me lanzaba
a un nuevo futuro—; mas no quiero que nos precipitemos, no quiero que vayamos
rápido. Todavía me siento muy dolida por todo lo que ha pasado con Artemisa y
también por todo lo que he vivido estos días... Necesito sentirme mejor...
— Agnes... —musitó ella sin saber qué decir, con
los ojos llenos de lágrimas—. Has dicho que me quieres...
— Pero si tú eso ya lo sabías, tontiña —me reí
nerviosa tomándola de la mano.
— Pero, entonces, ¿reconoces que Artemisa tuvo
motivos suficientes para dejarte? —me preguntó con prudencia.
— Sí, los tuvo... No obstante, yo quería
intentarlo con ella... Quería que viviésemos aquí, que no nos separásemos tan
rápido, pero...
— Pero habría sido una pérdida de tiempo para
ella, ¿no crees? Ella no quería arriesgar todo lo que tiene si tú no estabas
segura de lo que sentías. ¿Lo entiendes, verdad, Agnes?
— Lo entiendo, por supuesto que lo entiendo;
pero... pero yo sí la quería y la quiero.
— No le des más vueltas, pues creo que no te
conviene. Tampoco conseguirás nada echándote la culpa de todo lo que ha pasado.
Fue algo que ha ocurrido despaciño, sin que ninguna de las dos pudiese
evitarlo.
— Quiero hacerte una pregunta y quiero que seas
totalmente sincera.
— Sí, dime. Ahora me ha tocado a mí —se rió
nerviosa.
— Aunque entiendas que esté pasándolo mal y
entiendas lo que siente Artemisa... hay una parte de ti que está feliz,
¿verdad?
— ¿Feliz por qué?
— Porque ya no estoy con Artemisa, porque estás a
punto de tenerme contigo.
— No, Agnes, estás muy equivocada. Sí estoy
feliz, pero porque has vuelto, porque te tengo aquí de nuevo; pero no me hace
feliz que sufras ni que lo hayas dejado con Artemisa, pues sé que aún la
quieres; quizás menos que cuando viniste a Galicia en julio, pero... tu corazón
no está libre todavía.
— ¿Y crees que lo estará algún día?
— ¿Libre del todo? Eso es imposible —se rió con
cariño mientras me apretaba las manos—. Hay una rival que nunca desaparecerá.
— ¿Quién? —le pregunté sorprendida.
— Galicia.
Enseguida nos echamos a reír las dos, sin poder
evitarlo. No sé por qué su ocurrencia me había hecho tanta gracia, pero incluso
había conseguido que, por unos momentos, olvidase la tristeza que se me había
aferrado al alma. Me reí sintiendo que una energía muy bonita me acariciaba el
corazón, intentando cerrar la herida que no dejaba de sangrarme. Lúa también
reía, inocentemente, con cariño y también felicidad, pero yo sentía que tenía
vergüenza, que tal vez se avergonzase de lo que había dicho; pero, con el paso
de los segundos, se percató de que su ocurrencia no era falsa, de que ésta
coincidía con la realidad como ninguna que pudiese haber dicho nunca.
— Vale, pero el amor que me vincula a mi tierra,
a nuestra tierra, no es incompatible con ninguno —le dije ya dejando de
reírme—. Qué cosiñas tienes.
— Pero es verdad, ¿o no?
— Por supuesto que sí lo es, carallo.
— Al fin, al fin te veo reír. Cómo añoraba tu
risa, Agnes.
— Yo también añoraba tantas cosas...
— ¿Qué cosas?
— Nuestro río, estos árboles, este cielo, el
aroma de la aldea y de los bosques... y a ti —le confesé mirándola con
ternura—. Sería muy... muy...
— ¿Muy, ¿qué? —se rió con vergüenza.
— ...muy osado que te besase, ¿verdad?
— ¿Quieres besarme? —me preguntó asombrada,
estremecida.
— Quiero, pero sé que no está bien.
— Si lo deseas con toda tu alma... Se supone que
tú ya no estás con nadie. Lo hiciste cuando de verdad era mucho más osado...
— ¿Tú quieres?
— Siempre, siempre. Qué preguntas que haces —se
rió con mucha timidez apartándome la mirada.
— Ahora me da vergüenza. Hazlo tú...
— Vergüenciña, ¿tú? —exclamó mientras ya se
acercaba a mí y me abrazaba con cuidado.
Aunque le hubiese pedido que lo hiciese ella,
fui yo quien me acerqué a ella y la besé con mucha timidez. En esos momentos,
necesitaba tanto sentirla conmigo que ya no me importaba nada. De hecho, mi
mente toda estaba llena de una idea que cada vez gritaba más: “intenté que esto
no importase tanto, y no sirvió para nada. Ahora, será lo que más me importe”.
Nuestros besos comenzaron a descontrolarnos
enseguida. Fue como si esos besos nos arrancasen el sosiego que nadaba por
nuestra alma y nos lanzasen a un mundo donde sólo existía la desesperación, la
saudade más intensa y la pasión más ardiente. No sé por qué esos besos nos
enloquecieron tanto, pero de súbito sentí que lo único que me importaba y que
deseaba era estar con Lúa así, tan cerquiña de ella, protegida entre sus
brazos, sintiendo que la protegía yo también entre los míos... y entonces el
tiempo desapareció, el llanto que tanto me había invadido el alma se fue
también, se desvaneció y voló por el cielo de la tardiña, de la cercana puesta
de sol.
No obstante, nos detuvimos antes de que
aquellas sensaciones tan hermosas y aquellos sentimientos tan intensos pudiesen
hacer que perdiésemos el control definitivamente. Sabíamos que no podíamos estar
juntas allí, tan cerca de la aldeíña. Al contrario que aquélla primera vez que
estuvimos tan juntas, las dos sentíamos que en realidad no estábamos lejos de
cualquier persona que quisiese pasear por el bosque o, incluso, sabíamos que mi
madre podía aparecer en cualquier momento. Yo quería contarle lo que estaba
pasando en mi vida, pero no me apetecía en absoluto que nos viese besándonos
así con tanta desesperación.
Cuando nos separamos, Lúa me miró sorprendida y
feliz. Tenía los ojos brillantes como si todas las estrellas del firmamento
hubiesen caído en su mirada. Estaba tan hermosa que no pude evitar desear estar
mirándola siempre, así, tan cerquiña, teniéndola tan cerquiña, sintiéndola
junto a mí...
— ¿Y tú querías ir despaciño? —me preguntó con un
murmullo lleno de deseo y dulzura.
— Perdona, no pude evitarlo —me reí con timidez.
— Si estuviésemos en otro sitio...
— ¿Por qué no... por qué no vamos a tu casiña
y...?
— Será mejor que lo hagamos mañana, y te diré por
qué —se rió mientras me acariciaba las mejillas, los cabellos...
— Por qué...?
— Porque mañana me tengo que levantar tempraniño
y sé que, si vamos a mi casa, no iremos a dormir hasta la madrugada. Después,
tú aún no estás bien del todo y necesitas descansar. Además... yo tampoco
quiero que vayamos tan rapidiño... Prefiero que pienses muy bien lo que quieres
hacer. No quiero que te equivoques y después...
— Tienes razón, Lúa; aunque pienso también que
hay cosas que no se pueden evitar, por mucho que lo deseemos.
— No puedo estar más de acuerdo contigo, vida mía.
— ¿Tú... tú quieres estar conmigo, Lúa? No digo
ahora, pero...
— Quiero estar contigo hasta la eternidad, Agnes.
Te amo con toda mi alma, ya lo sabes, amor mío; pero ahora sólo mandas tú, sólo
tú puedes decidir cuándo tiene que comenzar nuestra vida, amada mía; aunque
pienso que tiene que pasar un poquiño de tiempo. No es bueno que estés conmigo
cuando no hace nada que lo has dejado con Artemisa. Has de tener un tiempiño
para ti, para aclarar tus ideas, para reencontrarte contigo misma. Lo
entiendes, ¿verdad?
— Por supuesto que sí, Luíña, y además también lo
pienso.
— Pero no quiero que dudes de que te deseo con
muchísima fuerza, de un modo que no puedo soportar; pero seré paciente.
— Igualmente, mañana podríamos cenar juntas en tu
casiña...
— Por supuesto que quiero, estreliña mía —me
sonrió con mucha luz en su hermosa cariña.
— Luíña... gracias. Gracias por todo.
— Haría cualquier cosa por ti, ya lo sabes.
— Me quieres de verdad... —musité emocionada.
— Por supuesto que sí, Agnesiña. Siempre te
quise, siempre. Y te quiero más que a mi vida, más que a todo... amor mío.
Nunca he querido a nadie como te quiero a ti y sé que nunca querré a nadie así,
nunca, vida mía.
— Luíña... —le sonreí emocionada. Ella también
tenía los ojos brillantes y lleniños de lágrimas.
— Te quiero, Agnes. Por eso siempre te entenderé
y estaré contigo, apoyándote. Nunca te dejaré sola, por muy enfermiña que te
sientas, por muy tristiña y asustada que estés. No me da miedo lo que tú eres.
Nunca, nunca tendré miedo a nada estando contigo.
— Graciñas, Lúa...
Sentí que en sus palabras se escondían
experiencias y momentos que ella no quería contarme. Tal vez Artemisa le
hubiese dicho alguna cosa sobre mi enfermedad con la intención de hacerle
entender que estar conmigo no era algo fácil; pero tampoco le pregunté nada. No
sé por qué tenía tan claro de dónde nacían esas palabras que me acababa de
decirme, pero tampoco precisaba saber si mis intuiciones eran ciertas.
— ¿Vamos ya a tu casiña? Tu madre estará ya allí.
— Vayamos, sí. Por favor, quédate a cenar con nosotras.
No te vayas tan prontiño, Lúa.
— Me quedaré, no te preocupes —me sonrió con
mucho cariño—. Si me pides que me quede, nunca me iré.
Regresamos cogidas de la mano, intentando que
nada separase nuestros dediños. No sé qué me pasaba. Sólo sentía que Lúa era
quien sostenía mi equilibrio. Sólo sentía que quería estar con ella, hablar con
ella, que ella me hablase, sentirla junto a mí. Además, notar que me rodeaba el
aire de mi tierra, que caía sobre nosotras la puesta de sol, ya tan brillante,
y que nos envolvían los aromas más deliciosos de la naturaleza me hacía sentir
que estaba ya en otro mundo, que habían quedado muy lejos todos esos estímulos
que tanto daño me habían hecho... y, despaciño, mi alma, hasta entonces tan
herida, fue sosegándose, lentamente, llenándose de paz, de esperanza, de
ilusión. En un momento inconcreto, me detuve, Lúa se detuvo junto a mí y ambas
miramos atrás, al río, refulgente bajo los últimos rayos del día. Se reflejaban
en su agua tranquila las copas de los árboles, el verdor de las hojas... y
entonces me percaté de que algunos árboles ya tenían algunas hojas amarillas.
Vi la proximidad del otoño, sentí en mi alma que los atardeceres serían cada
vez más cortos... y, entonces, sentí una ilusión muy grande al ser consciente
de que, por primera vez desde que me arrancaron de mi tierra, podría ver el
otoño de Galicia, podría avanzar con los días de otoño que nos aguardaban al
otro lado del presente, ya tan efímero. Sin saber por qué, aquella certeza me
hizo sentir que se abría delante de nosotras un camino lleno de nuevas
experiencias, que la vida, de súbito, comenzaba a brillar de verdad, a pesar de
todas las cosas tristes que estaba viviendo. Y supe también que mi tierra me
ayudaría a superar no sólo lo que había pasado con Artemisa, la ausencia de
Artemisa, sino también mi enfermedad. Supe que aquella crisis que había vivido
era una despedida que mi enfermedad me hacía. Quiso expresarse con fuerza antes
de desaparecer.
Todas esas emociones y esos pensamientos me
llenaron los ojos de lágrimas. Quise explicarle a Lúa todo lo que sentía, pero
supe que no hacía falta que usase las palabras. Tan solo con la mirada que nos
dedicamos las dos pudimos adivinar qué pensaba la otra.
Y tras dedicarnos una hermosísima sonrisa,
ambas empezamos a caminar de nuevo y no nos detuvimos hasta llegar a nuestra
aldeíña.
Tengo más cosiñas que contar, pero ahora ya me
siento agotada. Además, tengo que ducharme y todo porque, en una horiña, Lúa
vendrá a buscarme. Ya escribiré cuando pueda... Aún me siento rara por todo lo
que ha pasado, pero no se fueron esas emociones y esos pensamientos tan bonitos
que me llenaron el alma ayer cuando regresaba junto a Lúa a la aldeíña...
Bueno, al fin Agnes se sincera consigo misma, con Lúa, con Artemisa (a medias) y reconoce las cosas. La conversación con Artemisa al principio era un poco falsa, como por agradarla, por no hacerle daño, pero Artemisa tenía muy claro lo que estaba pasando y ha sido muy sensata con todo lo que decía. Agnes intentaba convencerla para que vaya junto a ella, que renuncie a su vida por ella...cuando estaba claro que no la quiere igual, que desea estar con Lúa. Menos mal que Artemisa ha sabido ver las cosas, que es muy intuitiva y ha ido captando las señalas que anunciaban que la cosa no iba bien. Me da mucha pena por ella. Fue una relación bonita mientras duró, repleta de momentos muy duros, superando obstáculos, luchando por su amor y contra los que se oponían. Es el momento de pasar página, y por primera vez parece que Artemisa toma las riendas de su vida, que se preocupa por si misma. Lo mismo pasa con Agnes, es la primera vez que por fin, tiene las riendas de su vida. Ahora no le debe explicaciones a nadie, y espero que no lo haga nunca más.
ResponderEliminarCon Lúa nace una bonita historia de amor, de complicidad y cariño. Las dos están ilusionadas y han hablado con claridad, por lo que todo va viento en popa. Artemisa la llamó, con una doble intención. Por una parte para pedirle que la cuide, ya que ella no estará y está claro que la ama y no quiere que le ocurra nada malo, pero por otra, para advertirle que está enferma, y movida por quizás la rabia, decirle que no será capaz de cuidarla tan bien como ella cuando enferme, sembrando la duda y el miedo en Lúa. Bueno, es como una última pataleta, un último tortazo para despedirse de ella jajaja. "Has ganado, pero toma esto" jajaja.
En fin, ya veremos que ocurre a continuación, cualquier cosa puede pasar, y eso es lo más divertido. En cuanto pueda sigo leyendo.
¿Se puede amar a dos personas? Muchas veces la vida nos pone ante este dilema, y no es fácil encontrar una respuesta. Artemisa ama a Agnes, y Agnes ama a Lúa; también Lúa ama a Agnes, pero ¿ama realmente Agnes a Artemisa? Yo sigo pensando que sí, aunque otra cosa es cómo lo manifiesta y de qué modo elige tener pareja. Es evidente que Lúa sube y Artemisa baja dentro del interés de Agnes; pero no me creo que se va a eclipsar.
ResponderEliminarSí estando con Lúa en el río, ese río tan maravilloso que me hace recordar las descripciones de los paisajes de Lainaya, lo que Agnes le confiesa a Lúa es que ha terminado la relación con Artemisa; antes la misma Artemisa lo había dicho pero... pero... pero no. No, porque la misma Agnes lo confiesa...
Eu quero moitísimo a Artemisa, sempre a quixen e sempre pensei que era a muller da miña vida
Luego vienen los peros, es verdad, pero el mero hecho de que pasen el tiempo, ese que tienen para estar juntas, hablando de Artemisa, a mí me da la pista de que esa relación ha entrado en una vía muerta, tal vez, pero no se ha desvanecido. La pasión, el deseo... eso sí, caen de la parte de Lúa, pero veremos qué pasa con el tiempo.
También está esa idea en todo el capítulo: las cosas ahora son de una manera pero ¿qué ocurrirá cuando pase el tiempo? ¿Ages es ahora una persona estable, o puede fluctuar y volver a necesitar a Artemisa?
La puerta de Artemisa se cierra, la de Lúa se abre, me encanta la narración del paso anímico de Agnes por estas situaciones, y el reflejo inverso que hay entre sus amantes, una viene y otra va, lo describes con naturalidad y sencillez, todo parece normal, casi cotidiano, pero al tiempo vemos cómo pueden soliviantarse las tres de modos muy intensos, naturalmente cada una según le va en la película.
Y creo que las tres se engañan si piensan que el futuro va a ser una línea recta, nítidamente trazada. Veremos.